web stats

ข่าว

 


กระดาษกั้นใจ yuri ตอนที่ 7

โพสต์โดย: meAyou วันที่: 04 มกราคม 2019 เวลา 11:00:42 อ่าน: 46

   กาลเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเพราะในเวลานี้ฐายิกาเหลืออีกแค่เทอมเดียวก็จะเรียนจบมหาลัยแล้ว
   ว่าแต่?ก่อนจบทำไมงานมันถึงได้เยอะแบบนี้กันนะ!
   พูดบ่นไปพร้อมกับจ้องมองไปยังเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยเอกสารรายงานที่ต้องทำ
   วันนี้ก็จะเข้าสู่วันที่ห้าแล้วสินะที่เธอมาอาศัยนอนคอนโดของเพื่อนสนิทที่ต้องทำรายงานด้วยกันนั่นก็คือนิพาดาและสาธกาความจริงก็นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันที่พวกเธอได้เรียนที่เดียวกัน เข้าคณะเดียวกัน แถมเวลาทำงานก็ยังจะจับฉลากได้อยู่กลุ่มเดียวกันอีก
   อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นกัน
   ?ยิกาเมื่อไหร่คนส่งข้าวจะมา?
   สาธกาเอ่ยขึ้นเมื่อได้รับการโจมตีจากกระเพาะที่ร้องเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่ยัดมื้อเช้าไปอยู่มากโขแต่ทำไมถึงได้รู้สึกหิวขนาดนี้กันนะ
   ?แกเพิ่งกินขนมไปเมื่อกี้?
   ?นั่นมันขนมไม่ใช่ข้าว?
   คนหิวเอ่ยเถียงคนพูดมากที่พูดขัดตัวเองแต่กลับถูกพลักจนล้มหงายหลังกลิ้งเป็นลูกบอลที่ไม่ได้รับความสนใจจากใครเลยซักคน
   ?ยิกาจ๋า...?
   ?ทำไมไม่โทรสั่งข้างล่างคอนโดก็เป็นร้านอาหารไม่ใช่หรือไง?
   ?ก็ใช่แต่มันไม่เหมือนกัน?
   ?ทำไมจะไม่เหมือนกินอิ่มเหมือนกัน?
   เจ้าของประโยคเฉยชาเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำรายงานต่อให้คนหิวได้เกิดอาการฟึดฟัดงอแงอยู่เพียงลำพัง
   ?สมน้ำหน้า?
   ?ดูท่าแกจะอยากมีเรื่องกับฉันจริงๆ สินะนี?
   เมื่อถูกความหิวเข้าครอบงำก็ทำให้คนธรรมดาเกิดอาการตกมันได้แล้วแต่เพราะสายตาอาฆาตที่มองมาจึงทำให้นิพาดาต้องรีบพาตัวเองออกจากจุดเสี่ยงทันทีแต่ดูเหมือนจะไม่ทันเมื่อคนตกมันดูท่าจะไม่ปล่อยกันไปง่ายๆ
   ?ฉันไม่...?
   ?ขอตบฆ่าเวลาหน่อยเถอะ?
   พูดจบสาธกาก็ลุกพรวดตรงไปยังคนพูดยั่วทันทีและท่าทางขึงขังน่ากลัวขนาดนั้นคงไม่มีคนบ้าที่ไหนยืนรอต้อนรับได้อยู่อีก
   นิพาดาออกวิ่งอย่างไวให้คนอยากลงมือได้วิ่งตามดูแล้วก็เป็นภาพที่ชวนให้นึกปวดหัวเสียจริงๆ
   
   เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีความหิวก็เริ่มทำงานของมันโดยการดูดแรงทั้งหมดของคนวิ่งไล่ให้ต้องทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง
   ?สมน้ำหน้า?
   ถ้อยคำถูกเอ่ยมาโดยคนเดิมที่กลับมาทำหน้าตากวนประสาทอีกครั้งแม้จะติดหอบไปบ้างแต่มันก็ยังดูน่าตบอยู่เช่นเดิม
   ?นี่แกจะเอาให้ได้ใช่มั้ย?
   ?ได้หรา...?
   ?นี่!?
   ?พอแล้วเล่นอะไรเป็นเด็กๆ กันไปได้?
   ในที่สุดการเอ่ยห้ามปรามก็เกิดขึ้นเสียทีหลังจากที่ฐายิกาเอาแต่เงียบมานานจนนึกสงสัยว่าต้องมีการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์กันเสียก่อนหรือเปล่าจึงจะเรียกร้องความสนใจจากเพื่อนคนนี้ได้
   ?แกรู้ด้วยเหรอว่าฉันกับยัยอินทะเลาะกัน?
   ?ฉันไม่ได้ตาบอด หูตึงนะจะได้ไม่เห็นไม่ได้ยิน?
   ?ก็เห็นเอาแต่เงียบ?
   ?ก็ไม่อยากจะสนใจ?
   ?แล้วมาสนใจทำไม?
   เป็นคำถามที่ไม่ต้องเอ่ยตอบเมื่อปรากฏร่างของบุคคลที่สี่ที่เป็นดังระฆังช่วยชีวิตคนที่หิวโซ
   ?น้องฝุ่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ?
   ?นั่นสิทำไมพี่ไม่...เห็นเลย?
   ดูเหมือนว่าสองคนที่ก่อนหน้าแทบจะฟาดฟันใส่กันหันมาจับมือสมานนะฉันกันชั่วคราวอันเนื่องมาจากเกิดคำถามในเรื่องเดียวกันขึ้นมา
   ?ฝุ่นเพิ่งมาถึงค่ะ?
   ?แล้วขึ้นมาคอนโดได้ยังไงคะ?
   ?แกก็ถามแปลกน้องฝุ่นมาตั้งหลายครั้งคนดูแลคอนโดแกก็ต้องจำได้บ้างแหละ?
   ?จำได้ไม่ได้ยังไงเขาก็ไม่ให้ขึ้นมันเป็นกฎ?
   นิพาดาเอ่ยในกฎระเบียบที่เคร่งครัดของคอนโดหากแต่ในวันนี้ทำไมถึงได้ล่ะหลวมแบบนี้หัดเป็นคนแปลกหน้าที่ปลอมตัวเข้ามาจะทำอย่างไรนะ
   ?เลิกพูดมากแล้วก็มากินได้แล้วไหนบอกว่าหิวไง?
   ?ก็ฉันสงสัย?
   ?จะสงสัยอะไรนักหนา?
   ?ก็...?
   ?ฉันเป็นคนลงไปรับเองพอใจหรือยัง?
   ?แกลงไปรับน้องฝุ่น??
   ?ก็ใช่น่ะสิไม่งั้นเด็กนี่จะขึ้นมาได้ยังไง?
   ฐายิกาพูดจบก็จัดการเทกับข้าวใส่จานทำทีเป็นเมินคนจับผิดที่ดูจะเกิดคำถามไม่เข้าท่าเต็มไปหมด
   ?แปลก??
   ?มากๆ?
   นิภาดาและสาธกาหันมามองหน้ากันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยโดยปกติไม่เธอก็คนข้างๆ นี่แหละที่ถูกไล่ตะเพิดให้ลงไปรับคนที่เอาเสบียงมาส่งและเพียงแค่ทะเลาะกันก็ไม่น่าจะมีน้ำหนักมากพอที่จะเปลี่ยนใจให้ใครอีกคนฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่ชอบใจได้
   ?จะยืนตรงนั้นอีกนานมั้ยถ้าฉันอิ่มแล้วพวกแกยังไม่มากินจะเททิ้งให้หมดเลยคอยดู?
   คำพูดข่มขู่ดังขึ้นให้ร่างกายมีการตอบสนองและเมื่อกระเพาะเริ่มทำงานอีกครั้งก็ให้สองสาวได้รีบก้าวเดินไปยังโต๊ะอาหารทันทีโดยที่หลงลืมความสงสัยไปเสียหมด
   ?น่ากินทั้งนั้นเลยนะคะ?
   ?นั่นสิเยอะมากด้วยแบบนี้ตอนถือมาคงหนักแย่?
   ?ก็หนักอยู่ค่ะถ้าเมื่อกี้พี่ยิกาไม่รีบลงมาฝุ่นคงได้กลายเป็นนักกล้ามแน่ๆ?
   สมิตาเอ่ยปนขำเมื่อนึกถึงสภาพของตัวเองเมื่อสักครู่และเพียงนึกถึงการที่ใครอีกคนรีบลงมาหาก็ทำให้เจ้าตัวต้องปิดยิ้มที่กว้างขึ้นเพราะรู้สึกราวกับว่าได้รับความห่วงใยจากคนๆ นั้น
   ?แล้วใครบอกให้เอามาเยอะแยะขนาดนี้กันล่ะ?
   ?ก็กลัวคนแถวนี้จะไม่อิ่ม?
   ?ฉันไม่ได้กินจุขนาดนั้น?
   ฐายิกาเอ่ยเสียงห้วนก่อนจะตวัดสายตาไปหาคนสองคนที่ทำท่าทางล้อเลียนตัวเอง
   ?จะเริ่มกินกันได้หรือยัง ชักช้าอยู่ได้?
   เมื่อต่อมโมโหของเพื่อนรักเริ่มทำงานคนล้อเลียนทั้งสองจึงต้องรีบเร่งปฏิบัติทำตามคำบังชาเพราะฟังจากน้ำเสียงและดูจากสีหน้าแล้วฐายิกาดูจะน่ากลัวยิ่งกว่าคนโมโหหิวเสียอีก

   หลังจากกินอาหารเย็นอิ่มทั้งสามสาวก็หันกลับมาทำรายงานอย่างตั้งใจอีกครั้งจวบจนเวลาล่วงเลยมาเกือบสี่ทุ่มอยู่ๆ ฐายิกาก็เหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้
   ห่างตาเหลือบไปมองใครบางคนที่ตีเนียนอยู่เงียบๆ จนทำให้เธอลืมไปเลยว่าในห้องนี้มีมากกว่าสามคน
   ?ทำไมยังไม่กลับบ้าน?
   ประโยคคำถามถูกยิงมาโดยตรงทำเอาคนที่พยายามอยู่เงียบแอบตกใจเล็กน้อยก่อนจะเปิดยิ้มแหยๆ ออกมาเพราะนึกคำตอบไม่ทัน
   ก็ไม่คิดว่าจะถูกจับได้เร็วแบบนี้นี่นา
   ?ตอนนี้ดึกแล้ว?
   สมิตาเอ่ยขึ้นเมื่อคิดถึงความตั้งใจของตัวเองยังไงวันนี้เธอก็จะไม่มีวันยอมกลับบ้านเป็นอันขาด
   ?ก็ใช่ไงเธอถึงสมควรที่จะกลับบ้านได้แล้ว?
   ?แต่นี่มันก็มืดแล้วนะคะพี่ยิกาจะให้ฝุ่นขับรถกลับมืดๆ ค่ำๆ แบบนี้คนเดียวเหรอคะ?
   ?คนเดียว? นี่อย่าบอกนะว่าเธอขับรถมาเอง?
   ?ค่ะ?
   ?เพิ่งไปเรียนขับมาแค่ไม่กี่วันกล้าออกถนนแล้วอย่างนั้นเหรอ?
   ?ก็เค้าคิดถึงตัวแล้วที่บ้านก็ไม่มีใครว่างด้วยเค้าก็เลยต้องขับมาเอง?
   ถ้อยคำออดอ้อนดังขึ้นให้คนแอบฟังทั้งสองได้เกิดอาการหน้าแดงเพราะรู้สึกเขินราวกับว่าคำพูดนั้นเป็นของตัวเองส่วนคนที่ถูกบอกโดยตรงกลับยังมีสีหน้าบึ้งตึงเพราะยังอยู่ในอาการไม่พอใจที่ได้รู้ว่าใครอีกคนขับรถมาด้วยตัวเอง
   ?ทำไมถึงได้ทำตัวน่าเบื่อน่ารำคาญขนาดนี้กันนะ?
   น้ำเสียงหงุดหงิดดังขึ้นทำลายมโนคู่จิ้นลงจนหมดนึกอยากรู้จริงๆ ว่าตอนเด็กมารดาของฐายิกาเลี้ยงด้วยข้าวหรืออาหารเม็ดถึงได้ดุมากถึงเพียงนี้
   ?เค้าผิดเองแต่ตัวคงไม่ใจร้ายไล่เค้ากลับอีกใช่มั้ย?
   ?ไม่ไล่แต่จะโทรให้คนที่บ้านมารับ?
   ก็ยังไม่ยอมสินะแต่ไม่เป็นไรทางอ้อมไม่ได้ก็ใช้ทางตรงมันนี่แหละไม่ตอบตกลงครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้ไม้ไหนแล้ว
   ?ไม่ต้องบอกค่ะเค้าบอกคุณลุงคุณป้าไว้แล้วว่าจะมานอนกับตัว?
   ?อะไรนะ!?
   ?เค้าจะมานอนที่นี่?
   ?มานอนทั้งๆ ที่ฉันไม่อนุญาตเนี่ยนะ?
   สมิตาพยักหน้าหากแต่คนที่กำลังจะซวยคือเจ้าของห้องตัวจริงที่กำลังถูกเหมารวมว่ารู้เห็นเป็นใจด้วย
   ?นี่แกรู้เรื่องนี้ใช่ไหม?
   ?เปล่านะฉันก็เพิ่งรู้พร้อมแก?
   ?แน่ใจนะ?
   ?เพื่อนจะไม่โกหก...?
   นิพาดาทำท่าราวกับสาบานและเมื่อเห็นว่าทำให้คนถามเชื่อได้แล้วเจ้าตัวก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้
   เธอไม่ได้มีปัญหาว่าจะมีใครมานอนเพิ่มแต่ก็น่าจะบอกกันเสียหน่อยจะได้เตรียมใจยอมรับการถูกมองแรงแบบนี้
   น้องฝุ่นนะน้องฝุ่นถ้าไม่เห็นแก่ของกิน เอ้ย! จะพูดว่ารู้จักกันมานานต่างหากใช่! ถ้าไม่เพราะรู้จักกันมานานเธอจะไม่มีวันยอมรับลูกหลงของระเบิดปรมาณูลูกนี้เป็นอันขาด!
   
   ?ฝุ่นนอนโซฟาได้ค่ะ?
   ประเด็นใหม่ถูกเปิดขึ้นอีกครั้งให้เจ้าของห้องตัวจริงพึงระลึกถึงความจริงในข้อนี้ขึ้นมา
   หากแต่แค่นอนบนโซฟามันจะเป็นเรื่องใหญ่ให้เพื่อนของเธอมีสีหน้าบึ้งตึงมากขนาดนี้เชียวหรือ
   ?ใจเย็นๆ นะยิกาค่อยๆ พูดค่อนจากัน?
   ?จะค่อยพูดอะไรอีกโซฟามันแข็งบอกให้ไปนอนเตียงที่บ้านนุ่มๆ ก็ไม่เชื่อ?
   ?เค้าบอกว่าเค้านอนได้สบายมาก?
   ?โซฟามันแข็ง?
   ?ไม่ใช่ปัญหา?
   ?แต่...?
   ?เอาน่ะยิกาน้องโตแล้วอีกอย่างโซฟาฉันก็เป็นแบบอย่างดี ไม่แข็งหรอก?
   ?แต่ก็นอนไม่สบายอยู่ดีเกิดพรุ่งนี้เช้าตื่นมาแล้วปวดหลังจะทำยังไง?
   ?แกเป็นห่วงฝุ่น??
   ?...........?
   เป็นคำถามที่ทำให้ฐายิกาถึงกับเกิดอาการนิ่งค้างไปชั่วขณะ อย่างเธอเนี่ยนะจะห่วงยัยเด็กนี่
   ไม่มีทาง!
   ?ตัวเป็นห่วงเค้าจริงๆ เหรอดีใจจัง?
   ?ไม่! ฉันไม่ได้เป็นห่วงเธอ?
   ?ฮั่นแน่ กิ๊วๆ?
   เมื่อรู้สึกเหมือนคำพูดของตัวเองจะถูกนิพาดาก็รีบเอ่ยแซวคนหน้างอทันทีโดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ล้อเลียนจะวนกลับมาสร้างความลำบากให้กับตัวเองภายหลัง
   ?ดูอารมณ์ดีนะ?
   ?ก็นิดนึ่ง?
   ?งั้นตามนี้?
   ?....?....?
   ?ฉัน อิน ฝุ่นนอนในห้องส่วนแกนอนโซฟา?
   ?ห๊ะ!??
   ?โอเคนะ?
   ?ดะ ดะ เดี๋ยวววววว นี่ฉันไปตกลงตอนไหน?
   ?ก็เห็นแกยิ้ม?
   ?ฉันไม่ได้ยิ้มเรื่อง...?
   ?แค่นี้แหละแยกย้ายกันไปนอนดีกว่านะง่วงแล้ว?
   คนพูดเดินห่างออกไปอย่างรวดเร็วเสียงปิดประตูที่ดังขึ้นทำให้เจ้าของห้องได้สติขึ้นมาและพบว่า?โซฟาตัวที่เป็นปัญหานี้ได้กลายมาเป็นที่นอนของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
   ทะเลาะกันไป ทะเลาะกันมาทำไมกลายเป็นเธอล่ะที่ต้องออกมานอนโซฟาอยู่แบบนี้นี่ตกลงพวกนั้นเห็นว่าเธอเป็นเจ้าของห้องจริงๆ หรือเปล่านะ
   แล้วนี่ไม่คิดจะเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้เธอเลยงั้นเหรอเกิดเธอหนาวตายขึ้นมาจะทำยังไง
   จะทำยังไงงงงงงงงงงงงงง!
   
   

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น