web stats

ข่าว

 


Workaholics (แฟนฟิคชั่น) - บทที่ 5 More Than that

โพสต์โดย: anhann วันที่: 22 ธันวาคม 2018 เวลา 21:43:49 อ่าน: 78



บทที่ 5 More Than that







เสียงกดชัตเตอร์ดังฉึบๆ เป็นจังหวะราวกับเพลงแร๊ป  สตีเวนเปลี่ยนมุมถ่ายไม่รู้กี่ท่าแล้ว  แต่คงไม่เท่ากับนางแบบในฉากตรงหน้าเธอ  คริสตัลยืนกอดอกด้วยแขนข้างเดียว  อีกข้างจับคางตัวเองพร้อมกับใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางหนีบดินสอไว้  สายตาเพ่งมองนางแบบกิตติมศักดิ์ที่เธอต้องเข้าไปช่วยแต่งตัวให้ด้วย 

"เดี๋ยวๆ  สตีฟ!"  เธอร้องห้ามหนุ่มช่างภาพก่อนที่เขาจะได้ถ่ายรูปอีกเซ็ต  เขาหันมาเลิกคิ้วถาม  "ให้ฉันจัดท่าให้คุณซอใหม่ก่อน"

"โอเค"  สตีเวนตอบ  พลางหันไปพยักพเยิดหน้ากับปีเตอร์ที่ยักคิ้วให้เขาอย่างรู้กัน  ขณะที่คริสตัลเข้าไปช่วยซอฮยอนจัดท่าทางพร้อมกับช่างทำผมและช่างแต่งหน้าที่ไปจัดความเรียบร้อยให้

"ทนหน่อยนะคะ"  คริสตัลพูด  พลางขอทิชชูจากช่างแต่งหน้ามาช่วยซับหน้าผากชื้นเหงื่อให้ซอฮยอน  คนสูงกว่าจ้องหน้าเธอแปลกๆ  เธอจึงเลิกคิ้วถาม  ซอฮยอนยิ้ม

"ขยันจังเลยนะคะ" 

"เอ่อค่ะ"  ครีเอทีฟสาวรับคำชมอย่างประหม่า  คงเพราะซอฮยอนต่างจากพี่สาวมาก  บอสของเธอไม่เคยเอ่ยชมเธอตรงๆ แบบนี้เลย  มีแต่สั่งๆ ให้ทำงานต่อไป  แต่ก็ใช่ว่าเธอจะมีปัญหาอะไรหรอกนะ  เธอชอบทำงาน

"ท่าทางพี่ยุนคงจะดุน่าดูเลยสิคะ"  ซอฮยอนชวนคุยต่อ  รั้งคริสตัลที่กำลังจะเดินออกจากเฟรมไปเอาไว้ 

"ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ  ฉันพอรับไหว"  คริสตัลตอบ  ยิ้มให้ซอฮยอนและขอตัวออกไปดูงานนอกฉาก  เธอส่งสัญญาณให้สตีเวนเริ่มงานต่อ 

เธอมองซอฮยอนผ่านสายตาตัวเองและหลังเลนส์ตรงคอมพิวเตอร์ที่ปีเตอร์ดูแลอยู่  เขาหันมายกนิ้วหัวแม่มือให้เธอด้วยแววตามีความหวังว่าคราวนี้งานของเราคงจะผ่านแน่นอน 

"พี่ยูล  ช่วยดูแลนางแบบด้วยค่ะ" 

ยูริพยักหน้ารับคำและพาทีมไปรุมซอฮยอนกันอีกรอบ  คริสตัลรู้สึกสงสารนางแบบกิตติมศักดิ์นิดหน่อย  เธอส่งยิ้มให้กำลังใจน้องสาวเจ้านาย  แล้วจึงกลับมาวุ่นวายกับงานของตัวเอง  ก่อนจะหันไปเห็นยุนอายืนกอดอกอยู่ด้านนอกผนังกระจก  เธอยิ้มให้  แต่รายนั้นกลับทำหน้าตาเฉยเมย  แล้วก็หมุนตัวจากไปเฉยเลย  เธอทำอะไรผิดอีกหรือเปล่านะ

"กินมื้อเที่ยงด้วยกันไหมคะ  คริส" 

คริสตัลหันกลับมาหาเจ้าของเสียง  จึงเห็นว่าซอฮยอนยังอยู่ในชุดเดียวกับชุดสุดท้ายที่เพิ่งจะถ่ายกันเสร็จไป 

"เดี๋ยวฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเราไปกันนะคะ  พักเที่ยงพอดีเลย"

"เอ่อ  ฉันก็อยากไปนะคะ  แต่ว่า..."  ครีเอทีฟสาวมองไปทางงานตรงหน้าตัวเอง  และยิ้มอย่างขอโทษขอโพย  ซึ่งซอฮยอนก็โบกไม้โบกมือให้

"ไม่เป็นไรค่ะ  ฉันก็แค่ลองถามดู  รู้อยู่แล้วว่าคริสงานยุ่ง  แล้วค่อยนัดกันวันอื่นก็ได้  นะคะ"

"ค่ะ  วันนี้ต้องขอโทษจริงๆ  ฉันต้องเร่งงานให้บอสน่ะค่ะ"  คริสตัลชี้แจง  เสียดายที่ไม่ได้ไปนั่งกินอาหารชิลล์ๆ แบบคนอื่นเขา 

"สงสัยฉันคงต้องปรามพี่ยุนบ้างแล้วละ  ใช้งานคุณหนักเหลือเกิน"

แล้วน้องสาวคนสวยของบอสเธอก็จากไปพร้อมรอยยิ้มแบบผู้ดี๊ผู้ดี

"ทำไมไม่ไปกับเธอวะ"  สตีเวน  เดินมาดูจอคอมพิวเตอร์ด้วยคน  ภาพตรงหน้าจอทำให้เขาพยักหน้าหงึกหงัก  ไม่ค่อยสนใจคำตอบที่คริสตัลยังไม่คิดจะตอบสักเท่าไหร่  "แทบไม่ต้องรีทัชเลยใช่ไหมนี่"

"แค่เอาสิวตรงหน้าผากเม็ดนี้ออกก็พอ"  คริสตัลตอบ  หอบข้าวของเตรียมกลับแผนก  "นายล้างรูปเสร็จแล้วเอาไปให้ฉันด้วยนะ"

"บ่ายๆ นะเพื่อน  ฉันมีนัดว่ะ"  สตีเวนบอก  กระดี๊กระด๊าจนคริสตัลเบ้ปากให้อย่างหมั่นไส้ 

เพราะคนอื่นๆ ไปกินข้าวนอกบริษัทกันหมด  จึงเหลือเธอทำงานอยู่คนเดียวในห้องเหมือนทุกวัน  แต่ยังไม่ทันเสร็จ  ท้องเธอก็ร้องประท้วง

"อา  แซนด์วิชฉันล่ะ"  คริสตัลงงมากที่กล่องแซนด์วิชในกระเป๋าเธอหายไป  เมื่อเช้าเจสสิก้าทำแซนด์วิชกับบราวนี่  พี่อุตส่าห์ตื่นขึ้นมาทำให้เธอเชียวนะ  ไม่รู้อารมณ์ดีอะไร  แต่เธอกลับไม่ได้เอามันมาด้วย 

"ตายละ  เจต้องโกรธแน่ๆ เลย"  บ่นได้ไม่เท่าไหร่  เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา  คริสตัลรีบคว้ามันขึ้นมาดู  และพบว่าเป็นเจสสิก้าโทรมาจริงๆ

และถ้าเธอไม่รับ  วันนี้กลับไปจะต้องโดนยำแน่นอน

"ฮัลโหล  ว่าไง  เจ --"

"ฉันอยู่ข้างล่าง  รปภ.ไม่ให้ฉันเข้าไป"

นั่นแปลว่า  "ลงมารับฉันด้วย"  คริสตัลกลอกตามองเพดาน  พี่เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครนะ  ถึงจะเดินเข้าออกบริษัทคนอื่นได้เหมือนเป็นของตัวเองแบบนี้

"รอแป๊บ  ฉันจะลงไปรับ"

"เออ  เดี๋ยวนะ  ไม่ต้องแล้วละ"

"ทำไมล่ะ เจ..."  เธอมองโทรศัพท์งงๆ  เพราะพี่สาวตัดสายไปแล้ว

"นี่แหละ  พี่ฉัน"  คริสตัลสั่นศีรษะเอือม  เธอรีบเดินไปรอพี่ที่ลิฟต์  เพราะมีทางเดียวที่เจสสิก้าจะมาหาเธอได้  ยกเว้นขึ้นบันได  และคนอย่างพี่ก็คงไม่ขึ้นบันไดแน่นอน  ส้นเข็มจะทำให้พี่ขาเดี้ยงไปเป็นสัปดาห์แน่ๆ

ครีเอทีฟสาวยืนกอดอกรอพี่สาวอยู่หน้าลิฟต์พนักงาน  เธอยืนแอบอยู่ข้างๆ เพราะไม่อยากจะเกะกะใครถึงตอนนี้จะไม่ค่อยมีคนใช้ลิฟต์  เธอก้มดูนาฬิกาข้อมือแป๊บเดียว  เสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นข้างๆ

"เพิ่งจะพักหรือ"

คริสตัลเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตัวสูงกว่าเธอหลายเซ็นต์เพราะรองเท้าส้นสูง  เธอชอบใส่รองเท้าผ้าใบเวลาอยู่ในออฟฟิศเพราะจะวิ่งไปไหนมาไหนก็สะดวกดี  ถ้าจะต้องออกไปธุระหรือพบลูกค้า  เธอก็มีรองเท้าบู๊ตมีส้นติดไว้เปลี่ยนอยู่ใต้โต๊ะทำงาน  จริงๆ ท้ายรถเธอก็มีรองเท้าอยู่หลายคู่  เจสสิก้าขยันซื้อมายัดให้เธอใช้  จริงอย่างที่แทยอนว่า 

มีพี่สาวเป็นดีไซเนอร์ต้องเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ

"ก็ไม่เชิงค่ะ  บอส"  เธอตอบ  ลงเสียงคำว่า "บอส" ไม่ค่อยถนัดนัก 

ยุนอายกแขนขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ  คริสตัลเพิ่งเห็นว่ามันเป็นยี่ห้อแพงลิบลิ่วที่พี่เธอชอบใส่  แถมยังชอบซื้อมาให้เธอด้วย  เธอเดาเอาเองว่าถ้าเจสสิก้ากับยุนอาได้คุยกันคงจะคุยกันถูกคอแน่ๆ  รสนิยมใกล้เคียงกันเลย

"แล้วบอสล่ะคะ  ทำไมเพิ่งไป  ไม่ได้ไปกับคุณซอฮยอนเหรอ"

"ฉันติดงาน  เพิ่งเคลียร์เสร็จ  ส่วนรายนั้นก็ออกไปกับเพื่อน"  ยุนอาตอบ  "คุณรอใครอยู่หรือ"

"พี่สาวค่ะ  ฉันลืมกล่องแซนด์วิชไว้  พี่เลยจะเอามาให้"  คริสตัลพูด  แล้วหน้าแดงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่องน่าอายแบบนี้ให้ใครฟัง

"พี่สาวคุณดูใส่ใจดีนะ"

"เอ่อ  ค่ะ"  เธอตอบ  พอดีกับลิฟต์เปิด  เผยร่างเจสสิก้าด้านใน

"เฮ้  พี่ขึ้นมาได้ไง  เจ"  คริสตัลหันไปถามพี่สาว  มียุนอายืนมองอย่างสนใจแทนที่จะเข้าลิฟต์และกดลงไปชั้นล่างตามความตั้งใจแรก

"พอดีเจอกับคุณคิมเข้าน่ะ"  เจสสิก้าเล่า  เบี่ยงตัวหลบให้แทยอนได้ออกมาโชว์ตัวบ้าง  แต่ก็หงุดหงิดทันทีที่เห็นหน้าบานๆ ของคริสตัลที่ดีใจจนเกินเหตุไปหน่อย  แค่เจอยายผู้หญิงเตี้ยหน้าขาวคนนี้

"แล้วเธอมากับใครน่ะ  ไม่คิดจะแนะนำกันบ้างเหรอ" 

คริสตัลงงกับคำพูดพี่สาวก่อนจะนึกได้ว่ายุนอายังยืนอยู่ตรงนี้

"นี่บอสฉัน  เจ"  เธอแนะนำกับพี่สาว  "และบอสคะ  นี่พี่สาวฉันค่ะ  เจสสิก้า  จอง" 

"ดีไซเนอร์จอง  ยินดีที่ได้พบค่ะ"  ยุนอาพูดเสียงสุภาพ  ยื่นมือไปด้านหน้า  เจสสิก้าจึงต้องยัดถุงของที่ถือมาใส่มือคริสตัลไว้ก่อนเพื่อจะรับมือเจ้านายน้องสาวมาเขย่า 

"นึกว่าสาวที่ไหน  คุณไรท์นั่นเอง"

"เรียก 'ยุนอา' ก็พอค่ะ  เจสซี่" 

เจสสิก้ายิ้มกว้าง  เผลอบีบมือเจ้านายน้องนานไปนิดจนคริสตัลต้องกระแอมและมาดึงมือพี่ออกไป

"ขอตัวก่อนค่ะ  บอส  เชิญบอสรับประทานมื้อเที่ยงให้อร่อยนะคะ" 

ยุนอาได้แต่พยักหน้าให้สองพี่น้องจองที่เดินเถียงอะไรกันไม่รู้

"จะลงไหมคะ" 

เสียงใครบางคนเรียกให้หันไปมอง  ยุนอาเลิกคิ้วและเดินเข้าลิฟต์  พอลิฟต์ปิด  เธอจึงพูดขึ้น  "เพิ่งรู้ว่าคุณเปลี่ยนจากคอลัมนิสต์มาเป็นเด็กกดลิฟต์นะ  แทยอน  ตึกเรามีแบบนี้ด้วยเหรอ"

"คุณรู้จักฉันด้วยเหรอคะ  คุณไรท์"  แทยอนย้อน  แสร้งทำหน้าตาแปลกใจ "อ้อ  แล้วนี่ลิฟต์พนักงานนะคะ  ไม่เหม็นน้ำหอมคนจนหรอกเหรอ"

"ปากร้ายขึ้นนะคะ"

"แน่นอนค่ะ  มีบางคนเคยบอกว่าฉันเรียบร้อยเกินไป  ไม่เร้าใจค่ะ"

ยุนอารู้สึกเหมือนถูกตีกลางแสกหน้า  เธอขยับออกห่างคนตัวเล็กอย่างอัตโนมัติ  และไม่พูดอะไรเลยจนกระทั่งลิฟต์เปิด  เธอรีบก้าวออกไป  โล่งใจที่แทยอนไม่ได้เดินตามเธอมา  แต่เดินไปอีกทางเมื่อหันไปแอบมอง

"นี่มันวันซวยหรือวันดีของฉันกันนะ"  สาวร่างสูงพึมพำระหว่างเดินออกจากอาคารสำนักงาน  พลางนึกไปว่าเธอน่าจะไปกินข้าวกับซอฮยอนตอนน้องชวนจะดีกว่า

...................................................

เจสสิก้าปฏิเสธไม่ให้น้องลงไปส่งเธอข้างล่าง  เห็นคริสตัลงานยุ่งแล้วก็นึกสงสารขึ้นมา  เธอมาที่นี่เพราะตั้งใจมาดูน้องทำงาน  ไม่ใช่แค่จะเอากล่องอาหารที่น้องลืมมาให้อย่างเดียวหรอก  เธอสงสัยมานานแล้วว่าทำไมคริสตัลถึงกลับบ้านช้า  มาวันนี้ก็พอมองออกว่าน้องยุ่งมากจริงๆ  ไม่ใช่ไปเที่ยวเล่นกับใครหลังเลิกงานเลย  เธอยังไปบ่อยกว่าซะอีก

"อ้าว  ยังไม่กลับอีกเหรอคะ"  แทยอนทักหลังจากรอดปลอดภัยจากการถูกชนแล้ว  เจสสิก้าเป็นพวกซุ่มซ่ามของแท้  เดินไม่ค่อยจะมองทางเท่าไหร่เลย  ไม่รู้ขับรถบนถนนกับคนอื่นได้ยังไง

"กำลังจะกลับค่ะ  แล้วคุณล่ะ  ยังไม่ขึ้นไปทำงานอีกหรือ"  เจสสิก้าถามกลับ  แต่มองเห็นถุงผ้ากับกระเป๋าพะรุงพะรังของแทยอนพอดี  "หรือจะออกไปทำงานคะ"

"กำลังจะไปค่ะ"  แทยอนตอบ  "ขอตัวก่อนนะคะ"

"ให้ฉันช่วยถือให้ไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะ  มันไม่ได้หนัก"

"งั้นก็ตามใจคุณ"  เจสสิก้าพูด  งงที่แทยอนค้อนเธอเฉยเลย

เธอแยกไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ด้านของผู้มาเยือน  รู้สึกเสียมารยาทนิดหน่อยเพราะไม่ได้บอกลาแทยอน  เนื่องจากอีกฝ่ายก็ไม่สนใจจะพูดกับเธอด้วย  คงเพราะเธอไม่ใช่คริสตัล  เจ้าเด็กนั่นหน้าตาเย็นชาแต่เวลายิ้มแต่ละที  ไม่ว่าผู้หญิงผู้ชายก็มองตามตาแทบจะกลับ  แต่ก็ต้องยอมรับว่าน้องสาวเธอดูดีจริงๆ  เป็นนางแบบเองได้เลย  ถ้าเจ้าตัวแสบจะยอมมาทำกับเธอนะ  แค่ยอมใส่ชุดแบรนด์ของเราก็คงจะดีมากแล้วละ

"โอ้  ดีไซเนอร์จอง  มาทำอะไรที่นี่คะ"

เจสสิก้าเลิกคิ้วงง  ไม่แน่ใจว่ารู้จักสาวคนที่มาทักตน  หากเธอก็ยิ้มให้ทั้งงงๆ แบบนี้  เพราะเจ้าหล่อนหน้าตาดีเชียวละ

"เอ่อ  ฉันรู้คะว่าคุณไม่รู้จักฉันหรอก  แต่ฉันเป็นช่างภาพประจำของฟายดิ้ง  อลิซค่ะ  ทิฟฟานี่  ยัง" 

"โอ้  คุณยัง --"

"เรียกฟานี่ก็ได้ค่ะ"  ทิฟฟานี่บอกพร้อมกับส่งมือข้างที่ไม่ได้จับสายกระเป๋ากล้องอยู่มาให้เจสสิก้าที่ยังดูเบลอๆ อยู่นิดหน่อย  แต่ก็รับมือเธอไปและเขย่าเล็กน้อยอย่างสุภาพ  "ตัวจริงคุณดูดีกว่าในภาพถ่ายนะคะ  ไม่ค่อยเหมือนน้องสาวคุณเท่าไหร่  อ๋อ  ฉันจำได้แล้ว  คุณมาหาคริสตัลใช่ไหมคะ"

"คุณรู้จักคริสตัลด้วยเหรอคะ"  เจสสิก้าถามกลับ  ชักไม่ชอบใจที่น้องรู้จักสาวๆ หน้าตาดีๆ หลายคน  แล้วแบบนี้เจ้าคริสหลงกลสาวคนไหนไปบ้างหรือเปล่าเนี่ย

"เคยคุยกันสองสามครั้งค่ะ  เราทำงานตึกเดียวกัน"  ทิฟฟานี่ตอบ  ยังไม่ปล่อยมืออีกฝ่ายจนกระทั่งได้ยินเสียงแทยอนร้องเรียก  "น่าเสียดายจัง  ฉันต้องไปแล้วค่ะ  ไปทำงานก่อนนะคะ"

เจสสิก้าพยักหน้าหงึกๆ  แล้วเลิกคิ้วแปลกใจเพราะทิฟฟานี่ยังไม่ไปสักที  ท่าทางเหมือนกำลังรออะไรอยู่  จากนั้นสาวหน้าหวานก็ยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ มาให้เธอด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรเกินเหตุ  เธอรู้สึกสะกิดใจแปลกๆ กับจุดประสงค์ของหญิงสาว  จึงตัดสินใจทำเป็นลืมเอานามบัตรติดมาด้วย  บอกลาเสร็จก็หนีขึ้นรถทันทีเลย

"สงสัยวันนี้ฉันจะสวยไปนิดนึง"  เธอพูดกับตัวเองขณะออดี้สีขาวแล่นออกไปด้วยรอยยิ้มภูมิใจ

....................................................

แทยอนกำลังตั้งใจขับรถมาก  กลัวใจเจ้าลูกรักของเธอว่าจะเกเรขึ้นมาอีก  เธอจึงไม่ค่อยได้ยินว่าทิฟฟานี่พูดอะไรอยู่ข้างๆ  ได้แต่พยักหน้าไปอย่างนั้นเอง  แต่เมื่อได้ยินชื่อใครแว่วๆ เธอกลับหันไปจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง

"อะไร  ฉันพูดตั้งนานไม่ฟัง  พอพูดถึงคริสตัลเท่านั้นแหละ  หูผึ่งเชียวนะ"  ทิฟฟานี่ล้อ  แทยอนส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับ  "เธอนี่ชอบแต่คนท่าทางแบบนี้นะ  ตั้งแต่เจ้านายมาแล้ว"

"ฉันจะขอบใจเธอมากเลยนะ  ฟานี่  ถ้าเธอจะไม่พูดถึงยายนั่นอีก"

"แหม  ตอนนี้เรียก ยายนั่น เลยเหรอ" 

แทยอนกลอกตา  แบบนี้แหละเธอถึงไม่อยากให้ทิฟฟานี่รู้อะไรเลย

"ว่าแต่คุณเจสสิก้าก็น่ารักนะ"  ทิฟฟานี่พูดต่อ  ท่าทีร่าเริงลดลงนิดๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น  "แต่ฉันว่าเขาคงไม่ชอบแบบฉันหรอก"

"แล้วเธอล่ะ  ชอบแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่  เขาแต่งตัวสาวกว่าเธออีก  เปรี้ยวเข็ดฟันด้วย  บางวัน"  แทยอนพูดตามจริง  เธอรู้ข้อมูลของจองคนพี่มาพอสมควร  เพราะเธอต้องเขียนคอลัมน์เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น  ขืนเขียนไปสุ่มสี่สุ่มห้าได้โดนฟ้องหมดตัวแน่ๆ  ต่อให้คริสตัลก็คงจะช่วยเธอไม่ได้

"สาวๆ น่ะสิดี"  ทิฟฟานี่พูดพร้อมยิ้มกรุ้มกริ่มไม่น่าไว้ใจ  "และเธอรู้อะไรไหม  แท  ฉันน่ะอยากใส่เสื้อผ้าแบรนด์ของเขามานานแล้วละ  แต่มันโคตรแพงเลย  มนุษย์เงินเดือนอย่างเราซื้อไม่ไหวหรอก"

แทยอนส่ายหน้า  ไม่ออกความเห็น  เป็นทิฟฟานี่ที่พูดขึ้นใหม่

"แต่ฉันคงพูดกับเธอไม่ได้สินะ  ได้ข่าวว่าได้มาเยอะเหมือนกันนี่  ตอนคบกับเจ้านาย  เขาคงไม่ได้เอาคืนไปหรอกใช่ไหม  ท่าทางเขาดูไม่ใช่คนแบบนั้น"

"เธอไม่ควรมองคนแต่ภายนอก  ฟานี่"  แทยอนพูดเสียงเหนื่อย  "ถ้าเธอไม่เชื่อฉันก็ตามใจ  แต่อย่าพูดถึงคนพรรค์นั้นอีก  ฉันไม่อยากฟัง"

"โอเคๆ  แค่นี้ก็ต้องโกรธด้วย"  ทิฟฟานี่บ่น  หากก็เลิกพูดเรื่องนั้นไปเลย  เปลี่ยนไปกรี๊ดพวกดาราฮอลลีวูดแทน  แทยอนจึงค่อยโล่งใจได้สักที  ทำให้เธอมีเวลานึกถึงใครอีกคนที่นึกถึงแล้วยิ้มได้ทุกครั้ง 

เพราะรอยยิ้มใสๆ แบบนั้น

"เธอเหมือนคนกำลังตกหลุมรักเลยนะ  แท"  ทิฟฟานี่อดวิจารณ์ไม่ได้  แต่พอแทยอนถลึงตาเล็กๆ ใส่เธอ  เรื่องนี้จึงถูกปัดตกไปอีก 

"ทีหลังฉันไม่มากับเธอแล้ว  ยายหุ่นยนต์"

"ฉันอยากมากับเธอตายละ"  แทยอนย้อน  จากนั้นก็นั่งเงียบไปตลอดทาง  ให้ทิฟฟานี่อึดอัดจนต้องควักไอพอดขึ้นมาฟังเพลงแก้เซ็ง  เปิดฟังจากรถก็ไม่ได้  ยายเจ้าของรถมันบอกหนวกหู

................................................................

คริสตัลนั่งเกร็งอยู่ในห้องทำงานเจ้านายพร้อมด้วยทีมครีเอทีฟ  เราถูกเรียกมาส่งงานตามนัด  ยุนอาเลื่อนเดดไลน์ให้พวกเธอมาอีกสองวัน  และวันนั้นก็มาถึงแล้ว  เวลาที่เพิ่มมากขึ้นทำให้เธอกังวลหนักกว่าเดิม  เพราะมันหมายความว่า  บอสจะต้องคาดหวังผลงานที่สมบูรณ์  ไม่ต้องเอากลับไปแก้อีกแล้ว  และถ้าโดนแก้อีก  คราวนี้เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วละ

วันนี้ยุนอากรีดตามาคมมาก  คนตาคมแบบเธอเลยต้องยอมแพ้  เหมือนบอสจะตั้งใจแต่งหน้ามาขู่พวกเธออย่างนั้นแหละ  เป็นเสือหรือไง

คริสตัลเผลอจ้องมาสคาร่าบนขนตาของยุนอาขณะเจ้าตัวกำลังก้มมองงานของพวกเธอ  เจ้านายเธอเป็นคนสวยมาก  ใบหน้าเล็กนิดเดียว  แต่มักจะไม่ค่อยแสดงความอ่อนหวานตามใบหน้าสักเท่าไหร่  บางทีเธอก็นึกสงสัยว่าบอสมีแฟนหรือเปล่า  และแฟนบอสจะต้องเป็นคนยังไง  ต้องเป็นคนแบบไหนถึงจะเข้าตาบอส  ถ้าเธอได้รู้รสนิยมเจ้านาย  เธออาจจะรู้ก็ได้ว่า  ยุนอาต้องการให้งานออกมาเป็นยังไง  การตัดสินใจอะไรแต่ละอย่าง  ถ้าจะบอกว่าไม่ได้ใช้ไบแอสเลย  เธอก็ไม่เชื่อเท่าไหร่  เจสสิก้ายังมีอคติเลยนะ  แล้วยุนอาจะไม่มีได้อย่างไรกัน

"ฉันว่าต้องแก้นิดหน่อย"  ยุนอาพูดขึ้นหลังจากสิบนาทีผ่านไป  เธอสบตาคริสตัลโดยบังเอิญ  เพราะครีเอทีฟสาวนั่งตรงกันข้ามเธอพอดี  "อย่าทำหน้าตาแบบนั้น  ฉันไม่ได้บอกว่ามันใช้ไม่ได้  แค่ต้องแก้ไข  และไม่ใช่เพราะว่านางแบบเป็นซอฮยอนด้วยนะ  ขอให้เข้าใจ"

ได้ฟังคำอธิบายแบบนี้  คริสตัลจึงถอนใจโล่งอก  หันไปแปะมือกับเพื่อนๆ อีกสามคนอย่างดีใจก่อนที่เสียงกระแอมจะหยุดเธอ

"คุณจองอยู่ก่อน  คนอื่นๆ ไปได้ค่ะ"  ยุนอาพูดเสียงนิ่ง  คนอื่นๆ จึงรีบรวบรวมข้าวของและจากไป  แต่ไม่ลืมส่งสายตาให้กำลังใจกับคริสตัลที่กังวลใจเรื่องงานมากกว่าจะกลัวเจ้านาย

"ฉันต้องคุยกับคุณเรื่องส่วนที่ต้องแก้ไข  เพราะคุณเป็นหัวหน้าทีม  ถูกไหมคะ  จอง"

คริสตัลพยักหน้า  และเผลอตาค้างไปเมื่อยุนอาที่ยืนอยู่อีกฟากโต๊ะก้มลงขณะดันงานมาหาเธอ  เธอสาบานเลยว่าไม่ได้ตั้งใจจะจ้องร่องอกของเจ้านายเลยจริงๆ  แต่เสื้อเชิ้ตยุนอามันห้อยลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก  แถมเจ้าตัวก็ไม่สนใจจะเอามือปิดมันซะด้วย

"ชอบเหรอคะที่มองอยู่น่ะ" ยุนอาถาม  ลอบยิ้มขำเมื่อคริสตัลสะดุ้ง

"เอ่อฉัน  เอ่อ  เปล่าค่ะ  ฉันแค่ --"

"ไม่เป็นไรค่ะ  ของบางอย่างถ้าไม่มีใครชื่นชมก็คงจะเสียของเปล่าๆ  เพราะฉะนั้น  ฉันให้อภัยคุณ"

คริสตัลอ้าปากจะขอบคุณ  แต่นึกขึ้นได้ว่านั่นแปลว่าเธอยอมรับว่าแอบมองนมเจ้านายน่ะสิ  เธอไม่ได้ตาฝาดด้วยที่เห็นยุนอายิ้มแปลกๆ

"จะคุยเรื่องงานต่อกันได้หรือยังคะ  หรือจะ..."

"บอสคะ  เห็นใจฉันด้วยเถอะ  เมื่อคืนฉันแทบไม่ได้นอนเลยนะ"

"เหรอคะ  น่าสงสารจัง  รีบทำงานมาส่งฉันหรือ" ยุนอาถาม  อมยิ้มเมื่อคริสตัลพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเด็กๆ  น่ารักดีจริงๆ ด้วย  ซอฮยอนถึงได้ชมไม่หยุดปากแบบนั้น  "ถ้างั้น  งานผ่านแบบนี้ก็คงจะต้องไปฉลองกันกับเพื่อนๆ สินะ"

"ไม่หรอกค่ะ  ฉันต้องรีบกลับบ้าน"  คริสตัลตอบตามตรง  "พี่ฉันเขาไม่ชอบให้ฉันไปเที่ยวกลางคืนค่ะ  เขาบอกว่าอันตราย  ทำเหมือนฉันเป็นเด็กสองขวบอย่างนั้นแหละ"

"แล้วจริงๆ คุณอายุเท่าไหร่ล่ะ"

"ยี่สิบสามย่างยี่สิบสี่ค่ะ" 

ยุนอาเลิกคิ้ว  คริสตัลอายุน้อยกว่าเธอเกือบสิบปีเลย 

"ถ้างั้นก็ยังเด็กอยู่จริงๆ"

"ตามกฎหมาย  ฉันสามารถดื่มเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ได้แล้วค่ะ  ได้ตั้งแต่ยี่สิบเอ็ดแล้วนะคะ  บอส"  คริสตัลท้วง  "ว่าแต่บอสถามทำไมคะ  จะชวนฉันเหรอ  ถ้าบอสชวน  ฉันจะได้บอกเจว่าไม่ต้องเป็นห่วง  แต่ทางที่ดีบอสควรชวนเจมาด้วยนะคะ  เขาจะได้ไม่ต้องบ่น  --  อา  ไม่ดีกว่าค่ะ  รบกวนบอสเปล่าๆ  บอสจะได้กลับบ้านพักผ่อนบ้าง"

"คุณเห็นฉันแก่จนไปเที่ยวกับพวกคุณไม่ได้เลยเหรอ"

"เปล่านะคะ  ฉันแค่เป็นห่วงสุขภาพคุณเท่านั้นเอง"

ยุนอากลั้นยิ้มแทบไม่ไหว  ใครจะคิดว่าหน้าซื่อๆ จะพูดจาแบบนี้เป็นกับคนอื่นเขาด้วย 

"แล้วตกลงจะต้องแก้ตรงไหนคะ"  คริสตัลถามขึ้นใหม่  ยุนอาจึงนึกขึ้นได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่  "หรือเราจะคุยเรื่องงานเลี้ยงกันต่อ..."

"ไม่มีงานเลี้ยงที่ไหนหรอกค่ะ  ฉันล้อเล่น  เย็นนี้ฉันมีนัดกับที่บ้านแล้วค่ะ"  ยุนอาโกหก  จริงๆ เธอไม่ได้มีนัดที่ไหนเลย  นอกจากกินข้าวเย็นกับซอฮยอน  ถ้าน้องจะมาค้างกับเธอด้วย  และเธอก็อยากจะไปกับคริสตัล  แต่ติดอยู่ตรงที่มันไม่สมควร 

เธอไม่ควรยุ่งกับลูกน้องตัวเอง  ถ้าไม่อยากเจอเรื่องแบบนั้นอีก

"ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าบอสคงไม่ว่างหรอก"  คริสตัลพูด  แต่ฟังดูตัดพ้อจนยุนอารู้สึกผิดขึ้นมาเลยทันที

"งั้นเอาเป็นพรุ่งนี้ได้ไหม  คุณจะได้มีเวลาบอกพี่คุณด้วย"  ยุนอาเอ่ยในที่สุด  แพ้สายตาอ้อนๆ ของเจ้าเด็กบ้านี่จนได้  ไม่ว่าคริสตัลจะตั้งใจหรือไม่  เธอก็หลวมตัวไปแล้วเรียบร้อย

"หยุดยิ้มก่อนค่ะ  ทำงานก่อน  ถ้าแก้ไม่สำเร็จก็ยกเลิกได้นะคะ"

คริสตัลหัวเราะแก้เก้อ  เกาแก้มตัวเองเบาๆ  เธอพยายามตั้งใจฟังยุนอาพูดเรื่องงานที่ต้องแก้ไข  แต่ไม่รู้ทำไม  ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่เลย 

ถ้าเธอจะแก้งานไม่ผ่านคราวนี้ก็คงต้องโทษความสวยกับตัวหอมของเจ้านายนี่แหละนะ           


....................

กลับมาแล้วจ้า...   :42: :01: :61: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

22 ธันวาคม 2018 เวลา 23:06:27
แทบจะลืมเรื่องนี้ไปเลยจริงๆ กลับมาเอาซะงงเลย
แสดงความคิดเห็น