web stats

ข่าว

 


Viewfinder - บทที่ 6 Crown

โพสต์โดย: anhann วันที่: 07 กันยายน 2019 เวลา 22:17:03 อ่าน: 546





บทที่ 6 Crown






วิคโตเรียเกลียดเสียงร้องตัวเอง  แต่เธอหยุดไม่ได้  แรงเร่งเร้าที่อีกฝ่ายกระทำมันทำให้ทรมานปนสุขสม  เธอกำสองมือแน่นอยู่บนต้นคอคนด้านบน  พยายามห้ามใจไม่ให้กอดคนที่เธอเกลียดแสนเกลียด  และทำให้เธอเกลียดชังตัวเองด้วย

"ร้องดังๆ วิค  ฉันจะได้รู้ว่าคุณมีความสุข"  จอร์แดนกระซิบเสียงแหบพร่า  เคลื่อนตัวแรงขึ้นอีก  กระชากสะโพกคนด้านล่างเข้าหาตัวเองและกดน้ำหนักลงไปให้สิ่งนั้นถลำลึกเข้าไปในกายหญิงสาวจนกระทั่งวิคโตเรียร้องเสียงหลง  เผลอข่วนต้นคอเธอจนได้

มันเจ็บแสบแต่ได้อารมณ์ดี

"นั่นแหละ  ต้องอย่างนี้สิ" 

"พอได้แล้ว  จอร์แดน  ฉันเจ็บ"  วิคโตเรียขอ  เธอจุกจนจะอาเจียนออกมาอยู่แล้ว  แอนน์ยังไม่เคยทำกับเธอรุนแรงขนาดนี้เลย

ก็แอนน์ไม่ใช่ผู้ชายนี่  ยายนี่ก็ไม่ใช่  ไอ้กะเทย!

"ฉันขอสดได้ไหม"

"ไม่  อย่านะ"

จอร์แดนหัวเราะ  มองสีหน้าหวาดกลัวของคู่หมั้นแล้วสะใจอย่างบอกไม่ถูก  "สามสิบกว่าแล้วนะคุณ  มีลูกกันเถอะ  แก่ไปจะลำบาก"

"ไม่  ฉันยังไม่พร้อม"  วิคโตเรียปฏิเสธ  พยายามดึงตัวเองออกมา  แต่มือผอมๆ แข็งแรงรั้งเอวเธอไว้  ประกายตาของจอร์แดนทำให้เธอกลัว

"โอเคๆ  ฉันล้อเล่น"  จอร์แดนปลอบ  ช้อนตัวบอบบางของคู่หมั้นขึ้นมากอดแนบอก  ที่จริงเธอก็ไม่อยากทำร้ายวิคโตเรียหรอก  แต่อีกฝ่ายดื้อมากเกินไป  ถึงเราจะหมั้นกันด้วยความจำเป็น  เพื่อปกปิดรสนิยมของเราที่สังคมไม่เข้าใจและไม่ยอมรับ  หากเธอก็ต้องการรับผิดชอบวิคโตเรียจริงๆ

เธอก็ไม่คิดหรอกว่าจะชอบผู้หญิงได้  ปกติเธอชอบเด็กหนุ่ม

เธอเกิดมาพร้อมร่างกายที่ผิดปกติ  มีสองเพศ  แต่พ่อแม่ไม่ได้เลือกเอาอะไรออกไปจากตัวเธอ  เพราะเสียดายว่า  ถ้าพวกเขาไม่มีลูกชายแล้ว  ก็จะเหลือแค่เธอคนเดียว  หากทำให้เธอเป็นผู้หญิงโดยสมบูรณ์  พวกเขาก็จะไม่มีทายาทสืบสกุล  จนเธออายุได้สิบขวบ  แม่เธอดันท้องและมีน้องชายมาให้เธอ  ถึงอย่างนั้นพ่อก็ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับเธอดี  เหมือนเขาจะลืมไปแล้วว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวปกติอย่างคนอื่นเขา  จึงปล่อยเรื่อยมาจนกระทั่งเธออายุสิบแปด  คราวนี้พ่อแม่ก็ไม่สามารถมาตัดสินใจแทนเธอได้อีกต่อไป  เมื่อพวกท่านถามถึง  เธอก็บอกไปว่าสบายดีแล้ว  เธอไม่ได้คิดว่ามันแย่อะไร  ดีเสียอีก  บางวันเธอก็ได้แต่งหญิงไปหลอกตีสนิทสาวๆ  บางทีก็แต่งเป็นผู้ชายไปเล่นหัวกับพวกหนุ่มๆ  เธอชอบคบทั้งสองเพศ  แต่ถ้าให้เลือกจริงๆ  เธอก็ยังชอบผู้ชายมากกว่า  อยากคบหนุ่มหล่อสักคนเป็นแฟน  ถ้าพวกเขาจะรับสภาพร่างกายแบบนี้ของเธอได้นะ

ตอนเธอหมั้นกับวิคโตเรีย  เธอก็ทำมันในฐานะผู้ชาย  เราทั้งสองต่างโดนบังคับมาด้วยความจำเป็นทางธุรกิจที่ต้องส่งเสริมกัน  หลังจากหมั้นเสร็จแล้ว  วิคโตเรียก็มาเสนอกับเธอเองว่าเราจะหมั้นกันแต่ในนาม  แต่งงานกันในนาม  และจะขอหย่าในหนึ่งปีให้หลัง  ระหว่างนี้เราทั้งคู่จะไปมีใครหรืออะไรก็ได้ทั้งนั้น  แต่เราจะไม่ยุ่งกัน  เธอก็เกือบจะตกลงแล้วละ  ถ้า...

ถ้าวิคโตเรียไม่ทำตัวดื้อและเย่อหยิ่งขนาดนี้  แถมยังเลี้ยงผู้หญิงไว้มาหยามเธออีก  เลี้ยงเป็นตัวเป็นตน  เธอยังไม่เคยเลี้ยงใครขนาดนี้เลย

เธอต้องยอมเป็นคนร้ายกาจ  ใช้ความลับที่วิคโตเรียบอกใครไม่ได้เป็นเครื่องมือทำให้ผู้หญิงที่ชอบทำตัวเหมือนราชินีมาตกอยู่แทบเท้าเธอบ้าง  วิคโตเรียจะได้รู้สึกบ้างว่าคนที่เสียหน้า  เจ็บช้ำน้ำใจขนาดไหน  แต่ดูเหมือนเธอจะคิดผิด 

เพราะคนที่ทรมานมากที่สุดตอนนี้คือ...เธอ

"คุณก็รู้ว่าฉันรักคุณนะวิค"  จอร์แดนกระซิบ  ลูบศีรษะหญิงสาวที่ตนกอดไว้  พลางขยับร่างกายท่อนล่างที่ยังประสานกันอยู่  วิคโตเรียไม่พูดอะไรเลย  แต่อวัยวะภายในที่บีบรัดเธอช่วยให้รู้อีกฝ่ายรู้สึกถึงกัน 

"คุณรักผู้หญิงคนนั้นมากนักเหรอ  คุณรักเธอจริงๆ หรือคุณต้องการเอาชนะฉัน  ที่รัก"

"ฉันเกลียดคุณ  จอร์แดน"  วิคโตเรียกัดฟันตอบ  หงุดหงิดจอร์แดนที่ยังหัวเราะในลำคอและขย่มเธอแรงจนเตียงลั่น 

"จะเกลียดผัวตัวเองก็ตามใจ"  จอร์แดนบอกเสียงเข้ม  บีบหน้าอกวิคโตเรียแรงๆ  และเร่งตัวเองจนถึงจุดหมาย  เธอถอนตัวออกมาและจูบปากหญิงสาวที่อ้าปากหอบระโหย  วิคโตเรียกัดลิ้นเธอที่พยายามสอดเข้าไปจนต้องสะบัดออกจากกัน

"อย่าร้ายกับฉัน  วิค  เพราะถ้าฉันร้ายบ้าง  คุณจะเสียใจ"

"ฉันจะฆ่าแกซะ  ไอ้วิปริต!"  วิคโตเรียสวน  เบือนหน้าหนี  ไม่อยากมองอีกฝ่ายดึงถุงยางออกและโยนทิ้งไป

"จุ๊ๆ  ว่าฉันวิปริต  แล้วคุณล่ะ  เวลาไปนอนกับผู้หญิง  ไม่วิปริตเลยใช่ไหม  ยอมรับเถอะค่ะ  ว่าเราก็เป็นพวกเดียวกัน  จิตใจผิดเพี้ยน"

วิคโตเรียพูดไม่ออก  จริงๆ มันก็เหมือนที่จอร์แดนว่านั่นแหละ

"เดือนหน้าเราจะแต่งงานกัน  และคุณต้องมีลูกให้ฉัน  จากนั้นคุณจะเป็นอิสระ"  จอร์แดนพูดง่ายๆ  หากแววตาปรากฏแววเจ็บปวดที่พยายามซ่อนไว้ไม่ให้วิคโตเรียเห็น  ในเมื่อไม่มีอะไรจะรั้งกันไว้ได้อีกแล้ว  ก็เหลือแค่ทางนี้เท่านั้น  เธอยังมีความหวังอยู่

ลูกอาจจะทำให้วิคโตเรียเปลี่ยนใจ

"ฉันไม่เคยพูดว่าจะท้อง  มันนอกเหนือที่เราตกลงกันไว้นะ  แดน"

เวลาที่วิคโตเรียเรียกเธอว่า  "แดน"  มันกระตุกหัวใจให้อ่อนยวบ  หากคราวนี้เธอจะไม่ยอมอีกแล้ว  วิคโตเรียทำเกินไป  ตามยายนั่นไปจนถึงลาสเวกัส  และให้ลูกน้องทำงานแทน  นึกหรือว่าจะปิดเธอได้

เธอไม่ได้โง่เป็นควาย  ถึงจะยอมให้สวมเขามานานขนาดนี้!

"เสียใจด้วย  วิคโตเรีย  ฉันยอมคุณมามากพอแล้ว"  จอร์แดนพูด  รูดซิปกางเกงขึ้น  หยิบเสื้อมาสวม  แล้วก้มเก็บเสื้อผ้าวิคโตเรียมาวางบนเตียงให้  พยักพเยิดให้อีกฝ่ายใส่มันเสีย

"แต่งตัวค่ะ  ที่รัก  เราจะไปเลือกชุดแต่งงานกันวันนี้เลย"

"ไม่เอาน่า  แดน"

"อย่าชักช้า  ถ้าไม่อยากมีลูกวันนี้แทน"

วิคโตเรียกัดปากตัวเอง  มองคนตัวสูงอย่างแค้นเคือง  แปลกใจที่จอร์แดนกลับมองเธออย่างอ่อนโยน  ไม่เหมือนคนที่จะใช้กำลังกับเธอได้เลย  แต่กับคนคนนี้  เธอไว้ใจไม่ได้หรอก  ตอนเรามีอะไรกันครั้งแรกก็แบบนี้แหละ

ใครจะไปคิดว่าจะต้องมาเสียตัวให้กะเทย!

"วิค  อย่าดื้อเลยนะ  นะคะ  ฉันไม่อยากทำร้ายคุณจริงๆ"  จอร์แดนกระซิบเสียงนุ่ม  ยื่นมือสวยๆ มาให้คู่หมั้นหรือภรรยาทางพฤตินัย  วิคโตเรียไม่ยอมรับ  แถมยังลุกขึ้นมา  เตะหว่างขาเธออีก 

ร่างสูงทรุดฮวบ  กุมเป้าตัวเองอย่างเจ็บปวด  หน้าเขียว  หน้าเหลือง

"วิค --"

"อย่าตามเข้ามานะ  ไอ้บ้าแดน  คราวนี้ฉันจะทำให้แกเป็นหมันเลย  จะได้เป็นผู้หญิงจริงๆ สักที"  วิคโตเรียขู่ฟ่อ  ก่อนวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปและรีบปิดประตูล็อกอย่างแน่นหนา  กลัวจอร์แดนจะพังเข้ามา  ถึงอีกฝ่ายจะไม่เคยทำแบบนั้น  ปกติจอร์แดนก็สุภาพกับเธอเสมอ  เหมือนผู้ชายคนหนึ่ง  บางทีก็สุภาพกว่าผู้ชายแท้ๆ พวกนั้นเสียอีก

นี่ละมังที่ทำให้เธอไว้ใจ  ยอมตกลงหมั้นด้วย  เธอโลกสวยเกินไปเองนั่นแหละ  ที่คิดว่าถ้าเขาช่วยแล้วจะไม่อยากได้อะไรตอบแทน 

แต่มันก็แค่เซ็กซ์... เซ็กซ์ที่ปราศจากความรักจะมีความหมายอะไร  คงเหมือนที่แอนน์รู้สึกเวลาเรามีอะไรกัน  แอนน์ใช้ร่างกายใช้หนี้เธอ  เธอเองก็ใช้มันใช้หนี้จอร์แดนเหมือนกัน

หญิงสาวถอนหายใจ  เปิดตู้ยาเหนืออ่างล้างหน้า  หยิบกล่องยามาแกะและกินมันพร้อมกับน้ำในก๊อก  ต่อให้จอร์แดนสวมถุงยางทุกครั้ง  ระวังเอาไว้ก็ไม่เสียหายหรอก  เรื่องอะไรเธอจะยอมท้องกับเจ้าวิปริตนั่น

ถ้าจอร์แดนเป็นผู้หญิงจริงๆ  เธอจะชอบเขาไหมนะ  เธอไม่ชอบเขาเพราะเขามีส่วนของผู้ชายอยู่ในตัว  แค่นั้นเองหรือ  จอร์แดนผิดอะไรล่ะ  เขาไม่ได้ตั้งใจจะเกิดมาเป็นอย่างนี้สักหน่อย  เขาเองก็ดูเสียใจมากด้วยที่ทำให้เธอผิดหวัง  เธอยังจำสีหน้าเขาได้ตอนที่เธอตกใจมัน  และเธอเองไม่ใช่หรือที่ยอมให้มันเข้ามา  ทั้งที่ไม่เคยยอมใครมาก่อน

วิคโตเรียหย่อนตัวลงนั่งบนชักโครก  ขับถ่ายไล่ของเสียออกจากตัว  เห็นเลือดสีชมพูจางๆ ไหลลงไปด้วย  จอร์แดนทำเธอเจ็บมากเลยคราวนี้  เหมือนเขาคับแค้นใจและระบายมันออกมาเวลาเราร่วมเพศกัน  ดูๆ ไปก็คล้ายกับแอนน์  ครั้งก่อนแอนน์ก็ทำรุนแรงกับเธอแบบนี้  แต่เธอทำกลับไปจนแอนน์เจ็บกว่า  จนแอนน์หนีเธอไปลาสเวกัสกับไอ้เด็กเคลลี่เวรนั่น!     

"วิค  ฉันขอโทษ  ถ้าคุณไม่พร้อม  ไว้ไปพรุ่งนี้ก็ได้"  เสียงจอร์แดนดังอยู่นอกประตูห้องน้ำ  วิคโตเรียดึงทิชชูมาทำความสะอาดตัวเอง  เสียงกดน้ำชักโครกทำให้ไม่ได้ยินว่าอีกฝ่ายพูดอะไรอีก

จอร์แดนอาจจะบอกลา...

เธอเปิดประตู  เห็นร่างสูงยืนอยู่  สีหน้าตกใจของจอร์แดนสะท้อนบางอย่างในอกเธอ  อยู่ๆ เธอก็ดึงอีกฝ่ายเข้ามาในห้องน้ำด้วยกัน  ปลดกระดุมกางเกง  เขย่งตัวขึ้นจูบ  จับมือจอร์แดนมาวางบนสะโพก  ปล่อยให้ตัวเองถูกยกขึ้นเคาน์เตอร์  แยกขาออกต้อนรับการรุกเร้าด้วยปลายลิ้น  เธอจิกหัวจอร์แดนที่ทำรักให้เธออย่างไม่นึกรังเกียจ  วิคโตเรียเริ่มชอบเสียงร้องของตัวเองขึ้นมาแล้ว  เสียงปากจอร์แดนดูดเลียความเป็นผู้หญิงของเธอก็ช่างน่าฟัง  เธอหลั่งรินชุ่มฉ่ำมากพอที่จะตอบรับสิ่งที่อีกฝ่ายสอดใส่เข้ามาโดยไม่เจ็บปวดอีก  ที่จริงแล้วเธออาจจะแค่อยากให้จอร์แดนเอาใจ

"อย่าแตกข้างในนะ"

"จะพยายามค่ะ"  จอร์แดนตอบเสียงหวาน  ประคองร่างคู่หมั้นสาวขณะพยายามปรนเปรอกันให้ถึงใจ  วิคโตเรียติดเซ็กซ์  เหมือนมันช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดต่างๆ ที่เราเจอมาทุกวันนี้ได้  เธอเข้าใจ  เธอเองก็เป็น

"อย่าทำอะไรแอนน์นะแดน  นี่เป็นเรื่องของคุณกับฉัน"

"ได้สิ  ถ้าคุณไม่ดื้อกับฉัน  แต่ถ้าให้ดี  เลิกกับเธอซะ  ก่อนที่ฉันจะบังคับคุณ"

วิคโตเรียอ้าปากจะเถียง  หากเสียงเธอก็เปลี่ยนเป็นครางดังขึ้นทุกที  สะโพกเธอขยับไปเอง  เหมือนร่างกายเธอต้องการจอร์แดน  เธอหนีบเอวเขาเอาไว้จนอีกฝ่ายถอนตัวออกไม่ทัน  มันไหลทะลักอยู่ในตัวเธอ

"อาห์  ขอโทษ..."

"ช่างเถอะ  ฉันกินยาคุม"  เธอตอบ  ดันอกอีกฝ่ายออกอย่างเย็นชา

จอร์แดนขบฟัน  มองวิคโตเรียล้างหน้าล้างตา  บ้วนปาก  ทำเหมือนกลัวเชื้อโรคจากเธอจะติดตัว  ความโกรธก่อตัวขึ้นอีกครั้ง  เธอเปิดตู้ยาและกวาดยาคุมกับกล่องถุงยางอนามัยลงถังขยะจนหมด  ขณะที่เจ้าของมันยืนมองเธอตาโต  แก้มแดงอย่างโกรธจัด

"เลิกกิน  เราจะมีลูกด้วยกัน  ถ้าคุณไม่ยอม  ฉันจะไม่รับประกันความปลอดภัยของอนาสตาเซีย  และคุณรู้ว่าฉันไม่ได้ขู่"

"แดน!"  วิคโตเรียตะโกน  แต่หยุดชะงักเมื่ออีกฝ่ายชี้หน้าเธออย่างดุดัน  เธอจะเบือนหน้าหนี  จอร์แดนก็บีบคางเธอไว้ให้จ้องตากัน

"คุณรู้ไหม  ผู้หญิงที่มีชู้น่ะ  ควรถูกลงโทษ  แต่ชู้ต้องโดนหนักกว่า"

"อย่า..."

"ก็เลิกดื้อสิ  ทำตัวให้สมกับเป็นเมีย  ให้สมกับที่ฉันยอมเลียให้ทั้งที่ฉันไม่เคยทำให้ใครอย่างนี้เลย"  จอร์แดนพูดเสียงดัง  ด้วยสีหน้ากล้ำกลืน  นัยน์ตามีน้ำใสๆ มาคลอ  วิคโตเรียเห็นแล้วตกใจ  ไม่เคยเห็นอีกฝ่ายเป็นอย่างนี้มาก่อน  "ทุกอย่างมันเกิดจากคุณ  จำไว้  วิค"

จอร์แดนสะบัดมือออกจากคางเธอเหมือนรังเกียจ  แล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ  วิคโตเรียสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงประตูถูกกระแทกดังปึง  เธอคงทำให้คู่หมั้นโกรธมากจริงๆ

มันเสียศักดิ์ศรี...

ใช่สิ  ถึงจอร์แดนจะมีร่างครึ่งหนึ่งเป็นผู้หญิง  แต่ฮอร์โมนเพศชายในตัวก็ยังมีอยู่  และมันกำลังถูกเธอเหยียดหยามอย่างหนัก 

มันไม่ใช่ความรักหรอกใช่ไหม...

วิคโตเรียทรุดตัวนั่งลงบนชักโครก  แข้งขาเธออ่อนแรงจนยืนไม่อยู่  แก่นกายสาวเต้นตุ้บๆ  เจ็บแสบระบม  เหนอะหนะไปด้วยน้ำรักของคนที่เพิ่งจากไป  เธอทำเกินไปหรือเปล่า  เธอยอมให้คนที่ไม่ได้รักทำขนาดนี้เชียวหรือ

เพราะเจ็บปวดจึงอยากให้มีคนมาเจ็บด้วย  อย่างนั้นใช่ไหม

หญิงสาวยกมือป้ายแก้มตัวเอง  แปลกใจที่มีหยาดน้ำติดมาด้วย  เธอไม่ได้ร้องไห้มานานแล้ว  คิดว่าตัวเองเป็นคนไม่มีน้ำตาไปแล้วด้วยซ้ำ

วิคโตเรียยัดตัวลุกขึ้น  เดินเข้าห้องอาบน้ำไปชำระร่างกายตัวเองจนสะอาดหมดจด  เธอหยิบเสื้อคลุมสะอาดมาสวม  เป่าผมจนแห้ง  ออกจากห้องน้ำ  นั่งแต่งหน้าหน้ากระจกเงา  ลุกไปเลือกชุดจากห้องเสื้อผ้ามาสวมใส่  เลือกเครื่องประดับมาเสริมความสวยสง่าให้ตัวเอง  และโทรศัพท์เรียกคนรถมารับ  ทำทุกอย่างตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ยกเว้น...

ข้อความหนึ่งที่เธอส่งไปให้เอเลียต

.......................................




เคลลี่ตั้งกล้องไว้ให้แอนน์เสร็จแล้วก็ออกมานั่งกินขนมกับกาแฟที่ห้องนั่งเล่น  ปล่อยให้แอนน์รีวิวเครื่องประทินผิวที่เป็นสปอนเซอร์ของเราอยู่ในห้องนอนตามลำพัง  ขืนไปนั่งถ่ายอยู่ด้วยคงเขินตายกันพอดี 

แค่เมื่อเช้าตื่นมาเจอว่ากอดกันก็ตกใจจะแย่อยู่แล้ว  ดีนะที่แอนน์เป็นเมนส์  ไม่อย่างนั้นคงคิดว่าเราเผลอทำอะไรกันไปแล้ว

เคลลี่เล่นโทรศัพท์มือถือระหว่างรอแอนน์อัดคลิป  เลื่อนจอเล่นไปเรื่อยๆ ก็เจอกับข่าวน่าสนใจในเฟซบุ๊ก  ปกติเธอก็ไม่ค่อยดูหรอก  ข่าวพวกนักธุรกิจ  ข่าวของพวกสังคมชั้นสูง  แต่บังเอิญว่าเธอสะดุดตาผู้หญิงในข่าว 

- วิคโตเรีย  แซนเดอร์สัน  ทายาทสายการบินดัง  ได้ฤกษ์วิวาห์กับคู่หมั้นที่หมั้นหมายกันมายาวนานถึงห้าปีแล้ว  จอร์แดน  มิลเลอร์  นักธุรกิจคนดังสายอุตสาหกรรมยานยนต์  ให้สัมภาษณ์กับทางเราว่างานจะจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายในเดือนหน้า  ส่วนวันที่นั้นยังไม่ได้กำหนดอย่างเป็นทางการ  และจะให้โฆษกประจำตัวประกาศอีกครั้ง  ทางด้านมิสแซนเดอร์สันยังไม่ได้ให้สัมภาษณ์ใดๆ  และไม่มีการออกมาปฏิเสธข่าวดังกล่าว -

"อะไรวะเนี่ย"  เคลลี่พึมพำกับตัวเอง  งงเนื้อหาข่าวที่บอกว่าผู้หญิงแปลกๆ ที่เธอเจอสองสามครั้งกำลังจะแต่งงานกับคู่หมั้น  ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่แฟนแอนน์น่ะสิ  แล้วมาตามติดแบบนั้นทำไม 

หรือว่า...

"เสร็จแล้ว"  เสียงแอนน์ดังขึ้น  เคลลี่สะดุ้ง  รีบปิดหน้าจอทันที  แต่ไม่ทันแล้ว  เธอมีพิรุธจนแอนน์ดึงโทรศัพท์ไปดูเอง 

ก็ดีเหมือนกัน  ขี้เกียจพูด

แอนน์ยืนอ่านเนื้อข่าวอยู่ครู่หนึ่งก็ส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ  สีหน้าไม่ได้บ่งบอกว่ารู้สึกอย่างไร  เคลลี่คงสงสัยถึงได้จ้องเธออย่างนี้  แต่จะให้เธอรู้สึกอะไรได้ล่ะ  ใช่ว่าเธอไม่เคยรู้มาก่อนว่า  วิคโตเรียไม่ได้มีเธอคนเดียว

ว่าสถานะของเธอคือ...ผู้หญิงที่ถูกเลี้ยงไว้สำหรับเรื่องอย่างว่า

ถ้าวิคโตเรียแต่งงานก็คงจะมายุ่งกับเธอน้อยลง  หันไปวุ่นวายกับสามีเต็มที่กว่านี้  มีลูกกับเขา  มีครอบครัวอบอุ่นอย่างที่ควรจะเป็น  บางทีอาจจะยอมปล่อยเธอไปตามทางของเธอ

"จะไปเลยเหรอ  ไม่กินอะไรก่อนหรือไง"  เคลลี่ถาม  เห็นแอนน์ยังไม่ได้แตะขนมปังที่เธอซื้อมาให้เลย  ดื่มแต่กาแฟไปหน่อยเดียว  หรือเสียใจเรื่องแฟนอยู่นะ  แล้วเธอจะปลอบยังไง  ให้ทำเป็นไม่รู้เรื่องอยู่แบบนี้น่ะเหรอ

"ไม่หิว  เดี๋ยวหิวค่อยกิน  เป็นเมนส์แล้วไม่ค่อยอยากกินอะไร"

"งั้นเหรอ"

แอนน์เหลียวมามองเคลลี่  รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนริมฝีปากเมื่อเห็นหน้าตาวิตกกังวลเป็นห่วงเป็นใยของเพื่อนรุ่นน้อง  เคลลี่คงไม่อยากพูดถึงวิคโตเรีย  คงเพราะไม่มั่นใจด้วยว่ารายนั้นเป็นอะไรกับเธอจริงๆ หรือเปล่า  หรืออาจจะกลัวเธอสะเทือนใจจึงไม่อยากจะพูด

"กินก็ได้  วุ่นวาย" 

"ก็เป็นห่วง"  เคลลี่พูด  ไม่มัวอมพะนำอีกแล้ว  ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนลับๆ ของแอนน์จริง  ตอนนี้เธอคงมีความหวังขึ้นบ้าง  ถ้าหล่อนแต่งงาน  โอกาสที่จะมาหาแอนน์ก็คงจะน้อยลง  ถ้าเลิกกันได้ก็คงจะดีมาก

แล้วเธอจะเลี้ยงแอนน์ได้ไหมล่ะ  มันก็ต้องหาทางไปจนได้นั่นแหละ  ใครจะยอมอดตายล่ะ  จริงไหม  เธอก็ไม่ใช่คนไร้ความสามารถสักหน่อย

"ขอบใจ"  แอนน์ตอบ  หยิบคีชเบคอนที่เคลลี่หั่นเป็นชิ้นๆ เอาไว้ให้ใส่ปากกิน  "อร่อยดี  ไปซื้อที่ไหนมา"

"แถวๆ นี้แหละ"  เคลลี่ตอบ  ทำทีเป็นเช็กกล้อง  เขินที่จะสบตากัน  ไม่อยากบอกแอนน์หรอกว่าไปซื้อที่ไหนมา  ไม่อยากบอกหรอกว่าต้องเสิร์ชหาในกูเกิลตั้งนาน  ดีที่ว่าแอนน์อาบน้ำนานมาก  และมัวแต่ทดลองครีมอยู่  ไม่อย่างนั้นคงจะกลับมาไม่ทัน

"ไม่กินด้วยเหรอ  กินคนเดียวไม่หมดหรอก"  แอนน์ชวน  เห็นเคลลี่ทำท่าไม่สนใจ  ก้มหน้าเล่นกล้องอยู่ได้  เธอจึงหยิบชิ้นคีชไปจ่อปาก  เลิกคิ้วเชิญชวนให้คนน้องที่ทำหน้าตาเหมือนรำคาญเธอ  แต่ก็ยอมอ้าปากให้เธอป้อนของกินให้  แอนน์ลอบยิ้มกับใบหน้าแดงๆ ของเคลลี่ 

ยอมรับว่าอารมณ์เธอดีขึ้นเมื่อเห็นข่าวนั้น  เธอเสียใจกับวิคโตเรียนิดหน่อย  เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการแต่งงาน  เกลียดการเป็นแม่บ้านและบ้างานเพียงใด  แต่ลึกๆ เธอก็รู้ว่าถ้าวิคโตเรียอยากจะหนีจากคู่หมั้นก็คงจะมีวิธีจนได้นั่นแหละ  ผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรก็ได้อยู่แล้ว

วิคโตเรียมีหัวใจหรือเปล่า  เธออยากรู้นัก  และวิคโตเรียเคยรู้ไหมว่า  ที่เธอไม่อยากรักหรือผูกพันกับหล่อน  มันเพราะอะไร  มันคือกลไกป้องกันตัวเองของเธอ  รู้อยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายมีคู่หมั้นอยู่แล้ว  เธอจะหวังให้วิคโตเรียมาจริงจังด้วยได้อย่างไร  เธอเป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์เท่านั้น  แต่ก็ใช่ว่าเธอไม่เป็นห่วงหล่อนหรอกนะ  ป่านนี้คงจะหงุดหงิดเป็นบ้าแล้วก็ได้

หวังว่าคงไม่ทำอะไรบ้าๆ ลงไปนะ  ถ้าจอร์แดนคนนั้นเกิดเป็นอะไรขึ้นมาตอนนี้คนที่จะถูกสงสัยที่สุดก็คงไม่พ้นวิคโตเรีย  หล่อนไม่โง่หรอก

"พี่ให้โรงแรมติดต่อเช่ารถให้แล้วนะ"  แอนน์บอกเคลลี่  ป้อนคีชให้น้องมันอีกชิ้น  เคลลี่ก็กินอย่างไม่เกี่ยงงอนเหมือนลูกหมาเชื่องๆ

"พี่จะขับเหรอ" 

"ได้  ถ้าเธอไม่กลัวตาย"

"งั้นอย่าเลย"  เคลลี่ห้าม  เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ  และรีบเก็บของลงกระเป๋า  "นัดเขาไว้กี่โมง  รถเช่าอะ  จะไปยัง"

"โอ๊ย  ลืม  ไปเร็วเข้า!"  แอนน์ร้องตกใจ  ลืมดูนาฬิกาไปเลย  มัวแต่อัดคลิปสกินแคร์ที่เขาให้ตัวอย่างมาให้โฆษณาให้  ทุกวันนี้จะทำอะไรก็เป็นงานไปหมดทุกอย่าง 

ใช่สิ  ก็มันเงินทั้งนั้น  เงินที่จะช่วยให้เธอเป็นอิสระจากพันธนาการ  แต่คงไม่ใช่ทุกอย่าง  บางทีมันอาจจะไม่ยากอย่างที่คิดก็ได้  ถ้าเธอตกลงกับวิคโตเรียได้  ถ้าเธอขอร้องอีกฝ่ายดีๆ  เธอไม่ได้คิดจะหนีเวลาหล่อนมีปัญหา  ไม่ได้คิดจะไปสบายคนเดียว  ทว่าปัญหานั้นเธอไม่สามารถช่วยได้  ยิ่งเข้าไปยุ่งด้วย  อาจยิ่งเพิ่มปัญหาให้หล่อนมากกว่าเดิม 

จอร์แดน  มิลเลอร์น่ากลัว  แต่วิคโตเรีย  แซนเดอร์สันน่ากลัวยิ่งกว่า  เพราะหล่อนไม่ค่อยพูด  และแทบไม่ให้โอกาสต่อรอง  ห้าปีที่อยู่กับหล่อนมา  สอนอะไรเธอหลายอย่าง  รวมถึงการเอาตัวรอดจากคนแบบหล่อน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นระหว่างลิฟต์กำลังเคลื่อนตัวลง  แอนน์ยังไม่รับสายในทันทีเพราะเห็นเป็นวิคโตเรียโทรมา  จนกระทั่งออกจากลิฟต์แล้วจึงขอตัวกับเคลลี่ให้อีกฝ่ายไปรับรถก่อน  เธอแจ้งชื่อเคลลี่เอาไว้แล้วจึงไม่น่าเป็นปัญหา  ครั้นจะไม่รับสายก็ดูจะไร้เยื่อใยกันเกินไปหน่อย  ยังไงเราก็คนเคยมีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน  อีกฝ่ายก็ช่วยเหลือเธอมาตั้งหลายอย่างด้วย

"ว่าไงคะ  วิค"  แอนน์ทักทาย  ทำเสียงปกติ  ไม่อยากให้วิคโตเรียรู้สึกไม่ดีมากขึ้น  รู้อยู่แล้วว่าจะต้องอารมณ์ไม่ดี  ไม่อย่างนั้นคงไม่โทรมา

"เห็นข่าวแล้วใช่ไหม"  วิคโตเรียถามไม่อ้อมค้อม 

"ค่ะ  เห็นแล้ว"

"แล้ว..."

แอนน์ลอบถอนใจ  ไม่คิดว่าวิคโตเรียจะโทรมาถามความรู้สึกเธอ

"ฉันต้องรู้สึกด้วยเหรอคะ  ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าคุณมีเขา  และฉันเป็นใครสำหรับคุณ"

"แล้วเธอเป็นอะไร"

"คุณถามฉัน  แล้วจะให้ฉันถามใครล่ะ"

"ถ้าฉันแต่งงาน  เธอคงดีใจใช่ไหม"

แอนน์ไม่ตอบ  วิคโตเรียคงเดาความเงียบแบบนี้ได้เอง

"โอเค  ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดเรื่องนี้หรอก  แค่จะบอกว่าให้คนของฉันอยู่กับเธอด้วย  อย่าไล่หล่อนไป  ตอนนี้หล่อนคงอยู่แถวๆ นั้นแหละ"

"แล้วทำไมคุณไม่เรียกหล่อนกลับไปล่ะคะ  ฉันมาทำงานนะคุณ"

"ให้หล่อนอยู่หรือเธอกลับมา  เลือกเอา"

แอนน์ส่ายหน้าเหนื่อยใจ  แล้วแบบนี้หรือเธอจะสงสารหล่อนได้  เธอสงสารตัวเองยังจะดีกว่า  วิคโตเรียก็ยังคงเป็นวิคโตเรียวันยันค่ำ

"เท่านี้แหละ  แล้วฉันจะโทรมาใหม่"  วิคโตเรียตัดสายโดยไม่รอให้แอนน์ได้ทักท้วง  เธอจึงได้แต่ถอนหายใจ

หญิงสาวเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกง  รู้สึกโหวงเหวงในใจอย่างน่าประหลาด  อาจเพราะน้ำเสียงเย็นชาแฝงความเศร้าของวิคโตเรีย  เธอก็ใช่จะไม่รู้สึกรู้สา  ไม่รู้จักบุญคุณคนหรือไม่ผูกพัน  ถ้าเธอไม่ชอบหล่อนสักนิดสักหน่อย  เธอคงดิ้นรนหาทางไปจากหล่อนนานแล้ว

"แอนน์" 

เสียงเคลลี่ฉุดเธอให้เงยหน้าขึ้น  และมองมือที่จับไหล่ทั้งสองข้าง  เคลลี่เลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าเธอเป็นอะไร  เธอคงเดินเหม่อมาตลอดทาง 

"เป็นอะไรหรือเปล่า"

"เปล่า"  แอนน์ส่ายหน้า  หางตาเห็นผู้หญิงตัวสูง  คนของวิคโตเรียยืนอยู่ข้างรถที่เธอเช่าไว้  แปลว่าเคลลี่คงคุยกับหล่อนแล้ว 

"เราต้องพกยายคนนั้นไปด้วยเหรอ"  เคลลี่ถาม  เสียงหงุดหงิด

"อืม  ก็นึกว่าไปเที่ยวกับเพื่อนก็แล้วกัน"

"เพื่อน!"

แอนน์ชักสีหน้าหนักใจ  เคลลี่จึงโบกไม้โบกมือ  ปล่อยมืออีกข้างจากไหล่เธอและเดินไปขึ้นรถ  สตาร์ตเครื่องรอ  แอนน์เดินตามไป  มองหน้าหญิงสาวที่ยังยืนรอเธออยู่ด้วยท่าทางเหมือนมีอะไรจะพูด

"ขึ้นรถไปเถอะ  ฉันไม่อยากฟัง  นั่งหลังไปนั่นแหละ"  แอนน์พูดปัด  เปิดประตูขึ้นนั่งเบาะข้างคนขับ  เคลลี่ทำท่าจะออกรถทันทีโดยไม่รอนารูมิ  เธอจึงต้องยกมือขึ้นขู่ทำท่าเหมือนจะตี  ยายตัวดีก็ยังมีหน้ามาหัวเราะ

"เร็วหน่อย  ฉันไม่ใช่แท็กซี่นะ"  เคลลี่เร่งนารูมิ  ผู้หญิงตัวสูงถลึงตาใส่เธอ  แต่ไม่น่ากลัวสักนิดเลย  เธอเหยียบคันเร่งก่อนที่นารูมิจะทันได้ปิดประตูเสียอีก  อีกฝ่ายถึงกับร้องกรี๊ดออกมาเบาๆ อย่างน่าขัน

"เค  ถ้าต้องเสียค่าปรับ  เธอจ่ายนะ"  แอนน์ขู่  เคลลี่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้  น่าโมโห  เธอจึงแกล้งจุ๊บแก้มไปหนึ่งที  คราวนี้ละ  น้องมันหน้าแดงแจ๋  เลิกต่อล้อต่อเถียงกับเธอไปเลย

"เป็นแฟนกันเหรอ"  นารูมิถามเซ่อๆ  เธอได้รับคำตอบเป็นอาการหลบตาของสองคนตรงหน้าที่หน้าแดงก่ำทั้งคู่ราวกับนัดกันมา   



............................................


* จอร์แดน  เป็น intersex  = มีสองเพศ  รูปลักษณ์ภายนอกเหมือนหญิงสาว  แต่มีอวัยวะเพศชายและสามารถมีลูกได้

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

08 กันยายน 2019 เวลา 07:11:31
มันเป็นกรรมที่ต่อเนื่องกัน จะตัดกรรมนี้ได้ยังไง ดูทุกคนทุกข์ตามแบบของตน หาสุขใจกันจริงๆไม่มี
แสดงความคิดเห็น