web stats

ข่าว

 


love (นะ) แม่สาว TATTO : ตอนที่ 31

โพสต์โดย: ลำเนา วันที่: 19 พฤศจิกายน 2016 เวลา 14:41:56 อ่าน: 240

   ยูถกาประทับรอยจูบเอาไว้มากมาย มากเสียจนตัวเองยังรู้สึกได้และเชื่อว่า เม็ดขนุนจะรับรู้ความรู้สึกที่แฝงตัวอยู่ภายใน ว่าการได้อยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย คนที่ถูกจูบอยู่ ยอมตามใจทุกอย่าง ยิ้มน้อยๆ เมื่อยูถกาขยับตัวขึ้นมาจนใบหน้าแนบชิดกัน

   "กินได้ คงโดนกินไปแล้วนะ เรา" เม็ดขนุนยิ้มให้ยูถกาที่ยิ้มๆ และพรมจูบไปที่ริมฝีปากของเม็ดขนุนอย่างอ้อยอิ่ง

   "กินได้ ก็กินไปแล้วล่ะ"

   เม็ดขนุนอมยิ้ม เริ่มรุกเร้ายูถกาที่เบียดตัวแนบชิดเข้าหาทุกสัมผัสที่ได้รับ อยากซึมซับเอาไว้สำหรับความคิดถึงเมื่อเวลาไม่ได้พบได้เจอกัน อยากให้สัมผัสทุกสัมผัสที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับแบบนี้ ทำให้หัวใจอบอุ่น เมื่อได้นึกถึง

   จูบอันเร่าร้อนทำให้ยูถการ้อนรุ่มไปทั้งเรือนร่าง แต่รู้สึกสุขใจกับจูบที่สลับด้วยความอ่อนโยน ในชีวิตไม่เคยคิดมาก่อนว่า จะมาหลงใหลเรือนร่างและสัมผัสจากผู้หญิงด้วยกัน และยังสามารถทำให้รู้สึกดีได้มากมายขนาดนี้

   ยูถกาพยายามสลัดความคิดที่กังวลออกไป อยากให้ช่วงเวลาแบบนี้ทำให้รู้สึกสุขใจ โดยเฉพาะคนที่กำลังหยอกล้อกันด้วยจูบอันร้อนแรงและหนัก หน่วงอยู่ที่บริเวณเนินอก และขยับขึ้นมาคลอเคลียด้วยการจูบอย่างอ่อนโยนที่ริมฝีปากอันแสนจะอบอุ่นของกันและกัน รอยยิ้มทะเล้นของเม็ดขนุนมีให้เห็นในทันที เมื่อเริ่มรุกเร้าด้วยการสอดสัมผัสเข้าไปในเรือนร่างของยูถกาที่สะดุ้ง
เล็กน้อย หากแต่ว่า ไม่ค่อยจะเป็นคนยอมใครจึงยิ้ม และจูบอย่างร้อนแรงก่อน
ที่จะหยิบยื่นความรู้สึกดีๆ ให้กับเม็ดขนุนเช่นกัน ทั้งสองตะกองกอดกันด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกดีๆ ที่ซึมซับเข้าสู่หัวใจ ในห้วงเวลาอันร้อน แรงและอ่อนโยน ยูถกากอดกระชับเม็ดขนุนเอาไว้แนบแน่น เพราะอยากให้คนที่ถูกกอดอยู่นั้นได้รับรู้ถึงความสุขที่เต็มเปี่ยมอยู่ในหัวใจ

   "ยูว์ ตัวสั่นนะ" เม็ดขนุนถามและลูบไล้เบาๆ ไปที่แผ่นหลังของยูถกา ซึ่งกำลังพร้อมจูบไปที่รอยสักรูปขนนกที่บริเวณเนินอกของเม็ดขนุน

   "เหมือนตัวจะละลายเลย" ยูถกาพูดงึมงำ

   "โอเค หรือเปล่า" เม็ดขนุนถาม

   "ไอ้บ้าเม็ดหนุน ถามบ้าอะไรเนี่ย" ยูถกายิ้มๆ แนบใบหน้าไปกับรอยสักรูปขนนกบริเวณเนินอกของเม็ดขนุน

   "ขออะไรอย่างสิ" เม็ดขนุนพูดขึ้น

   "หลายอย่างก็ได้"

   "ดูแลตัวเองดีๆ นะ" เม็ดขนุนบอก ยูถกาเงยหน้าขึ้นมาสบตายิ้มน้อยๆ ให้เม็ดขนุน ยูถกายิ้มกว้างทั้งๆ ที่มีน้ำตาคลออยู่

   "ตัวเอง ก็เหมือนกันนะ ดูแลตัวเองด้วย" ยูถกาพอจะเดาได้ว่า คนที่ยิ้มน้อยๆ อยู่ตรงหน้า คงรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นระหว่างคนสองคน

   "เราจะดูแลอย่างดีเลย"

   "ห้ามป่วย ห้ามเครียด ห้าม" ยูถกาไม่กล้าพูดออกมา แต่แววตาของเม็ดขนุนนั้นบอกให้รู้ว่า ห้ามที่สามนั้นหมายถึงอะไร

   "ห้ามอะไรอีก"

   "รู้ตัวนะ ว่าไม่มีสิทธิ์ห้าม แค่เป็นห่วงก็ได้" ยูถกาพูดงึมงำ

   "ความรู้สึกที่เรามี จะไม่เปลี่ยนไป เราจะเก็บเอาไว้อย่างดี"

   "อยากเข้าใจอะไรได้ดี อย่างตัวเองบ้างจัง" ยูถกาบอก

   "มีอะไรที่ไม่เข้าใจ"

   "ช่างเถอะ ตัวเองเข้าใจก็พอแล้ว ไม่อยากให้โกรธ ให้เกลียดกัน"

   "แต่ละคน ก็มีหนทางของตัวเองด้วยกันทั้งนั้นแหละ ไหนคนที่ยังจะ ต้องดูแล คนรอบตัว แต่เรามีความสุขนะ กับช่วงเวลาสั้นๆ" เม็ดขนุนยิ้มให้คนที่ยิ้มเจื่อนๆ อยู่

   "เคยโกรธใครบ้างไหม ในชีวิต ถามจริง" ยูถกาถอนใจ เม็ดขนุนดูจะเข้าใจความเป็นไปในชีวิตของคนค่อนข้างดี

   "เคยสิ โกรธได้ก็หายได้ แต่เราเรียนรู้และพยายามจะเข้าใจ คนที่มาทำให้เราโกรธนะ คงไม่มีใครอยากทำให้คนโน้นคนนี้โกรธหรอก ว่าไหม"

   "โลกสวยดีแท้ แต่เป็นแบบนี้ก็ดีนะ ยูว์ไม่อยากให้ตรงนี้ของตัวเอง  เจ็บปวด" ยูถกาเอามือทาบทับไปตรงหน้าอกด้านซ้ายของเม็ดขนุน

   "เราจะมีความสุข เวลาที่ได้คิดถึง ยูว์" เม็ดขนุนยิ้มสวยๆ ให้ยูถกา

   "ขอบคุณนะ" ยูถกายิ้ม

   สองสาวคุยกันในหลายๆ เรื่อง ต่างฝ่ายต่างอยากเห็นรอยยิ้มของกันและกัน ทั้งยูถกาและเม็ดขนุนรู้ดีว่า ช่วงเวลานี้ควรเป็นเวลาที่ทำให้อีกคนยิ้มน่าจะดีกว่า คุยกันจนกระทั่งหลับไปด้วยกันทั้งคู่

   หากแต่ว่า ช่วงเวลาแห่งความสุขกำลังจะหมดไป เมื่อเม็ดขนุนตื่นมาเพียงลำพัง ไม่เห็นแม้แต่เงาของยูถกา ถอนใจเบาๆ ทั้งๆ ที่พอจะรู้อยู่แล้วว่า ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงค่ำคืนที่ตะกองกอดกันจนรุ่งสางนั้นเป็นค่ำคืนของการร่ำ ลา เม็ดขนุนกำลังพยายามปรับความรู้สึกที่อยู่ภายใน อยากให้จิตใจนิ่งๆ เพราะมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่จะต้องทำ และเฝ้าหวังว่า ยูถกาจะคิดคล้ายๆ กัน

   "ยูว์มีเหตุผลบางอย่าง ที่จะไม่ใช้เวลาร่วมกัน จะไม่เดินไปกับเม็ดขนุน ยูว์รู้ว่า เม็ดขนุนเข้าใจ รัก ยูถกา" คำลงท้ายยังคงสร้างรอยยิ้มให้กับเม็ดขนุนที่ยังคงความรู้สึกดีๆ ไว้ให้ยูถกาเสมอ ถึงแม้ว่า ภาวะแวดล้อมจะไม่อำนายในการที่จะได้ใช้เวลาร่วมกัน หรือใช้ชีวิตด้วยกัน แต่คำลงท้ายว่า รัก นั้นก็มากมายพอสำหรับเม็ดขนุนที่ได้รักและถูกรัก ถึงแม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม

   "เด่น พี่จะไปวันนี้แล้วนะ" เด่นคุณออกอาการตกใจเล็กน้อย

   "แล้ว พี่ยูว์ ล่ะ พี่" เด่นคุณถามเสียงอ่อยๆ เพราะรู้ดีว่า ค่ำคืนที่ผ่านมายูถกาค้างอ้างแรมที่นี่

   "แยกย้าย"

   "ครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่พี่ไม่เห็นต้องไปเร็วขนาดนี้เลย อยู่รออีกสักหน่อยก็ได้ เผื่ออะไรๆ จะดีขึ้น" เด่นคุณพูดเหนี่ยวรั้งเม็ดขนุน

   "พี่ไม่ได้ทะเลาะกันสักหน่อยนะ ครั้งนี้ไปชั่วคราวก่อน หาที่ทางยังต้องกลับมาสะสางงานอีกหลายเรื่อง ไหวนะเรา เรื่องดูแลร้านน่ะ" เม็ดขนุนยิ้มให้ กับคนที่ยิ้มกว้างขึ้น

   "ผมขอกอดพี่ได้ไหม" เด่นคุณยิ้มน้อยๆ

   "ได้สิ ไอ้น้องชาย"

   "ขอบคุณครับ พี่เป็นเหมือนพี่สาวผมเลยนะ บอกผม ด่าผม หรือจะให้ผมช่วยอะไร ลุยแดด ลุยฝน ผมทำให้พี่ได้หมด ขอให้บอก" เด่นคุณยิ้มคลายอ้อมกอดออก มองสบตากับเม็ดขนุน

   "ดูแลตัวเอง ดูแลร้านให้ดี จะได้มีเก็บออม ของที่ห้องเอาไว้พี่จะมาเก็บอีกทีนะ ตอนได้ร้านใหม่แล้ว ใครมาถามหา ให้โทรฯ หาพี่เอง เด่นไม่ต้องบอกอะไร จะได้ไม่ลำบากเด่นด้วย ขอบใจมากนะ ไปล่ะ" เม็ดขนุนเดินไปหยิบเป้ซึ่งวางไว้ที่บันได

   "ร้านสักล่ะครับ เผื่อลูกค้ามาถาม" เด่นคุณถามเม็ดขนุน

   "คงต้องเลิกทำที่นี่ ช่างอีกคนที่มาบ้าง งานก็เริ่มเยอะ ให้เบอร์โทรช่างที่มาร้านเราก็ได้นะ จะได้มีลูกค้าตามไป" เม็ดขนุนยิ้มให้เด่นคุณ

   "จะตามหาพี่ล่ะ ไม่ว่า" เด่นคุณรำพึงออกมา

   "ไปแล้ว เดี๋ยวแดดร้อน"

   "สวัสดีครับ เดินทางปลอดภัยครับ" เด่นคุณยิ้มมองดูเม็ดขนุนที่เดินออกไปจนลับตา

   เม็ดขนุนไม่ลืมที่จะแวะหารักษา และหวังว่าจะพบพุทธชาดด้วยและเป็นดังที่คิดจริงๆ เพราะสองคนนี้หากไม่มีงานอะไรที่จะต้องแยกจากกัน อีกคนจะมาอยู่กับรักษาที่ร้านเสมอ

   "เอ๊า มาได้ไง ไม่เห็นบอกก่อน" พุทธชาดทักทาย เมื่อเห็นเม็ดขนุนเปิดประตูเข้ามาในร้าน

   "คิดถึงไง" เม็ดขนุนยิ้ม

   "แหม ปากหวานไปนะ มีอะไรหรือเปล่า หรือแวะมาเป็นลูกศิษย์จ๊ะ" พุทธชาดพูดแซวเม็ดขนุน เมื่อเห็นรักษากำลังเดินเข้ามาทักทาย

   "กำลังอยากได้ลูกมือเลย" รักษาพูดยิ้มๆ

   "ลูกมือไม่ว่างค่ะ จะไปเป็นคนเร่ร่อน" เม็ดขนุนบอก นั่นทำให้รักษากับพุทธชาดหันมามองสบตากัน เพราะปกติแล้ว เม็ดขนุนจะไม่ค่อยทิ้งร้านไปไหน แทบจะเรียกได้ว่า ไม่เคยไปไหนเลยน่าจะดีกว่า ตั้งแต่เปิดร้าน

   "ไปไหน เข้าวัดปฏิบัติธรรม หรือ" พุทธชาดคาดเดา เพราะเม็ดขนุนเข้าวัดเข้าวา มากกว่าใครในกลุ่มเพื่อน

   "ยังไม่รู้เลย ว่าจะขับรถไปเรื่อยๆ เราว่าจะเปิดร้านใหม่"

   "เปิดร้านใหม่ ต่างจังหวัดหรือ" พุทธชาดถาม

   "ไม่เห็นเคยเล่าให้พวกเราฟังเลย อยู่ๆ ทำไมถึงได้" รักษารู้สึกแปลกๆ

   "คิดได้ ก็อยากทำเลยค่ะ คุณรัก" เม็ดขนุนยิ้ม

   "แล้วจะไปอยู่อย่างไรกัน หัวเดียวกระเทียมลีบ แล้ว" พุทธชาดไม่อยากถามถึงเรื่องของยูถกา ไม่รู้เหมือนกันว่า จะมีอะไรเกี่ยวโยงกันหรือเปล่า

   "หาที่ทาง ก็ยังไม่แน่ว่า จะเปิดหรือไม่ ใช่ไหม" รักษาถาม

   "เปิดแน่ค่ะ แต่ยังไม่ระบุสถานที่"

   "แล้วงานอื่นๆ ร้านสักนั่นอีกล่ะ ใครจะทำ" พุทธชาดถามด้วยความห่วงใย

   "ร้านสักคงพักไว้ก่อน  ร้านกาแฟเด่นดูแลต่อ ตั้งใจว่าจะเซ้งให้น้อง  ไปเลย เราก็จะไปตั้งหน้าตั้งตาทำร้านใหม่" เม็ดขนุนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามพูดคุยให้ดูเป็นปกติ

   "เฮ๊ย เหนื่อยมาตั้งเยอะนะ ที่ร้านนั่น กว่าคนจะเข้าออกเยอะขนาดนั้น เออ แต่เด่นมันก็ไว้ใจได้ เหมือนน้องชายอยู่แล้ว" พุทธชาดพูด

   "เด่นรับปากแล้ว ว่าจะดูให้อย่างดี ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เราน่ะก็ไม่ ได้อยู่ร้านมากนักอยู่แล้วล่ะ เออแล้วเรื่องงานคุณพุดเรียบร้อยหรือยัง ลูกค้าว่าอย่างไรบ้าง" เม็ดขนุนอยากเคลียร์ทุกๆ อย่าง จะได้ออกเดินทางได้อย่างสบายใจ

   "ฝีมือ เม็ดขนุนมีหรือลูกค้าจะว่าอะไร เรียบร้อยแล้ว อันนี้เช็คจะได้เอาไว้เดินทาง เตรียมไว้ให้แล้ว" พุทธชาดหยิบซองซึ่งมีเช็คของเม็ดขนุน

   "ขอบคุณนะ คุณพุด"

   "ถามจริง มีปัญหาอะไรใช่ไหม จู่ๆ ถึงได้ จะไปเนี่ย" พุทธชาดถามตรงๆ เพราะรู้สึกกังวลมากอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าสาเหตุ คือ อะไร ทำไมถึงต้องรีบไปแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเลย

   "อยากได้อะไรใหม่ๆ มาเพิ่มเติมความคิดน่ะ สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ คนใหม่ๆ ที่ร้านน่ะ ลูกค้าเก่าทั้งนั้นเลย" เม็ดขนุนพูดยิ้มๆ

   "แล้วใครจะดูแล ยูว์ ล่ะ งานก็เริ่มเข้ามาแล้ว วันก่อนคุยกัน"

   "เห็นพี่ภัท จะให้คุณพิณดูแลนะ" เม็ดขนุนบอกสองสาวที่หันไปมองสบตากัน เมื่อได้ยินชื่อของพิณฑนา

   "เรื่องนี้หรือเปล่า" พุทธชาดพูดเพียงแค่นั้น

   "เปล่า เมื่อคืนเรากับยูว์ ยังคุยกันอยู่เลย ทำไมถึงคิดว่า จะเกี่ยวกับเรื่องคุณพิณล่ะ"

   "ไม่เกี่ยวก็ดีแล้ว พุดรู้ว่าเม็ดขนุนไม่พูดโกหก ส่งข่าวด้วยก็แล้วกัน ว่าแต่บอก ยูว์ หรือเปล่า" พุทธชาดถาม ทำเอาเม็ดขนุนเงียบไป

   "ไม่ได้บอก บอกแต่เด่น แล้วก็คุณพุด คุณรัก ส่วนพี่ภัทเดี๋ยวไปได้ที่มั่นค่อยโทรฯ ไปรายงานตัว เพราะรับงานเอาไว้ ต้องกลับมาทำงานให้พี่ภัท"

   "ช่างภาพ หรือ" พุทธชาดถาม

   "เปล่า ถ่ายแบบ"

   "ตกลงรับงาน พี่ภัท เฮ๊ยเจ๋งว๊ะ ดีใจด้วยนะ จะมีเพื่อนดังทีเดียวสองคนเลยทีนี้" พุทธชาดยิ้มน้อยๆ ให้รักษาที่คงคิดคล้ายๆ กันว่าน่าจะมีอะไร

   "กลับเข้าเมือง แวะมาให้รักทำอะไรอร่อยๆ ให้ทานด้วยนะ" รักษายิ้ม

   "คงคิดถึงฝีมือ คุณรัก แย่เลย" เม็ดขนุนบอกพร้อมด้วยหัวเราะเล็กๆ

   "จะให้ดี บอกยูว์มันหน่อย ว่าจะเดินทาง ใจร้ายไปนะ ถ้าไม่บอกแล้วยูว์มันไปรู้จากนายเด่น หรือมารู้จากพุดหรือคุณรัก" พุทธชาดพูดเสียงเข้ม

   "ไม่ดีกว่า คุณพุดกับคุณรัก ก็บอกเท่าที่รู้ แบบนี้ดีแล้ว เราไปล่ะนะ"

   "จะหนีได้สักแค่ไหนกัน" พุทธชาดบอกกับเม็ดขนุนที่ยิ้มน้อยๆ ให้

   "ไม่ได้หนี เพียงแค่เราไปต่อไม่ได้เท่านั้นเอง ยูว์รู้ดี" เม็ดขนุนพูดจบก็รีบเดินออกจากร้านไปในทันที

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น