web stats

ข่าว

 


Cheating On You - บทที่ 10 Why Don't We

โพสต์โดย: anhann วันที่: 19 พฤศจิกายน 2019 เวลา 09:13:29 อ่าน: 564



บทที่ 10 Why Don't We





หยุดงานไปแค่วันเดียวเท่านั้นแหละ  วันนี้เลตันมาทำงานแล้ว  รถออดี้สีดำจอดอยู่ข้างๆ  มาเซราติสีเดียวกัน  เธอเพิ่งรู้ว่าเลตันได้ออดี้คันนี้มาฟรี  เพราะเป็นพรีเซนเตอร์ให้เขา  แต่ก็ไม่เห็นจะค่อยเอามาขับ  นั่งแต่รถสาธารณะ  ที่ขับมาวันนี้เพราะเดินไม่ถนัด  และรถเกียร์ออโต้ก็ไม่จำเป็นต้องใช้ขาสองข้าง  พอถามว่าทำไมไม่นอนอยู่บ้าน  เจ้าตัวก็บ่นว่าเบื่อ 

อยากจะออกมาเจอสาวๆ ก็พูดมาเหอะ

เม็กนั่งอยู่ในห้องประชุมเล็กที่ผนังห้องเป็นกระจกทั้งหมด  เธอติดรถเลตันมาทำงานด้วย  วันนี้ไม่มีเรียนที่มหาวิทยาลัยพอดี  ที่จริงนั่งมาด้วยเพราะเป็นห่วงคนขาเจ็บ  เกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุ  แต่เลตันกลับขับรถมาสบายๆ กว่าเธอตอนปกติดีเสียอีก

เธอนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อป  ทำสื่อการสอนต่อจากวันนั้น  เพจนั่งอยู่ตรงกันข้ามตามเคย  แต่สายตาเธอมองเลยผ่านงานของตัวเอง  ผ่านเพจไปยังใครอีกคนที่ยืนเกาะที่กั้นคอกพนักงานฝ่ายจัดซื้ออยู่ 

เลตันอาจจะไม่ใช่ผู้จัดการสปอร์ตคลับ  ไม่ใช่รองผู้จัดการด้วย  แต่หากใครอยากได้อะไร  อยากจะเบิกอะไร  ต้องมาเอาลายเซ็นจากเลตันเท่านั้น  ไปขอแองจีก็โดนโยนให้ไปคุยกับเลตันเอง  คนที่มาเสนอขายของให้กับสปอร์ตคลับเหมือนกัน  เป็นหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อน่าจะรวยที่สุดหรือเปล่า

หรือที่ดื้อจะมาก็เพราะต้องมาทำงานนี้  แล้วไม่มีโต๊ะนั่งหรือไงนะ  เม็กคิด  เผลอขมวดคิ้วไม่รู้ตัว  สงสัยเธอจะจ้องนานเกินไป  ยายตัวแสบนั่นเลยหันมามองให้สะดุ้ง  ต้องหลบตากันจ้าละหวั่น  และพอแอบมองไปอีกที  เลตันก็หันไปคุยกับผู้หญิงในแผนกนั้นแทนแล้ว

สงสัยจะชอบสาวออฟฟิศ  ชอบนักบัญชีละมัง

"เขาไม่ชอบนั่งโต๊ะ  เลยไม่มีโต๊ะตัวเอง" 

เม็กมองหน้าเพจที่พูดเหมือนอ่านใจเธอออก  อีกฝ่ายยิ้มและพูดต่อ

"เอกสารอะไรต่างๆ อยู่ในห้องแองจี  และนั่นจีนา  เลขาของเขา"

"ไม่มีห้องให้เธอนั่งเหรอ"  เม็กสงสัย  มองสาวผมน้ำตาลหน้าตาดีที่คุยอยู่กับเลตัน  เธอไปอยู่ที่ไหนมาจึงไม่เคยรู้ว่าเลตันมีเลขาด้วย  หรือสนใจแต่แองจีคนเดียว

"ก็นั่งตรงนั้นแหละ  เวลามีอะไร  เธอก็โทรหาเลตัน  ถ้าเขาว่างก็มาหาเลยแบบนี้ไง  บางทีพวกเขาก็ไปทำงานกันในห้องแองจี"  เพจเล่า

"ทำไมไม่รู้จักแยกให้เป็นสัดเป็นส่วนนะ" 

"ทีคุณยังไม่ชอบนั่งทำงานในห้องพักครูฝึกเลย"

เม็กสะอึก  โดนย้อนเข้าแล้ว  เสยผมแก้เก้อ  ก้มหน้าหาแล็ปท็อป  ทำทีเป็นตั้งใจทำงาน  ไม่คุยกับเพจต่อแล้ว  แต่อีกฝ่ายยังพยายามชวนเธอคุยนู่นนี่อยู่ตลอด  เม็กตอบบ้างไม่ตอบบ้าง  บางทีก็พยักหน้าทั้งที่ไม่ได้ฟัง  ถ้าให้เพจพูดคนเดียวโดยที่เธอไม่ตอบโต้ก็คงจะน่าสงสารเกินไป

"เม็ก  อยากกินกาแฟ"  เสียงคุ้นๆ  เม็กจึงเงยหน้าขึ้นมอง 

เลตันเขยกมาหาเธอตั้งแต่ตอนไหน  ทำไมเธอไม่ได้ยิน  มองไปทางเพจก็เห็นว่ากำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน  คล้ายจะหลบฉากให้ผู้มาใหม่  เม็กไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ของพวกเขานัก  เพจดูกลัวๆ เลตันอยู่  มากกว่าแองจีเสียอีก  หรือเลตันไปขู่อะไรเพจเอาไว้นะ

"โอเค  ไปซื้อเองก็ได้"

"เดี๋ยวไปซื้อให้"  เม็กลุกพรวดจากเก้าอี้  หงุดหงิดคนเอาแต่ใจ  พอไม่สบายขึ้นมาเลตันก็งี่เง่าแบบนี้ทุกที  แต่ก็แค่ไม่กี่ครั้งในรอบสองปีที่อยู่ร่วมกันมาในชายคาบ้านเดียวกันมา  ปกติเลตันเป็นคนแข็งแรง  ไม่ค่อยจะเป็นอะไรให้ต้องห่วง  เธอเสียอีกที่เป็นหวัดบ่อย  กระหม่อมบาง  แพ้อากาศเป็นกิจวัตร  ช่วงนี้โตรอนโตเริ่มอุณหภูมิลดลงอีกแล้ว  อีกไม่นานหิมะแรกคงจะมา  ที่นี่หนาวกว่าแวนคูเวอร์บ้านเธอ

"จะเอาอะไร  ฉันไปซื้อให้"  เพจเสนอตัว  เงยหน้าจากงานขึ้นมามองเลตัน  เม็กมองหน้าคนหน้าหวาน  แต่เพจยังรอคำตอบจากเลตันอยู่

"เม็กทำงานอยู่  แต่ฉันไปได้"

"ออเรนจ์กาโน่"  เลตันตอบ  เม็กกะพริบตางง  แต่เพจดูจะไม่งงเลย 

"เอากาแฟสองชอตใช่ไหม"  เพจถาม  เลตันพยักหน้า  "แล้วเม็กล่ะ  เอาอะไรไหมคะ"

"น้ำส้มโซดาค่ะ"  เม็กตอบ  เตรียมจะควักกระเป๋าสตางค์  แต่เลตันส่งธนบัตรให้เพจไปแล้วเรียบร้อย  ทั้งสองพูดอะไรสักอย่างที่เธอไม่เข้าใจราวกับเป็นภาษาต่างดาว  แล้วเพจก็หันหลังเดินออกไป  แล็ปท็อปกับสมุดงานยังกางอยู่อย่างเดิม

"นั่งสิ"  เลตันพูด  นั่งลงกับเก้าอี้ข้างๆ เม็ก  วางไอแพดกับคีย์บอร์ดไร้สายบนโต๊ะและเริ่มทำงาน  เม็กนั่งตาม  ชำเลืองมองจอไอแพดที่ตอนนี้ถูกตั้งขึ้นให้ดูหน้าตาคล้ายโน้ตบุ๊กขนาดเล็กตัวหนึ่ง  ในนั้นมีเอกสารเอ็กเซลที่คงเป็นรายละเอียดของเบิกจ่ายหรือของจัดซื้อของสปอร์ตคลับ

"มันเป็นน้ำส้มราดเอสเปรสโซสองชอตน่ะ" 

เม็กมองหน้าคนที่นึกใจดีอธิบายเรื่องกาแฟเมนูแปลกๆ ให้เธอฟัง  ปกติเธอไม่ค่อยสนใจเรื่องกาแฟเท่าไหร่  ชอบกินน้ำปั่น  น้ำผลไม้มากกว่า

"เดี๋ยวจะให้ลองชิม"  เลตันพูดต่อ  แต่เม็กยังไม่รู้จะตอบโต้ว่ายังไงจึงแค่พยักหน้า  และก้มหน้าทำงานต่อ  เลตันก็หันไปทำของตัวเอง 

เงียบกันไปสักพัก  เลตันก็พูดขึ้นใหม่  เหมือนไม่อยากให้มันเงียบ 

"ไม่มีสอนเหรอ  วันนี้"

เม็กกะพริบตา  สบตากับคนที่เงยหน้าจากงานมามอง  เธอเลื่อนสายตาตัวเองลงไปตรงปากเลตันอย่างไม่ได้ตั้งใจ  จนกระทั่งเห็นมันโค้งขึ้น

"สนใจลิปสติกฉันเหรอ"  เลตันถาม  เสียงล้อๆ  เม็กสะบัดหน้าหนี  ไม่ยอมรับว่าจ้องปากกันอยู่  "สีของเธอสวยกว่านะ  แดงดี"

เม็กหลุบตาลงมองจอแล็ปท็อปของตัวเองแทนหน้าเลตัน  และแย้งออกมาทั้งอย่างนั้น  "ถ้าทาสีเหมือนเธอ  ฉันจะดูเหมือนคนป่วยใกล้ตาย"

"เธอเหมาะกับสีนี้แล้วละ"  เลตันพูด  ขยับเข้ามาใกล้เม็ก  ก้มมองปากสีแดงระเรื่อ  จับปลายคางคนตัวเล็กขึ้นมา  ปลายนิ้วหัวแม่มือไล้เบาๆ ใต้ริมฝีปากน่าจูบ  เม็กไม่ได้ถอยหนีเมื่อเธอเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ขึ้น 

เธอรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปหาเลตัน  มองจ้องริมฝีปากสวยๆ สีนู้ดจากลิปสติกราคาแพง  เวลามาทำงาน  เลตันจะแต่งหน้าอ่อนๆ ดูสุขภาพดี  แต่หลังจากสอนเสร็จและอาบน้ำแล้วก็ไม่คิดจะแต่งให้เสียเวลาอีก  ต่างจากเธอที่ต้องแต่งสักนิดหน่อย  ไม่อย่างนั้นเธอจะดูเหมือนคนป่วย  ยังไงก็ต้องเขียนคิ้วกับทาปากแหละ

"อยากลองลิปสติกฉันดูไหม"

เม็กพยักหน้า  ล่องลอย  เหมือนถูกสะกดไว้ด้วยดวงตาคมสีน้ำตาลตรงหน้า  เธอขยับเข้าใกล้เลตันไปทีละนิด  ใกล้ริมฝีปากสีนู้ดไปเรื่อยๆ

จนกระทั่ง...

"ทำไมเธอถึงใช้หัวหน้าคัสตอมเมอร์เซอร์วิสต์ไปซื้อกาแฟ  เลตัน"

มนต์สะกดสลาย  เม็กกะพริบตา  เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง

แองจี! 

เม็กรู้สึกว่าเหงื่อเธอผุดขึ้นมาตามโคนผมทั้งที่อากาศเย็น  หรือเพจเปิดฮีตเตอร์แรงไปหน่อย  เธอหลุบตาลง  ไม่กล้าสบตาสีฟ้า

"เพราะเขาอาสา"  เลตันตอบ  มองแองจีที่ยืนเท้าเอวค้ำหัวอยู่อย่างท้าทาย  ข้างๆ คือเพจที่ยืนตัวลีบถือถาดหลุมที่มีเครื่องดื่มสามแก้ว 

เม็กกะพริบตา  เหลือบขึ้นมองทั้งสามคนสลับกัน  เลตันยังไม่ปล่อยคางเธอ  จะขยับออกก็กลัวจะโดนโกรธ  เลยได้แต่ภาวนาให้เลตันรู้สึกตัวว่าลืมทำอะไร  และไม่มองว่าแองจีกับเพจทำหน้าตายังไงกันอยู่

"แล้วนั่นเธอทำอะไร"  แองจีถามต่อ  ตาจ้องไปที่ความใกล้ระหว่างใบหน้าของเลตันกับเม็ก 

"เช็กลิปสติก"  เลตันตอบง่ายๆ  พินิจริมฝีปากเม็กต่อไปอย่างไม่คิดจะปล่อย  "วางตรงนั้นแหละ  เพจ  แล้วเธอล่ะ  มีอะไร  แองจี  ลูกค้าเธอยังไม่มาเหรอ"

"มีนัดตอนเที่ยง" 

"ตอนเที่ยงมีไว้กินข้าว  ไม่ใช่ออกกำลังกาย"

"เรื่องของฉัน  ลูกค้าฉัน"  แองจีพูด  ดูหงุดหงิดแบบที่เม็กไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก  "เม็ก  คุยกับฉันหน่อยได้ไหม  เชิญที่ห้อง"

เม็กเหลือบตามองแองจี  คิดไม่ออกว่าอีกฝ่ายมีธุระอะไรกับเธอ  อาจเป็นเรื่องงาน  หวนกลับมามองเลตัน  มือแข็งแรงก็ปล่อยคางเธอด้วยท่าทางเหมือนประชด  มีบรรยากาศแปลกๆ เกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้  เม็กสัมผัสมันได้  แต่พยายามหลอกตัวเองว่ามันไม่เกี่ยวกับเธอ

เม็กเหลียวมองเลตันขณะจะเดินตามแองจีไป  อีกฝ่ายก้มหน้าอยู่กับงาน  เหมือนจะไม่สนใจเธอแล้ว  หากก่อนเธอจะถอดใจ  เลตันก็เงยหน้าขึ้นมา  โบกมือเบาๆ ให้เธอ  เธอจึงหันกลับไปเดินต่อได้อย่างสบายใจขึ้น

"ไม่ต้องห่วง  เราจะใช้เวลากันไม่นานหรอก"  แองจีพูดอย่างอ่านใจเม็กออก  นัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายไม่น่าไว้วางใจ  หากเม็กกลับพบว่าเธอไม่ได้กลัวมัน 

จริงๆ ก็น่าจะกลัวสักหน่อยก็ยังดี

"จะเปลี่ยนใจ  เดินกลับไปก่อนก็ได้นะ  ฉันหายอารมณ์เสียแล้ว"

"แต่ฉันยัง"  เม็กตอบ  ดึงชายเสื้อแองจีและกระตุกแรงๆ ให้อีกฝ่ายต้องคว้าแขนเธอลากเข้าห้องไปด้วยกัน

........................................

เพจเงยหน้าขึ้นจากงาน  มองแก้วน้ำส้มโซดาที่ยังไม่มีใครแตะต้อง  น้ำฝรั่งของเธอหมดไปครึ่งแก้วด้วย  ส่วนออเรนจ์กาโน่กำลังถูกเลตันดูดกินระหว่างที่เจ้าตัวใช้มือข้างหนึ่งคีย์งาน  ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ  เทรนเนอร์  ครูสอนบีบอยและแอ็คโครโยคะ  ดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจว่ามีใครบางคนหายไปทั้งที่ข้าวของของคนคนนั้นยังตั้งอยู่ข้างๆ ตัวเอง

"ทำไมเธอถึงไม่ห้าม"  เพจถาม  จ้องหน้าเลตันจนอีกฝ่ายชำเลืองมามองเธอ  หลอดกาแฟยังคาปาก  ยิ่งเห็นหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้แบบนี้เธอก็ยิ่งหงุดหงิด  เพราะเธอรู้ว่ามันไม่จริง

"ทำไมเธอถึงปล่อยให้แองจีทำตามใจ"

"พูดเรื่องอะไร"

"เธอรู้ว่าฉันพูดถึงอะไร  เลตัน"

เลตันสั่นหัว  ดูดกาแฟจนหมดแก้วและยกมันขึ้นมองอย่างเสียดาย  เพจเอื้อมมาดึงแก้วที่เหลือแต่น้ำแข็งออกจากมือคนหน้ามึน  และกระแทกมันลงกับโต๊ะเสียงดังจนแก้วบี้ไปนิดหนึ่ง

"ฉันไปซื้อให้ใหม่ก็ได้  แต่ตอบคำถามมาก่อน"

"ไม่มีอะไรจะต้องตอบ"  เลตันพูด  คว้าแก้วที่มีแต่น้ำแข็งมากินต่อ

เพจมองคนตรงหน้าแล้วยิ่งขุ่นใจ  ถ้าเป็นเธอหน่อยไม่ได้  เธอจะไม่ยอมให้เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นเลย  เลตันไม่เคยใช้อำนาจที่ตัวเองมีเลยสักครั้ง

"เรื่องแองจี  ฉันพอเดาได้  แต่เม็กล่ะ  เธอไม่ได้ชอบเม็กหรอกเหรอ  ถ้าไม่ชอบแล้วให้ไปอยู่ด้วยทำไม  เธอไม่เคยแบ่งห้องให้ใครเช่า  ฉันเคยขอเธอเช่า  แต่เธอไม่ให้  บอกว่าไม่ถนัดอยู่กับคนอื่น  จำได้ไหม"

"ฉันเปลี่ยนใจไง"  เลตันตอบหน้าตาเฉย  "อีกอย่าง  เธออยู่กับฉันไม่ได้หรอก  ฉันชอบทำอะไรแปลกๆ  เธอไม่มีทางรับได้"

"อย่างเดินแก้ผ้ารอบบ้านน่ะเหรอ"  เพจพูด  เลตันพยักหน้าหงึกๆ  หน้าตาไร้เดียงสาชวนให้กลอกตา  "งั้นแปลว่า  เม็กรับได้งั้นสิ"

"ไม่"  เลตันตอบ  เพจขมวดคิ้ว  ทำหน้าไม่เชื่อ  "กับบางคนฉันก็อยากให้มอง  แต่เธอ..."

เพจหน้าแดงเมื่อเลตันมองเธอขึ้นๆ ลงๆ  "พอละ  ไม่ต้องพูดก็ได้  เธอก็แค่ชอบเขาเป็นพิเศษ  พิเศษมากๆ  และเธอก็ปอดแหก  ไม่กล้าจะพูดอะไรกับเขา  ไม่กล้าจะรั้งเขาไว้  ถูกไหมล่ะ  เธอกลัวอะไร  เลตัน"

"ฉันไม่ได้กลัว"  เลตันพูดเสียงดุ  กระแทกแก้วกาแฟที่แทบไม่เหลืออะไรลง  และคว้าน้ำส้มโซดาที่ไร้คนเหลียวแลมาดูดกินเอง  เห็นเพจจ้องหน้าไม่เลิกจึงพูดโพล่งออกไป

"ถ้าเธอชอบเขา  เธอก็จีบเขาสิ  ไม่ต้องมาขอฉัน  ฉันเป็นแค่รูมเมท"

"ฉันไม่ได้ขออนุญาตเธอ  ฉันแค่ถามตามมารยาท  แต่ถ้าเธอไม่สน  ฉันจะได้ลอง"

"งั้นก็รีบๆ หน่อยละ  เดี๋ยวจะไม่ทันกิน"  เลตันพูดแล้วรวบสัมภาระของตัวเอง  "ฝากทิ้งหน่อยนะ  ไปสอนก่อน"

"งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ"  เพจพูดตามหลังเลตันที่เดินกะเผลกๆ จากไป  อีกฝ่ายโบกมือให้โดยไม่หันมา  แต่เธอรู้ดีกว่านั้น

"ปากแข็งไปเหอะ  เจ้าเบื้อก"  พูดพลางเหลือบมองแก้วน้ำส้มโซดาที่เลตันกินยังไม่หมด  แล้วส่ายหัวไปมา  ก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อ

........................................... 

ตั้งแต่แองจีติดกล้องวงจรปิดหน้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า  เม็กก็ไม่เจอจดหมายประหลาดหรือของขวัญแปลกๆ แล้ว  เธอจึงคิดว่าน่าจะเป็นคนในที่ทำ  พอเห็นว่ามีกล้องจึงไม่กล้าทำอีก  ใครกันที่แกล้งเธอแบบนั้น  ที่รู้ก็มีแค่แองจีที่ทำสบู่ทั้งในห้องอาบน้ำและในล็อกเกอร์  แล้วก่อนหน้านั้นเป็นใครกัน  เรื่องแปลกๆ พวกนั้นเริ่มต้นขึ้นตอนไหนนะ  น่าจะเมื่อเร็วๆ นี้แหละ

ทำไมจะต้องแกล้งเธอด้วย 

ช่วงนี้คนที่เดินตามเธอข้างนอกก็หายไป  เป็นไปได้ว่าส่วนใหญ่เธอนั่งรถส่วนตัว  ไม่ได้ใช้บริการรถสาธารณะหรือเดินสักเท่าไหร่  แต่ก็ดีแล้ว

เม็กรื้อเสื้อยืดจากกระเป๋ากีฬาในล็อกเกอร์ออกมา  วันนี้เธอต้องไปช่วยซาซ่าจับเวลาเด็กแทนเลตัน  แองจีเพิ่งสั่งงานเธอมาเมื่อกี้  เธอดีใจที่เราคุยกันเรื่องงาน  ไม่ใช่อะไรแบบนั้น

ที่จริงก็ไม่เชิง  เราจูบกันทันทีที่เข้าไปในห้อง  ไม่แน่ใจว่าใครเป็นฝ่ายเริ่ม  แต่เธอไม่ได้รังเกียจมัน  จนกระทั่งแองจีสอดมือเข้ามาในเสื้อ  เธอถึงผละออก  และส่งสายตาแบบที่อีกฝ่ายเข้าใจ 

เธอยังไม่พร้อมจะปล่อยให้มันเกิดขึ้น  ตอนนี้แค่จูบก็พอแล้ว...

เม็กเดินกอดคลิปบอร์ดออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า  เธอสวมเสื้อยืดกับแจ็กเก็ตและกางเกงวอร์มของสปอร์ตคลับ  ทักตอบนักเรียนที่ทักทายเธอระหว่างทางไปสระว่ายน้ำ  เธอไม่ใช่เทรนเนอร์จึงไม่มีลูกค้าให้คอยเทคแคร์แบบเลตันกับแองจีหรือเทรนเนอร์อื่นๆ  มีแต่นักเรียนในคอร์สโยคะ  อาจจะมีเพิ่มอีกคลาส  ถ้าต้องมาแทนเลตันบ่อยๆ

เลตันยังเข้าสอนคลาสตัวเองได้  ทำไมไปสระว่ายน้ำไม่ได้ล่ะ

"ไปแทนเขาหน่อยละกัน  ถ้าเขาเกิดลื่นขึ้นมา  แล้วเจ็บเพิ่ม  เราคงเดือดร้อนกันหมด"  แองจีพูดอย่างนี้ตอนขอให้เธอมาแทนเลตัน  แต่เม็กรู้ว่า  แองจีเป็นห่วงเลตันต่างหาก  ถึงได้หาคนแทน  บางทีตอนนี้เลตันอาจนอนอยู่ในห้องแองจีก็ได้

จะคิดไปทำไมนะ  เม็กส่ายหัวให้ตัวเอง  และหยุดกึกตรงประตูเข้าสระว่ายน้ำ  ได้ยินเสียงเซ็งแซ่อยู่ด้านใน  พวกนักเรียนคงมากันแล้ว  ซาซ่าก็คงอยู่ในนั้นด้วย

"นี่  มันไม่ได้ติดยันต์เอาไว้หรอกนะ  หรือมีไม้กางเขน"  ซาซ่าพูด  ยืนเท้าประตูทางเข้าสระว่ายน้ำ  มองเม็กอย่างเอือมๆ  และกวักมือเรียกซ้ำเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยังเฉย

"ต้องเอาเสลี่ยงมาให้นั่งไหมเพคะ  เจ้าหญิง"

เม็กขมวดคิ้วไม่ชอบใจ  นี่แหละเหตุผลที่เธอไม่อยากมาที่นี่  ซาซ่าเป็นพวกปากเปราะเหมือนมีสุนัขอยู่ในปากเป็นร้อย  พูดออกมาแต่ละครั้งจะต้องแขวะเธอทุกครั้งไป 

"จะให้ทำอะไรล่ะ"  เธอถาม  เดินเข้าไปด้านในแต่ทิ้งระยะห่างจากตัวผู้หญิงตัวสูงเหมือนกลัวจะติดโรคร้าย

"คนที่ส่งเธอมาไม่ได้บอกแล้วหรือไง"  ซาซ่าย้อน  มองเม็กอย่างหงุดหงิด  "ฉันนึกว่าแองจีจะส่งคนที่สมรรถภาพพอๆ กับเลตันมาเสียอีก"

"แค่จับเวลาใช่ไหม"  เม็กถามเสียงเคือง  เดินเร็วๆ เข้ามาข้างใน  พยายามไม่ใส่ใจสายตาแปลกๆ ของเด็กในคลาสของซาซ่า  ไม่ว่าพวกเขาจะทำเสียงกู่ร้องหรือแซวเธอ  ถ้าเป็นเลตัน  เด็กพวกนี้คงไม่กล้าแน่

"เฮ้  อย่าเสียงดัง  ท่านสุภาพบุรุษ  สุภาพสตรี  นี่คือครูเม็ก  ไม่ใช่เด็กใหม่  เสียใจด้วย" ซาซ่าปรบมือเรียกความสนใจและตะโกนบอกนักเรียน  ว่าผู้หญิงร่างเล็กที่เข้ามาใหม่ไม่ใช่นักเรียนใหม่ของคลาสเธอ

แต่เสียงฮือฮาก็ยังไม่หมดไปสักที

"เธอมาแทนครูเลตัน  ชั่วคราว"

"มาตลอดไม่ได้เหรอครับ  ครู"  เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่สวมแค่กางเกงว่ายน้ำกับผ้าขนหนูคล้องบ่าตะโกนถามเม็กที่ยิ้มแห้งๆ กลับไป  แอบชำเลืองมองซาซ่า  รายนั้นก็ยิ้มเหมือนชอบใจที่เธอโดนแซว 

"ดันเต  นายก็พูดอย่างนี้กับเลตัน  จำได้ไหม"  ซาซ่าเตือน  เจ้าหนุ่มนั่นถึงกับหน้าม้านไปเลย  "นายลืมคุณเลไปได้ยังไง  ดันเต"

"โหย  ครู  นิดหน่อยเองครับ  แซวๆ เล่นน่ะ  อย่าถือสาผมเลย"

"ให้มันจริง"  ซาซ่าว่า  "ไปวอร์มอัพต่อ  จะเริ่มแล้ว  วันนี้ครูเม็กจะมาช่วยจับคนโกง  ห้ามตุกติกเด็ดขาด  อย่าให้ต้องโมโห  เข้าใจไหม"

เด็กๆ พากันโห่ร้อง  แต่ก็ไม่มีใครกล้าต่อกรกับซาซ่ามากนัก  เม็กทึ่งในความสามารถในการควบคุมนักเรียนของซาซ่า  หรือจริงๆ หล่อนน่ากลัวกันแน่  อาจจะทั้งสองอย่าง

"แองจีให้นาฬิกาจับเวลามาแล้วใช่ไหม"

เม็กพยักหน้าตอบ  แบมือให้ซาซ่าดูนาฬิกาดิจิทัลจับเวลาที่แองจีให้เธอมาด้วย  มันเป็นของเลตัน  แน่นอนอยู่แล้ว  และมันช่วยให้เธออุ่นใจได้อย่างน่าประหลาด  เหมือนมีเจ้าของมันอยู่ข้างๆ ด้วย

เธอเพ้อเจ้อที่หนึ่งเลย  เม็ก

"ก็ไม่ต้องทำอะไรมาก  แค่ดูว่าใครแตะขอบสระได้ก่อน  ดูไม่ให้คนโกงน่ะ  มันจะมีบางคนที่ไม่แตะสระ  กลับตัวไปเลย  เข้าใจใช่ไหม"  ซาซ่าอธิบาย  เม็กพยักหน้า

"คอยจับผิดงั้นสิ  แล้วเอานาฬิกามาทำไม"  เม็กสงสัย 

"ถือเล่นๆ มั้ง"  ซาซ่าแกล้งพูด  เห็นเม็กกลอกตาก็ฉีกยิ้มเอาใจให้

"แล้วเลตันทำยังไง"

"ควบคุมนาฬิกาอัตโนมัติ"  ซาซ่าตอบ  ยกมือขึ้นทัดผม  ประหม่าขึ้นมาเสียอย่างนั้น  "เขาถนัดแบบนั้น  ฉันถนัดจับผิด"

"งั้นเหรอ"  เม็กพูด  เชื่อเรื่องนี้สนิทใจกว่าเรื่องอื่นๆ ที่ซาซ่าพูดมาทั้งหมด  เพราะเท่าที่รู้จักกันมา  ซาซ่าแทบจะไม่เคยไม่รู้อะไรเลย  "งั้นก็บอกฉันด้วยละ  ถ้าฉันทำอะไรไม่ถูก"

ซาซ่าพยักหน้าหงึกๆ  ทำท่าจะจับหลังเม็กดันให้เดิน  แต่อยู่ๆ ก็ดึงมือกลับ  ผายมือเชิญให้เดินไปแทน  เม็กมองท่าทางนั้นอย่างแปลกใจ  หากรู้สึกดีกับรองผู้จัดการมากขึ้น

"ถ้าเจ้าพวกนี้แกล้งก็บอกได้นะ" 

เม็กพยักหน้ารับ  ขณะที่พวกเด็กๆ พากันโห่  และซาซ่าก็หันไปชี้หน้าพวกเขาอย่างคาดโทษ  หน้าแดงแจ๋  โกรธหรืออะไรก็ไม่แน่ใจ  จากนั้นก็สะบัดหน้าเดินไปประจำที่

"ครูเป็นครูสอนโยคะไม่ใช่เหรอคะ"  นักเรียนผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้นขณะทำท่าวอร์มร่างกาย  เม็กหันไปมองและผงกหัวตอบ

"แล้วครูเลตันไปไหนคะ  ไม่สบายเหรอ"  นักเรียนสาวอีกคนเข้ามาถามบ้าง  คงกล้าขึ้นเพราะเห็นว่าเม็กตอบคำถามพวกเขา

"ขาเจ็บค่ะ  แพลงนิดหน่อยแต่เดี๋ยวก็มาได้แล้วละ  คิดถึงเหรอคะ"

"แหม  ครูครับ  อย่าถามแบบนั้นสิ  เดี๋ยวหล่อนก็โดดน้ำตายพอดี"

"นายสิ  โดดน้ำตาย  ดันเต"  เด็กสาวคนที่สองสวนกลับ  วิ่งไล่เตะนายดันเตรอบสระว่ายน้ำ  จนซาซ่าต้องตะโกนห้าม  แต่เพื่อนๆ คนอื่นกลับร้องเชียร์กันอย่างสนุกสนาน  เม็กมองแล้วปวดหัวแทน  หากไม่วายหัวเราะตามไปด้วย  แต่แล้วอยู่ๆ เสียงเจี๊ยวจ๊าวทั้งหลายก็หายไปเหมือนทุกคนถูกสาปให้เป็นหินพร้อมกัน

"นี่  ฉันไม่ใช่เมดูซ่านะ  ไม่ต้องเลียนแบบหินก็ได้"  เลตันพูดติดตลก

เม็กไม่รู้เลยว่าคนขาเจ็บเข้ามาที่นี่ได้ยังไง  แล้วทำไมคนอื่นๆ ต้องทำท่าเหมือนโดนผีหลอกกันแบบนี้ด้วย  แต่ก็แป๊บเดียวเท่านั้น  ตอนนี้ทุกคนกลับไปทำเรื่องของตัวเองกันต่อแล้ว  ซาซ่าก็เหมือนกัน  ถึงจะไม่วายมองมาทางนี้ด้วยสายตาไม่ชอบใจเท่าไหร่

"ทำงานสิ  ฉันแค่มาดูเฉยๆ  จะไม่เกะกะหรอก"  เลตันบอก  บุ้ยใบ้ให้เม็กไปประจำที่  แล้วเดินกะเผลกไปนั่งบนอัฒจันทร์แถวหน้าสุด  ดูเด็กๆ ในสระว่ายน้ำที่เริ่มลงไปวอร์มในน้ำกันแล้ว

เม็กหันมองเลตันอีกที  รู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้  ทั้งที่เลตันก็เคยเข้าไปดูเธอสอนโยคะบ่อยๆ  มันเป็นความรู้สึกที่... เหมือนคิดถึง  แต่...

เราก็เจอกันอยู่ทุกวัน  อยู่บ้านเดียวกัน  เมื่อเช้าก็นั่งรถมาด้วยกัน  เธอจะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย  เม็ก  ตั้งสติหน่อยสิ  เธอมาทำงานนะ

"ฉันแค่อยากเห็นเธอน่ะ  นอนไม่หลับ"  เลตันพูดเบาๆ  แต่เม็กยังได้ยิน  และหลุดยิ้มออกมา  ก่อนจะย่นจมูกให้อย่างแกล้งๆ

"อยากเห็นฉันทำอะไรไม่ได้เรื่องน่ะสิ  จะได้หัวเราะเยาะใช่ไหม"

"ก็ทำนองนั้น"

เม็กหน้าเหวอก่อนจะก้มลงกวักน้ำในสระไปดีดใส่หน้าคนชอบกวน  เลตันหัวเราะ  มันเป็นเสียงที่เธอชอบฟังที่สุดแล้วในวันนี้

บางทีอาจจะดีกว่าจูบด้วยซ้ำ       


.............................


Just wait a little bit, wait a little more.   :02: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

19 พฤศจิกายน 2019 เวลา 13:50:21
เพจ สู้ๆ เพจ สู้ๆ เอาใจช่วยเต็มกำลัง
แสดงความคิดเห็น