web stats

ข่าว

 


Viewfinder - บทที่ 10 I'm Lonely

โพสต์โดย: anhann วันที่: 15 กันยายน 2019 เวลา 21:23:12 อ่าน: 562





บทที่ 10 I'm Lonely





ผลเลือดออกมายืนยันให้ว่าเธอท้องจริงๆ  พอบอกจอร์แดนไป  เขาจึงบินกลับมาหาเธอและค้างด้วยคืนหนึ่ง  ร่วมรักกับเธอสองครั้งแล้วจึงบินกลับไป  เธอไม่แน่ใจว่าเขาดีใจหรือเปล่า  หน้าสวยๆ นั่นมีรอยยิ้ม  แต่ดูเป็นกังวลด้วย  คงจะกลัวเพราะเห็นเธอแพ้ท้องหนัก  แต่คงวางใจได้บ้างเมื่อเธอยังร่วมเพศกับเขาได้โดยไม่ได้อาเจียนใส่  หรือมีเลือดออกหลังเสร็จกิจ  หมอบอกว่าเธอแข็งแรงดี  แค่ต้องระวังอย่าทำงานหนัก  และไม่ควรนอนดึก

แต่ไม่ได้ห้ามมีเซ็กซ์

วิคโตเรียกินยาบรรเทาอาการอาเจียนแล้วส่งแก้วน้ำคืนให้นารูมิที่เป็นคนจัดยาพวกนี้ให้เธอ  ซึ่งมียาบำรุงครรภ์ด้วย  กินเสร็จแล้วเธอก็เขย่งตัวขึ้นจูบคนตัวสูงซึ่งประคองเอวเธออย่างถนอมขณะจูบกลับมา  นารูมิไม่ได้รังเกียจเรื่องพวกนี้  ดูเหมือนจะชอบเสียด้วย  บางทีเจ้าหล่อนอาจจะเหงา  ได้ข่าวว่าอยู่คนเดียว 

"พรุ่งนี้ฉันว่าจะไปทำงาน"  เธอบอกกับผู้ช่วยส่วนตัวที่ต้องตามเธอไปทุกที่  พลางปลดกระดุมเสื้ออีกฝ่ายทีละเม็ดอย่างใจเย็น  นารูมิมองมันและมองเธอด้วยสายตาเร่าร้อน  บอกได้ว่าต้องการสิ่งนี้เหมือนกัน

แน่นอน  เธอบอกจอร์แดนแล้ว  แล้วเจ้าบ้านั่นก็ขำ  บอกว่าเธอหาเหยื่อง่ายดายเหลือเกิน  และไม่ยักทำหึงเหมือนตอนกับแอนน์

"ไปไหวเหรอคะ"  นารูมิถาม  ช่วยถอดเสื้อสายเดี่ยวให้เจ้านายสาวที่ชูสองแขนรอให้บริการ  เธอมองต่ำลงตรงหน้าท้องวิคโตเรีย  มันยังดูไม่ชัดว่ากำลังตั้งครรภ์  แต่หน้าอกอวบอัดเต็มแน่นบราเซียร์  ยอดถันสีชมพูจัดน่าดูดกิน  เธอรู้สึกเหมือนตัวเองอยากจะเป็นทารกขึ้นมาเลย

"ก็ลองไปก่อน  ไม่ไหวค่อยกลับ"  วิคโตเรียตอบ  ดึงชายเสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมหมดแล้วของนารูมิให้คนตัวสูงตามเธอลงมาสู่เตียงด้วยกัน  เราละเลงจูบกันเหมือนคนไม่เคยจูบ  และเสื้อผ้าที่เหลือก็หลุดออกจากหมด 

"ให้เธออุ้มกลับ"  เธอหยอก  มองนารูมิที่รวบผมยาวสลวยขึ้นด้วยมือข้างหนึ่งขณะจูบเธอและร่นตัวลงไปข้างใต้  จับขาทั้งสองเธอตั้งขึ้น  แยกมันออกจากกัน  แล้วสำรวจเธอด้วยริมฝีปากกับเรียวลิ้น  วิคโตเรียครางลั่น  เธอรักการทำรักด้วยปากแบบนี้  เธอชอบให้ลิ้นยาวๆ ตวัดเลียและซอกไซ้เข้าไปในตัวเธอ  ชอบมากกว่าเซ็กซ์ทอยหรือเจ้าจูเนียร์ของจอร์แดนซะอีก

"แนท  อย่าหยุด  โอ้  พระเจ้า!" 

เธอถึงสวรรค์ในเวลาไม่นานหลังจากถูกบริการ  กระนั้นเมื่อนารูมิสอดใส่นิ้วยาวๆ เข้ามาอีก  เธอก็ต้อนรับมันอย่างยินดี  แล้วพลิกตัวขึ้นควบขี่มันด้วยตัวเอง  นารูมิต้องเตือนเธอให้เพลาความรุนแรงลง  กลัวเธอจะแท้ง  อยากจะบอกกลับไปเหมือนกันว่า  ถ้าแท้งก็ดีน่ะสิ  แต่นารูมิอาจจะไม่ชอบ  และอาจไม่อยากจะอยู่ดูแลเธอแบบนี้อีกแล้ว

"เธอสวยจริงๆ  แนท"  วิคโตเรียพูด  จูบปากคนด้านล่างอย่างเต็มอารมณ์ใคร่  นารูมิจูบเธอกลับก่อนจะกัดปากเธออย่างลืมตัวเพราะเธอสอดของนั้นเข้าไปในร่าง  ช่วยเติมเต็มความต้องการให้แก่กัน  เธอค่อยๆ โยกช้าๆ ให้อีกฝ่ายได้ปรับตัว  แล้วจึงเพิ่มความเร็วขึ้นเมื่อนารูมิเผลอจิกหลังเธอ  ส่งสัญญาณว่าใกล้แตะสวรรค์เต็มทีแล้ว 

อาห์  ถ้านี่เป็นแอนน์ละก็  ยายเด็กแสบนั่นคงขย่มเธอแทนแล้ว

ตอนนี้แอนน์คงขย่มคนอื่นอยู่  หรือถูกเจ้าเด็กเคลลี่ขย่มจนร้องลั่น  น้ำมันกับไฟขนาดนั้นไม่มีทางจะไม่ดึงดูดกัน  ขอให้เผากันให้ตายไปเลยนะ

วิคโตเรียเปลี่ยนให้นารูมิใช้ของนั้นกับเธอบ้าง  แต่นารูมิเหมือนจะไม่กล้าจะทำเธอแรงๆ  ต้องคอยสั่งให้กระแทกมันเข้ามาเลย 

"เด็กมีรกห่อหุ้มอยู่  แค่นี้ไม่ทำให้เขาหลุดจากมดลูกฉันออกมาได้หรอก  ไม่ต้องห่วง"  เธอกระซิบบอกข้างหูคนด้านบน  มือกดเอวนารูมิให้โยกสะโพกแรงขึ้น  กว่าอีกฝ่ายจะยอมทำตามเธอก็เกือบจะเบื่อ  ถึงอย่างนั้นเธอก็ชอบความเป็นห่วงเป็นใยในสายตานารูมิที่คล้ายๆ กับแอนน์

แอนน์ยังไม่รู้ว่าเธอท้อง  เธอก็ไม่อยากให้รู้  จอร์แดนก็เหมือนจะเห็นด้วยจึงยังไม่ได้ประกาศบอกใคร  เขาจะรอให้เราแต่งงานกันก่อนค่อยบอกพวกสื่อ  ตอนนั้นท้องเธอคงใหญ่พอดี  ปิดใครไม่ได้อีกต่อไป

แต่แพ้ท้องแบบนี้ก็ใช่จะปิดง่ายๆ

วิคโตเรียดันนารูมิออกห่าง  ลุกพรวดขึ้นจากเตียงหลังจากเสร็จกิจไปไม่นาน  เธอก้มหน้าอาเจียนใส่ชักโครกและเกาะมันไว้พยุงตัวไว้ไม่ให้ล้ม  เธออาเจียนทั้งที่ไม่มีอะไรจะออก  ก็กินอะไรแทบไม่ได้นอกจากนม

แล้วสักพักมืออุ่นๆ ก็มาลูบแผ่นหลังให้  ช่วยประคองเธอ  ให้ยืนพิง  นารูมิคอยดูแลเธออย่างดีมาตลอดตั้งแต่รู้ว่าเธอท้อง  อยู่ใกล้ชิดเธอยิ่งกว่าจอร์แดนที่เป็นคนทำเธอท้องเสียอีก  บางทีเธอก็อยากให้นารูมิมาเป็นคนที่เธอแต่งงานด้วยแทนจอร์แดน  แต่มันคงเป็นไปไม่ได้

"แบบนี้เหรอ  จะอยากท้อง"  เธอพูดเคืองๆ  มองหน้าคนตัวสูงกว่าอย่างหาเรื่อง  ราวกับนารูมิเป็นคนทำเธอให้เป็นอย่างนี้  บางทีอารมณ์ของคนท้องก็อ่อนไหวเกินไปจนเธอนึกรำคาญตัวเอง

"หมดหรือยังคะ"  นารูมิถามอ่อนโยน  วิคโตเรียพยักหน้า  เธอจึงพาเจ้านายสาว (?) ไปล้างปาก  และชำระคาวเซ็กซ์ออกด้วย

"สวมเสื้อผ้าด้วยค่ะ  เดี๋ยวไม่สบาย" 

"บ่นเก่งเนอะ  เธอเนี่ย"  วิคโตเรียแกล้งว่า  หากเธอก็ชอบถูกเอาใจแบบนี้  นารูมิช่วยเธอแต่งตัวราวกับเจ้าหญิง  จอร์แดนไม่เคยทำ  แอนน์ก็ไม่  เธอมีแต่ต้องทำให้แอนน์

"ก็ฉันเป็นห่วง" นารูมิตอบตรงๆ  เธอยิ้มเมื่อวิคโตเรียหยิกแก้มเบาๆ  เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจตัวเอง  ทำไมเธอจึงยอมเป็นแบบนี้  วิคโตเรียไม่ได้บังคับเธอเลย  แค่จูบเธอแล้วทุกอย่างก็เริ่มขึ้นเอง

บางทีเธออาจจะชอบแบบนี้อยู่แล้ว

ตอนนี้เธอแทบจะย้ายมาอยู่บ้านวิคโตเรียเลย  ได้กลับบ้านตัวเองแค่สัปดาห์ละครั้ง  ไปดูบ้าน  ทำความสะอาด  บางทีก็ค้างแต่มักจะต้องรีบกลับมาที่นี่เพราะวิคโตเรียเรียก  เธอก็ไม่ได้คิดว่ามันน่ารำคาญอะไร  จริงๆ เธอก็อยากจะกลับมาอยู่แล้ว  เป็นห่วงว่าวิคโตเรียจะเป็นอะไรระหว่างที่เธอไม่อยู่  แม้จะมีแม่บ้านประจำอยู่ที่นี่หลายคน  แต่วิคโตเรียก็ไม่ค่อยเรียกใช้ใครเท่าไหร่  หากไม่จำเป็น

ห้องของเธออยู่ชั้นล่างของเพนต์เฮ้าส์  ห้องวิคโตเรียอยู่ชั้นบน  แต่เธอก็ไม่ค่อยได้กลับห้องตัวเองเหมือนกัน  ถ้าจอร์แดนไม่มา  ส่วนใหญ่เธอจะอยู่ห้องนี้กับวิคโตเรีย  เพราะคุณผู้หญิงเธอบอกว่า  เกรงว่าตัวเองจะเป็นอะไรกลางดึกแล้วไม่มีใครรู้  เธอก็รู้ว่ามันเป็นแค่ข้ออ้าง  แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธ

หรือจริงๆ แล้วเธอเองก็เหงา  และกลัวการอยู่คนเดียว

"ไม่ต้องกลับห้องนะ  อยู่นี่แหละ"  วิคโตเรียพูด  เดินไปหยิบเสื้อผ้าของนารูมิมาส่งให้  มันเป็นแค่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ตัวเดียวซึ่งพออยู่บนตัวคนที่มีรูปร่างเหมือนนางแบบอย่างนี้แล้ว  มันดูดีมาก

เธอจูงมืออีกฝ่ายมายังเตียง  มองหน้านารูมิที่เกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าให้เธอ  ช่างเป็นคนที่อ่อนโยนจนชวนให้หวั่นไหวเสียจริง

"ฉันเป็นคนอยู่กับคนยาก  แต่ฉันอยากให้เธออยู่ด้วย"  วิคโตเรียพูด  ดึงมือคนตัวสูงให้ลงมานั่งบนเตียงด้วยกัน  เอนตัวลงนอน  ดึงอีกฝ่ายลงมาด้วย  มองหน้าสวยๆ ของนารูมิอยู่ครู่หนึ่งก็หลับตาลง  รู้สึกว่ามีคนห่มผ้าให้

"ขอบใจ  เธอเป็นคนดีจริงๆ เลย  แนท"

"ไม่หรอกค่ะ"  นารูมิตอบ  มองวิคโตเรียที่หลับไปแล้วอยู่พักหนึ่งจึงเอื้อมมือไปปิดไฟโคม  และลงมานอนหงาย  มองเพดานที่ว่างเปล่าเงียบๆ แล้วหลับตาลงเมื่อรู้สึกว่ามีมืออุ่นๆ คลำมาหามือเธอและจับมันไว้

ใบหน้าสวยปรากฏรอยยิ้มสงบสุขขณะผล็อยหลับไป

.....................................





มีรถจากโรงแรมที่แอนน์จองไว้มารับเราที่สนามบินเช่นเคย  เคลลี่ทำใจแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้  แต่ยังหวังว่าจะได้แบกเป้ขึ้นเขากับแอนน์เวลาไปโอซาก้า  เธอสำรวจมาแล้ว  มีหุบเขาที่อยู่ห่างจากใจกลางเมืองเพียงแค่สามสิบนาทีเท่านั้น  คราวนี้แหละ  แฟนๆ ของแอนน์จะได้เห็นอะไรที่แปลกไปจากหน้าสวยน่ารักของพี่เขาสักที

"ดูเหมือนบางคนจะมีแผนร้าย" 

เคลลี่ลอยหน้าลอยตาเมื่อได้ยินเสียงคนที่กำลังกางแผนที่ดูอยู่ด้วยสีหน้าจริงจัง  แอนน์เอาปากกาไฮไลท์สีชมพูสดวงตามจุดต่างๆ ที่เราจะไป  และใช้โทรศัพท์มือถือเช็กว่าเราจะไปตรงจุดนั้นได้ด้วยวิธีใดถึงจะปลอดภัย

"ดิสนีย์แลนด์เนี่ยนะ  ไปแอลเอก็ได้มั้ง" 

"แต่ละที่มันไม่เหมือนกันหรอก"

"ใช่  แต่มันดูธรรมดาไป"

แอนน์เงยหน้าจากแผนที่มองผู้ร่วมทางที่พยายามเหลือเกินที่จะให้เธอไปหาที่ลุยๆ ถ่ายงานกัน  ไม่ชอบความสะดวกสบาย  หาว่ามันธรรมดาเกินไป  เธอก็อยากไปอยู่หรอก  แต่ก็แอบกลัว  ยังไงเราก็เป็นคนต่างชาติ

"งั้นไปดิสนีย์ซีกัน"  เคลลี่เสนอ  "เป็นส่วนต่อขยายจากดิสนีย์แลนด์  พื้นที่ส่วนใหญ่อยู่เป็นพื้นน้ำ  ธีมเทพนิยายและตำนานจากท้องทะเล  มีเจ็ดส่วนเหมือนกัน  มีร้านอาหารน่ากิน  ตกแต่งสวยๆ สไตล์ดิสนีย์ด้วย"

"ตกลง"  แอนน์ตอบเร็วมาก  เห็นเคลลี่ทำหน้าตกใจก็ยักไหล่  "หรือเธอจะไปซานริโอ  พูโรแลนด์ล่ะ"

"ฆ่าฉันเถอะ  แอนน์"  เคลลี่ตอบ  แอนน์หัวเราะคิก  ชะโงกมาจุ๊บแก้มเธออย่างขี้เล่น  แก้มเคลลี่แดงเรื่อ  เวลาแอนน์เล่นกับเธอแบบนี้  บางทีก็ดีกว่าอนุญาตให้เธอจับนมเสียอีก  แต่ถ้าไม่ให้จับก็ไม่ดีเหมือนกัน 

"เอาของเก็บโรงแรมก่อนแล้วค่อยลุยเนอะ  วันนี้ไปวัดกันก่อน  ถ้าไปดิสนีย์ซีที่เธอว่าคงไม่ทัน  ต้องจองตั๋วทางเนตก่อนด้วยใช่ไหมล่ะ"

"ไปซื้อนู่นก็ได้  เผื่อเปลี่ยนใจ  ซื้อได้สามสิบนาทีก่อนสวนสนุกเปิด  เราก็ไปเช้าๆ หน่อยแล้วกัน  หรือซื้อในแอป  ถ้าพี่อ่านญี่ปุ่นได้"

"ฉันเนี่ยเหรอ"  แอนน์เบิ่งตาโตใส่เคลลี่ที่หัวเราะคิก  ชวนให้น่าหยิกมากๆ  แล้วเธอก็หยิกแก้มยายตัวดีไปหนึ่งที  ชี้หน้าขู่ไม่ให้เคลลี่แกล้งเธออีก  แล้วจึงหวนกลับมาทำงานต่อ  แต่เมื่อรู้สึกว่าในรถมันเงียบเกินไปจึงหันไปดู  และพบเคลลี่หลับ  หน้าผากชนกระจกหน้าต่างรถลีมูซีนที่กำลังจะพาเราไปโรงแรมซึ่งแน่นอนว่าสายการบินจัดการจองไว้ให้  ปกติก็ไม่ได้มีบริการนี้  แต่เพราะเป็นเธอจึงมี 

ใช่  วิคโตเรีย  แซนเดอร์สันเป็นสปอนเซอร์ของทริปนี้  และค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการเดินทางก็เบิกได้กับคุณเจ้านายคนนี้แหละ

หากจะถามว่า  ทำไมเธอจึงยังรับงานจากวิคโตเรียอยู่  ถ้าอยากจะเลิกกันอย่างจริงจัง  ก็ตอบได้ว่า  เพราะมันเป็นงาน  ถ้าเป็นงานอะไรที่ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงอย่างนี้  เธอก็ทำได้หมด  แถมคนที่มาติดต่องานก็ไม่ใช่ตัวของวิคโตเรียเอง  คุณเจ้านายใช้ให้ตัวแทนมาเสนองานกับเธอ

นารูมิ  มาร์ส  เลื่อนขั้นจากบอดี้การ์ดไปเป็นผู้ช่วยท่านรองบริษัทแซนเดอร์สันแล้วเรียบร้อย  เป็นการเลื่อนตำแหน่งที่น่าทึ่งมาก  ก้าวกระโดดรวดเร็วจนน่าสงสัย  แต่เธอไม่สงสัยหรอก  เธอรู้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเกิดขึ้น

เมื่อเธอไม่สามารถทำหน้าที่ได้แล้ว  ก็ถึงเวลาปลดระวาง  แต่ไม่ได้หมายความว่าจะปลดปล่อย  ความหมายมันคนละอย่างกัน

แอนน์เผลอกัดปลายด้ามปากกาไฮไลท์ที่ถืออยู่  สิ่งที่เธอสงสัยคือ  เหตุใดวิคโตเรียจึงมาเจอเธอไม่ได้  เมื่อก่อนจะต้องแอบซ่อนแค่ไหนก็มาได้ตลอด  บางเดือนมาทุกคืน  บางคืนร่วมเพศกับเธอยันเช้าก็มี  แต่ละครั้งที่มาก็ไม่เคยจบแค่ครั้งเดียว  ใช้งานเธอคุ้มกับที่ให้เงินให้ของเธอมานั่นแหละ  เธอก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันแย่อะไร  ในเมื่อเธอตั้งใจขายมันอยู่แล้ว  ไม่ควรจะรู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ  เธอก็เหมือนโสเภณีสำหรับวิคโตเรีย  เพราะคนเป็นแฟนกัน  หรือแม้จะเป็นแค่กิ๊ก  คงไม่ได้ทำแค่ร่วมเพศกันเวลาเจอหน้า  วิคโตเรียอาจส่งคนมาดูแลเธออยู่เรื่อยๆ  หากมันคงดีถ้าเจ้าตัวจะเป็นคนทำเอง 

วิคโตเรียเปลี่ยนไปจากเดิม  แรกๆ ที่คบกันยังทำให้เธอรู้สึกคล้ายกับเราเป็นแฟนกัน  ไม่ใช่คนซื้อกับคนขาย  เรายังเล่นหัวกัน  หยอกล้อ  กินข้าวเย็นที่เธอทำให้  แต่หลังจากหมั้นกับสามีที่เพิ่งจดทะเบียนสมรสกันไป  ทางนั้นอาจจะห้ามหลายอย่าง  บังคับให้วิคโตเรียต้องเลือกระหว่างเขากับเธอก็ได้  แน่นอน  เธอไม่มีสิทธิเรียกร้อง  และเธอเองได้ละเมิดมันหลายครั้ง  เธออยากรู้สึกเหมือนเธอสำคัญกว่าแค่เป็นเด็กสาวที่ขายพรหมจรรย์แลกเงินกับความช่วยเหลือ  เธออยากจะหลอกตัวเองต่อไป  และตอนนี้มันจบแล้ว 

วิคโตเรียแต่งงานแล้ว  ไม่มีพี่สาวใจดีคนนั้นของเธออีกต่อไป

นัยน์ตาสีช็อกโกแลตกะพริบ  หยดน้ำหยดหนึ่งร่วงลง  เธอร้องไห้ด้วยเหตุใด  เสียใจหรือที่เป็นของที่ถูกทิ้งแล้ว  หรือเสียดายความสัมพันธ์นั้น 

มันเหมือนช่องว่างในหัวใจเธอขยายกว้างขึ้นเมื่อไม่มีวิคโตเรีย

แอนน์ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาตรงแก้มและสบตากับเคลลี่ที่ลืมตามามองเธอพอดี  เธอเบือนหน้าหนี  ไม่อยากให้น้องเห็นว่าเธอน่าสมเพชแค่ไหน  และไม่อยากให้เคลลี่รู้ว่า  สิ่งที่เธอทำด้วย  มันเพราะเธอเหงาและว่างเปล่า  เธอเสพติดเซ็กซ์  เพราะมันมีฤทธิ์มอมเมาเหมือนกับโคเคน  และยากล่อมประสาทที่เคลลี่ทิ้งลงชักโครกไปก็ช่วยให้เธอหลับสบายโดยไม่ต้องคิดถึงมันหรือเรื่องใดๆ อีก  ช่วยให้เธอเป็นมนุษย์ปกติเหมือนคนอื่น

บางทีปีศาจที่คอยทำลายเธอ  อาจจะเป็นตัวเธอเองนี่แหละ

"ทำไม  แอนน์  คิดถึงเขาหรือ  ทำไม  ฉันช่วยอะไรพี่ไม่ได้เลยเหรอ  ทำไมพี่ถึงยัง --"

"เงียบ  เค!"

เคลลี่ชะงัก  จ้องแอนน์ที่ยังพยายามเช็ดน้ำตาที่เหมือนจะไม่ยอมหยุดไหลง่ายๆ  หัวใจเธอเจ็บปวด  แต่เธอก็รู้ว่าคนที่เจ็บกว่าเป็นใคร

"อะ  เช็ดน้ำตาซะ"  เธอส่งทิชชูปึกหนึ่งที่ดึงจากห่อให้แอนน์ที่จ้องเธอกลับมาด้วยดวงตาแดงก่ำ  ขุ่นเคือง  และยังไม่ยอมรับทิชชูไปจนต้องจับหน้ามาซับให้เองเหมือนเด็กๆ 

"อย่าดิ้น  แอนน์  เดี๋ยวคนขับจะแจ้งตำรวจมาจับฉัน  หาว่าฉันเป็นโจรลักพาตัว  พาลูกสาวใครไม่รู้มาเที่ยวญี่ปุ่น"

"ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อยนะ!  ฉันแก่กว่าเธอตั้งหลายปี  เด็กบ้า!"

"ก็ไม่ได้ว่าเป็นเด็ก  เด็กอะไรนมใหญ่แบบนี้ล่ะ"

"เคลลี่  ไอ้บ้า  ไอ้ทะลึ่ง!"  แอนน์โวยวาย  ข่วนหน้าคนทะเล้นไปจนเลือดซิบ  แต่พอเคลลี่ร้องโอย  เธอก็ตกใจ  รีบมาจับหน้าอีกฝ่ายมาดู  กว่าจะรู้ว่าหลงกลเด็ก  เคลลี่ก็จูบมุมปากเธอแล้ว

แอนน์ซึ้งใจที่เคลลี่เคารพคำขอของเธอ  ไม่เคยทำอะไรมากกว่าที่เธอยินยอมให้  กลายเป็นเธอรู้สึกผิดที่พยายามเหนี่ยวรั้งน้องไว้แบบนี้

เธอจับหน้าเคลลี่เอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะผละออกไป  มองตาอย่างมีความหมาย  และสัมผัสปากสวยๆ ของคนอายุน้อยกว่าที่แอบจ้องมันมานานแล้วด้วยริมฝีปากเธอ  มันเริ่มต้นอย่างแผ่วเบาก่อนจะหนักหน่วง  เต็มไปด้วยอารมณ์โหยหาเมื่อเคลลี่จูบตอบ  เธอลูบท้ายทอยคนตัวโตกว่าพลางขยุ้มเส้นผมนุ่มสลวยอย่างเพลินใจ  เอนตัวเข้าหาฝ่ามือที่ลูบไล้เนื้อตัวเธอ  ครางในปากเคลลี่ที่บีบนวดทรวงอกเธอในจังหวะกำลังดี  ชวนให้เสียวจี๊ดไปถึงภายใน  กระตุ้นให้เกิดอารมณ์ที่ไม่ควรเกิด 

"เค...  เราอยู่ในรถ"

"ก็อย่าร้องไห้อีก  ไม่งั้นฉันจะคิดว่าพี่ไม่มีความสุขเวลาอยู่กับฉัน"

"มีสิ  ก็แค่..."  แอนน์พูดแล้วหยุด  ใช้สายตาคุยกับเคลลี่ต่อ  และจูบปลายคางอย่างเอาใจ  วิคโตเรียไม่ต้องการเธอแล้ว  ถึงจะยังไม่ได้ปล่อยโซ่ที่รั้งเธอไว้  เธอก็จะกระชากโซ่ดิ้นมาจนสุดทางแบบนี้แหละ

"แล้วจูบได้แล้วเหรอ"

"แล้วจูบไปหรือยังล่ะ"

เคลลี่หรี่ตามองคนชอบยอกย้อน  ถ้าไม่น่ารักและขี้อ้อนแบบนี้นะ  เธอคงเตะกระเด็นไปแล้ว  ไม่มาจูบแล้วจูบอีกแบบนี้หรอก

"เจ็บนม  บีบแรงทำไม"

"ทดสอบว่ามีซิลิโคนหรือเปล่า"

"ไอ้บ้า  นี่ของจริงย่ะ  ดูไม่ออกหรือไง"

"เหรอ  ไหนขอดูให้ชัดๆ หน่อยสิ"

แอนน์เผลอแอ่นอกให้เคลลี่ที่แหวกคอเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอดูของข้างใน  พอนึกได้ว่าโดนหลอกก็ปิดไม่ทันแล้ว  เจ้าเด็กทะลึ่งแงะบราเซียร์เธอจนเห็นหัวนม  ตีมือแทบไม่ทัน

"นี่  อย่าสิ!"

"ชมพู๊ชมพู  น่ากิ๊นน่ากิน"  เคลลี่แกล้งล้อเลียนแอนน์ที่ปิดหน้าอกตัวเองด้วยสองมือ  แต่มือเจ้าตัวคงเล็กไปหน่อย  หรือนมใหญ่ไป  มันเลยปิดไม่มิด  และมองค้อนเธอตาแทบกลับ  น่ารัก  น่าฟัดชะมัดยาด  ถ้าไม่ได้อยู่ในรถแบบนี้จะฟาดให้เกลี้ยงเลย  คอยดู!

"อย่าให้ฉันจับเธอแก้ผ้าบ้างนะ"

"เคยห้ามด้วยเหรอ"

แอนน์หน้าแดงเถือกไปถึงลำคอ  แค่จินตนาการถึงรูปร่างเคลลี่ใต้ร่มผ้า  เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายหุ่นดีมาก  เธอทั้งจับทั้งลูบคลำมาแทบทุกส่วนแล้ว  รู้สึกได้ถึงความเร่าร้อนของวัยคึกคะนอง  เคลลี่อายุยี่สิบสาม  อะไรๆ ก็ยังดีไปหมด  ยิ่งตอนนี้ไม่ได้สูบบุหรี่แล้ว  ตัวหอมขึ้นเป็นกอง  น่ากินมากขึ้นอีก

"ทะลึ่ง!"  เธอพูดได้แค่นั้นแหละ  กับเอาซองกระดาษทิชชูปาหน้า  เจ้าเด็กเคหัวเราะคิกชอบใจ  สดใสจนเธอลืมความเศร้าหมองในใจตัวเองไปได้บ้าง  และหวังว่าสักวันเคลลี่จะช่วยให้เธอลืมอดีตร้ายๆ พวกนั้นได้

แอนน์ดีใจที่ลีมูซีนพาเรามาถึงโรงแรมเสียที  พนักงานที่ต้อนรับเราดูเป็นทางการมากจนเธอประหม่า  เกือบทำตัวไม่ถูก  หากพยายามเชิดหน้าเข้าไว้ให้รู้ว่าเธอไม่ใช่ยายเปิ่นที่ไหน  พนักงานที่นี่พูดอังกฤษได้ทุกคนจึงไม่ลำบากต่อการสื่อสารกัน  เคลลี่เกือบจะให้ทิปเด็กยกกระเป๋าแต่ดูเหมือนน้องมันจะนึกได้ก่อนจึงเก็บกระเป๋าเงินลง  เปลี่ยนเป็นโค้งให้เด็กหนุ่มแทน  และเขาก็โค้งคืนมาด้วยใบหน้านิ่งๆ แต่ดูก็รู้ว่ากำลังอาย 

ไม่แปลกหรอก  ถ้าผู้ชายจะเขินเคลลี่  หน้าตาดีเสียขนาดนี้  ใครจะไปรู้ล่ะว่า  จริงๆ แล้วผู้หญิงสวยๆ แบบนี้จะมีความสุขกับการจับนมคนอื่น  จูบเธอจนล่องลอย  จนอยากจะถอดเสื้อผ้าให้ยัดนิ้วสวยๆ นั่นมาในตัวเธอ

"แอนน์  เก็บของแล้วไปหาอะไรกินกัน"

"ขอกินของหวานก่อน"  แอนน์บอก  ดึงคอเสื้อเคลลี่เข้ามาหาตัวเอง

"ได้เหรอ"

"แค่ข้างนอก"

เคลลี่ผิดหวังนิดหน่อย  แต่พอแอนน์เขย่งตัวขึ้นจูบเธอ  เธอก็ลืมไปหมดทุกอย่าง  เธออุ้มร่างหญิงสาวขึ้น  เรียวขาเล็กๆ เกี่ยวเอวเธอกันหล่น  เธอพาแอนน์ไปชิดผนัง  จูบซอกคอ  นวดคลึงหน้าอก  แอนน์ครางปนหอบ  ปลดกระดุมเสื้อตัวเอง  กดหน้าเธอไปซุกเต้า  เธอปลดตะขอบราเซียร์ออกและดึงมันลง  ลิ้นตวัดเลียปลายยอดสีชมพู  ดูดมันจนเจ้าของครางเสียงสั่น  สูดกลิ่นกายกลิ่นเหงื่อของผู้หญิงที่เธอรักเข้าปอดอย่างชอบใจ  เธอไม่รู้ว่าทำไมแอนน์ถึงยอม  และไม่คิดอยากจะถามกันตอนนี้

"เค..."

"ขา..."

แอนน์ยิ้มกว้าง  ชอบใจกับเสียงขานรับหวานๆ ของเคลลี่ที่ยิ้มให้เธอเหมือนดีใจมาก  แค่ป้อนนมให้กินเท่านั้นเอง 

"เปล่า  แค่อยากเรียก"  เธอบอก  เคลลี่ทำหน้าขำๆ และจูบปากเธอแผ่วเบา  เธอจูบกลับ  สอดลิ้นเข้าไปในปากอีกฝ่ายที่ดูดมันราวกับไอศกรีม 

เธอเกร็งสะโพกขณะเคลลี่ลากปลายนิ้วจากแก่นกลางก้นเธอจนไปถึงแก่นกลางกาย  ถึงจะอยู่นอกร่มผ้าเธอก็รู้สึกวาบหวามจนชุ่มฉ่ำด้วยแรงปรารถนา  ใจหนึ่งเธอก็อยากให้เคลลี่อึ๊บเธอแรงๆ ให้ตาค้างไปเลย  แต่คิดอีกที  มันยังรอได้  จนกว่าเธอจะมั่นใจกว่านี้ว่าวิคโตเรียเขี่ยเธอทิ้งแล้ว

"แค่ข้างนอก  เค  นะ  นะคะ"

เจออย่างนี้เคลลี่ยอมทุกอย่าง  เธอดื่มนมจากเต้าของแอนน์  และคลึงนิ้วกับจุดสยิวของหญิงสาว  แอนน์ครางไม่เป็นภาษา  โยกสะโพกเข้าหาเธอถี่ยิบ  มือเล็กรั้งต้นคอเธอไว้  ใช้มันช่วยเหวี่ยงตัวเอง  เธอไม่ได้คิดไปเองหรอกว่าแอนน์อยากให้สอดใส่  อยากถูกกระแทกแรงๆ  แต่ตอนนี้ยังไม่ได้

"เค  ขอบคุณนะ"  แอนน์กระซิบข้างหูเคลลี่หลังจากมันจบ  เธอยังเกาะอยู่บนตัวคนตัวสูงและเกี่ยวขากับเอวไว้เหมือนลูกลิง  เคลลี่ก็ไมมีท่าทีว่าหนักเลย  แต่ตาหวานเยิ้มแบบนี้  เห็นท่าว่าเธอคงต้องทำอะไรให้บ้างแล้ว

"ไปที่เตียง  เค"  เธอบอก  เคลลี่ทำตามโดยไม่ถาม  พอไปถึงก็ทิ้งตัวเธอลงเบาๆ  เธอดึงคอเสื้ออีกฝ่ายให้ตามลงมาด้วย  ปลดกระดุมกางเกง  รูดซิปลงและสอดมือเข้าไประหว่างที่เคลลี่จูบเธอ  สัมผัสเพียงไม่นานเคลลี่ก็เรียบร้อย  แต่ยังขอนัวเนีย  หยอกเย้ากับหน้าอกเธอต่อเหมือนชอบมันมาก

"เป็นลูกฉันหรือไง  กินนมอยู่ได้"  แอนน์ว่า  ดันหน้าผากเคลลี่ไว้ไม่ให้ปากสวยๆ มางับยอดถันเธอได้อีก  อีกมือดึงสาบเสื้อมาปิดก้อนเนื้อขาวๆ เปื้อนน้ำลายเอาไว้จากสายตาคนทะลึ่ง

"ไม่ได้อยากเป็นลูก  แต่อยากเป็น..."  เคลลี่พูด  หยุดพักมองหน้าคนฟังก่อน  และแอนน์ก็บีบจมูกเธอเหมือนมันเขี้ยวกันมากมาย  เธอเลยฟัดแก้มใสๆ ไปหลายทีจนคนพยายามดิ้นหนีเธอหอบเหนื่อย  พอสู้ไม่ได้ก็เอาหน้าเธอไปซุกนม  เอามือกดหัวไว้

"มีความสุขจัง"  แอนน์พูด  ลูบศีรษะคนที่ซุกอกตัวเองอยู่  เคลลี่จูบบนอกซ้ายของเธอ  แนบหน้าไว้แบบนั้น  "ฉันไม่อยากให้นี่เป็นแค่ความฝัน"

"ก็มันไม่ใช่ฝัน  แอนน์  อย่างน้อย  เรื่องที่ฉันรักพี่ก็คือความจริง"

แอนน์พยักหน้า  น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ตั้งใจ  เธอพยายามเช็ดมันออกไป  แต่เคลลี่ก็มาเช็ดให้และดึงเธอเข้าไปกอดปลอบ  ให้เธอซุกตัวเข้าหา

"ฉันไม่อยากเหงาอีกแล้ว"

เคลลี่เลิกคิ้ว  แปลกใจที่แอนน์พูด  แต่พอลองนึกดูให้ดี  เธอก็เข้าใจ  และกระชับอ้อมแขนกับร่างเล็กๆ  "ฉันก็อยู่นี่แล้วไง  หายเหงาได้แล้ว"

"ดุทำไมอะ"  แอนน์เสียงหงอย  แอบยิ้มอยู่ในอกเคลลี่ที่กอดโอ๋เธอ


............................................


 :58: :44:

Viewfinder เปิดจองวันนี้ - 5 ตุลาคม 2562

สั่งจอง >>> http://bit.ly/2kxIxn3  หรือ ไลน์ anhann นะคะ

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

15 กันยายน 2019 เวลา 22:09:55
อ่านเรื่องนี้แล้วไม่รู้จะชมใครดี นิยมการเป็นชู้ทั้งนั้นเลย
แสดงความคิดเห็น