อุบายรักจับใจ yuri ตอนที่ 7 เปิดจองแล้ววันนี้ - 20 พ.ย 2562
โพสต์โดย:
meAyou
วันที่: 18 ตุลาคม 2019 เวลา 13:58:43
อ่าน: 533
|
เช้านี้ควรจะเป็นเช้าที่สดใสมากกว่านี้หากเพลงพิณไม่พึงระลึกได้ว่ามีส่วนเกินอาศัยในห้องนี้ด้วย ความรู้สึกหงุดหงิดผุดขึ้นมาให้รอยยิ้มที่มีอยู่น้อยนิดค่อยๆ หุบลงพร้อมกับการผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อทำสมาธิดับอารมณ์ไม่ปกติของตัวเอง แต่! เดี๋ยวก่อนนะ? เมื่อละจากความรู้สึกเดิมเพลงพิณก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ ร่างกายของเธอมีอวัยวะเพิ่มขึ้นและคงไม่ต้องคิดอะไรต่ออีกแล้วหญิงสาวสะบัดผ้าห่มออกจากตัวก็พบเข้ากับใครอีกคนที่ไม่สมควรมานอนอยู่ตรงนี้!!! เสียงของหล่นกระแทกอย่างแรงเกิดขึ้นทันทีเมื่อเจ้าของห้องจัดส่งคนที่ไม่สมควรอยู่ให้ลงไปนอนกองที่พื้นตามมาด้วยเสียงโวยวายและโอดครวญที่ฟังแล้วไม่ทำให้รู้สึกสงสารเลยสักนิด "มันเจ็บนะคุณเล่นอะไรแต่เช้าเลยคะ" ธณิกาเอ่ยขึ้นพร้อมกับช้อนตามองคนบนเตียงตาหวานหากแต่กลับถูกมองแรงกลับมาให้เจ้าตัวต้องรีบเบนสายตาไปทางอื่นแต่ก็ไม่วายจะเอ่ยทะเล้นออกมาอีกจนได้ "ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก" ประโยคชวนโมโหดังขึ้นแม้เจ้าของมันจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ภายในห้องนอนที่เงียบสนิทได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจมีหรือที่เจ้าของห้องจะไม่ได้ยิน มันชัดเจนเสียจนอยากที่จะย้อนเวลากลับไปเพื่อไล่ตะเพิดคนน่ารำคาญออกจากบ้าน เธอไม่น่าจะใจอ่อนเลยให้ตายสิ แต่?เดี๋ยวก่อนนะ!!! เพลงพิณนึกโมโหตัวเองอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่ากำลังหลงประเด็นในเวลานี้เธอควรมุ่งเป้าไปที่เรื่องสำคัญนั่นคือบนเตียงนอนที่ควรมีเพียงตัวเองกลับปรากฏร่างของใครอีกคนนี้ต่างหาก เรื่องนี้ต่างหากที่สำคัญและก่อนที่คนไม่รู้ตัวจะก้าวขึ้นมานั่งบนเตียงเธอควรทำอะไรสักอย่างให้เขารู้ตัวว่าได้ทำบางอย่างที่สร้างความไม่พอใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก "หยุดอยู่ตรงนั้น" ประโยคคำสั่งดังขึ้นให้ธณิกาที่กำลังจะทิ้งตัวลงเตียงต้องรีบเกร็งร่างกายเอาไว้เพราะฟังจากน้ำเสียงที่เฉียบขาดแล้วมันคือคำสั่งไม่ใช่คำขอร้องอย่างแน่นอน แต่ทำไมกันล่ะเธอยังไม่ได้ก่อเรื่องอะไรเพิ่มเลยนะ? "คุณเพลงพิณมีอะไรหรือเปล่าคะ" "ตอนนี้คนที่ควรถามน่าจะเป็นฉันมากกว่านะ" "คะ?" เครื่องหมายคำถามบนใบหน้าของธณิกาทำให้เจ้าของห้องยิ่งเกิดความโมโหนี่เขาไม่ฉุกใจคิดถึงเรื่องที่ไม่สมควรทำในสถานที่ของคนอื่นเลยงั้นเหรอ ดูท่าจะเป็นคนประเภทนี้อยู่แล้ว กะล่อนจนเคยตัวเลยสิท่า "เมื่อคืนฉันให้คุณนอนที่โซฟา" เพลงพิณเท้าความถึงเรื่องบางอย่างที่เป็นความจริงซึ่งคนฟังก็พยักหน้ารับไม่ค้านแต่อย่างใด ก็ถูกแล้วนอนโซฟาแล้ว?? "คุณยอมรับว่าได้ยินที่ฉันพูดใช่มั้ย" "ค่ะรักได้ยิน" "แล้วทำไมคุณมาอยู่ตรงนี้ได้" "ก็คุณถีบ?" "ฉันไม่ได้หมายถึงข้างล่างแต่หมายถึงบนเตียง" น่าจะเป็นเพราะสมองเบลอในช่วงเช้าจึงทำให้การประมวลผลช้ากว่าปกติและการอธิบายที่เน้นทั้งน้ำเสียงและขึงขังทั้งสายตาก็ทำให้ธณิกาบรรลุเข้าใจในเรื่องทุกอย่าง การที่เธอย้ายตัวมานอนที่เตียงนั้นทำให้อีกคนโมโหจนถีบกันได้ลงคอเชียวหรือ โหดร้ายชะมัด "คือรักไม่ชินกับสถานที่น่ะค่ะ" "ฉันไม่ได้ขอให้คุณนอนที่นี่" "ก็รักรถเสีย" "แล้วมันเกี่ยวยังไงกับการย้ายมานอนบนเตียงฉัน" "ก็ ก็ ก็รักไม่ชินสถานที่?" "ไม่ชินแล้วยังไง" "อันที่จริงโซฟามันก็ออกจะแข็งหน่อยๆ" "โซฟาแข็งแล้วยังไง" "รักอาจจะปวดหลัง" "ปวดหลังก็เรื่องของคุณ" "ใจร้าย" "ฉันไม่เคยบอกว่าตัวเองใจดี" "ใจดีสิคะไม่งั้นคุณเพลงพิณคงไม่ยอมให้รักค้างที่นี่" "ฉันรำคาญ ง่วงนอน" "ตะ แต่?" "แล้วก็เบื่อที่จะเถียงกับคุณ" "ขนาดนั้นเลยเหรอคะ" "ยิ่งกว่าแต่ไม่อยากจะพูด" "มีอีกเหรอคะ" "เยอะแยะ" "คุณเพลงพิณมองผิดหรือเปล่าคะ ใครๆ ก็บอกว่ารักน่ารัก" ยิ่งพูดก็ยิ่งออกนอกประเด็นให้เพลงพิณได้ถอดถอนหายใจเธอควรจะได้จัดการคนไม่รู้จักกาลเทศะภายในประโยคเดียวสิแต่ทำไมมากลายเป็นโต้เถียงกันให้คนอายุน้อยกว่ามีสีหน้าระรื่นอยู่แบบนี้ได้นะ นี่เธอกำลังโมโหนะ โกรธมากด้วยทำไมถึงได้ไม่คิดจะกลัวกันเลย "กลับบ้านคุณไปได้แล้ว" หากไม่ทำอะไรสักอย่างการสนทนานี้คงได้ยืดเยื้อไม่มีวันจบเป็นแน่และหากอยากให้การพูดคุยนี้จบลงคงต้องเป็นเธอเองนี่แหละที่ต้องเปลี่ยนประเด็น "คุณกลับบ้านไปได้แล้ว" "คะ?" "ฉันบอกให้คุณกลับบ้านไปได้แล้ว" "เราจะไม่คุยเรื่องบนเตียงแล้วเหรอคะ" มันคงไม่มีอะไรหากคำพูดเมื่อสักครู่เป็นของคนอื่นไม่ใช่บุคคลที่ไม่มีความน่าไว้ใจอย่างธณิกาแล้วไหนจะรอยยิ้มทะลึ่ง ทะเล้นนั่นอีกมันทำให้คนที่ไม่คิดอะไรเอะใจจนต้องฟาดสายตาดุเป็นคำเตือนแต่ดูเหมือนเช้านี้ความน่ากลัวเกรงของเธอจะยังไม่ทำงานใครอีกคนถึงได้ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวกันแม้แต่น้อย คิดผิดจริงๆ ที่ให้เข้าบ้านเธอน่าจะปล่อยให้นอนในรถให้หนาวตายไปเลย! "เงียบเลย" "ฉันจะไม่พูดซ้ำอีก" "คะ?" "กลับบ้านคุณไปได้แล้ว" "แต่บนเตียง?" "กลับไป?" น้ำเสียงเย็นยะเยือกส่งผ่านมาพร้อมดวงตาคู่เอาเรื่องส่งผลให้ธณิกาที่ใจฝ่อมาตั้งนานเริ่มออกอาการหวาดหวั่นขึ้นมาบ้าง ความจริงเธออยากจะวิ่งออกจากห้องตั้งแต่โดนถีบแล้วแต่เพราะกล้ามเนื้อขาเกิดอาการอ่อนแรงมันจึงส่งผลให้ไม่สามารถทำอย่างที่ใจหวังได้ เช้ามาก็ต้องมาผจญกับอะไรน่ากลัวแบบนี้แล้ว วันนี้ทั้งวันคงต้องเป็นวันที่โชคร้ายของเธอแน่ๆ "รัก?" "????.." ก็จะไปแล้วนั่นแหละแต่เธอก็แค่อยากไปลามาไหว้เพราะอีกคนอายุมากกว่าแต่ดูเหมือนมันจะเป็นการกระทำที่ไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่ถึงได้ถูกมองแรงขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้ สถานการณ์เช่นนี้การเดินออกไปเงียบๆ น่าจะเหมาะที่สุด บรื๊ออออออออ น่ากลัวและขนลุก ขนพองสยองเกล้าพอๆ กับสิ่งลี้ลับที่ทำให้เธอเกิดความรู้สึกกลัวเมื่อคืนเลย แต่เดี๋ยวก่อนนะ? ธณิกาแอบหันมามองคนในห้องหากแต่ก็ต้องรีบจ้ำอ้าวออกไปจากห้องเมื่อพบว่าสายตาคู่ดุยังคงมองมาที่ตัวเอง จากเมื่อสักครู่เธอก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วละสิว่าระหว่างสิ่งลึกลับที่มองไม่เห็นกับคนที่อยู่บนเตียงอย่างไหนจะดูน่ากลัวมากกว่ากัน ผี เพลงพิณ! ผี เพลงพิณ!! ผี เพลงพิณ!!! ?เลือกไม่ถูกเลยจริงๆ?
นึกว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติแล้วเสียอีก! เพลงพิณทอดถอนลมหายใจพร้อมๆ กับตวัดสายตาไปมองคนที่ไม่ควรจะอยู่ในบ้านหลังนี้และเหตุผลเดียวที่เขาอยู่ได้ก็เพราะความใจอ่อนของเธอเอง ไม่น่าตัดสินใจผิดเลยจริงๆ "อรุณสวัสดิ์ค่ะ" รอยยิ้มกว้างของคนพูดทักทายค่อยๆ เจื่อนลงเมื่อมองเห็นความไม่เป็นมิตรที่ใครอีกคนมอบให้และเพราะรู้ถึงสาเหตุของอาการนี่แหละธณิกาจึงยังต้องทนทำหน้าด้านอยู่แบบนี้ "ไม่คิดว่าออกมาแล้วจะเจอคุณอีก" ไม่มีคำทักทายกลับหากแต่เจ้าของบ้านเลือกที่จะเอ่ยในเรื่องจริงที่ควรจะเกิดขึ้นได้แล้ว เธอกับธณิกาเจอหน้ากันนานมากจนเธอเริ่มจะเอียนขี้หน้าคนๆ นี้เต็มทน เขาควรกลับไปได้แล้ว! "เช้านี้ดูเหมือนคุณเพลงพิณจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนะคะ" ยังกล้าจะพูดประโยคแบบนี้ออกมาอีกนะ! เพลงพิณอยากจะตะโกนใส่หน้าคนพูดเสียจริงๆ แต่เมื่อมาคิดได้ว่านี่น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะได้พบกันก็ทำให้อารมณ์ของหญิงสาวสงบลงมาได้บ้าง "รักว่ารักกลับก่อนดีกว่า" ในที่สุดสิ่งที่หวังก็จะเป็นจริงเสียทีเพลงพิณปรายตามองคนพูดเล็กน้อยก่อนจะเมินไปทางอื่นเพราะเธอมองออกว่าดวงตาของคนพูดกำลังเว้าวอนต้องการอะไรซึ่งหากธนิกาไม่โง่จนเกินไปก็น่าจะมองออกว่าในตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการให้อีกฝ่ายทำมากที่สุดคืออะไร "กลับจริงๆ แล้วนะคะ" แนะ! ยัง ยังจะกวนอารมณ์เธอที่ใกล้สงบให้ขุ่นได้อีกแล้วไหนจะสายตารอคอยในคำตอบที่ไม่มีทางเป็นไปได้นั่นอีก อย่าหวังเลยว่ามันจะเป็นไปได้ ไม่มีทาง!!! เสียงฝีเท้าห่างออกไปให้เพลงพิณได้นึกโล่งใจแต่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นใบหน้าสวยก็กลับมาบึ้งตึงอีกครั้งเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นคนก่อกวนโผล่หัวออกมาทางหน้าต่างด้วยรอยยิ้มที่ทำราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องผิดใจกันเกิดขึ้น "รักไปจริงๆ แล้วนะคะ" "?????.." "แล้วพรุ่งนี้จะมาหาใหม่นะคะ" ธณิกาฉีกริมฝีปากให้กว้างขึ้นเมื่อมองเห็นใบหน้าที่แสดงออกถึงความไม่เป็นมิตรของคู่สนทนา ใช่ว่าจะไม่รู้สึกรู้สากับรังสีความน่ากลัวของเจ้าของไร่คนสวยแต่เพราะความรู้สึกผิดที่ยังติดค้างในใจจึงทำให้ล่าถอยในตอนนี้ไม่ได้ "ไปแล้วนะคะ" "นี่!..." ความอดทนหมดลงแล้วพร้อมกับการสาวเท้าไปยังตัวต้นเหตุและเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันถึงได้วิ่งแจ้นไปยังรถให้เพลงพิณได้มองตามตาเขียว คอยดูนะถ้าเจอกันครั้งหน้าเธอจะจัดการให้เด็ดขาดและจะไม่มีวันใจอ่อนเหมือนครั้งนี้อีกเป็นแน่ ครั้งเดียวก็เข็ดขยายกับคนดื้อด้านคนนี้แล้ว ครั้งเดียวก็เกินพอ เกินพอจริงๆ
เปิดจองหนังสือวันนี้ - 20 พ.ย 2562
ราคาเล่มละ 350 บาท
ค่าส่งลงทะเบียน 30 บาท (EMS 50)
รวมที่ต้องโอน 380 บาท
สำหรับการสั่งซื้อแบบ pdf ราคาเรื่องละ 250 บาท
โอนเงินมาได้ที่
ธนาคารกสิกรไทย
สาขาเซ็นทรัลแอร์พอร์ตเชียงใหม่
457-211-232-8
ชื่อบัญชี สมทรัพย์
โอนเสร็จแจ้งวันเวลาการโอนมาได้ที่
Mail mydestiny_k@hotmail.com
Tel 087-0591110
Line samakae
ขอบคุณที่ติดตามและสนับสนุนกันมาตลอดนะคะ
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|