Chapter 7 : ซาตาน
“ห๊ะ...หา ว่าอะไรนะคะคุณพ่อ...” เสียงร้องถามเสียงดังและลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ทันที
ดวงตาสีมรกตมองจ้องดวงตาสีฟ้าเหมือนจะขอร้องทางสายตาไปกับเขาให้พูดออกมาเถอะว่า “ล้อเล่น” แต่มันก็เป็นครั้งสองแล้วของวันนี้ ที่พระผู้เป็นเจ้าไม่ยอมรับคำขอร้องจากเธอ เมื่อเฟอร์ริสส่ายหน้าให้และคว้าถ้วยกาแฟขึ้นมาละเลียดจิบ
ดิออนหันไปหาอีกคนแทน หากแต่เจ้าของดวงตาสีแดงนั่นก็ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้กลับมา มันทำให้เธอฉุน
“โอ้..เจ้าหญิงของพ่อ.. อย่าไปมองแคลอย่างนั้นสิลูก เขาไม่ได้ผิดอะไร มันเป็นความคิดของพ่อเอง..” เฟอร์ริสเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ย่ำแย่ลงเรื่อยๆ เขาถอนหายใจเบาๆและวางถ้วยกาแฟร้อนลงกับโต๊ะ ดวงตาสีฟ้าครามมองสีมรกตอย่างเอ็นดู แม้ผู้เป็นลูกจะยืนตัวเกร็งอยู่ไม่เลิกรา “พ่ออยากให้แคลมาอยู่ที่นี่ ดูแลลูกแทนบอดี้การ์ด..”
“แต่หนูเคยบอกแล้วนี่คะว่า.. หนูไม่อยากมีบอดี้การ์ด” ดิออนแย้งเสียงแข็ง กำหมัดแน่นไว้ข้างตัว
เฟอร์ริสถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายและส่ายหน้าน้อยๆ “เราเคยคุยกันเรื่องนี้มาก่อนแล้วใช่มั้ย..ดิออนจัง..” ดิออนทำตาโตแต่ไม่มีคำพูดอะไรออกมา เธอเถียงไม่ออกและต่อมาก็พยักหน้าให้โดยไม่มองหน้าคนที่สนทนากัน เฟอร์ริสจึงหันไปหาอีกคนที่นั่งอยู่กับเก้าอี้ใกล้ๆ “แคล.. เอาของใช้ส่วนตัวมาแล้วใช่มั้ย..”
“ค่ะ..” แคลตอบสั้นๆ มีรอยยิ้มน้อยๆบนริมฝีปากตามปกติ
“ดี.. งั้นเดี๋ยวพ่อจะให้คนขนขึ้นไปในห้องของน้องก็แล้วกันนะ”
คำพูดประโยคนี้เข้าไปสะกิดหูคนที่ยังยืนนิ่งอยู่เหมือนก้อนหิน ดิออนตาลุกวาวขึ้นมากะทันหัน “คุณพ่อ !”
เฟอร์ริสเบนสายตากลับไปหาลูกสาว “ไงจ๊ะ..ลูก..” เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ทั้งที่ก็รู้ดีว่า ลูกสาวคนโตตะโกนเรียกเพื่ออะไร แต่นั่นมันก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะจัดการไม่ได้
“ทำไมต้องเป็นห้องหนู.. ห้องอื่นก็มี.. บ้านเรามีห้องเยอแยะ” ปากพูดกับผู้เป็นบิดาแต่ดวงตาสีเขียวมรกตมองจ้องอย่างไม่ลดละไปที่คนที่นั่งนิ่งๆอยู่นั่น มันน่าหมั่นไส้เมื่อเห็นแคลนั่งทำหน้าตาเหมือนผู้ชนะอยู่ตรงนั้น “และที่สำคัญ.. หนูไม่ชอบหน้าเขา”
วินาทีหนึ่งเธอรู้สึกสะใจที่ได้เห็นหน้าสวยของแคลถอดสีกับสิ่งที่เธอพูด แต่ต่อมากลับรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างน่าประหลาด เมื่อเห็นหล่อนหันไปยิ้มเจื่อนๆกับคนนั่งใกล้ที่ยกมือขึ้นมาสัมผัสท่อนแขนเพื่อปลอบใจ น่าประหลาดเหลือเกินที่ทุกอย่างมาอยู่ในรูปแบบนี้ไปได้
วันหนึ่งเธอรับรู้ว่าหล่อนเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัว อีกวันก็ได้รู้ว่าหล่อนไม่ใช่แค่พนักงานธรรมดาแต่เป็นถึงประธานบริษัทบอดี้การ์ดนั่นเอง และอีกวัน หล่อนก็ถูกเธอไล่ออกไปในฐานะลูกจ้าง แต่วันนี้ แคลลี่มานั่งอยู่ที่นี่ในฐานะ..คู่หมั้น.. คู่หมั้นของเธอ.. คิดไปคิดมาก็น่าหัวเราะ ชีวิตมันเป็นเรื่องน่าตลกจริงๆ
“งั้นให้พี่แคลมาอยู่ห้องเดียวกันกับอลิสซ่าก็ได้ค่ะ..คุณพ่อ”
สองตาของดิออนเบิกโพลงกับประโยคนี้ที่แทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบที่น่าอึดอัดใจ และทุกสายตาก็หันไปหาผู้มาใหม่ในทันที รวมถึงตัวเธอด้วย และตอนนี้เองเธอก็ได้เห็นว่าสาวน้อยคนสวยผมสีบลอนด์เข้าไปหย่อนตัวลงนั่งกับที่พักแขนของเก้าอี้ที่แคลนั่งอยู่และก็ทำท่าเหมือนว่า หากทำได้จะเข้าไปนั่งบนตักแคลลี่แทนแล้ว แต่แค่เธอได้เห็นว่าอลิสซ่า เด็กสาววัยแค่สิบปีเข้าไปโอบรอบคอของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นคู่หมั้นของเธอและดึงหล่อนเข้ามากอดไว้ มันก็ทำให้เลือดข้างในกายของเธอเหมือนจะเดือดปุดๆ และมันก็ไวกว่าที่เธอคาดคิดไว้ ร่างกายของเธอพุ่งเข้าไปหาและดึงมือแคลให้ลุกขึ้น ลากแขนหล่อนอย่างถูลู่ถูกังให้เดินตามหลังเธอมา โดยไม่พูดจาอะไรเลยสักคำ ไม่สนใจด้วยว่าอลิสซ่าจะกำลังส่งเสียงโวยวายไล่ตามหลัง หรือเสียงหัวเราะของคุณพ่อของเธอดังตามมา สมองของเธอมันเบลอเกินกว่าจะรับรู้เรื่องนี้
“ดิออน..”
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนเรียกชื่อ และเพิ่งรู้สึกว่าตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่กับหล่อนเพียงลำพังในห้องนอนของเธอ บรรยากาศแบบนี้มันคุ้นตา เมื่อมีผู้หญิงตัวสูงและหน้าตาสะสวยเหมือนนางฟ้ามายืนอยู่ต่อหน้า มันเหมือนกับเวลาในครั้งแรกของการเจอกัน แต่ความรู้สึกในครั้งนั้นกับครั้งนี้มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน
ฉันทำบ้าอะไรลงไปกันเนี่ย.. เสียงในหัวของเธอต่อว่าตัวเองอีกครั้ง ดิออนถอนหายใจและเมินหน้าหนีคนที่มองเธออย่างสงสัยอยู่เงียบๆ เธอไม่ต้องการจะได้พูดคุยอะไรด้วยตอนนี้ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
“ทำไมเธอไม่เคยบอกฉัน” คำถามหลุดออกมาจากปากเธอในที่สุด และก็ได้เห็นอีกคนส่งยิ้มแห้งๆกลับมา
“ฉันขอโทษ.. ฉันคิดว่ามันยังไม่จำเป็น..” แคลตอบเสียงเบา เธอยังรู้สึกผิดกับเรื่องนี้อยู่ แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
“ไม่จำเป็นเหรอ..?” ดิออนย้อนถามด้วยท่าทางขุ่นเคือง “เธอคิดได้ยังไงว่า..มันไม่จำเป็น เธอเห็นฉันเป็นตัวตลกรึไง..ยัยบ้า..” สองมือเล็กกระชากคอเสื้อของคนตัวสูงลงมาอย่างหยาบคาย แต่ก็ลืมคิดไปว่า เธอกำลังเอื้อประโยชน์ให้หล่อนได้เข้าใกล้เธอมากขึ้น
“เธอมัน—” คำต่อมาของเธอขาดหายไป เมื่อเธอไม่มีปากที่จะพูดได้อีกต่อไปแล้ว แคลลี่กำลังครอบครองมัน น่าโกรธตัวเองอยู่เหมือนกันที่ตอบสนองมันได้อย่างดี เธอจูบตอบเหมือนร่างกายเธอมันคุ้นเคยกับสัมผัสแบบนี้ และเสียดายทันทีที่อีกคนผละออกไป
“ฉันอยากรู้จักเธอก่อน.. ฉันผิดด้วยเหรอ..” แคลลี่กระซิบถามพยายามไม่ให้เสียงตัวเองสั่น แต่ทำไม่ได้หากจะไม่หอบน้อยๆออกมา เพราะจูบเมื่อครู่เหมือนกระชากวิญญาณของเธอให้หายไป
ความจริงเธอไม่อยากหยุดแค่เพียงสัมผัสริมฝีปากของเด็กสาวตรงหน้า แต่เธอก็มีเรื่องที่จะต้องตกลงกันให้ได้กันเสียก่อน เรื่องนี้มันยังรอได้ หากดิออนจะยอมให้เธอได้อยู่ข้างๆต่อไป แอบหวังใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น
หัวใจของดิออนแทบจะลืมจังหวะการเต้น เมื่อเห็นสายตาเว้าวอนอยู่ตรงนี้ คล้ายว่าแคลจะมีมนต์สะกดแฝงอยู่ในดวงตาสีแดงแปลกประหลาดอีกสาว แต่ไม่นานเธอก็จำได้ว่าเธอกำลังจะทำอะไรอยู่เมื่อครู่ มือเล็กจึงผลักอกคนตัวสูงออกไปให้ห่างจากตัวเธอ ยอมที่จะขัดกับความต้องการทางหัวใจ และอาจจะเป็นร่างกายด้วย
“แล้วยังไงต่อล่ะ.. เธอก็ได้รู้จักฉันแล้วนี่..แคลลี่ ทีนี้ตัดสินใจได้แล้วเหรอว่า..จะอยู่กับฉันได้ เธอก็เห็นแล้วใช่มั้ยว่า..ฉันไม่ใช่สาวน้อยหน้าใสที่ต้องการการปกป้องอะไรเลยสักนิด..” ดิออนประชดประชัน “และฉันไม่ต้องการบอดี้การ์ด..”
“แต่เธอต้องการฉัน..”
ดิออนเงยหน้ากลับไปมองหน้าคนตัวสูงกว่าอีกครั้งด้วยท่าทางตกใจ “กล้าดียังไง..ถึงมาพูดแบบนี้” เธอแค่นเสียงให้ต่ำลงมีผลทำให้เสียงที่ห้าวอยู่แล้ว ฟังแล้วยิ่งไม่เหมือนเสียงของผู้หญิง แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่สนใจมันเมื่อหล่อนเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากและก้มหน้าลงมาหา ส่งเสียงกระซิบที่ข้างหู
“เธอชอบที่ฉันจูบ..ดิออน”
มือของเธอเงื้อขึ้นเพื่อหวังฟาดมันลงไปที่ใบหน้าสวยๆนั่น แต่เธอก็เคลื่อนไหวไม่ทันอีกคนจนได้ แคลจับมันไว้และออกแรงบีบมัน ดิออนจำเป็นต้องกัดริมฝีปากตัวเองไว้ไม่ให้ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดหรือร้องขอความกรุณาออกมา แม้แววตาของดวงตาสีเลือดนั่นจะกำลังมองเธอเหมือนหล่อนได้กลายร่างเป็นซาตานไปแล้วก็ตามที แต่บางทีเธอน่าจะทำ หากมันจะทำให้เธอไม่ต้องถูกกระทำแบบนี้
ร่างของเธอถูกโยนลงกับเตียงและเพียงไม่นานร่างที่ใหญ่กว่าก็ตามเข้ามา ขึ้นคร่อมตัวเธอไว้เหมือนครั้งที่อยู่ในโรงยิมด้วยกันไม่มีผิด แต่ครั้งนี้แคลลี่ดูหยาบคายกว่าและบอกได้เลยว่า หล่อนกัดริมฝีปากล่างของเธอระหว่างที่พยายามจะสอดลิ้นเข้าไปในนั้น มือใหญ่ขยำหน้าอกผ่านเสื้อผ้าขณะที่ต้นขาเข้ามาเสียดสีที่พื้นที่ตรงหว่างขา ดิออนรู้ดีเลยว่าเธอจะทนเก็บกดความรู้สึกร้อนรุ่มนี้ไปไม่ได้นาน หากเขายังจะทำมันต่อไปและเธอก็หมดแรงที่จะต่อต้านได้ ร่างกายไม่ยอมฟังคำสั่งจากสมอง เสียงร้องครวญครางดังออกมาเมื่อเวลาเริ่มจะไล้ปลายนิ้วไปที่ของสงวนของเธอ แม้จะยังไม่ได้ลุกล้ำเข้าไปถึงด้านในของชุดชั้นในเธอเลยก็ตาม ความรู้สึกมันทรมานมาก จนเธออยากจะเป็นคนจัดการให้หล่อนทำอะไรก็ได้ให้เธอหายจากสิ่งที่เป็นอยู่นี้ แต่น่าแปลกเหลือเกินที่แคลลี่หยุดชะงัก และเธอได้ยินแค่เพียงเสียงหอบหนักๆดังเข้าหูมา ก่อนที่จะรู้สึกว่ามีปลายนิ้วอุ่นๆเข้ามาไล้ไปตามใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา
“ขอโทษ..”
เสียงนี้ทำให้เธอลืมตาขึ้นมาจนได้ และได้เห็นความเปลี่ยนแปลงในดวงตาสีเลือดอีกครั้ง เห็นแล้วก็รู้สึกปวดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดวิ่งวนอยู่ในดวงตาคู่สวยนี้ และมันมีแต่ความว้าเหว่.. เหงา...
“ดิออน.. ขอโทษนะ..ขอโทษ..” เสียงหวานแต่ฟังแล้วโศกเศร้าพร่ำคำพูดคำขอโทษออกมาความรู้สึกโกรธและอยากจะฆ่าหล่อนที่ทำแบบนี้ ก็สลายหายไป มันหมดไปเมื่อเธอได้เห็นน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาที่เริ่มรู้สึกว่ารักคู่นี้
“แคล..” ปลายนิ้วของเธอเคลื่อนไหวอย่างอัตโนมัติเพื่อไล้ไปปาดหยาดน้ำที่ไหลออกมาเปรอะเปื้อนแก้มของเขา ความรู้สึกปรารถนาต้องการในเรื่องอื่นก็คล้ายจะหมดไปด้วย เธอทำเพียงช่วยให้หล่อนได้นอนลงมาข้างๆตัวเธอ ไม่สนใจความรู้สึกเสียวแปลกๆที่หว่างขาอีกต่อไป ...เอาไว้คราวหน้าก็ได้... เวลาที่เราพร้อมกว่านี้.. เรายังมีเวลาอีกทั้งชีวิต...
“ดิออน.. ฉัน--” ริมฝีปากถูกทาบไว้ด้วยปลายนิ้วเพียงหนึ่งนิ้วของคนที่นอนหันหน้าเข้าหาเธอ
แคลลี่ทำได้แต่ยิ้มเจื่อนๆและส่งสายตารู้สึกผิดกลับไปให้กับคนที่ส่งรอยยิ้มให้อภัยกลับมา และปล่อยให้คนตัวเล็กกว่าได้กอดเธอไว้แบบนี้ ให้เธอได้ซบหน้าอยู่กับอกอุ่นๆเหมือนเด็กเล็กๆ มือเล็กๆลูบศีรษะของเธออย่างเบามือ มันทำให้เธอยิ้มอย่างดีใจและหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย นอนฟังเสียงหัวใจและเสียงลมหายใจของเจ้าของร่างกายที่ยอมทำหน้าที่เป็นหมอนให้เธอตอนนี้ และปล่อยให้เสียงห้าวที่คราวนี้ฟังนุ่มและลื่นหูเป็นผู้ส่งเธอเข้าสู่นิทรา
“หลับเถอะนะ..แคล” เด็กดีของฉัน
ข่าว
