web stats

ข่าว

 


Love เหมือนจะใช่ความรัก : ตอนที่ ๑๘ คู่ชีวิต

โพสต์โดย: ลำเนา วันที่: 18 สิงหาคม 2017 เวลา 11:40:01 อ่าน: 326

   ริศาเตรียมตัวเรื่องงานเสร็จเรียบร้อย เริ่มเปิดแบบบ้านซึ่งได้รับมาจากอาภาที่ไม่ได้พูดอะไรชัดเจนมากมายนัก คำว่าบ้านนั้นถือได้ว่ามีความ หมายสำหรับทุกคนไม่ว่าจะหลังเล็กหรือหลังใหญ่ ริศายิ้มกับแบบบ้านหลังเล็กซึ่งผิดคาดเพราะคิดว่า อาภาจะชอบบ้านหลังใหญ่จากหน้าที่การงานนั้นสามารถซื้อบ้านหลังใหญ่และเนื้อที่มากกว่านี้ได้สบายๆ บ้านเป็นแบบค่อนข้างทันสมัยแต่ดูมีเสน่ห์ ริศายิ้มๆ กับแบบหนึ่งซึ่งมีเนื้อที่ไม่มากนักจากแบบทำให้รู้สึกอบอุ่น เรียบง่าย ถ้ามีต้นไม้อีกสักหน่อยน่าจะทำให้สวยงามมากขึ้น ซึ่งเรื่องต้นไม้นั้นไม่มีปัญหาอะไร เพราะตัวเองนั้นจะช่วยจัดการให้เป็นของขวัญขึ้นบ้านใหม่ให้เจ้านาย ริศาคิดขณะยิ้มกว้างอยู่นั้นทำให้คนที่ ยืนมองอยู่ก่อนหน้าหัวเราะออกมา

   "ดูเรือนหอหรือคะ" วรันธรแกล้งพูดแหย่

   "รอคนมาขออยู่ค่ะ พี่รัน" ริศาอมยิ้ม

   "อันที่จริงพี่ก็มีพร้อมนะ ต้องไปขอกับใครคะ" วรันธรเริ่มพูดหยอด

   "ไม่เอาล่ะ กลัวโดนน้ำกรดสาดใส่" ริศาหัวเราะ

   "หมดกัน พี่ไม่ได้อะไรขนาดนั้นเลยนะคะ" วรันธรพูดแก้ตัว

   "ไม่หลงกลหรอกค่ะ" วรันธรหัวเราะกับความฉลาดเอาตัวรอดของริศา ซึ่งน่ารักและมีเสน่ห์

   "เอกสารของดีเจริซ่าค่ะ นำบัตรเก่าไปรับบัตรพนักงานได้แล้วนะคะ เก่งมากหาโฆษณาให้บริษัทได้เพียบเลย" วรันธรบอกริศาที่ยิ้มและพนมมือไหว้วรันธรที่ดูแลเป็นอย่างที่

   "ให้ริซ่าเลี้ยงข้าวสักมื้อนะคะ ไว้นัดกัน" ริศาบอก

   "พี่กินของแพงนะ จะบอกให้" วรันธรหัวเราะ

   "ได้ค่ะ พี่รันเลือกได้เลย" ริศาบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

   "ไว้รอเจ้านายไปสัมมนาก่อนไหม เราจะได้ว่าง"

   "สัมมนา" ริศาพูดทวนคำ

   "ใช่เพิ่งมีรายละเอียดกับกำหนดการแจ้งมา คุณอิ้งค์ต้องไปฮ่องกงสองสามวัน" วรันธรบอกเรื่องงานของเจ้านายกับริศา

   "อ้อค่ะ ได้ค่ะ" ริศามองตามวรันธรยิ้มๆ มัวแต่เพลินกับความคิดของตัวเองไม่ทันได้สังเกตว่า พะแพงมายืนหันรีหันขวางอยู่

   "อันนี้ที่อยากคุยกันในรายการ" พะแพงบอกและทำท่าจะเดินไปทางอื่นหลังจากยื่นเอกสารให้ริศา

   "ไม่ต้องคุยกันหรือคะ พี่แพง"

   "ไม่รู้ว่า ริซ่าอยากคุยหรือเปล่า แต่ไม่ต้องคุยก็ได้นะ"

   "คุยได้ค่ะ นั่งเถอะ ขอโทษด้วยค่ะ เรื่องเมื่อวาน" ริศาถอนใจ

   พะแพงยิ้มจางๆ ให้ริศา และนั่งลงพูดคุยเรื่องงานกัน  ริศายังคงน่ารักไม่เปลี่ยนไป แต่ตัวเองมากกว่าที่เลือกชีวิตข้างหน้า โดยทิ้งริศาเอาไว้ข้างหลัง บางทีความก้าวหน้าทำให้เกิดการตัดสินใจที่ผิดพลาดไปบ้าง ในการดำเนินชีวิต จนวันหนึ่งถึงได้รู้ว่า ผู้หญิงคนที่กำลังพูดคุยเรื่องงานอยู่นี้ทำให้รู้สึกสุขใจ สบายใจ โดยเฉพาะในยามได้พูดคุยหรือหัวเราะไปด้วยกัน

   "จะซื้อบ้านใหม่หรือ ริซ่า" พะแพงถาม เมื่อเห็นแบบบ้านที่วางอยู่

   "เปล่าหรอกค่ะ ของคนอื่นน่ะ"

   "หรือจะแต่งงาน"

   "พี่แพงก็ช่างถามเนอะ ผู้หญิงด้วยกันจะแต่งงานได้ไง" ริศาหัวเราะ

   "ก็จริงเนอะ" พะแพงหัวเราะ มองดูคนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารซึ่งไว้เตรียมจัดรายการด้วยกัน ริศาเคยพูดเอาไว้ตอนคบหากันฉันท์คนรักว่า วันหนึ่งจะเป็นดีเจที่มีชื่อเสียงเหมือนพะแพงให้ได้และวันนี้เด็กนักศึกษาคนนั้นกำลังทำตามความฝัน ถึงแม้ตอนนั้นริศาอยากทำเพราะพะแพงเป็น   ดีเจและเริ่มมีชื่อเสียงจนคนรู้จักในเวลาไม่นานนักเลยอยากเป็นบ้างก็ตาม

   "พี่แพงเก่งนะคะ ไปหาประเด็นดีๆ มาคุยได้ทุกวันเลย" ริศาบอก

   "ไม่ใช่หรอก พี่ทำงานมาก่อน เจอโน่นนี่มาก่อน ประสบการณ์เลยสอนมากกว่าค่ะ อีกหน่อยริศาอาจจะเก่งกว่าก็ได้" พะแพงยิ้มให้ริศาที่เงยหน้าขึ้นมามองสบตาและยิ้มให้

   "คงต้องขอบคุณด้วยค่ะ เพราะพี่แพงเป็นตัวอย่างที่ดีทำให้ริซ่ามุ่ง มั่นจนมีวันนี้ได้" ริศาบอกขอบคุณด้วยความจริงใจ

   "จังหวะชีวิตกับความมุ่งมั่นจะอยู่ด้วยกันเสมอ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะมีโอกาสได้เจอเมื่อไร ริซ่าโชคดี คุณอิ้งค์เป็นคนดีเป็นเจ้านายที่ดีช่วยสนับ สนุนในทุกเรื่อง พี่ซื้อหนังสือเล่มที่ริซ่าถ่ายโฆษณาด้วยนะ"

   "ขอบคุณค่ะ ริซ่ายังไม่ได้ซื้อเลย" ริศายิ้มเมื่อได้ยินพะแพงพูดชมเจ้านาย เพราะริศารู้สึกอย่างนั้นเช่นกันและอีกคนที่ควรขอบคุณก็คือวรันธร

   "อีกหน่อยคงมีสปอตโฆษณา" พะแพงพูดขึ้น

   "ไม่น่าจะนะคะ เสียงไม่ได้สวยขนาดนั้น"

   "สวยนะ ไม่เชื่อลองถามคุณอิ้งค์ดูสิ ตอนพี่มาคุยงานด้วยคุณอิ้งค์ยังพูดชมเลยว่า ริซ่าเสียงสวย" พระแพงบอก

   "คุณอิ้งค์อะนะ ชม" ริศาถาม

   "ใช่แล้ว ชมจริงๆ ถึงบอกไงว่า ถ้ามีงานอ่านสปอตโฆษณาริศาอาจ จะได้ทำ"

   "ลูกค้าคงเลือกเสียงพี่แพงมากกว่านะคะ"

   "เสียงพี่น่าจะได้ยินบ่อยไปแล้วล่ะคะ หน้าใหม่น่าจะมีโอกาสนะ"

   "มีความสุขดีใช่ไหม" จู่ๆ ริศาก็ถามขึ้นมา

   "ตั้งแต่มาเจอเรานั่นแหละ ถึงได้มีความสุข" พะแพงบอก

   "เป็นเมื่อก่อนริซ่าคงดีใจที่ได้ยินแบบนี้" ริศาพูดเสียงอ่อยๆ

   "ตอนนี้ไม่ดีใจหรอกหรือ พี่ขอโทษที่เห็นแก่ตัวจนเกินไป"

   "พี่แพงคงเลือกสิ่งดีๆ ให้ชีวิตตัวเองมากกว่า แต่มันก็ผ่านไปแล้ว"

   "พี่จะรอจนกว่าเราจะสบายใจและให้โอกาสอีกครั้งนะ" พะแพงยิ้มให้ก่อนที่จะขอตัวไปเพราะมีนัดพูดคุยเรื่องงานกับวรันธร

   "ใจริซ่าไปอยู่ที่อื่นแล้วล่ะ พี่แพง" ริศาคิดอยู่ในใจมองตามพะแพงที่เดินลิ่วไปทางห้องทำงานของวรันธร

   อาภาส่งรายละเอียดเรื่องการเดินทางให้กับริศา ซึ่งอมยิ้มจ้องมอง คนที่จ้องมองอยู่เช่นกัน คงเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานทำให้อาภาให้ความ ใส่ใจในตัวริศามากขึ้น ถึงกับเอารายละเอียดมาให้ ยังมีเรื่องแบบบ้านนั่นอีก

   "ให้รับส่งไหมคะ" ริศาถามยิ้มๆ

   "ใจดีจัง เด็กน้อย" อาภาเอ่ยชม

   "เป็นห่วงนี่นา กลับค่ำด้วย"

   "ดีเนอะ มีคนเป็นห่วงด้วย" อาภาอมยิ้ม

   "มากด้วยนะคะ"

   "อยากชวนไปด้วย แต่หนูต้องทำงาน เอาไว้ลาพักผ่อนได้จะพาไปเที่ยวไกลๆ เนอะ"

   "เอาไปขายหรือเปล่า" ริศาหัวเราะ อาภาก็เช่นกัน

   "ไม่มีใครซื้อไหวหรอก ไปหลายวันอย่างอแงนะ คุณกลับมาปลอบไม่ได้" อาภาพูดกำชับริศาพยักหน้าและทำหน้าเจื่อนๆ

   "ขอไปนอนคอนโดก็แล้วกันนะคะ ปลอดภัยหน่อย" ริศาบอก

   "ได้เอากุญแจไว้เลยนะ ค่ำๆ เตือนคุณด้วย"

   "ยังไม่แก่เลย ทำไมต้องให้เตือนด้วยคะ"

   "แกสิ รู้สึกได้ หนูน่ะอายุนิดเดียวเป็นตัวเปรียบเทียบชัดเจน"

   "ไม่เห็นรู้สึกต่างเลย น่ารักออกค่ะ"

   "ตกลงแบบบ้านเลือกได้หรือยังคะ" อาภาถามคนที่ยิ้มๆ ยื่นแบบบ้านหลังเล็กที่สุดและราคาถูกสุดให้อาภา ซึ่งยิ้มกว้างในทันทีเมื่อได้เห็น

   "หลังนี้สวยดีกะทัดรัด เพราะคงไม่มีเด็กๆ" ริศาพูดงึมงำยิ้มอายๆ

   "อยากมีหรือเปล่า เด็กๆ" อาภาหัวเราะจ้องมองคนที่ทำท่าตกใจ

   "โอ๊ยเลี้ยงไม่ไหวหรอกค่ะ ไว้รอเล่นกับลูกแก้วใสดีกว่า" ริศาบอก

   "รู้ไหมว่า เราเลือกแบบเดียวกันเลย" อาภายิ้ม

   "หลอกให้ดีใจหรือเปล่า"

   "จริงสิคะ จะโกหกทำไม หลังใหญ่อ้างว้างไปนะ"

   "แหมคอนโดนั่นก็ใหญ่แล้วนะคะ" ริศาหัวเราะ

   "ของเยอะน่ะ แต่ถ้าเป็นบ้านคงมีที่เก็บของเยอะขึ้น" อาภาบอก

   "มีอะไรให้หนูช่วยบอกได้นะคะ" ริศายิ้มให้คนที่พยักหน้า

   "บอกแน่นอน หลายเรื่องด้วยมีบางเรื่องที่สำคัญมากด้วยนะ แต่เอา ไว้ค่อยบอกตอนบ้านเสร็จ" อาภายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่คิดว่าริศาคงเดาได้ว่าสิ่งที่จะบอกนั้นเป็นเรื่องอะไร

   "เปลี่ยนใจไม่ช่วยดีกว่า ท่าทางจะงานหนัก" ริศาบ่นพึมพำ

   "ดูแลคนชรา งานหนักไหมล่ะ" อาภาหัวเราะ

   "คุณก็ชอบพูดเรื่องแก่ แอบมีหนูๆ ซุกไว้เยอะแยะหรือเปล่าก็ไม่รู้"

   "ไม่บอก" อาภายิ้มทะเล้นให้คนที่ทำหน้างอ

   "ใจร้าย หนูกลับก่อนนะคะ ไปทำความสะอาดห้องให้ซักผ้าด้วย"

   "ไม่ต้องทำก็ได้ มีแม่บ้านทำให้" อาภาบอก

   "ช่วยเก็บของให้เข้าที่ ซักผ้าให้ดีกว่าค่ะ อยากทำ" ริศาพูดด้วยน้ำ เสียงกวนๆ

   "คราบน้ำตาซักให้สะอาดด้วยนะ เพราะหนูไม่ต้องร้องอีกแล้ว"

   "นอกจากคนแถวนี้จะรังแก จะร้องให้ตาบวมเลย"

   "ขับรถดีๆ นะ เจ้านายเป็นห่วง" อาภาหัวเราะ

   "ค่ะ กลับก่อนนะคะ เจ้านาย จุ๊บๆ" ริศายิ้มทะเล้นให้ก่อนจะออกไปจากห้อง สวนกับวรันธรที่ยิ้มๆ มองดูสาวน้อยแก้มแดงที่เพิ่งเดินออกไปอย่างแปลกใจ

   "ได้โบนัสพิเศษหรือคะ เดินยิ้มออกไปเชียว" วรันธรถามอาภา

   "เปล่าค่ะ พูดกวนๆ ใส่อิ้งค์ เลยกวนกลับไปเดินยิ้มแป้นไปเชียว"

   "เอ๊ะยังไง ถ้าเป็นคุณนักเขียนจะไม่สงสัยเลยนะ แอบมีอะไรที่ผู้ช่วยไม่รู้หรือเปล่าน้อ" วรันธรลองเลียบเคียงถาม แต่อาภาเพียงแค่ยิ้มเท่านั้น

   "ทำไมมีรายชื่อ ตาล ด้วยล่ะคะ" อาภาถามเรื่องการเดินทาง

   "ไม่ทราบค่ะ ไม่น่าแปลกนะคะ คุณอิ้งค์ไป คุณตาลคงอยากไป"

   "รันก็ ใช่เรื่องจะมาล้อไหมล่ะ"

   "ถามใจตัวเองดีกว่าค่ะ ที่ไม่โอเคกับใครเลย เพราะคนนี้หรือเปล่า" วรันธรพูดขึ้นทำให้อาภาถอนใจ

   "อิ้งค์ว่าไม่ใช่นะ"

   "อยู่ใกล้ๆ เจอบ่อยๆ จะรู้ค่ะ ลมพัดหวนน่ะ ไม่ยากหรอกนะ"

   "ขี้เกียจฟังรันแล้ว รันล่ะเป็นอย่างไรบ้าง" อาภาไม่ค่อยได้พูดคุยเรื่องส่วนตัวกับวรันธรบ่อยนัก ส่วนใหญ่คุยกันแต่เรื่องงานแต่ยังคงเป็นห่วงเพราะวรันธรถือได้ว่าเป็นเพื่อนคนหนึ่ง

   "เรื่อยๆ เหมือนเดิมค่ะ"

   "มีความสุขดีอยู่นะ" อาภาถามด้วยความเป็นห่วง ถึงแม้ท่าทางจะไม่ได้แสดงอะไรออกมาให้เห็น แต่อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้เหมือนกัน

   "ดีค่ะ เหมือนคุณอิ้งค์ดูสดใสขึ้นกว่าตอนอยู่กับรันอีกนะ"

   "ไปตัดแว่นไป๊ ฝากจัดการเรื่องงานด้วยนะคะ รัน กลับวันอาทิตย์   ขอเกงานวันจันทร์นอนสักวันนะ" อาภายิ้มอายๆ ที่พูดลางานกับวรันธร

   "เกงานวันจันทร์ได้ไงกันคะ" วรันธรหัวเราะ

   "วันหยุดไปทำงาน ก็ขอหยุดวันหนึ่งนะ" อาภาอมยิ้ม

   "ไม่อยู่เที่ยวต่อสักสองสามวันล่ะคะ เพื่อหัวใจจะชัดเจนขึ้น"

   "เลิกล้อได้แล้ว เจ้าตัวหายไปแล้วไม่มาแล้วล่ะ" อาภายิ้มให้วรันธร ที่ทำท่าคิดเพราะจริงอย่างที่อาภาพูด

   "เดี๋ยวถ้าไม่ใช่คุณนักเขียน อย่าบอกนะว่า" วรันธรทำตาวาวยิ้ม น้อยยิ้มใหญ่

   "ว่าอะไร" อาภาพูดดุ

   "ไม่กล้าว่าอะไรค่ะ" วรันธรยิ้ม

   "ไปทำงานได้แล้วนะคะ"

   "ค่ะ เจ้านาย รักเด็กใช่ไหมล่ะ" วรันธรหัวเราะรีบเผ่นออกจากห้อง ไป อาภายิ้มมองตามคนที่ยังไปยืนยักคิ้วหลิ่วตาให้ที่หน้าห้อง

   ริศาจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้อาภาที่ยิ้มๆ กับความเอาใจใส่ยังไม่ได้บอกเรื่องที่น้ำตาลร่วมเดินทางไปด้วย อาภารอยยิ้มจางลงเมื่อนึกถึงว่าควรจะบอกเรื่องนี้กับริศาเอาไว้ ไม่รู้ว่าจะทำให้สบายใจหรือสร้างความกังวลใจ ให้แต่อยากบอก เพราะหากมารู้เข้าทีหลังมีหวังคงไม่เข้าใจ

   "มีอะไรจะบอก แต่ห้ามงอน ห้ามโกรธนะ" อาภากอดริศาเอาไว้หลังจากจัดกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

   "มีห้ามแบบนี้ด้วย เรื่องอะไรคะ"

   "ตาลไปสัมมนาด้วย" อาภาพูดเสียงอ่อยๆ

   "ค่ะ"

   "ค่ะ คือรู้สึกอย่างไรคะ" อาภาถาม

   "อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด" ริศาบอกแล้วยิ้มให้อาภา

   "หมายความว่าไง"

   "หัวใจคุณน่ะ ตอบคำถามได้" ริศาบอก

   "เข้าไปอยู่แล้วไม่ใช่หรือ" อาภากระซิบถามและหอมแก้มริศา

   "คนเบียดแน่นไปหมดแล้ว" ริศายิ้มๆ

   "อยากให้ไว้ใจ แต่รู้นะว่าเป็นคนไม่ค่อยดีสักเท่าไร" อาภาพูดเสียงอ่อยๆ ยิ้มจางๆ ให้ริศาที่หันมาโอบกอดเอาไว้

   "ใช่ก็อยู่ด้วยกัน ไม่ใช่ก็แยก โตๆ กันแล้วเนอะ" ริศายิ้มให้อาภา

   "ไม่เอา เรื่องอะไร"

   "เรื่องจริง"

   "เกิดเผลอไปเหมือนวันที่อยู่ในห้องประชุมล่ะ"

   "จะเผลอบ่อยแบบนั้นไม่ได้ อีกครั้งแยกย้ายนะ ไม่มาหาแล้วด้วย" ริศาพูดคล้ายยื่นคำขาด

   "ดุจัง" อาภาอมยิ้ม

   "ไม่ได้ดุ พูดจริงทำจริงด้วยนะ"

   "นั่นล่ะดุ ทำผิดมาสารภาพให้อภัยหน่อยสิ" อาภาพูดแหย่ริศา

   "ถ้าตั้งใจไม่ให้อภัยนะ ยิ่งเนื้อหอมอยู่" ริศาพูดกระเง้ากระงอด

   "รู้ได้ไงว่าเนื้อหอม" อาภาถาม

   "ไม่บอกค่ะ ไม่อยู่จะไปแอบถามจากพี่รัน" ริศาอมยิ้ม

   "รันคงบอกหรอกนะ"

   "หนูอ้อนได้ นัดทานข้าวกันไว้ด้วยแหละ" ริศาหัวเราะเมื่อเห็นอาภาทำหน้าดุคิ้วขมวดคลายอ้อมกอดออก

   "ยังไม่ได้ไปไหนเลย นัดกินข้าวกับคนอื่น"

   "พี่รันอะนะ คนอื่น ถามจริง" ริศาแกล้งยื่นหน้าไปจ้องมองใกล้ๆ

   "อย่าให้อยู่ใกล้นักล่ะ" อาภาบ่นพึมพำ

   "ไล่ออกเล๊ย" ริศาหัวเราะ

   "มีอะไรทำไมต้องไปกินข้าวกับรันด้วย" อาภาถาม

   "ขอบคุณพี่รันที่ดูแลหนูไงคะ"

   "รอกลับมาก็ได้ไปพร้อมกันเนอะ"

   "กินข้าวนะ ไม่ได้ไปทำอะไรกัน" ริศาอมยิ้ม

   "ต้องเชื่อใจ ใช่ม๊ะ" อาภาหัวเราะ เพราะวกเข้าเรื่องตัวเองที่อยากให้ริศาเชื่อใจ

   "คนละคนกันนะคะ" ริศายิ้มอย่างรู้ทัน

   "ฉลาดเสียจริง คุณจะอยู่ห่างๆ โอเคปะ" อาภาบอกอย่างเป็นการเป็นงาน จนริศายิ้มและพยักหน้ารับทราบ

   "ไปเถอะค่ะ ไปหาอะไรทานด้วยกันก่อนจะได้ไม่หิว" ริศาจับมือ   และกระชับเล็กน้อย

   "จูบก่อนสิ จะไม่เจอกันตั้งหลายวันเลยนะ" อาภาดึงริศาเอาไว้

   "ไปแค่ฮ่องกงเองนะ อ้อนซะเหมือนจะไปขั้วโลกเหนือ" ริศายิ้ม

   "คุณจะโทรฯ หาตอนเข้าห้องพักแล้วนะ" อาภาบอกและจูบริศา

   "จะรอค่ะ ไปได้แล้วเดี๋ยวตกเครื่อง"

   "ขอบคุณนะ ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี เหมือนมีคู่ชีวิตเลย" อาภา พูดจบเดินยิ้มๆ จูงมือริศาซึ่งอาสาลากกระเป๋าให้

   "คู่ชีวิต" ริศาอมยิ้มกับคำที่ได้ยินอาภาพูดออกมา

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น