web stats

ข่าว

 


Coffee Break [แฟนฟิค] - ตอนที่ 27 She Keep Me Warm

โพสต์โดย: anhann วันที่: 16 มีนาคม 2017 เวลา 21:21:35 อ่าน: 310



แฟนฟิคเรื่องนี้อยู่ในระหว่างจัดพิมพ์  และไม่มีขายแบบอีบุ๊ก  หากสนใจสั่งซื้อดูรายละเอียดได้ที่นี่ https://goo.gl/forms/948TLr3S47i5BAzD3



ตอนที่ 27 She Keep Me Warm


เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ...มันก็อาจจริง  แต่ก็ไม่ใช่เสมอไป  ถึงตอนนี้เราจะกลับมาใช้ชีวิตกันตามปกติแล้ว  เธอกลับมาเปิดร้าน  ขายกาแฟต่อ  สเตฟานี่กลับไปทำงานที่กูเกิล  ซันนี่กลับไปเปิดร้านเค้กกับยูริ  แต่ช่วงนี้เพื่อนตัวเล็กอกโตนั่นอาจจะยุ่งกว่าเดิมสักหน่อย  เพราะยูริต้องเตรียมเรื่องงานแต่งงานที่จะจัดขึ้นในอีกสองเดือนที่จะถึงนี้ซึ่งคงไม่ต้องบอกว่ากับใคร 

เธอก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่า  เสือผู้หญิงอย่างยูริจะยอมถอดเขี้ยวเล็บทั้งหมดของตัวเองออกเพื่อผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าเด็กอย่างแทยอน  แต่คิดอีกทีมันจะแปลกอะไร  ในเมื่อพวกเขาเคยถึงขนาดหมั้นกันมาก่อนที่จะคนตัวเล็กจะถอดแหวนหมั้นปาใส่หน้ายูริ  เพราะความเจ้าชู้เขี้ยวลากดินของเพื่อนเธอเป็นเหตุ  เธอไม่คิดว่าแทยอนจะยอมให้อภัยยูริง่ายๆ แค่สาวผิวเข้ม  เจ้าของร้านเค้กนั่นยอมคุกเข่า (หรือเปล่า) และบอกรักกับหล่อนซ้ำๆ  พยายามเทียวไล้เทียวขื่อหาทุกวัน  จนแทยอนใจอ่อนยอมตกลงแต่งงานด้วยจนได้ 

เพื่อนเธอมันเก่งหรือแทยอนจิตใจอ่อนแอก็ไม่แน่ใจ  แต่แทยอนบอกกับเธอเองว่า  ถ้ารักใครสักคนมากๆ แล้ว  เรื่องที่เขาทำไม่ว่าจะหนักหนาสาหัสสักแค่ไหน  เราก็พร้อมจะยอมให้อภัยได้  หากเขาสำนึก...น่าทึ่งจริงๆ เลยนะ

เจสสิก้าละสายตาจากจอแล็ปท็อป  มองยุนอาที่คุยเล่นกับซอฮยอนอยู่ตรงเคาน์เตอร์กาแฟ  ลูกค้าซาแล้วบาริสต้าทั้งสองจึงอาศัยช่วงเวลานี้ทำตัวสบายๆ กัน  เก็บแรงไว้รับมือกับช่วงชั่วโมงเร่งด่วนอีกช่วงตอนเย็น 

เจ้าเด็กหน้าใสนั่นทำให้คริสตัลมาขอเธอไปเกาหลีทั้งที่เธอเคยชวนว่า  ควรจะไปเที่ยวประเทศที่พ่อแม่ของพวกเธอเกิดมาสักหน่อยนั่นตั้งนานมาแล้ว  แต่ก็ไม่มีท่าทีที่น้องสาวของเธอจะสนใจสักครั้ง  ไม่เคยจะถามถึงด้วย  ที่พูดเกาหลีได้บ้างก็เพราะพ่อแม่บังคับให้เรียนหรอกนะ  ในชีวิตประจำวันก็แทบไม่ได้ใช้จนสำเนียงพูดแปร่งๆ ไปหมดแล้ว  เธอเองก็เหมือนกัน  ถ้าไม่ได้พูดกับยูริ  ซันนี่  ก็ไม่ค่อยได้พูด  เธอกับน้องก็เลยเหมือนพวกเกาหลีดัดจริตไปเลย

แล้วยุนอามีเวทมนตร์หรือไงนะ  ถึงชวนน้องเธอไปด้วยสำเร็จ

นัยน์ตาใสๆ สีนิลเบนมาสบกับเธอในที่สุด  ยุนอารู้ตัวว่าถูกมองมาได้สักพักหนึ่งแล้ว  แต่คงเพิ่งคิดออกว่าควรจะเดินมาหาเธอ  มาให้เธอสอบสวนให้หมดจด 

"รับน้ำชาเพิ่มไหมคะ  บอส"

เจสสิก้าห้ามใจไม่ให้หมั่นไส้เจ้าของใบหน้าใสๆ ที่มาปรากฏตัวตรงหน้าพร้อมด้วยกาน้ำชาคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ  นับวันยุนอาก็ยิ่งกวนประสาทมากขึ้นราวกับเป็นคริสตัลคนที่สอง 

"เอาสิ"  เธอตอบเสียงเย็น  เจ้าเด็กแสบหน้าใสกลับอมยิ้ม  ไม่รู้ตัวว่าเธอกำลังอารมณ์ขุ่น  รู้แบบนี้ปล่อยให้มันนอนหลังหักใต้ต้นไม้ไปแบบนั้นดีกว่า  พอช่วยมาแล้ว  สบายดีแล้วก็มากวนเธอแบบนี้  มันน่าช่วยตรงไหน

"พรุ่งนี้จะพาคริสไปต่อหนังสือเดินทางนะคะ" 

นัยน์ตาสีมอคค่าจ้องอีกฝ่ายที่พูดกับเธอขณะรินน้ำชาให้  พอรินเสร็จก็หันมายิ้มให้เธอและนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวที่ว่าง  ส่วนเธอก็รอว่าจะได้ยินอะไรอีก  แล้วยุนอาก็ไม่ปล่อยเธอให้รอนานเกินไป  รอยยิ้มใสๆ เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นท่าทีจริงจังบนใบหน้าสวยๆ แบบคนที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นในพริบตา  น่าประหลาดดีจริง

"คริสคงบอกคุณแล้ว  ว่าฉันจะกลับไปเยี่ยมพ่อแม่"  ยุนอาเกริ่นนำ  เจสสิก้าพยักหน้าเพราะน้องบอกเธอหมดแล้วทุกอย่าง  บอกตั้งแต่ตอนยังอยู่ที่แคมป์เลยด้วยซ้ำ  จะว่าไป  เธอยังตกใจไม่หายเลยนะนี่

"คงจะไปสัปดาห์นึงนะคะ  ขออนุญาตลาพักร้อนเลยก็แล้วกัน  แต่ถ้าไม่ได้  คุณจะหักเงินเดือนฉันก็ยอมค่ะ"

"ไม่ละ  เดี๋ยวเธอไม่มีเลี้ยงน้องฉัน"  เจสสิก้าพูดหน้าตาย  หากแววตาส่งสัญญาณราวกับจะฝากฝังน้องรักของตัวเองให้กับอีกฝ่ายไปแล้ว

ยุนอายิ้ม  พยักหน้าเบาๆ  "ขอบคุณค่ะ  ฉันจะดูแลคริสตัลอย่างดี  ไม่ต้องห่วงนะคะ  ฉันไม่ยอมให้คนที่ฉันรักเป็นอะไรไปหรอก  ถึงคุณจะไม่ขู่"

"ขอให้มันจริงเถอะ"  คนหวงน้องยังไม่วายทำเสียงดุ  แต่ที่สุดก็ต้องหลุดยิ้มออกมาเมื่ออีกฝ่ายทำแก้มป่องๆ  แบบคิดว่าตัวเองน่ารัก 

ก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ  คริสมันตาถึง

"ความรักมันตลกดีนะ  ว่ามั้ย"  เจสสิก้าเอ่ยกะทันหัน  คนข้างๆ ที่เริ่มจะเหม่อนิดหน่อย  เพราะคิดถึงคนที่ไปมหาวิทยาลัยยังไม่กลับมาก็เหลือบตามามอง  "เธอว่ามันไม่ตลกเหรอ  กับเรื่องที่เราเจอกันมาน่ะ"

ยุนอาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ  พลางพยักหน้าหงึกหงัก  "สำหรับคุณ  ฉันก็ไม่แน่ใจนะว่าคิดถูกหรือเปล่า  แต่สำหรับฉันก็ตลกนิดๆ แหละค่ะ"

"ยังไง"

"ก็...ฉันไม่เคยชอบคนเจ้าชู้เลยไง  แล้วดูแฟนฉันสิ"

"ฉันเตือนเธอแล้วนะ"  เจสสิก้าชี้หน้าอีกฝ่ายด้วยปากกาที่หยิบมาเพื่อลงตัวเลขในบัญชี  "ตอนนี้เธอทำสำเร็จแล้ว  ไม่ดีใจหรือไง"

"ดีใจค่ะ  มากที่สุดเลย"  ยุนอาตอบพร้อมยิ้มเพ้อฝัน  แต่มันก็หุบลงไปเล็กน้อย  เพราะเรื่องที่นึกขึ้นมาได้  "บางทีอาจจะกลับเร็วกว่าสัปดาห์นึงก็ได้นะคะ  ยังไงก็จะแจ้งให้ทราบล่วงหน้าค่ะ"

"ฉันเป็นกำลังใจให้เธอนะ  ถึงเธอจะได้จากคริสไปเยอะแล้วก็เถอะ"  คนขี้เก๊กพูด  คนฟังที่อารมณ์อ่อนไหวอยู่แล้วก็อดน้ำตาซึมไม่ได้  เห็นแบบนั้นเจสสิก้าจึงต้องดึงเด็กตัวโตมาซบไหล่ตัวเอง  และลูบไหล่ปลอบแทนน้องสาวในฐานะพี่สะใภ้ที่ดี 

"ฉันไม่รู้เรื่องของเธอมากนักหรอกนะ  แต่ฉันก็คิดว่า  เธอต้องผ่านมันไปได้แน่ๆ  และขอให้เธอรู้ไว้ด้วยว่า  นอกจากคริสแล้ว  เธอยังมีฉันอยู่ตรงนี้  คิดซะว่าฉันเป็นพี่สาวอีกคนนึงก็ได้"

"ขอบคุณค่ะ"  ยุนอาตอบ  กอดเอวพี่สาวแฟนแน่นแบบที่ไม่เคยทำ  เพราะไม่เคยกล้าทำ  เจสสิก้าเป็นนายจ้างและอายุมากกว่าหลายปี  แต่ตอนนี้เราคงสนิทกันมากกว่านั้นแล้ว  "คุณใจดีมากกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย"

"เมื่อก่อนเธอคงเห็นฉันเป็นแม่มดสินะ"  เจสสิก้าพูดขำๆ 

"เป็นราชินีน้ำแข็งต่างหากค่ะ"  ยุนอาแก้  ช้อนตามองอีกฝ่ายทั้งที่ยังพิงศีรษะไว้กับไหล่เล็กๆ  ฉกฉวยโอกาสใกล้ชิดเจสสิก้าในตอนที่ยังมีเวลา  แต่ถึงสเตฟานี่จะเดินเข้ามาแล้วทำหน้าไม่ชอบใจนิดหน่อย  เธอก็จะกอดร่างบางเอาไว้แบบนี้แหละ

"ยุนอา  ทำอะไร"

"กอดไงคะ  ทำอะไรล่ะ" เธอย้อน  จงใจกวนคนมาใหม่เต็มที่  เจสสิก้าก็เหมือนจะเห็นดีเห็นงามไปด้วยเลยกอดเธอกลับมาซะจนน่าเคลิ้มกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเจ้าตัว 

"กล้านะ  กอดแฟนฉันต่อหน้าฉันแบบนี้น่ะ"

"ก็ทำต่อหน้านี่แหละค่ะ  ดีกว่าแอบทำลับหลังแล้วกลัวโดนจับได้นะ"

คำตอบโต้ของสเตฟานี่หยุดอยู่แค่ลำคอ  แม้จะรู้ว่ายุนอาพูดไปโดยไม่ได้คิดอะไร  หากตัวเธอย่อมรู้ดี  ทว่าสายตาของอีกคนที่จ้องมาจนเธอรู้สึกตัวก็บอกเธอว่าไม่ต้องคิดมาก  เจสสิก้าเข้าใจเธอแล้ว  และเราไม่มีเรื่องคั่งค้างกันอีกต่อไป  เรื่องทั้งหมดมันจบลงตั้งแต่ตรงลำธารนั้น

"ยุน  อ้อนอะไรเจอีกล่ะ"

นัยน์ตาสีเทากะพริบ  คริสตัลมาทันเวลาเหมือนมีญาณทิพย์  ยุนอาจึงผละออกจากเจสสิก้าไปจับมือกับคนนามสกุลจองอีกคน  เด็กสาวผู้มาใหม่ยิ้มให้เธอเล็กน้อย  แล้วหันไปพยักหน้าทักทายพี่สาวก่อนวาดแขนขึ้นคล้องคอแฟนสาวของตัวเองพากันจากไป  ทิ้งเธอไว้กับความรู้สึกที่ยังค้างคา...

ตราบาปในใจของเธอ...

"ยุนอาไม่ได้ตั้งใจพูดกระทบเธอหรอก  เขาก็พูดไปอย่างนั้น"  เจสสิก้าพูดขึ้นอย่างรู้สถานการณ์  และพยักหน้าเรียกคนที่ยังยืนเป็นใบ้อยู่ให้เข้าไปนั่งในเก้าอี้ตัวว่างใกล้กัน 

"เธอคิดว่า  เขาจะไม่รู้เหรอ"  สเตฟานี่เอ่ยอย่างกังวลขณะนั่งลงตามคำเชิญ  เจสสิก้ายักไหล่  ตอบไม่ได้เช่นกัน  "แล้วถ้าเขารู้..."

"แล้วเธอจะแคร์ทำไม  ในเมื่อเธอไม่ได้คิดจะกลับไปทำแบบนั้นอีก  หรือเธอคิด"  เจสสิก้ายกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น  ส่งแววตาท้าทายให้อีกคนพูดออกมา 

สเตฟานี่สั่นศีรษะเร็วๆ  รีบขยับเก้าอี้ของตัวเองมาให้ชิดเจ้าของเสียงเย็นๆ  แล้วซบไหล่อ้อนแบบที่ยุนอาทำไปเมื่อกี้  ไม่รู้ว่าจะน่ารักจนอยากเอ็นดูหรือน่ารำคาญจนอยากยันออกไปให้ไกลๆ  แต่เมื่อเจสสิก้ายังเฉย  เธอก็แอบคิดไปเองว่า  น่ารักสูสีกับเจ้าเด็กหน้าใสผู้ชอบกวนใจนั่นก็แล้วกัน

"เจ  เธอรำคาญฉันไหม"

"ตอนแรกก็ไม่  แต่ตอนนี้เริ่มนิดๆ แล้วละ"  เจสสิก้าตอบ  แกล้งทำเป็นยุ่งกับงานทั้งที่ไม่ได้ยุ่งอะไรเท่าไหร่  มันไม่จำเป็นต้องเสร็จเดี๋ยวนี้

สเตฟานี่หน้ามุ่ย  ใช่ว่าไม่รู้ว่าโดนแกล้งอยู่  แต่ก็อยากฟังคำพูดดีๆ ให้สมกับที่อุตส่าห์รีบบึ่งกลับมาจากที่ทำงานทั้งที่เพื่อนๆ ชวนไปเที่ยวต่อ

อ้อ  รู้แล้ว...เธอส่งเสียงระรื่นขึ้นในใจ  แต่เหมือนอีกฝ่ายจะได้ยินด้วยจึงชำเลืองหางตามามองด้วยสายตาระแวง

"ก็แค่คิดว่า  จะไปเที่ยวกับเพื่อนที่ทำงานดีไหม  ไหนๆ เธอก็ไม่ว่าง  เธอจะได้ไม่รำคาญฉัน"  พูดออกไปแล้วก็เสียววาบที่ลำคอเพราะสายตาเย็นๆ

"ก็จริงนี่  เธอคงไม่ชอบให้ฉันทำตัวติดเกินไป"

"ก็ไปสิ  ไม่จำเป็นต้องขออนุญาตฉัน"

สเตฟานี่งัดศีรษะขึ้นมาจากไหล่บางทันที  แน่นอนว่าเธอโดนงอนไปแล้วเรียบร้อย  ตอนนี้เธอฉลาดพอที่จะเข้าใจว่าน้ำเสียงเย็นๆ กับท่าทางเมินๆ แบบนี้มันหมายความว่ายังไง

"ไม่ไปแล้ว  อย่าโกรธเลยนะ"  เธอบอก  จับมือที่กำลังจะลงปากกากับสมุดบัญชีเอาไว้  เจ้าของมันก็หันมาทำหน้าตึงใส่  ถึงจะกลัวจนเหงื่อแตกแต่ก็ต้องทำใจดีสู้เสือไว้ก่อน  เจสสิก้าไม่ชอบคนตาขาว  เพราะฉะนั้น...

เธอก็เอามือนั้นมาจูบซะเลย

"นี่ไง  ประทับคำสัญญาแล้วเรียบร้อย"  สเตฟานี่ทำเสียงใส  แต่ยิ้มได้แป๊บเดียวก็ต้องร้องโอยออกมาเพราะโดนแฟ้มบัญชีเคาะศีรษะให้ต้องลูบมันอย่างสงสารตัวเอง

"เจน่ะ  เดี๋ยวโง่ไปจะทำงานได้ไงเนี่ย"

"อย่างกับตอนนี้ฉลาดนักล่ะ"  เจสสิก้าย้อนเสียงเขียวแต่หน้าแดงบอกอาการอีกอย่าง  "ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้น  จะทำงาน  ไปไกลๆ เลย"

"เขินล่ะสิ"

"สเตฟานี่!"

"โอ๊ยๆ  ไปเดี๋ยวนี้แล้วจ้า  ไม่ต้องดุก็ได้"  คนหน้าหวานรีบหดมือกลับเพราะคนหน้าดุเริ่มเงื้อแฟ้มอีกรอบ  แต่ก็ไม่วายเล่นทีเผลอเมื่อแฟ้มนั้นลดลง

จุ๊บ!  ไปที่แก้มนุ่มแรงๆ หนึ่งทีจนลิปสติกเฉดเดียวกับเทย์เลอร์ สวิฟต์ติดหน้าคนที่ชี้หน้าจะด่าเธอแต่เกรงใจลูกค้าที่เริ่มทยอยกันเข้ามาในร้านแล้ว

"เดี๋ยวกลับมานะคะ  ที่รัก  ไม่งอนนะ"  สเตฟานี่บอก  แล้วรีบเฉดตัวหนีไปด้วยรอยยิ้มทะเล้น  ส่วนคนที่ยังนั่งอยู่ก็คลายหัวคิ้วที่ขมวดออกจากกัน  แล้วหวนกลับมาทำงานต่อ 

เจสสิก้าไม่ได้ลบรอยลิปสติกที่แก้มออก  และดวงตาสีน้ำตาลเข้มก็ชำเลืองมองอีกรอยที่มีสีเดียวกันตรงมือขาวๆ ของตัวเองเป็นระยะ  พลางส่ายศีรษะไปมาอย่างเอือมๆ  พร้อมด้วยรอยยิ้มติดริมฝีปาก

.....................................................   

ขายาวก้าวขึ้นบันไดที่จะไปดาดฟ้า  เธอเดินตามเสียงกีต้าร์อะคูสติกมาจากชั้นล่างที่เป็นส่วนห้องพักของเจ้าของบ้านและเจ้าของร้านที่เธอเพิ่งจะปิดกับทำความสะอาดเสร็จ 

เจสสิก้าออกไปข้างนอกกับสเตฟานี่  คงไปเดตกัน  จึงฝากฝังให้เธอดูแลเจ้าของร้านเบอร์สองให้  แต่ต่อให้ไม่ฝากไว้  เธอก็ต้องดูแลอยู่ดี  และไม่ใช่เพราะแค่สัญญาที่ให้กันไว้ด้วย  มันเป็นสิ่งที่เธออยากทำ  ทำไปทุกวัน...

คริสตัลนั่งเล่นกีต้าร์อยู่ในมุมเดิมที่เธอเคยเห็น  ใบหน้าคมนิ่งสงบ  แม้จะเห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้าง  ริมฝีปากได้รูปไม่ได้ส่งเสียงร้องเพลงออกมา  มีเพียงเสียงฮัมเบาๆ ประกอบกับเสียงกีต้าร์เท่านั้น  เธอไม่แน่ใจว่ารู้จักเพลงที่คริสตัลกำลังเล่นอยู่  แต่ก็รู้สึกว่ามันเพราะมากจนต้องเดินมาฟังใกล้ๆ  แล้วคนที่ดูไม่สนใจอะไรในโลกนอกจากกีต้าร์กับโน้ตเพลงในหัวก็เหลือบตาขึ้นสบกัน

นั่งสิ...สายตานั้นบอกกับเธออย่างอ่อนโยน 

ยุนอาก้าวเข้ามานั่งใกล้สาวติสท์อย่างเกรงใจ  บางครั้งเธอก็ไม่รู้ว่าคริสตัลคิดอะไรอยู่  ในหัวของนักแต่งเพลงอายุน้อยก็คงมีอะไรเยอะแยะแบบที่เธออาจจะคาดไม่ถึง  แต่ก็แอบหวังว่ามันจะมีเรื่องเธออยู่ด้วยบ้าง

"เพราะดี  เพลงอะไร"  เธอถามเมื่อเจ้าของกีต้าร์วางมือลงกับสายเอ็นเพื่อหยุดเสียงเพลงนั้นแล้ว  แล้วก็ต้องขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ กันอีกเพราะอีกฝ่ายส่งสายตาเตือนราวกับจะบอกว่า  อย่าทำตัวห่างเหินกันเกินไป

"ยังคิดชื่อไม่ออกเลยละ"  คริสตัลสารภาพพลางยืดแขนให้คลายความเมื่อยล้า  แล้วก็วางมันลงบนบ่าลาดของอีกคนที่อมยิ้มเขินๆ

"ช่วยคิดบ้างสิ"

"คิดไม่เป็นหรอก  ให้ทำกาแฟง่ายกว่า"  ยุนอาส่ายหัว  แล้วยิ้มขำกับแก้มป่องๆ ของอีกคน  "คริสเก่งจะตาย  เรื่องแค่นี้  คริสทำได้อยู่แล้ว"

"แหงละ"  คริสตัลตอบ  อมยิ้มกรุ้มกริ่ม  ดันกีต้าร์ออกห่างจากตัว  แล้วคล้องสองแขนกับคอคนตัวผอมที่ก็กอดเอวเธอกลับมาแทบจะทันที  "แต่จริงๆ มันเป็นเพลงที่ฉันแต่งให้ยุนนะ"

"จริงอะ"

"อื้อ  ยังไม่เสร็จเลย  ยุนไม่น่าได้ฟังก่อน"

"ทำไมล่ะ"

"แบบนี้มันก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิ"

ยุนอายิ้มกว้าง  แต่ก็ไม่วายน้ำตาคลอด้วยความดีใจ  "ไม่เป็นไรหรอก  จะตอนนี้หรือตอนไหน  ฉันก็มีความสุขอยู่ดีแหละ"

"มีความสุขแล้วต้องร้องไห้ด้วยหรือไง"  คริสตัลถาม  เอียงใบหน้ามามองคนที่เดี๋ยวนี้ร้องไห้บ่อยเหลือเกิน  แล้วก็ใช้มือตัวเองเช็ดน้ำตานั้นให้  "ขี้แยจังเนอะ  พักนี้"

"ไม่รู้สิ  มันตื้นตันมั้ง"  ยุนอาตอบ  กะพริบตาหลายๆ ครั้งให้น้ำตาหยุดไหล  กลัวอีกฝ่ายจะไม่สบายใจทั้งที่เธอก็ความสุขจริงๆ อย่างที่บอก

"งั้นก็เก็บเอาไว้ร้องอีกทีตอนฉันตั้งชื่อเพลงได้กับใส่เนื้อร้องเสร็จแล้ว  ก็แล้วกัน  โอเคไหม"

"ไม่เอาแล้ว  ใครจะร้องบ่อยๆ กันล่ะ  ไม่ได้เป็นเด็กสักหน่อย"

คริสตัลยิ้ม  ดึงคนแกล้งงอนมากอดแน่นขึ้น  แล้วหลับตาลงเมื่อยุนอาลูบแผ่นหลังให้เธออย่างรู้ใจ  "ยุนไม่ต้องกลัวนะ  ถ้าที่บ้านไม่ดีกับยุน  ยุนก็มาอยู่บ้านฉันเลย  มาเป็นลูกพ่อแม่ฉัน  พ่อแม่ฉันใจดี  ไม่ว่าหรอก"

"นี่ขอแต่งงานหรือเปล่าเนี่ย"  ยุนอาแกล้งแซวกลบเกลื่อนความดีใจที่อาจทำให้ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง  แต่สายตาคริสตัลที่ดันตัวออกมามองหน้ากันก็แน่วแน่เกินไปจนอดกลัวใจไม่ได้  "อย่าทำหน้าตาน่ากลัวแบบนี้สิ  คริส"

"ย้ายมาอยู่กับฉันเถอะ  ยุนอา"

เจ้าของชื่อทำหน้าไม่ถูก  เธอดีใจ  แต่ว่า...

"ฉันเกรงใจพี่สาวเธอน่ะ  ถ้ามาอยู่ด้วย  มันก็ต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่ม..."

"เธอเป็นแฟนฉัน  จะคิดอะไรให้มากนักล่ะ"  คริสตัลว่าเสียงขุ่น  "ถ้ายุนกลัวว่าจะรบกวนเจ  งั้นให้ฉันย้ายออกไปอยู่กับยุนไหม"

"ยะ  อย่าเลย  แบบนั้นยิ่งไม่ดีใหญ่"

"ทำไมล่ะ"

"ฉันไม่อยากให้คริสทิ้งพี่สาวไปอยู่กับฉัน  คริสควรจะอยู่ดูแลคุณเจด้วย  ไหนจะร้านอีก"

"แต่เจมีแฟน --"

"มันไม่เหมือนกันหรอก  ยังไงคุณเจก็ต้องการคริส  ไม่มีใครแทนที่เธอได้หรอก  เชื่อฉันสิ"  ยุนอาว่า  พลางตบบ่าคริสตัลเบาๆ 

"แต่ฉันอยากให้เราอยู่ด้วยกันนะ"

"ฉันก็อยาก  แต่ว่า..."

"แต่ว่าอะไร  เจไม่มีปัญหาหรอก  จะชอบซะอีกไม่ว่า  มีคนมาช่วยทำงานบ้าน  ทำกับข้าวให้กินทุกวัน  ไหนจะซักผ้า --"

"เฮ้ๆ  ทำไมมันเหมือนคนใช้นักล่ะ"  ยุนอาท้วง  อีกคนหัวเราะแล้วมาทำเป็นกอดเธอกลบเกลื่อน  แถมยังมาหอมคอให้ขนลุกอีก  "เอาไว้กลับมาจากบ้านฉันก่อนละกันนะ  คริส"

คริสตัลเงียบไปเล็กน้อย  แล้วงัดใบหน้าขึ้นมามองกัน  เธอเข้าใจดีว่า  ยุนอายังกังวลเรื่องที่บ้านอยู่  แต่คงไม่รู้เท่าเจ้าตัวเขาหรอก  "หรือยุนจะกลับกับซอสองคนแบบเดิมล่ะ  ฉันไม่ไปด้วยก็ได้นะ"

"แต่ฉันอยากให้คริสไปด้วย"  ยุนอาพูด  ยิ่งเธอรู้สึกไม่สบายใจ  เธอก็ยิ่งอยากให้คนตัวเองรักไปอยู่ใกล้ๆ ด้วยในเวลานั้น  เผื่อคริสตัลจะช่วยลากเธอออกมาจากบ้านที่ไม่มีใครต้อนรับนั่นให้  ถ้าหากเธอไม่มีแรงจะทำมันเอง

"แน่ใจนะ"  คริสตัลเลิกคิ้ว  แต่อีกฝ่ายกลับตอบเธอด้วยการโถมตัวเข้าใส่จนหงายท้องไปนอนแผ่หลา  ดีนะไม่โดนกีต้าร์พัง  ไม่อย่างนั้นต้องโดนพี่สาวด่าแน่ๆ  ตัวนี้เป็นตัวที่พี่ซื้อให้เมื่อวันเกิดปีที่แล้วด้วย

"นี่  นึกว่าตัวเบางั้นเหรอ" 

"เบากว่าเธอละกัน"  ยุนอาพูด  ซุกหน้าอยู่กับอกนุ่มๆ ของคนด้านล่างครู่หนึ่งก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน  แล้วสายตาเชื้อเชิญนั่นก็ทำให้เธอต้องขยับมาจูบริมฝีปากสวยๆ นุ่มๆ ที่เฝ้ารอกันอยู่ตลอดเวลา

"ฉันรักคริส  รักมากจริงๆ เลยนะ"

"อย่าพูด  แล้วทำหน้าเหมือนกับจะหนีฉันไปสิ  ใจหายนะ"  คริสตัลพูดพลางเกลี่ยเส้นผมยาวๆ ที่ละใบหน้าอีกฝ่ายออกให้ 

ยุนอายังอยู่บนตัวเธอ  อยู่ในสภาพล่อแหลมกัน  แต่เธอกลับรู้สึกอบอุ่นมากกว่าจะอยากจับแฟนมาทำอะไรๆ ด้วยแบบเมื่อก่อน  ตอนนี้ถ้าเรามีอะไรกัน  คงเกิดจากความอยากใกล้ชิดกัน  อยากให้ความสุขกันและกันมากกว่าความกระสันทางเพศเพียงอย่างเดียว

"ฉันไม่หายไปไหนหรอก  ฉันรักเธอขนาดนี้"

คริสตัลยิ้ม  ทำเสียงจุ๊บดังๆ ขณะยกศีรษะขึ้นไปจูบปากแดงๆ ที่ล่อใจเสียเหลือเกิน  ยุนอาทำหน้าเขินๆ แต่ก็เลียนแบบเธอกลับมาเหมือนกลัวแพ้

"นี่  ใจคอจะนอนทับกันแบบนี้เหรอ  หนักเหมือนกันนะ"

"ทีเธอทับฉันล่ะ  ยังไม่เคยว่าอะไรเลย"

"ก็เธอชอบ"

"แล้วเธอไม่ชอบเหรอ  ถ้าไม่ชอบ  ฉันจะ --"

"ยุนอา  ฉันรักเธอนะ"

ยุนอาอ้าปากค้าง  คำที่จะประชดหายวับไปทันตา  แล้วเธอก็ทำได้แค่ยิ้มกับก้มลงจูบเจ้าของคำพูดนั้นอีกครั้งและอีกครั้ง

"อา  ปากช้ำหมดแล้ว"  คริสตัลเอ่ยขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มชอบใจ  ยุนอาหัวเราะ  หยิกจมูกโด่งๆ ของคนทะเล้นจนร้องอู้อี้  แล้วลงมานอนหงายข้างๆ ดูท้องฟ้าซานฟรานซิสโกยามค่ำด้วยกัน  ขณะที่มือเกาะเกี่ยวกันอยู่ไม่ห่างราวกับกลัวว่าใครอีกคนจะหายไป




...............................


โอเคค่า  เหลืออีก 2 ตอนก็จบแล้วค่ะ  แต่มันก็จะมีตอนพิเศษอีก 3 ตอนนะคะ  อยู่ในหนังสือน่ะ   ซึ่งก็จะมี...

เจทิ , คริสฟานี่ , ยุนคริส  นั่นแหละค่ะ   อาจจะมียูลแท  นิดหน่อยนะ

เอาเป็นว่า  เจอกันกับอีกสองตอน (หลัก) ละกันค่ะ  ขอบคุณค่า   :44: :45:


ป.ล. หนังสือส่งภายในสิ้นเดือนนี้นะคะ แล้วจะแจ้งให้ทุกท่านที่จองและชำระเงินแล้วทราบเมื่อส่งแล้วค่ะ

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

17 มีนาคม 2017 เวลา 12:30:50
ขอให้ยุนพาคริสหนีลูกปืนทันด้วยนะ5555
แสดงความคิดเห็น