web stats

ข่าว

 


อุบายรักจับใจ yuri ตอนที่ 8

โพสต์โดย: meAyou วันที่: 22 ตุลาคม 2019 เวลา 20:02:02 อ่าน: 504

   "นี่คุณไม่ต้องทำอะไรแบบนี้ก็ได้"
   เพลงพิณเอ่ยทักเมื่อใครบางคนกำลังวุ่นวายอยู่ในครัวของบ้านตัวเองหญิงสาวจ้องมองคนพูดไม่ยอมฟังอย่างอ่อนใจและที่ทำให้อ่อนใจยิ่งกว่าก็คงจะเป็นตัวเธอเองนี่แหละที่ไม่อาจทำตามความตั้งใจแต่เดิมได้
   เมื่อวานยังอยากจะขย้ำคนๆ นี้อยู่เลยแต่ไหงมาวันนี้ถึงปล่อยให้เขาเดินลอยชายไปมาแบบนี้ได้กันนะ
   "เผื่อคุณจะลืมว่าฉันมีแม่บ้าน"
   "ไม่ลืมค่ะแต่อยากทำให้"
   ธณิกาเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนจะเสิร์ฟอาหารเช้าให้กับคนที่ตัวเองยกให้เป็นเจ้านายสามวัน
   เธอหวังจะไถ่โทษในหลายๆ เรื่องที่ทำให้เพลงพิณเกิดความขุ่นเคืองใจแม้หญิงสาวจะพูดว่าไม่ได้คิดอะไรแต่เธอก็ยังอยากที่จะทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้ตัวอยู่ดี
   "อันที่จริงฉันไม่ได้โกรธคุณ"
   "ไม่จริงหรอกค่ะคุณน่ะโกรธฉัน"
   "ฉันเป็นผู้ใหญ่พอค่ะไม่เอาเรื่องหยุมหยิมมาเป็นประเด็นให้รกสมองหรอก"
   ธณิกาพยักหน้ารับฟังและทันทีที่คนบอกไม่โกรธพูดจบเธอก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคนและอาจด้วยความตกใจหรืออะไรสักอย่างมือของเพลงพิณจึงฟาดเข้าที่หน้าจนทำเอาแก้มข้างซ้ายสั่นสะเทือนไปหมด
   "เนี่ยนะคะที่บอกว่าไม่โกรธ"
   "อันนี้ฉันตกใจต่างหากใครใช้ให้คุณยื่นหน้าเข้ามาแบบนี้กันล่ะ"
   "แต่รักเป็นผู้หญิงเหมือนคุณนะคะจะตกใจยังไงก็ไม่น่าจะถึงกับต้องฟาดหน้ากันเลย"
   "ก็บอกแล้วไงว่าตกใจ"
   "ไม่จริงอะ คุณต้อง?"
   คนพูดเว้นจังหวะส่งต่ออารมณ์อ่อนไหวผ่านทางสายตา แสงระยิบระยับจากหยดนํ้าที่คลออยู่ในดวงตาส่งผลให้คนได้เห็นรู้สึก รู้สึก...เหนื่อยใจเป็นที่สุด
   จะเยอะแยะท่ามากอะไรขนาดนี้...
   "คุณต้องโกรธรัก เกลียดรักแล้วอีกหน่อยก็จะลามไปเกลียดขี้หน้าพ่อที่แสนจะหล่อเหลา สปอร์ต ระ..."
   "พอเถอะค่ะ"
   "ตะ แต่ฉันยังพูดไม่จบนะคะ"
   "ฉันขอร้องหยุดพูดแล้วคุณอยากจะทำอะไรก็ทำ"
   "จริงเหรอคะ"
   นํ้าตาถูกสะบัดทิ้งไปจนหมดเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ ไม่เสียแรงที่ลงทุนพูดจนคอแห้ง ตาก็แสบเพราะเอายาหมองมาทา ในที่สุดธณิกาคนนี้ก็ได้ไปต่อ
   คิดแล้วก็อยากจะหัวเราะให้สุดเสียงแต่จะทำตอนนี้คงไม่ได้เพราะแค่นี้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ แล้ว
   "กินข้าวต้มสิคะรักทำสุดฝีมือเลยนะ"
   เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วธนิกาก็หันกลับมานำเสนอข้าวต้มแสนอร่อยที่คัดสรรเครื่องปรุงมาอย่างดีความจริงอยากจะใส่กุ้งลอบสเตอร์นะแต่เพราะเวลานี้เช้าจนเกินไปเธอเลยจัดหากุ้งยักษ์แบบนั้นไม่ได้แต่ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะของแก้ตัวในครั้งหน้า
   เพลงพิณมองข้าวต้มในถ้วยอย่างชั่งใจแค่ดูจากสายตายังรู้ได้เลยว่ามันแปลก? แต่ก็เอาเถอะในเมื่อคนทำดูมีท่าทางมั่นอกมั่นใจขนาดนี้เธอก็ ก็คงต้องเชื่อสักครั้ง?
   เพียงแรกสัมผัสเพลงพิณก็ขอปฏิญาณไว้เลยว่านี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เธอจะยอมกินอาหารฝีมือของคนตรงหน้าข้าวต้มอะไรทั้งเลื่อน ทั้งหวาน ทั้งเปรี้ยว ทั้งเค็ม ครบรสจนรู้สึกแขยงลิ้นไปหมด
   "เป็นไงบะ?"
   ยังไม่ทันได้เอ่ยจบธณิกาก็ถูกคนที่เพิ่งตักข้าวต้มเข้าปากพ่นเม็ดข้าวใส่เต็มหน้าและคงไม่ต้องรอคำตอบจากคนกินเจ้าตัวก็พอจะรู้แล้วว่ารสชาติข้าวต้มฝีมือตัวเองมันเป็นยังไง
   ว่าแต่ว่า?เพลงพิณคงไม่ได้เป็นกระสือหรอกนะไม่งั้นคืนนี้เธอคงได้ถอดหัวออกมาเป็นแน่
   "เป็นยังไงบ้างคะฉันขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
   ไม่ตั้งใจแต่พ่นมาที่หน้าเต็มๆ แบบนี้ได้นี่ไม่ใช่เล่นๆ เลยนะแม่คุ๊ณ ธณิกาเปิดยิ้มน้อยๆ เมื่อคนพ่นนํ้ามนต์รีบเอาทิชชู่มาเช็ดหน้า เช็ดตาให้แก่กันแต่มันจะดีกว่านี้นะถ้าไม่เอาส่วนที่เปียกนํ้ามาเช็ดที่ตาของเธออยู่แบบนี้!
   "ไม่เป็นไรค่ะ สบายมากอย่างน้อยข้าวต้มก็ไม่ได้ร้อน"
   "ค่ะ มันเย็นมาก"
   "คะ?"
   "เอ่อ ฉันหมายถึงโชคดีจริงๆ ด้วย"
   "ใช่มั้ยล่ะคะ แบบนี้จะถือว่าเป็นวันดีๆ ก็ยังได้"
   "อย่างนั้นเลยเหรอคะ"
   ธณิกาเปิดยิ้มให้กว้างขึ้นหากแต่เมื่อยังรู้สึกเหนอะหนะอยู่จึงได้ขอตัวไปห้องนํ้าเพื่อจัดการคราบเหนียวบนหน้า
   "รักขอไปล้างหน้าดีกว่านะคะเช็ดอย่างเดียวไม่น่าจะเวิร์ค"
   "ตามสบายค่ะ"
   เพลงพิณมองคนที่เดินไปทางห้องนํ้าอย่างอ่อนใจ มาคิดๆแล้วเธอต้องมีประสบการณ์กับคนๆ นี้ไปอีกสามวันเชียวหรือ สามวันกับความประหลาดที่ต่างออกไปจากที่เคยพบเจอมาทั้งชีวิต
   สามวันที่คิดแล้วก็น่าจะเหนื่อยพอๆ กับสามปีกันเลยทีเดียว

   เมื่อออกมาจากห้องน้ำธณิกาก็ตรงดิ่งไปยังคนสองคนที่กำลังพูดคุยอะไรบางอย่างแต่ประเด็นนั้นไม่สำคัญเท่ากับเธอต้องรีบจัดการเอาไม้ไปเขี่ยคนที่เข้าใกล้เจ้าของไร่คนสวยให้เร็วที่สุด
   ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลยจริงๆ
   "นี่คุณปลัดทศนิยม..."
   "ปลัดทศนาถค่ะคุณธณิกาเรียกผิดแล้ว"
   "ก็นั่นแหละค่ะ คล้ายกันไม่เป็นไรหรอกเนาะ"
   ธณิกาหันไปทางเจ้าของชื่อที่ทำเพียงส่งยิ้มน้อยๆ  มาให้ มันอาจจะดูไม่มีพิษไม่มีภัยแต่เพราะเป็นคู่แข่งหัวใจของบิดาจึงจำเป็นต้องจัดการอยู่ดี
   "ว่าแต่คุุณปลัดทศ เอ่อ คุณมาทำไมคะ"
   กะจะเรียกชื่อผิดอีกสักครั้งแต่ก็เปลี่ยนใจเพราะสายตาของใครอีกคนที่มองมาเหมือนจ้องจะจับผิดกันแค่ชื่อเองเรียกผิดบ้าง ถูกบ้างไม่เห็นจะเป็นอะไร
   ซีเรียสไปได้
   "คุณเพลงพิณนัดผมมาดูผลงานของเราน่ะครับ"
   ไม่ธรรมดานะตาแว่น! ผลงานของเรา เฮอะ! ตอนพูดได้ดูหน้าคนที่เหมารวมใช้คำว่าเราไหมนั่นหากมือออกแรงได้เท่าตาป่านี้ไอ้คุณปลัดทศนิยมอาจจะหัวขม่ำตกเก้าอี้ไปแล้วก็เป็นได้
   "ฉันว่าเสียเวลามามากแล้วนะคะ ควรจะไปได้แล้ว"
   เป็นเพลงพิณที่พูดขัดการสนทนาที่ไร้สาระของคนทั้งคู่ ไม่รู้จะคุยอะไรกันนักกันหนาเสียเวลาคนทำงานอย่างเธอจริงๆ

   ไม่อยากจะเข้าไปเล๊ยยยยยยยย
   ธนิกาทำได้เพียงกู่ร้องตะโกนก้องในใจเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างในหากแต่พอหันไปเห็นสายตาภายใต้กรอบแว่นก็ทำให้ไม่อาจที่จะถอยได้
   อย่าได้คิดว่าจะสมหวัง ต่อให้ต้องพลีชีพเธอก็จะไม่มีวันหันหลังกลับเป็นอันขาด!!!
   "คุณธณิกาหยุดเดินทำไมคะ"
   เพลงพิณเอ่ยถามเมื่ออยู่ๆ คนที่เดินมาด้วยกันก็หยุดเดินเสียเฉยๆ ดวงตาคู่คมดูกระสับกระส่ายจนน่าเป็นห่วง
   "หรือว่าจะเป็นลม"
   "ไม่ค่ะรักไม่ได้เป็นอะไร"
   "แต่หน้าคุณซีด"
   ?รักสบายดีค่ะ สบาย สบายม๊ากกกกกก?
   คนพูดกัดฟันเสียแน่นให้เพลงพิณได้มองอย่างประหลาดใจ หากแต่เมื่อใครอีกคนเน้นย้ำว่าสบายดีหญิงสาวจึงไม่คิดที่จะเซ้าซี้อีก เธอควรเร่งทำตรงนี้ให้เสร็จจะได้กลับไปจัดการกับงานที่คั่งค้างเสียที
   หากแต่ความเงียบของใครบางคนที่มีมากจนเกินไปทำให้เพลงพิณนึกแปลกใจจนต้องหันไปมองอยู่บ่อยครั้งและพบว่ามีความสั่นไหวอยู่ในดวงตาของเจ้าของ
   หรือว่า?
   หญิงสาวยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะปิดมันลงเมื่อมีคำถามจากคนข้างกายดังขึ้นเพลงพิณจึงต้องหันไปพูดคุยกับปลัดทศนาถที่คอยแต่อธิบายเรื่องเดิมๆ วนไปมาให้เธอนึกเบื่อหน่ายจนต้องของตัวโดยอ้างว่าต้องไปคุยกับคนงานนั่นแหละคนที่พูดไม่ยอมหยุดถึงได้ยอมปิดปากลงแต่ก็ยังจะขอตามมาด้วยนั่นทำให้เธอหลุดคำพูดปฏิเสธเสียงแข็งออกมาให้คนวอแวได้หน้าเจื่อน คอตกไปหากแต่ก็ไม่สามารถเรียกความเห็นใจจากเธอได้เลยสักนิด
   ก็อย่างที่บอกเธอว่าเธอไม่ใช่คนใจดีออกจะใจร้ายมากกว่าด้วยซ้ำ

   "คุณธณิกาคะ"
   เสียงหวานเอ่ยเรียกให้เจ้าของชื่อได้เปิดยิ้มน้อยๆ ความกังวลใจในบางเรื่องคลายลงได้อย่างง่ายดาย
   การได้อยู่ใกล้คนสวยๆ มันทำให้เธอรู้สึกดีได้ขนาดนี้เชียวหรือ?
   ?ไม่อยากจะเชื่อ?
   "คะ?"
   "ขอมือหน่อยค่ะ"
   "มือ?"
   ธณิกาจ้องคนพูดด้วยคำถามที่ผุดขึ้นมาในใจหากแต่สุดท้ายก็ยอมยื่นมือไปให้ตามคำขอ
   ความอยากรู้ทำให้เธอยอมทำตามคนตรงหน้าโดยง่ายและอีกอย่างก็คือเธอไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องปฎิเสธผู้หญิงคนนี้
   "น่ารักนะคะ"
   จู่ๆ เพลงพิณก็พูดขึ้นมาให้คนฟังได้เปิดยิ้มพร้อมกับริมฝีปากที่เริ่มขยับพูดในสิ่งที่เจ้าตัวถนัด
   การหยอกเย้าคือสิ่งที่เธอถนัดยิ่งกับคนสวยๆ ธณิกาพูดได้เต็มปากเลยว่าเธอไม่เคยจะพลาด
   "หมายถึงฉันเหรอคะ"
   "คุณนี่ตลกดีนะคะ"
   "ฉันตลก?"
   "ค่ะ"
   ?ยังไงคะ?
   ?คุณพูดชมตัวเอง?
   ?ก็มันเรื่องจริงนี่คะ?
   เพลงพิณล่ะอยากจะมองบนเสียจริงๆ หากแต่เจ้าตัวก็เลือกที่จะหยุดการพูดคุยไร้สาระลงจากนั้นก็หันกลับมาทำตามความตั้งใจเดิมต่อ
   บางอย่างถูกปล่อยลงบนมือของคนพูดเพ้อเจ้อให้เจ้าตัวได้ลดระดับสายตามาอยู่ที่ฝ่ามือตัวเอง
   หัวคิ้วขมวดเป็นปมเมื่อพบว่าสิ่งที่ถูกปล่อยลงมาสามารถขยับไปมาได้และนั่นทำให้เธอรู้ว่ามันคือสิ่งมีชีวิตและทันทีที่มือของเพลงพิณเคลื่อนออกห่างดวงตาของธณิกาก็เบิ่งกว้างจนแทบจะถลนออกมาจากเบ้า
   กรี๊ดดดดดดดดด ธณิการ้องเสียงหลงพร้อมกับส่งเจ้าตัวมุดดินขึ้นไปบนฟ้าแม้มันไม่มีปีกแต่เธอก็คิดว่ามันน่าจะอยากเห็นโลกในมุมสูงบ้างส่วนเธอขออำลาแต่ไม่อาลัยจากจุดเกิดเหตุนี้ไปก่อนแล้ว
   เพลงพิณมองคนที่วิ่งแจ้นออกไปอย่างขำๆ ไอ้เราก็เห็นว่าน่ารักดีเลยเอามาให้ดูแต่คนอะไรไม่รักษาแถมยังจะมาทำลายอีก ดูสิ! โยนสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักของเธอไปเสียคนละทิศละทาง
   ทำร้ายสัตว์ตัวเล็กๆ ลงคอได้ยังไงกันนะ
   ใจร้ายจริงๆ

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

22 ตุลาคม 2019 เวลา 22:28:45
 :27: จะรักกันยังไงเนี่ย
แสดงความคิดเห็น