โพสต์โดย:
เด็กนรก
วันที่: 15 พฤศจิกายน 2017 เวลา 00:46:55
อ่าน: 213
|
เหนือมองธรรมชาติผ่านเลนกล้องถ่ายรูป ดอกบัวตองละลานตาบานสะพรั่งทั่วเนินดอย เหนือรู้สึกสบายลูกตาเมื่อทั้งเนินดอยมีแต่ดอกบัวตองแบบนี้
ว้าว ว้าว ว้าว!
เหนือฟังอมยิ้มที่เอาแต่พูดคำนี้มาตั้งแต่ขับรถผ่านทุ่งดอกบัวตองจนมายืนดูชมวิวอยู่ตรงนี้ เธอพูดแต่คำว่า ว้าว! คำเดียว ซึ่งมันเหมาะกับหน้าตาเธอที่ตื่นตะลึงในความสวยของธรรมชาติมาก เหนือยิ้มก่อนจะถ่ายรูปของอมยิ้มเก็บไว้เมื่อหล่อนหลับตา ชูแขนสูดลมหายใจเข้า
"สวยจังเลย"ธนูพูดขึ้นข้างๆ หูของเหนือ ตาก็มองหน้าจอเล็กๆ ของกล้องที่โฟกัสอมยิ้มอยู่
"ถอยไปห่างๆ ฉัน?
"ใกล้นิดใกล้หน่อยก็ไม่ได้ โธ่! คิดว่าตัวเองสวยนักรึไง?
"เรื่องของฉัน"เหนือว่าแล้วมองท่าทีของธนูที่ไม่ได้ทำเหมือนเธอเป็นพี่เลยสักนิดทั้งๆ ที่เรียนแค่ ปี 2 เองแท้ๆ
"แกนี่มัน....."ธนูว่า แต่เหนือแตะข้อพับหัวเข่าอีกคนทำให้ธนูแข้งขาอ่อนและเหนือก็ใช้จังหวะนั้นถีบธนูลงข้างทางให้กลิ้งไปตามเนินของทุ่งดอกบัวตอง
"เหวออออออ!!"ธนูร้องเสียงหลง มือก็พยายามคว้าจับกิ่งก้านของดอกไม้แต่มันไม่ได้ผล เค้าไถลลงไปไกลโขกว่าจะคว้ายื้อต้นไม้ไว้ได้ "ยัยเหนือ?
"กลับบ้านเองแล้วกันถ้ายังเรียกฉันแบบนั้นอยู่"เหนือว่า
"เธอทำอะไรอ่ะ?"อมยิ้มชะเง้อมองธนูผ่านต้นดอกบัวตองที่ล้มราบตามลอยไถลของธนู
"ทำโทษน้องชายไง"เหนือว่า ที่เธอหมั้นไส้ธนูไม่ใช่เพราะเรื่องคำพูดหรอก เธอชินแล้ว เดี๋ยวนี้พี่น้องกันก็เหมือนเพื่อนกัน เรียกกูเรียกมึงมีถมเถไป แต่เธอไม่ชอบที่ธนูชอบอมยิ้ม ไม่ว่าจะชอบเล่นๆ ชอบจริงๆ ชอบหยอกๆ อะไรก็ตามเธอก็ไม่ชอบ
"แกจะกลับยังไง กุญแจรถอยู่ที่ฉัน"ธนูตะโกนบอก หัวเข่าก็พยายามทรงตัวค้ำยันลุกขึ้นแม้จะลำบากเพราะทางเนินมันชันแต่ธนูก็พยายาม
"นี่น่ะเหรอ?"เหนือถามแล้วชูพวงกุญแจที่มีโมเดลรถเก่าๆ แขวนอยู่
"แกเอาไปตอนไหนเนี่ย"ธนูร้องถามเมื่อเห็นว่าตอนนี้กุญแจของตัวเองที่เคยคล้องอยู่กับหูกางเกงไปอยู่ในมือของเหนือ ธนูพยายามคว้าจับต้นดอกบัวตองต้นที่สูงขึ้นไปอีกทันทีเพราะรู้แน่ชัดว่าหากไม่รีบขึ้นไป เหนือทิ้งตัวเองแน่
"เอามาตอนที่คิดว่าจะไปเที่ยวที่ไหนดีโดยที่ไม่มีแกไง"เหนือบอกแล้วเดินไป ทิ้งให้ธนูร้องเรียกตามอยู่อย่างนั้น
"เหนือ จะทิ้งน้องไว้เหรอ?"อมยิ้มที่ยังอยู่ตรงนั้นตะโกนถามเหนือ เหนือพยักหน้าโดยไม่หันไปมองพร้อมกับเดินต่อไป
อมยิ้มมองธนูสลับกับมองเหนือ สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจวิ่งตามเหนือที่ไม่สนใจอะไรไป
"ทิ้งน้องไว้แบบนั้นดีเหรอ?"อมยิ้มถามเหนือเมื่อเหนือขับรถออกมาแล้ว
"จะกลับไปอยู่เป็นเพื่อนก็ได้นะ แต่ฉันไม่ขับไปส่งหรอก เธอต้องเดินไปเอง"เหนือบอก อมยิ้มขมวดคิ้ว
"เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย?"อมยิ้มถาม เหนือหันไปมองอมยิ้มพร้อมกับถอนหายใจ
"เมื่อกี้รู้ไหมว่าฉันกลัวว่าเธอจะทิ้งฉันอีกครั้ง"เหนือพูดแล้วนึกถึงตอนที่เดินออกมาแล้วอมยิ้มลังเลระหว่างน้องเธอกับเธออยู่ด้านหลัง
"ทิ้งอีกครั้งเหรอ?"อมยิ้มถามด้วยความสงสัย "เราไม่เคยทิ้งเธอนะและไม่คิดจะทิ้งด้วย เราเข้าหาเธอตลอด?
"นั่นสินะ ฉันลืมไป"เหนือพูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อคิดถึงอมยิ้มในตอนนี่ที่มักจะเข้าหาเหนือเรื่อยๆ
"เรื่องของคนสำคัญอย่างเรา อย่าลืมซะล่ะ"อมยิ้มว่า เหนือยิ้มให้อมยิ้ม
"ค่ะคนสำคัญ"เหนือตอบรับ อมยิ้มยิ้มสดใสก่อนจะมองออกไปด้านนอกเพื่อชมทิวทัศน์ที่สวยงาม มองไปทางไหนก็มีแต่สีเขียวรู้สึกสบายตา ทำให้ผ่อนคลาย สมองโล่งมาก
เหนือพาอมยิ้มไปที่ไหว้พระที่วัด ก่อนจะเดินทางไปต่อที่น้ำตก
"เธอรู้จักที่นี่ดีจังเลย"อมยิ้มพูดขึ้นในระหว่างที่นั่งแช่ขาในน้ำ ตาก็มองเหนือที่ยืนถ่ายรูปอยู่ พอมองเหนือแล้วรู้สึกว่าอิจฉาในความสวย หน้าตาออกแนวเกาหลีทั้งๆ ที่เป็นคนไทยแท้ เหนือเป็นผู้หญิงที่สวยแบบขรึมๆ แต่งตัวมีสไตล์ แต่ก็ทำอะไรกระฉับกระเฉง แววตาคล้ายมีความเศร้าอยู่ตลอดแต่แปลกที่มันทำให้เหนือน่าสนใจมากกว่าเดิม
"ที่นี่เป็นจังหวัดที่บ้านฉันตั้งอยู่นะ ลืมไปแล้วยัง"เหนือบอก อมยิ้มขมวดคิ้วรู้สึกว่ามีอะไรสักอย่างไม่ถูกต้อง "อะไรคะ เป็นอะไร?"เหนือถามเมื่อเห็นอมยิ้มทำหน้าแบบนั้น เธอนั่งลงบนหินข้างๆ อมยิ้ม
"เหนือ....."อมยิ้มเรียกเหนือเบาๆ สีหน้ามีความกังวล เหนือย่อตัวลงจับมืออมยิ้ม
"อะไร เป็นอะไร ปวดหัวเหรอ??
"เราว่าความจำเรามันเปลี่ยนไป"อมยิ้มบอก เหนือขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
"เปลี่ยนไปยังไง??
"เราเริ่มจำไม่ได้....."อมยิ้มบอก "คือเราพยายามคิดถึงความจำที่หายไปว่าบ้านเธออยู่ที่ไหนเพราะหากเรารู้จักกันก่อนหน้านี้ เราก็ต้องรู้เรื่องของเธอ....?
"แล้วไง"เหนือถามต่อ อมยิ้มเงยหน้ามองเหนือ "เธอจำได้ไหม เริ่มจำได้รึเปล่า??
"ไม่"อมยิ้มตอบพร้อมกับส่ายหน้า เหนือถอนหายใจไม่รู้ว่าโล่งใจหรืออะไรกันแน่แต่เธอไม่อยากให้อมยิ้มจำได้ในตอนนี้ เธอยังอยากมีความสุขต่ออีกสักหน่อย "แต่เราลืมไปแล้ว?
"ใช่เธอลืมไปแล้ว เธอลืมความจำก่อนหน้านี้ไง?
"ไม่ ไม่ใช่หรอกเหนือ....เราเจอกันได้ยังไงเหรอ??
เหนือจ้องหน้าอมยิ้มเมื่ออมยิ้มถามแบบนั้น สีหน้าที่กังวลหวาดกลัวของอมยิ้มเป็นข้อสนับสนุนคำพูดของอีกคนได้ดีว่าอมยิ้มไม่ได้พูดเล่นหรือพูดไม่จริง
"เธอเจอฉันที่เซเว่นไง?
"เราไม่ได้เจอกันที่เรียนเหรอ?"อมยิ้มถาม "เราเห็นมันในหัว ภาพของเรากับเธอส่วนใหญ่เราจะเป็นนักศึกษา เหมือนเราจะเรียนด้วยกัน?
เหนือคิดว่าความจำอมยิ้มเริ่มกลับมาแล้ว....ชัดเจนว่าหากอมยิ้มจำได้ อมยิ้มจะลืมเรื่องราวตอนที่เสียความจำไป เหนือใจสั่นรู้สึกกลัวแต่ก็ข่มอารมณ์เอาไว้
"เธอเป็นแบบนี้มาเมื่อไหร่?"เหนือถามเพราะตั้งแต่เจอกันมานี่มันแค่ 3-4 วันเอง
"เราคิดว่าตั้งแต่เริ่มปวดหัว เวลาที่เราใกล้กันมากขึ้นๆ"อมยิ้มตอบพร้อมกับยิ้มให้เหนือ "แปลว่าหากเราปวดหัวจนถึงขีดสุดเราก็อาจจะจำทุกอย่างได้
"ใช่ น่าจะเป็นแบบนั้น"เหนือฝืนตอบด้วยรอยยิ้มให้ไป อมยิ้มจับแขนเหนือ
"ดีจัง....เรามาทำให้ฉันปวดหัวมากขึ้นดีกว่านะ?
"อ่ะ เอิ่ม"เหนือตอบรับไป
อมยิ้มมองเหนือ....ยอมรับว่าไม่อยากลืมเหนือเลย ไม่อยากให้มีช่วงเวลาที่ลืมสักนิดเดียว แต่ว่าเธออยากรู้จักเหนือก่อนหน้านี้ อยากรู้ว่าทำไมแม่ถึงบอกว่าเหนือนิสัยไม่ดี....และให้เธอระวังตัวเอาไว้ แม่บอกเธออย่างที่บอกกรีนเลย แต่เพราะเธอไม่อยากเชื่อ ถึงเหนือจะเย็นชา มีบ้างทีเหมือนไม่ใส่ใจอะไร แต่เหนือต้องเป็นคนดีแน่นอนเธอรู้สึกอย่างนั้น
"เธอดูเหมือนเป็นคนใจร้ายนะ แต่ก็ใจดี?
"ฉันเหมือนคนใจร้ายเหรอ?"เหนือถาม อมยิ้มพยักหน้าเล็กน้อย
"ใช่ แบบว่าชอบปฏิเสธ บางทีก็ไม่สนใจอะไร แถมแตะน้องตัวเองกลิ่นตกดอยได้ง่ายๆ อีก ตอนแรกคิดว่าเธอจะเย็นชาเฉพาะกับเรา รู้สึกโล่งที่เธอเป็นกับทุกคนไม่เว้นแม้แต่พ่อแม่?
"นี่เป็นคำพูดของคนที่ขออาศัยอยู่กับฉันเหรอ?"เหนือว่า อมยิ้มชี้หน้าเหนือ
"นี่ไง นี่ไง เริ่มจะทำหน้าดุอีกแล้ว นี่ก็ไม่ใช่ข้อดีนะ"อมยิ้มว่า เหนือมองอมยิ้มโดยที่ไม่พูดอะไร นั่นทำให้อมยิ้มรู้สึกเกร็งขึ้นมา "อะไร? โกรธเหรอ??
"....."เหนือไม่ตอบอะไร แต่เลือกลุกขึ้น เธอไม่รู้จะพูดยังไงดี....เธอสับสนกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้มาก
"เราจะกลับกันแล้วเหรอ?"อมยิ้มร้องถามพร้อมกับรีบใส่รองเท้าหลังจากที่ลุกขึ้นแล้ว
"อืม"ตอบไปแค่นั้น
"จะกลับไปรับธนูไหมคะ? น้องอยู่นั่นคงไม่ดี ตอนนี้ไม่รู้เป็นไงบ้าง?
"เอาไว้ไปถึงบ้านแล้วเธอจะขับรถออกมารับก็ได้นะ"เหนือบอกไป
"เธอโกรธเหรอ?"อมยิ้มร้องถาม
"ป่าว ไม่ได้โกรธอะไร ฉันแค่มีเรื่องต้องคิดเยอะอีกแล้ว"เหนือบอกแล้วทัดผมของตัวเองกับใบหูก่อนจะล้วงกุญแจรถออกมาเมื่อเดินเข้าใกล้รถ
"เรื่องอะไรอีกล่ะ??
"เรื่องเธอไง"เหนือบอก
"คงไม่ได้เกลียดเราหรอกนะ?
"เรื่องนั้นฉันก็กำลังคิดอยู่"เหนือบอกก่อนจะหันไปมองอมยิ้มในระหว่างเปิดประตูรถเมื่อเห็นอมยิ้มหยุดเดิน
"ไหนบอกว่าจะไม่เกลียดเราไง!"อมยิ้มร้องถาม เหนือยักหน้าให้อมยิ้มขึ้นรถ
"จะไปไหมยิ้ม ถ้าไม่ขึ้นรถฉันทิ้งนะ"เหนือบอก อมยิ้มรีบวิ่งไปขึ้นรถทันทีเพราะรู้ว่าอีกคนทำจริง ก็ขนาดน้องชายยังทิ้งมาแล้วเลยนิ
เหนือคิด....เธอไม่อยากเป็นคนไม่ดีในสายตาของอมยิ้มนะ แต่เธอก็แค่นิสัยแบบนี้ เธอไม่ได้แย่สักหน่อยในความคิดเธอ ก็แค่ไม่อยากยุ่งกับใคร ไม่ชอบให้ใครมากวนใจ กวนโมโหก็เท่านั้น
อมยิ้มเอาแต่มองมาเหมือนพิจารณาเรื่อยๆ นั่นทำให้เหนือไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ ไม่ได้ไม่ชอบที่โดนมองนะ แต่ไม่ชอบสายตาที่ใช้มองมากกว่า เหมือนระแวงระวัง สังเกตอะไรแบบนั้น
"มีอะไรรึป่าวคะยิ้ม"เหนือถามอีกคนดีดี ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมตัวเองต้องใช้เสียงอ่อนลง....อยากรักษาภาพลักษณ์ อยากเป็นคนดีสำหรับอมยิ้มเหรอ?
"เธอใจร้ายจัง ทำไมชอบทำขรึม ชอบดุแถมยังเย็นชา"อมยิ้มว่า
"ฉันควรต้องทำตามที่เธอแนะนำใช่ไหมเธอถึงจะพอใจและเลิกมองฉันด้วยสายตาที่จับผิด สังเกต ตรวจตราแบบนั้น"เหนือว่า อมยิ้มหลบสายตา
".....?
"เอาไงดีล่ะยิ้ม ให้ฉันทำยังไง"เหนือถามเมื่ออีกคนนิ่งไป
"แล้วแต่เลยค่ะ"อมยิ้มบอกออกไปในที่สุดเมื่อเหนือถามมาแบบนั้น รู้สึกเกร็งขึ้นมาทันใด
"ถ้าฉันไปรับธนู ฉันจะดีขึ้นไหมในสายตาเธอ"เหนือถามอีก....เห็นไหมว่าแคร์มาก มากจนยอมเอาใจเรื่องนิสัยของตัวเองขนาดนี้เพราะเหนืออยากจะมีช่วงเวลาที่ดีกับอมยิ้มอีกสักหน่อย แค่เล็กน้อยก็ยังดี....เพราะตอนนี้เธอได้โอกาสที่จะสร้างมัน ได้โอกาสที่จะให้อาหารใจตัวเอง ถึงแม้ว่าจะต้องเสียอมยิ้มไปแต่ก็ยังพอได้เวลาทำใจ มันดีกว่าครั้งแรกมากที่โดนเทอย่างไม่รู้ตัว
"เราแค่ไม่อยากให้เธอเย็นชาแบบนี้น่ะ แถมเธอดูใจดำด้วย"อมยิ้มพูดเบาๆ
เหนือพยักหน้าเล็กน้อย แม้จะน้อยใจที่อีกคนว่าแบบนั้น....ใจดำเหรอ? หากเธอใจดำจริงอมยิ้มคงไม่ได้นั่งตรงนี้ เธอคิดว่าเธอใจอ่อนมากไปด้วยซ้ำที่เปิดโอกาสให้อมยิ้มเข้ามาอีกครั้งแม้รู้ตัวว่าจะเจ็บอีกครั้งก็ยังทำ เธอคิดว่าเรื่องของอมยิ้มเธอใจดีที่สุดรอบปีที่ผ่านมาต่างหาก แถมความใจดีของเธอยังเผื่อแผ่ไปถึงคู่หมั้นอมยิ้มด้วยที่จะได้ตัวอมยิ้มไปหลังจากมาอยู่กับเธอ ใครจะใจดีเท่าเธออีก....แต่หากอีกคนคิดแบบนั้น เธอใจดำก็ได้
"งั้นไปรับธนูกันไหม?"เหนือถาม อมยิ้มยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารัวๆ
"อือ"อมยิ้มรู้สึกดีที่อีกคนเอาใจ เหมือนกับว่าเหนือเปิดใจมากขึ้นอีกนิด แล้วเราก็ไปรับธนูกัน
เหนือเดินขึ้นห้องด้วยอารมณ์ที่เซ็งมากเพราะโดนพ่อกับแม่ว่าเรื่องที่ทิ้งธนูไว้ เธอไปรับธนูแต่อีกคนไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว พอกลับมาบ้านพ่อกับแม่ก็หน้าตึงใส่เธอเพราะลูกชายติดรถคนอื่นมาเรื่อยๆ จนถึงไร่ มันก็ไกลพอสมควร....แต่เหนือคิดไว้แล้วว่าจะโดนว่าเธอจึงแค่เซ็งและน้อมรับมันเพราะเธอทำเกินไปหน่อย ธนูก็โกรธเป็นจริงเป็นจังมากซึ่งเหนือไม่แคร์
เหนือกดรับสายโทรศัพท์เมื่อแคลโทรเข้ามาหา พอได้ความว่าอีกคนจะกลับกรุงเทพพรุ่งนี้และอยากเจอเธอ เธอก็ตัดสินใจออกไปหาแคลทันที.....ไม่มีอะไรแอบแฝง แค่รู้สึกว่าอยากเจอใครก็ได้ที่ไม่ใช่คนในครอบครัวและอมยิ้มในตอนนี้เพราะอมยิ้มก็มองว่าเธอผิด แถมดูนิ่งๆ ไปจนน่าเป็นห่วง ดังนั้นแคลจึงเป็นคนเดียวที่อาจจะรับฟังเธอได้ ก็แคลเป็นแบบนั้นมาเรื่อยเลยนี่น่า
เหนือมาหาแคลที่ที่แคลพักอยู่ เธอมาโดยไม่มีอมยิ้มติดสอย....มันเหมือนเป็นจังหวะเหมาะที่อมยิ้มไปเที่ยวกับแม่ของเธอพอดี
"เธอนี่ก็แปลกนะ มาระบายเรื่องแฟนเก่าให้แฟนเก่าอีกคนที่ยังรู้สึกกับเธออยู่ฟัง"แคลว่าหลังจากฟังเหนือบ่นเสร็จ "คนปกติธรรมดาไม่ทำกันแน่ๆ?
"ก็เธอเป็นคนที่ฉันพอจะบ่นได้แค่คนเดียวนี่น่า คนอื่นฉันคงไม่มานั่งบ่นแบบนี้"เหนือว่าพลางยกแก้วทรงสูงที่มีไวน์องุ่นแดงมาจิบ
"เธอปิดตัวเองมากไปแล้ว?
"มันเป็นแบบนี้เองนี่น่า?
"ไม่มีอะไรที่เป็นไปเองหรอก ทุกอย่างมีเหตุและผล?
"ฉันอาจจะไม่มี?
"นั่นเป็นไปไม่ได้"แคลบอกพลางใช้นิ้วชี้ไล้ตามหัวไหล่และแขนของเหนือ "ถ้าอยากหายให้หมอรักษาให้ไหม จะผ่าตัดเปิดใจให้?
"ฉันไม่อยากให้หมอต้องเป็นคนป่วยเสียเองหลังจากที่รักษาฉันน่ะ"เหนือบอกไป ตาก็มองนิ้วเรียวของแคลที่ยังคงเล่นกับแขนเธอเรื่อยๆ เธอเฉยเสียกับแคล....ถึงจะแสดงอาการแบบนี้ คำพูดคำจามักจะหยอดเธอตลอด แต่แคลเป็นคนที่น่าไว้ใจแถมเป็นที่ระบาย ที่ปรึกษาที่ดีมาก แคลเข้าอกเข้าใจคนอื่นได้ง่ายๆ สมกับคนเป็นหมอที่มักจะต้องเข้าถึงคนแปลกหน้ามากมาย
"บางทีรักษาคนอื่นมากมันก็อยากรักษาตัวเองบ้าง"แคลบอก เหนือมองแคลก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนใจ
"ต้องหยอดตลอดเลยสินะ"เหนือว่า
"ก็ต้องหยอดในเมื่อมีโอกาส"แคลบอกแล้วรินไวน์ให้เหนืออีก
"เธอไปได้มาจากไหน รสชาติมันดี"เหนือถามก่อนจะมองหน้าแคลที่จ้องเธออยู่ "อะไร??
"ตอนเธอยิ้มเมื่อกี้ เธอสวยมากเลย.....ทำไมไม่ยิ้มบ่อยๆ?
"ฉันไม่ใช่คนบ้านะ ฉันจะยิ้มก็ต่อเมื่อมีเรื่องให้ต้องยิ้มเท่านั้นแหละ"เหนือบอกไป แคลหัวเราะเบาๆ
"ฉันก็รู้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ แต่ฉันก็ยังหวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของเธอเรื่อยๆ"แคลบอกแล้วลุกขึ้นเดินไปยืนที่หน้าต่างบานเกร็ดเล็กๆ "แล้วหมอนัดพบอีกทีเมื่อไหร่??
"อาทิตย์หน้า พอดีกับที่ฉันต้องกลับไปทำงานพอดี คิดว่าครอบครัวเค้าคงพาไป"เหนือบอก
"เธอนี่ใจแข็งแกร่งมากนะที่ยอมรับอีกคนเข้ามาดูแล ทั้งๆ ที่เธอรักเค้าแต่เค้ามีคนอื่น?
"มันช่วยไม่ได้นี่น่า?
"คงเป็นโชคชะตาอ่ะเนาะที่เค้ากำหนด?
"โชคชะตาบ้าบอ"เหนือว่าอย่างหงุดหงิด "เอาเบอร์มันมาดิ จะโทรไปคุยกับมันสักหน่อยไอ้โชคชะตาเนี่ย!?
"ฉันว่าเธอเมาไวน์แน่ๆ"แคลพูดพลางขำท่าทางและคำพูดของเหนือ "อย่าดื่มเยอะมากนักล่ะ ทางขึ้นบ้านเธอยิ่งเป็นทางขึ้นดอยด้วย เส้นทางมันอันตรายนะ?
"ค่ะ"เหนือตอบ แคลยิ้มแล้วเดินมานั่งข้างเหนืออีกครั้ง
"ถ้าเกิดครั้งนี้เธอเจ็บและต้องการใครสักคนอีก เลือกฉันได้ไหม?"แคลถาม เหนือพยักหน้าตอบรับในที่สุดเมื่อรับรู้ถึงความต้องการของแคล แคลให้เกียรติการตัดสินใจของเธอเสมอและคอยอยู่เสมอ หากมีอีกครั้งที่เธอตัดสินใจจะเริ่มใหม่ในวันที่เสียอมยิ้มไป เธอจะให้โอกาสแคลและตัวเองอีกครั้ง
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|