web stats

ข่าว

 


Sparkle_s2 (แฟนฟิค) - ตอน 30 I don't have a Heart

โพสต์โดย: anhann วันที่: 15 พฤศจิกายน 2017 เวลา 00:06:54 อ่าน: 484



ตอน 30 I don't have a Heart






เจสสิก้าคิดว่าที่ปรึกษาของเธอคงประสาทกลับไปนิดหน่อย  อยู่ๆ ก็ชวนเธอมาสวนสัตว์  หากพอเห็นเด็กๆ กับแทยอนและคริสตัลมาด้วยแบบนี้  เธอจึงพอเข้าใจได้นิดหน่อย  โดโรธีมากับพวกเธอด้วย  เพราะยังอยู่ในความดูแลของสมิธตามที่ตกลงกันไว้กับทิฟฟานี่  ที่จริงทางนั้นก็อยากจะมาด้วยเหมือนกัน  แต่เพราะมีเรื่องต้องทำ  จึงสรุปกันว่าจะมาสมทบตอนเสร็จธุระแล้ว

ฝาแฝดตื่นเต้นกันมากเช่นทุกครั้งที่ได้ออกจากบ้าน  คริสตัลกำชับกับลูกๆ  ไม่ให้แปลงตัวเป็นหมาป่าระหว่างไปเที่ยว  แม้ว่าพวกเขาจะรู้ดีอยู่แล้วว่าทำแบบนั้นไม่ได้  ถึงอย่างนั้น  คริสตัลก็ต้องสะกดพวกเขาไว้ก่อนไม่ให้ลืมตัว  โดยเฉพาะเมื่อเรามาเจอกับสัตว์ป่าพวกนี้  --  ยุนอาคงเสียสติจริงๆ นั่นแหละ

"พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์จะดีกว่าหรือเปล่า"  เธอกระซิบถามยุนอาขณะที่รายนั้นยืนกอดอกมองสิงโตนอนหมอบอยู่ในเขตปลอดสำหรับผู้เข้าชมสวนสัตว์ซึ่งเป็นธรรมชาติที่สุดแห่งนี้  คริสตัลกับแทยอนดูแลเด็กสามคนไม่ให้ทำตัวแปลกแยกกับคนอื่นๆ ในกรุ๊ปเที่ยวชมสัตว์นานาพันธุ์  แม้ตัวคริสตัลเองจะแอบโชว์เขี้ยวเงินขู่เสือดาวหิมะที่มาด้อมๆ มองๆ พวกตนด้วยความสงสัย

"นี่มันเสี่ยงรู้ไหม  ฝาแฝดอาจอยากเข้าไปเล่นกับหมอนั่นก็ได้"  เธอบุ้ยปากไปทางสิงโตตัวเขื่องที่เหลือบตาสีเหลืองส้มมามองพวกเธอ  "หรือเธออยากให้พวกเขามาเรียนรู้ธรรมชาติ  จับกระต่ายที่บ้านยังไม่โหดพอหรือไง"

"คุยกับสเตฟานี่ได้เรื่องบ้างไหมคะ" 

เจสสิก้าเหนี่ยวคิ้ว  ยุนอาทำเหมือนไม่ได้ฟังเธอเลย  แต่นี่แหละ  ปกติของที่ปรึกษาของเธอละ  เวลาไม่อยากจะพูดอะไรก็ทำหูทวนลมเสียอย่างนั้น

"เขาตกลงนะ  แต่เราจะไว้ใจได้ยังไง  ถ้าปล่อยเขาออกไป  แล้วเขาไม่กลับมาล่ะ"

"เราจะฝังชิพติดตามตัวไว้ที่ตัวเขา"

"เหมือนสัตว์ป่าพวกนี้น่ะเหรอ"  เธอถาม  ตกใจนิดๆ  ยุนอาพยักหน้าสีหน้าเรียบเฉย  "แล้วถ้าเขาตะกุยมันออกล่ะ"

"ถ้าเขาไม่กลัวพิการก็เชิญเลย"

"โอ้  เธอน่ากลัวชะมัด"  เจสสิก้าอุทาน  ผวาแทนสเตฟานี่  แม้จะไม่รู้ว่ายุนอาจะฝังชิพที่ว่านั่นไว้ตรงไหน  แต่ดูท่าทางแล้วคงไม่ใช่เรื่องดีๆ แน่นอน

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ  ก็แค่เครื่องนั่นจะปล่อยกระแสไฟฟ้าแรงสูงออกไป  ถ้าเขาทำอะไรตุกติกเท่านั้น"  ยุนอาอธิบาย  หากก็ไม่ได้ทำให้ดูน่ากลัวน้อยลงเลยในสายตาเจสสิก้า  "เราเริ่มงานได้ทันทีที่เขาตกลงยอมใส่เครื่องนั่น"

"เราควรจะต้องบอกทิฟฟานี่หรือแทยอนไหม"

"สเตฟานี่อายุ 30 แล้วนะคะ  ไม่ต้องขออนุญาตผู้ปกครองหรอก"

"แต่พวกเขาเป็นครอบครัว"  เธอพูด  จ้องตายุนอาจนอีกฝ่ายต้องยอมพยักหน้าเห็นด้วย  "เธอบอกแทยอนละกัน"

"ค่ะ  แต่ฉันแนะนำว่า  ไม่ควรจะพูดมันวันนี้นะ"

"โอเค  เพราะวันนี้เป็นวันครอบครัว?"

ยุนอาใช้รอยยิ้มแทนคำตอบ  แต่พูดเสริมด้วย  "บางที  เราอาจเจอใครที่เราไม่คิดว่าจะเจอที่นี่ก็ได้นะคะ"

เจสสิก้าขมวดคิ้วครุ่นคิด  ตาสีเทาเหลือบมองสิงโตตัวเดิม  มันไม่ได้มองมาทางพวกเธอแล้ว  แต่เธอรู้สึกว่ามีดวงตาคู่อื่นหลายคู่มองมาอย่างลับๆ

"พนันกันไหมว่า  วันนี้จะไม่มีหมาป่าสักตัวออกมาให้นักท่องเที่ยวดู"

"อย่าประมาทไปค่ะ  จ่าฝูง"  ยุนอาว่า  มองข้ามศีรษะเจสสิก้าไปหาคริสตัลที่แบกครูซไว้บนบ่า  แคลร์อยู่ในเป้ห้อยอยู่ด้านหน้า  เขาผงกศีรษะเบาๆ รับรู้คำสั่งทางสายตาของเธอ  แล้วแตะไหล่แทยอนที่จูงมืออยู่กับโดโรธีให้เดินตามเจ้าหน้าที่ของสวนสัตว์กับนักท่องเที่ยวกรุ๊ปเดียวกับเราไป

เจสสิก้ามองเห็นการสื่อสารนั้น  มันเป็นแบบเดียวกันกับที่เธอใช้กับน้องประจำ  แต่เธอรู้ดีว่าความหมายมันแตกต่างกันมาก  ระดับความสัมพันธ์ไม่เหมือนกัน  ทั้งความผูกพันที่ครั้งหนึ่งเธอเกือบจะได้มันมา  แต่ปล่อยมันทิ้งไปเสียก่อน  เธอจำไม่ได้แล้วว่า  เธอพูดอะไรกับยุนอาวันนั้น  หรืออาจไม่ได้พูดอะไรเลย  การที่เราทั้งคู่ถูกยัดเยียดตำแหน่งให้นั่นมันบอกทุกอย่างหมดแล้วโดยที่เราไม่ต้องชี้แจงอะไรต่อกัน  เราแค่มองหน้ากันแล้วก็พยักหน้าให้กันนิ่งๆ  จากนั้นวันรุ่งขึ้น  คริสตัลก็อยู่ในระดับสายตาเดียวกับยุนอาแทนเธอ  แต่ที่จริงเขาอาจอยู่ตรงนั้นมาก่อนตั้งนานแล้วก็ได้  แค่มีเธอยืนขวางอยู่

"ไปกันเถอะค่ะ  วันนี้เรามาสนุกกันนะ  จุดประสงค์หลัก"

"โอเค  จุดประสงค์หลัก"  เธอประชด  หากยุนอาก็ยังคงยิ้มอารมณ์ดี  ดีจนเธออยากรู้สาเหตุว่าเป็นเพราะได้มาเที่ยวแบบนี้ในรอบสิบปีหรือเพราะ...

"เม็บท้องได้สองสัปดาห์แล้วนะคะ"

เสียงยุนอาชะงักเท้าเธอจนเกือบสะดุดก้อนหินเล็กๆ บนถนนอิฐที่ทอดยาวไปหาโซนสัตว์ปีกซึ่งเด็กๆ น่าจะชอบ  เพราะจะป้อนอาหารนกอย่างใกล้ชิด  แต่ตอนนี้หูของเธออื้ออึงไปหมดแล้ว  ไม่ได้ยินเสียงผู้คนคุยกันหรือเสียงกรีดร้องตื่นเต้นของเด็กๆ เลยสักคน

"ไม่ต้องตกใจไปหรอกค่ะ  คุณไม่จำเป็นต้องเลี้ยงเขา  เขาเป็นแค่เด็กจากห้องทดลอง  เขาจะถูกส่งไปแอฟริกาทันทีหลังจากคลอด  อยู่ในฐานะลูกคนที่สามของอดีตจ่าฝูงเมสันและท่านหญิงไดแอน"

เจสสิก้าตัวชาวาบ  นี่มันหนักหนากว่าเรื่องทั้งหมดในหัวเธอตอนนี้เลยนะ  เด็กคนหนึ่งซึ่งเป็นเชื้อสายของเธอ (ลูกของเธอ) กำลังจะลืมตาดูโลกในอีกไม่ถึงเก้าเดือนข้างหน้า  แต่เขาต้องเกิดมาในฐานะน้องของเธอน่ะหรือ

"คุณเจ..." 

มือผอมๆ ของยุนอาถูกปัดก่อนจะได้สัมผัสไหล่ของอีกฝ่าย  เจสสิก้าจ้องหน้าเธอด้วยสายตาขุ่นเคืองเป็นที่สุด  ราวกับเรื่องแย่ๆ ในโลกใบนี้ทั้งหมดมันเกิดจากเธอ  "คุณก็รู้นะคะว่า  ฉันทำตามหน้าที่"

เจสสิก้ายกมือขึ้นห้ามไม่ให้ที่ปรึกษาพูดอะไรออกมาอีก  "ไปสิ  ฉันไม่อาละวาดฆ่าใครหรอก"

ยุนอาสั่นศีรษะเบาๆ  ลอบถอนหายใจ  ไม่มีใครสนใจเลยว่าเธอจะเหนื่อยเหน็ดแค่ไหนกว่าจะสร้างเด็กพิเศษคนนี้สำเร็จ

"วิทยาศาสตร์กับศีลธรรม  บางอย่างก็ขัดแย้งกันจนน่ารังเกียจ"

นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบมองหน้าคนพูด  รู้สึกถึงแรงต่อต้านไม่ยอมรับอย่างชัดเจน  ซึ่งเธอเข้าใจดี  "การเมืองก็น่ารังเกียจเหมือนกันค่ะ"

เจสสิก้าจ้องตาสีฟ้าด้วยความรู้สึกหลากหลายโดยที่ตัวเองก็จำแนกไม่ค่อยจะออก  หรือเธอจะคาดหวังให้ยุนอารู้สึกอะไรกับการที่เธอต้องมีลูกกับคนอื่น  ถึงเธอจะไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากผลิตสารเคมีบ้าๆ นั่นออกมา

"บางทีฉันก็สงสัยนะว่า  เธอมีหัวใจหรือเปล่า  ยุนอา"

เจ้าของชื่อส่งเสียงหึในลำคอออกมาหนึ่งครั้ง  เมินดวงตาสีเทาไปมองเจ้าของร่างสูงชะลูดที่อยู่กับเด็กๆ และหญิงสาวอีกคน  "พวกเขาเป็นครอบครัวที่น่ารักนะคะ"

เจสสิก้ามองตามไป  พลางส่ายหน้า  "เธอก็อยู่ในครอบครัวนั้น"

"ไม่หรอกค่ะ  ฉันเป็นส่วนเกินเสมอ  ไม่ว่าอยู่ที่ไหน"  ยุนอาตอบ  และเปลี่ยนเรื่องทันที  "คุณอยู่ที่นี่นะ  ฉันจะไปดูอะไรๆ สักหน่อย  บอกคริสแล้วละ"

ร่างสูงผอมในชุดสูทเป็นงานเป็นการเกินกว่าจะมาเที่ยวสวนสัตว์เดินจากไปหายไปในฝูงชนและในสายตาของเธอ  เจสสิก้าหลับตาลง  ข่มใจไม่ให้เดินตามหลังร่างนั้นไป  เธอลืมตาขึ้นและหมุนตัวเดินไปอีกทาง

.........................................

แทยอนเกือบจะสนุก  แต่ก็แค่ "เกือบจะ" เท่านั้น  คงมีแค่เด็กสามคนที่มีความสุข  สนุกที่สุดแล้วในทริปนี้  เพราะแม้แต่คริสตัลก็ยังยิ้มเหมือนถูกบังคับ  ถึงอ่านใจเขาออกไม่ทั้งหมด  หากการอยู่ร่วมกันมาเกือบสองปีก็พอจะบอกอะไรๆ เธอได้บ้าง  ตาสองสีของเขาเปลี่ยนสีได้ตามอารมณ์แบบเดียวกับหมาป่าราชวงศ์คนอื่นๆ  ไม่เหมือนดวงตาเธอที่จะเปลี่ยนกลับเป็นตาจิ้งจอกยามตั้งใจจะขู่ใครหรือจริงจังกับอะไรมากไป  ดวงตาของเขาจะซีดจางลงเวลาเสียใจหรือผิดหวัง  เหนื่อยล้า  เป็นประกายสดใสเมื่อดีใจและมีความสุข  ยามโกรธมันจะเป็นสีเข้มจนถึงดำมืด  ส่วนตอนนี้...ทั้งสีฟ้าและสีเหลืองจืดจาง

ยุนอาหายไปจากกลุ่มระหว่างทางมาโซนสัตว์ปีก  คงไม่ได้แวะไปกินตัวอะไรหรอกกระมัง  แหงล่ะ  จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง...คุณที่ปรึกษาสมิธคงแอบหนีไปทำงานคนเดียวตามเคย  คิดแล้วก็น่าหงุดหงิดชะมัด

เจสสิก้าก็ไม่ได้สีหน้าดีกว่ากันสักเท่าไหร่  พวกสมิธทำตัวน่าโมโหกันทุกคน  ยกเว้นเด็กๆ  ไม่รู้จะชวนมาเที่ยวเพื่ออะไรกัน

"เรากำลังเล่นละครเป็นครอบครัวสุขสันต์กันหรือไง"  เธอพูดขึ้น  หมดความอดทนแล้ว  คริสตัลก้มมองหน้าเธอ  ฝาแฝดก็เช่นกัน  โชคดีที่โดโรธีกำลังสนใจนกอินทรีที่เจสสิก้าให้มันเกาะแขนและให้อาหารอยู่  ถ้าอารมณ์ดีๆ เธอคงรู้สึกว่าสองคนนั้นเป็นแม่ลูกกันมากกว่านี้

"ยุนไปทำงานค่ะ  บอกฉันแล้วละ"  คริสตัลชี้แจง  อ่านสีหน้าไม่พึงใจของภรรยาออก  "ยุนเป็นแบบนี้แหละค่ะ  ไม่ต้องกังวลไปหรอก"

"แปลว่าเธอรู้แต่แรกแล้วใช่ไหม  ว่าเราไม่ได้แค่มาเที่ยว"

"จริงๆ แล้วจุดประสงค์หลักคือพาคุณกับเด็กๆ มาเที่ยวค่ะ  เรื่องอื่นก็เป็นผลพลอยได้"

แทยอนส่ายหน้า  ไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นเท่าไหร่  ถึงอย่างนั้น  ไออุ่นจากร่างสูงใหญ่ที่ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนก็ช่วยบรรเทามันลงไปได้บ้าง

"ฉันไม่ชอบให้เขาไปไหนคนเดียวแบบนั้น  ไม่ชอบให้เขาทำเหมือนจะเสียสละเธอให้ฉัน  ฉันไม่ต้องการแบบนี้  เธอเข้าใจไหม  คริส"

"เข้าใจค่ะ  เข้าใจ"  คริสตัลตอบ  กดจมูกลงบนศีรษะคนตัวเล็กที่สูงแค่อกเขาเท่านั้น  "ยุนก็ไม่อยากให้คุณเกรงใจเขามากๆ เหมือนกันนะ  รู้ไหม"

"ต้องเกรงใจสิ  เธอกับเขามีเวลาส่วนตัวด้วยกันนิดเดียวเอง  นอกนั้นพวกเด็กๆ ก็วุ่นวายตลอด  แล้วพอจะได้อยู่กันสามคน  เขาก็หายไปแบบนี้อีก"

"เดี๋ยวก็กลับมาค่ะ  อย่าคิดมากสิ"

แทยอนฮัมรับ  พลางรับตัวครูซมาอุ้ม  เพราะแคลร์ก็อยากขี่คอคุณพ่อไปดูอะไรสูงๆ บ้างแล้ว  และครูซก็ดูจะสนใจนกเพนกวินที่อยู่หลังผนังกระจกอย่างหนานี่มากกว่าจะโยเยแย่งปะป๊ากับพี่สาว

"หวังว่าพี่สาวเธอคงไม่ได้เป็นอะไรไปด้วยหรอกนะ"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ  เดี๋ยวก็หาย"  คริสตัลตอบด้วยรอยยิ้ม  แทยอนอยากจะซักเขาให้มากกว่านั้น  แต่ก็ลืมไปหมดเมื่อรู้สึกว่าหน้าอกเธอถูกบีบ  และไม่ใช่จากมือเล็กๆ ของครูซแน่นอน

"อา... ก็คิดว่าคุณน่าจะเมื่อย"  เขาอ้างด้วยรอยยิ้ม  มือยังวางอยู่บนหน้าอกข้างหนึ่งของเธอที่เหมือนจะตึงแน่นอยู่ตลอดเวลาด้วยอาหารสำหรับลูกฝาแฝด  แล้วเขาก็ขยำมันอีก  แรงจนเธอกลัวน้ำนมจะปลิ้นออกมาเลย  แต่เธอกลับไม่รู้สึกอายเท่าที่ควร  คงเพราะตัวเขาใหญ่  บังเธอจากสายตาคนอื่นๆ ได้จนหมด  อีกอย่าง  นมเธอก็คัดและเจ็บมากจริงๆ  เมื่อเช้ารีบออกมาที่นี่กันจึงไม่ได้ปั้มน้ำนมออกเหมือนทุกวัน  ขนาดครูซกับแคลร์ช่วยกินมันไประหว่างทางแล้วนะ  นี่ถ้าไม่ได้เป็นประจำเดือนอยู่  เธอคงคิดว่าตัวเองท้องอีกรอบแล้วละ  แต่ถ้าปล่อยให้เขาบีบมันอยู่แบบนี้  อาจรู้สึกอย่างอื่นมาแทนความเจ็บก็ได้

"เธอช่วยบังให้หน่อยได้ไหม  คริส  ฉันจะให้ครูซกินนม  เจ็บน่ะ"

"ได้ค่ะ  แต่มาตรงนี้ดีกว่า"  คริสตัลบอก  พาภรรยากับลูกฝาแฝดมาหลบมุมจากสายตาคนอื่นๆ  เราแยกออกมาจากกรุ๊ปแล้วตั้งแต่ไม่ได้เดินดูสัตว์ในทุ่งหญ้าที่ทางสวนสัตว์ทำไว้ให้คล้ายคลึงกับสะวันนา

แทยอนปลดกระดุมเสื้อ  เปิดบราเซียร์สำหรับคุณแม่ให้นมลูก  และครูซก็ยินดีรับเชิญไปดื่มด่ำกับอาหารโปรดของเขาแทบจะทันทีที่ได้กลิ่นกายหอมกรุ่นของคุณแม่  คริสตัลแอบกลืนน้ำลายอยู่ด้านหลังภรรยาซึ่งเขาต้องช่วยบังเธอจากสายตาสอดรู้สอดเห็นของใครๆ  ไม่ได้หิวนมเหมือนลูกหรอก  เขาหิวอย่างอื่นมากกว่า  อาการปวดระบมใต้เข็มขัดเป็นสัญญาณเตือนว่าเขาควรจะเบนสายตาไปทางอื่นที่ไม่ใช่เต้านมขาวจั๊วะของภรรยา

"ถ้าฉันเป็นมนุษย์คงจะแบ่งมันไปให้เด็กบ้านอื่นที่แม่ไม่ค่อยมีน้ำนมได้นะ  น่าเสียดาย"

"ปั้มแช่แข็งไว้ก็ได้ค่ะ  เผื่อยุนจะเอาไปทำอย่างอื่น"  คริสตัลพูดอย่างไม่ได้คิดอะไร  แต่แทยอนกลับเอะใจอะไรบางอย่างขึ้นมา

"เอาไปทำอะไร"  เธอถาม  ส่งสายตาขู่คนตัวสูงที่ก้มลงมองเธอด้วยสายตาเหมือนอยากจะกลืนลงท้องเสียให้ได้  "ถ้าเธอบอกฉัน  ฉันจะช่วยอะไรๆ ที่มันดันก้นฉันอยู่ตอนนี้ให้หาย  ตกลงไหม"

คริสตัลลังเล  แต่ตอนนี้หูเขาไม่ได้ยินเสียงลูกสาวที่ชวนคุยด้วยภาษาของเด็กทารกอีกต่อไปแล้ว  แทยอนกำลังจะทำให้เขาคลั่ง  เธอจับมือเขาไปขยำเต้าเต่งตึงอีกข้าง  เขาจึงรู้สึกเหมือนเจ้าส่วนนั้นของเขาจะระเบิดเสียให้ได้

"คุณแท..."

"ตรงนี้มันมืด  ไม่มีใครเข้ามาหรอก  และฉันก็แค่ใช้มือเท่านั้นเอง"

ฟังดูเข้าท่านิดหน่อยสำหรับสถานการณ์ตอนนี้ที่เรามีลูกๆ อยู่ด้วย  และเจสสิก้ากับโดโรธีอยู่ห่างเราไปไม่ถึงสองร้อยเมตร  คริสตัลพยายามคิด  แต่ไม่สำเร็จ  เขาหมกมุ่นกับความเจ็บระบมอันคุ้นเคยนั้นใต้เป้ากางเกงยีน  ถ้าตอนนี้ยุนอาอยู่ด้วย  เธอจะรีบลากเขาไปหาที่เงียบๆ สักที่และช่วยเขาด้วยปากและมืออันเชี่ยวชาญของเธอโดยไม่มีข้อต่อรองอะไรเลย  เธออาจเข้าใจมันพอๆ กับเขา  เพราะเธอก็มีส่วนนี้อยู่ในตัวด้วยเหมือนกัน  แต่เขาคงชอบใจมากกว่า  ถ้าเธอจะอนุญาตให้เขาเข้าไปในอีกส่วนของเธอ  --  ยิ่งคิด  เขาก็ยิ่งคิดถึงเธอ  แต่เขาจะรอจนกว่าเธอจะกลับมาเอง  หรือร้องเรียกให้เขาไปหาด้วยการสื่อสารพิเศษของเราสองคน

"โอเค  ฉันก็แค่คนอื่น  แค่เครื่องผลิตลูกให้เธอ  และโสเภ --" 

คำที่เหลือถูกกลืนลงไปในลำคอคนตัวสูงที่โน้มลงมาประกบปากเธอพร้อมกับขยำหน้าอกเธอรุนแรงขึ้นอีก  แทยอนรู้สึกว่าเลือดจากรอบเดือนมันหลั่งรินมากกว่าปกติ  ภายในของเธอก็เสียวแปล๊บด้วย  บางทีนี่อาจไม่ใช่วิธีที่ดีที่จะต่อรองกับเขา

"คริส  --  ไม่!"  เธอร้องห้าม  ฝังเล็บทะลุผ่านเสื้อเชิ้ตของเขาไปโดนเนื้ออกแน่นด้วยกล้ามเนื้อ  เขาคำรามในลำคอ  ครูซกับแคลร์จึงมองเราอย่างแตกตื่นนิดๆ 

"อย่าสิ  ลูกอยู่นะ"  เธอว่า  เขาผละออกไปยิ้มเผล่เหมือนเด็ก  แต่เธอเห็นเหงื่อเขาแตกซ่าน  เขาช่างเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบแปดที่กระตือรือร้นเหลือเกิน

"คุณต้องเลิกพูดแบบนั้นนะคะ  คุณแท  ฉันไม่ชอบ  ยุนด้วย"

แทยอนอ้าปากจะเถียง  แต่เปลี่ยนใจ  จำได้ว่าเธอยังต้องการคำตอบนั้นอยู่  "งั้นเธอก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นเมียจริงๆ หน่อยได้ไหมล่ะ  ไม่ใช่แค่นอนกับฉันอย่างเดียว  ให้ฉันได้มีส่วนร่วมในเรื่องอื่นบ้าง"

"แค่ช่วยหาทางออกให้คุณไงคะ  ที่รัก"  คริสตัลตอบ  ปากแข็งใช่เล่น

"โอเค  ได้  ครูซ  ไปอยู่กับป๊าค่ะ  แม่จะไปเปลี่ยนผ้าอนามัย"

"ไปด้วยกันสิคะ  ลูกก็ต้องเปลี่ยนแพมเพิร์สแล้วมั้ง"

"เธอก็พาพวกเขาไปสิ  ทำเองเป็นไม่ใช่เหรอ"

"โธ่  คุณแท..."

แทยอนจ้องตาสองสีอย่างหงุดหงิด  ขณะที่คริสตัลดึงแขนเธอรั้งไว้  เขาทำหน้าตาเหมือนลูกหมาหิวข้าว  ทำให้เธอทั้งขำทั้งสงสารทั้งที่หงุดหงิด

"เธอไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นมากกว่าที่ฉันพูดเมื่อกี้เลยนะ  คริส"

"ต่อให้ฉันพูด  คุณก็โกรธฉันอยู่ดีนั่นแหละ"

"ก็ลองพูดมาก่อนสิ"

คริสตัลส่ายหน้า  ถอนหายใจยาว  เขายืดตัวขึ้น  มือข้างหนึ่งจับตัวแคลร์ที่นั่งโงนเงนอยู่บนบ่ากว้าง  มือน้อยๆ หนึ่งข้างวางอยู่บนศีรษะคุณพ่อ  อีกมือชี้โบ้ชี้เบ้อะไรไปทั่ว  ไม่ได้รู้เลยว่าปะป๊ากับแม่เถียงอะไรกัน  ส่วนครูซก็ยังดูดนมคุณแม่สูบกินน้ำนมอย่างไม่สนใจอะไรเช่นกัน  สองมือเล็กตะปบเต้านมแม่เอาไว้คล้ายกลัวจะหนีหายไป

"ฉันสัญญาว่าจะไม่พูดให้ใครฟัง  ถ้ามันเป็นความลับขนาดนั้น"

"คุณนี่ชอบเอาชนะนะคะ" 

"แล้วฉันเคยชนะไหม  ฉันแพ้เธอตลอด"

"ไม่จริงหรอก  คุณชนะ"

แทยอนตั้งท่าจะเถียง  หากเสียงหัวใจของเขาที่ดึงเธอไปแนบอกกลับหยุดยั้งมันไว้ได้  ไม่อยากเข้าข้างตัวเองเลย  แต่เธอรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

"คุณชนะใจฉันกับคนบ้านสมิธทั้งหมด  รู้ไหมคะ"

"ไม่เห็นรู้เรื่อง  และไม่ต้องมาพูดเอาใจ  เบี่ยงเบนประเด็นด้วย"

ผู้ชายหน้าสวยหัวเราะเบาๆ  ทำให้เขาดูอ่อนโยนขึ้นกว่าเดิมเป็นกอง  เขาจูบขมับเธอ  และกระซิบความลับนั้นข้างหูของเธอ  ให้เธอตาโตตอบรับ

"จริงเหรอ"  เธอย้อนถาม  ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ  กำลังคิดว่าจะซักไซ้ต่ออีกสักหน่อย  เขาก็ทวงสัญญากับเธอแล้ว  ในที่สุดเธอก็ต้องช่วยบรรเทาความเจ็บนั้นให้เขาด้วยมือของเธอ  ขณะที่มีลูกคนหนึ่งคาอกอยู่  และอีกคนอยู่บนบ่าของเขา  เธอต้องสะกดกลั้นความกระดากอายแทบตายเมื่อได้สัมผัสมันตรงๆ แบบนี้  เธอเป็นผู้หญิงโบราณ  หัวค่อนข้างโบราณ  การทำเรื่องแบบนี้จึงน่าอายและน่ารังเกียจในความคิดของเธอ  มันไม่เหมือนเวลาเราร่วมรักกันตามปกติ  แบบนั้นมันเหมือนเป็นหน้าที่อยู่แล้ว  แต่แบบนี้  มันก็...

ก็คงไม่ประหลาดและน่าคิดมากเท่ากับเรื่องที่เธอเพิ่งรู้มาหรอก

"ฉันว่าพี่เธอไม่ยอมแน่นอน  เชื่อไหม"  เธอพูด  หลังประกอบกิจดูแลสามีและลูกๆ เรียบร้อย  เดินออกมาด้านนอก  สบตากับเจสสิก้าโดยบังเอิญ  ตอนนี้เธอรู้สึกว่าไม่น่าไปอยากรู้และคาดคั้นคริสตัลให้พูดให้ฟังเลย

"ดูกันต่อไปค่ะ"  คริสตัลกระซิบ  โล่งตัวไปได้บ้าง  อย่างน้อยความปวดระบมนั้นก็หายไปแล้ว 

แทยอนพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้  จากนั้นก็ขอตัวไปห้องน้ำจัดการกิจธุระส่วนตัวของตัวเองบ้าง  เจสสิก้าจึงฝากโดโรธีไปกับเธอด้วย  เพราะเด็กน้อยกำลังอยากไปอยู่พอดี  ระหว่างทางเธอสวนทางกับยุนอา  คุณที่ปรึกษาจึงตามไปด้วยคน  อย่างกับรู้ว่าเธออยากคุยด้วยอยู่อย่างนั้น  ถึงอย่างนั้น  เธอก็ได้แต่คุยเรื่องสัพเพเหระทั่วไป  ไม่กล้าพูดเรื่องนั้นต่อหน้าโดโรธี  พอกลับมาเข้ากลุ่ม  ทิฟฟานี่ก็อยู่ตรงนั้นด้วยแล้ว

"ฉันรู้ว่าเธอจะถามอะไร  แทยอน  และฉันขอบอกว่ามันเรื่องจริง  แต่ฉันขอห้ามเธอพูดมันเด็ดขาด  มันคือคำสั่ง  นะคะ"  ยุนอาเน้นเสียงหนักแน่นระหว่างช่วยคุณแม่ลูกอ่อนเปลี่ยนผ้าอ้อมสำเร็จรูปให้เด็กๆ  แบ่งคนละคนกับคริสตัล  แทยอนมองหน้าคุณที่ปรึกษา  พลางชำเลืองมองทิฟฟานี่ที่กำลังคุยกับเจสสิก้าและโดโรธี  แต่ดูเหมือนอดีตคุณหนูของเธอจะเป็นคนพูดคนเดียว

"ไม่ต้องห่วง  ฉันแก่พอที่จะรู้ว่าอะไรควรไม่ควร  และฉันไม่มีความคิดจะทำให้คุณเดือดร้อนแน่นอนค่ะ  ยุนอา"

"ขอบคุณค่ะ  คนสวย"  ยุนอาตอบด้วยรอยยิ้มที่แทยอนไม่แน่ใจว่ามันมีความหมายอย่างไรกันแน่  เธอมองตามหลังยุนอาที่อุ้มแคลร์ไปทิ้งผ้าอ้อมสำเร็จรูปใช้แล้วด้วยกันตรงถังขยะซึ่งคริสตัลก็อยู่ตรงนั้นกับครูซอยู่ก่อนแล้ว  ทั้งสองคุยกันด้วยสีหน้าปกติดี  แล้วพวกเขายังหันมายิ้มให้เธอด้วย

"ก็ได้ๆ  ดูกันต่อไป"  แทยอนสรุป  เดินตามไปทิ้งทิชชูในมือบ้าง  และพบว่ายุนอาวาดแขนโอบบ่า  วางมือบนไหล่ของเธอ  พลางบีบมันเบาๆ ราวกับจะย้ำเตือนอะไรสักอย่าง

     


.
.
.
.
อ่านต่อในหนังสือ



.........................................


30 ตอนครบตามที่บอกไว้แล้วค่ะ ขอสงวนตอนที่เหลืออีก 2 ตอน ตอนจบกับตอนพิเศษอีก 6 ตอนไว้ในหนังสือนะคะ

แล้วเจอกันภาคหน้าค่ะ

ขอบคุณทุกๆ ท่านที่มาเยี่ยมเยือนบ้าน (ฟิค) หลังนี้จนถึงวันนี้ค่ะ

See you Again



Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น
anhann
นักเขียน
ขาประจำ
****
ออฟไลน์ ออฟไลน์

กระทู้: 174



ดูรายละเอียด เว็บไซต์ อีเมล์
25 พฤศจิกายน 2017 เวลา 00:06:02
ยังโอนทันอยู่ค่ะ  โอนแล้วก็แจ้งมานะคะ  :60: :44:

24 พฤศจิกายน 2017 เวลา 17:17:13
ไรท์คะ สั่งเล่ม 2 ไปแล้ว แต่ลืมโอนเงินก่อนวันที่ 20 พ.ย.60  โอนช่วงนี้ยังทันมั้ยคะ

17 พฤศจิกายน 2017 เวลา 15:20:19
see you agian

15 พฤศจิกายน 2017 เวลา 09:59:37
คิดเหมือนแทยอนนะ คิดว่าคุณเจคงไม่ยอมแหละ
แสดงความคิดเห็น