web stats

ข่าว

 


รักในความทรงจำ ตอนที่ 3

โพสต์โดย: เด็กนรก วันที่: 08 พฤศจิกายน 2017 เวลา 02:24:59 อ่าน: 229

ตอนที่ 3 พยายาม
เหนือยืนกอดอกมองกรีนและแม่ของอมยิ้มที่พยายามพูดคุยกันเสียงเบา แม่ของอมยิ้มมีท่าทีเครียดเหมือนไม่อยากให้อมยิ้มอยู่ที่นี่ เหนือจึงเข้าใจแล้วว่าทำไมหล่อนถึงทำเหมือนไม่รู้จักเธอ เพราะไม่อยากให้กรีนรู้ว่าลูกสาวเคยคบกับเธอมาก่อน....ครอบครัวของอมยิ้มคนที่รู้ว่าเราคบกันตอนนั้นก็มีแค่แม่ของอมยิ้มนี่แหละ

'ไม่มีใครยอมรับความรักของพวกเธอหรอก' แม่ของอมยิ้มบอกแบบนั้นและท่านสั่งห้ามไม่ให้อมยิ้มบอกใคร ซึ่งเหนือเข้าใจเพราะเหนือเองก็ไม่บอกครอบครัวของเหนือเหมือนกัน แต่เหนือไม่ได้ปิดบังเพราะว่าคบกับผู้หญิงนะ เพียงแต่เธอไม่มีความจำเป็นจะต้องบอกไปแค่นั้นเอง

แล้วพอทั้งสองคนพูดอะไรกันสักพัก แม่ของอมยิ้มก็เดินมาหาเหนือ

"ฉันขอพูดอะไรด้วยหน่อยได้ไหม" พัดชาแม่ของอมยิ้มพูดพร้อมกับส่งสัญญาณให้ไปคุยที่อื่น

"จะพูดก็พูดตรงนี้เลยค่ะ" เหนือบอก แม่ของอมยิ้มมองเธอเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะพูดแบบนี้ "ตกลงลูกสาวของคุณเป็นอะไรคะ เธอบอกว่าเธอไม่เคยเป็นแบบนี้ แล้วทำไมถึงเป็น อาการแบบนี้เกิดขึ้นได้ไงคะ?"

"ฉันอยากคุยกับเธอ แบบส่วนตัว"

"เราจะไม่ได้คุยกันเลย ถ้าคุณย้ายคนแปลกหน้าไม่มีความจำออกไปจากบ้านของฉันซะ" เหนือว่า พัดชาขมวดคิ้ว

"เธอเปลี่ยนไปนะ ไม่เหมือนคนก่อน" พัดชาพูดเสียงเบา ตามองคนสวยที่ไม่ใช่คนเดิม ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีความเป็นมิตร สุขุม เหย่อหยิ่ง คำพูดคำจาไม่มีความอ่อนหวาน ไม่น่ารักสดใสเหมือนแต่ก่อน

"ทุกคนเปลี่ยนไป คุณรู้ดี แม้แต่คุณก็อยากจะเปลี่ยน"

"ใช่ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือก ขอร้องนะหนูเหนือ ไปคุยกับแม่หน่อย" พัดชาพูดแล้วใช้น้ำเสียงอ้อนวอนแล้วเดินออกไปนอกบ้าน เหนือถอนหายใจรู้สึกว่าเบื่อกับคำขอร้องของคนอื่นที่ชอบร้องขอเธอในช่วงสองวันนี้....นี่วันหยุดพักร้อนของเธอนะ



"เหนือ หนูช่วยทำให้ความจำของอมยิ้มกลับมาได้ไหม"

"ทำไมคุณต้องทำเป็นไม่รู้จักฉันด้วย?" เหนือถามคำถามที่อยากรู้ที่สุดในตอนนี้ พัดชาทำหน้าลำบากใจ "ขอความจริงนะคะ เพราะฉันไม่ได้เป็นหมอรักษาความจำและไม่ได้ใจดีพอจะเอามาเวลามาเสียให้ใครด้วย"

"เธอปากร้ายขึ้นนะ" พัดชาพูด ปากก็เม้มเล็กน้อยคล้ายข่มอารมณ์

"มันเป็นผลพลอยได้จากการเผชิญหน้าความจริง" เหนือบอก

"เอาล่ะ แม่จะพยายามมองข้ามไป แล้วเรามาพูดเรื่องของอมยิ้มกัน ที่แม่ทำแบบนี้เพราะไม่อยากทำร้ายชีวิตคู่ของอมยิ้ม แม่ต้องทำเป็นไม่รู้จักหนูเพราะมันน่าสงสัยในเมื่อหนูบอกคุณกรีนไปว่าไม่รู้จักอมยิ้มแล้ว"

"แล้วอาการของยิ้มวันนี้ละคะ มันดูแย่มาก เธอดูทรมาน" เหนือถามขึ้นเพราะไม่อยากรู้เรื่องอื่นอีกแล้วโดยเฉพาะความรักของอมยิ้มกับคนอื่น

"เป็นครั้งแรกที่ยิ้มเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดเรื่อง แม่คิดว่าเป็นเพราะหนูกระตุ้นความจำของเธอ...."

"งั้นคงไม่ดีที่เธอจะอยู่ที่นี่อีก หากคุณไม่อยากให้ใครรู้เรื่องอดีตโดยเฉพาะอมยิ้ม คุณควรพาเธอไปให้ไกล"

"ไม่ ไม่ได้...." พัดชาพูดพร้อมกับหลับตาข่มอารมณ์ น้ำตาแห่งความเสียใจและความกลัวหยดไหลออกมา แล้วพัดชาก็ลืมตามองเหนือ "แม่ต้องการความจำของยิ้มคืนมา แม่ทนไม่ได้ที่จะเป็นคนอื่นในสายตาของยิ้ม....ทุกคนเป็นคนอื่นหมดและยิ้มไม่ต้องการใคร เราพยายามบอก พยายามฟื้นฟูความจำเธอทุกอย่าง แต่มันไม่ได้ผล จนหนูโพล่มา"

"....."

"ตอนแรกแม่ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโชคชะตามีจริง คนมีมากมายแต่ทำไมยิ้มต้องเป็นคนเจอหนู แม่คิดว่าเธอต้องยังมีความรู้สึก..."

"ข้ามเรื่องนี้ไปดีกว่าค่ะ ฉันไม่อยากรู้" เหนือบอก พัดชาจับมือของเหนือ

"หนูไม่ได้รักอมยิ้มแล้วใช่ไหม หนูถึงทำเป็นไม่รู้จักเธอ" พัดชาพูดด้วยความกระตือรือร้น ตามองท่าทีของเหนือ

"ไม่มีคำตอบจะให้เลยค่ะ รู้เพียงแต่ว่าการที่พวกคุณโผล่มาในชีวิตของฉันเป็นเรื่องที่ไม่ต้องการที่สุด นั่นแหละฉันเลยทำเป็นไม่รู้จัก แต่ขนาดว่าทำเป็นไม่รู้จักก็ยังสลัดไม่หลุด"

"ดี ดีแล้ว" พัดชาพูดพร้อมกับรอยยิ้ม "ถ้าเป็นแบบนั้น แม่ก็วางใจได้อย่างหนึ่ง"

"วางใจ?"

"ก็หากว่าอมยิ้มได้ความจำคืนมาเพราะหนู อมยิ้มต้องรู้สึกติดค้างหนู แต่หนูไม่ได้รักเธอแล้ว"

"คือจะให้ฉันช่วยเธอแล้วก็จบกันทันทีเมื่อเธอได้ความจำกลับคืนใช่ไหมคะ?"

"จ้ะ แม่ขอร้องนะเหนือ"

"......" เหนือเม้มปากเล็กน้อยรู้สึกไม่ค่อยดีกับการกระทำของคนพวกนี้ที่ทำเหมือนเธอเป็นเครื่องมือ

"ได้โปรด"

"ฉันทำให้ไม่ได้หรอก คือฉันไม่มีใจที่จะดูแลคนอื่น หากเป็นแต่ก่อนฉันก็จะยอมรับทันทีเลย แต่ตอนนี้ไม่แล้ว" เหนือบอกตามตรง "คนเรามีหน้าที่นะคะ ฉันไม่สามารถรับภาระมาเพิ่มได้หรอก"

"เธอใจร้ายขึ้นนะ ไม่สนใจคนอื่น"

"สำหรับคนอื่นฉันไม่สนใจหรอกตราบใดที่ฉันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนและใครไม่ทำให้ฉันเดือดร้อน ฉันสนใจคนที่แคร์เท่านั้น ฉันช่วยไม่ได้ค่ะและคุณควรพาเธอกลับไป" เหนือบอกแล้วเดินเข้าบ้านทิ้งให้พัดชามองตามด้วยความหนักใจ



เหนือกำลังจะปิดประตูเมื่อกรีนอุ้มอมยิ้มออกไปจากบ้าน แต่อมยิ้มรู้สึกตัวพอดี เธอลืมตาขึ้นมองบนท้องฟ้าและใบหน้าของคนที่อุ้มตัวเองอยู่

"เราจะไปไหนคะ?" อมยิ้มถาม

"กลับบ้านครับ" กรีนบอกคนในอ้อมแขนที่ถามขึ้นหลังจากได้สติ

"ไม่ เราไม่อยากกลับ ปล่อยนะ ทำไมเราต้องกลับคะ เหนือล่ะ คุณเหนือไปไหน"

"ยิ้ม อย่าดิ้นครับ เดี๋ยวหล่น"

"เรากำลังไปไหนกัน?" อมยิ้มร้องถามแล้วดิ้น ทำให้กรีนต้องวางหล่อนลงก่อนที่จะร่วง

"เราต้องกลับบ้านลูก" พัดชาบอกลูกสาว อมยิ้มหันไปมองด้านหลังพอเห็นว่าประตูบ้านของเหนือใกล้ปิดอมยิ้มก็ดิ้นหนีจากกรีนและแม่ก่อนจะไปยื้อประตูแต่เพราะเหนือปิดพอดีทำให้มันหนีบมือหล่อน

"โอ้ย!!"

"ยิ้ม / ลูก" กรีนและพัดชาเรียกลูกสาวของตัวเอง เหนือรีบเปิดประตูแล้วมองมือของอมยิ้มซึ่งคนเจ็บไม่สนใจมือของตัวเองเลย หล่อนโผเข้ามากอดเหนือแน่น

"อย่าให้เราไปนะเหนือ เราจะอยู่นี่ เราไม่อยากอยู่กับคนอื่น" อมยิ้มร้องบอกเสียงดัง

"คนอื่นนี่คือแม่และคู่หมั้นเธอนะ" เหนือบอก แขนก็ไม่ได้กอดตอบอมยิ้มแม้ว่าจะโดนอมยิ้มกอดรัดซะแน่นเหนือมองกรีนและพัดชาที่ยืนมองอยู่

"เราไม่รู้จักพวกเค้า" อมยิ้มร้องบอกเสียงดังทำให้กรีนและพัดชาหน้าเศร้าและมีท่าทางเครียดมากขึ้น

"แล้วฉันรู้จักเธอเหรอ เราไม่ได้รู้จักกัน"

"เราไม่รู้ เราแค่จะอยู่กับเหนือ เราไม่อยากไปอยู่ที่ไหนแล้ว"

เหนือมองหน้ากรีนและพัดชา พัดชามองกรีนเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าขอร้องเหนืออีกครั้งด้วยสีหน้าอ้อนวอน เหนือรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีทางเลือกจึงพยักหน้า

"......"

"อย่าผลักไสเราเลยนะ"

"โอเค ได้....เธออยู่กับฉันก็ได้ยิ้ม" เหนือบอก "พวกคุณสบายใจแล้วนะ งั้นก็แนะนำวิธีรักษาคนป่วยเบื้องต้นให้ด้วย"



เหนือนั่งพันมือที่โดนประตูหนีบให้อมยิ้มอย่างใจเย็น ซึ่งอมยิ้มก็จ้องมองหน้าเธอราวกับว่ากลัวเธอจะหายวับไปกับอากาศ

"ไม่ต้องจ้องขนาดนั้น" เหนือบอกอมยิ้ม อมยิ้มขยับเข้ามาใกล้อีกแล้วจ้องหน้าของเหนือมากขึ้น

"เราเห็นมันในหัว มีเธออยู่ในนั้น....ทำไมเราเห็นเธอ ทั้งที่เธอบอกว่าไม่รู้จักเรา บอกหน่อย"

"ขยับหน้าออกไปหน่อย หายใจไม่ถนัด" เหนือบอกอมยิ้มเมื่ออมยิ้มยื่นหน้ามาใกล้จนจมูกแทบจะชนกัน

"บอกมาสิ ไม่งั้นได้หายใจลำบากอีกนานแน่" อมยิ้มบอก

เหนือกลั้นลมหายใจไม่กล้าขยับปอดให้สูดดมอะไรเมื่ออมยิ้มอยู่ใกล้แบบนี้

"เธออาจจะ...รู้จักกับแฝดของฉันมั้ง" เหนือพูด ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองต้องโกหกเหมือนเธอจะกลัวความจริง กลัวการที่ต้องบอกว่าเธอโดนทิ้งไป กลัวว่าอีกคนจะรู้ว่าเป็นคนทิ้งเธอไป กลัวอดีตทุกๆ อย่าง

"แฝดเหรอ เธอมีแฝด?"

"คิดเอาสิ ฉันไม่รู้จักเธอแต่ทำไมเธอถึงได้เห็นฉันในหัว แปลกไหม"

"นั่นสิมันแปลก เพราะเรารู้สึกได้ว่าเธอมีแค่คนเดียวบนโลกใบนี้" อมยิ้มพูดเสียงเบาแต่แฝงไปด้วยความเชื่อมั่น เหนือมองดวงตาคู่สวยของหล่อนเมื่อได้ฟังอย่างนั้น

"อะไรทำให้เธอคิดแบบนั้น"

"ความรู้สึกล้วนๆ " อมยิ้มบอกแล้วเบียดตัวมานั่งใกล้จนแทบขึ้นมานั่งบนตักเหนือ เหนือมองการกระทำของอมยิ้มด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก รู้สึกดีแต่ก็ประหลาดใจ แปลกใจกับท่าทีต่างๆ ของอมยิ้ม แม้ว่าจะเป็นเพราะสูญเสียความจำแต่เหนือก็ยังแปลกใจอยู่ดีว่าทำไมอมยิ้มต้องเข้าหาตัวเองขนาดนี้

"ขยับออกไปหน่อยก็ได้" เหนือบอกอีกคนพร้อมกับขยับตัวถอยหนี แต่อมยิ้มก็ขยับตาม

"เธอทำให้เรารู้สึกนะ....มันเหมือนเรารู้จักกันนานแล้ว เธอทำอีกได้ไหม ช่วยเข้ามาใกล้เรา ทำให้เรานึกออกอีกได้ไหม เราอยากได้ความจำคืน มันจะได้ชัดเจนสักที" อมยิ้มบอกพลางพยักหน้าขอให้เหนือทำ

เหนือเม้มปากเล็กน้อย มือก็ยกขึ้นประคองแก้มของอีกคนที่ใบหน้าอยู่ไม่ห่าง อมยิ้มหลับตาลงทันทีราวกับจะจมดิ่งเอาสัมผัสที่เหนือทำไปขุดคุ้ยความจำในหัวที่หายไป

"แล้วแบบนี้รู้สึกอะไรบ้าง?" เหนือถาม อมยิ้มที่หลับตาขมวดคิ้วเล็กน้อย

"........"

"แบบนี้ล่ะ?" เหนือค่อยๆ ไล้มือลงผ่านลำคอระหงที่เส้นเลือดเต้น ตุบ ตุบ อย่างชัดเจน ทำให้รู้ว่าอีกคนตื่นเต้นมาก หรือไม่ก็คงเริ่มปวดหัวมากขึ้นเพราะอมยิ้มนิ่วหน้าจนหน้ายับ

"....เหนือ เราปวด...."

"แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ" เหนือค่อยๆ ไล้มือสัมผัสริมฝีปากของอมยิ้มเล็กน้อย "รู้สึกเหมือนเคยทำมันไหมคะ?"

"อือ เหนือ....."

เหนือผละออกมามองคนที่หลับตาอยู่ พอเธอผละออกมา อมยิ้มก็ลืมตาขึ้นมองเธอด้วยสีหน้าคนที่เจ็บปวดมาก

"ปวดหัวเหรอ บอกหน่อยสิว่ารู้สึกยังไงในตอนนี้"

"ปวดหัวค่ะ ว่าแต่หยุดทำไม ทำอีกได้ไหม เราอยากจำได้...."

"ทำแบบเมื่อกี้เหรอ แต่เธอปวดหัวนิ ฉันไม่..."

"ทำอีก เรารู้สึกดี" อมยิ้มเขย่าแขนเหนือแล้วขยับเข้ามาใกล้จนขึ้นมานั่งเกยตักเหนือเล็กน้อย เหนือส่ายหน้า

"ไม่ ไม่ทำ ฉันจะลุกไปเอายามาให้" เหนือบอกแล้วดันอีกคนให้ออกห่างจากตัวเอง

"ไม่ เราไม่อยากกินยา เราอยากทำแบบเมื่อกี้อีก" อมยิ้มร้องบอก แม้ว่าน้ำตาของหล่อนจะไหลออกมาแล้วก็ตาม เหนือถอนหายใจ...อมยิ้มเอาแต่ใจยังไงก็ยังคงเป็นแบบนั้น

"ฉันไม่ทำแล้ว ดูสภาพตัวเองหน่อย เธอปวดหัวมากใช่ไหม"

"อือ" อมยิ้มหลับตาแล้วพยักหน้าพร้อมกับยกมือกุมขมับตัวเอง "แต่อยากอีก"

"เลิกงี่เง่าไม่งั้นจะให้คู่หมั้นเธอมารับกลับบ้าน"

"เค้าไม่ใช่คู่หมั้นเรา เค้าแค่บอกว่าเป็นคู่หมั้นเรา"

"นั่นแหละคือคู่หมั้นเธอ กรีนไม่ใช่ปัญหา แต่เป็นความจำของเธอต่างหากที่จำเค้าไม่ได้" เหนือว่าแล้วดันร่างบางของอมยิ้มให้นั่งพิงหลังกับโซฟา "อยู่นี่สักพัก เดี๋ยวเอายามาให้กิน"

เหนือหันไปมองอมยิ้มที่นั่งหลับตาอยู่....ไม่เข้าใจเลยว่าเมื่อกี้ตัวเองทำอะไร เธออยากจะใกล้ชิดกับคนที่เคยทิ้งตัวเองไปทำไมทั้งๆ ที่แทบจะไม่ได้รู้สึกอะไรอีกแล้ว เธอมั่นใจว่าเธอเลิกรักอมยิ้มไปแล้ว แต่ทำไมยังทำแบบนี้อยู่....



เหนือมองอมยิ้มที่นอนหลับไปหลังจากที่นอนปวดหัวสักพัก....ไม่คิดมาก่อนเลยว่า อมยิ้มจะได้มานอนในบ้านหลังนี้ที่เธอเคยตั้งใจจะให้หล่อนมาอยู่ด้วยหลังจากเรียนจบ บ้านที่เธอยืมเงินพ่อมาซื้อ บ้านที่เธอเคยวาดฝันเอาไว้อย่างสวยงามก่อนที่มันจะกลายมาเป็นบ้านที่เธอใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว เพื่อลืมรักที่เจ็บปวด

"หากเธอมาอยู่ตรงนี้พร้อมกับความทรงจำของเธอก็ดี.....ฉันจะได้รู้เหตุผลของเธอ เผื่อว่ามันจะให้อภัยเธอได้" เหนือพูดเบาๆ กับคนที่หลับไป ใจก็คิดว่าอีกคนไม่น่ากลับมาหาเธอในสภาพนี้เลยมันทำให้เธอสงสารและเพิ่มความโกรธมากขึ้นที่ทำให้คำตอบที่เหนือเคยต้องการหายไป

เหนือลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงกว้างของตัวเอง....ทุกอย่างมันเกือบปกติแล้ว แต่ดันมีคนนอนอยู่กับเธอในอ้อมแขน ซุกตัวในอกเธออย่างดีโดยไม่ได้รับอนุญาต เธอจำได้ว่าเธอทิ้งให้อมยิ้มนอนด้านล่าง บนโซฟากว้างมีผ้าห่มและหมอนอย่างดีแล้วทำไมหล่อนถึงมานอนตรงนี้ได้

เหนือลูบแขนของอมยิ้มเบาๆ พลางนึกถึงอดีตของตัวเองกับอมยิ้ม....เธอคิดถึงการได้กอดอีกคนแบบนี้ คิดถึงร่างกายของอมยิ้ม คิดถึงทุกๆ อย่างในอดีต มันเจ็บ เจ็บทุกครั้งกับการคิดถึงอีกคน แต่เจ็บกว่าคือหล่อนก้าวเข้ามาในชีวิตอีกครั้งโดยที่ไม่มีความรักและความจำของเราอยู่เลย

"ขยับออกไปหน่อยได้ไหม ฉันอึดอัด" เหนือบอกคนที่หลับเบาๆ พร้อมกับดันอมยิ้มออกจากตัว แต่คนหลับขยับแขนกอดเธอแน่น

"อือ...."

"อยากจะนอนก็นอนไปเลย" เหนือว่าแล้วลุกขึ้นแต่อมยิ้มรั้งแขนกอดเหนือไว้จนเหนือล้มตึงไปนอนบนหมอนเหมือนเดิม

"นอนด้วยกัน"

"ทำไมต้องนอนด้วยกัน นี่จะบอกอะไรให้นะ เธอต้องนอนในที่ๆ ฉันจัดสรรให้นอน ไม่ใช่ปีนมานอนบนเตียงฉัน" เหนือว่า แล้วเหนือก็ตื่นตัวตกใจเมื่ออมยิ้มพลิกตัวขึ้นมานั่งคร่อมบนเอวเธอ เธอไม่รู้จริงๆ ว่า ยัยมนุษย์สมองมีปัญหาต้องการอะไร

"ถ้าไม่อยู่กับเราให้รู้สึกดี เราจะนอนทับบนตัวเธอแบบนี้"

"โอเค ลงมาเลย อย่าให้ฉันต้องไล่เธอกลับบ้าน" เหนือว่าอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ที่เกือบเตลิดของตัวเอง

"ไม่ เธอไม่ไล่หรอก" อมยิ้มบอกด้วยท่าทางมั่นใจ เหนือจับเอวของผู้หญิงด้านบนไว้

"ยิ้ม ลงมานอนดีๆ ฉันอึดอัด"

"บอกก่อนว่าจะนอนด้วยกัน"

"ทำไมเธอแคร์นักนะ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้"

"ก็เรารู้สึกดีที่อยู่ใกล้เธอ!" อมยิ้มร้องบอกพร้อมกับเริ่มสะอื้นเพราะไม่ชอบท่าทีของเหนือที่ทำเหมือนรังเกียจตัวเอง อมยิ้มไม่เข้าใจว่าทำไมเหนือถึงทำแบบนี้ แต่ที่ไม่เข้าใจกว่าคือทำไมเหนือมีอิทธิพลกับตัวเองนัก ตั้งแต่เจอเหนือเธอก็รู้สึกว่าอีกคนเป็นคนสำคัญต่อตัวเอง แม้แต่ภาพความจำก็ยังมีแค่อีกคนที่ฉายชัดให้เธอเห็น

เหนือนอนมองผู้หญิงที่นั่งคร่อมตัวเองด้วยความเห็นใจ เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้อมยิ้ม

"นี่ อย่าร้องเลยนะ"

"ทำไมเธอต้องคอยทำหน้าตึง ปฏิเสธเรา เหมือนเกลียดเรา มองเราด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เธอ....ทำไมใจร้าย" อมยิ้มถาม เหนือมองอมยิ้มที่เสียใจร้องไห้แบบนั้นก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธเล็กน้อย

"ไม่ ฉันไม่ได้เกลียดเธอ"

"แล้วทำไม...."

"ไม่ทำไมหรอก" เหนือบอกเสียงเบา ใจอ่อนกับอมยิ้มเมื่อเป็นต้นเหตุทำให้อีกคนมีน้ำตา "ฉันจะให้เธอนอนด้วย โอเคไหม แค่เธออย่าร้องไห้ก็พอเพราะมันไม่เหมาะกับเธอเลย เธอควรจะมีรอยยิ้มนะ"

"เธอก็ควรมี" อมยิ้มพูดเบาๆ แล้วมองหน้าเหนือ หน้าของทั้งคู่อยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่ อมยิ้มรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกดึงดูดเข้าหาเหนือตลอด เธออยากจะใกล้ชิด อยากสัมผัสเหนือ อยากจะทำทุกอย่างให้ความรู้สึกที่อยู่ด้านในเข้มข้นเพื่อให้ความจำที่มีอยู่เรียงร้อยต่อแถวเข้ามาสู่สมองอีกครั้ง

อมยิ้มจะจูบเหนือ แต่มือของเหนือกันเอาไว้ เพราะไม่อยากจะให้เรื่องมันซับซ้อนกว่านี้

"ฉันจะมีรอยยิ้มไหมมันไม่ใช่เรื่องของเธอ แต่ตอนนี้เธอแค่ออกจากตัวฉันแล้วนอนลงเหมือนเดิม ได้ไหม" เหนือพูด อมยิ้มรู้สึกหมดความมั่นใจที่โดนขวางแบบนั้นและนั่นทำให้เธอยอมลงจากตัวของเหนือ แต่แขนก็ไม่ยอมออกจากตัวของเหนือ ยังดีที่เหนือให้กอดโดยไม่ขัดขืน

เหนือถอนหายใจรู้สึกโล่งอกที่ห้ามใจตัวเองได้ ไม่รู้ว่าจะพยายามไปได้สักกี่น้ำ....หวังว่าเธอจะห้ามตัวเองอยู่ให้ทันความจำของอมยิ้มกลับมา ไม่งั้นเธอได้อยู่ในเรื่องที่ซับซ้อนและต้องกลับมาทำใจอีกหลายปีแน่


Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น