web stats

ข่าว

 


Sparkle_s2 (แฟนฟิค) - ตอน 26 One More Light

โพสต์โดย: anhann วันที่: 05 พฤศจิกายน 2017 เวลา 21:35:14 อ่าน: 328



ตอน 26 One More Light





ยุนอากระซิบข้างหูคริสตัลบอกให้เขานอนต่ออีกสักหน่อย  แต่เธอดันอาวรณ์เขาจนต้องหวนกลับไปจูบหน้าอก  ทำให้เขายกมือขึ้นมาลูบศีรษะด้านหลังของเธอ  ก่อนรั้งเธอเข้าไปจูบ  ลูบคลำทรวงอกเธอจนเสื้อยับกว่าเดิม  กว่าจะหลุดออกมาจากอ้อมแขนเขาได้  กระดุมเสื้อเธอก็หลุดไปหลายเม็ด  รอยแดงเป็นจ้ำๆ บนอกกับลำคอเธอก็เพิ่มขึ้น  ยอดอกของเธอเปียกน้ำลายเขา  เราคงมีอะไรกันอีกรอบ  ถ้าเธอไม่ขอเขาว่าจะต้องลุกขึ้นมาทำงานก่อน

เธอสวมเพียงเสื้อเชิ้ตกับกางเกงชั้นใน  ปราศจากบรา เดินไปเดินมาด้วยเท้าเปล่าบนพื้นพรมของห้องทำงานกับโทรศัพท์มือถือ  คุยงานกับลูกน้อง  ฟังรายงานจากพวกเขา  ออกคำสั่ง  พลางพิจารณาว่าจะต้องลงไปดูเองหรือไม่  หากเป็นเมื่อก่อน  เธอคงจะไปเองทุกงาน  แต่ตั้งแต่เธอถูกชนจนรถคันโปรดพังยับเยิน  และตัวเธอก็เกือบจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา  เธอก็เลือกงานที่จะลงไปทำมากขึ้น  อย่างที่เธอเคยบอกกับเจสสิก้า  เธอมีห่วงมากเกินไป  คริสตัล  แทยอน  ลูกๆ  และตัวของเจสสิก้าด้วย  เธอยังไม่อยากจากพวกเขาไปตอนนี้  เธอรักครอบครัวของเธอมาก  รักเจ้าของร่างยาว 6 ฟุตเศษ  ที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มนั่นมากด้วย  ถ้าไม่รักก็คงจะไม่ให้ขยำทั้งตัวแบบนั้น  ที่เดินไปเดินมาอยู่ตอนนี้ก็ต้องเดินช้าๆ  ภายในเธอยังเสียวแปล็บๆ  น้ำรักของเขายังชุ่มฉ่ำอยู่ในตัวเธอ  หลักฐานของความสุขของเรา  ไม่ใช่ของเขาคนเดียว  เธออยากให้มันทำอะไรเธอได้มากกว่าแค่เป็นหลักฐาน  เธออยากท้องลูกเขาแต่มันเป็นไปไม่ได้

เสียงเคาะประตูห้อง  ดึงดวงตาเธอให้ชำเลืองไปมอง  ก่อนเธอจะทันได้บอกกับปลายสายให้รอก่อนเพื่อจะไปดูว่าใครเคาะ  คริสตัลก็ผุดลุกขึ้นนั่ง  คว้าบ็อกเซอร์มาสวมลวกๆ  เดินเปลือยอกไปเปิดประตู  เขาเหมือนผู้ชายขึ้นทุกวันโดยไม่รู้ตัวเอง  โชคดีที่เขายังหน้าสวยเป็นพริตตี้บอยเหมือนเดิม

"คริส  ใส่เสื้อทีเถอะ  ได้โปรด" 

เสียงแทยอนบ่น  ฉุดให้มือเธอต้องเลื่อนมากุมคอเสื้อตัวเองอัตโนมัติ  แต่ก็ใช่ว่าจะปกปิดหลักฐานได้ว่าเธอกับคริสตัลเพิ่งทำอะไรกันมา  จมูกจิ้งจอกไวพอๆ กับสัตว์ป่าอย่างพวกเธอ  กลิ่นคาวสวาทเต็มห้องแบบนี้ไม่มีทางรอดพ้นประสาทรับรู้ของแทยอนไปได้  แล้วเธอก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปิดว่าเธอนอนกับสามีตัวเองไปเป็นสิบรอบแล้วเราสองคนจึงมีสภาพแบบนี้  เธอก็แค่เกรงใจเมียอีกคนของสามี  ซึ่งจริงๆ ก็เป็นเมียเธอด้วย (ตามพฤตินัย  ถึงจะน้อยครั้งมากที่เธอแตะต้องแทยอนก็เถอะ)

เธอรักแทยอน  แต่ไม่เหมือนรักคริสตัล  เธอไม่ได้อยากนอนกับหล่อนสักเท่าไหร่  หล่อนเองก็เหมือนกัน  เรามีอะไรกันด้วยความจำเป็น  ความใคร่  ไม่ใช่ความรักแบบนั้น  เธอรักแทยอนแบบคนในครอบครัว  ขณะที่คริสตัลเป็นสามีของเธอ  แทยอนก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน  แถมหล่อนเป็นผู้หญิงแท้ๆ  ไม่มีผู้หญิงแท้ๆ ที่ไหน  อยากจะมีสามีสองคนในเวลาเดียวกัน  พวกหล่อนมีความละอายมากกว่าอัลฟาแบบเธอ

"คุณ  โดโรธีเป็นไข้" 

เสียงแทยอนพูดอีกครั้ง  ทำให้เธอต้องบอกวางสายจากลูกน้อง  และเดินมาหาหล่อนทั้งแบบนั้น  นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของจิ้งจอกสาวมองแต่หน้าของเธอ  คล้ายพยายามหลีกเลี่ยงไม่อยากเห็นสภาพของเธอที่ผ่านศึกรักมาอย่างหนักหน่วง  ก็เหมือนเวลาเธอไม่มองหล่อนยามกรำศึกมาค่อนคืนยันเช้า

"ตั้งแต่เมื่อไหร่  --  โอเค  ฉันขอแต่งตัวก่อน  คริส  ใส่เสื้อ  กางเกงดีๆ"

คริสตัลทำตามที่เธอบอกโดยไม่บ่นสักคำ  เธอสั่งให้เขาไปดูหลานกับ แทยอนก่อน  แต่ก่อนจะไปได้  เขาก็ยังเข้ามาอ้อนขอจูบจากเธอ  ซึ่งเธอก็ต้องยอมให้อย่างเสียไม่ได้  เพราะเธอก็ยังต้องการเขา  อารมณ์รักเธอยังไม่หมดด้วยซ้ำ  ถ้าไม่ลุกขึ้นมาทำงานเสียก่อน  แทยอนคงมาได้จังหวะเธอกับเขาขย่มกันและกันอยู่แน่ๆ  เธอทั้งรักและเกลียดฤดูเข้าคู่นี่มากเลย

"ขอโทษนะ  ที่ต้องรบกวน"  แทยอนเอ่ยเสียงเบา  อย่างเกรงอกเกรงใจ  ยุนอาจึงพเยิดหน้าให้คริสตัลที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วออกไปหาโดโรธีก่อน 

"ไม่เป็นไร  เรื่องเล็กน้อย  ไปเถอะ  ฉันแต่งตัวไม่นาน"

"คุณโกรธฉันไหม  ที่..."

ประโยคที่พูดไม่จบของแทยอน  ดึงให้นัยน์ตาสีฟ้าที่กำลังมองหาเสื้อผ้าชุดใหม่จากตู้เล็กๆ ใกล้ตู้หนังสือซึ่งมีไว้เก็บของใช้ฉุกเฉิน  ต้องหวนมามองหน้ากัน  และเธอคิดว่าเธอรู้ว่าแทยอนพูดถึงเรื่องอะไร

"ปกติฉันเป็นคนขี้หึง  ขี้หวง  แทยอน  ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของฉัน  และถ้าเธอจะถามว่า  ฉันโกรธไหมที่เธอมายุ่งกับคริส  แน่นอน  ฉันไม่ชอบใจ  ฉันฆ่าเธอได้  ถ้าจำเป็น  แต่เพราะเป็นเธอ  เธอถึงยังยืนอยู่ตรงนี้ไง"

"ฉันไม่เข้าใจ"  แทยอนพูด  หน้าซีดขาว  และดูงงสุดขีด

ยุนอาสั่นศีรษะ  ยักไหล่  ก่อนคว้าตัวคนตัวเล็กเข้ามากอด  รู้สึกเลยว่าแทยอนกลัวเธอ  "โอเคๆ  ไม่ต้องเครียด  ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก"

"แต่คุณ --"

"ก็เธอถาม  ฉันก็แค่บอกให้รู้ไว้ว่าฉันคิดยังไง  แต่ฉันบอกไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงโชคดีกว่าคนอื่น  มันอาจจะเป็นเซ้นส์อะไรสักอย่างที่ฉันรู้สึกได้จากตัวเธอ  ว่าเธอจะเป็นแม่ที่ดีให้ลูกของฉัน  กับครอบครัวของเรา"

"คุณเห็นฉันเป็นแม่พันธุ์"

"นั่นทำให้เธอวิเศษที่สุดแล้ว"  ยุนอาตอบ  ยิ้มแป้นต่างจากคนฟัง

"คุณทำให้ฉันเกลียดตัวเองมากขึ้น"

"งั้นฉันขอโทษเธอ"

แทยอนตกใจที่อยู่ดีๆ  คุณที่ปรึกษาผู้เย่อหยิ่งกับใครๆ ทั้งหมดยกเว้นสองพี่น้องสมิธ  ลดตัวลงนั่งคุกเข่าต่อหน้าเธอ  แต่ก่อนเธอจะทันได้บอกให้เขาลุกขึ้น  เธอก็รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของอัลฟาตรงหน้าแล้ว  ทั้งที่ร่องรอยบนตัวกับสภาพเสื้อผ้าบ่งบอกว่าผ่านอะไรมาบ้าง  ยุนอาก็ยังมีอารมณ์มามุดหน้าเข้าใต้กระโปรงของเธอ  ปรนเปรอเธอด้วยริมฝีปากที่เพิ่งจูบคริสตัลไป  ด้วยปากที่อาจจะเพิ่งทำออรัลให้คริสตัล

ระยำแท้  ป่าเถื่อนจริงๆ คนพวกนี้!

"นี่  ปล่อยฉันนะ  ฉันไม่ต้องการแบบนี้  ปล่อย!"

"เธอจะได้ไม่น้อยใจ  ไม่กลัวฉันไง  แทยอน"  ยุนอาปลอบ  ร่างเล็กจึงค่อยอ่อนลง  ยินยอมให้เอาอกเอาใจ  เธอเข้าใจว่าคริสตัลทำไมชอบหลับนอนกับแทยอน  และมักจะตื่นตัวบ่อยๆ เวลาอยู่ใกล้  เพราะฟีโรโมนอันบริสุทธิ์ของเบต้า  ร่างกายของแทยอนขับมันออกมาเสมอโดยที่เจ้าตัวไม่ล่วงรู้  หรือรู้  และชอบใช้มันให้เป็นประโยชน์กับตัวเอง

"ขอบคุณสำหรับอาหารเสริม"  เธอพูด  ลิ้นตวัดเลียปากซึ่งเยิ้มไปด้วยน้ำแห่งความใคร่จากหญิงสาวที่อ่อนปวกเปียกลงสู่อ้อมแขนเธอ  "ตัวเล็กบางน่าถนอมจริงๆ เสียด้วย  ใครจะรู้ว่าเธอยิงปืนแม่น  และหักคอฉันได้ภายในเวลาไม่ถึงนาทีบ้างนะ  แทยอน"

"เพราะตัวเล็ก  ฉันถึงต้องดูแลตัวเองให้เป็นไงล่ะ"  แทยอนตอบ  ผละออกจากอ้อมแขนอุ่นของอีกฝ่ายอย่างนึกเสียดาย  "ไปกันเถอะ  หลานรอ"

"แน่ใจนะ  แทยอน"  ยุนอาย้อน  เลิกคิ้วด้วยแววตาหยั่งเชิง  และมือของผู้หญิงตัวเล็กก็ตวัดใส่หน้าเธอ  แต่ไม่แรงพอให้เจ็บ  เธอจึงหัวเราะ  "ทีหลังหาข้ออ้างดีๆ หน่อยสิ  ฉันเป็นหมอนะคะ  ที่รัก"

"ฉันเกลียดคนเจ้าเล่ห์อย่างคุณที่สุด  ยุนอา"

"เพราะฉันรู้ทันคนเจ้าเล่ห์ร้ายกาจอย่างเธอไงล่ะ  นางจิ้งจอก"

แทยอนหันขวับมามองหน้าเธอ  ดวงตาของหล่อนกลายเป็นสีส้มแลดูน่ากลัวพิลึก  และเธอก็คงจะกลัวไม่น้อย  หากไม่โดนกางเกงชั้นในที่บินมาแปะบนใบหน้าทำให้ไขว้เขวไป  --  กลิ่นเบต้านี่ชั่วร้ายจริงๆ เลย  หอมระยำมาก!

"หลังจากขอโทษไปแล้ว  ก็ขอทำโทษด้วยเลยละกัน  คริสไม่ว่าฉันหรอก"

"ไอ้บ้า  ยุนอา  ไอ้คนสารเลว!"

"เธอชอบคนเลว  แทยอน  เธอชอบ  ไม่งั้นเธอไม่ชอบฉันกับคริสหรอก  จริงไหมคะ"  ยุนอาพูด  ยิ้มร้าย  ตาเป็นประกายร้ายกว่าขณะลงมือสำเร็จโทษผู้หญิงขี้ยั่วที่ทำให้เธอกับคริสตัลปั่นป่วนได้ทุกวัน  "จริงๆ ฉันยังเจ็บอยู่นะ  คริสทำฉันจุกไปหมด  แต่เพื่อเธอ  ฉันยอมเจ็บอีกนิดก็ได้"

"ฉันไม่ได้ต้องการ"

"แต่ตัวเธอกินฉันเข้าไปหมดแล้ว  แทยอน"

แทยอนทำท่าเหมือนจะอยากเถียง  หากเสียงจิ้งจอกสาวก็เปลี่ยนไปเมื่อเธอขยับตัวแรงขึ้น  แผ่นหลังบางกระแทกผนังทุกครั้งที่เธอเคลื่อนไหว  เธอรู้ดีว่าหล่อนคงเจ็บไม่น้อย  เหมือนที่เธอเจ็บตอนเป็นฝ่ายถูกกระทำ  แต่มันก็...

"ฉันยอมให้เธอคนเดียวเท่านั้น  แทยอน  ช่วยดูแลคริสให้ดีๆ ด้วยนะ  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม  ฉันขอร้องเธอ"

"ไม่เอา  เขาตัวใหญ่  ฉันดูแลคนเดียวไม่ไหว  ห้ามพูดเหมือนคุณจะเสียสละเขาให้ฉันอีก  ยุนอา  เราเป็นครอบครัวเดียวกัน  เราต้องอยู่ด้วยกัน"

ยุนอายิ้ม  น้ำตาซึมออกมาอย่างอัตโนมัติ  มือเล็กๆ ก็ยื่นมาเช็ดมันให้  และริมฝีปากชมพูอมแดงน่ากัดก็เลื่อนมาทาบลงบนริมฝีปากของเธอ  กระตุ้นเตือนให้เธอรู้ตัวว่าทำอะไรค้างอยู่ด้วยกัน

"นี่ฉันจะท้องเพราะไอ้นั่นของเขาที่อยู่ในตัวคุณหรือเปล่า  ยุนอา"

"ท้องก็ท้องไปสิ  ฉันเลี้ยงไหว"

"แต่ฉันเหนื่อยโว้ย  เข้าใจบ้างสิ"  แทยอนโวยวาย  ขัดแย้งกับการโอบรอบคอคนตัวโตกว่าเอาไว้  และหนีบเอวยุนอาเป็นลูกลิงกลัวตกจากที่สูง  "อย่าทิ้งฉันกับคริสไปอีกนะ  ยุนอา  ฉันขอร้อง"

"เธอก็เหมือนกัน  ห้ามทิ้งเราไป"

"ฉันจะทิ้งชีวิตของฉันไปได้ยังไง"

ยุนอายิ้มกับคำตอบอันน่าพอใจ  เธอจึงโอบประคองร่างบอบบางไว้แนบอก  ทนุถนอมไม่ต่างจากตอนคริสตัลทำ  "แล้วแบบนี้  เราจะทะเลาะกันอีกไหมคะ"

"คุณก็เลิกหึงฉันกับคริสก่อนสิ"

"อันนี้ลำบาก  แต่ฉันจะพยายามละกัน"

แทยอนกลอกตา  ก่อนจิกไหล่คนที่อุ้มเธออยู่  เมื่อยุนอาเคลื่อนกายเข้าหาตัวเธอ  ทำภารกิจที่ค้างไว้ให้เสร็จสิ้น  ด้วยเหตุใดไม่ทราบ  เธอรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกคริสตัลทำรักให้  หรือเพราะกลิ่นของเขาที่อาบชโลมไปทั่วทั้งตัวของยุนอา


........................................................

สเตฟานี่นั่งก้มหน้าอ่านหนังสือ  ไม่ยี่หระต่อแสงไฟสีเหลืองดวงเดียวที่ไม่น่าจะให้ความสว่างมากพอต่อสายตา  หากเธอเป็นมนุษย์ก็คงเดือดร้อน  แต่เธอเป็นหมาป่าที่เคยอาศัยอยู่ในถ้ำ  ซ่อนตัวอยู่ในป่ามาก่อน  เรื่องแค่นี้จึงไม่คณามือเธอ  และกรงขังในบ้านสมิธก็หรูหรามากกว่าถ้ำมืดๆ พวกนั้นซะอีก

เธอได้ยินเสียงฝีเท้า  ใบหูของเธอกระดิกเล็กน้อยขณะดวงตายังมองตัวอักษรของหนังสือจากฝีมือของนักเขียนพิลึกคนชาวญี่ปุ่นซึ่งถูกแปลมาเป็นภาษาที่เธออ่านออก  เขาเป็นพวกช่างเหน็บแนมตัวเองเหมือนเธอไม่มีผิด  หากเขาประสบความสำเร็จมากกว่าเธอที่สามารถหาเลี้ยงชีพจากนิสัยประหลาดๆ ของเขาได้  เธอชอบอ่านงานของเขา  แม้เนื้อหาบางอย่างจะชวนงุนงง  ให้ต้องเอามาขบคิดให้วุ่นวาย  แต่มันก็ดีต่อสมอง 

ใช่สิ  ไม่อย่างนั้น  เจสสิก้าคงไม่อ่าน...

"วันนี้มีเรื่องไหนมาเสนออีก"  เธอเอ่ยถาม  พยายามไม่สนใจร่างสูงของเด็กหนุ่มที่เดินเคียงมากับพี่สาวของเขา  เธอได้ยินเจสสิก้าบอกให้น้องชายไปรออีกมุมของชั้นใต้ดินเหม็นอับนี้  คริสตัลจึงนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งที่ไม่รู้มีไว้ทำอะไรตรงนั้น  เพราะมันไม่มีใครนั่ง  เธอไม่เคยเห็นทหารยามนั่ง  พวกเขายืนตัวแข็งทื่อเหมือนรูปปั้น  แทบไม่กระดุกกระดิกจนเหมือนไม่ได้หายใจ  เก้าอี้นั่นอาจมีไว้ให้คนมาเยี่ยมนักโทษนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ  อย่างที่พ่อยอดขมองอิ่มของยุนอากับแทยอนกำลังทำอยู่ตอนนี้

เธอเกลียดคริสตัลหรือ... ไม่หรอก  จริงๆ แล้วเธอหมั่นไส้เขา  เขาเป็นผู้ชายจริงๆ  ขณะที่เธอต้องแกล้งเป็น  เขาไม่ได้อยากจะเป็น  แต่เธออยาก  และมันเป็นไปไม่ได้  ถ้าเธอเป็นผู้ชายจริงๆ  บางทีพ่อของเธอก็คงไม่เปลี่ยนพินัยกรรม  เธอพอจะรู้ว่าทำไมท่านจึงเปลี่ยนเอาชื่อเธอออก  เอาชื่อน้องแฝดของเธอไปใส่แทน  พ่อคงกลัวเธอถูกความมืดครอบงำ

ความมืดที่ไล่ตามหลังเธอ  และอยู่คนละข้างกับสมิธ

"โดโรธีเกือบถูกลักพาตัวไป  คุณไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ" 

เสียงเจสสิก้าพูด  ไม่ดังกว่าการพึมพำ  หากกลับก้องอยู่ในที่แคบๆ แบบนี้จนคนฟังจำต้องเงยหน้าขึ้นสบตาสีเทา 

"มีคนพูดว่า  คุณรักหลาน  ไม่น่าจะเป็นเรื่องจริง"

"ต้องการอะไร"  สเตฟานี่ย้อนเสียงแข็ง

"ไม่มากไปกว่าความร่วมมือจากคุณ"

"ฉันไม่มีอะไรจะพูด"

"แล้วถ้าทำล่ะ"  เจสสิก้าหยั่งเชิง  นัยน์ตาสีเขียวมองเธออย่างระแวงสงสัย  "คุณเก่งเรื่องการสะกดรอย  ถูกไหมคะ"

สเตฟานี่หรี่ตามองใบหน้าสวยของแฟนน้องฝาแฝด  "น้องสาวงี่เง่าของฉัน  บอกคุณรึ  หรือว่า..."

"เอาเป็นว่า  ฉันรู้ละกันค่ะ"  เจสสิก้าตัดบท  "พรุ่งนี้เช้าฉันจะมาฟังคำตอบ  หวังว่าคงเป็นข่าวดี  อ้อ  ฉันเอาหนังสือเล่มใหม่มาฝากด้วย  --  คริส"

คริสตัลลุกขึ้นเดินมาหาพี่สาว  ล้วงมือเข้าไปในเสื้อแจ็กเกตหยิบหนังสือเล่มกะทัดรัดออกมาเล่มหนึ่ง  ส่งให้เจสสิก้า  นัยน์ตาสองสีแวววาวในความสลัวของแสงไฟสีเหลืองของชั้นใต้ดิน  แลดูน่ากลัวพิลึก  สเตฟานี่ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดแทยอนจึงรักชอบเขา  เพราะใบหน้าหล่อเหลาแบบผู้หญิงของเขา  หรือความสูงใหญ่มาดแมน  แต่เจ้าเด็กบ้านี่ก็เพิ่งจะเป็นหนุ่มขนาดนี้ช่วงปีนี้เท่านั้นเอง  --  แล้วเธอจะสนใจเรื่องนี้ทำไมเนี่ย!

"คุณเอานิยาย Young Adult ให้ฉันอ่านเนี่ยนะ"

"The Hunger Games  เหมาะกับคุณนะ  ฉันว่า"  เจสสิก้าตอบ  ยิ้ม  พลางสอดแขนเข้าไปคล้องแขนน้องชาย  และพากันออกไป  สเตฟานี่มองตามหลังทั้งสองอย่างงวยงง

"ฉันไม่ใช่แคตนิสสักหน่อย"  เธองึมงำ  แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง  กางหนังสือเล่มใหม่อ่าน

.......................................

แทยอนมองหลานสาวอย่างสงสาร  แม้โดโรธีจะไม่ได้มีท่าทีเป็นเดือดเป็นร้อนเท่าไหร่กับการต้องมาอยู่บ้านคนอื่นแบบนี้  และคนที่น่าห่วงกว่าก็คงจะเป็นทิฟฟานี่ที่ป่านนี้คงเหงาน่าดู  โดโรธีมีลูกฝาแฝดของเธอเป็นเพื่อน  ยังไงก็ยังมีเรื่องสนุกให้ทำช่วยให้ลืมความเหงาไปได้ 

"คุณว่า  พวกเขาจะคุยกันรู้เรื่องไหม"  คริสตัลถามขึ้นเหมือนรู้ใจเธอ

แทยอนมองเขาผู้ซึ่งเพิ่งกลับมาจากการเดินไปเป็นเพื่อนพี่สาวเยี่ยมนักโทษที่ชั้นใต้ดิน  คริสตัลไม่ได้มองเธอ  เขาทำอะไรสักอย่างอยู่กับแล็ปท็อปตัวเก่งคู่ใจของเขา  ตัวที่มีอะไรไม่รู้เต็มหน้าจอและเธอไม่เข้าใจสักอย่าง  ถ้าเธอเข้าใจก็คงจะไม่ต้องซื้อซอฟต์แวร์จากสมิธแล้วละ

"ฉันหมายถึง  โดโด้กับแฝด"  คริสตัลอธิบายคล้ายกลัวเธอไม่เข้าใจ  นัยน์ตาสองสีของเขาเหลือบขึ้นจากสิ่งที่คงจะเป็นงานมาสบตาเธอ  "ฉันกำลังสั่งงานทางไกลกับกล้องวงจรปิดของแลนดอนอยู่  พี่ฟานี่อนุญาตให้ฉันทำ"

แทยอนเลิกคิ้ว  แปลกใจนิดหน่อย  "ญาติดีกันแล้วเหรอ"

คริสตัลยักไหล่  ก่อนก้มลงทำงานต่อ  "คงเฉพาะกิจมั้ง"

เสียงพูดฟังดูไม่แยแส  แต่คนกลางอย่างเธอก็ไม่สบายใจอยู่ดี  วันนี้เธอเพิ่งจะสัญญากับยุนอามาเองว่า  เราจะดีต่อกัน  ซึ่งความหมายของเธอมันเกี่ยวกับฝูงของเราด้วย

"คริส"

"ว่าไงคะ"

แทยอนกัดปาก  ไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่คริสตัลขานรับแต่ไม่มองหน้าเธอ  เธออาจเป็นผู้หญิงงี่เง่าก็ได้  เธอยอมรับ  แต่เธอไม่ชอบให้สามีเห็นอย่างอื่นสำคัญกว่า  แม้ว่านั่นจะเป็นงานของเขา

"เธอคงไม่โกรธฟานี่นะ"

คริสตัลเลิกคิ้ว  หากไม่ได้แปลกใจคำถาม  เขาสงสัยว่าความนุ่มตรงแผ่นหลังของเขาคืออะไรมากกว่า  พอเงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อปก็พบกับใบหน้าน่ารักชะโงกข้ามไหล่มาจากด้านหลัง  แทยอนทำหน้าตาไร้เดียงสาได้ทั้งที่กำลังยั่วเขาด้วยก้อนเนื้อเต่งตึงซึ่งมีอาหารสำคัญของฝาแฝดลูกๆ ของเขาอัดแน่นอยู่ในนั้น  --  ฟาร์มนมของเขากับเด็กๆ

"คุณแท?"  เขาเรียกเธอ  สะกดไม่ให้ปากสั่น  เด็กๆ อยู่ที่นี่  ท่องเอาไว้

"ว่าไงล่ะ  ไม่โกรธนะ"  แทยอนถามซ้ำเมื่อยังไม่ได้คำตอบ  ลอบยิ้มกับเสียงหัวใจเต้นรัวของเจ้าของแผ่นหลังแข็งแรงที่เธอลงทุนเบียดสองเต้าครัดเคร่งด้วยน้ำนมลงไป  อย่างไร  คริสตัลก็เป็นผู้ชาย  เขาตื่นเต้นง่ายดายกับเรื่องแค่นี้อยู่แล้ว  ยิ่งเธอแกล้งล้วงมือเข้าไปในเสื้อเขา  ลูบแผงอกที่กล้ามเนื้อแน่นๆ พวกนี้ทำให้เธออาย  เพราะหน้าอกเขาใหญ่กว่าเธอที่เป็นผู้หญิงแท้ๆ  เขาก็ยิ่งมือสั่นจนทำอะไรไม่ถูก  ถ้าเธอไม่ได้ตาฝาดไป  เธอเห็นเขี้ยวเขายาวพ้นมุมปากออกมาด้วย 

ตายล่ะ  แล้วเธอจะซวยไหมนี่?  คำถามนี้ต้องแลกด้วยอะไรหรือเปล่า

"ไม่  ไม่โกรธค่ะ"  คริสตัลตอบ  สำลักน้ำลายตัวเอง  เขาข่มใจอย่างหนักหน่วงที่จะไม่คว้าตัวภรรยาช่างอ่อยมาทำโทษให้หนำใจ  แค่แทยอนเล่นอะไรแบบนี้  โดโรธีก็มองพวกเขาด้วยสายตาแปลกๆ แล้ว

"คุณแท  โดโด้มองอยู่นะคะ"

"โอเค  ไม่ชอบ --"

"ปละ  เปล่า  คือว่า..."  เขาพูดไม่ออกแล้ว  สมองคิดแต่รสชาติของเนื้อตัวภรรยา  แล้วเขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเธอผละออกไปจับครูซที่กำลังจะหงายหลังตึงเพราะถูกแคลร์ผลักอย่างแรง  เด็กๆ แกล้งกันได้ทันเวลาช่วยชีวิตเขาพอดี  เขาเห็นโดโรธีส่งยิ้มขบขันมาให้เขาท่ามกลางเสียงดุลูกๆ ของแทยอน  ครู่ต่อมาเขาก็มีครูซนั่งอยู่บนตัก  แทยอนจับฝาแฝดแยกกัน  และให้เขาเลี้ยงครูซที่เงยหน้ามองเขาพร้อมกับจุกนมปลอมอยู่ในปาก

"ไง  ลูกชาย  โดนผู้หญิงเขาไล่มาสินะ"

ครูซพยักหน้าราวกับฟังเขาพูดรู้เรื่อง  มือน้อยๆ ชี้ไปทางแทยอนกับแคลร์และโดโรธีที่ไม่สนใจพวกเขาเลยสักนิด  คุยอะไรกันกระหนุงกระหนิงกันแค่สามคน  นี่บ้านเขามีการแบ่งแยกเพศแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

"ไม่เป็นไร  ไว้โตก่อน  เดี๋ยวป๊าจะสอนจีบสาว  รับรองติดแน่ๆ"

"คริส  ฉันได้ยินนะ"

คริสตัลหัวเราะแหะๆ  ปิดแล็บท็อปที่ตั้งโปรแกรมไว้ให้มันทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว  และช้อนตัวครูซขึ้นมาขี่คอตัวเอง  พาลูกชายออกไปวิ่งเล่นด้วยกันในสวนข้างบ้าน  สักพักเขาก็ได้ยินเสียงแคลร์ร้องตาม

..................................................... 

"คุณง่วงก็ไม่ควรออกมาเลยนะคะ"  ยุนอาเอ่ยขึ้นเบาๆ  ขณะที่คนนั่งในเบาะข้างๆ ปิดปากหาวหวอด  นัยน์ตาสีฟ้าละจากถนนมืดๆ มามองหน้าเจ้านายสาวหน้าบูดบึ้ง  "ฉันไปทำงานนะ  ไม่ได้ไปเที่ยว  ไม่ต้องมาเฝ้าก็ได้"

"ฉันมาแทนคริส"  เจสสิก้าตอบ  เสียงไม่พอใจ  แต่แป๊บเดียวก็หันมาสนใจหนทางข้างหน้าแทน  เพราะถึงจะมองเห็นในความมืด  เธอก็ไม่รู้สึกว่าคุ้นกับถนนเส้นนี้  "เราจะไปไหนกัน"

"ไปหาพ่อมด"  ยุนอาตอบ  เหลือบมองสีหน้าประหลาดใจของคนนั่ง  แล้วยิ้มออกมา  "ฉันนัดกับคุณทิฟฟานี่ไว้  ว่าจะไปเจอผู้พิทักษ์สายอาคมของฝูงแลนดอน"

"ถึงว่า  คริสมันถึงเป็นห่วงเธอ"  เจสสิก้าพึมพำ  พลางนึกสงสารน้อง  เขาต้องอยู่กับความกังวลว่าภรรยาของเขาจะเป็นอะไรไปอยู่ทุกวัน  แต่ทุกคนย่อมมีหน้าที่ของตัวเอง  เธอเองก็มี  "แล้วเราทำไมต้องมากันมืดๆ ด้วย  พรุ่งนี้ค่อยมาไม่ได้เหรอ"

"มันไม่ขลังค่ะ"  ยุนอาพูดเสียงขี้เล่น  ขยิบตาให้คนหน้าบึ้งที่ยื่นมือมาผลักหัวเธอจนเกือบไปกระแทกกระจกหน้าต่างรถ  "คุณ  ฉันขับรถอยู่นะ"

"ถ้าเธอไม่กวนฉันสักวัน  จะนอนไม่หลับหรือไง  ยุนอา"

"ฉันก็แค่ไม่อยากให้คุณเครียด  มันไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ"

"แล้วเธอเครียดได้งั้นสิ  คุณหมอ"

"ฉันมีตัวช่วยให้หายเครียดค่ะ  ช่วยได้ดีเกินไปด้วย  คุณน่าจะลอง --"

"เงียบ  และขับรถไป"  เจสสิก้าดุ  คว้าแก้วกาแฟร้อนที่ยุนอาเพิ่งแวะซื้อมาก่อนมุ่งหน้าเข้าสู่ถนนมืดๆ เส้นนี้  มาดื่มไปอึกใหญ่  มันเกือบจะเย็นชืดหมดแล้ว  "พวกที่ควบคุมแวมไพร์ชั้นต่ำนั่นได้  ไม่ได้มีแค่พวกที่มีอาคมนะ"

"แล้วคุณคิดว่าแวมไพร์เกรดเอจะยอมเสี่ยงมายุ่งกับเราหรือคะ  ปกติพวกเขากับเราก็ต่างคนต่างอยู่นะ  ไม่ล้ำเขตกันอยู่แล้ว"

"มันไม่แน่นอนหรอก  แล้วพ่อฉันว่าไง"

"ท่านให้เราตัดสินใจกันเองค่ะ"

"ไม่มีความรับผิดชอบเอาเสียเลย"

ยุนอายิ้มขำ  สั่นศีรษะไปมาให้คนขี้บ่น  "เวลาท่านลงมายุ่ง  คุณก็ไม่ชอบใจนี่คะ  เจสซี่"

"แต่นี่มันเรื่องงาน  ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว"  เจสสิก้าเถียงเสียงแข็ง  คล้ายเห็นหน้ายุนอาเป็นตัวแทนพ่อตัวเอง  แต่พอนึกขึ้นได้ก็เสยผมระบายความหงุดหงิด  ขณะที่ยุนอาขับรถต่อไปเงียบๆ  "เธอเคยสงสัยไหมว่า  ทำไมสภาสูงถึงต้องวุ่นวายกับแลนดอน  พวกเขาทำอะไร"

"พวกเขาขายกัญชาค่ะ"

"ยุนอา"

เจ้าของชื่อหัวเราะ  ยกมือข้างหนึ่งขึ้นยอมแพ้  "ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ  ฉันมีหน้าที่แค่ทำตามคำสั่ง  ไม่มีคำถาม"

เจสสิก้าจ้องหน้าคนตอบครู่หนึ่ง  ก่อนส่ายหน้าไปมา  เอือมระอาใจกับคนรักหน้าที่ยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง  "แต่ตอนนี้เธอต้องมี  เธอต้องถาม  เพราะเธอไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว  เธอมีครอบครัว"

"คุณก็ควรจะมี"  ยุนอาย้อน  ยกมือรับฝ่ามือที่จะมาฟาดไหล่ได้ทัน  เธอหัวเราะขำเมื่อเจสสิก้าสะบัดมือหนีไปนั่งหน้าบูด  ซดกาแฟอั๊กๆ     


.................................


..............................

คำเตือน : พึงระลึกไว้เสมอว่า พวกเขาเหล่านี้เป็นสัตว์ป่าในคราบมนุษย์นะคะ

รักค่ะ

อ้อ แล้วก็...ยุนอากับคริสตัล เขาเป็นสามีภรรยากันนะคะ เรื่องนี้... (ย้ำอีกครั้ง)


ป.ล. สั่งจองภาคสองได้แล้ววันนี้ - 15 พ.ย.60 ตามลิงก์นี้ค่ะ --->>> https://goo.gl/forms/RevY4KBJU084hlrf1

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

06 พฤศจิกายน 2017 เวลา 12:43:15
หื่น กัน จริง นะ
ฤดูเข้าคู่นี่อยู่นานๆหน่อยนะ :68:
เรื่องยังไม่ไปไหนเลย
แสดงความคิดเห็น