web stats

ข่าว

 


Sparkle_s3 (แฟนฟิค) - บทที่ 6 ทางสามแพร่ง

โพสต์โดย: anhann วันที่: 11 ธันวาคม 2017 เวลา 23:40:36 อ่าน: 319



บทที่ 6 ทางสามแพร่ง






คริสตัลนั่งอยู่ในรถดูกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่แทยอนจดมาให้ไปซื้อของใช้ซึ่งส่วนใหญ่เป็นของลูกๆ  นมผง  ผ้าอ้อมสำเร็จรูป  ขวดนม  แถมด้วยผ้าอนามัย (ที่ตอนนี้ยุนอาใช้คนเดียว  เพราะแทยอนท้อง)  เธอบอกว่าเขาควรไปซื้อของพวกนี้เอง  ไม่ใช่สั่งให้ซันนี่ไปซื้อ  เพราะมันเป็นเรื่องของครอบครัวเรา  เขาไม่อยากเห็นด้วยเท่าไหร่นักหรอก  ยังไงซันนี่ก็ไม่ได้ไปซื้อเองอยู่แล้ว  มีคนไปเป็นธุระให้แทนคุณแม่บ้านใหญ่เป็นประจำ  บางครั้งซันนี่ก็สั่งออนไลน์มาส่ง  อย่างพวกเครื่องครัว  เนื้อสัตว์  ของสดต่างๆ สำหรับทำอาหารให้กับคนในบ้านก็จะมีคนมาส่งถึงบ้านประจำเป็นสัปดาห์  แต่แทยอนก็ยังยืนยันว่าเขาต้องทำ

โอเค  ทำก็ทำสิ  มันก็ไม่ได้อะไรนักหนาหรอก  แค่ไปซุปเปอร์มาร์เกต  ทำตัวเป็นพ่อบ้านทั้งที่เขาเพิ่งอายุย่างสิบเก้าเท่านั้น  ดีเท่าไหร่แล้ว  เขาไม่ต้องเอาลูกๆ ฝาแฝดมาด้วยแบบตอนนั้น

เขาเงยหน้าขึ้นมองใครบางคนที่ปกติมารยาทดีงามมากเปิดประตูรถของเขาเข้ามานั่งในเบาะผู้โดยสาร  แน่นอน  เขาล็อกรถอย่างดีหลังจากเข้ามานั่งแบบนี้  แต่ก็แน่อีกนั่นแหละว่า  ผู้หญิงคนนี้ปลดล็อกมันได้  แค่สัมผัสมัน

"ถ้าคุณจะไปปล้นธนาคารเมื่อไหร่ก็บอกด้วยนะ  ผมจะขอส่วนแบ่ง"

"พี่แทยอนเป็นยังไงบ้างคะ"  ซอฮยอนเมินเสียงแซวของเจ้าของรถ  เมินแม้กระทั่งว่าเธอถือวิสาสะเข้ามาในรถของเขาโดยไม่ได้ขออนุญาต

"ดีขึ้นมากแล้ว  ตอนนี้อยากแต่จะทำงาน"

"ฉันเสียใจจริงๆ ค่ะ  ฉันรู้ว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับพี่แท  แต่ว่า..."

"ไม่เป็นไร  ผมเข้าใจ"  คริสตัลตอบ  "ถ้าคุณไปจะเยี่ยมเธอ  ผมยินดี  ขออย่างเดียว  อย่าเอาเรื่องทุกข์ใจไปให้เธอ  เพราะเธอเครียดไม่ได้  เธอยังป่วยอยู่  คุณเข้าใจนะครับ"

ซอฮยอนพยักหน้า  แปลกใจเล็กน้อยกับความสุภาพของอีกฝ่ายที่เธอไม่ได้เจอตัวเป็นๆ แบบนี้มานานมาก  เธอแทบจำเขาไม่ได้เลย  ถ้าไม่จำรถได้  รถคันนี้แทยอนชอบใช้มากและดูภูมิใจที่ได้ขับมันด้วย  ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับรถ  หรือเจ้าของที่ยกให้ขับ

"แล้วนี่จะไปไหนคะ  ฉันไปเป็นเพื่อนเอาไหม"

"ว่างหรือครับ"

"ตอนนี้ว่างค่ะ  ฉันจะได้ตามคุณไปเยี่ยมพี่แทเลย  แบบนั้นดีไหมคะ"

"ดีเหมือนกันครับ  ผมอยากได้คนช่วยเลือกชุดให้เด็กๆ อยู่พอดี"

"งั้นไปกันเลยค่ะ"

คริสตัลยิ้มรับ  สตาร์ตเครื่องยนต์และพามันออกจากลานจอดรถของมหาวิทยาลัยทันที  นัยน์ตาสองสีของเขามองตรงไปยังถนนเบื้องหน้า  กระนั้นหางตาเขายังมองเห็นสาวตัวสูงไม่แพ้ซอฮยอนยืนกอดหนังสืออยู่ริมทาง  และดูท่าทางเสียดายคล้ายพลาดอะไรบางอย่างไปนิดเดียว

นานะจัง  เอาไว้วันหลังละกันนะ

..........................................

ซอฮยอนเดินตามหลังคริสตัลซึ่งหอบข้าวของจากซุปเปอร์มาร์เกตพะรุงพะรังเข้ามาในบ้านสมิธ  ในอ้อมแขนของเธอก็มีอยู่หอบหนึ่ง  ถ้าจะให้เดินตัวเปล่าเข้ามาโดยไม่ช่วยเหลือเจ้าของบ้านเลย  ก็คงจะใจดำเกินไปหน่อย  แม้เจ้าของบ้านจะตัวใหญ่โตปานนี้ก็ตาม  มีเด็กในบ้านจะมาช่วยรับของตั้งแต่คริสตัลจอดรถแล้ว  แต่เขาปฏิเสธ  บอกว่าจะถือเอง  มันจึงเป็นแบบนี้

เธอตะขิดตะขวงใจอยู่บ้างกับการไปช้อปปิ้งซุปเปอร์มาร์เกตซื้อของสำหรับเด็กทารกแบบนี้กับผู้ชายที่ไม่ใช่คนรัก  หากเมื่อคิดซะว่าเป็นส่วนหนึ่งในการทำงานที่ทิฟฟานี่มอบหมายมา  เธอก็เฉยๆ  และคริสตัลก็ไม่ได้ทำอะไรรุ่มร่ามกับเธอด้วย  เขาสุภาพมากจนเหลือเชื่อ  อย่างกับคนละคนกับเด็กสาววัยสิบเจ็ดปีคนนั้น  อาจเพราะตอนนี้เขาเป็นเด็กหนุ่มไปแล้ว

"สรุป  มาหาคุณแทหรืออยากเจอคนอื่นด้วยฮะ" 

ซอฮยอนเงยหน้ามองคนถามระหว่างเดินเคียงกัน  คริสตัลยิ้มมุมปาก  นัยน์ตาสองสีมีแววล่วงรู้  เขาคงเดาได้อยู่แล้วละว่าเธอไม่ได้มีจุดประสงค์เพียงอย่างเดียว  เขาไม่ได้ตัวโตขึ้นอย่างเดียว  หากเฉลียวฉลาดขึ้นด้วย  ใจเย็นขึ้น

"เธออยู่ห้องชั้นเดียวกับห้องของคุณแทกับเด็กๆ  แต่อยู่คนละปีกกัน  ถ้าคุณอยากไปที่นั่น  ผมจะพาไป"

"เอาไว้เยี่ยมพี่แทกับเด็กๆ ก่อนก็ได้ค่ะ  แล้วคุณยุนอาอยู่ไหมคะ"

"ไปทำงานครับ  ทางสะดวก"  คริสตัลตอบ  ยักคิ้วขี้เล่นให้แขก

"งั้นก็รบกวนด้วยค่ะ"

เจ้าของบ้านพยักหน้า  เขาเดินนำเธอต่อไป  พูดคุย  ตอบคำถามเธอเท่าที่เขาจะตอบได้  เพราะถ้าตอบไม่ได้หรือเป็นความลับ  เขาคงไม่ตอบมัน  เธอเชื่อว่าเขาไม่ได้โง่  ดูจากการที่เขามีลูกล่อลูกชนในการคุยกับเธอแบบนี้  หากเป็นแบบนี้การหวาดระแวงสมิธของทิฟฟานี่ก็คงไม่เกินจริงไป  ถึงอย่างนั้น  เธอก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดีว่าสมิธต้องการอะไรจากแลนดอน  ในเมื่อพวกเขามีครบทุกอย่างแล้ว  ทั้งชื่อเสียงและความร่ำรวย

เธอมาที่นี่ไม่กี่ครั้งช่วงที่แทยอนคลอดฝาแฝดใหม่ๆ  ก่อนแทยอนจะกลับไปทำงาน  บรรยากาศของบ้านสมิธดูมีชีวิตชีวาขึ้นตั้งแต่มีฝาแฝดตัวน้อยมาคอยป่วนทุกคนในบ้านไม่เว้นจ่าฝูงสมิธผู้เคร่งขรึม  หรือบางทีอาจจะตั้งแต่ แทยอนย้ายมาอยู่ที่นี่  แต่สำหรับแลนดอนแล้ว  เงียบไปหลังจากแทยอนไม่อยู่  และตอนนี้ยิ่งเงียบกว่าสุสาน  เพราะแทยอนไม่ได้กลับไปเหยียบที่นั่นอีกเลย  แม้กระทั่งเด็กน้อยอย่างโดโรธีก็ยังรู้สึกได้และบ่นกับเธอตลอด

เรื่องของทิฟฟานี่กับแครีนเป็นยังไงกันนั้น  เธอไม่เคยคิดอยากจะยุ่ง  ยูริเองก็ไม่เคยสนใจพวกเขา  มันเป็นเรื่องส่วนตัว  ยิ่งช่วงหลังจากกลับมาจากไปทำงานตูนีเซีย  พวกเขาก็มักจะหายไปด้วยกันบ่อยๆ  หลายครั้งที่ทิ้งโดโรธีเอาไว้ให้เธอดูแลแทน  แต่มันไม่ได้เป็นปัญหา  เพราะเธออยู่กับโดโรธีมานานจนรู้ใจกัน  โดโรธีเป็นหลานสาวของเธอ  เธอไปรับไปส่งที่โรงเรียน  พาไปเที่ยว  ไปช้อปปิ้งบ่อยกว่าทิฟฟานี่กับแครีนด้วยซ้ำ  แค่เธอไม่อยากจะพูดถึง  มันไม่ใช่เรื่องใหญ่  และเธอเต็มใจทำให้หลาน  หากกระนั้นเธอกับโดโรธีก็ยังพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า  คิดถึงคุณจิ้งจอกตัวเล็กคนนี้มากๆ 

เสียงบ่นของแทยอนน่ารักจะตายไป...คุณลองฟังสิ

"คริสตัล  นมยี่ห้อนี้ลูกไม่กิน  เธอชงกินเองไปเลยนะ  ทำไมไม่จำว่าเคยซื้อมาแล้วลูกปัดทิ้งหมด  เอาไปเปลี่ยนเลย  ถ้าเปลี่ยนไม่ได้ก็กินเองไปซะ!  ฉันจดชื่อมันไปด้วย  เนี่ย  เห็นไหม  ถ่างตาดูซะบ้าง  ตาก็โตกว่าฉัน"

"คุณแท  คุณตามใจเด็กๆ มากไปแล้วมั้ง"  คริสตัลเถียงเสียงอ่อน  เขาถือกระป๋องนมผงที่โดนโยนคืนมาให้เอาไว้อย่างกับลูกบาสเกตบอล  เด็กๆ เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาสงสัย  เขาจึงนั่งยองๆ ลงคุยกับลูก  ไม่ให้ลูกเมื่อยชะเง้อคอมอง  แล้วก็โดนลูกเทนนิสปาใส่หน้าผากจนมึน

"พี่แทคะ  อย่าปามาโดนฉันนะ"  ซอฮยอนรีบพูด  ก่อนแทยอนจะล้วงลูกเทนนิสจากกระบอกเก็บมันมาอีกลูก  แล้วเธอจะโดนลูกหลงไปด้วย

"ซอฮยอน  เธอมาได้ไง"  แทยอนอุทาน  รีบวางกระบอกลูกเทนนิสลง  แล้วเข้าไปกอดน้องสาวตัวสูงอย่างคิดถึง 

"เบาๆ คุณแท  เดี๋ยวคุณซอก็กระดูกแหลกก่อนหรอกค่ะ"  คริสตัลแกล้งแซวภรรยา  เขาทิ้งกระป๋องนมผงไว้กับพื้น  และอุ้มลูกๆ ไปเดินเล่นทันที

"คริสตัล  บอกให้เอานมไปเปลี่ยนไง"

"ไว้ซื้อใหม่ให้ค่ะ  อย่าเสียงดังสิ  เดี๋ยวกระเทือนลูกสาวของเรานะ"

แทยอนกัดริมฝีปากล่างเอาไว้  อยากตะโกนด่าเจ้ายักษ์ใหญ่เหลือเกิน  หากเธอเกรงใจซอฮยอน  น้องไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเธอ  หาเวลาว่างไม่ค่อยจะได้

"ไปนั่งคุยกันดีกว่า  ซอ  --  คริส  อย่าพาลูกไปไกลนะ"

คริสตัลไม่ตอบ  มีแต่เสียงหัวเราะคิกๆ ของฝาแฝดดังมาให้ได้ยิน  เธอต้องอดกลั้นน่าดูจึงจะอยู่เฉยๆ แบบนี้ได้  อารมณ์เธอยังคงแปรปรวนง่ายเพราะเจ้าตัวเล็กในท้อง  แม้อาการแพ้จะลดลงมากแล้ว

"พวกเขาส่งเธอมาใช่ไหม  ซอ"

ซอฮยอนยิ้มเจื่อน  รู้สึกเหมือนทรยศความเชื่อใจของอีกฝ่าย  แต่คนอายุมากกว่ากลับสั่นศีรษะ  และมองเธอด้วยสายตาเข้าอกเข้าใจ

"มันเรื่องปกติ  ซอ  ไม่ต้องคิดมาก"

"แต่พี่ฟานี่แค่อยากรู้ว่าพี่สบายดีหรือเปล่านะคะ"

"เธอก็เห็นแล้วนี่  ก็ไปตอบเขาได้แล้วใช่ไหมล่ะ"

"แต่แทคะ  พี่ไม่คิดว่ามันหนักเกินไปเหรอคะ  สำหรับตอนนี้ที่..."

"พี่ดูแลเขามาสามสิบปีแล้วนะ  ซอ  ถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องทำอะไรด้วยตัวเอง  ดูแลตัวเอง  พี่มีครอบครัวของพี่ที่ต้องดูแลเหมือนกัน  เธอก็เห็นนี่ว่ามันวุ่นวายแค่ไหน  และไม่ต้องถามนะ  ว่าทำไมพี่ถึงอยากมีลูกเยอะๆ  พี่แค่อยากมีครอบครัวใหญ่ๆ  มันก็แค่นั้นแหละ  ไม่มีอะไรมาก  พี่ชอบแบบนี้"

"เข้าใจค่ะ"

"เธอเองก็เหมือนกันนะ  ซอฮยอน  เธอควรหาความสุขให้ตัวเองบ้าง  อย่าทุ่มเทให้มากไป  ดูยูริเป็นตัวอย่าง  เขาทำงานก็จริง  แต่เขายังเที่ยว  ยังมีเวลาให้กับตัวเอง  ไม่เหมือนเรา"  แทยอนสอน  "เวลางานก็ทำงาน  หมดเวลางานแล้ว  ก็เป็นเวลาของเธอ  ไปเที่ยว  ไปสังสรรค์กับคนอื่นบ้าง"

"ฉันไม่มีเพื่อนแบบนั้นหรอกค่ะ  พี่ก็รู้"

"ไปกับยูริสิ  รายนั้นมีเพื่อนเที่ยวเยอะเลย"

"แล้วถ้าฉันเจอคนแบบสามีพี่ล่ะคะ"  ซอฮยอนพูดยิ้มๆ  แทยอนจึงค้อนขวับเข้าให้อย่างไม่จริงจัง  "แหม  ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  พี่ยังโชคดีนะ  ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปเยอะจนฉันแทบจำไม่ได้เลย"

"แต่ก็ยังนรกเหมือนเดิม  เธอดูสิ  ให้ไปซื้อของแค่นี้ก็ซื้อผิด  ใช้ได้เหรอ  แล้วก็ชอบเล่นกับลูกห่ามๆ ด้วยนะ  พี่ละหวาดเสียวทุกที"

"ก็น่ารักดีค่ะ"

แทยอนสั่นศีรษะ  คล้ายจะไม่เห็นด้วย  แต่ในใจเธอก็ยิ้มเป็นสุขจนมันฉายออกมาทางแววตาให้ซอฮยอนเห็น  และยิ้มตามไป

"ฉันดีใจนะคะ  ที่พี่สบายดีแบบนี้  มาเห็นกับตาก็สบายใจขึ้นค่ะ  ถึงฉันจะอยากให้พี่กลับมาทำงานด้วยอีก  แต่ถ้ามันทำให้พี่รู้สึกไม่ดีก็อย่าเลยค่ะ  คนบางคนเขาก็เลือกทางของเขาไปแล้ว  ถ้าพี่จะเลือกของพี่บ้าง  มันก็ไม่ได้ผิดหรือแปลกอะไร"

"ขอบใจนะ  ซอฮยอน"

ซอฮยอนพยักหน้าอย่างยินดี  และโผเข้ากอดกัน  เธอผละออกจากตัวแทยอนเมื่อเด็กรับใช้ที่คริสตัลสั่งให้นำของว่างมาต้อนรับเอาของมาส่งให้  พวกเธอกินกันไปคุยไปเรื่องสัพเพเหระตามประสาไม่ได้เจอกันนานจนกระทั่งคริสตัลพาเด็กๆ กลับเข้ามา  ซอฮยอนจึงขอตัวกลับ  แทยอนจะออกไปส่ง  แต่ซอฮยอนบอกเกรงใจเด็กๆ ที่อยากอยู่กับคุณแม่  คริสตัลจึงอาสาออกมาส่งให้  ตรงกับความต้องการของเธอพอดี

"แล้วคุณแทไม่สงสัยเหรอฮะ  ว่าคุณไม่ได้แค่มาเยี่ยมเธอ"  คริสตัลถามขึ้นระหว่างทางที่จะเดินไปยังห้องพักของเม็บและเจย์เดน

"ฉันว่าพี่แทรู้อยู่แล้วค่ะ  ไม่มีอะไรปิดพี่แทได้หรอกค่ะ"  ซอฮยอนตอบ

"ถึงว่าละ  ผมทำอะไร  เธอรู้ทันหมดเลย"

"พี่แทมีเซ้นส์ในการจับผิดคนค่ะ  บางครั้งที่ทำเป็นไม่รู้  ก็เพราะยอมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ค่ะ  เพราะฉะนั้นถ้าคิดจะทำอะไรไม่ดีละก็  คิดให้ดีด้วยนะคะ  ฉันไม่ได้ขู่นะ  พูดจริง"

คริสตัลหัวเราะแห้งๆ  เกาท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ  "แปลกนะครับ  รู้สึกเหมือนคราวนี้คุณพูดเยอะขึ้น  ไม่ดุเท่าไหร่แล้วด้วย"

"เพราะคุณเป็นเด็กดีค่ะ  คริสตัล  ฉันชอบเด็กดี"  ซอฮยอนตอบยิ้มๆ  หากสำหรับคริสตัลก็ยังน่าขนลุกอยู่ดี 

"อืมม์  รู้สึกว่าจะไม่อยู่ที่ห้องกันนะฮะ"  คริสตัลพูดขึ้นเมื่อมาถึงห้องของเม็บ  "น่าจะพาเจย์เดนไปเดินเล่นในสวน  เราลองไปที่นั่นกันดีกว่าครับ"

ซอฮยอนเห็นด้วย  ทั้งสองจึงออกไปยังสวนข้างบ้านด้วยกัน  และเจอกับเม็บและเจย์เดนจริงๆ  ผู้หญิงผมทองอุ้มลูกชายนั่งอยู่บนชิงช้า  มันไกวเบาๆ ด้วยแรงดันจากเท้าของเม็บกับผืนดิน  สองแม่ลูกดูสวยงามท่ามกลางแสงของดวงตะวันยามโพล้เพล้ราวกับเทพธิดาและเทพบุตรตัวน้อย

"เข้าไปไหมฮะ  เดี๋ยวเข้าไปเป็นเพื่อน"  คริสตัลเสนอ  ซอฮยอนเงยขึ้นมองหน้าเขาอย่างลังเล  "คุณมีอะไรจะมาให้เธอไม่ใช่เหรอฮะ"

"มีค่ะ  แต่กลัวเธอจะไม่รับ  แล้วฉันจะหน้าแตก  วันนี้ขอแค่ดูอยู่ตรงนี้อย่างเดียวก็พอแล้วมั้ง"

"ตามใจครับ"  คริสตัลพูด  "งั้นกลับเลยไหม  ผมจะไปส่ง  ต้องออกไปข้างนอกพอดี  เปลี่ยนนมให้ลูกๆ น่ะฮะ"

ซอฮยอนหลุดยิ้มกับรอยยิ้มแห้งๆ ของคนตัวสูง  เขาผายมือให้เธอเดินนำไปก่อน  แล้วเดินตามหลังมา  สุภาพจนน่าทึ่งมากๆ  ไม่แปลกใจแล้วว่า  ทำไมแทยอนจึงชอบอยู่กับเขา  เขาเปลี่ยนไปมากขนาดนี้นี่เอง

"คุณมาที่นี่ได้ตลอดนะฮะ  ซอฮยอน  ขอแค่ไม่เอาภรรยาผมไป"

"พี่แทไม่ไปกับฉันหรอกค่ะ  ยกเว้นคุณจะไม่น่ารักกับเธอแล้ว"

คริสตัลพยักหน้าขอบคุณสำหรับคำแนะนำ  ซอฮยอนเข้าไปนั่งในรถเมอร์เซเดสคันหรูของคุณชายสมิธ  เธอเงยหน้ามองตัวคฤหาสน์อย่างพิจารณา  มันดูน่ากลัว  น่าเกรงขามเมื่อมองจากภายนอกแบบนี้  ต่างจากภายในได้อย่างเหลือเชื่อโดยเฉพาะในห้องของแทยอน  ตรงนั้นอบอวลไปด้วยความรัก  อบอุ่นจนน่าอิจฉา  ทำให้เธอเข้าใจจิ้งจอกสาวได้มากขึ้น  ถึงอย่างนั้น  เธอก็ไม่เชื่อว่า  มันเกี่ยวกับที่แทยอนอยากจะคืนตราประจำฝูงแลนดอนจนต้องฝากมากับเธอแบบนี้  เพราะทิฟฟานี่ไม่ยอมรับคืนมัน

"คริสคะ  ฉันถามอะไรอีกอย่างได้ไหม"  ซอฮยอนเอ่ย  มาถึงขั้นนี้แล้ว  เธอควรจะมีอะไรติดมือไปบ้าง  นอกจากตราของฝูงที่แทยอนยัดใส่มือมา

"ได้ฮะ  ถามมาสิ  ถ้ารู้  ผมจะตอบให้  ยกเว้น..."

"ความลับ  --  ฉันเข้าใจค่ะ"  เธอชิงพูดก่อน  "คุณรู้สาเหตุของการถอนหมั้นระหว่างพี่คุณกับพี่ฟานี่ไหมคะ"

"ไม่รู้ฮะ  เจไม่ได้บอกผม  ผมรู้แค่ว่าพี่ฟานี่เป็นคนถอนหมั้น  พวกเขาคืนของให้กันและกัน  และพยายามปิดพวกนักข่าวไม่ให้รู้  มีเท่านี้ที่ผมรู้  ดังนั้น...คุณควรถามพี่ฟานี่นะฮะ  ถ้าอยากรู้ความจริง"

ซอฮยอนทำสีหน้าเข้าใจ  ทอดสายตามองออกไปนอกรถ  หากไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ  เธอนึกถึงแต่ตราประจำฝูงที่แทยอนให้คืนมาในกระเป๋าเบลเซอร์ข้างขวา  และพินัยกรรมฉบับเสริมในกระเป๋าด้านในซึ่งยังไม่มีโอกาสได้ให้กับเจ้าของมัน  เพราะเธอยังไม่กล้าเผชิญหน้ากับ...ผู้หญิงคนนั้น

........................................

เจสสิก้าดึงเนคไทลากคริสตัลให้ก้มลงมาหาหลังจากได้ยินว่าเขาชวนแม่อุ้มบุญของเจย์เดนไปไนต์คลับด้วยกัน  หากเจ้ายักษ์ก็ยังฉีกยิ้มแป้นแล้น กวนประสาทอยู่จนเธอต้องลากเขาออกมาคุยกันสองคนข้างนอกห้องเม็บ

"จะชวนไปทำไม  ที่นั่นมันดีที่ไหน  ชวนยุนอาไปโน่น"

"ฉันไม่ว่างค่ะ"  ยุนอาตอบมาจากอีกด้านของทางเดิน  ตาสีฟ้าจ้องแต่แท็บเล็ตในมือที่จิ้มๆ ทำอะไรกับมันอยู่อย่างขะมักเขม้น  "แทยอนทำงานได้ดีมาก  แป๊บเดียวหาข้อมูลได้เพียบ  ฉันกลับไปไล่ผู้ช่วยหอยทากที่บริษัทออกได้เลยนะเนี่ย  คริส  เธอมาดูสิ"

"นี่ๆ  ฉันพูดเรื่องนี้อยู่นะ  จะเปลี่ยนเรื่องพูดทำไม  ช่วยกันดีนักนะ"

"ฉันคุยเรื่องงานนะคะ  เจ้านาย  ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว...แบบคุณ" 

เจสสิก้าขมวดคิ้วฉับ  อยากเดินไปเหยียบเท้าคุณที่ปรึกษาจอมกวนด้วยส้นเข็ม  หากเด็กยักษ์ตรงหน้าก็วาดแขนมาล็อกคอเธอเอาไว้ก่อน

"นี่คิดจะรุมฉันเหรอ  ใช่ซี่  ฉันมันตัวคนเดียวนี่"   

"ดราม่าอีกแล้วน่ะ  เจ  เพ้อเจ้อน่า"  คริสตัลส่ายหน้าไปมา  ระอาใจกับพี่สาว  "ยุนให้คุณแททำรีเสิร์ทเรื่องลัทธิปราบซาตานอยู่  ใช่ไหม  ยุน"

"ใช่  จำได้เหมือนกันนี่  คริสตัล  นึกว่าไม่ได้ฟัง"  ยุนอาไม่วายเหน็บคุณสามี  คริสตัลจึงหันไปฉีกยิ้มหวานให้  ก่อนตัวงอเพราะโดนศอกแหลมๆ ของพี่ทิ่มท้องอย่างแรง

"โอ๊ย  เจ  จะฆ่าฉันหรือไง  ทำไมต้องทำรุนแรงกันด้วย"

"หมั่นไส้ไง  หยอกกันอยู่ได้  รำคาญ"  เจสสิก้าว่า  กอดอกหงุดหงิด  คริสตัลกับยุนอามองหน้ากันด้วยสายตารู้กัน  เธอจึงเอื้อมมือบิดหูน้องอีกทีแรงๆ  ก่อนหนีไปแอบหลังยุนอาเป็นเด็กๆ 

"นี่เลิกเล่นก่อนค่ะ  มาดูสิว่า  ฉันได้อะไรมา"  ยุนอาพูดเสียงดุ  จับตัวจ่าฝูงที่ทำตัวเป็นเด็กน้อยออกมาดูงานที่เธอ (แทยอน) หามาได้  "ดูๆ ไปแล้วก็เหมือนลัทธิหลอกลวงคนให้ไปสวดมนต์และทำพิธีประหลาดๆ ตามความเชื่อว่าจะช่วยขจัดเคราะห์ร้ายหรือความยากจนไปจากพวกเขาได้  แต่ภายในจะมีกลุ่มเล็กๆ อยู่อีกกลุ่ม  เป็นสมาชิกพิเศษ  เป็นพวกที่มีความต้องการอยากล่าปีศาจ  ประมาณว่าอยากจะเป็นฮีโร่อยู่ค่ะ  พวกนี้จะล่าพวกสิ่งเหนือธรรมชาติทุกอย่าง  แต่ส่วนมากพวกเขาจะเจอแค่ผีที่ยังหลงอยู่ในมิตินี้ตามโรงแรมที่มีคนตาย  บ้านร้าง  หรืออะไรเถือกๆ นั้น  ดูเหมือนจะไม่เคยล่าอย่างอื่นได้เลย  ยกเว้นในสมัยหนึ่ง  คงเป็นราวๆ สองร้อยปีที่แล้ว  ตอนฉันเกิดหรือหลังจากนั้นไม่นาน  มีบันทึกอย่างภาคภูมิใจไว้ว่าพวกเขาล่าแวมไพร์กับมนุษย์หมาป่า  พวกแวร์วูล์ฟ  ไม่ใช่แบบเราได้ค่ะ  ถ่ายรูปมาลงด้วยนะ  เห็นไหม"

"งั้นก็แปลว่าเป็นคนละพวกกับที่เคยไล่ล่ากลุ่มของแทยอน"  เจสสิก้าถาม  เริ่มสนใจขึ้นมาบ้าง  "หรือเกี่ยวพันกัน"

"แทยอนกำลังสืบอยู่ค่ะ  ถ้าโชคดีก็คงเร็วแบบนี้อีก"

"นี่เธอใช้คนท้องทำงานขนาดนี้เลยเหรอ  ยุนอา"

"เธออยากทำค่ะ  คุณถามคริสสิ  ให้อยู่เฉยๆ ก็งอแงอาละวาดจะตาย  ให้ทำๆ ไปเถอะจะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่าน  งานเสร็จเร็วด้วย"  ยุนอาตอบ  ไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด  เจสสิก้ามองหน้าคริสตัล  น้องชายก็ยิ้มแหยๆ  พูดอะไรไม่ได้

"แล้วหาไปทำไม  มันเกี่ยวอะไรกับงานของเรา"

"ฉันกำลังสงสัยว่า  พวกเขาอาจร่วมมือกับหมาป่าบางกลุ่มที่ต้องการให้มีการล้มล้างสภาสูงคณะนี้  และจัดตั้งคณะใหม่ขึ้นมาก่อนวาระค่ะ"

"ผลัดละสี่ปี  ใช่ไหม  ถ้าฉันจำไม่ผิด"

"ค่ะ  แต่คณะนี้อยู่มาสองวาระแล้วค่ะ  และอาจจะเป็นสาม  เพราะไม่มีใครอยากขึ้นมาเลย  แล้วพวกคนเก่าๆ ก็ยังไม่มีใครตายด้วย"

เจสสิก้าทำหน้าเบี้ยวหลังจากฟังยุนอาพูดเรื่องการเมือง  ส่วนคริสตัลหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเล่นเกมตั้งนานแล้ว  เขาไม่ฟังเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว  ไม่อย่างนั้นเขาจะคิดเรื่องสนุกๆ มาทำเกมไม่ออก  การเมืองกับเขาเหมือนยืนคนละฝั่งกัน  ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังต้องรับคำสั่งจากสภาสูง  หากทางนั้นจะให้เขาทำอะไรให้เป็นพิเศษ  อะไรที่คนอื่นทำไม่ได้

"ถ้าตอนนั้นลอร์ดควิลล์ตายไป  พวกเขาก็คงหมดวาระไปด้วยใช่ไหม"

"ค่ะ  ถึงตอนนั้นก็จะมีการคัดเลือกคณะใหม่ขึ้นมา"  ยุนอาตอบ  "แต่คุณก็รู้นะคะว่า  พวกจ่าฝูงทั้งหลายไม่มีใครชอบสภาสูงสักคน  รวมถึงคุณด้วย  เพราะพวกเขาชอบแทรกแซง"

"ของเราไม่ค่อยโดน  จะมีก็วาลดริดกับแลนดอน"

ชื่อฝูงสุดท้ายจากปากเจสสิก้าเรียกให้นัยน์ตาสองสีเหลือบขึ้นจากจอโทรศัพท์มือถือ  และสีฟ้าละออกจากแท็บเล็ต

"แปลว่า  ที่สภาสูงเรียกคุณไปวันนั้น  เพราะเรื่องนี้"  ยุนอาถาม  นึกถึงวันที่เม็บคลอดเจย์เดนและเธอจำเป็นต้องทำคลอดให้  ทำให้เจสสิก้าต้องไปประชุมที่สภาสูงเพียงคนเดียว

"ฉันเข้าใจเรื่องวาลดริด  พวกเขากำลังมีเรื่องชิงตำแหน่งจ่าฝูงกันอยู่  เพราะคนเก่าเพิ่งสิ้นไป  แล้วแลนดอนล่ะ"  คริสตัลถาม  เห็นแบบนี้เขาก็พอจะรู้อะไรๆ อยู่บ้างเหมือนกัน  ไม่ใช่ปิดหูปิดตาไปหมด

"แลนดอนก็มีเรื่องวุ่นวายภายในอยู่ไงล่ะ  มีมาตั้งนานแล้ว  แต่ที่ไม่มีใครเข้าไปยุ่ง  เพราะเราช่วยหนุนอยู่  แต่ตอนนี้..."  เจสสิก้าไม่ได้พูดจนจบ  แต่คริสตัลกับยุนอาก็เข้าใจได้ 

"แถมตอนนี้พวกเขาไม่มีรองหัวหน้าอย่างแทยอนอีก  พวกเธอก็คิดดูเอาละกัน  ว่ามันจะระส่ำระสายแค่ไหน  ไม่อย่างนั้น  เขาคงไม่ส่งซอฮยอนมาที่นี่หรอก  จริงไหม  คริสตัล"

คริสตัลไม่แปลกใจที่พี่สาวรู้เรื่องนี้  หากมีอะไรเกิดขึ้นในบ้านเรา  เช่น  มีใครมาใครไปแล้วเจสสิก้าไม่รู้  นั่นจึงจะแปลว่าพี่ไม่ใส่ใจเรื่องภายในบ้าน

"เธอมาเยี่ยมแทยอน  และตั้งใจจะเอาพินัยกรรมฉบับเสริมมาให้เม็บ  แต่ยังไม่มีโอกาสให้"  ฝ่ายน้องเอ่ยแจ้ง  คนพี่พยักหน้าเข้าใจ

"ฉันนึกว่าจะต้องผ่านทนายซะอีก"  ยุนอาเอ่ยอย่างผิดสังเกต

"ซอฮยอนเป็นทนายคนหนึ่ง  ยูริเป็นทนายประจำตระกูล  เขาสามารถมอบหมายให้ซอฮยอนมาแจ้งได้รวมถึงถือมาด้วย  แต่ต้องได้รับความเห็นชอบจากผู้จัดการมรดกด้วย"  เจสสิก้าชี้แจง  ยุนอาจึงทำหน้าตาเข้าใจ  และเอะใจจนต้องเอ่ยพูดต่อ

"ถ้าให้ฉันเดา  ผู้จัดการมรดกคนนั้น  คือ  ทิฟฟานี่  แลนดอน"

"ฉันก็คิดแบบนั้น  เพราะไม่มีทางจะเป็นสเตฟานี่ไปได้"

ยุนอาสบตากับคริสตัล  พลางสั่นศีรษะให้อย่างไม่เห็นด้วย  เจสสิก้าสังเกตเห็นสองคนสื่อสารกันโดยไม่ให้เธอรู้  ปกติเธอก็จะไม่ยุ่งด้วย  แต่คราวนี้เธอต้องยุ่ง  เพราะมันเกี่ยวกับงาน

"พวกเธอมีอะไรกัน  อย่าซุบซิบกันต่อหน้าฉัน  ไม่งั้นก็ไปให้ไกลๆ"

"เรากำลังคุยกันว่า --"

"ไม่เอาน่า  คริส  มันไม่ใช่เรื่องของเรา"  ยุนอาแย้ง  คว้าเนคไทคริสตัลดึงให้เขามาอยู่ข้างเธอ  พลางขมวดคิ้วเตือน  "จะไปตรวจไนต์คลับก็ไป  เดี๋ยวฉันไปด้วย  ไม่ต้องไปกวนคนอื่นหรอก"

"เดี๋ยว  เธอสองคนน่ะ  ถ้าไม่พูดกับฉัน  ก็ไม่ต้องพูดแล้วนะ  ฉันจะไม่ฟังอะไรจากพวกเธออีกเลย"  เจสสิก้าขู่  ยุนอากลอกตามองเพดาน  คริสตัลก็โอบเอวเธอไว้ไม่ให้เดินหนีไปอีกด้วย

"โอเคๆ  ฉันยอมแพ้"  คุณที่ปรึกษาพูด  บิดเนื้อตรงสีข้างของคริสตัลไปหนึ่งทีอย่างหงุดหงิด  เขาก็ยังยิ้มแป้น  แอบลูบก้นเธอตรงด้านหลังจนเธอต้องตีมือให้เลิกทำรุ่มร่ามต่อหน้าเจสสิก้าที่ดูเหมือนจะพยายามไม่สนใจมัน

"มันมีทางแก้ไขอยู่สามทางที่จะไม่ให้สภาสูงไปแทรกแซงแลนดอนได้  แต่ฉันขอตัดทางที่จะให้แทยอนกลับไปที่นั่นออกค่ะ  เพราะฉันไม่คิดว่าเธอจะอยากกลับไป  อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ที่อะไรๆ ยังครุกรุ่นอยู่  ก็จะเหลืออยู่แค่คุณกลับไปหมั้นกับทิฟฟานี่...วิธีนี้ก็อาจจะยากไปอีกสำหรับทั้งคุณและเธอ  แต่ก็ยังมีอีกทางคือ  ประกาศออกไปว่าแม่ของเจย์เดนซึ่งเป็นลูกชายของคุณเป็นคนจากแลนดอน  เม็บจะต้องยอมรับด้วยว่าเธอเป็นลูกสาวนอกสมรสของมิสเตอร์แลนดอนที่เกิดจากหญิงอื่นซึ่งไม่ใช่มิสซิสแลนดอน  และอาจหมายรวมไปถึงว่าเธอจะต้องไม่ปฏิเสธพินัยกรรมเสริมที่เป็นชื่อของเธอค่ะ"

"ยุน  ฉันว่ามันโคตรยุ่งเลยนะนั่น"

"ก็ฉันบอกแล้วว่า  มันไม่เกี่ยวกับเรา  เราไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่ง"

"ฉันจะลองคิดดู"  เจสสิก้าแทรกขึ้น  ยุนอากับคริสตัลจึงมองเธอเป็นตาเดียว  "จะไปทำอะไรก็ไปกันเถอะ  ฉันจะกลับห้องละ"

ยุนอาขมวดคิ้วมองตามหลังผู้เป็นเจ้านายและพี่สามี  พลางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจแทน  แต่ไม่ลืมตีมือคริสตัลที่มาลูบๆ คลำๆ  ตามสะโพกของเธอ  ก่อนกระชากเนคไทเขา  ลากให้เดินตามกันมาไปขึ้นรถด้วยกัน

"ฉันว่า  พี่เธอไม่เคยเข็ดจริงๆ เลย  คริส  ชอบหาเรื่องเข้าตัวเอง"

"เอาน่า  ยุน  เราเป็นผู้พิทักษ์ไม่ใช่เหรอ"

"แต่สำหรับพวกเขา  เราเป็นปีศาจ  คริส"

คริสตัลไม่เถียง  เขาทำเพียงฟังภรรยาบ่นระหว่างนั่งอยู่บนรถด้วยกัน  รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง  และเหลือบตาขึ้นมองดวงจันทร์เต็มดวงที่โดนเมฆดำๆ บังอยู่  พลางคิดไปว่าคืนนี้หมาป่าตัวไหนจะหอน   


............................

เข้าเนื้อหาหลัก  ก็จะเครียดๆ หน่อยนึงนะคะ  อิอิ   :21: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

12 ธันวาคม 2017 เวลา 10:26:03
นี่เจอยากช่วยแลนดอนหรือจะช่วยแม่ของลูกดีอ่ะ
แสดงความคิดเห็น