web stats

ข่าว

 


SISTER SISTER (ตกหลุมรักเธอ พี่สาวข้างบ้าน) - บทที่ 8 Some Type of Love

โพสต์โดย: anhann วันที่: 14 ตุลาคม 2018 เวลา 22:15:18 อ่าน: 150





บทที่ 8 Some Type of Love





ที่โรงเรียนคาร่ามีงานนิทรรศการวิทยาศาสตร์  เจ้าแว่นชวนเธอไปดูด้วย  เพราะเจ้าตัวก็ร่วมจัดนิทรรศการกับเขาด้วยเหมือนกัน  งานที่ไปนั่งประชุมกันในร้านเธอนั่นแหละ  คาร่ากับเพื่อนๆ ไปคุยงานกันที่ร้านเธอทุกเย็นเว้นไปหนึ่งวันที่พวกเขาต้องช่วยกันจัดสถานที่ที่โรงเรียน  วันนั้นก็คือวันนี้แหละ  คาร่าบอกเธอไว้เมื่อคืนว่าวันนี้จะกลับบ้านช้า 

มันกลายเป็นเรื่องแปลกเวลาไม่เห็นคาร่าในร้าน  พอเผลอหันไปทางที่คาร่ากับกลุ่มเพื่อนเคยนั่งคุยงานกันอยู่แล้วไม่เจอ  แล้วมันดูเหมือนร้านว่างเปล่าชอบกลทั้งที่มีลูกค้าคนอื่นแวะเวียนเข้ามาอยู่ตลอด  หรือไม่มีใครคอยกวนเธอ  ไม่มีใครคอยส่งยิ้มทะเล้นๆ ให้เธอ  มันเลยดูว่างๆ แบบนี้

"ไอรีน  เหนื่อยก็พักบ้างก็ได้นะลูก" 

ไอรีนเหลือบตาขึ้นมองพ่อขณะกำลังนั่งเหม่ออยู่ตรงบันไดทางลงไปห้องสโตร์  เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามานั่งทำอะไรตรงนี้ 

"ปวดขานิดหน่อยค่ะพ่อ"  เธอตอบ  ทุบขาตัวเอง  ย้ำว่าปวดจริงๆ

"งั้นก็กลับบ้านไปพัก  ไม่ต้องห่วงพ่อหรอก" 

"จะดีเหรอคะ"  ไอรีนถาม  เกือบระงับความรื่นเริงไม่ได้  รู้สึกผิดด้วยว่าที่จริงขาเธอก็ไม่ได้เจ็บปวดอะไรขนาดทำงานต่อไม่ได้  เธอแค่อยากย่องไปหาคาร่าที่โรงเรียน  แต่ไม่กล้าพูดกับพ่อตรงๆ  มันน่าอายออกจะตาย

"ไม่เป็นไรหรอกลูก  ไม่มีอะไรต้องกังวลเลย  ร้านเรามีพนักงาน  พวกเขาทำงานกันได้อยู่แล้ว  พ่อก็อยู่  ลูกมาช่วยแบบนี้อาจจะเหมือนมาแย่งงานพวกเขาทำก็ได้นะ"

"แปลว่าหนูไม่ควรมาเหรอคะ"

"ไม่ใช่แบบนั้น  พ่อแค่จะบอกว่า  ถ้าหนูมีอะไรจะทำก็ไปทำเถอะ  ร้านมันอยู่ได้อยู่แล้ว  แต่พ่อก็ดีใจที่ลูกมีน้ำใจมาช่วย"

ไอรีนยิ้มออก  ลุกขึ้นมากอดพ่อตามประสาลูกสาวที่สนิทกับพ่อแม่  แต่พอเธอจะเดินไปเปลี่ยนชุดเตรียมออกจากร้าน  ขาเธอก็ต้องหยุดเพราะเสียงหยอกเย้าของบิดา

"ถ้าจะไม่กลับมากินข้าวเย็นกับพ่อกับแม่ก็ไม่เป็นไรนะลูก  พวกเราอยู่กันได้  ถึงจะเหงานิดหน่อย"

ไอรีนหัวเราะเพราะท่าทางน่าขันของพ่อ  "แล้วหนูจะรอดูว่าจะมีใครบ่นหรือเปล่า  ถ้าหนูกลับบ้านช้ากว่าทุ่มนึง"

"ก็ต้องดูก่อนว่าหนูไปกับใคร  ถ้าไปกับ --"

"ไม่ต้องเชียร์แล้วค่ะ  ตัวเต็งของพ่อน่ะ  คะแนนนำลิ่ว  ไม่มีคู่แข่งแล้วด้วยมั้ง"  เธอพูดแล้วรีบเดินจากมาก่อนที่พ่อจะคิดหาคำพูดมาตอบโต้ได้ทันและทำให้เธอต้องอายมากกว่านี้

..................................................

"ปาร์ค  ไม่ถึงอะ"  แอชลีย์ร้องเรียกคาร่าให้มาช่วยติดริบบิ้นให้แทนตรงตำแหน่งบอร์ดที่สูงเกินกว่าตัวเธอจะติดถึง 

"มา  ฉันเอง"  แฟรงก์มาแย่งของจากมือแอชลีย์ไปตัดหน้าคาร่าที่ส่งมือมารับมันแล้ว  แอชลีย์ทำหน้าทำตาไม่ชอบใจให้คาร่าซึ่งรู้ว่าอะไรเป็นอะไร  แต่ทำเพียงส่ายหน้าให้เพื่อนเท่านั้น  แล้วสองสาวก็เดินไปทำงานต่อกันที่อื่น  ไม่สนใจจะช่วยเด็กหนุ่มที่อยากเป็นฮีโร่ให้พวกเธอสักคน

"น่าตลกชะมัด  หมอนั่น"  แอชลีย์วิจารณ์เสียงขำระหว่างมาช่วยคาร่ากับเพื่อนคนอื่นๆ ตัดกระดาษอยู่บนพื้นห้องเรียน 

"ช่างเขาเหอะน่า"  คาร่าบอกปัด  ไม่อยากให้เพื่อนมีเรื่องกัน  "ถ้าเขาอยากทำก็ปล่อยเขาไปสิ  เราจะได้สบาย"

"ที่มาช่วยก็เพราะหวังอยากจะอยู่ใกล้ๆ เธอน่ะสิ"  แอชลีย์กระซิบ  เหลียวมองนายแฟรงก์ที่ตอนนี้มีเพื่อนผู้ชายคนอื่นในกลุ่มไปช่วยเขาแล้ว  แต่หมอนั่นก็ยังพยายามหันมามองทางที่คาร่านั่งอยู่เรื่อยๆ  แม้เพื่อนเธอจะไม่เคยสนใจอะไรเขามากกว่าเพื่อนร่วมชั้นเรียน

"อยู่ใกล้แล้วไง  อยู่ใกล้แต่ฉันไม่สน  มันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี่"

"อ๋อ  ใช่สิ  เธอสนใจแค่พี่สาวคนสวยคนนั้นคนเดียวนี่นา"

คาร่ายักคิ้วให้เพื่อนที่ยกมือมาแปะกับเธออย่างถูกอกถูกใจ

"แต่ถึงเธอจะไม่สน  ก็ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ  พวกชอบคิดไปเองก็อันตรายอยู่เหมือนกัน  เดี๋ยวใครบางคนจะเข้าใจผิดด้วย"

"ไอรีนน่ะเหรอ"

"ช่าย  จะใครซะอีกล่ะ  หรือเธอมีคนอื่นอีก"

"บ้า  ไม่มีหรอก"  คาร่าทำหน้าสยองเมื่อถูกเพื่อนมองแบบนั้น  "แต่เธอไม่คิดว่ามันแปลก  หรือน่าขยะแขยงบ้างเหรอ"

"เธอหมายถึงอะไร"  แอชลีย์ถาม  ไม่เข้าใจ  คาร่ากำลังจะเอ่ยตอบ  แต่จอยที่นั่งอยู่อีกวงหนึ่งก็แหลมเข้ามา

"โหย  ปาร์ค  จะชอบใครก็ชอบไปเถอะถ้าเธอมีความสุขน่ะ  ขอแค่ไม่ใช่ไอ้หน้าแหลมนั่นก็พอ"

"เฮ้ย  จอย  พูดถูกใจอะ  มาหอมที"  แอชลีย์พูดกึ่งหัวเราะ  แล้วร้องกรี๊ดเมื่อจอยกระโจนข้ามคาร่ามาฟัดแก้มเธอจริงๆ  "โอ๊ย  จอย  อย่ารุนแรงกับฉันสิ  ฉันยังไม่เคยนะ"

"ได้สิ  น้องหนู  แล้วพี่จะอ่อนโยนกับเธอ" 

"งั้นก็มาเลยค่ะพี่  น้องพร้อมแล้ว" 

คาร่าขำจนท้องแข็ง  หน้าแดงอายแทนเพื่อนที่เล่นทะลึ่งทะเล้นกันอย่างไม่สนใจสายตาประณามของใครๆ  ถึงจะมีเพื่อนกลุ่มอื่นในห้องที่มองพวกเราด้วยสายตาไม่ดีนักก็ตาม  เห็นเพื่อนทั้งสองเป็นแบบนี้แล้วเธอก็ค่อยสบายใจขึ้นบ้างว่าเธอคงไม่ได้เป็นที่รังเกียจในสายตาเพื่อนถ้าจะชอบผู้หญิงเหมือนกัน  นอกจากพ่อแม่ของเธอกับไอรีนแล้วก็มีจอยกับแอชลีย์นี่แหละที่เธอแคร์  คนอื่นเธอไม่ได้สนเท่าไหร่หรอก

"พวกนั้นเล่นอะไรกัน  น่าเกลียดจัง"  เสียงที่ดังขึ้นข้างๆ ดึงให้คาร่าหันไปมองอย่างไม่ชอบใจ  นายหน้าแหลมที่จอยว่านั่นเอง

ดูเหมือนนายแฟรงก์จะไม่ได้ดูสถานการณ์เลยสักนิดที่มาพูดแบบนี้กับเธอ  เขาคงจะเซ่อจนดูอะไรไม่ออกจริงๆ ละมั้ง

"อะไรเหรอ  ที่นายว่าน่าเกลียด"  คาร่าย้อนถาม  เขาก็ทำท่าเหมือนจะมั่นใจมากเลยว่าเธอจะเห็นด้วยเมื่อพยักพเยิดไปทางที่แอชลีย์กับจอยเล่นกันอยู่  เธอไม่อยากว่าเขาโง่เลยแต่เขาโง่นะที่บังอาจว่าเพื่อนเธอแบบนี้

"นายว่าอะไรนะ  ที่น่าเกลียด"  เธอถามซ้ำ  นายแฟรงก์ดูตกใจ  คงเพราะเสียงเธอดุเหมือนแววตาที่มองเขา 

"ก็นั่นน่ะ  มันไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงควรทำต่อกัน --"

"แปลว่าถ้าทำกับผู้ชาย  หรือกับนายจะไม่น่าเกลียดใช่ไหม"

เขาหน้าเหวอเมื่อถูกเธอย้อนแบบนั้น  และเหมือนตอนนี้คนทั้งห้องจะหันมามองเธอกับเขากันหมดแล้ว  เธอรู้แต่เธอยังอยากพูดต่อราวกับว่ามันอัดอั้นมานานเต็มที

"นายคิดว่ามีแต่พวกนายเท่านั้นเหรอ  ที่ทำให้ผู้หญิงมีความสุขได้  คิดว่าตัวเองเจ๋งนักหรือไง  ถ้าโลกไม่มีพวกนายอยู่ก็จะล่มสลายงั้นเหรอ --"

"เฮ้ย  ปาร์ค  ไปข้างนอกกันดีกว่า"  จอยกับแอชลีย์เข้ามาช่วยกันดึงแขนคาร่าให้ลุกขึ้นและเดินตามพวกเธอออกไปนอกห้องเรียนก่อนที่คาร่าจะทำอะไรบ้าๆ ไปมากกว่านี้  ถึงพวกเธอจะสะใจที่เห็นนายแฟรงก์เอ๋อกิน 

"เธอเห็นหน้านายนั่นไหม  จอย  ตลกฉิบหาย"  แอชลีย์พูดพลางหัวเราะเมื่อพวกเราออกมายืนคุยกันตรงโถงทางเดินหน้าห้องเรียน  คาร่ายืนพิงราวกั้น  หน้าตายังมึนตึงอยู่

"เออ  มันคิดว่าปาร์คจะชอบมันมั้ง  ถ้าเก๊กหล่อแบบนั้นน่ะ"  จอยร่วมผสมโรงด้วยคน  พลางตบหลังคาร่าที่ยังขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ 

"มันคงเห็นปาร์คเงียบๆ มั้ง  ไม่คิดว่าจะปากร้ายแบบนั้น"

"ฉันก็ไม่อยากพูดหรอก  แต่มันน่าโมโห  คิดแต่ว่าพวกเราทำอะไรก็เพราะต้องการให้พวกมันชม  มันก็ไม่จำเป็นมั้ง  เราก็แค่อยากจะสนุกกันเอง  ไม่ได้ขอความเห็นจากใครสักหน่อย"

"ฉันว่าแฟรงก์มันคงไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้นหรอก  มันก็แค่อยากชวนเธอคุย  แต่ดันสะเหล่อคุยเรื่องที่ชวนให้ปาร์คมันคันเท้า"  แอชลีย์ออกความเห็น  จอยก็พยักหน้าเห็นด้วยแม้จะไม่ได้ชอบหน้านายแฟรงก์นัก

"แต่ฉันก็ขอบใจที่เธอพูดแทนให้พวกเรา"

คาร่าส่ายหน้า  ไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องใหญ่  "เราเข้าไปทำงานต่อกันดีกว่า  จะได้กลับบ้าน"

"จะรีบกลับไปหาใครเหรอ"  จอยล้อเลียน  คาร่าหน้าแดงทันตาเห็น  แต่ยังไม่เท่ากับตอนที่แอชลีย์ร้องเรียกให้ดูอะไรบางอย่าง

"อะไร  แอช  คิดจะอู้งานงั้นเหรอ"

"ไม่ใช่  มาดูก่อนสิ  มาเร็วๆ ปาร์ค"

คาร่ายอมทำตามที่เพื่อนบอก  แล้วเธอก็เห็นสาวหน้าขาวปากแดงยืนงงๆ อยู่ตรงลานข้างล่างอาคารเรียน  พอมีเด็กนักเรียนเดินผ่านก็เรียกให้พวกเขาหยุดและคงจะถามอะไรบางอย่างกับพวกเขา  คาร่าอมยิ้มขำ  แต่ยังไม่ยอมลงไปหาจนกระทั่งจอยตะโกนเรียกให้

"พี่สาวคนสวย  มาเที่ยวโรงเรียนเหรอคะ" 

"เฮ้ย  จอย  พี่เขารู้ด้วยว่ะ  ว่าตัวเองสวย"  แอชลีย์หัวเราะชอบใจเมื่อไอรีนเงยหน้าขึ้นมองมาทางพวกเธอ  แต่พี่สาวคนสวยที่ว่ากลับจ้องไปที่คาร่าด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

"เฮ้  ปาร์ค  ฉันว่าเธอลงไปรับมาเลยดีกว่า  ท่าทางไม่ค่อยดีแฮะ"

"จะดีเหรอ  พวกเราทำงานกันอยู่นะ"

"ฉันเห็นด้วยกับจอย  ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว  ไม่มีใครว่าเราได้หรอก  ดีซะอีกจะได้หักหน้าคนบางคน" 

"เธอหมายความว่าไง"

"ไม่มีอะไรหรอก  แค่ลงไปหาแฟนเธอ  แล้วเอาเขาขึ้นมาก็พอ"

"พี่เขาไม่ได้เป็นแฟนฉัน --"

"โอ้  งั้นเหรอ... งั้นก็ไปเอาพี่สาวข้างบ้านเธอขึ้นมาละกัน  ปาร์ค"

"เฮ้  แต่ --"

"ไปเหอะน่า  หรือจะให้ฉันถีบเธอไป"  แอชลีย์ยกเท้าขึ้นมาแล้ว  แต่จอยรั้งเธอเอาไว้ก่อน  คาร่าจึงวิ่งลงไปข้างล่างได้อย่างปลอดภัย

"ฉันไม่แน่ใจว่า  เพื่อนเรามันฉลาดหรือซื่อบื้อกันแน่"  เธอพูดขณะเกาะราวมองคาร่าไปยืนเกาหัวอยู่หน้าไอรีน  หน้าแดงก่ำ 

"เออ  ท่าทางสะเหล่อพอกันกับเจ้าแฟรงก์เลยว่ะ"  จอยเห็นด้วย  ยืนกอดคอแอชลีย์ร่วมกันหัวเราะคาร่าด้วยกัน

......................................................

แอชลีย์กับจอยผลักให้เธอออกมาซื้อขนมกับไอรีนมาเป็นเสบียงให้เพื่อนๆ ที่ยังทำงานกันไม่เสร็จ  คาร่าจึงพาไอรีนมาโรงอาหารโรงเรียนที่วันนี้ปิดช้ากว่าปกติเพราะมีนักเรียนยังอยู่หลังเลิกเรียนกันหลายคน  และครูใหญ่อนุญาตให้เปิดขายต่อได้  คงจะกลัวว่าพวกเราไม่มีอะไรจะกินกัน

"นี่ร้านนี้ก็อร่อย  แต่คงสู้ร้านลุงเกร็กไม่ได้"  คาร่ากระซิบกระซาบกับไอรีนซึ่งยืนหน้านิ่งมองร้านแซนด์วิชที่เรายืนต่อคิวกันหลังนักเรียนชายสองคน  พวกเขาคุยกันไม่หยุดปากแต่ยังอุตส่าห์เหลือบมองไอรีน  คงเพราะพี่เขาไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน  แถมยังสวยหน้าวอกขนาดนี้ด้วย

"ฉันไม่เคยกินร้านนี้"  ไอรีนตอบ  ไม่ได้ยินและไม่สนใจว่าใครจะพูดถึงตัวเอง  เธอทำใจไว้แล้วตั้งแต่ตัดสินใจเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนนี้  "ฉันคงออกไปก่อนที่เขาจะมาขาย"

"คงงั้นแหละ"  คาร่าพึมพำ  คิ้วขมวดหรี่ตามองเด็กหนุ่มสองคนที่ทำท่าแปลกๆ  และเพราะมองอยู่  เธอจึงดึงไอรีนออกมาได้ทันก่อนที่จะโดนเจ้าบื้อสองคนนี่ชนเอา

"เล่นอะไรกัน  ระวังหน่อยสิ  พวกนาย"

"ข...ขอโทษ"  พวกเขาพูดขึ้นพร้อมกัน  แล้วพากันวิ่งออกจากคิวไปเฉยๆ อย่างนั้น  คาร่างงเพราะแน่ใจว่าเธอไม่ได้ทำอะไรรุนแรงสักหน่อย

"โหดแบบนี้จะมีหนุ่มที่ไหนกล้ามาจีบ" 

คาร่าเลิกคิ้วมองไอรีนที่วิจารณ์เธอราวกับไม่รู้ว่าเธอไม่ได้แคร์เรื่องแบบนั้นสักนิดเดียว  "แล้วพี่จะชอบเหรอ  ถ้ามีคนมาจีบฉัน"

ไอรีนชะงัก  คราวนี้กลับเป็นฝ่ายพูดไม่ออกไปเสียเอง  เธอจึงไม่พูดแล้วเดินตามหลังแถวที่ร่นไปเงียบๆ  แต่คาร่าก็เดินตามมากระซิบกระซาบอยู่ใกล้ๆ หูเธออีก

"ฉันไม่ชอบใครหรอก  ฉันชอบพี่คนเดียว"

"ไม่ได้ถาม"

"ก็อยากจะบอกอะ"  คาร่าว่าอย่างดื้อรั้น  เธอแน่ใจว่าไอรีนยิ้มด้วย

"อย่ามัวแต่ยิ้ม  ไปซื้อได้แล้ว  เมื่อยชะมัด"  ไอรีนพูด  พลางดันหลังเจ้าเด็กแว่นให้ไปเลือกแซนด์วิช  ส่วนเธอก็ไปยืนซื้อน้ำ  แบ่งงานกันทำจะได้ของครบตามคำขอของเพื่อนๆ คาร่าเร็วๆ  เธอไม่ได้อยู่ที่นี่นานนักหรอก  ถึงจะมีนักเรียนไม่มากเท่าตอนเที่ยง  แต่ไม่ว่าใครที่เห็นเธอก็เป็นอันต้องเหลียวหลังมองกันทุกคนจนเหมือนเป็นตัวประหลาด  เธอต้องคิดผิดแน่ๆ ที่มาที่นี่

"อ้าว  คุณจอห์นสัน"

ชื่อสกุลที่ถูกขานออกมาพาให้เธอหันไปหาเสียงนั้นอัตโนมัติ  และพบเหตุผลที่เธอไม่ควรมาที่นี่จริงๆ  อาจารย์สอนคณิตศาสตร์ซึ่งครั้งหนึ่งเคยหล่อมาก  แต่ตอนนี้ถึงจะดูมีอายุมากขึ้นเยอะ  เค้าความหล่อเหลาของเขาก็ยังคงอยู่และทำให้เธออายได้เหมือนตอนอายุสิบสี่

"นี่ครูไม่ได้ทักคนผิดใช่หรือเปล่า"  ครูหนุ่ม (แต่ตอนนี้แก่แล้ว) เอ่ยด้วยท่าทางประหม่า  ไอรีนส่ายหน้าให้เขา  ประหม่าพอกัน

"ไม่ผิดค่ะ  เอ่อ  ครูสบายดีนะคะ"

"ครูสบายดี  แล้วเธอล่ะ  เข้ามหาลัยแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ  กำลังจะจบแล้วค่ะ"  ไอรีนตอบ  แม้จะไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้วก็ยังไม่วายอายอยู่  ถึงเขาจะไม่เคยรู้ว่าเธอแอบชอบแต่เธอก็รู้อยู่แก่ใจ

มันก็แค่เรื่องตลกของเด็กสาว ม.ต้น เท่านั้นแหละ

"โอ้  ถ้างั้นครูยินดีด้วย"  เขาพูด  ยื่นมือมาให้เธออย่างเป็นมิตร  แต่ไอรีนยังลังเลที่จะจับมัน  แล้วตัดสินใจทำแค่ค้อมศีรษะกับยิ้มให้เขา  เขาจึงดึงมือกลับไปด้วยท่าทางเก้อๆ  ขณะที่เธอรู้สึกดีที่ทำมันก่อนคาร่าจะมายืนหัวโด่มองเราอยู่ตรงนี้

"พี่รู้จักครูแฮร์รีด้วยเหรอ"  คาร่าถาม  สงสัยและสนใจ  เธอเดินข้างไอรีนพร้อมกับของกินเต็มไม้เต็มมือไปหมด  ไอรีนก็มีถาดแก้วน้ำเต็มสองมือเหมือนกัน  "อ้อ  ฉันจำได้แล้ว  พี่เคยแอบชอบเขา  พี่เคยเล่าให้ฉันฟัง"

"เรื่องตั้งนานแล้วยังจะจำได้อีก"

"ก็ฉันความจำดีนี่นา" 

ไอรีนเบ้ปากให้คนหน้าทะเล้น  แต่ก็โล่งใจที่คาร่าไม่ได้ติดใจอะไรกับมันอีก  คงเพราะเธอเลือกจะไม่จับมือครูแฮร์รีด้วยนั่นแหละ

"แล้วจะอยู่กันถึงกี่โมง  ฉันเข้าไปด้วยจะเกะกะหรือเปล่า"

"ไม่น่าจะเกินทุ่มหรอก  พวกฉันทำกันมาตั้งเยอะแล้วตอนพักเที่ยง  เหลือไม่เยอะแล้วละ  แต่ถ้าพี่อยากให้เร็วก็มาช่วยกันสิ"

"นี่จะใช้งานฉันเหรอ"

"เปล่า  ก็แค่อยากให้นั่งอยู่ด้วยกันน่ะ  เป็นกำลังใจเฉยๆ ก็ได้  นะๆ  ไอรีน  ถ้าพี่อยู่ฉันคงมีแรงทำงานเยอะขึ้นเลยแหละ" 

"แหวะ  ทำไมพูดอะไรได้สะเหล่อขนาดนี้กันนะ"

"สะเหล่อแต่ก็จริงใจนะคะ  ดีกว่าพวกเก๊กๆ  พูดจาหล่อๆ แต่พูดกับสาวไปทั่วอีกนะ"

"งั้นเหรอ"

"ช่าย"  คาร่าตอบ  กลั้นยิ้มจนปวดแก้ม  และด้วยความอยากเล่นกับไอรีนแต่ไม่มีมือว่าง  เธอจึงกระแทกไหล่ใส่พี่เขา  แล้วน้ำหวานในถาดที่ไอรีนถืออยู่ก็กระฉอกจนเกือบหกถ้ามันไม่ได้ปิดฝาเอาไว้เรียบร้อยดี

"นี่เดี๋ยวฉันจะให้เธอไปซื้อใหม่คนเดียวนะ  เจ้าแว่น  ถ้ามันหกน่ะ"

"โธ่  เล่นด้วยหน่อยก็ไม่ได้"

"ก็ไว้ไปเล่นกันตรงอื่นสิ"  ไอรีนพูดไปตามเรื่องตามราว  แต่คาร่ากลับยิ้มอย่างมีความหวังจนกระทั่งเธอรู้สึกผิดขึ้นมาเฉยๆ  ไม่แน่ใจว่าอะไรที่เธอทำอยู่มันผิดหรือเปล่า  เธอกำลังให้ความหวังคาร่าเกินไปไหม  แล้วจริงๆ เธอต้องการอะไรจากคาร่ากันแน่ 

"เฮ้  ไอรีน  พี่ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ  ฉันก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ พี่น่ะ"

เธอมองตามหลังคาร่าที่เดินเข้าห้องเรียนไปก่อน  มองดูแอชลีย์กับจอยเข้ามาช่วยเพื่อนตัวสูงถือของไปแจกเพื่อนคนอื่นๆ  และมองหน้าคาร่าที่หวนกลับมารับของจากมือเธอ  ใบหน้าคมคายยังมีรอยยิ้มอยู่  แต่มันต่างจากแววตาด้านหลังแว่นหนาๆ นั่น  เธอรู้สึกถึงความเศร้า  เหงาแปลกๆ ที่ส่งผ่านมาจนถึงตัวเธอ  และยังมีความสับสนด้วย

"ถ้าพี่เบื่อ  จะไปเดินเล่นก่อนก็ได้  หรือถ้าอยากกลับแล้ว..."

"ไม่  เข้าไปด้วยกันนี่แหละ"  ไอรีนเอ่ยแทรก  เดินดุ่มจะเข้าห้องจนคาร่าต้องถอยหลังหลีกทางให้เข้าไป 

"พี่นี่ดื้อไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ"

"เธอก็เหมือนกันแหละ"

คาร่ายิ้มออกมาง่ายๆ เสียอย่างนั้นจนไอรีนแปลกใจ  เธอไม่ได้พูดเพราะๆ ด้วยสักหน่อย 

"เสร็จแล้วเราไปกินแมคกันนะ  ฉันเลี้ยง"  คาร่ากระซิบเบาๆ พลางเหล่ตามองไอรีนที่นั่งตัดกระดาษช่วยเธออยู่ข้างๆ  พี่เขาขมวดคิ้วเหมือนจะปฏิเสธ  แต่อยู่ๆ ก็เอนหัวมาพิงไหล่เธอและฮัมรับ  สักพักก็กลับไปนั่งตัวตรง  คงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเราไม่ได้อยู่กันสองคน

"พี่คนสวยคะ  พิงไปเถอะค่ะ  ไม่ต้องทนเมื่อยหรอก  ฉันก็ว่าจะพิงอยู่เหมือนกัน  มามะปาร์ค  มาขอพิงหน่อย"  แอชลีย์พูด  แกล้งมากระแซะคาร่า  แต่เพื่อนตัวโตกลับเอนหลบเธอไปเบียดไอรีนแทน  "แน่ะ  เผลอไม่ได้เชียวนะ  หลอกแต๊ะอั๋งพี่เขาตลอด  พี่คนสวยต้องระวังหน่อยนะคะ  ปาร์คมันไว้ใจไม่ได้"

"ไอรีน  อย่าไปเชื่อนะ  ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น"

ไอรีนย่นจมูก  สั่นศีรษะไปมา  แล้วหัวเราะคิกเมื่อคาร่าเอาหน้าผากมาถูไหล่กับบ่าเธอเหมือนแมว  ระหว่างนั้นเธอรู้สึกว่ามีใครหลายคนมองเรา  แต่เธอไม่ได้สนใจ  นอกจากสายตาของเด็กหนุ่มคนนั้นที่เธอเคยเห็นมองตามคาร่าอยู่ตลอดเวลา  เขาทำท่าเหมือนเธอเป็นแมลงสาบน่าขยะแขยง

โอเค  ถ้าฉันเป็นแมลงสาบ  นายก็หนอนละวะ 

"เฮ้  ไอรีน  กินนี่สิ  อร่อยนะ"  คาร่าเรียกไอรีน  ตั้งใจจะป้อนคุกกี้เจ้าอร่อยให้พี่เขา  แต่พี่สาวคนสวยกลับหันมาเร็วไปหน่อย  แล้วเธอก็เสนอหน้าเข้าไปใกล้มากไปนิด  และจมูกเธอคงจะโด่งมากเกินไปหน่อยมันเลยไปเฉี่ยวแก้มไอรีนเข้า  ทำเอาเราสองคนชะงัก  จ้องตากันนิ่งนานราวกับโลกนี้มีเพียงเราสองคน  แถมห้องเรียนก็เงียบมากจนเหมือนไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว

แต่ทว่า...

"เอาแว่นมานี่  ยืมหน่อย"  เสียงไอรีนปลุกคาร่าให้กะพริบตา  และพบว่าไอรีนดึงแว่นออกจากใบหน้าเธอไปแล้ว  เอาไปใส่เล่นทั้งที่มองไม่เห็นแบบนั้น  เธอก็เอาแต่เอ็นดูท่าทางขี้เล่นนั้นแล้วหัวเราะเมื่อไอรีนบ่นว่ามองอะไรไม่ชัดเลย  จนกระทั่งจอยชะโงกมากระซิบข้างๆ หู

"เกือบไปแล้ว  ปาร์คเอ๊ย"

"อะไร  เกือบอะไร"  เธอถามเพื่อนงงๆ  เพื่อนมันก็ขมวดคิ้วหน้ายุ่ง

"ก็เธอน่ะสิ  เกือบจูบพี่เขาไปแล้ว  ถ้าไอรีนไม่ไวพอแล้วดึงแว่นเธอออกไปก่อนนะ  เรียบร้อย"

"เฮ้ย  จริงอะ!"  คาร่าถาม  ตกใจ  พอเพื่อนพยักหน้าก็ยิ่งตกใจกว่า  เธอไม่รู้ตัวจริงๆ ว่าทำแบบนั้นลงไป  "แล้วจะทำไงดีวะ  พี่เขาต้องเกลียดฉันแน่ๆ เลย  เวรล่ะสิ"

"เฮ้ย  ไม่หรอก"  จอยส่ายหน้า  คาร่าก็ยังไม่มั่นใจ  "เพราะพี่เขาก็ดูจะเคลิ้มเหมือนกันแหละ"

คาร่ามองเพื่อนตาโต  ไม่ยอมเชื่อจนกระทั่งเหลือบตาไปมองไอรีน  และพี่เขายิ้มกลับมาแบบที่เธอรู้สึกว่ามันหวานซะไม่มี

"เฮ้  ทำงานก่อน  ค่อยไปจีบกันทีหลัง"  จอยพูด  ตบหัวคาร่าเบาๆ ให้พอได้สติ  แล้วดันให้ไปหาไอรีน  ขอแว่นคืน  "ทำงานๆ  เร็วเข้า"

"รู้แล้วน่า"  คาร่าพึมพำ  งอนเพื่อนที่ไม่รู้จักเข้าใจคนมีความรักบ้าง  แต่พอหันมาขอแว่นจากไอรีนคืน  แล้วพี่เขาเป็นคนใส่ให้เธอเองแบบนี้  เธอก็อยากจะขอยืมมือจอยหรือแอชลีย์ก็ได้  มาช่วยตบกะโหลกเธอ  เอาสติสตังของเธอกลับคืนมาให้ที             


......................


อิอิ   :61: :27: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

14 ตุลาคม 2018 เวลา 22:45:04
แหวะ เคลิ้มเชียวเด็กเอ้ย
แสดงความคิดเห็น