web stats

ข่าว

 


DREAM WORLD : Revenge (ตอนที่10) Part II

โพสต์โดย: PaTTsU วันที่: 13 ตุลาคม 2018 เวลา 00:39:00 อ่าน: 87

ทาร์มเมอร์แลนด์ ไฮด์สคูล (Timerland Highschool.)

     หลังจากที่ปล่อยเจสกลับไป หมอนั้นยังคงนั่งจ้องฉันอย่างกวนประสาทก่อนที่จะมีทาร์มคีปเปอร์เข้ามาเรียกออกไปสักพักใหญ่ๆได้

       "ดูเหมือนจะมีข่าวดีสำหรับเธอน่ะ!" คาลอสเดินเข้ามา

      "หมายความว่าไง?"

      "ก็พวกนั้นยอมรับข้อตกลงของฉันยังไงล่ะ"

    หมอนั้นเดินหน้าระรื่นตรงเข้ามาหาฉัน "ไม่ว่ายังไง เราก็จะขัดขวางแผนแกจนได้คาลอส" ฉันตะโกนออกไปอย่างโมโหสุดขีด

       ผลัวะ!.."แล้วเธอจะทำยังไงห๊ะ!"  คาลอสตบเข้าที่หน้าฉัน และพยายามที่ควบคุมอารมณ์ความเคียดแค้นของเขาเอาไว้หน้าของฉันตอนนี้ปวดตุบๆไปหมดเกินกว่าที่จะพูดโต้กลับหมอนี่ได้อีกต่อไป 

      "คุณคาลอสครับ!"  ทาร์มคีปเปอร์คนหนึ่งเดินเข้ามาเรียกคาลอสที่หน้าประตูโรงยิม  หมอนั่นหันมายิ้มอย่างสะใจก่อนที่จะกลับไปพยักหน้าตอบรับกับทาร์มคีปเปอร์ของเขา

     ทาร์มคีปเปอร์คนนั้นเดินหันหลังกลับออกไปแค่สักพักเดียว "เดินไปอย่าลีลา!" เขาตะโกนขึ้น และมีเสียงฝีเท้าและเงาของคนหลายคนเดินอยู่หน้าประตูโรงยิม "เข้าไป!" ใครบางคนถูกผลักเข้ามา

     " แม่!?แคทธารีน!" ฉันตกใจเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนที่โดนทาร์มคีปเปอร์ผลักเข้ามาในห้อง 

      "เอายังไงต่อครับคุณคาลอส"
 
     "จับพวกมันมัดไว้กับเก้าอี้ข้างๆกัน" คาลอสสั่ง

     "ทำไมถึงเข้ามาที่นี่?" ฉันถามแคทธารีนที่กำลังโดนจับมัด

     "ก็มาช่วยลูกยังไงล่ะ!" แม่ซึ่งถูกจับมัดอยู่ข้างฉันอีกฝั่งหนึ่งค่อยๆกระซิบ

     "หนูล่ะไม่อยากจะเชื่อเลยว่า แม่จะเห็นด้วยกับเรื่องนี้"

     "ก็ถ้าเธอไม่บ้าบิ่นเข้าไปในหอนาฬิกาในตอนนั่น  พวกเราก็คงไม่ต้องมาเสี่ยงแบบนี้ไม่ใช่หรอ?" แคทธารีนหันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้ากังวล และหันไปมาซ้ายทีขวาที่
 

      กึก กึก  / เสียงคาลอสกำลังหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาจากถาดอุปกรณ์ที่ พวกลูกน้องเขาเข็นตามมาที่หลัง  "ต้องยอมรับว่าฉันเองก็ไม่คิดว่าพวกเธอจะใช้แผนเข้ามาทางเดินน้ำใต้ดิน  แต่พวกเธอก็ไม่น่าคิดว่าฉันจะโง่ถึงขนาดที่จะไม่ระวังไว้"

      คาลอสมองไปที่พวกทาร์มคีปเปอร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเก้าอี้พวกเราอีกครั้ง และในทั้งทีพวกนั้นก็เข้ามาจับแมรี่ให้อยู่นิ่งๆโดยคนหนึ่งใช่มือกระชากผมของแมรี่ให้หัวเอนไปทางด้านหนึ่ง เพื่อให้เห็นเส้นเลือดที่ต้นคอชัดขึ้น  "ตอนแรกฉันเองก็คิดว่าจะแค่เอาเลือดของแม่เธออย่างเดียว?" คาลอสเดินถือเข็มฉีดยามาที่แม่ "แต่ก็นะ ไหนๆคนที่มีพลังขนาดนี้อยู่นี่แล้วทั้งทีฉันขอดูให้ละเอียดหน่อยก็แล้วกัน!" และเมื่อหมอนั้นเดินเข้ามาใกล้ขึ้นทำให้เห็นว่าที่เข็มฉีดยานั้นมีสารอะไรบางอย่างอยู่ในหลอด

      "นี่แกคิดจะทำอะไร!/ ครืกก?ครืกก!" ฉันตะโกนขึ้นพร้อมกับพยายามขยับและสะบัดข้อมือที่ถูกผูกติดไว้กับโต๊ะอย่างสุดแรง แต่ดูเหมือนทั้งแคทธารีนและแม่ที่ซึ่งกำลังจะโดนเอาอะไรก็ไม่รู้ฉีดเข้าตัวดูจะไม่ได้มีสีหน้าหวาดกลัวซะเท่าไหร่

       "นี่เธอ.."

       "ชู่ววช์!"   แคทธารีนบอกฉันประมาณว่าอย่ากระโตกกระตากไปในขณะที่ฉันเห็นเธอกำลังค่อยๆถอดรองเท้าตัวเองและเครื่องที่มีปุ่มกดอะไรบ้างอย่างกระเด็นออกมาจากรองเท้าของเธอ 
 
      ในขณะที่แพทริเซียกำลังมึนงงกับสถานการณ์รอบข้าง แมรี่ส่งสัญญาณให้กับแคทธารีนเพื่อเริ่มแผนการของพวกเธอ คาลอสเดินเข้ามาใกล้แม่รี่และยืนเข็มฉีดยาเข้ามาใกล้ที่คอของแมรี่ "คุณคาลอสครับ ดูนั้น!!" เขาชะงัก
    จู่ๆทาร์มคีปเปอร์ที่จับแมรี่อยู่คนหนึ่งร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเขาเห็นควันพุ่งขึ้นมาจากข้างหลังของพวกเราและกระจายอย่างรวดเร็วจนเกือบจะเต็มห้องเธอ "เธอก็ไม่น่าจะคิดว่าพวกฉันจะโง่ซ้ำซาก ..จริงไหม!" แมรี่หันไปบอกคาลอส

      พวกทาร์มคีปเปอร์รีบคว้าหาหน้ากากที่ห้อยอยู่ที่คอของพวกเขา "ออกมาก่อนครับคุณคาลอส ออกมาก่อนครับ! "หนึ่งใน ทาร์มคีปเปอร์ตะโกนขึ้น  ก่อนที่จะหันไปพยายามช่วยคาลอสใส่หน้ากาก และพาเขาออกจากตรงนี้ซึ่งแน่นอนว่าหมอนั่นไม่เต็มใจเลยสักนิด 

       ตึ่ง!!?ฟรึบบๆ ฟรึบบๆ   
 
     เสียงประตูโรงยิมถูกเลื่อนเปิดออกอย่างแรง และมีคนใส่หน้ากากอีกกลุ่มหนึ่งวิ่งถือปืนกรูกันเข้ามา

     "ฮือ ฮืออออ" เสียงพูดอือๆผ่านหน้ากากที่ปิดหน้าอยู่ของพวกคาลอสดังขึ้น เพราะพวกที่เพิ่งเข้ามาได้จับพวกคาลอสที่กำลังจะหนี เอาไว้
 
     และในขณะนั้นฉันก็เริ่มรู้สึกเวียนหัวและตาเริ่มพล่ามัว ฉันว่านั้นอาจจะเป็นเพราะสูดควันพวกนี้มากเกินไป"อดทนไว้นะ!"  เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงหน้าและกำลังเอาหน้ากากมาสวมให้ ดูที่เห็นลางๆจากสีผมที่สีน้ำตาลแล้วนี่จะต้องเป็น "แคทธารี?."ดวงตาเริ่มหนักอึ่งและค่อยๆปิดลง





     โบสถ์ทาร์มเมอร์แลนด์
 
         สองชั่วโมงผ่านไป
 
       ปิ๊ง!
   
       ฉันตื่นขึ้นมาที่ห้องใต้หลังคาของโบสถ์ หลังจากที่พวกของเราปล่อยควันยาสลบเข้ามาทางท่อระบายน้ำและบุกเข้ามาช่วยฉัน  โดยมีเจสนังเพื่อนตัวแสบกำลังนั่งเฝ้าอยู่ที่โซฟากับใต้ตาที่ยังคงเขียวช้ำอยู่ และได้ร่ายกล่าวต้อนรับฉันแบบจัดเต็มที่ฉันพานางเข้าไปติดกับของพวกคาลอสก่อนที่จะเข้ามาเบียดตัวอยู่บนเตียงด้วยกัน
 
       กึก!.. 
 
       ฟืบ!.. ฟืบ!
 
       ฉันเข้าไปดูเอลิสันซึ่งร่างกายของเธอยังคงปกติดี  ตอนนี้พ่อกับอเล็กซ์กำลังพยายามทำให้ด็อกเตอร์บอกวิธีทำยาต้านเซรุ่มที่เขาปล่อยออกมา ส่วนไทเลอร์กับพวกเราคนอื่นๆกำลังจัดการกับพวกกองทัพทาร์มคีปเปอร์ที่นอนสลบเกลื่อนอยู่เต็มท้องถนน
 
 
       กึก! กึก!
   
       "เดี๋ยวอีกสักครึ่งชั่วโมงลูกต้องมาตรวจร่างกายอีกรอบอย่าลืมละ "  แม่พูดขึ้นเมื่อเดินสวนกับฉันบนบันได
   
        "ค่ะ"
   
       "อืม หอมดีนะ แซนวิสอะไรนะ?"
   
      "มันบดค่ะ"
 
       ฉันเห็นแม่ทำหน้างงๆ อาจเป็นเพราะฉันไม่เคยเห็นทำแซนวิสมันบดนี่มาก่อน
 

      ก๊อก! ?ก๊อก!

        "ไม่ได้ล็อกค่ะ?..เธอ"
   
       แคทธารีนมีสีหน้าประหลาใจเมื่อคนที่เข้ามาคือแพทริเซีย
 
       "คือ?เห็นแม่บอกว่าเธอไม่ค่อยสบาย ฉันเลยทำนี่มาให้ "   
 
       แคทธารีนมีสีหน้าตกใจ เมื่อเธอหยิบจานแซนวิสที่แพทริเซียยื่นให้เธอ "นี่มัน?"
 
       ฉันได้แต่ยิ้มให้แคทธารีนเพราะก็ไม่รู้ว่าจะเล่าให้เธอฟังยังไงกับที่แพทริคบอกฉันเรื่องแซนวิส แคทธารีนหันหน้ามองออกไปยังนอกหน้าต่างทั้งที่ถือจานแซนวิสไว้ในมือดวงตาของเธอเริ่มแดงกล่ำ ฉันเลยตัดสินใจเดินที่จะเดินออกจากห้องก่อนดีกว่า

        แอ็ดด กึก

     " แพทริเซีย " ไทเลอร์เปิดประตูเข้ามาเรียกฉันเบาๆ

     "ว่าไง?"

     "หมอนั้นได้สติแล้ว" และที่ไทเลอร์พูดคงหมายถึงคาลอสที่เราขังเขาไว้ที่คุกใต้ดินของโบสถ์

     "นายว่าไงนะ!" แคทธารีนถ้าขึ้นอย่างเสียงแข็งผิดกับก่อนหน้านี้

     "คาลอสนะ หมอนั้นได้สติแล้ว  คุณเอ็ดเวิร์ดกำลังเตรียมสอ..บ?สวน"


       กึก?ตึก!ตึก!ตึก!/ แคทธารีนว่าจานแซนวิสลง และรีบเดินออกจากห้องไปทันทีที่ไทเลอร์บอกเธอ

      ฉันกับไทเลอร์วิ่งตามลงหลังเธอไป ตึ่ง! แคทธารีนเปิดประตูด้านคุกใต้ดินอย่างแรงและเดินตรงเข้าไปยังห้องกระจกนิรภัยอีกชั้นหนึ่ง ที่พ่อกับอเล็กซ์กำลังช่วยกันติดตั้งอยู่ "เดี๋ยว นี่เธอ?!" อเล็กซ์พยายามจะหันไปหยุดเธอเอาไว้แต่ก็ไม่ทัน แคทธารีนเดินเข้าไปในห้องกระจกนิรภัยนั้นและใส่รหัสล็อกมันจากด้านใน


       ตึกตึก! ตึกตึก! ตึกตึก!

      พวกเราที่อยู่ข้างนอกทุบกระจกเพื่อเรียกให้แคทธารีนปลดล็อกประตู เพราะอย่างน้อยให้พวกเราสามารถเข้าไปได้เผื่อเกิดสถานะการณ์ไม่ดีเกิดขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่อแคทธารีนได้หันหลังให้กับพวกเราและค่อยๆเดินเข้าไปหาคาลอส
     
       พ่อกับอเล็กซ์ตัดสินใจพยายามต่อระบบสื่อสารภายในห้องนั้นกับเครื่องข้างนอกให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะได้ยินเรื่องราวในนั้นและกู้ระบบรหัสล๊อกประตู ใหม่

       "เกิดอะไรขึ้น?"

       "นั้นสิ ทำไมทุกคนวิ่งขึ้นวิ่งลงกันวุ่นวายไปหมด"

        แม่กับเจสที่เดินตามมาที่หลังถามขึ้น แต่สีหน้าทั้งสองคนก็แสดงว่าเข้าใจในทันทีเมื่อทั้งคู่มองเข้าไปเห็นแคทธารีนที่อยู่ในห้องนั้น 

       "นั้นเธอคิดจะทำอะไรนะ?"เจสเดินเข้ามายืนข้างๆ

       "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..แต่ฉันว่าก็คงเดาได้ไม่ยาก"

       "ก็จริง เป็นฉันโดนแบบเธอ คงไม่ใจเย็นขนาดนี้หรอก "

      นอกจากกังวลเรื่องแคทธารีนในตอนนี้แล้วยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันยังคงสงสัยนั้นก็คือเรื่องพลังสุพรีมสปิริตซึ่งฉันเองไม่มีข้อมูลอะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องพลังนี่ แม่เองก็อธิบายได้เฉพาะความสามารถที่ถูกใช้สืบทอดกันมาเท่านั้น ซึ่งฉันรู้สึกว่ามันอาจจะมีอะไรที่มากกว่านี้
 

     
       "อย่าโมโหไปเลย แคทธารีน?อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้ทำลายทั้งหมดของสามีเธอจริงไหม หึ!" คาลอสมองไปทางนอกห้องกระจกที่แพทริเซียยืนอยู่ด้วยน้ำเสียงที่ยังคงเหย่อหยิ่ง  แต่เมื่อแคทธารีนหันไปแพทริเซียก็กำลังหันหลังเดินออกจากคุกใต้ดินนี้ไป 

       แคทธารีนเดินตรงเข้าไปหาเขาด้วยสีหน้าที่ยังคงเรียบเฉย


      ("ได้หรือยังอเล็กซ์?") แมรี่ถามขึ้นอย่างร้อนใจ เพราะเธอไม่ไว้ใจท่าทีทิ่นิ่งเฉยของแคทธารีน

      ("ใกล้แล้วครับ เหลือโหลดระบบอีกแปดสิบเปอร์เซ็นต์ก็จะสามารถได้ยินที่พวกเขาคุยกันและกู้คืนรหัสล็อกของประตูได้ครับ")
 

      คาลอสยังคงพูดจาถากถางและยั่วยุกวนประสาทแคทธารีนเพื่อดูว่าเธอจะสามารถเก็บอารมณ์ไปได้อีกนานแค่ไหน โดยที่ไม่รู้เลยสักนิดว่าอะไรกำลังรอเขาอยู่ "ฟรึบ..กิ๊ก.." แคทธารีนดึงที่คุมหลอดเข็มฉีดออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังออก และยังคงเดินเข้าไปหาคาลอสอย่างใจเย็น


       ("อเล็กซ์ เอ็ดเวิร์ด!")

       ("อีกสามสิบเปอร์เซ็นต์")  เอ็ดเวิร์ดบอกเธอ  เขากับอเล็กซ์ต่างร้อนใจไม่แพ้แมรี่กับเจสถึงแม้จะรู้สึกว่าหมอนั้นสมควรโดนก็ตาม
คาลอสเริ่มมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นเข็มฉีดยาในมือแคทธารีนแต่พยายามที่จะข่มความรู้สึกและน้ำเสียงที่เริ่มสั่นขึ้นมา"เธออาจจะเก็บอารมณ์ได้เก่ง แต่เธอไม่สามารถ ซ่อนความเจ็บปวดที่อยู่ในแววตาของเธอได้หรอกแคทธารีน"


       "อือ.." มีเสียงร้องในลำคอหลุดออกมา เธอหยุดอยู่ตรงหน้าเขา "เก็บ ซ่อน และต้องทำให้คนอื่นเก็บปวดเหมือนอย่างที่แกทำอยู่นี่นะหรอ?"แคทธารีนคุกเข่าลงข้างหนึ่งทำให้เธออยู่ในระดับเดียวกับหน้าคาลอส เธอจ้องหน้าเขาด้วยดวงตาที่แข็งกร้าว "ฉันไม่รู้ว่าอะไรคือเหตุผลของแก และแกอาจจะเก็บหรือซ่อนความรู้สึกได้ดีกว่าใครๆ แต่แกคงไม่ได้คิดและได้มองภาพรวมว่า แกได้ปล่อยมันออกมาผ่านการกระทำของแกคาลอส?การกระทำที่เพื่อให้คนอื่นเจ็บปวดมากกว่าที่แกเป็น!" แคทธารีนตะโกนใส่หน้าคาลอส  เธอลุกขึ้นจับและบีบคางหมอนั้นให้เงยตามระดับสายตาของเธอ


        ("แบบนี้ไม่ดีแน่!") เจสหันไปบอกกับอเล็กซ์

        ("อีกสามเปอร์เซนต์") อเล็กซ์ตอบ
   
        ("เร็วเข้า เร็วเข้า") แมรี่พรึมพรำและภาวนาว่าอย่าให้แคทธารีนบุ่มบ่ามทำอะไรลงไป

 
     "ฮืดด?ฮืดด?" คาลอสเริ่มหายใจแรงขึ้น และตัวเริ่มเกร็ง แคทธารีนกดหน้าเขาให้หันเอียงไปข้างหนึ่ง ซึ่งเป็นวิธีเดียวกับที่เขาได้ทำกับแมรี่เพื่อที่จะใช้เข็มจิ้มเข้าเส้นเลือดที่ต้นคอตอนที่จับตัวเธอไปก่อนหน้านี้

 
 
       ("อเล็กซ์!") เจสตะโกนถามอีกครั้ง


       "และนั้นคงเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันแตกต่างจากแก คือ ฉันไม่จำเป็นต้องซ่อนความเจ็บปวดจากใคร "


        ("หนึ่งเปอร์เซ็นต์สุดท้าย!...เร็วเข้า เร็วเข้า!" ) อเล็กซ์ตอบอย่างร้อนรน



           ฉึก!

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น