web stats

ข่าว

 


Immortals 2 (Sparkle 5) - บทที่ 13 Only You

โพสต์โดย: anhann วันที่: 10 ตุลาคม 2018 เวลา 21:47:42 อ่าน: 189






บทที่ 13 Only You





แทยอนจ้องพีบีตาไม่กะพริบหลังจากเด็กสาวขอตัวไปห้องน้ำด้วยอาการพะอืดพะอมระหว่างมื้ออาหาร  แล้วเธอก็จ้องลูกตัวเองด้วยจนแคลร์เงยหน้าขึ้นมาจากจานไก่ทอด  มองเธอกลับมาอย่างสงสัย  และเสียงยุนอาก็มากระซิบข้างๆ หูเธอ

"เดือนเดียวเอง  ไวเนอะ"

"ยุนอา  หุบปากไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"  เธอขู่ฟ่อ  แต่ยุนอากลับหัวเราะคิกคักชอบใจขณะที่คริสตัลกับแคลร์ทำตาปริบๆ  งงด้วยกลัวด้วย  ครูซก็กดยิ้มขบขันไว้ระหว่างช่วยหั่นเนื้อย่างให้แม็กซ์เวลกับไอรีนที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับใครเขาด้วย  หรือไม่อยากจะสนแล้วก็ไม่รู้

"เธอก็บ้าไปได้  แค่โรคกระเพาะเท่านั้นแหละ"

"คุณจะรู้ได้ยังไง  ตรวจแล้วเหรอ"

"อื้ม  ฉันเพิ่งจัดยาให้กินเมื่อวานนี้เอง"  ยุนอาตอบง่ายๆ  แทยอนทำท่าโล่งใจ  แต่แคลร์หน้าแดงไปแล้ว  คริสตัลก็กุมหัว  ปวดจี๊ดๆ ไม่รู้จะหวงลูกหรือจะเอายังไงดี  จนกระทั่งแคลร์ต้องไปกระซิบข้างหูคุณพ่อให้เลิกห่วง

"หนูไม่ได้ทำอะไรเลย  ป๊า  แทบไม่ได้แตะตัวเขาด้วยซ้ำ"  แคลร์เล่า  "เมื่อวานพีปส์ยังบ่นปวดท้องเมนส์อยู่เลย  หนูก็เลยให้ไปหาแด๊ด  แล้วก็ได้ยาโรคกระเพาะมาด้วย"

"ใช่  เป็นเด็กสาวที่เลือดลมดีมาก  แข็งแรงเหมาะที่จะ --"

เสียงยุนอาขาดหายไปเพราะส้อมที่พุ่งมาปักบนโต๊ะ  ตรงหว่างนิ้วชี้กับนิ้วกลางของเธอพอดี  และตอนนี้คนปาก็ถือมีดขู่อยู่ด้วย  ตาวาวเชียวละ

"ฉันจะเอามีดนี่เสียบปากคุณ  ถ้าไม่หยุดพูดจาแบบนั้นกับเด็กนะ  ยุนอา"

"โธ่  ก็แค่พูดเรื่องจริง  ทำเครียดไปได้น่า  แทยอน"  ยุนอาพูด  ดึงส้อมออกมาจากโต๊ะ  และใช้มันเคาะแก้วทรงสูงเรียกให้สาวรับใช้เอาส้อมอันใหม่มาเปลี่ยนให้แทยอนซึ่งไม่ได้ต้องการมันสักนิด

"ฉันรู้ว่าคุณจะแกล้งฉัน  แต่คุณคิดถึงเด็กบ้าง  ถ้าเขามาได้ยินจะคิดยังไง  เราไม่ได้เอาเขามาทำแบบนั้นอย่างเดียวนะ  หรืออย่างน้อยก็นึกถึงใจลูกคุณด้วย  แคลร์ไม่ได้หยาบกระด้างแบบพวกคุณ"

คริสตัลพลอยสะดุ้งไปด้วยเมื่อแทยอนตวัดสายตามาใส่เขา 

"คุณแท  ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ"  เขาตัดพ้อท่าทางน่าสงสาร  แต่แทยอนไม่สนใจ  ตั้งท่าจะพูดต่อ  ถ้าพีบีไม่กลับมาทันและเอ่ยแทรก

"ไม่เป็นไรค่ะ  คนบ้านนั้นหยาบคายกับหนูมากกว่านี้"  เด็กสาวนั่งลงข้างแคลร์ที่อยู่ในฐานะคู่หมั้นกันแล้วแม้จะยังไม่เป็นทางการ  เธอยิ้มให้สายตาเป็นห่วงของแคลร์และหันไปมองพวกผู้ใหญ่  โดยเฉพาะแทยอนที่เธออยากให้ฟังเรื่องเล่านี้

"พวกมงฟอร์ดเหยียดผู้หญิงหรือเบต้ามากค่ะ  เวลาครอบครัวฉันได้รับเชิญไปรับประทานอาหารที่นั่น  ฉันจะถูกพวกเขาพูดจาไม่ดีใส่ตลอด  พ่อกับแม่ฉันโกรธมาก  แต่เราทำอะไรไม่ได้  เพราะติดสัญญากับพวกเขา"

"สัญญา?"  แทยอนถาม  เหลือบมองไปทางยุนอา  คิดว่ารายนั้นคงจะรู้รายละเอียดทั้งหมดแล้ว  เพราะเป็นคนจัดการเรื่องนั้นทั้งหมด  แต่พีบีกลับไม่อายที่จะเล่ามันออกมาด้วยตัวเอง

"เมอร์ราดแพ้การประลองประจำปีกับฝูงพวกเขา  ในฐานะจ่าฝูง  พ่อจึงต้องรับผิดชอบ  แล้วพวกเขาก็ขอตัวหนูไปแลกกับที่ดินส่วนกลางของฝูงที่พ่อเคยให้ลูกฝูงใช้ทำการเกษตรค่ะ  แต่ดูเหมือนว่าคุณหมอยุนจะ..."

"ฉันยกที่ดินตรงส่วนอื่นให้พวกเขาไปแทน  แถมเงินให้ไปด้วยจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับหนูอีก"  ยุนอายิ้มอ่อนโยนให้พีบีที่ยิ้มเจื่อนอย่างเกรงใจ  และแทยอนที่ทำหน้าอึ้งๆ  "ไม่ต้องคิดมาก  ฉันไม่ชอบพวกมงฟอร์ดอยู่แล้ว  ฉันดีใจที่ได้แย่งของมาจากพวกนั้น  โดยเฉพาะของสำคัญอย่างนี้"

"หนูน่ะเหรอคะ  มากกว่าที่ดินกับเงิน..."

"ใช่  เพราะอย่างน้อย  หนูก็สำคัญกับลูกสาวฉัน"

พีบีเหลือบมองแคลร์ที่มองมาพอดี  ทั้งคู่ยิ้มให้กันเขินๆ จนกระทั่งเสียงกระแอมดังขึ้นขัดให้สายตาเราแยกจากกัน

"หมดเรื่องสงสัยแล้วก็กินข้าวให้เสร็จ  --  แม็กซ์  อย่าเล่นข้าวลูก  คริส  จัดการด้วยสิ  อยู่ใกล้ๆ น่ะ  คุณก็เหมือนกัน  ยุนอา  หยุดยิ้มกวนๆ แบบนั้นสักที  และครูซ --"

"ผมอิ่มแล้วครับแม่  แคลร์  ไปกันเหอะ  พีปส์ก็ไปด้วยเลยละกัน"

"เค้าไปด้วย!"  ไอรีนร้องตามพวกพี่ๆ  ครูซจึงต้องให้น้องสาวขี่หลังไปด้วย  จึงเหลือแค่แม็กซ์เวลนั่งงงๆ แก้มเลอะข้าวอยู่บนตักคริสตัล

"แม็กซ์อยู่กับป๊าก่อนเนอะ  เราวิ่งไม่ทันใครเขาหรอก  หนักพุง"  เขาหยอกลูกชายคนเล็กที่ยังไร้เดียงสาเกินกว่าจะรู้เรื่องอะไรกับใคร

แม็กซ์เวลยิ้มแก้มตุ่ยให้คุณพ่อ  ของกินยังเต็มปาก  คริสตัลจึงฟัดแก้มแดงๆ ของลูกชายอย่างมันเขี้ยวแม้มันจะเปื้อนน้ำลายนิดๆ  และเสียงหัวเราะคิกคักของเด็กชายตัวเล็กกับตัวโตคู่นี้ก็ช่วยให้แทยอนอารมณ์ดีขึ้นได้นิดหน่อย  แต่ยังไม่วายกลอกตาใส่ยุนอาที่ยังไม่เลิกยิ้มกวนเธออยู่ดี

..................................

พีบีปัดมือที่เผลอมาลูบก้นตนออกไป  แต่ยังล็อกใบหน้าแคลร์เอาไว้ให้จูบกันต่อก่อน  เพราะเป็นคู่หมั้นกันแล้วเธอจึงไม่กลัวว่ามันจะน่าเกลียดถ้าจะทำแบบนี้กัน  เราก็แค่จูบ  ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น  นอกจากกินเลือด  แคลร์อาจเผลอมือซน  จับก้นจับหน้าอกเธอบ้าง  เธอก็คอยห้ามปรามไม่ให้มันเกินเลยจนเป็นอันตรายกับเราทั้งคู่  --  อันตรายต่อเธอนี่แหละ

แคลร์จูบเก่งขึ้นหลังจากครั้งแรกที่เงอะงะจนน่าหัวเราะ  แต่ตอนนี้เธอต้องคอยดันออก  ทำตาวาว  คำรามขู่ให้เจ้าลูกหมาป่าจอมวายร้ายยอมถอยออกไป  พอถึงเวลาแบบนี้แคลร์ก็แทบไม่ต่างจากผู้ชายปกติ  มือไวและชอบเอาชนะ  อยากแต่จะข่มเธอให้ยอมอยู่ใต้อำนาจ  แต่ยังดีกว่านายดีน  ถ้าเป็นนายนั่น  ป่านนี้เธอคง... โอ้  ไม่อยากจะคิดถึงมันเลยจริงๆ

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เธอต้องยอมให้เขาจูบ  เขาเอาเรื่องคู่หมั้นงี่เง่ามาอ้างให้เธอจำใจทำ  ถึงจะยืนนิ่งๆ แต่ก็อดรู้สึกขยะแขยงไม่ได้  เธอทนอยู่จนเขาเริ่มจะปลดกระดุมเสื้อนักเรียนเธอนั่นแหละ  เธอถึงตบเขาจนหน้าสะบัด  และก่อนที่เขาจะได้ใช้กำลังกับเธอ  ครูซก็มาช่วยเธอไว้  เขากับเจย์เดนเดินผ่านมาทางนั้นพอดี  พอครูซเห็นสภาพเธอ  เขาก็ต่อยหมอนั่นซ้ำไปด้วยจนเธอต้องร้องห้ามให้หยุด  เพราะแบบนั้นดีนถึงเกลียดครูซมากๆ  พาลมาถึงแคลร์ด้วยอีกคน  แต่คำถามของเขาก็น่าคิด  ทำไมเธอไม่ชอบครูซล่ะ  ทำไมถึงชอบแคลร์  อาจเพราะเธอสะดุดใจกับใบหน้าเฉยเมยในเรือนเพาะชำมั้ง

"แม่คิดว่าเธอท้อง"  แคลร์กระซิบ  เลียคราบเลือดตัวเองบนปากพีบีออกให้  และจูบมันซ้ำ  ปรือตามองใบหน้าเคลิบเคลิ้มของอีกฝ่ายด้วยใจเต้นไม่เป็นส่ำ  เธอรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้นกับตัวเองแต่เมินมันเสีย  ยังไม่ถึงเวลา  ยังไม่ใช่ตอนนี้...

"ก็เป็นไปได้  ถ้าเราทำแบบนั้นกัน"  พีบีบอก  ดันอกแคลร์ออกห่าง  และถอยออกมาจัดเสื้อผ้าตัวเอง  "แต่ฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อมีลูกอย่างเดียว"

แคลร์ยิ้ม  เธอชอบการรู้จักตึงบ้างผ่อนบ้างของพีบี  แม้หน้าตาจะไม่เหมือนกันเลย  แต่พีบีคล้ายยุนอามากจริงๆ  เธออยู่กับยุนอามาสิบสองปี  เธอเจอมาทั้งตอนแด๊ดดุ  เข้มงวด  เฉยเมย  และเวลาปล่อยให้เธอกับน้องๆ ทำตามใจได้ (แบบมีเหตุผล)  แต่แม่จะดุแทบตลอดเวลา  ถ้าตามใจก็มากเกินไปอีก  แม่จะไม่ค่อยพอดีเท่าไหร่  คล้ายผีเข้าผีออกแบบที่แด๊ดชอบว่า  ส่วนปะป๊าเธอน่ะเหรอ  อย่าไปพูดถึงเขาดีกว่า  เขาก็น่ารักของเขานั่นแหละ

"แล้วเธอหายปวดท้องหรือยัง" 

"ก็ยังตึงๆ อยู่บ้าง  แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าปวดท้องกระเพาะหรือท้องเมนส์  มันปนจนมั่วหมดแล้ว"  พีบีตอบ  นั่งลงบนเบาะนั่งเล่นในห้องแคลร์  เราหนีจากน้องๆ มาอยู่ที่นี่กัน  ความจริงวันนี้เธอต้องไปชมรมเพราะเป็นวันเสาร์  แต่เพราะปวดท้องเธอจึงต้องขอลาอยู่บ้าน  แคลร์ก็เลยไม่ได้ไปด้วย 

หลังย้ายมาอยู่บ้านสมิธแล้ว  เธอก็ไม่ได้เป็นนักเรียนกินนอนของโรงเรียนเอลซาเดลโรสอีกต่อไป  แต่ยังไปชมรม "Writing Club" ในฐานะรองประธานชมรมอยู่  ทำหน้าที่เหมือนเดิม  แค่อาจอยู่ที่นั่นน้อยลงเพราะต้องกลับบ้านพร้อมแคลร์  แต่เราก็ไม่ได้ตัวติดกันทุกเวลา  แคลร์ก็ยังไปเรือนเพาะชำตามปกติ  เราก็เหมือนแฟนกันปกติทั่วไป  ยกเว้นแคลร์จะขี้อายนิดๆ ต่อหน้าคนอื่น  ซึ่งเธอมองว่ามันน่ารักดี

"แด๊ดบอกให้นวดดู  แต่ว่า...มันจะแปลกๆ หรือเปล่า"  แคลร์ถาม  ลงมานั่งข้างๆ พีบีที่สีหน้ายังไม่ค่อยดี  เราจูบกัน  เธอให้พีบีกินเลือดเพราะคิดว่ามันน่าจะช่วยได้บ้าง  แต่ท่าทางจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่

"ไม่เป็นไร  เดี๋ยวนอนพักก็น่าจะดีขึ้น  ฉันเคยเป็น  บางเดือนหนักกว่านี้อีก  นี่คงเพราะโรคกระเพาะด้วยนั่นแหละ"

"ทำไมถึงเป็นโรคกระเพาะ  ไม่ค่อยกินข้าวเหรอ"

พีบียิ้มเขินๆ ก่อนตอบ  "อดข้าวเย็น  กลัวอ้วนอะ"

"บ้า  ผอมจนกระดูกจะเสียบฉันตายอยู่แล้ว" 

"นี่เธอว่าฉันไม่มีหน้าอกเหรอ"

แคลร์หลบมือที่มาตีเธอแล้วหัวเราะ  ตาก็ลอบมองตรงนั้นของพีบีไปด้วย  "แหม  ก็มันยังโตไม่เต็มที่ไง  เธออายุสิบสามจะเอาอะไรนักหนาล่ะ"

"ไม่ได้หรอก  เดี๋ยวน้อยหน้าเธอ"  พีบีพูด  แกล้งจ้องหน้าอกแคลร์จนเจ้าของมันต้องยกมือขึ้นมาปิด  หน้าแดงก่ำ  "เธอเป็นอัลฟา  จะมีทำไม  ไม่มีประโยชน์  แถมยังไม่มีเมนส์ด้วย  แปลกชะมัด"

"ฉันจะไปรู้ได้ไง  มันเป็นเอง  ฉันอยากเกิดมาเป็นแบบนี้ตายละ  ถ้าเลือกได้ก็อยากจะเป็นแบบเธอมากกว่า"  แคลร์พูด  เธอเลิกคิ้วเมื่อพีบีสั่นหัวไม่เห็นด้วย  แล้วเธอก็นึกได้ว่าแด๊ดยุนเคยพูดอะไรให้ฟัง 

ในสังคมชิฟเตอร์  เบต้าต้อยต่ำกว่าอัลฟาเยอะ  ป้าเจชอบแต่งตัวสวยๆ ยังไม่เคยคิดอยากเป็นเบต้าเลย  แด๊ดยังบอกด้วยว่าสมิธดีกว่าฝูงอื่นมากที่ยังอนุญาตให้เบต้าทำงานในตำแหน่งดีๆ เทียบเท่ากับอัลฟา

"เราถูกกระทำไม่ต่างจากพลเมืองชั้นสอง  ถ้าไม่เชื่อเธอก็ลองถามแม่เธอสิ  ฝูงอื่นๆ นอกจากสมิธกับแลนดอน  เบต้าแทบไม่มีค่าอะไรเลย"

แคลร์พูดไม่ออกจนกระทั่งพีบีพูดขึ้นใหม่

"เพราะแบบนั้นเราก็เลยต้องหาอัลฟาดีๆ มาเป็นสามี  แต่ก็ไม่ค่อยจะมีดีๆ หรอกนะ"  พีบียักไหล่  เมื่อแคลร์ทำหน้าตกใจ  "ฉันเคยคิดจะหนีไปให้ไกลๆ  ซ่อนตัวเองจากฝูง  อยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก  ไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร  อยากใช้ชีวิตเป็นมนุษย์จริงๆ  แต่ถ้าทำแบบนั้น  พ่อแม่ฉันจะต้องเดือดร้อน  ฉันทำไม่ได้  คงแบบเดียวกันที่ลูซีไม่คิดหนีตอนที่พวกนั้นมาเอาตัวเขาไป"

"ฟังดูเหมือนอยู่คนละโลกกับที่ฉันอยู่เลยนะ"  แคลร์วิจารณ์

"ใช่  แบบนั้นแหละ  ตอนฉันเจอเอลซาเดลโรสในเว็บไซต์ฉันถึงดีใจมาก  และขอบคุณพ่อยกใหญ่ที่อนุญาตให้ฉันมา  เจอโลกอีกใบแบบนี้  ที่นี่เป็นส่วนที่สว่างที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ  เธอต้องไม่เชื่อแน่  ถ้าไปแถวบ้านฉัน  ถึงจะรับความทันสมัยหรือเทคโนโลยีเข้าไปแล้ว  สังคมของพวกเขาก็ยังเป็นเหมือนเดิม  ความคิดแบบเดิมๆ ยังฝังอยู่ในหัว  เพิ่งจะมาตอนที่พ่อฉันเป็นจ่าฝูงนี่แหละที่อะไรๆ เริ่มเปลี่ยนแปลงขึ้นมาในทางที่ดี  ฉันไม่ได้อวดพ่อนะ  แต่ใครๆ ก็พูดแบบนี้ทั้งนั้น"

"ทำไมเธอไม่ได้นามสกุลเมอร์ราด  เธอใช้ 'เทย์เลอร์'  พ่อแม่เธอด้วยใช่ไหม  ฉันว่าจะถามนานแล้ว  แต่ยุ่งๆ อยู่ก็เลย..."

"ราชสกุลเมอร์ราดตายไปหมดแล้ว  เหลือแค่พ่อฉันคนเดียว  แต่พ่อเป็นลูกของลูกสาวของตระกูลที่แต่งออก  เลยใช้นามสกุลตามปู่ฉัน  ที่จริงพ่อไม่ได้อยู่ในฝูง  ไม่รู้จักด้วย  เพราะย่าฉันหนีตามมนุษย์ไปตั้งแต่สาวๆ และซ่อนตัวอยู่โดยไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร  พ่อไม่รู้ว่าตัวเองเป็นหมาป่าจนกระทั่งปู่ตายแล้ว  เป็นช่วงพอดีกับที่พวกผู้ใหญ่ในฝูงตามหาทายาทเมอร์ราด  เพราะพวกเขาไม่มีใครเหลือแล้ว  แล้วพวกเขาก็ตามเจอพ่อกับย่า  ตอนนั้นพ่อคงจะอายุราวๆ เธอนี่แหละมั้ง  พวกเขาเอาพ่อมาฝึกใหม่หมด  เอาย่ามาด้วย  ข่มขู่ให้ทำตามคำสั่งพวกเขา  ประมาณว่าจะใช้พ่อสู้กับอีกฝ่ายหนึ่ง  คือมันแบ่งกันเป็นสองฝ่ายน่ะพวกผู้ใหญ่ในฝูง  ถ้าเธอเคยดูหนังพีเรียดแย่งชิงบัลลังก์ก็ประมาณนั้นเลย"

"แบบที่ไปค้นหาคนที่มีเชื้อสายมา  แล้วหนุนหลังให้เขาขึ้นมาแย่งบัลลังก์แข่งกับอีกฝ่าย  แล้วพอคนของตัวชนะก็ได้ดีไปด้วยน่ะเหรอ"

"ใช่เลย"  พีบีดีดนิ้วเปาะ  ลืมปวดท้องไปชั่วคราว  "แต่มันก็ผ่านไปนานแล้วละ  เป็นร้อยๆ ปีแล้วมั้ง"

"หา  แล้วพ่อเธออายุเท่าไหร่เนี่ย"

"พอๆ กับคุณยุนล่ะมั้ง"

"อ้าว  แล้วทำไมเธอถึงเพิ่งจะเกิดเมื่อสิบสามปีที่แล้วล่ะ"

"อ๋อ  ก็..."  พีบีเกาแก้มตัวเอง  ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี  "อืม...ที่จริงฉันมีพี่ชายอยู่หลายคน  แต่พวกเขาตายหมดแล้ว  แม่ฉันเป็นเมียใหม่น่ะ"

"เมียใหม่?"  แคลร์ถามตกใจ  พีบีพยักหน้า  "ว้าว!  แล้วเธอก็ดันเป็นลูกสาวไปได้  เขาก็เลย..."

"เขาก็เลยต้องหาสามีให้ฉันเลยน่ะสิ  เพราะพวกผู้ใหญ่ในฝูงกลัวฉันจะหนีไปกับมนุษย์แบบย่า"

"เอ่อ  ก็น่าจะหนีอยู่เหมือนกันนะ"  แคลร์พูด  ยิ้มแห้งๆ  "แล้วพวกพี่ๆ เธอเขาเป็นอะไรตายกันล่ะ"

"ไม่รู้สิ  พ่อไม่บอก  ฉันก็ไม่รู้จักพวกเขาสักคน  จริงๆ ก็อยากรู้อยู่นะ  ฉันเคยย่องไปที่หอจดหมายของฝูงด้วย  แต่โดนจับได้  หิ้วออกมาทุกที"  พีบีเล่าด้วยท่าทางตื่นเต้นแบบคนชอบผจญภัย  "ถ้าฉันยังอยู่ที่นั่น  ฉันอาจจะไปอีกก็ได้  ฉันอยากรู้  มีข่าวลือว่าพ่อเป็นคนฆ่าพวกเขา  เพราะกลัวจะมาแย่งตำแหน่งด้วย  แต่ฉันไม่เชื่อ  เป็นจ่าฝูงก็ไม่ได้ดีเด่อะไรขนาดนั้นหรอก"

"อำนาจไงล่ะ  พวกผู้ชายชอบอำนาจ  แต่ไม่เหมือนพ่อฉัน  พ่อฉันยอมเมียตลอด  แทบไม่มีอำนาจอะไรเลย  ไม่ได้เรื่อง"

"แต่ฉันกลับคิดว่าเขาให้เกียรติเมียนะ  แถมเขายังอายุน้อยกว่าด้วย  มันก็เป็นธรรมดาที่เขาต้องฟังคนที่อายุมากกว่าเป็นหลายๆ ศตวรรษ  ถ้าเขามัวแต่เอาตัวเองเป็นใหญ่ก็คงไม่ดีแน่ๆ  ครอบครัวเธอก็คงไม่เป็นแบบนี้"

"แหม  ฉันว่าเธอชอบเขามากกว่าฉันแล้วละ"  แคลร์แซวเล่นๆ  แต่พอพีบีหน้าแดงจริงๆ  เธอก็ชักจะหงุดหงิด  "โอ้  ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกผู้หญิงถึงได้ชอบเขานัก"

"เขาหล่อ  หุ่นเร้าใจสาวๆ  และก็... อย่าให้ฉันพูดดีกว่า  เดี๋ยวเธอจะหาว่าฉันคิดไม่ดีกับพ่อเธอ"

"เธอมองเป้าพ่อฉันเหรอ!"

"เปล่า  จะบ้าเหรอ!"  พีบีปฏิเสธกึ่งหัวเราะ  "แต่จริงๆ ก็แอบมองอยู่เหมือนกันนะ  เวลาเขาใส่กางเกงบอล..."

แคลร์ลุกพรวดขึ้นทันที  แต่พีบีดึงแขนไว้ก่อน

"ล้อเล่น  ใครจะไปมองล่ะ  แม่เธอก็จะได้ควักลูกตาฉันสิ  คุณหมอด้วย  แล้วเขาก็ไม่ใช่สเปกฉันด้วยแหละ  เขาดูน่ากลัวไปหน่อย"  พีบีบอก  มองหน้าแคลร์ด้วยท่าทางเหมือนอยากจะให้เชื่อ  และแคลร์ก็ใจอ่อนนั่งลงตามเคย  "ฉันคิดว่า  ฉันคงจะกลัวผู้ชายแหละ  แบบว่าเขาตัวใหญ่  และฉันก็คงกลัวอะไรใหญ่ๆ มั้ง"

"เหรอ...  เออ  งั้นก็..."

"แต่ฉันไม่กลัวเธอหรอกนะ"

แคลร์โล่งใจขึ้นนิดหน่อย  แต่ไม่วายอายกับสายตาพีบีที่มองเธออย่างมีลับลมคมในซึ่งเธอคิดว่าพอเข้าใจได้

"ไม่เป็นไร  แคลร์  อีกหน่อยเธอก็ชินกับฉันเองแหละ"  พีบีพูดยิ้มๆ  กอดเข่าตัวเอง  ไม่ได้แตะตัวแคลร์แม้แต่นิดเดียว  "เธอกลับไปหาน้องๆ ก็ได้  ฉันอยู่คนเดียวได้  เริ่มจะง่วงนิดๆ แล้วละ  สงสัยยาออกฤทธิ์"

"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน  รอเธอหลับแล้วฉันจะไป"

"เธอใจดีจัง  แคลร์  น่ารักแบบนี้ใครๆ ถึงหวงกันหมด"

แคลร์ยิ้มบางๆ  ไม่ได้ออกความเห็น  มองพีบีเอนตัวลงนอนพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวเก่าที่เอามาจากหอนอน  พีบีกอดมันทุกคืนจนบางทีเธอก็นึกอิจฉามัน  เธอยอมรับว่าไม่เข้าใจพีบีหลายๆ อย่าง  บางครั้งพีบีก็เหมือนเป็นผู้ใหญ่แล้ว  คำพูด  การกระทำ  ความคิด  แต่บางทีก็เหมือนเด็กสาวทั่วไป  อย่างตอนหลับก็ไม่ต่างจากไอรีนเลย  ใบหน้าตกกระแบบคนตะวันตกแท้ๆ กลับน่ามองไปเสียได้  ผิวขาวซีดเหมือนไม่มีเลือด  เรือนผมสีทอง...

"แคลร์  ผมเธอสีอ่อนลงอีกเฉดแล้วละ"  พีบีพึมพำเหมือนเพิ่งนึกได้

แคลร์ก้มลงมองผมตัวเอง  มันมีบางเส้นที่เป็นสีขาวไปแล้วด้วย 

"แต่ไม่เป็นไรหรอก  เท่ดี  ฉันชอบ"  พีบีนอนกอดตุ๊กตา  ยิ้มเชียร์ให้คนท่าทางขาดความมั่นใจ  แคลร์ก็ยิ้มกลับมาและเอนตัวลงนอนข้างๆ กัน  แต่ไม่ได้โดนตัวเธอแม้แต่น้อย  สุภาพแบบนี้แหละ  เธอชอบ

"นอนแล้วนะ  ง่วงมากเลย" 

"นอนเถอะ  ไม่ต้องขออนุญาตหรอก"  แคลร์บอก  มองคนนอนหาวแล้วยิ้มจนปวดแก้ม  ตาสีฟ้าสดใสซ่อนลงไปใต้เปลือกตาสีขาวซีดแล้ว  เธออยากรู้ว่าเจ้าของมันคิดอะไรอยู่  บางทีเธออาจจะรู้มันได้ทันทีแค่แตะตัวพีบีเบาๆ เพราะเราเมทติ้งกันสมบูรณ์แล้ว  และเวลาหลับสนิทก็ยากจะปิดกั้นความคิดไม่ให้หลั่งไหลออกมาด้วย  แต่เธอไม่อยากจะทำแบบนั้น  เบต้าควรได้รับเกียรติไม่ต่างจากอัลฟาเหมือนกัน  เธอไม่เคยคิดว่าอัลฟาเลิศเลอกว่าตรงไหนเลย  เบต้าน่ารัก  น่าทะนุถนอมกว่าตั้งเยอะ  อย่างไอรีนไงล่ะ

"แคลร์..."

แคลร์จุปากให้น้องสาวที่ค่อยๆ แง้มประตูห้องเธอเข้ามา  ดีหน่อยที่ไอรีนรู้จักย่องมาเบาๆ กับเขาเป็นเหมือนกัน  "พีปส์หลับอยู่  ไม่ค่อยสบาย"

"สำออยหรือเปล่า"  ไอรีนพูด  แล้วยิ้มแห้งๆ ให้พี่สาวที่ทำตาดุใส่

"แล้วมาทำไม  แม่ให้มาดูพี่เหรอ"

"เปล่า  เค้าอยากรู้อยากเห็นเอง"

แคลร์ส่ายหน้าให้น้อง  เธอลุกขึ้นนั่งและดึงน้องลงมานั่งตัก  ไอรีนตัวเล็กมากถ้าเทียบกับเด็กสิบขวบคนอื่นๆ  ผอมกว่าตอนเด็กๆ เยอะ  คงจะรูปร่างเหมือนแม่เรา

"เขาเป็นอะไรอะ"  ไอรีนถาม  คราวนี้ไม่ประชดประชันแล้ว

"ปวดท้องเมนส์  เป็นโรคกระเพาะด้วย"

"เมนส์เป็นยังไงอะ  แล้วแคลร์ไม่เป็นบ้างเหรอ  ไม่เห็นเคยปวด"

"ไม่เป็น  พี่ไม่เหมือนเธอ  ไม่เหมือนพีปส์หรอก"

"อ๋อ  มิน่าครูซชอบบอกว่าแคลร์เป็นพี่ชายต่างหาก"

แคลร์กลอกตามองเพดาน  อยากต่อยปากครูซจริงๆ  ชอบพูดอะไรให้น้องงงอยู่เรื่อยเลย  "แล้วเธอว่าพี่ประหลาดหรือเปล่าล่ะ  น่าเกลียดไหม"

ไอรีนส่ายหน้าเร็วๆ  แถมหอมแก้มแคลร์ฟอดใหญ่ด้วยเหมือนจะย้ำว่าไม่ได้รังเกียจพี่สาวเลยจริงๆ  แคลร์ยิ้มกว้าง  รู้สึกดีขึ้นเป็นกอง  เธอเคยกลัวว่าน้องจะรับไม่ได้ถ้าเธอจะไม่เหมือนพี่สาวคนอื่น

"ยังไงแคลร์ก็หอมกว่าครูซ  อ่อนโยนกว่า  ใจดีกว่าด้วย"

"ทำเป็นพูดเอาใจ  แล้วเวลานั่นก็ว่าพี่ใจร้ายทุกที  ครูซดีกว่าตลอด"

"ก็แคลร์ไม่ตามใจเค้าอะ  แคลร์ชอบขัดใจ"

"ก็เราทำตัวไม่น่ารักก่อนนี่  ถ้าทำตัวน่ารัก  พี่ก็จะดีด้วยแบบนี้ไง"

"แล้วนั่นน่ะ  น่ารักมากนักเหรอ  ทำไมแคลร์ใจดีด้วยตลอด"  ไอรีนถาม  บุ้ยปากไปทางพีบีที่หลับไม่รู้เรื่องเพราะฤทธิ์ยา  "เพราะเขาสวยล่ะสิ  ก็แบบนี้แหละ  เห็นคนสวยกันไม่ได้เลย"

"น้องไอของพี่ก็สวยค่ะ  ไม่ต้องไปอิจฉาพีปส์หรอก"  แคลร์เอาใจน้องสาว  จูบแก้มไอรีนจนหัวเราะคิก 

"แต่ยังไงเค้าก็อิจฉาอยู่ดี"

"อ้าว  ทำไมล่ะ"

"เพราะพีปส์แย่งแคลร์ไปจากเค้าน่ะสิ  แล้วเค้าจะหาใครที่ไหนมาให้ได้แบบแคลร์ล่ะ  เค้าอยากมีแฟนแบบแคลร์"

"ไม่ต้องมีหรอก  มีแค่พี่คนเดียวพอ"

"อ้าว  แล้วทำไมแคลร์มีได้ล่ะ"

"เพราะเธอเป็นเด็ก  และพี่หวงเธอ  เข้าใจไหมคะ  น้องไอ"

"แค่นี้ก็ต้องดุด้วยเหรอ"  ไอรีนบ่น  แต่กอดคอแคลร์แน่น

"ห้ามไปยุ่งกับเด็กผู้ชายที่ไหนนะ  ไอรีน"

"แคลร์ไม่ต้องห้ามหรอก  เค้าเบื่อเด็กผู้ชายจะตาย  ที่บ้านเรามีเยอะแยะ  ไม่ใช่ของหายากสักนิด" 

แคลร์หัวเราะเพราะท่าทางเบะปากของน้องสาว

"เค้าอยากได้แบบแคลร์  เค้าจะเอาแบบแคลร์" 

"ไม่ได้เหมือนกัน  ไม่เอา" 

"อ้าว  ก็ไม่ใช่ผู้ชาย..."

"นั่นแหละ  ไม่ต้องไปนั่งตักใครทั้งนั้นนอกจากพี่  ห้ามหอมแก้มใครนอกจากพี่ด้วย"

"ครูซกับเจดก็ไม่ได้เหรอ  แม็กซ์ล่ะ  แม็กซ์เป็นเด็กนะ"

"พี่หมายถึงคนอื่นที่ไม่ใช่พวกเราน่ะ  น้องไอ"  แคลร์ทำท่าอ่อนอกอ่อนใจ  แต่ไอรีนยิ้มชอบใจมาก  "ไม่ต้องมายิ้มดี  บอกพี่สิว่าจะไม่ทำ"

"ไม่ทำหรอก  ถ้าแคลร์ยังรักเค้าเหมือนเดิม"

"รักสิคะ  พี่จะไม่รักน้องไอได้ยังไงกัน  พี่รักเธอที่สุดเลย  แต่ห้ามบอกครูซกับแม็กซ์นะ  เดี๋ยวพวกเขาน้อยใจ"

"โอเค"  ไอรีนรับปากเสียงใส  กอดคอแคลร์แน่นขึ้นอีก  พลางยิ้มเยาะพีบีที่จำเป็นต้องตื่นขึ้นมาเพราะหนวกหูเสียงพูดคุยของพวกเธอ                                 


...........................


บ้านพีบีเขาจะออกย้อนยุคไปสักหน่อย  เหมือนอังกฤษสมัยวิคตอเรียน่ะค่ะ  ผู้หญิงไม่ค่อยมีบทบาทในสังคมเท่าไหร่   :21:   :44:


Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

10 ตุลาคม 2018 เวลา 22:31:59
อือ เล่นกับลูกตามใจลูกมันกลับมองพ่อมันไม่เอาไหน น่าปล่อยให้โดนแม่ดุซะให้ตายกันไปเลย
แสดงความคิดเห็น