web stats

ข่าว

 


SISTER SISTER (ตกหลุมรักเธอ พี่สาวข้างบ้าน) - บทที่ 7 When You Love Someone

โพสต์โดย: anhann วันที่: 07 ตุลาคม 2018 เวลา 22:55:13 อ่าน: 218




บทที่ 7 When You Love Someone





ตั้งแต่บ่ายสามโมงไปแล้วของทุกวัน  ไอรีนตั้งใจจะมาช่วยพ่อที่ร้าน  เธอเริ่มเห็นประโยชน์ของการมาช่วยงานร้านแล้ว  จากเมื่อก่อนคิดว่ามันคงจะน่าเบื่อมากที่ต้องคอยรับคำสั่ง  ต้องเอาใจลูกค้า  แต่ตอนนี้มันกลับเป็นความสนุกไปแล้ว  มันช่วยให้สมองเธอผ่อนคลายจากโปรเจกต์จบที่ลุกขึ้นมาทำแต่เช้าทุกวัน

เธอเลิกนอนตื่นสายแล้ว  แต่ยังไม่เคยตื่นทันคาร่า  แค่ทันเห็นร่างสูงเพรียวด้านหลังขณะกำลังจะเดินออกจากบ้านเท่านั้น  ถึงอย่างนั้นการตื่นแต่เช้าก็ดีต่อเธอหลายอย่าง  นอกจากจะได้สูดอากาศบริสุทธิ์ตอนเช้าแล้ว  ก็ยังโดนแม่บ่นน้อยลง  แถมเธอยังได้ช่วยแม่ทำนู่นทำนี่ในครัว  ได้ใกล้ชิดกันกว่าแต่ก่อน  เธอจะไม่ยอมให้คาร่ามาแย่งตำแหน่งลูกรักไปคนเดียวหรอก 

ไม่ใช่หรอก  เธอแค่อยากเป็นลูกที่ดีบ้างเท่านั้น

ความมีน้ำใจของคาร่าทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเธอไม่ค่อยได้ทำอะไรให้พ่อแม่เลย  มีแต่แบมือขอเงินตลอด  กลายเป็นเด็กข้างบ้านที่ไม่เคยได้อะไรตอบแทน  อย่างมากก็ขนมหรือคุกกี้เป็นสินน้ำใจที่คอยช่วยเหลือพ่อแม่เธอระหว่างที่เธอไปรื่นเริงอยู่ที่อื่น  ถึงจะมีเหตุผลว่าไปเรียนหนังสือ  วันหยุดช่วงปิดเทอมแบบนี้  เธอก็ควรทำหน้าที่ของตัวเองบ้าง

อีกอย่าง  การมาร้านก็มีอาหารตาเยอะด้วย

ไอรีนยิ้มให้เด็กหนุ่มตาสีฟ้าที่มองเธอมาตั้งแต่เธอยืนคุยกับพ่อตรงเคาน์เตอร์แล้ว  เขามาสั่งอาหารกับเครื่องดื่มกับพนักงานตรงนี้ก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ  ร้านกาแฟของพ่อเธอเป็นคาเฟ่สไตล์อังกฤษที่เสิร์ฟอาหารเช้า  อาหารจานเดียว  เบเกอรี่  เค้กโฮมเมด  เพราะแบบนั้นเราจึงมีลูกค้าทั้งวัน  กลุ่มลูกค้าก็มีหลายรุ่น  เพราะอยู่ใกล้โรงเรียน  แต่ลูกค้าจะหนาแน่นช่วงเช้ากับบ่ายไปถึงเย็น  ช่วงกลางวันก็มีมาเรื่อยๆ  พ่อเธออาจดูเอื่อยเชื่อยไปนิด  เขาก็ยังรักษามาตรฐานของกาแฟ  อาหารและร้านได้ดี  หรือผู้จัดการร้านอาจจะเก่ง  และเกรงใจเขาที่โผล่มาร้านทุกวัน

หมอนี่คงไม่ได้อายุมากกว่าคาร่าเท่าไหร่  ไอรีนคิดขณะวางอาหารกับกาแฟให้เขาห่างจากแล็ปท็อปของเขามาเล็กน้อย  เขาขอบคุณเธอ  เธอก็ยิ้มรับคำขอบคุณและหมุนตัวจะจากไปทำงานต่อ

"พนักงานใหม่เหรอครับ"  เด็กหนุ่มถามตามหลัง 

"ค่ะ"  ไอรีนเหลียวไปตอบ  เดินเร็วๆ อย่างไม่ให้ผิดสังเกตกลับไปหาพ่อที่เคาน์เตอร์  พ่อที่กำลังเช็ดแก้วอยู่ก็เหลือบมามองเธอด้วยสายตาแบบที่เธอต้องส่ายหน้าให้

"ทำไมล่ะ  ไม่น่ารักเหรอ  พ่อว่าดูเข้าท่ากว่าแฟนเก่าลูกอีกนะ"

"ยังก่อนค่ะ"  เธอบอกพ่อ  "หนูยังไม่อยากคิดเรื่องนี้ค่ะ  ไม่ใช่ยังลืมเขาไม่ได้  อย่าเพิ่งเข้าใจผิด"

"ก็ดีแล้วลูก  ไม่เห็นต้องรีบเลย  อยู่เป็นยายหนูของพ่อก่อนเถอะ"

"ค่ะ"  ไอรีนตอบพ่อ  แล้วคิดว่าจะเข้าไปหัดทำกาแฟสักหน่อย  แต่เสียงพูดคุยของคนที่ผลักประตูร้านเข้ามาก็เรียกให้เธอหันไปสนใจ  เธอยิ้มอัตโนมัติเมื่อสบตากับเจ้าคนตัวสูงที่สุดในกลุ่ม

"เดี๋ยวนี้กลับมาคุยกันแล้วเหรอ"  เสียงพ่อทักอยู่ด้านหลัง  ไอรีนหันไปดุพ่อทางสายตาไม่ให้ล้อเลียนเธอ  "ก็ได้ๆ  ยังไงคนนี้ก็ดีกว่าคนอื่น"

ไอรีนทำเป็นไม่ได้ยินเสียงพ่อที่เชียร์เด็กข้างบ้านเกินหน้าเกินตา  เธอส่งเมนูให้คาร่าที่เดินมาถึงเคาน์เตอร์แล้ว  แม้อีกฝ่ายคงหลับตาสั่งของได้  เมนูก็เหมือนของช่วยแก้เขินเท่านั้น 

"วันนี้ไม่รีบกลับบ้านเหรอ"

"มีคุยรายงานกลุ่มกับเพื่อนๆ น่ะ"  คาร่าตอบ  หยุดยิ้มไม่ได้เลยที่เห็นไอรีนหลังจากกลับมาจากโรงเรียนแบบนี้  เธอรู้ว่าเพื่อนต้องล้อ  แต่ใครจะไปสนกันล่ะ 

"กินตอนนี้แล้วกลับบ้านจะกินอีกหรือเปล่า"

"ขนมกับกาแฟทำอะไรฉันไม่ได้หรอก" 

ไอรีนกัดปากตัวเอง  ไม่รู้ทำไมเขินกับตากลมๆ ในแว่นหนาๆ ของเด็กบ้านี่ไปได้  อารมณ์มันเขี้ยวดึงมือเธอให้ไปบิดเอวคาร่าที่อยู่ใกล้มือพอดี  เด็กสาวตัวงอทำหน้าเบี้ยว  เธอกลัวน้องจะร้องฟ้องพ่อเธอจึงปล่อยมือ

"งั้นจะสั่งอะไร  สั่งเยอะๆ ก็ได้นะ  รวยไม่ใช่เหรอ"

"รวยที่ไหน  เงินพ่อแม่ทั้งนั้น" คาร่าตอบ  ลูบเอวตัวเองป้อยๆ "เขียวแน่ๆ  ชอบรังแกเรื่อยเลย"

"ไม่อยากให้ทำก็อย่ามาใกล้ๆ สิ"

"ไม่เอาอะ  จะหยิกจะตีก็ได้  แค่อยากฆ่ากันก็พอ"

"พูดเก่งนะ"  ไอรีนประชด  ไม่คิดว่าคาร่าจะหยอดเก่งขนาดนี้  แทบจะไม่รู้เลยว่าขี้อายมากขนาดไหน  แววตาก็วิบวับแพรวพราวเชียว  "แล้วจะสั่งอะไรบ้าง  สั่งๆ ซะที  เดี๋ยวก็ไม่เสร็จหรอก  งานน่ะ"

"งั้นเอานี่  นี่  นี่  แล้วก็นี่"  คาร่าจิ้มเมนูตามที่เพื่อนฝากมา  เธอกับเพื่อนๆ มาร้านนี้ประจำ  ไม่ใช่แค่รู้จักกันดีกับเจ้าของร้านแต่เพราะอาหารกับกาแฟที่นี่รสชาติถูกปากพวกเรา

ไอรีนจดรายการอย่างรวดเร็วและเสียบใส่หลักให้พนักงานไปทำ

"ไปนั่งสิ  จะมายืนเกะกะทำไม"  เธอดุเมื่อเห็นคาร่ายังรีรออยู่

"ไปนั่งด้วยกันไหม"

"ไม่ได้  จะทำงาน  ไปนั่งไป"

"งั้นกลับบ้านพร้อมกันได้หรือเปล่า"  คาร่าต่อรอง  ทำหน้าอ้อนวอนจนไอรีนถอนใจ  แต่ยิ้มให้กับลูกตื้อของเด็กมัน  "นะ  ไอรีน  คิดถึง..."

"มากไป  เมื่อวานก็เจอ"  ไอรีนเก๊กดุ  กลัวตัวเองจะบอกไปว่าคิดถึงเหมือนกัน  เธอยังรู้สึกถึงไออุ่นของอ้อมกอดเมื่อวานอยู่เลย  ยังแปลกใจอยู่ไม่หายว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่  ทำไมเธอถึงอยากถูกกอด  อยากถูกจูบแบบนั้น  คาร่าได้กอดเธอแล้วแบบแนบชิดแต่เรายังไม่ได้จูบกัน  และเธอก็ดันอยากรู้อีกว่า  ถ้าจูบจะเป็นยังไง

มันจะเหมือนจูบกับผู้ชายไหม  จะขยะแขยงหรือเปล่า  แล้วถ้ามันมีมากกว่านั้นจะเป็นยังไง  เราสองคนจะเป็นยังไงกันต่อ  แต่บางทีเธออาจคิดไปไกลแบบนี้คนเดียว  คาร่าอาจไม่ได้อยากทำขนาดนั้นก็ได้

แต่ก่อนหน้านั้น  เธอควรตอบคำถามตัวเองให้ได้เสียก่อน  เธอรู้สึกกับคาร่ายังไงกันแน่  แค่อยากลองหรือเปล่า  หรือเหงา...

"ไม่พอ"  คาร่าตอบ  ยังไม่เลิกมองอ้อนไอรีน  พี่เขาก็จ้องเธอกลับ  เรามัวแต่ประชันสายตากันอยู่จนกระทั่งแอชลีย์มาดึงแขนเธอพร้อมกับแซวไปด้วย

"ไว้จีบกันตอนอื่น  ปาร์ค  ไปทำรายงานก่อน"  แอชลีย์ว่า  ฉีกยิ้มทะเล้นให้ไอรีน  "เอาตัวก่อกวนไปก่อนนะคะ  พี่คนสวย  แล้วจะคืนให้ค่ะ"

ไอรีนพยักพเยิดหน้าอนุญาตขณะที่คาร่าทำหน้างอแงใส่เธอ  แล้วบ่นเพื่อนไปตลอดทางก่อนจะถึงโต๊ะที่เพื่อนคนอื่นๆ รออยู่  เด็กพวกนั้นก็ร้องแซวคาร่าเหมือนกัน  แต่เจ้าตัวดูจะไม่สนใจเท่าไหร่  กางแล็ปท็อปและคงจะชวนเพื่อนๆ คุยเรื่องงานกัน  แต่เมื่อเสียงคุยเล่นหยอกคาร่ายังไม่หยุดลง  เด็กหนุ่มคนหนึ่งในสองคนในกลุ่มก็พูดอะไรขึ้นมาสักอย่าง  อาจจะดุเพื่อนที่ทำเสียงดังรบกวนคนอื่น  เธออยู่ไกลจึงไม่ได้ยิน  หากยังพอจะมองออกว่าคาร่าหันไปขอบคุณเด็กหนุ่มคนนั้นที่ช่วยพูดแทนให้  แล้วเขาก็ยิ้มให้เจ้าแว่นแบบที่เธอรู้สึกหงุดหงิดอย่างไรไม่ทราบ  มันเป็นยิ้มสุภาพแต่เธอรู้สึกได้ว่ามันแฝงความหมายบางอย่างที่เจ้าเซ่อนั่นอาจไม่เข้าใจ

มันก็เหมือนยิ้มที่คาร่ายิ้มให้เธอ

ยังไม่พอ  เจ้าเด็กผู้ชายคนนั้นยังหันมามองเธอด้วยสายตาเหมือนจะไม่ค่อยชอบหน้าด้วย  ปกติไม่ค่อยมีผู้ชายมองเธอแบบนี้นะ  ถ้าไม่ตั้งท่าจะจีบแบบพวกเพลย์บอยก็จะออกอายๆ เหมือนเจ้าหนุ่มตาสีฟ้าเมื่อกี้

หรือว่า...

"ทำอะไรมันก็ต้องมีคู่แข่งกันบ้าง  จะได้รู้จักกระตือรือร้น"  เสียงพ่อดังขึ้นข้างๆ หู  ไอรีนหันไปมอง  เขาก็ขยิบตาให้เธอเหมือนจะรู้อะไรๆ ดีๆ

"งั้นหนูไปเปิดร้านกาแฟแข่งกับพ่อดีไหมคะ"  ไอรีนแกล้งพูด  พ่อก็เขกหัวเธอหนึ่งทีเหมือนนึกมันเขี้ยวขึ้นมา  แล้วเขาก็หันกลับไปทำงานต่อ  เธอเองก็กำลังจะไปเหมือนกัน  แต่ไม่รู้ทำไมจะต้องหันไปมองคาร่า  ทางนั้นก็มองเธอมาพอดีด้วย  แล้วเราก็ยิ้มให้กันอัตโนมัติ

แค่นั้นเอง  ทำไมมันอุ่นใจขนาดนี้ไม่รู้...

...................................................

เกือบๆ หกโมงเย็น  ไอรีนเตรียมตัวกลับบ้าน  เธอตกลงกับแม่ว่าจะกลับไปทำอาหารเย็นให้  แม่จะได้ไม่ต้องรีบๆ กลับ  เธอเห็นแม่นั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานหลังร้านอย่างตั้งอกตั้งใจ  เธอจึงตั้งใจจะเป็นเด็กดีให้บ้าง

"ไอรีน  แวะซุปเปอร์ฯ ด้วยลูก  ซื้อของตามลิสต์นี้ให้แม่หน่อย  นี่แม่จดไว้ให้แล้ว  ถ้าไม่ซื้อจะไม่มีอะไรทำกินนะ"

"เงินด้วยค่ะแม่"  ไอรีนแบมือขอเงินแม่ที่ทำเหมือนลืมให้ของสำคัญ

"งกจริงๆ  ออกให้ก่อนก็ไม่ได้"  แม่บ่นอุบอิบ  แต่ก็ล้วงเอาเงินสดจำนวนหนึ่งมาส่งให้ลูกสาวคนสวยจอมงก  "แล้วต้องเอารถไปหรือเปล่า"

"ไม่เป็นไรค่ะ  เดี๋ยวหนูโบกรถใครบางคนเอา"

"ใคร" 

ไอรีนขำเมื่อแม่ทำเสียงดุ  คงกลัวเธอนัดหนุ่มที่ไหนไปด้วยแน่ๆ

"ไม่มีใครหรอกค่ะแม่  หนูหมายถึงแท็กซี่น่ะ  ขาไปหนูคงเดินไป  แต่ขากลับก็คงนั่งแท็กซี่ค่ะ"

"แล้วไป"  แม่ทำท่าโล่งอก  แล้วโบกมือไล่ให้ไอรีนออกไปจากห้อง

เธอไปลาพ่อในบาร์เครื่องดื่ม  เกือบลืมไปแล้วว่าคาร่ากับเพื่อนๆ ยังไม่กลับออกไป  เพราะหลังจากเสิร์ฟของให้โต๊ะคาร่าเสร็จ  ลูกค้าก็เข้ามาจนเต็มร้าน  จนเธอไม่มีเวลาสนใจใครเลย  แทบจะไม่ได้กินน้ำด้วยซ้ำ  แต่ตอนนี้เจ้าแว่นนั่นมาเตือนการมีอยู่ของตนกับเธอด้วยการมายืนหน้าทะเล้นอยู่ข้างๆ พร้อมกับกระเป๋าใบโต

"อะไร  จะไปไหน" 

"ไปด้วย"  คาร่าตอบ  ยิ้มเหมือนลูกหมาตัวโตๆ  ไอรีนไม่อยากจะใจอ่อนเลยจริงๆ  แต่เจอแบบนี้จะทำยังไงได้ล่ะ

"ทำงานเสร็จแล้วหรือไง  จะมาร้องไปด้วยๆ  เดี๋ยวก็โดนเพื่อนว่า"

"ไม่หรอก  พวกนั้นก็จะกลับแล้วเหมือนกัน"

"แต่ฉันไม่ได้กลับบ้านนะ  ต้องไปซื้อของซุปเปอร์ฯ ก่อน"

"ก็ไปสิ  เดี๋ยวช่วยถือ"

ไอรีนลังเล  แต่พอเห็นเด็กหนุ่มคนที่ชอบมองคาร่าทำทีจะแยกจากเพื่อนคนอื่นมาทางนี้  เธอก็สอดแขนไปคล้องแขนคาร่าทันที  เจ้าเด็กนั่นจึงเปลี่ยนทิศ  เดินกลับไปทางเก่า  แล้วเธอก็ดึงคาร่าออกไปจากร้าน  พาเดินไปคนละทางกับคนอื่นๆ  ถึงทางนั้นจะใกล้กว่าทางนี้ก็ตาม

"ไปร้านไหนเหรอ  ทำไมไปทางนี้"  คาร่าถาม  ทำหน้าซื่อไม่รู้เรื่องอะไรกับใครเขา 

"อยากเดินเล่นก่อน"  ไอรีนว่า  คาร่าดูสงสัยแต่ไม่ได้ซักไซ้  คงชอบอยู่กับเธอแบบนี้มากกว่า  โชคดีของเธอไป

"ทำไมวันนี้มาร้านได้ล่ะ"  เด็กแว่นชวนคุย  อยู่เงียบๆ แล้วเขินๆ

"เหนื่อยสมองทำโปรเจกต์เลยออกมาดูโลกภายนอกบ้าง"  เธอตอบ  ไม่ได้มองหน้าเจ้าของแขนที่เกาะอยู่  และไม่คิดจะปล่อยด้วย  ใครจะมองก็ช่างพวกเขาปะไร  "ทำไมเหรอ  ฉันมาร้านแล้วทำให้เธอไม่อยากมาหรือไง"

"เปล่า  แค่สงสัย  เมื่อก่อนไม่เห็นเคยมา"  คาร่ายิ้มแห้งๆ  "มาก็ดี  ฉันอยากเจอพี่เร็วๆ  บางทีมันรีบกลับบ้านไม่ได้  เดี๋ยวเพื่อนมันจะหาว่าทิ้ง"

"เป็นคนดีจังนะ"

"ประชดเหรอ"

"เปล่า  ชมต่างหาก"  ไอรีนพูด  แอบยิ้มเมื่อคาร่าแก้มป่อง  "เพื่อนตั้งหลายคน  ฉันไม่คุยด้วยคนเดียว  ทำไมถึงต้องบ่น"

"พี่ไม่ใช่พวกมันนี่"

"ต่างกันตรงไหน  ฉันก็แค่ --"

"แล้วทำไมพี่จะต้องไม่คุยกับฉันด้วย  มีใครห้ามพี่หรือไง  หรืออายที่คบกับเด็กแบบฉัน  ถ้าฉันเป็นผู้ชายคงจะดีกว่าใช่ไหม  ฉันผิดตรงที่เป็นผู้หญิงงั้นเหรอ"

"เปล่า  ไม่ใช่"

"แล้วมันเพราะอะไรล่ะ"  คาร่าไม่ยอมจบง่ายๆ  เธอเสียใจมานานพอแล้ว  "พี่ไม่รู้หรอกว่าคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยไม่รู้อะไรเลย  มันทรมานมากแค่ไหน  พี่ไม่เข้าใจหรอกว่าฉันเสียใจมากแค่ไหน  ว่าฉัน..."

"ห้ามร้องไห้นะ  บอกไว้ก่อน"  ไอรีนพูดแทรก  ชี้หน้าขู่คาร่า

"ไม่ได้ร้อง"

"แต่ตาแดงๆ นะ"  เธอยังไม่ยอมลดละ  คาร่าปัดมือเธอลง  แล้วเดินหนีไปให้ต้องวิ่งตาม  ขาก็ยิ่งสั้นๆ อยู่ด้วย  เจ้าแว่นนี่ขี้งอนชะมัด!

"แว่น  ไม่เอาน่า  อย่างอนสิ"  ไอรีนร้องตามหลังคาร่าที่ไม่รู้จะเดินเร็วไปทำไมนักหนา  "ฉันขอโทษเธอแล้วไง  ยังไม่พออีกเหรอ  จะต้องให้ทำยังไงอีก  นี่ฉันเหนื่อยนะ  ฉันเดินทั้งวันแล้ว  แว่น!" 

แล้วเธอก็เดินไปไม่ทัน  คาร่าเดินข้ามถนนไปก่อน  ตอนนี้สัญญาณเปลี่ยนเป็นไฟเขียวแล้ว  รถกำลังแล่นผ่านหน้าเธอไปราวกับปลาจะรีบไปหาอาหารกิน  เธอรู้ว่าตัวเองผิด  รู้ว่ามันไร้เหตุผลที่ทำแบบนั้น  แต่มันไม่ใช่เธอคนเดียวที่เป็นแบบนี้  หลายๆ คนพอโตขึ้นก็อาจลืมเพื่อนวัยเด็กก็ได้  คนเราเปลี่ยนแปลงไปทุกช่วงวัย  คาร่าก็ใช่ว่าจะไม่เปลี่ยน  คาร่าตอนเด็กไม่เคยทิ้งเธอไว้แบบนี้คนเดียว  ต่อให้เราทะเลาะกันมากแค่ไหน  ถึงเราจะงอนกันแต่ก็ต้องกลับบ้านพร้อมกัน

ไอรีนเกือบจะร้องไห้อยู่ท่ามกลางผู้คนที่เดินสวนไปมาอย่างไม่ใส่ใจใครทั้งสิ้นเมื่อความทรงจำในวันเก่าหวนกลับมา  ความรู้สึกของคนถูกทิ้งเป็นอย่างนี้เองงั้นหรือ  ตอนนายปาร์คบอกเลิก  ยังไม่รู้สึกอะไรเลย 

แต่แล้วใบหน้าของบางคนที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามก็ทำให้เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตาคลอเบ้า  เธอหัวเราะเพราะคาร่าวิ่งข้ามถนนกลับมาดึงเธอมาด้วยให้ทันเวลาไฟเขียว  เราไม่ได้พูดอะไรกันระหว่างเดินไปซุปเปอร์มาร์เกต  แต่คาร่าก็ไม่ได้ปล่อยมือเธอเลยจนกระทั่งเข้ามาในร้านและต้องเลือกซื้อของ

ทำไมเด็กผู้หญิงอายุสิบแปดคนหนึ่งถึงทำให้เธอรู้สึกอะไรมากมายได้ขนาดนี้กันนะ  เธอจะตอบคำถามนี้ให้ตัวเองได้เมื่อไหร่

"เรียนจบแล้วจะยังไปลอนดอนอีกหรือเปล่า"  คาร่าถามขึ้นระหว่างหยิบเครื่องกระป๋องบนชั้นบนสุดให้คนตัวเล็กที่เงยหน้าขึ้นสบตากัน

"ไปสิ"  ไอรีนตอบง่ายดาย  แล้วรีบพูดต่อก่อนคาร่าจะตีโพยตีพายไปอีก  "ไปเที่ยวฉลองเรียนจบไงล่ะ  แต่ไม่ได้ไปที่เดียวหรอกนะ  ฉันว่าจะไปปารีสด้วย  ไม่รู้จะมีใครไปด้วยหรือเปล่า  แต่ไปคนเดียวก็สบายดี..."

"ฉันไปด้วย"  คาร่าแทรก  ยิ้มฟันขาวตาหยีให้ไอรีนที่หยิกแก้มเธอด้วยท่าทางเหมือนมันเขี้ยวมาก  เธอลูบแก้มตัวเองและเข็นรถไล่ตามพี่เขาที่เดินไปทางอื่นอีกแล้ว  "ฉันไปด้วยนะ  ไอรีน  ไปด้วย --"

"จะไปได้ไง  เธอเรียนหนังสือ  หรือตอนนั้นอาจจะสอบอยู่ก็ได้"

"พี่ก็รอฉันก่อนไม่ได้เหรอ  ฉันไม่อยากให้พี่ไปคนเดียว  เป็นห่วง"

"งั้นฉันหาผู้ชายไปด้วยสักคน  เอาคนนั้นดีไหม"  ไอรีนแกล้งบุ้ยใบ้ให้คาร่าดูหนุ่มตัวสูงคนหนึ่งกำลังยืนเลือกเบียร์อยู่ตรงตู้แช่  คาร่าส่ายหน้า

"ขี้เมาแบบนั้นน่ะเหรอ  ใครจะดูแลใครกันแน่"

"เขาอาจไม่ได้ขี้เมาก็ได้  แค่ดื่มเวลาอยากชิลๆ  เหมือนพวกพ่อเราไงล่ะ  แม่เราก็ดื่มเหมือนกัน"

"ก็ใช่  แต่ว่าเหมือนเขาจะไม่ได้มาคนเดียวนะ"  คาร่าบอก  ไอรีนจึงเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาเกาะแขนเขา  ช่วยเลือกเบียร์แล้วเดินไปด้วยกัน

"ถ้างั้น  คนนั้นล่ะ"  ไอรีนชี้มั่วๆ ไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนหันหลังอยู่  เธอรู้สึกคุ้นท่าทางเขา  แต่ไม่แน่ใจจนกระทั่งเขาหันมา

"อ้าว  ไอรีน"  นายปาร์คทักทายเสียงดีใจ  แต่สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อเห็นคาร่ายืนอยู่ด้านหลังไอรีน  คางเกยอยู่บนบ่าบาง  ท่าทางเดียวกับที่เขาเคยทำกับเธอ  เคยมีเพียงเขาที่ทำแบบนี้กับไอรีนได้ 

เขาโง่เองที่บอกเลิกไอรีนไปเพราะคิดว่าเธอเรื่องมาก  ชอบเล่นตัว  พยายามทำให้ตัวเองดูสูงส่งเพื่อให้ผู้ชายเห็นว่ามีค่า  เขาเคยคิดแบบนั้นเหมือนที่เพื่อนๆ เขาคอยปั่นหัวให้เชื่อ  แต่ภายในวันเดียวกันนั้นเขาก็อยากได้เธอคืน  แต่เธอกลับบอกกับเขาว่ามีคนใหม่แล้ว  จริงๆ มีมานานแล้วด้วย  เป็นเด็กข้างบ้านคนนี้  ที่คบเขาก็เพื่อบังหน้าเท่านั้น  ตอนนั้นเขาคิดว่าเธอโกหก  เธอดูไม่น่าจะใช่พวกรักชอบเพศเดียวกัน  และเขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้เด็กผู้หญิงไปได้  แต่พอมาเห็นแบบนี้แล้ว...

"ไปกันเถอะ  แว่น"  ไอรีนพูด  ดันหลังคาร่าให้เข็นรถไปจากที่นี่

"เฟค  ผู้หญิงแบบเธอมันมีอะไรจริงบ้าง"

คาร่าหยุดเดินเพราะเสียงที่ดังตามหลัง  เธอเหลียวกลับมา  เจอกับหน้าตาสะอิดสะเอียนของแฟนเก่าของไอรีน  เธอได้ยินเสียงไอรีนเรียก  และรู้สึกว่าพี่เขามาดึงแขน  แต่เธออยากฟังนายนี่พูดให้จบเสียก่อน 

"เล่นกับความรู้สึกคนอื่น  สนุกมากไหม  ไอรีน"  เขาว่า  ละสายตาจากไอรีนไปหาคาร่า  "เธอก็ระวังไว้เถอะ  ผู้หญิงแบบนี้ --"

"ไม่ต้องมาเตือนหรอก  ฉันรู้จักไอรีนดีกว่านาย"  คาร่าประกาศ  คิดจะเดินเข้าไปหานายปาร์คแต่ไอรีนมาดึงเธอเอาไว้มั่น  "ไม่ต้องมายุ่งกับเรา  ไม่จำเป็นต้องมาทำหวังดีกับฉัน  ยุ่งเรื่องของนายเถอะ"

เธอตวัดสายตาไปหาสาวผมบลอนด์ร่างเล็กเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ที่ยืนนิ่งเหมือนถูกสาป  ท่าทางเหมือนจะอยู่ในระหว่างเดินมาหาเขา

"สเปกนายไม่ค่อยต่างจากเดิมเท่าไหร่เลยนะ"  คาร่ายิ้มเยาะ  แล้วหันไปหาสาวผมบลอนด์  "เชิญมาเอาตัวผู้ชายของคุณไปได้แล้ว  เฝ้าไว้ให้ดีด้วยนะคะ  อย่าให้มาแว้งกัดเราอีก  ฉันรักหมา  แต่ก็เตะมันได้เหมือนกัน"

ไอรีนรีบดันหลังคาร่ากับรถออกมาจากตรงนั้นทันที  เธอไม่ได้อายคนที่เริ่มมามุงดูเราหรอก  แต่กลัวนายปาร์คจะคิดทำอะไรบ้าๆ ขึ้นมา

"เดี๋ยวสิ  ไอรีน  ยังซื้อของไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ"  คาร่าท้วงเมื่อไอรีนจะไปเข้าแถวจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์แล้ว  พี่เขาหันขวับมาทำหน้าดุใส่  เธอจึงเข้าใจว่าตัวเองทำอะไรล้ำเส้นไปเมื่อกี้  "ฉันไปขอโทษเขาก็ได้นะ"

"ไม่ต้องมาประชด  เงียบไปเลย"  ไอรีนดุ  ควานหาเงินจนมือสั่น

คาร่าหยิบกระเป๋าเงินที่ไอรีนทำหล่นพื้นขึ้นมาให้  สังเกตเห็นมือนั้นกับสีหน้าไม่ค่อยดีของพี่เขา  "ทำไมต้องกลัวเขาด้วย  เขาว่าพี่นะ"

"ฉันไม่ได้กลัว  แต่ฉันเป็นห่วงเธอ"  ไอรีนตอบ  มองหน้าคาร่าแล้วส่ายหัวไปมา  เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าคาร่าจะทำแบบนั้น  แต่ก็ไม่ต่างจากตอนเด็กๆ  ทั้งที่ตัวเล็กกว่าคาร่าก็คอยปกป้องเธอเสมอเวลามีเด็กผู้ชายมาแกล้ง  เราสองคนชอบไปเล่นกันที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน  ส่วนใหญ่มักจะไปกับพ่อหรือแม่  ก็จะไม่ค่อยมีเรื่องแบบนั้นนัก  มันมามีตอนเรากลับบ้านด้วยกันหลังเลิกเรียนและแวะเล่นกันก่อน  และทุกที่ก็ต้องมีคนไม่ดีรวมอยู่  เวลาเจอพวกแบบนั้นเธอก็พยายามจะเลี่ยงหนีไปที่อื่น  แต่คาร่าไม่เคยกลัว  เคยผลักเด็กผู้ชายตัวใหญ่กว่าหน้าทิ่มมาแล้ว  แค่เขาแกล้งเปิดกระโปรงเธอ  เพราะฉะนั้น  การพูดแดกดันนายปาร์คนั้นยังถือว่าน้อยไป 

เห็นเงียบๆ ไม่ค่อยพูดแบบนี้  เวลาร้ายขึ้นมาก็ไม่ใช่เล่นเลย

"สัญญากับฉันว่าอย่าทำแบบนั้นอีก"

คาร่าขมวดคิ้วไม่พอใจ  แต่จำได้ว่าไอรีนก็ชอบพูดแบบนี้ตอนเด็กๆ  เธอรู้ว่าไอรีนไม่ได้หนีปัญหา  แค่ไม่อยากมีเรื่องกับใคร  เพราะยังไงเราก็เป็นผู้หญิง  เราเสียเปรียบผู้ชายเสมอ  แรงเราน้อยกว่า  ถึงอย่างนั้นก็เถอะ

"ฉันไม่ได้อวดเก่ง  ฉันแค่อยากให้พี่รู้ว่าฉันก็ดูแลพี่ได้ดีไม่แพ้ใคร  โดยที่ฉันไม่จำเป็นจะต้องเป็นผู้ชาย"

ไอรีนดีใจที่ได้ยินแบบนี้แต่ยังหงุดหงิด  เป็นห่วงว่าคาร่าจะทำอะไรเพื่อเธอโดยไม่จำเป็นอีก  "แล้วเธอไม่คิดบ้างเหรอ  ว่าฉันก็อยากจะดูแลเธอเหมือนกัน"

"พี่น่ะเหรอ"  คาร่าย้อน  มองไอรีนอย่างไม่แน่ใจ  "พี่ชอบดุฉันเรื่อย"

"ก็เธอมันน่า --"

"น่ารัก  น่ากอดใช่หรือเปล่า" 

"นี่แน่ะ  น่ารัก  น่ากอดเหรอ"  ไอรีนบิดเอวคาร่าจนตัวงอ  เจ็บแต่ไม่กล้าร้องเพราะอายคนอื่นที่ต่อคิวจะจ่ายเงินอยู่ด้วยกัน 

"พี่ไม่กอด  ฉันกอดคนเดียวก็ได้  ไม่เห็นกลัวเลย"

"นี่อย่ามาทำทะลึ่งแถวนี้นะ" 

"แหม  นิดเดียวเอง"  คาร่าพูดเสียงร่าเริง  แกล้งกระแซะด้านหลังไอรีน  ท่าทีอ้อมไปจับรถเข็นที่อยู่ด้านหน้าพี่เขา  ทำให้เหมือนโอบกอดกันอยู่กลายๆ  แต่ไอรีนก็เหมือนจะเป็นใจ  เอนหลังมาพิงตัวเธอด้วย

"หนาวเหรอคะ  ตัวเล็ก"  เธอหยอก  ศอกเล็กๆ ของคนตัวเล็กก็แทงท้องเธอจนจุก  "ชอบทำรุนแรงกับฉันจริงๆ เล้ย"

"ไม่อยากโดนก็ไปห่างๆ สิ"  ไอรีนท้า  คาร่าส่ายหน้า  อมยิ้มและวางคางแหลมๆ ไว้บนบ่าเธออีกแล้ว 

ไอ้แว่นมันชักจะเอาใหญ่แล้วนะ!               


.....................

ดราม่าเหรอ  ไม่มีหรอก  อิอิ   :21: :27: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

08 ตุลาคม 2018 เวลา 20:13:26
ไอ้แว่นมันมีลูกล่อลูกชนอยู่นะเนี่ย เอาคนนี้ที่บ้านเชียร์อย่างแรง
แสดงความคิดเห็น