web stats

ข่าว

 


Cheating On You - บทที่ 5 Stupid Cupid

โพสต์โดย: anhann วันที่: 09 พฤศจิกายน 2019 เวลา 08:20:19 อ่าน: 558



บทที่ 5 Stupid Cupid





ในที่สุดเธอก็ตื่นทันเลตันจนได้  แล้วก็โดนลากไปวิ่งด้วยกันเป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่อยู่ร่วมชายคาบ้านเดียวกันมา  ไม่เข้าใจเลยว่าเลตันทำแบบนี้ทุกวันได้ยังไง  เลตันไม่ได้นอนเร็วมากกว่าเธอเท่าไหร่  แต่ตื่นเร็วกว่ามาก  แถมยังมีแรงมาวิ่งแบบนี้อีก  หรือทำทุกวันแล้วมันจะชินไปเอง

"อะ  น้ำ" 

เม็กรับขวดน้ำที่เลตันพกใส่กระเป๋าเป้เล็กๆ มาด้วย  จะเปิดมันดื่ม  แต่อีกฝ่ายก็มาดึงกลับไปและเปิดให้เอง 

"ฉันเปิดเองก็ได้"

"เวลาทำอะไรให้ก็รับๆ ไปเหอะ"  เลตันพูดเสียงดุ  แล้วหลุดยิ้มเมื่อเห็นเม็กหน้างอ  เธอก้มลงโยกหัวคนที่นั่งพักเหนื่อยบนม้านั่ง  เม็กยังหน้ามุ่ย  หากขยับให้พื้นที่ว่างให้เธอนั่งบ้าง

เลตันนั่งลง  ล้วงผ้าขนหนูจากเป้มาเช็ดหน้า  เอาอีกผืนมาวางบนบ่าเม็กแล้วรับขวดน้ำที่เม็กดื่มเสร็จแล้วมาดื่มบ้าง  เธอเลิกคิ้วมองเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าตาครุ่นคิด

"เป็นไร  ตัวเล็ก  เหนื่อยเหรอ  แบกกลับบ้านเอาไหม"

"ฉันว่ามีคนตามฉันแหละ"  เม็กบอก  นึกว่าเลตันจะหัวเราะเยาะและบอกว่าเธอไร้สาระ  แต่อีกฝ่ายกลับล้วงบางอย่างจากเป้มาส่งให้

"เอานี่ไปไว้ใช้  แขวนไว้กับโทรศัพท์มือถือ  ใส่กระเป๋าหรือตรงไหนที่เธอจะใช้ได้สะดวกๆ"

"แล้วเธอไม่เอาไว้ใช้เหรอ  จริงๆ ฉันสั่งซื้อออนไลน์มาแล้วนะ"

"ไม่มีใครตามฉันหรอก  ฉันพกไปงั้นแหละ  เธอเอาไปใช้ก่อนละกัน  ของที่เธอสั่งยังไม่มานี่  ใช่ไหมล่ะ"  เลตันบอก  ดันมือเม็กที่จะส่งของคืนมาให้กลับไป  "ของฉันน่ะ  มันส่งสัญญาณไปถึงตำรวจเลยนะ  จะบอกให้"

"จริงดิ"  เม็กถามทึ่งๆ  มองเครื่องส่งสัญญาณขอความช่วยเหลืออันจิ๋วในมือที่เป็นคนละแบบกับของที่เธอสั่งไป  อันนี้เหมือนจะมีมาตรฐานมากกว่า

"ไปเรียนมวยไหมล่ะ"

"หือ"

"เรียนมวยไง  ถ้าใครมาจุ้นด้วยก็อัดมันเลย  ยังงี้ๆ"  เลตันว่า  ทำท่าชกลมให้เม็กดู  เม็กยู่หน้าแล้วหัวเราะ  เลตันหน้าแดง  "หัวเราะเยาะเหรอ  ลองทำดูบ้าง  ไหนทำให้ดูหน่อย"

"ไม่เอา"  เม็กบิดตัวหนีจากมือเลตันที่พยายามจะให้เธอลองชกลมแบบเจ้าตัว  เธอหัวเราะตลกตัวเอง  เพราะแขนผอมแห้งของเธอมันทำให้เหมือนตั๊กแตนตำข้าว

"ถ้าเธอกลัวก็ต้องหัดไว้  แล้วเธอก็จะไม่กลัว"  เลตันพูดจริงจัง  แล้วลุกขึ้นยืน  เก็บของลงเป้  เอาขึ้นสะพายหลังตามเดิม  "กลับบ้านกัน  หิวแล้ว  กินอะไรดี"

"แพนเค้ก"  เม็กพูดเสียงใส  ทำปากยื่นน้อยๆ เพราะเลตันเลิกคิ้วให้  ทำเหมือนเธอดูตลก  "แพนเค้กร้อนๆ  ราดไซรัปชุ่มๆ  ไม่ได้กินนานแล้วนะ"

"ก็เธอตื่นไม่เคยทันเลยนี่"  เลตันพูด  นึกถึงวันแรกที่เธอเม็กมาอยู่กับเธอ  วันนั้นเธอทำแพนเค้กให้เม็กเป็นมื้อเช้าต้อนรับรูมเมทคนใหม่

และมันก็เป็นวันเดียวที่เม็กตื่นมากินอาหารเช้าพร้อมกับเธอ!

เม็กหัวเราะแหะๆ  เถียงไม่ออก  เลตันหรี่ตามองเธอ  ส่ายหัวให้แล้วออกวิ่งนำ  ร้องบอกให้เธอวิ่งตามไป

"เลตัน  ยังไม่หายเหนื่อยเลย!" 

"เร็วเข้า  เดี๋ยวทำแพนเค้กให้ห้าชิ้นเลย"

"ตั้งห้าชิ้น  ใครจะไปกินหมดเล่า  คนบ้า" 

แต่เลตันหายไปแล้ว  เม็กโดนทิ้งให้ยืนอยู่คนเดียวในสวนสาธารณะ  เธอมองไปรอบๆ  ไม่มีใครวิ่งมาแถวนี้เลย  และมันก็ยังไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่ด้วย  เมื่อความกลัวเกิดเธอก็เริ่มหลอนตัวเอง  นึกไปถึงนิยายเรื่อง "You"  ของแคโรไลน์ เคปเนส  ตอนที่พระเอกโรคจิตสะกดรอยตามเพื่อนนางเอกมาวิ่งในสวนสาธารณะ  พอถึงจุดที่ไม่ค่อยมีคน  เขาก็ลงมือทำร้ายเธอ  ตั้งใจจะทำให้ถึงตาย  แต่พีชก็ดันหัวแข็งไม่ตายเสียอีก 

เธอไม่ได้หัวแข็งแบบพีชแน่

"เลตันรอด้วย!"  เม็กตะโกน  รีบวิ่งไล่ตามเลตันไป  ลืมเครื่องส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือที่ห้อยอยู่ที่ข้อมือตัวเองไปเลย

ใครบางคนเดินออกมาจากหลังต้นไม้  ฮู้ดปิดบังไม่ให้เห็นใบหน้า  เสื้อคลุมสีดำตัวโคร่งพรางรูปร่างที่แท้จริง  กระนั้นสายตาเฉียบคมก็ยังคงมองตามหญิงสาวน่ารักคนนั้นไปจนลับตา

......................................

เม็กห้อยเครื่องส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือของเลตันไว้ที่ข้อมือ  ไม่ใช่พวงกุญแจหรือซิปกระเป๋า  มันจะได้ติดตัวเธอไปได้ทุกที  ช่วยให้อุ่นใจกว่าไปไหนตัวเปล่า  เธอจะถอดมันออกเฉพาะเวลาอาบน้ำ  เลตันยืนยันว่ามันกันน้ำได้  แต่เธอก็ไม่อยากเสี่ยงทำมันพัง  มันน่าจะราคาแพงน่าดู  และตอนอาบน้ำเธอก็ไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่  ยังไงเลตันก็อยู่ด้วยตลอด 

ที่จริงเธอก็ไม่ได้อยากพึ่งพาเลตันมากแบบนี้  เกรงใจรูมเมทที่อาจมีเรื่องอื่นให้ต้องสนใจ  หรือเธอควรไปเรียนต่อยมวยแบบที่เลตันแนะนำ 

เม็กมองแขนผอมๆ ของตนอย่างกลุ้มใจ  เธอน่าจะไปเล่นเวทอย่างที่เลตันคอยชวนอยู่เรื่อยๆ  เผื่อจะได้ดูแข็งแรงมากกว่านี้  ไม่ต้องให้กล้ามแน่นแบบเลตันก็ได้  แต่ที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ก็ไม่ได้เหลวจนน่าเกลียด  โยคะยังช่วยให้เธอดูเฟิร์มได้อยู่  กระนั้นมันก็ไม่แข็งแรงพอจะต่อสู้กับใครได้

ถ้าสมมติมีหมาคลุ้มคลั่งสักตัววิ่งไล่กวด  เธอก็คงโดนมันขย้ำตาย

โธ่  เม็ก  ถึงเป็นผู้ชายตัวโตๆ ก็ตายได้เหมือนกันแหละน่า  หมามันมีเขี้ยวนะ  แล้วมันก็มีแรงเยอะกว่าเราตั้งหลายเท่าด้วย 

เม็กขมวดคิ้วให้ตัวเอง  เบื่อความเพ้อเจ้อที่นับวันจะมากขึ้น  แต่จะโทษความคิดมากของเธออย่างเดียวก็ไม่ได้  ถ้าไม่มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นกับเธออยู่เรื่อยๆ เธอคงไม่คิดอะไรมากแบบนี้หรอก  ใช่ว่าเธอจะอยากเป็นบ้า

หญิงสาวปิดล็อกเกอร์หลังเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว  วันนี้เธออยู่ในห้องนี้คนเดียว  คนอื่นๆ ไปไหนไม่รู้  รู้แค่เลตันดูแลลูกค้าอยู่ในห้องฟิตเนส 

"เม็ก"

"ว้าย!"  เม็กหลุดปากกรี๊ด  แล้วเผลอตีแขนคนที่มาทักไปอย่างแรง  แองจีถึงกับไหล่ทรุดเลยทีเดียว

"โอ๊ย  ขอโทษค่ะ  แองจี!  ทำไมคุณมาเงียบๆ ล่ะ"

แองจีไม่ตอบ  เพราะมัวแต่หัวเราะ  พอเห็นเม็กหน้างอจึงรีบผงกหัวขอโทษขอโพยทันที  ทั้งยังโอบตัวเม็กด้วยสองแขนและเขย่าตัวไปมาเหมือนปลอบเด็กอีกด้วย

"โอ๋ๆ  ไม่งอนนะคะ  ขอโทษค่ะ"

เม็กหน้าแดงแจ๋  จะหนีไปไหนก็ไม่ได้  แองจีเล่นกอดเธอแน่นเลย

"ปล่อยได้แล้วค่า  หายใจไม่ออก"

แองจียอมปล่อยตัวเม็ก  แต่รอยยิ้มชอบใจยังฉาบบนริมฝีปาก 

"สนุกมากไหมคะ"  เม็กต่อว่า  หัวใจเธอยังเต้นแรงอยู่เลย

"แหม  ก็เม็กน่ารักนี่นา"  แองจีพูด  และก่อนจะหลุดอาการอีก  เธอก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน  "ฉันจะมาบอกว่า  เม็กจะต้องเริ่มซ้อมโยคะคู่กับเลตันได้แล้วนะ  ไม่งั้นจะไม่ทัน  นอกจากเม็กมั่นใจว่าทำได้โดยที่ไม่ต้องซ้อม"

"ไม่ได้ค่ะ  ไม่ได้เด็ดขาด"  เม็กยืนยัน  "มันอันตรายเกินไปค่ะ"

"งั้นก็เริ่มซ้อมได้แล้วนะคะ"

"เลตันไม่เห็นมีตารางว่างเลยค่ะ"

"อืม  นั่นสินะ"  แองจีทำท่าครุ่นคิด  "งั้นฉันเว้นวันซ้อมเต้นละตินให้ก็แล้วกัน  แต่อีกไม่กี่วันก็เลิกแล้วละ"

"เอางี้ก็ได้ค่ะ  ฉันซ้อมกับเขาที่บ้านก็ได้  แค่ลดเวลาทำอย่างอื่นให้น้อยลง..."

"ทำอย่างอื่น"

เม็กมองแองจี  ไม่เข้าใจรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของผู้จัดการคนสวย  แต่พอนึกได้แล้วก็หน้าแดงเถือก  "ฉันหมายถึง  ดูทีวี  อ่านหนังสือ  ทำงานบ้าน  ซักผ้าอะไรแบบนั้นค่ะ  ไม่ใช่ --"

"เข้าใจแล้วค่ะ  เม็กนี่น่ารักจริงๆ"  แองจีพูดกึ่งหัวเราะ  "จะออกไปด้วยกันไหมคะ  หรือจะทำอย่างอื่น"

เม็กอยากตีแองจีอีกสักที  เอาให้หนักกว่าที่เผลอตีไปครั้งแรกเลย  ชอบแกล้งเธอเหมือนเลตันไม่มีผิด  หากเธอก็ทำได้แค่ค้อนอีกฝ่ายเท่านั้น

"ฉันจะไปสอนแล้วค่ะ"

"งั้นไปด้วยกันค่ะ"  แองจีบอก  จับแขนเม็กมาคล้องแขนตัวเอง  พาเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยกัน  สวนซาซ่าที่เดินพันผ้าขนหนูมาพอดี

เม็กเห็นรองผู้จัดการจ้องเธอกับแองจีตาเขม็ง  แต่ซาซ่าก็ได้แค่มอง  คงไม่กล้าจะแซว  ถ้าเป็นแองจี  เธอก็พลอยสบายไปด้วย

"ถ้ามีใครแกล้งคุณ  บอกฉันนะ  ไม่ต้องเกรงใจ"  แองจีพูดขึ้น  เม็กเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงกว่า  สีหน้าแองจีจริงจังน่าดู  "เรื่องกล้องวงจรปิดที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า  ฉันจะติดให้  แต่คงได้แค่หน้าประตูนะ  คุณคงไม่ชอบหรอกมั้ง  ถ้าจะมีคนจ้องคุณในเวลาส่วนตัวแบบนั้น"

เม็กส่ายหน้าเร็วๆ  ใครจะไปชอบแบบนั้นกันล่ะ  ลำพังคนที่ใช้ห้องด้วยกันในเวลานั้นก็พอแล้ว  อย่าให้มีคนลึกลับที่ไหนมาจ้องเธออีกเลย

"ฉันให้ช่างมาตรวจดูแล้ว  ไม่มีใครติดกล้องแอบดูไว้ในนั้น  แต่คุณก็ต้องคอยสังเกตด้วยนะ  ถ้ามีอะไรแปลกๆ ต้องบอกฉัน  หรือเลตันก็ได้"

"คุณคิดว่ามีโรคจิตอยู่ในพวกเราเหรอคะ"  เม็กถาม  ขนลุกซู่  แค่คิดว่าจะมีใครที่เป็นแบบนั้นแฝงอยู่ในหมู่พวกเธอ

"ฉันขอให้ไม่มี"  แองจีตอบ  เดินมาส่งเม็กถึงห้องเรียน  "ไปนะคะ"

เม็กพยักหน้า  กลั้นยิ้มจนปวดแก้มระหว่างมองแองจีโบกมือให้ด้วยท่าทางน่ามันเขี้ยว  แองจีมีคู่หมั้นจริงหรือเปล่า  เธอไม่กล้าถาม  เธอไม่ได้จะไปแย่งใครสักหน่อย  แค่ได้คุยกันแบบนี้ก็พอแล้ว

"หมั่นไส้"  เสียงใครบางคนดังขึ้นมา  เม็กหันไปมอง  เห็นเลตันยืนพิงประตูห้องเรียนเธออยู่  มาก่อนนักเรียนเธออีกแฮะ

"พูดไม่ฟัง  ระวังเหอะ"  เลตันพูดอีก  ผละจากประตูมาหาเม็ก  แล้วดีดนิ้วใส่หน้าผากคนตัวเล็กจนแดง  เม็กตีเธอกลับแต่เธอหลบทันและวิ่งหนี

"เลตัน  ไอ้คนบ้า!"  เม็กตะโกนไล่หลัง  จับหน้าผากตัวเองที่โดนดีดและลูบมันป้อยๆ  "ดังแปะเลย  เลตัน  ไอ้คนผีทะเล"

บ่นเสร็จก็เดินเข้าห้องเรียน  ยิ้มแก้มแดงเหมือนหน้าผาก

............................................

การสอนโยคะก็คล้ายกับการสอนวิชาอื่นๆ  ถ้าเป็นที่ฟีนอมมีนอล  แองจีต้องการให้ที่นี่มีมาตรฐานสากล  บุคลากรทุกคนจึงต้องมีคุณภาพและต้องโดนส่งไปสอบวัดความสามารถที่สมาคมอยู่เป็นประจำ  เธอเองก็ต้องมีผลการสอบมายื่นพร้อมใบสมัครตั้งแต่แรกเช่นกัน  สำหรับบางวิชาก็อาจต้องไปสอบวัดระดับอยู่เรื่อยๆ ด้วย  อย่างเช่น  ว่ายน้ำที่ซาซ่าเพิ่งไปสอบมา

เม็กพลิกหนังสืออ่านสลับกับกดคีย์บอร์ดโน้ตบุ๊ก  เธอกำลังทำสื่อการสอน  "แอ็คโคร  โยคะ"  ที่แองจีให้กำหนดเวลาเปิดสอนมาแล้ว  และคนที่นั่งอยู่อีกฟากโต๊ะในห้องประชุมเล็กที่เธอใช้ทำงานก็คือเพจซึ่งต้องการข้อมูลไปทำสื่อประชาสัมพันธ์ให้ลูกค้า

"ฉันต้องการรูปประกอบด้วย"  เพจบอก 

"คุณไปถ่ายตอนพวกฉันซ้อมได้ไหมคะ  เพจ"  เม็กแนะนำ  "แต่ฉันขอถามเลตันก่อนว่าเขาจะมาซ้อมได้วันไหน"

"เขาไม่ค่อยว่างเหรอคะ"

"คนฮอตก็แบบนั้นแหละค่ะ" 

เพจยิ้มตามเม็กที่ตอนนี้หันไปคีย์งานต่อแล้ว  เธอเผลอมองใบหน้าจริงจังตรงหน้าจนลืมทำงานตัวเอง  จนกระทั่งเม็กเหลือบตาขึ้นมองเธอด้วยสายตาเป็นคำถาม

"ไม่มีอะไรค่ะ"

เม็กงงกับท่าทางแปลกๆ ของคนร่วมโต๊ะ  หากพยายามไม่คิดมาก  เพจคงไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องแบบนั้นได้หรอก  คนที่ตามเธอเมื่อวานยิ่งเป็นไปไม่ได้  เพจทำงานอยู่ตรงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์  ไม่มีทางจะตามเธอออกจากสปอร์ตคลับ  โดนเธอหลอกให้วนไปวนมาแล้วกลับมาเปลี่ยนชุดวิ่งมาทำงานต่อได้แน่ 

"ไม่ใช่หรอกน่า"  พึมพำเบาๆ  แต่เพจยังได้ยินและเลิกคิ้วกลับมา

"ไม่มีอะไรค่ะ  แค่พูดเรื่อยเปื่อยน่ะ"

"ได้ข่าวว่าคุณถูกตาม  จริงเหรอคะ"  เพจถาม  ดูเป็นห่วงเป็นใย  คงไม่ใช่พวกที่จะล้อเลียนเธอแบบคนอื่น  เม็กจึงพยักหน้ารับ

"ถ้างั้นก็ควรแจ้งความเอาไว้นะ"

"จะดีเหรอคะ  ฉันยังไม่เคยเห็นเขาเลย  แค่รู้สึก..."

"รู้สึก?"

เม็กมุ่นคิ้ว  คิดหาคำมาอธิบาย  "ก็...มันเหมือนมีคนเดินตามน่ะค่ะ  แต่พอหันไปมองก็ไม่มี  อย่างเมื่อวานที่คุณเห็นฉันย้อนกลับมานั่งรอเลตัน  ฉันก็รู้สึกไม่ปลอดภัย  เลยกลับมารอเขาดีกว่า  ตอนที่นั่งแท็กซี่กลับมา  ฉันเห็นว่ามีคนขึ้นแท็กซี่อีกคันตามมาด้วย  แต่พอใกล้จะถึงที่ทำงาน  รถคันนั้นก็หายไปค่ะ  ฉันเลยไม่มั่นใจว่าเขาตามฉันมาจริงๆ หรือเปล่า"

"กลัวจะคิดไปเองเหรอ"

"ค่ะ"

เพจหมุนปากกาในมือเล่น  เม็กเผลอมองมันหมุนไปหมุนมาเพลินจนกระทั่งเพจพูดขึ้นใหม่  "ถ้าคุณไม่แน่ใจ  ตอนนี้ก็หาอะไรติดตัวไว้ป้องกันตัวเองบ้างนะคะ  หรือพยายามอย่าไปไหนมาไหนคนเดียว"

"เลตันให้เครื่องส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือฉันมาค่ะ"  เม็กพูด  ชูเครื่องมือนั้นที่ห้อยอยู่ตรงข้อมือตัวเองให้เพจดู  อีกฝ่ายทำหน้าทึ่งๆ เหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน  "เขาบอกว่ามันส่งสัญญาณไปบอกตำรวจได้เลย  ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า"

"ลองกดเล่นดูไหม"  เพจพูด  แล้วโบกมือเมื่อเม็กทำตาโต  "ล้อเล่น   ถ้าตำรวจบุกมาที่นี่  ฉันคงโดนจับแน่  เพราะเราอยู่กันสองคน"

เม็กหัวเราะ  รู้สึกสบายใจขึ้นที่ได้พูดเรื่องนี้ให้ใครฟังนอกจากเลตัน  อยากให้คนอื่นรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นบ้า  หรือหลงตัวเองจนคิดว่ามีคนตามแบบนี้

"ที่จริง  ที่บ้านก็น่าห่วงนะคะ  มีกล้องวงจรปิดใช่ไหม"  เพจถาม

"มีค่ะ"  เม็กตอบ  "อพาร์ตเมนต์เลตันไว้ใจได้ค่ะ  คนนอกห้ามเข้า  ถ้าไม่มีคนข้างในเปิดให้"

"งั้นก็ดีค่ะ"  เพจว่า  จะหวนกลับมาทำงานต่อ  แต่เห็นสีหน้าเม็กแล้วจึงเอื้อมมือข้ามโต๊ะมาแตะแขนเม็กเบาๆ  "ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ  เขาทำอะไรคุณไม่ได้หรอก  ไม่มีใครทำอะไรเราได้  ถ้าเราระมัดระวัง"

เม็กยิ้มขอบคุณ  กำลังจะพูดอะไรกับเพจอีก  อยู่ๆ เก้าอี้ข้างๆ เธอก็โดนดึงออกมาและมีคนมาหย่อนก้นนั่งตุบ  มือเพจตรงแขนเธอก็หดหายไปทันที  เม็กแทบจะไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใครมา

"ทำไปถึงไหนแล้ว"  เลตันถาม  น้ำเสียงแบบที่เม็กต้องเขม่นตาดุให้ทำท่าดีๆ หน่อย  แต่มีหรือที่เลตันจะฟังเธอ

"ไหนดูซิ  เม็ก"

เม็กจะเบนตัวหนีคนที่มานั่งเบียดทั้งที่อยู่เก้าอี้คนละตัว  แต่สายตาของเลตันรั้งเธอไว้  แถมยังมีอะไรบางอย่างมากกว่านั้นด้วย  อะไรสักอย่างที่เธอยังจำแนกไม่ได้ว่าคืออะไร  หรือเธอแค่ไม่อยากทะเลาะกับเลตัน  ถ้าหลบไปตอนนี้ละก็  เลตันก็คงจะนึกว่าเธอรังเกียจ 

แต่ก็สงสารเพจที่ต้องมาทนอึดอัดอยู่กับเราสองคน

"อ้อ  ก็ได้งานเหมือนกันนี่  นึกว่ามัวแต่จีบกัน"  เลตันกระซิบเบาๆ  ให้เม็กได้ยินคนเดียว  แล้วก็ถูกหยิกแขนจนต้องดึงหนี

"พูดให้ดีๆ นะ  ใครจีบใคร"  เม็กขู่ฟ่อ  หากเลตันก็ยังพยักพเยิดหน้าไปทางเพจที่นั่งเขียนงานต่ออยู่เงียบๆ  "เขาไม่ใช่เธอสักหน่อย  เลตัน"

"โอ้  ถ้าเป็นฉัน  จะจีบใช่ไหม"  เลตันลอยหน้าลอยตาล้อเลียน  "แต่เธอชอบแบบผมทองๆ  ตาสีฟ้าและมีเจ้าของแล้วมากกว่านี่นา"

"เลตัน"  เม็กเก๊กเสียงเข้ม  เลตันหัวเราะคิก  ทำท่ารูดซิปปาก

แต่ไม่ทันไรก็ทำปากยื่นไปหาเพจอีกแล้ว

"นี่เพจ  จะถ่ายรูปเราเมื่อไหร่ล่ะ  เอาตอนนี้เลยไหม  เดี๋ยวเล่นให้ดู"

"ไม่ใช่ตอนนี้  เลตัน"  เม็กดุรูมเมทจอมจุ้น  เอามือปิดปากเลตันไว้  แล้วพูดกับเพจเอง  "เพจ  อย่าไปฟังเลตันนะคะ  เขาชอบแกล้งแบบนี้แหละ"

"ไม่เป็นไรค่ะ  ชินแล้ว"  เพจบอก  ยิ้มน้อยๆ ให้เม็ก  "ฉันกลับแผนกก่อนนะคะ  คุณเขียนเสร็จแล้วส่งอีเมลไปให้ฉันก็ได้  ถ้าไม่สะดวกไปให้เอง"

"ฉันเอาไปให้ก็ได้"  เลตันสอด  ดึงมือเม็กออกจากปากตัวเองสำเร็จในที่สุด  "ฉันไม่รังเกียจที่จะเดินไปทั่วๆ แบบแองจีหรอก"

"เพจคะ  ไปเถอะ"  เม็กพูดกับเพจ  ส่งสายตาขอร้องให้รีบๆ ออกไปก่อนที่เลตันจะพาลมากกว่านี้  เธอไม่รู้หรอกว่าเลตันเป็นอะไรไป  แต่นี่ไม่ใช่เหตุการณ์ปกติ  หรือเลตันจะระแวงเพจ

กลัวว่าเพจจะเป็นสตอล์กเกอร์หรือไง  บ้าไปแล้ว!

"ไว้เขียนเสร็จแล้วจะไปส่งค่ะ"

"อีเมลดีกว่าค่ะ"  เพจพูด  ลุกขึ้นพร้อมโน้ตบุ๊กและแฟ้มงานของตน  แล้วรีบออกจากห้องไป 

หลังจากเพจไปแล้ว  เม็กหันมามองเลตันจึงเห็นว่ารูมเมทตัวดีนั่งยิ้มเหมือนสะใจมาก  ท่าทางร้ายกาจเหมือนไม่ใช่เลตันคนที่เธอรู้จัก

"ทำแบบนั้นทำไม  เลตัน"  เม็กถาม  ขมวดคิ้วมองคนข้างๆ อย่างไม่เข้าใจ  "แกล้งเขาทำไม  เขาทำอะไรให้"

"ฉันไม่ชอบ"

"ไม่ชอบ  ไม่ชอบอะไร  ไม่ชอบเพจน่ะเหรอ  เขานิสัยดีนะ  ไม่เคยทำเหมือนฉันเป็นตัวประหลาดเลย  เป็นที่ปรึกษาที่ดี"

"ปรึกษาอะไร  เธอมีเรื่องอะไรต้องปรึกษาเขา  ฉันอยู่ตรงนี้  ทำไมเธอไม่ปรึกษา  แต่ไปปรึกษาคนอื่น  หรือฉันดูพึ่งพาไม่ได้"

"เปล่า  แค่ --"

"ช่างเถอะ"  เลตันตัดบท  เปลี่ยนอารมณ์ง่ายดาย  "ไหน  เขียนไปถึงไหนแล้วล่ะ  แผนการสอน  เธอจะสอนกี่ท่า  ระบุไปด้วยสิ  เลือกท่าที่ฉันทำได้ด้วยนะ  รู้หรือเปล่า"

"เธอไม่รู้หรือไง  ว่าเธอสำคัญกว่าใคร"  เม็กพูดเสียงซึม  ไม่ได้มองหน้าเลตัน  ตาจ้องแต่จอโน้ตบุ๊กจึงไม่เห็นว่าอีกฝ่ายหน้าแดง  และอึ้งแค่ไหน

"ฉันพึ่งเธอมาเยอะแล้ว  ฉันไม่อยากเป็นภาระของเธอ  ฉันอยากทำอะไรให้เธอบ้าง  ไม่ใช่ --"

"เธอไม่ใช่ภาระสักหน่อย  ยายโง่"  เลตันพูด  เม็กชะงัก  หันขวับมาตีไหล่คนปากเสีย

"ว่าฉันโง่เหรอ  ไอ้คนบ้า  นี่แน่ะๆ!"

"โอ๊ย  เจ็บ!  มือหนักชะมัดเลย  เนี่ย  เธอไปต่อยมวยได้เลยนะเม็ก"

"ไม่ต้องมาพูด  กล้าว่าฉันโง่เหรอ  พ่อแม่ฉันยังไม่เคยว่าเลย  ไอ้คนนิสัยไม่ดี  ขี้พาล  ชอบระรานคนอื่น"

"ถ้าคนอื่นไม่มายุ่งกับเธอ  ฉันก็ไม่สนหรอกน่า"

"ทำไม"

"คิดเอาเอง  ฉลาดนักไม่ใช่เหรอ"

เม็กเงื้อมือจะตีเลตันอีก  แต่คนไวกว่าจับมือเธอไว้  สอดนิ้วเข้ามาประสานกัน  และพลิกด้านที่เป็นมือเธอไปแตะริมฝีปาก  เม็กตัวแข็ง  ได้แต่ตาโตใส่เลตันที่เงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มตาหยีให้

"อะ  ต่อ  ทำงานได้ละ  แม่คนฉลาด  ทำสิ"  เลตันพูดยิ้มๆ  จับมือเม็กไปวางบนคีย์บอร์ดตามเดิม  พยักพเยิดให้หญิงสาวที่ยังจ้องเธอตาแทบจะหลุดให้หันไปหาจอโน้ตบุ๊ก  เมื่อเม็กยังนั่งแข็งอยู่  เธอก็ใช้มือดันแก้มช่วย

เม็กกะพริบตา  และมือเล็กๆ ก็ตีมือเลตันอย่างแรงจนแดง

"ฉันเกลียดเธอแล้ว!"

"ปากตรงกับใจหรือเปล่าอะเรา"  เลตันล้อ  แล้วรีบกอดเม็กไว้ก่อนจะโดนตีอีกที  ชักจะแสบตัวแล้ว  เล่นตีไม่ยั้งเลย 

"ปล่อย  เลตัน  ไม่เล่น --"

"เธอไม่ใช่ภาระ  เข้าใจไหม  อย่าคิดแบบนั้นอีก"

เม็กคิดจะเถียง  แต่พอเห็นหน้าเลตันตอนนี้แล้วเธอก็พยักหน้ารับ  ยอมให้ตัวเองถูกกอดอยู่แบบนี้จนกระทั่งเลตันปล่อยเธอเอง  และชวนคุยเรื่องงาน  ไม่แกล้งเธออีกแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น...

เม็กก็รู้สึกว่าเธอเผลอมองปากเลตันเวลาพูดอยู่เรื่อย     


.................................


คนมันฮอต  อิอิ   :01: :27: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

09 พฤศจิกายน 2019 เวลา 09:17:35
ตกลงว่าใครฮอตกว่าใคร มะลุมมะตุ้ม ลุมรักเม็ก
แสดงความคิดเห็น