web stats

ข่าว

 


หัวใจว้าวุ่น! It's complicated! - ตอนที่ ๓

โพสต์โดย: นิ้วนาง วันที่: 21 กรกฎาคม 2017 เวลา 16:53:51 อ่าน: 191



เช้าวันนัด เธอไปถึงบ้านของโยธินก่อนเวลานัดเล็กน้อย เจอกับเจ้าของบ้านนั่งจิบกาแฟกับขนมปังทาแยมอยู่พอดี ตะวันนารีบทำความเคารพเขาอย่างอ่อนน้อม

"สวัสดีค่ะท่าน"
 
"สวัสดีตะวันนา มาทานด้วยกันสิ" ชายสูงวัยชวนอย่างใจดี รู้สึกถูกชะตาอีกฝ่ายอย่างบอกไม่ถูก

"เอ่อ ดิฉันทานเรียบร้อยแล้วค่ะท่าน" สาวแกร่งตอบอย่างสุภาพเกรงใจ

"ถ้างั้นมานั่งคุยเป็นเพื่อนกัน คงไม่รังเกียจนะ"

"ค่ะท่าน"
 
เธอทรุดตัวนั่งเก้าอี้ข้างเขา หลังอีกฝ่ายผายมือเชื้อเชิญ สาวใช้ยกน้ำเปล่ามาเสิร์ฟแล้วออกไป 

"หนูเป็นอดีตตำรวจใช่ไหม?"

"ค่ะ"

โยธินถามถึงยศและสังกัดที่ทำงานสุดท้ายของสาวเพรียว ซึ่งเธอก็ตอบตามตรงไม่คิดปิดบังอะไร 

"ลูกน้องของผู้กองเจนจิรา?" เขารู้จักคุ้นเคยกับผู้กองสาวคนดัง ในฐานะที่สร้างผลงานเชิดหน้าชูตากรมตำรวจไว้ไม่น้อย

"ใช่ค่ะ"
 
"ตอนนี้อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?"
 
"ย่างยี่สิบเจ็ดค่ะ"
 
"อืม แก่กว่ารมสี่ปี แต่ยังดูเด็กอยู่เลยนะ" นายตำรวจใหญ่พูดชมออกมา "มีครอบครัวหรือยังล่ะ?"
 
"ยังค่ะ"

"หน้าตาสวยๆ แบบนี้ คงมีคนจีบเยอะสินะ" โยธินพูดทีเล่นทีจริง

หญิงสาวแค่ยิ้มน้อยๆ อดที่จะเขินไม่ได้

'จะชมกันมากไปแล้วนะคะ'
 
"ทำไมถึงเลือกมาเป็นบอดี้การ์ดล่ะ พอจะบอกฉันได้ไหม?" เขาซักต่อ

ตะวันนาไม่ทันตอบคำถามนี้ ก็มีเสียงหวานๆ ของใครแทรกตอบออกมาแทน

"ก็คงเรื่องเงินมั้งคะ"
 
โยธินกับตะวันนาเอี้ยวตัวไปทางต้นเสียง เห็นรมยากรในชุดสวยผ้าบางเบาสีอ่อนกางเกงเข้ารูปสีเข้ม ปล่อยผมสีเข้มยาวสยาย ดูแล้วไม่ต่างจากนางฟ้านางสวรรค์ เยื้องย่างลงมาจากบันไดชั้นสอง

"อย่าเสียมารยาทกับตะวันนานะรม พี่เขาอายุมากกว่าตั้งหลายปี" พ่อเตือนลูกสาว พร้อมทำหน้าดุแบบที่ไม่เห็นบ่อยนัก

สาวผมยาวทรุดนั่งเก้าอี้ว่างตรงข้ามบอดี้การ์ดสาว จ้องหน้าอีกคนราวกับอยากจะหักคอเต็มแก่ กล่าวขอโทษเสียงเย็นแบบไม่เต็มใจนัก 

"ขอโทษค่ะคุณตะวันนา"
 
'ผู้หญิงคนนี้ประชดเก่งชะมัด'
 
สาวแกร่งคิดในใจ แต่ปากก็บอกไปตามมารยาทว่า

"ไม่เป็นไรค่ะ"
 
สาวใช้นำข้าวต้มหมูร้อนๆ กับน้ำเปล่ามาเสิร์ฟหล่อน ก่อนหลบออกไป เธอถูกสอนมาอย่างดีว่า ห้ามอยู่เกะกะหรือแอบฟังเรื่องเจ้านาย 

"แล้ววันนี้จะไปไหนเหรอลูก?" โยธินหันไปถามลูกสาวที่เริ่มทานอาหารเช้า

"พี่ยุพานัดพบตากล้องและผู้จ้าง เพื่อสรุปงานก่อนไปพัทยาค่ะ" นางแบบสาวตอบ หลังกลืนอาหารลงคอเรียบร้อย

"แล้วลูกจะไปพัทยาเมื่อไหร่ ไปกี่วัน?"

"ไปพรุ่งนี้ค่ะ ถ้าถ่ายโอเคไม่ต้องซ่อม ก็เช้าไปเย็นกลับค่ะ" ร่างระหงรายงานตามตรง

"ถ้าไงก็บอกตะวันนาล่วงหน้าด้วย ว่าลูกต้องไปไหน ตะวันนาจะได้เตรียมตัวถูก เข้าใจไหม?" โยธินเตือนมือใหม่ เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาในเรื่องความปลอดภัย อีกใจแอบกังวลว่าสองสาวจะไปทะเลาะกันเองหรือเปล่า? ด้วยปกติเขาไม่เคยเห็นลูกสาวออกอาการเหวี่ยงใส่คนที่เพิ่งรู้จักมากขนาดนี้มาก่อน   
 
"ค่ะ" รมยากรจำใจรับปาก ตักข้าวต้มเข้าปากอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่ไม่กล้าโวยวายออกมาต่อหน้าบิดา...กลัวถูกเอ็ดอีก

'ตกลงฉันต้องรายงานเธอทุกเรื่อง...มาเป็นบอดี้การ์ด หรือมาเป็นเจ้านายฉันกัน?'
 

นางแบบสาวไม่ยอมให้ตะวันนาวขับรถคัมรีสีขาวป้ายแดง เธอจึงได้แต่นั่งเบาะคู่คนขับไปแบบเงียบๆ โดยไม่มีใครพูดออกมาเลยสักคำ มีแค่เพียงเสียงเพลงรักเบาๆ จากวิทยุที่เจ้าของเปิดไว้เท่านั้น

'ดูสิจะทนได้ไหม?'

หล่อนขับแบบชวนหวาดเสียวบนทางด่วนที่ไม่มีรถรามากนัก วิ่งแซงรถยนต์ที่วิ่งตีคู่มาแค่ระยะคืบเศษ บางจังหวะเบรกกระชั้นชิดส่งเสียงดังสนั่น แล้วกดเร่งเครื่องยนต์เร็วเพื่อปาดหน้า โดยหวังผลให้ผู้โดยสารที่นั่งข้างๆ เกิดอาการคลื่นไส้วิงเวียน หรือแสดงอาการโวยวายออกมา

ทว่าตะวันนาซึ่งนั่งรัดเข็มขัดก็ยังคงเงียบ สีหน้านิ่งเฉยไม่แสดงอาการหวั่นไหวใดๆ จนกระทั่งรมยากรขับถึงจุดหมายปลายทาง เธอยังคงมีอากัปกิริยาปกติทุกอย่าง
   
'ไม่เมารถเหรอเนี่ย! คนหรือเปล่า?'

หล่อนนึกประหลาดใจ 

"ถ้าคุณขับรถแบบนี้ อีกไม่นานต้องโดนยึดใบขับขี่ หรือไม่ก็เกิดอุบัติเหตุแน่" สาวแกร่งพูดแนะนำเสียงเรียบ แล้วลงจากรถไปก่อน 

"ชิส์" หล่อนค้อนตะวันนา คว้ากระเป๋าสะพายลงจากรถ ปิดประตูอย่างแรงด้วยความหงุดหงิดที่กลั่นแกล้งไม่สำเร็จ กดรีโมทล็อครถ สะบัดหน้าเข้าตัวอาคารสูงโดยไม่รออีกฝ่ายที่ก้าวยาวๆ ตามไป

แม้ตะวันนาจะตัวเตี้ยกว่ารมยากรเล็กน้อย แต่จัดว่าสูงใกล้เคียงตามมาตรฐานนางแบบทั่วไปเลยทีเดียว พนักงานหลายสิบคนในบริษัท VK Models อดที่จะเหลียวมองตามด้วยความสงสัยไม่ได้ ว่าผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้เป็นใคร?

"นี่คุณ! จะรีบไปตามควายแถวไหน?" เธอตะโกนไล่หลังนางแบบสาวที่จ้ำอ้าวตัวปลิวไปหยุดที่บริเวณหน้าลิฟต์

'หยาบคาย!'

หล่อนนึกต่อว่าในใจ หันขวับไปมองคนยียวนตาขวาง แล้วพูดลอดไรฟันให้ได้ยินกันแค่สองคน

"บ้าเหรอ! ใครจะไปตามควายกัน พูดออกมาได้ ไม่อายคนอื่นเขาบ้างหรือไง"
 
"อ้าว! นี่ฉันเข้าใจผิดเหรอเนี่ย โทษที" บอดี้การ์ดยักไหล่ ทำหน้าเหลอหลา "แล้วทำไมคุณต้องเดินเร็วแบบนี้ด้วย เกิดส้นสูงของคุณมันหัก ข้อเท้าพลิกจะไม่คุ้มกันนะคะ"
 
'พูดแต่ละอย่างสร้างสรรค์มาก'

"ไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน" รมยากรเถียงเสียงดังกว่าตอนแรก ทำหน้าบูดบึ้งใส่อีกคน หากหักคออีกฝ่ายได้คงทำไปแล้ว 

"งั้นก็ตามใจ" ตะวันนาอมยิ้มในหน้า นึกขำที่เห็นคนสวยตีหน้ายักษ์ใส่เธอ ดูผิดแผกไปจากเวลาอยู่ต่อหน้าท่านโยธินลิบลับ   
   
'ปกติก็สวยดีหรอก แต่ดุขนาดนี้ ใครได้เป็นแฟนคงเหนื่อยใจน่าดู'
 
ร่างบางยืนกอดอกทำหน้าไม่พอใจ ส่วนบอดี้การ์ดสาวกวาดตามองรอบชั้นหนึ่งของ VK Models อย่างสนใจ

"เราต้องไปชั้นไหนคะ?" องครักษ์สาวถาม

"ชั้นสี่" หล่อนตอบเสียงเย็น

"คุณทำงานที่นี่?"
 
"ใช่" รมยากรหันมาจ้องหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง แล้วเอ่ยประชดประชัน "ฉันคิดว่ามืออาชีพแบบคุณตะวันนา น่าจะมีข้อมูลลูกค้าก่อนเริ่มงานเสียอีก" คนสวยเจตนาเน้นคำว่า 'มืออาชีพ' เป็นพิเศษ แล้วยิ้มเยาะนิดๆ เหมือนเป็นต่อ 

'เฮ้อ! ปากคมจริงนะแม่คุณ'

ร่างเพรียวนึกบ่นอย่างอ่อนใจ ไม่คิดว่าหน้าตาสวยๆ จะมีเรียวปากจัดจ้านขนาดนี้ อันที่จริงตะวันนาก็พอจะรู้ข้อมูลรมยากรอยู่บ้าง ไม่ว่าจะเป็นอุปนิสัยส่วนตัว ความชอบ รสนิยม รวมถึงขนาดสัดส่วนที่บอบบางน่าทะนุถนอม ซึ่งเป็นข้อมูลที่หาได้จากอินเตอร์เนต แต่เธอต้องการผูกมิตรจึงหาเรื่องชวนคุย คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเขม่นกันมากขนาดนี้ ยิ่งกว่าขมิ้นกับปูนเสียอีก     

'เชอะ พูดไม่ออกล่ะสิ'

หล่อนคิดแบบสะใจที่เอาคืนได้บ้าง

แต่ก่อนที่สองสาวจะปะทะคารมกัน ก็มีพนักงานสาวคนหนึ่งชื่ออ้อยอายุเฉียดเลขสาม ก้าวมายืนรอลิฟต์ด้วย

"สวัสดีค่ะคุณรม วันนี้สวยเหมือนเดิมเลยนะคะ" หญิงสาวคนนั้นทักทายเสียงหวานกับนางแบบสาวเป็นพิเศษ 

"ขอบคุณค่ะ" ร่างบางฝืนยิ้มและกล่าวทักทายตอบเสียงนุ่มนวลกว่าเมื่อกี้ ไม่คิดจะสนใจการ์ดสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ อีก

ทันทีที่ลิฟต์เปิดทั้งสามก็เข้าไป โดยอ้อยกดชั้นสาม และกดเผื่อชั้นสี่ให้หล่อน 

"ได้ข่าวว่าคุณรมจะขึ้นปกหนังสือXXXเดือนหน้า?" เธอเป็นแฟนคลับพันธุ์แท้ของหล่อนตั้งแต่เริ่มทำงานที่นี่ มีรูปสวยๆ ของนางแบบสาวสะสมไว้ไม่น้อย   
 
"ใช่ค่ะ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะพี่อ้อย"
 
"แน่นอน พี่ไม่พลาดอยู่แล้วค่ะ" พนักงานคนนั้นตอบเสียงใส เบนสายตามองสาวเพรียวที่ยืนอยู่ข้างหล่อนด้วยความสงสัย แต่ไม่กล้าถามออกมาเกรงจะเป็นการเสียมารยาท   

"ขอบคุณนะคะ" หล่อนกล่าวอย่างเป็นกันเอง 

"แล้วเจอกันค่ะ" เธอคนนั้นล่ำลา ก่อนเดินออกไปที่ชั้นสาม

"ค่ะ" รมยากรตอบสั้นๆ โดยไม่ลืมที่จะยิ้มบางๆ ให้อ้อย

หล่อนรู้ดีว่า ในการทำงานวงการนี้ต้องอาศัยคอนเนคชั่น เพราะเราไม่มีทางรู้ว่าโอกาสจะมาหาเมื่อไหร่ และผ่านใครบ้าง? ถ้าเป็นไปได้จงทำให้คนรักชอบ หรืออย่างน้อยก็อย่าทำให้ใครเกลียดขี้หน้า

"พูดดีๆ ก็เป็นเนอะคนเรา" ตะวันนาเปรยขึ้นลอยๆ

'ปากเหรอนั่น'

นางแบบสาวหันขวับมองบอดี้การ์ดสาว แล้วกล่าวสวนออกไป

"รับรองว่าฉันจะไม่พูดดีกับคุณหรอก"
 
"จริงเหรอ?" สาวหน้าคมเลิกคิ้วเรียวขึ้นอย่างแปลกใจ "ฉันไปทำอะไรให้คุณไม่ชอบล่ะเนี่ย?"

'เยอะแยะจนนับไม่หวาดไม่ไหว'

ร่างระหงคิดในใจ ส่งตาเขียวให้อีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ 

ติ๊ง!

เสียงลิฟต์ดังขึ้น ประตูเหล็กเปิด หล่อนจึงเดินออกไปโดยไม่คิดจะตอบคำถามอีกฝ่าย

'เฮ้อ! ไม่พูดแล้วจะรู้ไหมเนี่ย?'

สาวเพรียวส่ายหน้ากับอาการมึนตึงของนางแบบสาว ก่อนเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปยังห้องทำงานของยุพา

"รม!" เจ้าของห้องเรียกชื่อเด็กปั้นของตน ทันทีที่เห็นหน้าสวยโผล่เข้ามา 

"มีอะไรคะ?" หล่อนถาม หลังสังเกตอากัปกิริยาที่ผิดสังเกต

"มีพัสดุมาน่ะ พี่สงสัยว่าจะเป็นของหมอนั่น" ผู้จัดการสาวตอบเสียงสั่นรัวเร็ว 

'หืม!'

ดวงตาคู่คมเป็นประกายวาววับ องครักษ์สาวเสนอตัวทันทีที่ได้ยินปัญหา

"ไหนขอฉันดูหน่อยสิคะ?"
 
"ใครเหรอ?" ยุพากระซิบถามสาวสวย หลังส่งกล่องพัสดุสีขาวขนาด B เจ้าปัญหาให้สาวแกร่งไปแล้ว

"บอดี้การ์ดรมค่ะที่พ่อกับพี่ชัชคัดมาอย่างดี" ตอบกึ่งประชด 

"ว้าว! เอาจริงเหรอเนี่ย" ผู้จัดการสาวอุทานออกมาแบบทึ่งๆ กับบุคลิกเท่ๆ ของตะวันนาที่ดูไม่เหมือนองครักษ์นัก "คุ้นหน้ามากเหมือนเคยเห็นที่ไหน"
   
"ก็คนที่โวยวายใส่รมที่ตลาดวันก่อนไงคะ"

"อ๋อ นึกออกแล้ว" ยุพาเพิ่งถึงบางอ้อ

สาวเพรียวตรวจกล่องกระดาษโดยรอบอย่างละเอียด เป็นกล่องที่หาซื้อได้ตามร้านเครื่องเขียนทั่วไป ผูกเชือกขาวสลับแดง มีแต่จ่าหน้าถึงผู้รับเขียนด้วยลายมือค่อนข้างหนัก และอ่านยากมาก ดูจากภายนอกไม่มีอะไรผิดสังเกต

...แต่สะดุดใจตรงไม่มีชื่อผู้ส่ง

'เก็บหลักฐานไว้ก่อนดีกว่า'

สาวผมสั้นหยิบมือถือบันทึกภาพเอาไว้หลายภาพ เผื่อต้องส่งไปให้ผู้ร่วมงานช่วยเช็คอะไรบางอย่างทีหลัง

"หวังว่าคงไม่ใช่ตัวอะไรอีกนะคะ" นางแบบสาวพึมพำเสียงสั่นๆ หล่อนไม่ใคร่จะพิศวาสกับสรรพสัตว์สักเท่าไหร่ โดยเฉพาะสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ ในบ้าน

"อย่างมาก เราก็กระโดดขึ้นโซฟาอีกรอบ" ยุพาตอบทีเล่นทีจริง หลังทั้งคู่ทำตอนเปิดกล่องเจอแมลงสาปตายยกฝูง แล้วกรี๊ดจนลั่นตึก VK Models กลายเป็นเรื่องขบขันให้อับอายประชาชีมาแล้ว

"แค่คิดก็สยองแล้วค่ะ" หล่อนทำหน้าขยะแขยงยืนแอบด้านหลังของผู้จัดการส่วนตัว สายตาจับที่ตะวันนาแบบลุ้นๆ ว่าจะเปิดกล่องมาเจอกับอะไร

บอดี้การ์ดสาวใช้คัตเตอร์กรีดรอบกล่องเปิดฝาขึ้นช้าๆ ก่อนลอบมองสิ่งที่อยู่ในนั้น แล้วถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งใจ เงยหน้ามองสองสาวที่ไปยืนห่างออกไปเกือบสิบก้าว

"ปลอดภัยค่ะ"
 
"มีอะไรคะ?" ยุพาถามอย่างไม่ไว้วางใจนัก

ตะวันนาอมยิ้ม หยิบสิ่งที่อยู่ในกล่องออกมาโชว์ตรงหน้าให้เห็นถนัดตา 
 
"ขนมสาลี่ ของฝากจากสุพรรณบุรีค่ะ"
 
"บ้าจริง! ทำไมไม่รู้จักเขียนชื่อคนส่งมาด้วย" ผู้จัดการสาวออกอาการบ่นเป็นต่อยหอยที่แฟนคลับของนางแบบสาว ทำให้ตื่นเต้นโดยไม่จำเป็น

"เฮ้อ! หัวใจจะวาย" รมยากรยกหลังมือปาดเหงื่อที่ไหลซึมหน้าผาก หลังถอนใจอย่างโล่งอก 

สาวแกร่งยิ้มกว้างเห็นฟันขาว นึกขำกับกิริยาท่าทางของคู่กัด

'ดูเหมือนเก่งกล้าสามารถ...ที่แท้ขี้กลัวชะมัด!'

OoXoO

ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ  :02:

นาง

OoXoO

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น