web stats

ข่าว

 


JUSTICE2 ตอนที่5

โพสต์โดย: ขวัญน้อย วันที่: 21 กรกฎาคม 2017 เวลา 16:23:46 อ่าน: 96

หนาวจังเลยที่นี่ บรรยากาศโดยรอบไม่น่าหนาวได้เท่านี้ ขนาดเดินเข้ามาในตัวโรงแรมก็แล้ว

ทำไมพนักงานต้อนรับไม่สะทกสะท้านกับความหนาวเย็นนี่เลยหรืออย่างไร

แปลกแต่จริงที่ไม่มีใครสังเกตถึงความผิดปกตินี้ เธอเริ่มจับความเคลื่อนไหวของสิ่งประหลาดนี้ได้.... ใครกัน

"ขอชั้นหกค่ะ" หลังจากยื่นเครดิตให้พนักงานเป็นที่เรียบร้อย เธอก็สาวเท้ายาวๆ ตรงไปที่ลิฟท์ทันที ด้วยจับความคิดของผู้กองได้น้อยนิดนัก รู้แค่ว่าหล่อนหนาวเหน็บอยู่ลำพัง

ประตูห้องเธอไม่ได้เปิดออก แต่เป็นประตูห้องของฐิติภัทร มันแง้มไว้หมิ่นเหม่ เชื่อได้เลยว่าหล่อนไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่นอน มีคนเข้ามาที่นี่ ใครคนนั้นอาจยังอยู่ในตัวโรงแรมนี้ก็เป็นได้

ณิกานต์ตรงเข้าไปในห้องพักทันที เธอเห็นฐิติภัทรนอนหอบหายใจอยู่บนเตียง

หล่อนปิดตาสนิท หยาดน้ำตามผิวหล่อนจับตัวเป็นน้ำแข็ง พอๆ กับที่ผิวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีซีดเขียวคล้ำ หยดเลือดจับตัวอยู่ทุกรูขุมขน คงทรมานน่าดูกับสภาพนั้น

เธอดันประตูห้องปิดลงกลอนเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอื่นนอกจากผู้กองที่นอนใกล้ตาย

ครานี้สาหัสกว่าที่คิด ระบบเลือดที่หมุนเวียนในร่างกายนั้นกำลังจะจับตัวเป็นน้ำแข็ง ทว่าความแข็งแรงของหล่อนก็ช่วยพยุงชีวิตนี้เอาไว้ได้จนเธอมาเจอเข้าพอดี

"ผู้กอง" เธอตรงเข้าไปดึงร่างนั้นเข้ามาโอบไว้หลวมๆ ดวงตาหล่อนลืมไม่ได้เพราะความเย็นยะเยือก หยดน้ำในตาเกาะตัวแข็งกับเปลือกตา

ฮ่า.... ควันเย็นพวยพุ่งออกจากปากฐิติภัทร

หล่อนรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาที่เธอโอบไว้ ร่างกายนั้นค่อยๆ ฟื้นจากอาการหนาวเหน็บ ลมหายใจกลับมาเป็นปกติตามเดิม แขนที่เริ่มขยับได้ของหล่อนสวมกอดเธอกลับ มือมั่นคงสั่นคลอน หล่อนหวาดหวั่นกับความทรมานที่ได้รับ

"ไม่เป็นไรๆ ฉันอยู่นี่แล้ว" เธอพูดปลอบประโลม พร้อมกับปาดหยดเลือดที่ไหลออกจากรอบดวงตา หูและจมูก ทุกอย่างเหมือนกับน้ำแข็งที่ละลายไม่มีผิด

"แฟ้มล่ะ มันอยู่ไหน" พอสติกลับคืนมาได้ คนเจ็บที่พึ่งหายดีก็กระวนกระวายหาสิ่งของ มันไม่ได้อยู่ในกระเป๋าอย่างที่ควรจะเป็น

"แฟ้มอะไรผู้กอง"

"คุณเห็นมันมั้ย.... คืนมาให้ฉันเถอะ" หล่อนถามหาสิ่งของ เธอเข้ามาก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากตัวหล่อน

"ฉันเข้ามาก็เห็นคุณนอนแข็งทื่ออยู่ ไม่ได้เห็นแฟ้มอะไรนั่นเลย" ณิกานต์คว้าทิชชู่ข้างเตียงซับเลือดแห้งกรังให้หล่อน อีกฝ่ายดูจะไม่สนใจเท่าควานหาแฟ้ม

"มีคนเอาไป ฉันปิดห้องดีแล้ว ต้องมีคนเข้ามาที่นี่....คนๆ นั้นเป็นแบบคุณ"

"แฟ้มแบบไหนผู้กอง" ณิกานต์สงสัย ไม่นานกับการรอคอยผู้กองก็เริ่มคลายความจริงออกจากปาก มันเป็นข้อความที่คนพวกนั้นส่งมาให้หล่อน แต่ยังไม่ทันได้เปิดอ่าน ก็มีมือดีสอยไปจนได้

"ฉันว่านะ.... เราออกจากที่นี่กันก่อนเถอะ ถ้ามันย้อนกลับมาอีก ฉันกลัวว่าจะรับมือมันไม่ได้ เมื่อครู่ยังรู้สึกถึงคนพวกนั้นไม่ได้เลย" เธอถอดเสื้อคลุมตัวเองออกให้หล่อนยืมใช้ ไม่ลืมจะเช็คดูว่ามีคราบเลือดเกาะอยู่ตรงส่วนไหนอีกรึไม่ เพราะถ้าลงไปแบบนี้ทุกคนได้ตกใจกันแย่

"ทำไมคุณรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่" หล่อนหยุดก่อนจะเดินออกจากลิฟท์

และก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไร อยู่ดีๆ ก็มีหยดน้ำที่กระเด็นเข้ามาใกล้ตัว มันจับตัวแข็งเป็นก้อนพุ่งทะลุร่างเธอ และละลายหายไปทันที

ณิกานต์ที่เดินนำออกมาถึงกับทรุดลง คนที่ตั้งคำถามในตอนนี้คว้าตัวเธอลากเข้ามายังหนึ่งในเค้าเตอร์ของโรงแรม มันเป็นที่กันบังยามจำเป็นด้วยไม่รู้ว่าศัตรูนั้นอยู่ทางไหน

"เป็นอะไรมั้ย" หล่อนจับชายเสื้อเธอไว้ รอยพวกนั้นเหมือนกับกระสุนเล็กๆ นับสิบเจาะทะลุร่าง ถ้าเป็นคนปกติได้ล้มแล้วรวดฝัง ทว่าณิกานต์กลับส่ายหน้า

"รอตรงนี้นะ ฉันจะออกไปหาตัวมัน...." ฐิติภัทรพูด แต่เธอรั้งแขนตำรวจสาวที่ล้วงมือเข้ากระเป๋าเตรียมหยิบกระบอกปืนขึ้นมา เพราะปืนเหล่านี้ไม่ต่างจากของเด็กเล่นเลย ถ้าสู้กับคนอย่างพวกเธอ

"คุณสิรอ ไม่เห็นเหรอว่าหยดน้ำพวกนี้ฆ่าคนได้ง่ายๆ อย่างน้อยฉันก็ไม่ตายในทันที" ณิกานต์ลุกยืนขึ้นเต็มตัวเปิดโหมดพร้อมต่อสู้ในระยะกระชั้นชิด แม้ว่าไม่เคยเห็นคนที่ใช้หยดน้ำราวกับสั่งการเช่นนี้มาก่อน มันไม่ง่ายเลยที่จะเดาว่าคนๆ นี้ทำอะไรได้บ้าง

"ช่วยคิดตามฉันที พวกนั้นอ่านฉันไม่ได้ แต่อ่านคุณได้" เธอบอกกับฐิติภัทรที่ตั้งท่าเตรียมพร้อมอยู่หลังบังเกอร์จำเป็น

?พวกแกเป็นใคร แล้วต้องการอะไร?

ผู้กองภัทรคิดตามที่เธอบอก ไม่นานกับการรอคอย พนักงานที่อยู่อีกฟากของโรงแรมเดินตาลอยอย่างกับไม่ใช่ตัวของตัวเองตรงมาหา เขานำกระดาษข้อความมายื่นให้ณิกานต์



?ต้องการแค่ชีวิตมัน หลีกทางซะ?



"ไม่มีทาง แกนั่นแหละหลบไปซะ...." ณิกานต์พูดไม่ทันจบพนักงานคนนั้นก็คว้าแจกันดอกไม้ สาดน้ำใส่เธอทันที หยดน้ำเหล่านั้นแข็งตัวแล้วพุ่งเข้าปักกลางลำตัว คล้ายกับดาบคมกริบทะลุร่างกาย

ณิกานต์ล้มลง แผ่นดินรอบตัวค่อยๆ สั่นไหว หยาดเลือดไหลพลั่งพลูออกจากบาดแผล เธอกางผ่ามือออกไปทางพนักงานต้อนรับที่เหม่อลอยคนนั้น เขาล้มทรุดและสลบไป

"ไม่ๆ อยู่ตรงนั้น เขายังไม่ตาย" ปากสั่นเอ่ยคำพูดได้ยากลำบากนัก ด้วยดาบน้ำแข็งที่ปักกลางลำตัว เธอจึงหักมันออก ทว่าส่วนที่ฝังในร่างกายกลับยังไม่ละลาย ฐิติภัทรเบิกตากว้าง หล่อนหมายจะพุ่งเข้ามาหาเธอ แต่นั่นยิ่งเป็นภาระเข้าไปกันใหญ่

"อย่าออกมาจากตรงนั้น!!" แผ่นดินงอกขึ้นจากพื้นกระเบื้องรอบตัวตำรวจสาวครอบตัวหล่อนเหมือนเป็นโพรงกำบัง

เธอกวาดตาไปโดยรอบ หากเห็นว่าตัวศัตรูอยู่แห่งใดจะได้เข้าปะทะ และเหมือนว่ามันจะฉลาดกว่าที่คิด สู้กับเธอในที่โล่งแจ้งมีแต่จะยิ่งทำให้มันเสียเปรียบ ด้วยเธอสามารถสูบมันจมลงพื้นได้ทุกเมื่อ

หยาดเลือดเธอที่หยดออกร่างเริ่มจับตัวเป็นก้อนน้ำแข็งอีกครา พนักงานของโรงแรมหน้าตามึนเบลอทั้งหมดเดินยิ้มกว้างถือแก้วน้ำตรงเข้ามาทางเธอ ไม่ได้การณ์ล่ะ ขืนยังอยู่ที่โล่งแบบนี้ศัตรูจะยิ่งย่ามใจเข้าไปใหญ่

แต่หากจะบ่ายเบี่ยงหลบ แน่ว่ามันต้องหาเธอเจอเพราะมันคงเข้าไปนั่งในหัวฐิติภัทร.... มันจะง่ายกว่านี้ถ้าเธอตัวคนเดียว และจะง่ายกว่านี้หากไม่ต้องการรักษาชีวิตอีกคนไว้

"ผู้กองทำใจให้สงบ มันจะอ่านคุณไม่ได้ เราต้องหนีแล้ว"

เธอใช้แรงโน้มถ่วงดึงพนักงานโรงแรมไว้จำนวนหนึ่ง ดูดซับน้ำที่เจิ่งนองด้วยผืนดินแห้งเหือด กางม่านดินกลั้นเหล่าหยาดน้ำที่บรรดาพนักงานสาดมาทางเธอ มีบางส่วนที่หลุดพ้น สะเก็ดน้ำแข็งกระเด็นทิ่มแทงแผ่นหลังเธอที่หันหลบ

เธอเห็นฐิติภัทรพยามสงบใจ จะทันหรือไม่เธอไม่รู้ ตอนนี้เธอต้องใช้พลังขั้นสูงสุด เพื่อนำพาทั้งเธอและหล่อนพ้นออกจากรัศมีศัตรูคนนี้ให้ได้ ณิกานต์พุ่งตัวเข้าไปคว้าฐิติภัทรไว้

"หลับตา กอดฉันไว้แน่นๆ" เธอบอก หล่อนทำตามทันที ไม่นานกับความอึดอัดรอบตัว ผืนดินกำลังสูบทั้งสองลงไป ทว่าดินเหล่านั้นกลับอ่อนนุ่มราวกับฟูกชั้นดี เหล่าก้อนดินเหลือช่องว่างขนาดพอประมาณรอบใบหน้าของคนทั้งสอง

"เหมือนตัวตุ่นมั้ยผู้กอง" เธอเห็นฐิติภัทรทำหน้าเหรอหรากับมุขที่เธอส่งไปให้ หล่อนขำไม่ออกก็จริง แต่ใจก็สงบลงได้เยอะ

ใช่ว่าเธอไม่เคยดำลงดินมาก่อน ครั้งก่อนที่พยามจะทำก็เล่นเอาหมดแรงไปเยอะ ครานั้นไปไกลได้ร่วมกิโลเมตร แต่ครานี้ต้องไปไกลกว่านั้น

ผืนดินสูบผ่านร่างทั้งสองตรงออกไปทางทิศที่ไร้ซึ่งเสียงมนุษย์จ้อกแจ้กจอแจ ณิกานต์รู้สึกได้ว่าราวๆ สามกิโลจากที่ๆ เธอดำดิ่งลงมาก็นับว่าไกลมาพอแล้ว เธอจึงค่อยๆ นำพาร่างขึ้นจากผืนดิน

บรรยากาศรอบข้างมืดมิดด้วยแสงจากเสาไฟของชานเมืองเงียบสงบ เธอมุดขึ้นมาจากพื้นดินท่ามกลางบรรดาต้นไม้รายล้อม ป่าข้างทางเต็มไปด้วยไมยราบ เสียงจักจั่นเรไรดังก้องไปทั่ว คงไม่มีใครผ่านพ้นมาแถวนี้เป็นแน่

"คุณณิกานต์" หล่อนตกใจที่เห็นเธอในสภาพย่ำแย่ถึงขีดสุด บาดแผลจากสะเก็ดน้ำทิ่มปักอาจหายไปแล้ว ทว่าร่องรอยจากดาบน้ำแข็งยังฝังแน่นอยู่อย่างนั้น นับว่าศัตรูรายนี้ร้ายกาจ แต่ถึงอย่างนั้นคนที่ควบคุมน้ำได้ก็แพ้ทางเธอเข้าเต็มๆ มันคงรู้ถึงไม่กล้าปรากฏตัวให้เห็น

"เอามีดพกในกระเป๋าคุณออกมา" เสียงเธอเบาหวิวราวกระซิบ ด้วยความเหนื่อยแรงแบบสุดแสน เธอคว้ามีดกรีดรอบบาดแผล

"อย่าทำแบบนั้น ไปโรงพยาบาลกัน...."

"ไม่ได้ ไปไม่ได้.... มานี่ กรีดเปิดแผล แล้วดึงก้อนน้ำแข็งออกให้ฉัน" เธอสั่งหล่อนที่ทำหน้าราวกับว่าเธอสั่งให้หล่อนคว้านเธอท้องชัดๆ

"เร็วๆ" คำสั่งนั้นทำให้ฐิติภัทรรนรานจ้วงมีดรวดเร็วแล้วดึงก้อนน้ำแข็งขนาดเท่ากำมือออกจากร่างณิกานต์ มันค่อยๆ ละลายทันทีที่ออกมาได้

"คุณเสียเลือดมาก ฉันจะโทรเรียก...." หล่อนหยุดพูดเพราะนิ้วเธอยื่นไปแตะที่ปาก

"ฉันไม่เป็นไร แค่หายได้ช้าหน่อย.... ตอนนี้ ขอเวลาให้ฉันพักหน่อย" ณิกานต์เอนตัวลงโดยมีฐิติภัทรรีบเข้ามาประคอง

"แต่คุณจะตาย ไปโรงพยาบาลเถอะ" ยังอีก ที่ผ่านมาทั้งหมดไม่สะกิดใจเลยรึไง พลังมหาศาลขนาดนั้นไม่ใช่เรื่องปกติ แล้วจะมาตายกับแค่บาดแผลเท่านี้ เธอแค่เหนื่อยอ่อนแบบสุดๆ ไม่เห็นต้องน่ากังวลขนาดนั้นเสียหน่อย

"ฉันง่วงน่ะผู้กอง ระหว่างฉันหลับช่วยโทรบอกให้มิวส่งคนมารับที" เสียงเธอแทบขาดหายไป ตาที่ใกล้ปิดเห็นฐิติภัทรรนรานควานหามือถือ ทว่าทั้งของเธอและหล่อนกลับถูกผืนดินบดจนเสียหายระหว่างหนีศัตรู

"คุณณิกานต์" หล่อนเรียกให้เธอลืมตา คงกลัวว่าเธอจะตายไปจริงๆ แววตานั้นอาบไปด้วยหยาดน้ำ

"ฉันขอโทษ" เสียงพร่าแหบแห้งทำเอาเธอใจหายวาบ ฐิติภัทรเสียใจที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ และยิ่งปวดร้าวกว่าที่ควรจะเป็นเมื่อมองภาพเธอหายใจรวยริน

"...." เธอกวักมือเรียกหล่อนเข้าใกล้ แล้วคว้าเอาร่างนั้นมาเกยไว้พร้อมกับหลับตาลง

"ให้ฉันหลับหน่อยสิ ฉันจะค่อยๆ หายเอง....ภัทรเป็นหมอนให้ฉันหน่อยนะ" ณิกานต์แอบส่งพลังผ่านตัวให้หล่อนได้คลายกังวล แม้เธอจะเหนื่อย แต่ไม่ต้องการให้อีกคนฟูมฟายอยู่แบบนี้ พูดจบเธอก็คล้ายกับจะหมดสติลงทันที ไม่ทันได้รู้ว่าผู้กองทำอะไรต่อไปอีก รู้แค่หล่อนนั่งนิ่งให้เธอเอนพิงเอาไว้ สงสัยจะไม่กล้าขยับ แต่ยังไงก็ต้องขอโทษที่ทำให้หล่อนใจเต้นอีกแล้ว

........................
ลงไว้อีกที่ค่ะ
kwanoi.blogspot.com
........................

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น