web stats

ข่าว

 


SISTER SISTER (Special) - บทที่ 13 Nothing But You

โพสต์โดย: anhann วันที่: 25 สิงหาคม 2019 เวลา 00:00:21 อ่าน: 204


บทที่ 13 Nothing But You




เป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว  เรื่องการกินยาหรือสอดยา  ไอรีนทำมันจนเลิกอายตัวเองไปแล้ว  แรกๆ พยาบาลสอนให้เธอทำ  เธออายมากจนแทบไม่กล้ามองหน้าพยาบาลที่สอน  แม้คนสอนจะดูเฉยชา  ไม่ได้สนใจความอายของเธอบ้างเลย  จนตอนนี้เธอชินแล้ว  แต่ก็ไม่ถึงขนาดแก้ผ้าให้ใครดูได้โดยไม่มีเหตุหรอกนะ

หกวันที่ผ่านมาเธอไม่ได้อาบน้ำเลย  หมอไม่ให้อาบ  ได้แค่เช็ดตัว  เจ้าแว่นกับดุคคงได้กลิ่นตุๆ บ้างแหละ  แต่ไม่มีใครบ่นอะไร  คาร่าไม่มีทางบ่นอยู่แล้ว  ส่วนเจ้าดุค  ถ้าพูดได้มันคงจะบ่นนิดๆ ว่ากลิ่นเธอเปลี่ยนไป

ถึงอย่างนั้น  ไอรีนก็ไม่ยอมให้เจ้าแว่นมาช่วยอาบให้  เธอต้องทำอะไรหลายอย่าง  ไม่ใช่แค่อาบน้ำอย่างเดียว  ต้องสระผม  ทำเรื่องจุกจิกของผู้หญิง  แล้วก็ลองเทสต์ผลดูด้วย  เป็นไปตามคาด  ยังขึ้นแค่ขีดเดียว  ทั้งที่ทำใจไว้แล้วก็ไม่วายคิดมาก  หมอบอกว่าอาการแต่ละคนไม่เหมือนกัน  และเจ้าเครื่องตรวจนี่ก็ใช่จะแม่นยำเสียเมื่อไหร่  วันนี้เธอต้องไปฉีดฮอร์โมนด้วย  เป็นวันแรกที่ได้ออกจากบ้านตั้งแต่ไปใส่เด็กๆ มา  รู้สึกดีใจยังไงไม่รู้  คาร่ายังขำเธอเลย  แต่แน่นอน  เธอไม่ได้บอกเจ้าแว่นหรอกว่า  เธอแอบเทสต์ผล  และมันไม่ขึ้นแม้แต่ขีดจางๆ  กลัวคาร่าจะใจเสียไปด้วยอีกคน

"แค่คลินิกใกล้ๆ ก็พอ"  เธอบอกกับคาร่าขณะไปส่งดุคที่บ้านแม่

แม่เปิดประตูมาต้อนรับ  ทำหน้าตาดีใจเหมือนเจอหน้าหลาน  แต่ก็ดีแล้ว  เธออยากให้แม่หายเหงาเหมือนกัน 

"วันนี้ตัวหอมนะเนี่ย" 

ไอรีนย่นจมูกเมื่อแม่เอ่ยปากแซว  แน่ละ  นอกจากช่วงเช้าที่คาร่าเป็นธุระเช็ดตัวให้แล้ว  ตอนกลางวันแม่เป็นคนทำให้เธอ  เธอบอกจะทำเอง  แต่แม่ไม่ยอม  ยืนยันว่าอยากทำให้  คิดถึงตอนเธอยังเป็นเด็กเล็กๆ  ป่วยและงอแง  ถึงอย่างนั้น  เธอก็ยังขอเว้นส่วนลับๆ เอาไว้ทำเอง  ไม่ใช่เด็กเล็กๆ แบบก่อนแล้วนี่นา  เธอกำลังจะเป็นแม่คนแล้ว  อีกอย่าง  เธอต้องเข้าไปนั่งบนโถชักโครก  สอดยาด้วยตัวเองด้วย  เรื่องนี้คนอื่นทำให้ไม่ได้  ยกเว้นหมอหรือนางพยาบาล 

"ฝากลูกชายไว้ก่อนนะคะ  เดี๋ยวมารับ"  เธอบอกคุณแม่  พลางส่งเจ้าดุคให้แม่อุ้มไว้  ถ้าไม่อุ้มมันจะวิ่งตามรถ  เดี๋ยวนี้กลายเป็นแบบนี้แล้ว  คาร่าบ่นทุกวัน  กลัวจะขับรถทับมันอีก  ต้องเอาขังไว้ในห้องกับเธอก่อนไปทำงาน  ดุคมันก็จะเกาประตูแกรกๆ  ขอออกตลอด

"ฉีดยาเสร็จแล้วก็ไม่ต้องรีบกลับหรอก  ไปกินข้าวนอกบ้านกันบ้างก็ดี  ไม่ต้องไปร้านพ่อหรอกนะ  ไปที่อื่นบ้าง" 

"นี่แม่สนับสนุนให้หนูกบฏเหรอคะ"  ไอรีนแกล้งแซวแม่  แม่ก็เขกหัวเธอเบาๆ  และไล่ให้ออกจากบ้านมา 

"ขับรถระวังๆ นะ  คาร่า" 

"ค่า  คุณแม่ยาย"  คาร่าตอบเสียงใส  ยื่นแขนให้ไอรีนเกาะพาเดินไปยังรถมินิคูเปอร์ของเธอที่จับมันอาบน้ำแต่เช้าแล้วเหมือนกัน 

แอบสังเกตสีหน้าไอรีนที่เหม่อลอยตั้งแต่ก้าวขึ้นรถก็อดพูดไม่ได้

"พี่เทสต์เมื่อเช้าใช่ไหม" 

ไอรีนหลับตาลง  หงุดหงิดนิดๆ ที่ปิดเจ้าแว่นไม่เคยได้

"ไม่เป็นไรหรอก  เพิ่งแค่วันที่เจ็ดเอง  หมอบอกว่าให้รอราวๆ สองสัปดาห์ไม่ใช่เหรอ"

"ก็เทสต์ไปงั้นแหละ" 

คาร่าส่ายหัวเบาๆ  หันไปตั้งใจขับรถ  ไม่กวนใจภรรยาอีก  แต่ไอรีนก็พูดขึ้นมาเอง

"ก็แค่อยากรู้  ดูจากอาการของคนอื่น  บางคนก็ขึ้นแล้ว"

"แล้วไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอคะ"

"ก็เจ็บหน้าอก"  ไอรีนพึมพำ  เต้านมเธอคัด  แต่เธอก็เคยเป็นมาก่อนจะใส่ตัวอ่อนแล้ว  "ไม่เยอะ  ไม่ถึงกับจับไม่ได้  ท้องก็มีขึ้นมานิดนึง  แต่มันเหมือนอ้วนมากกว่าจะท้องอะ  หรือแค่ท้องอืดเฉยๆ  ไม่รู้อะ  ไม่รู้สิ"

คาร่ายิ้ม  ละมือจากพวงมาลัยรถมาลูบหลังภรรยาอย่างปลอบใจ  ไอรีนก็เอนมาพิงศีรษะกับไหล่เธอ  เหม่อไปอีกนิด  พอใจเย็นขึ้นหน่อยแล้วจึงพูดขึ้นใหม่ 

"ถ้าไม่ติดจริงๆ เธอจะว่าอะไรฉันไหม"

"ก็ค่อยทำใหม่ก็ได้  หรือให้ฉันทำเอง"

"ไม่เอา  บอกว่าห้ามแย่งไง"  ไอรีนแย้งทันควัน  ผละจากคาร่าไปนั่งตัวตรงและเอื้อมมือมาหยิกแก้มสามี  เธอหัวเราะเบาๆ เมื่อเจ้าแว่นส่งยิ้มตาหยีมาให้  น่ารักดี

"ฉันไม่ได้แค่อยากมีลูก  ฉันอยากให้กำเนิดพวกเขาเอง"

คาร่าพยักหน้าอย่างเข้าใจ  ไอรีนพูดแบบนี้มาตลอดตั้งแต่ก่อนเราจะตกลงกันทำเรื่องนี้  ยืนยันว่าจะเป็นคนอุ้มท้องเอง  เพราะอยากเป็นคนให้กำเนิดลูกๆ ของเราเอง  ลึกๆ เธอก็โล่งใจที่ไม่ต้องท้องให้  เธอก็กลัวอยู่นะ  ถึงการตั้งครรภ์ของผู้หญิงจะเป็นเรื่องธรรมชาติ  เธอกลัวเจ็บตอนคลอด  ยิ่งมาเห็นไอรีนเจออะไรสารพัดแบบนี้  ความกลัวก็มาเพียบเลยละ

"จริงๆ เธอก็ไม่อยากท้องเองหรอก"  ไอรีนพูดเหมือนอ่านใจคาร่าได้  พอเห็นอีกฝ่ายแก้มแดง  ยิ้มเขิน  เธอก็แกล้งชกไหล่ไปสักที  เจ้าแว่นก็แกล้งทำเป็นเจ็บ  จับไหล่ตัวเองด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้  น่าแปลกที่เธออารมณ์ดีขึ้นจนเกือบจะเป็นปกติ

การได้อยู่กับคนที่เรารัก  มันมีความสุขจริงๆ  เธอไม่ต้องการคนอื่น  ไม่ต้องการผู้ชายที่จะทำให้เธอท้องได้โดยไม่ต้องลำบากลำบนแบบนี้  ต่อให้โชคร้ายทำไม่สำเร็จ  เธอก็จะอยู่กับเจ้าแว่นและเจ้าดุค  อยู่กันสองคนกับหนึ่งตัวแค่นี้ก็มีความสุขพอแล้ว

อย่าไปเครียดเลย  ไอรีน  ถ้าเขาอยากจะมาเกิด  มาอยู่กับเธอก็คงจะมาเอง  คิดมากไปก็เท่านั้น  ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย  คนอื่นๆ จะพลอยเครียดไปด้วย

"เดี๋ยวฉีดฮอร์โมนเสร็จแล้ว  ไปไชน่าทาวน์กันไหม"  ไอรีนชวน  แต่คาร่าทำหน้าตาไม่ค่อยเห็นด้วย  "ก็ค่อยๆ เดินเอาไง  ไม่เป็นไรหรอก"

"รอให้ฉีดฮอร์โมนเสร็จก่อนเถอะ" 

"ขู่กันใช่ไหมเนี่ย" 

สุดท้ายก็เป็นตามที่คาร่าเตือนเอาไว้  ไอรีนปวดสะโพกจนล้มเลิกแผนการไปไชน่าทาวน์ด้วยตัวเอง  ต้องกินอาหารกลางวันกันที่ร้านใกล้ๆ กับคลินิกที่มาฉีดยาแทน

"รสชาติก็โอเคอยู่นะ"  คาร่าพูด  ตัดแซลมอนลมควันใส่จานไอรีนที่จิ้มมันเข้าปากใจลอย  ดีอยู่อย่างที่ไอรีนยังกินได้  แม้จะเครียด  คงกลัวว่าถ้าไม่บำรุงจะยิ่งไปกันใหญ่

"แวะร้านขายยาซื้อที่ตรวจไปไว้บ้านด้วยนะ  เอาสักสองอัน  เดี๋ยวจะไม่ได้ออกมาอีกหลายวัน"  ไอรีนสั่ง  ตักอาหารใส่ปากกินทั้งที่ไม่รู้รสชาติ 

"จะตรวจทุกวันเลยเหรอ"  คาร่าชักเป็นห่วง  ไอรีนพยักหน้า

"ก็เป็นกำลังใจ  จะได้รู้ด้วยว่าต้องระวังตัวตลอดนะ  อะไรแบบนี้"

คาร่าพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ  ถึงห้ามไปแต่ไอรีนไม่ฟังก็เท่านั้น

"ไม่ต้องซื้อดีกว่า  รอวันหมอนัดตรวจเลือดเลยละกัน"  ไอรีนพูด  เปลี่ยนใจเร็วจนคาร่าตามเกือบไม่ทัน  "อีกอาทิตย์นึงเอง  ทนๆ เอา  เดี๋ยวไปทำงานก็ลืมหมดแล้ว"

"พี่จะไปทำงานแล้วเหรอ"

"ก็ว่าจะไป  รอให้ครบสิบวันก่อน" 

"อืม  ฉันว่าจะขอกุญแจเซฟพี่ไปเช็กหนังสือพอดี"  คาร่านึกขึ้นได้

"หนังสือ  เล่มนั้นน่ะเหรอ"

"ค่ะ  ยังอยู่หรือเปล่า  ดาน่าโทรมาเมื่อวันก่อนไง"

"ยังอยู่สิ  มันจะไปไหนล่ะ"  ไอรีนพูด  คิ้วขมวด  พยายามคิดว่าเธอได้ให้กุญแจใครไปหรือเปล่า  เพราะเธอไม่ได้ขึ้นไปชั้นบนเลยเป็นเดือนแล้ว

"เจนคงยังไม่ได้เอาไปนะ" 

"ไม่มั้ง  จะเอาไปทำไม"

คาร่ายักไหล่  ขืนพูดไปก็จะเหมือนไปใส่ร้ายเจนเปล่าๆ  พักนี้เจนก็ดูจะดีขึ้นแล้วด้วย  เธอไม่ควรเอาอคติส่วนตัวไปปนกับเรื่องนี้  มันไม่ยุติธรรม

"เอางี้สิ  ยายเจนมีกุญแจ  เดี๋ยววานให้หล่อนเปิดเซฟ  เอาหนังสือฝากรอนนีมาให้เราที่บ้าน"

"ทำไมเราไม่ไปเอาเองตอนนี้เลยล่ะ  หรือพี่ไม่ไหว"

"ไหว  แต่ไม่ไป"  ไอรีนพูดด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ 

คาร่าหรี่ตามองภรรยาแล้วยิ้มขำ  ขนาดเป็นอย่างนี้ไอรีนยังมีสมองไว้คิดเรื่องซับซ้อนได้อีกนะ  สมกับเป็นไอรีนจริงๆ

ถ้าให้เจนเป็นคนไปเอาหนังสือเอง  ก็จะได้รู้ว่ามันยังอยู่ไหม  ถ้าไม่อยู่เจนต้องโวยวายแน่  ถ้าเจ้าตัวไม่ได้เอามันไปเอง  แล้วก็ต้องขอเปิดกล้องวงจรปิดดูว่าใครเป็นคนทำ  แต่ถ้าเจนเป็นคนเอามันไปเอง  ก็จะต้องรีบเอามาคืนที่  กลัวความผิด  ยังไงภาพในกล้องวงจรปิดก็ต้องฟ้องคนทำอยู่แล้ว  แต่ถ้าไม่มีภาพในเทปบันทึกก็ยิ่งน่าสงสัยไปใหญ่  ยังไงเจนก็ต้องรับสารภาพ  เพราะเจ้าตัวเป็นคนถือกุญแจ  ช่วงนี้ไอรีนไม่ได้เข้าร้านด้วย  ไม่สามารถจะเป็นคนร้ายได้อย่างแน่นอน  ตัวเธอก็ไม่ค่อยได้ไปเหมือนกัน 

ไอรีนนี่ร้ายจริงๆ  คาร่าคิด  ภูมิใจในตัวภรรยา

"ซื้อนี่ไปฝากแม่ด้วยนะ"  ไอรีนขอเมนูมาจากบริกรและชี้ให้คาร่าดู  คุณสามีก็ช่วยสั่งให้

เธอโทรไปบอกเจนเรื่องหนังสือระหว่างนั่งรถกลับบ้าน  ปรากฏว่าเจนบอกเธอว่ารอนนีมาขอหนังสือเล่มนั้นไปแล้ว  เจนเป็นคนไขเซฟเปิดเอาให้เองกับมือ  แต่ที่น่าทึ่งกว่านั้น  เขาบอกเจนว่าเธอสั่งให้ไปเอา 

"เขาบอกว่าฉันสั่ง"  ไอรีนหันมาคุยกับคาร่าที่กะพริบตางงพอกัน  "มันชักจะไม่เข้าท่าแล้วสิ"

"ลองคุยกับเขาดูก่อนไหม"  คาร่าปลอบ  ไม่อยากพูดว่าเธอได้กลิ่นตุๆ มาตั้งแต่ดาน่าโทรมาบอกเธอว่าหนังสือเล่มนั้นมีราคาและมีคนต้องการมันแล้ว  เธออาจจะดูเป็นคนโลกสวย  แต่เธอก็มองโลกจากความเป็นจริงเสมอ  บางครั้งก็คิดเยอะกว่าไอรีนเสียด้วย  จะว่าไปเธอไว้ใจคนน้อยมาก  คงเพราะเห็นคนมาหลากหลายในงานของพ่อ  พวกที่มีคดีความพวกนั้นก็ใช่จะเป็นคนดีทุกคน  บางคนก็อยากให้พ่อทำให้ผิดเป็นถูก  และพ่อปฏิเสธไป

"เขาเคยทำท่าเหมือนอยากได้มัน"  ไอรีนพึมพำ  เครียดขึ้นมาจนรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่ท้องน้อย  เธอต้องพยายามสะกดใจไม่ให้คิด  ถ้ามีตัวน้อยๆ ในท้องเธอตอนนี้แล้ว  พวกเขาจะได้รับผลกระทบจากเธอไปด้วย

"อย่าเพิ่งคิดไปเลย"  คาร่าย้ำ  เอื้อมมือมาลูบหลังภรรยา  ไอรีนจึงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ  หน้าตาซีดเซียวจึงดูดีขึ้น  "ลองโทรไปหาเขาสิคะ"

"ขอวางแผนให้รอบคอบก่อน"  ไอรีนพูด  "บางครั้งเวลาพูดกับเพื่อนมันก็ยากแบบนี้"

คาร่าฮัมรับอย่างเห็นด้วย  แบบนี้แหละ  เธอจึงไม่ค่อยอยากทำงานกับเพื่อน  แค่ผลัดกันไปช่วยงานยังพอได้  แต่ให้ทำงานด้วยกันเลยคงไม่ดี

"ถ้ารอนนีเอาไปจริงๆ  ฉันควรจะทำยังไง  แล้วถ้าเขาไม่ยอมรับ --"

"ค่อยๆ คิดค่ะ  รอให้ถึงตอนนั้นก่อน  ฉันจะช่วยพี่คิด  เราปรึกษาดาน่าก็ได้  พรุ่งนี้พี่เขาก็จะมาแล้วนี่"

ไอรีน ยกมือขึ้นกุมขมับ  อีกมือวางแนบท้องตัวเอง  เอนหัวพิงไหล่คาร่าที่โอบไหล่เธอลงไปหา  "ฉันมีแต่เรื่องยุ่งๆ ให้เธอต้องคอยปวดหัวด้วยอยู่เรื่อยเลยเนอะ"

"ไม่เป็นไรหรอก  เราอยู่ด้วยกันก็ต้องช่วยเหลือกันสิคะ"  คาร่าพูด  ลูบไหล่ไอรีน  ปลอบใจ  แค่ทุกวันนี้ภรรยาเธอก็เครียดพออยู่แล้ว  ถึงจะอยู่บ้านมาเป็นสัปดาห์  แต่ไอรีนไม่เคยหยุดทำงานเลย  แม้จะทำได้ไม่มากก็ทำ  เธอกลับมาบ้านทีไรก็เห็นหลับคาแล็ปท็อปทุกที 

ไอรีนรับหน้าที่เขียนรีวิวหนังสือต่างๆ ลงในเพจ  เขียนคำเจ๋งๆ ชวนให้คนอ่านอยากมาซื้อหนังสือนั้นๆ  ลงภาพกิจกรรมของร้านที่เธอถ่ายมาให้  เขียนบรรยายด้วยถ้อยคำสละสลวยแบบที่บางทีเธอก็คิดไม่ออก  สมแล้วที่เรียนมาด้านนี้  ไอรีนเป็นคนมีหัวศิลป์  ที่ใช้ภาษาเขียนทำให้เกิดภาพออกมาในหัวของคนอ่าน  ต่างจากเธอกับดาน่าใช้การวาดภาพให้คนจินตนาการจากมันเอา  แต่ไอรีนก็ยังสนใจตัวเลขด้วย  ชอบคิดเงิน  ไม่เหมือนเธอที่มึนตลอดแต่ต้องเรียน

ไอรีนผล็อยหลับไปง่ายดายเหมือนตอนอยู่บ้าน  คงเพลียฮอร์โมนที่เพิ่งได้รับมา  ใจเธอไม่อยากให้ไอรีนทำอะไรเลยด้วยซ้ำ  อยากให้อยู่บ้านเฉยๆ ไปก่อน  รอให้ผ่านช่วงนี้ไปค่อยว่ากัน  แต่ไอรีนยืนยันว่าต้องทำงาน

คาร่าปลุกภรรยาเมื่อถึงบ้าน  พอเราลงรถกันมาก็เจอรอนนียืนรออยู่หน้าบ้านอยู่แล้ว  เธอกำลังจะทักทาย  แต่ไอรีนไวกว่า  ปรี่เข้าไปชกท้องเพื่อนตัวเองเต็มที่  คาร่าสะดุ้ง  ถ้าไอรีนสูงกว่านี้รอนนีคงฟันร่วง 

หมัดหนักนะนั่น  ขนาดมือเล็กๆ เท่านั้นเอง

"โอ๊ย  อะไรยายไอรีน  ไม่กลัวลูกหลุดหรือไง"  รอนนีร้อง  กุมท้องมองเพื่อนสาวร่างเล็กอย่างหวาดๆ  เกรงว่าจะโดนอีกครั้ง  เขารีบหนีไปแอบด้านหลังคาร่าที่ยกสองมือระดับไหล่  พยายามปรามภรรยาตัวเอง

"ใจเย็นก่อนค่ะ  พี่ไอ  ไปคุยกันในบ้านเถอะ"  คาร่าปลอบ  แต่ไอรีนยังชี้หน้ารอนนีอย่างโมโห  แม้จะไม่ได้บุ่มบ่ามเข้ามาอีก  คงนึกได้แล้วว่าลูกอยู่ในท้อง  ต้องระวังถนอมพวกเขาเอาไว้ 

"นายทำอะไร  รอนนี  ยายเจนบอกแล้วใช่ไหม"  ไอรีนถามเสียงดัง  รอนนีสบตากับคาร่า  เจ้าแว่นจึงยอมเสี่ยงมาอุ้มภรรยาเข้าบ้าน  ไอรีนถึงจะตัวหนักขึ้นแล้ว  แต่ยังไงเธอก็แข็งแรงกว่าอยู่ดี  ถือซะว่ายกเวทไปละกัน

"แว่น  ปล่อยฉันนะ  ต้องพูดกับหมอนั่นให้รู้เรื่องก่อน!"

"ไว้ไปคุยกันในบ้านค่ะ  ที่รัก"  คาร่าปราม  หอบเบาๆ ขณะเอาเท้าเตะประตูบ้าน  เรียกคุณแม่ไอรีนให้เปิดให้  "อย่าโมโหนะ  เดี๋ยวลูกหลุดนะ  ใจเย็นๆ  หายใจเข้า  หายใจออกช้าๆ  ขอร้องนะพี่ไอ  นึกถึงลูกเข้าไว้"

"ไอ้บ้า  ปล่อยฉัน!"

"อะไรกัน  ไอรีน  หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"  คุณพอลล่าดุลูกสาวตัวเอง  รีบหลีกทางให้คาร่าพาไอรีนเข้าบ้าน  และคว้าเจ้าดุคขึ้นจากพื้นมาอุ้มไว้ไม่ให้มันไปเกะกะลูกเขย  ไอรีนเหมือนจะได้สติขึ้นมาบ้างจึงหยุดดิ้น

"วางไว้ตรงโซฟานั้นเลยลูก"  นางร้องบอกคาร่าพร้อมกับไปช่วยจับไอรีนไว้  ถ้าเป็นเวลาปกตินางคงจะให้ลูกเขยโยนลูกตัวเองทิ้งใส่พื้นแล้ว  แต่ตอนนี้ห่วงหลานมากกว่า  "แล้วนั่นเป็นอะไร  เข้ามาด้วยกันเลย"

รอนนีเดินเข้าบ้านตามคำเชิญของแม่ไอรีนอย่างเกรงๆ  เขาสะดุ้งเมื่อไอรีนทำท่าจะพุ่งเข้ามาใส่อีก  นี่ขนาดกลัวลูกหลุดแล้วนะ  ถ้าเป็นเวลาปกติ  เขาคงโดนอัดร่วงแน่ๆ  แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโดนไอรีนต่อยหรอก  ตอนเขาปล่อยให้แฟนเก่าสารเลวหลอกก็เคยโดน  เพราะไอรีนเคยเตือนแล้ว  เขาไม่ยอมฟัง  เพื่อนสาวจึงเตือนเขาด้วยการใช้กำลังแทน

ไอ้ตัวเล็ก  ไม่เจียมตัวเอ๊ย!

"คุยกันเองนะ  แม่ไม่ยุ่ง  แต่ห้ามทะเลาะกัน" 

"หนูดูให้ค่ะ"  คาร่าอาสา  ยังไงเธอก็ต้องคอยดูแลไอรีนอยู่แล้ว  ขืนปล่อยไว้ก็แย่แน่  เธอกระซิบบอกแม่ไอรีนด้วยว่ามีของมาฝากอยู่ในรถ  ท่านจึงบอกว่าจะเดินออกไปเอาเอง

"นายมาทำไม  จะเอาหนังสือมาคืนใช่ไหม"  ไอรีนเปิดฉากทันทีที่แม่คล้อยหลังไปแล้ว  เธอเกือบเผลอเตะเจ้าดุคที่มายืนเบียดใกล้ๆ จะขอให้อุ้มขึ้นนั่งตักเหมือนที่มันชอบทำ  เจ้าแว่นไม่ยอมอุ้มมันให้  คงอยากให้เธอทำเอง  เธอจึงต้องก้มลงอุ้มมันขึ้นมา  มองค้อนสามีไปหนึ่งทีแรงๆ

"นายทำลายความไว้ใจของฉันนะ  รอนนี"

"ฉันแค่ยืมมันออกไปให้เจคช่วยดูให้"

"ว่าไงนะ"

"เขาบอกว่ามีคนรู้จักเป็นนักสะสมหนังสือเก่า  แต่ถ้าจะให้ตีราคาก็ต้องเอาหนังสือไปด้วย  ฉันก็เลยมาขอยืมไปจากเจน"  รอนนีอธิบาย

"แล้วนายใช้ชื่อฉันเนี่ยนะ  ฉันไม่เคยพูดเลยนะ  แบบนี้มันคืออะไร"

"ก็ถ้าไม่ใช้ชื่อเธอ  เจนก็ไม่ให้มาหรอก"

"แน่ละ  เพราะฉันจะฆ่ายายนั่นแน่นอน"  ไอรีนคำรามขู่  คาร่าต้องคอยลูบไหล่ปลอบเอาไว้  ขณะที่รอนนีหน้าซีดเป็นไก่ต้ม  "แล้วตอนนี้หนังสืออยู่ที่ไหน  ได้คืนหรือยัง  ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมว่าพรุ่งนี้ดาน่าจะมา"

"ฉันก็กำลังจะมาปรึกษาเธอนี่แหละ"  รอนนีอ้อมแอ้ม 

"แปลว่าอะไร"  ไอรีนฉุนขึ้นมาอีกครั้ง  ท้องเธอก็เสียวแปล๊บ  ปกติตอนนี้เธอต้องนอนแล้ว  ต้องพักผ่อน  แต่เป็นแบบนี้จะหลับลงได้ยังไง 

"คือ  เขาขอเวลาอาทิตย์นึง  คนที่จะดูให้ไม่ว่าง  ไปนิวยอร์กก็เลยขอเก็บหนังสือเอาไว้ก่อน"

"บอกเขาให้เอามาคืน  เพราะดาน่าจะเอาไปขายเองแล้ว"

"ฉันรู้  ฉันก็จะทำแบบนั้น  แต่ฉันยังติดต่อเขาไม่ได้"

ไอรีนกับคาร่ามองหน้ากันทันที  แม้คาร่าจะไม่ชอบนายเจคเท่าไหร่  แต่เธอก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่าเขาจะเป็นหัวขโมย  บางทีอาจมีบางอย่างที่ทำให้เขาเหมือนหายสาบสูญไปอย่างนี้

"ลองโทรไปที่ทำงานเขาหรือยังคะ"  คาร่าถามรอนนี 

"โทรแล้ว  เลขาบอกว่าไม่อยู่  ไปลอนดอนกะทันหัน"

"ถ้างั้นก็อาจจะไม่ว่าง  หรือแบตโทรศัพท์หมด"

"เป็นพวกเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่  แว่น  ไม่ได้เกลียดเขาหรือ"  ไอรีนถามแปลกใจ  ไม่เคยเห็นคาร่าชอบหมอนั่นเลย  แต่เจ้าแว่นของเธอแยกแยะงานกับเรื่องส่วนตัวได้  ไม่เหมือนเธอหรอก

"เราจะไม่ปักใจเชื่อว่าใครเป็นคนร้ายจนกว่าจะมีข้อพิสูจน์  ถึงเราจะไม่ชอบเขาก็ตาม"  คาร่าตอบ  นึกถึงเวลาพ่อสอนเข้าไว้

"แล้วเราจะทำยังไงต่อไปล่ะ"

"ก็ต้องพยายามติดต่อเขาให้ได้"

"แล้วถ้าเขาหายไปเลยล่ะ"

"ก็แจ้งตำรวจ"

ไอรีนมองรอนนี  เห็นสีหน้าเจื่อนๆ ของเพื่อนแล้วก็นึกได้ว่าเขาคงเสียใจมากกว่าเธอ  เพราะถ้าเจคขโมยของไปจริงก็แปลว่า  รอนนีถูกหลอก

"เอาละ  วันนี้พอแค่นี้ก่อน  นายกลับไปเถอะ" 

รอนนีมองหน้าเธออย่างตกใจ  ไอรีนส่ายหน้าให้เพื่อน  ส่งยิ้มจริงใจให้เขา  "ยังไงเราก็มีเรื่องพูดกับดาน่าได้แล้ว  แล้วพรุ่งนี้ค่อยปรึกษาหล่อนว่าจะเอายังไงดี  นายก็พยายามติดต่อหมอนั่นไปละกัน  กลับไปพักเถอะ"

"ฉันน่าจะบอกเธอก่อน  ขอโทษนะไอรีน"

"ช่างเหอะ  นายมันโลกสวย"  ไอรีนปลอบเพื่อน  หางตาเห็นคาร่ายิ้มโล่งใจ  ถ้าเธอไม่มีเจ้าแว่นอยู่ข้างๆ ก็คงจะไม่หายหงุดหงิด  หรือมีสติง่ายแบบนี้  ต้องขอบคุณคาร่าที่คอยเตือนเธอเสมอ  เธอเป็นคนใจร้อน  ยิ่งตอนนี้ฮอร์โมนเล่นตลกอยู่ทุกวันด้วย

"ก็ได้  เธอจะได้พักผ่อน  ขอบใจนะ"  รอนนีพูด  น้ำเสียงรู้สึกผิด 

คาร่าเดินออกไปส่งเขาที่หน้าบ้าน  จึงเห็นจักรยานคันเก่าๆ ที่เขาใช้ขี่มาบ้านเธอ  จนป่านนี้รอนนียังไม่ซื้อจักรยานใหม่  เธอเคยได้ยินไอรีนบ่นเขาอยู่เหมือนกัน  ชายหนุ่มก็บอกว่าเขาอนุรักษ์มัน  เห็นท่าจะจริง

"ฉันขอโทษเธอด้วยนะ  คาร่า  ต้องมายุ่งวุ่นวายไปด้วย"  เขาพูดขณะขึ้นคร่อมจักรยานเสือหมอบ  สีถลอก

"ไม่เป็นไรค่ะ  ขอแค่พี่รู้สึกผิดกับมัน  และไม่โกหกฉันก็พอ"

"ฉันไม่ได้โกหก  สาบานได้  ฉันอาจจะอยากได้หนังสือเล่มนั้น  แต่ฉันรู้ว่ามันมีความหมายกับเจนแค่ไหน  ฉันไม่หักหลังเพื่อนหรอก  กับไอรีนก็เหมือนกัน"

คาร่าพยักหน้า  แต่แน่นอน  เธอไม่เคยเชื่อใครเต็มร้อย  มักจะชั่งใจไว้เสมอ  เธอจะให้เวลาเขาพิสูจน์ตัวเอง  คนขี้โกงน่ะ  ต่อให้ซ่อนเก่งแค่ไหน  สักวันมันก็ต้องโผล่ออกมา  หางแห่งความชั่วร้าย  เธอจะรอดูมัน

"ขี่รถดีๆ ค่ะ  รถเยอะ"

"ไม่ใช่แค่รถ  มีหมาด้วย  แล้วเจอกันคาร่า  ฝากไอรีนด้วยนะ"

รอนนีจากไปแล้ว  คาร่าจึงเดินเข้าบ้าน  เธอตกใจเมื่อเห็นไอรีนกุมท้องตัวเอง  หน้าซีดขาว  เจ้าดุคก็เห่าเสียงดังจนแม่ของไอรีนต้องรีบเดินออกมาดู  เธอเกือบทำอะไรไม่ถูกจนกระทั่งได้ยินเสียงแม่เรียก

"สงสัยจะตกเลือด"  คุณนายจอห์นสันว่า  แต่ในใจภาวนาไม่ให้เป็นอย่างนั้น  "อุ้มไอรีนหน่อยได้ไหม  คาร่า"

"ได้ค่ะ"

"เอาขึ้นรถไปโรงพยาบาลเลย"

คาร่าทำตามแม่ยายสั่ง  ให้ไอรีนนั่งเบาะข้างคนขับและรีบกระโดดขึ้นติดเครื่องพาภรรยาไปโรงพยาบาลทันที  แม่ของไอรีนบอกว่าจะอยู่รอฟังผลที่บ้านเพราะต้องดูแลเจ้าดุคให้เรา  แต่คุณพอลล่าคงสังเกตได้ว่าลูกสาวไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้น  แค่ให้ถึงมือหมอก็พอแล้ว

พอถึงห้องฉุกเฉินก็มีบุรุษพยาบาลเข็นเตียงมารอรับ  พยาบาลมาซักถามประวัติอย่างรวดเร็ว  และสั่งให้คาร่านั่งรอนอกห้องตรวจ  เธอแทบจะบ้าตาย  กลัวมาก  ตอนนี้ยอมรับว่าเธอไม่ได้สนใจลูกเท่าไอรีน  ตัวอ่อนยังไม่ติดก็ไม่เป็นไร  ขอแค่ไอรีนไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้  พยาบาลจึงออกมาบอกเธอว่าไอรีนปลอดภัยดีแล้ว  แต่อยากให้นอนดูอาการที่นี่สักคืน  หรือถ้าเธอมีปัญหาจะให้นอนแค่สี่ห้าชั่วโมงก็ได้  ยังไงก็ควรจะต้องนอนก่อน

"เอ่อแล้ว..."

"ลูกๆ ของคุณปลอดภัยค่ะ"  พยาบาลบอกอย่างรู้ใจก่อนที่คาร่าจะทันได้ถามจบ  เธอยังไม่ได้ซักไซ้เลยว่าทำไมพยาบาลจึงพูดว่า  "ลูกๆ"  ใช้คำพหูพจน์แบบนี้  หรือว่า...

"ฝาแฝด?"  คาร่าอุทานดีใจ  คงไม่ผิดใช่ไหมที่จะดีใจ  ยังไงไอรีนก็ปลอดภัยแล้ว  "บ้าน่า  ยังไม่รู้หรอกว่าแฝดหรือเปล่า  เพิ่งจะเจ็ดวันเอง"

หญิงสาวเสยผมตัวเองแก้เก้อ  นึกขึ้นได้ว่าหมอเคยบอกไว้ว่าจะรู้ผลว่าติดกี่คนก็ต้องรออัลตร้าซาวน์ตอนสี่หรือห้าสัปดาห์เสียก่อน  เอาเถอะ  ขอแค่ไอรีนปลอดภัยก็พอ

"แว่น  ฉันท้อง"  เสียงไอรีนดังมา  คาร่ารีบหันไปมอง  เห็นภรรยาถูกเข็นออกมาจากห้องตรวจ  เธอรีบเดินตามไป  คว้ามือเล็กๆ มาจับไว้

"ฉันท้อง  เรามีลูกแล้ว"  ไอรีนพูดซ้ำๆ  แม้หน้าตาจะซีดเซียว  และดูเหนื่อยอ่อน  คาร่าพยักหน้าทั้งน้ำตา  "ไม่เอานะ  ไม่ร้องไห้สิ  ฉันยังไม่ร้องเลย  เป็นสามีประสาอะไร"

"ค่ะ  ไม่ร้องแล้ว  พี่พักเถอะ  อย่าเพิ่งพูดเลยนะ"  คาร่าปลอบไอรีน  ภรรยาสาวก็พยักหน้าให้เธอและหลับตาลง  เธอปล่อยให้บุรุษพยาบาลพาไอรีนขึ้นไปห้องพักคนไข้  แล้วจึงตามพยาบาลไปเพื่อตกลงว่าจะให้ไอรีนนอนโรงพยาบาลก่อนหรือจะพากลับบ้านเลย

ระหว่างที่เดินไปกับพยาบาล  เธอเจอกับคุณหมอที่ทำอิ๊กซี่ให้ไอรีน  หมอเท็ตส่งยิ้มให้เธอ  เขาจำได้เธอได้  เขาแสดงความยินดีกับเธอด้วย  แถมกำชับให้เธอดูแลภรรยาให้ดีๆ  และบอกว่าจะขึ้นไปเยี่ยมไอรีนที่ห้อง  เอาไว้ค่อยเจอกันบนนั้น

"ตกเลือดไม่ได้แปลว่าลูกหลุดเสมอไปนะคะ  ใจเย็นๆ"

คาร่าได้ยินเสียงพยาบาลพูด  เธอจึงหันไปยิ้มขอบคุณ  อันที่จริงก็อยากบอกพยาบาลกลับไปว่า  เธอห่วงแม่มากกว่าลูกเยอะ  แต่เลือกเก็บปากเอาไว้จะดีกว่า




.................................


เบบี๋มาแล้วหรือเปล่านะ  อิอิ

* เปิดจองหนังสือถึงวันที่ 5 กันยานี้นะคะ  อย่าลืมเด้อ   :58: :21: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น