web stats

ข่าว

 


SISTER SISTER (Special) - บทที่ 5 Love Yourself

โพสต์โดย: anhann วันที่: 06 สิงหาคม 2019 เวลา 22:12:24 อ่าน: 109



บทที่ 5 Love Yourself





ไอรีนได้ข้อตกลงใหม่แล้ว  เธอจะอยู่บ้านพ่อแม่คาร่าไปก่อน  เก็บเงินเอาไว้ใช้จ่ายระหว่างที่ร้านยังลูกผีลูกคนอยู่  และทำลูกของเราด้วย  พ่อแม่คาร่าก็เห็นด้วยกับคาร่าที่จะให้เราพักที่นี่  พวกท่านจะให้เราอยู่ถาวรเลยด้วยซ้ำ  ยิ่งรู้ว่าเราจะมีลูก  ซึ่งหมายถึงมีหลานให้พวกท่าน  แม่คาร่าก็ยิ่งไม่อยากให้เธอแยกออกไป  กลัวว่าถ้าเธอตั้งท้องขึ้นมาแล้วจะลำบากแบบที่คาร่าเคยบอก  เพราะคาร่าต้องไปทำงานต่างเมืองกับคุณพ่อบ่อยขึ้น  บางทีอาจจะต้องค้างที่นั่น  ถ้าต้องทำงานหลายวัน

คาร่ากำลังซิตอัพอยู่ข้างเตียงระหว่างที่ไอรีนนอนคว่ำดูข้อมูลที่ได้มาจากโรงพยาบาลสเปิร์มในแล็ปท็อป  ไอรีนไม่อยากคิดเลยว่าเธอกำลังเลือกพ่อให้ลูกของตนอยู่  เธอพยายามจะไม่คิดมาก  คู่แต่งงานที่เป็นแบบพวกเธอก็ต้องใช้วิธีนี้กันทั้งนั้น  และมันก็จำเป็นมากด้วยที่จะต้องเลือกให้ดีๆ

"หน้าตาดีๆ เยอะนะ  ประวัติดีทั้งนั้นด้วย"

"ก็ต้องดีสิคะ  ของเดนมาร์กเขาขึ้นชื่อเรื่องนี้"

"แต่แพงอะ"  ไอรีนบ่น  "ถ้าไม่ยอมจ่ายแพงเขาก็ไม่ให้ดูด้วย  เธอมาเลือกสิ  แว่น"

"พี่เลือกเลยค่ะ  ฉันยังไงก็ได้"  คาร่าบอก  แต่ดูเหมือนไอรีนจะไม่ยอมรับ  กระโดดลงจากเตียงมานั่งทับท้องเธอและก้มลงจูบปากอีกต่างหาก

"ไปช่วยกันเลือกสิ  ลูกเรานะ"  ไอรีนกระซิบ  ล้วงมือเข้าไปในเสื้อคาร่า  ลูบไล้หน้าท้องแข็งๆ อย่างชอบใจ  พลางถอดแว่นอีกฝ่ายออก  ถัดตัวไปมาบนตัวคนด้านล่าง  คาร่าครางอืมอยู่ในจูบ  ปล่อยให้มือเธอเลื่อนขึ้นไปคลึงเคล้นหน้าอก  ปกติก็จุดติดง่ายอยู่แล้ว  พอต้องไปฉีดฮอร์โมนกระตุ้นการตกไข่และฉีดยาทางหน้าท้องทุกวัน  คาร่าก็ดูจะขึ้นง่ายกว่าเดิม  เธอเองก็เหมือนกัน  เราต้องทำพร้อมกัน  เพื่อจะได้เก็บไข่พร้อมๆ กัน  เราไปปรึกษาหมอมากันแล้วเรียบร้อย  โชคดีที่เดือนนี้เรามีประจำเดือนวันเดียวกันแบบฟลุ๊คมากๆ  พอวันที่สามหมอจึงเรียกไปฉีดยากระตุ้นครั้งแรก

เจ็บเหมือนจะขาดใจตาย!

"หน้าอกใหญ่ขึ้นหรือเปล่าเนี่ย"

"ไม่เกี่ยวมั้ง"  คาร่าตอบ  ก้มมองหน้าท้องตัวเองเมื่อไอรีนเลิกเสื้อเธอขึ้น  มีรอยเข็มฉีดยาสองเข็มแล้ว  เขียวเป็นจ้ำๆ เลย  เข็มแรกเธอเจ็บแทบตาย  แต่ไม่กล้าร้องดัง  เพราะไอรีนก็รอฉีดอยู่ใกล้ๆ กัน  พอไอรีนโดนฉีดบ้างก็บีบมือเธอแทบแหลก  มาร้องไห้กับเธอทีหลังว่าเจ็บมากๆ  แต่เข็มเมื่อวานเริ่มพอทนได้แล้ว  กว่าจะครบห้าเข็มคงชินพอดี

"พี่ไอ  หมอไม่ให้นะ" 

ไอรีนขมวดคิ้วหงุดหงิดเมื่อคาร่าเตือนไม่ให้เธอวุ่นวายมากไปกว่าจับหน้าอก  หมอสั่งเอาไว้ว่าช่วงนี้อย่าเพิ่งมีเพศสัมพันธ์  รอให้เก็บไข่สำเร็จเสียก่อน  ไม่ว่าจะใช้ปาก  ใช้ลิ้น  ใช้นิ้วก็ไม่ได้  ใช้ของเล่นยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย  งดไปก่อนแล้วกัน

"ก็ได้  งั้นลุกขึ้น  ไปเลือกแด๊ดดี้ให้ลูกเรากัน"

ถึงจะไม่ชอบเรียกแบบนี้  แต่ไอรีนก็จำใจต้องยอมรับ  จะคิดมากไปทำไมกัน  ในเมื่อมันต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว  ยิ่งเธอทำหงุดหงิด  คาร่าก็คงจะไม่สบายใจมากขึ้น  ที่จริงเจ้าตัวก็เจ็บตัวพอๆ กับเธอ  เสียเงินไปเยอะด้วย

"อดทนอีกไม่กี่วันเองเนอะ"  คาร่าปลอบ  ลุกขึ้นมากอดร่างเล็กจากด้านหลัง  ลูบไล้หน้าท้องไอรีนที่ยังแบนราบอยู่  แต่อีกไม่นาน  ถ้ามันสำเร็จ  เราจะมีเจ้าตัวน้อยๆ อยู่ในนี้ให้ต้องดูแลทะนุถนอมกันอีกยาวจนกว่าเขาจะออกมาลืมตาดูโลก

"วันนี้เธอต้องไปไหนหรือเปล่า"  ไอรีนถาม  ดึงคาร่าไปนั่งบนเตียงและเข้าไปนั่งในหว่างขาคนตัวใหญ่กว่า  เอนหลังพิงอก  อีกคนก็หยิบแว่นมาสวม  วางคางบนบ่าเธอ  ดูประวัติผู้บริจาคสเปิร์มจากธนาคารสเปิร์มที่ขอมาด้วยกัน  เธอเสียเงินเพิ่มตรงนี้ไป  เพราะต้องการเลือกคนที่ใกล้เคียงกับคาร่ามากที่สุด  อย่างน้อยก็ไลฟ์สไตล์  ชีวิตส่วนตัว  หน้าตาสมัยเด็ก 

เธอกับคาร่าลงทุนไปถึงเดนมาร์กกันมาเลยนะ  คนอังกฤษที่เป็นแบบเราหรือพวกมีลูกยาก  ส่วนใหญ่ก็ใช้สเปิร์มจากธนาคารสเปิร์มที่นั่นกัน  เพราะมีคุณภาพสูง  คัดกรองผู้บริจาคมาอย่างดี  หากใครไม่ยอมเปิดเผยประวัติกับทางธนาคารก็ไม่มีสิทธิบริจาค  คุณพอลลา  แม่เธอนี่แหละที่เป็นคนแนะนำแบบนี้  แม่ยอมเสียเงินซื้อตั๋วเครื่องบินให้เราเลยแหละ  แต่คาร่าบอกว่า  แล้วจะคืนให้แม่ทีหลัง  แน่นอนว่าแม่คงไม่เอาหรอก  ที่แม่อยากได้มากที่สุดตอนนี้ก็คือหลานของท่านมากกว่า  คราวนี้เราไปแค่ติดต่อขอรับบริจาค  ลงชื่อเอาไว้  เสียเงินขอประวัติผู้บริจาคมาศึกษา  เลือกได้เรียบร้อยแล้วก็ต้องกลับไปอีกครั้ง  เพื่อเอาสเปิร์มที่เลือกมาทำการผสมกับไข่ที่หมอจะแช่แข็งไว้ให้  แต่บางทีเธออาจจะขอให้ทางธนาคารส่งมาทางเครื่องบินให้และเสียค่าขอรับบริการไป  เขาจะมีการรับประกันให้ด้วย  อาจจะเสียเงินน้อยกว่าเธอกับคาร่านั่งเครื่องไปเอาเอง  ก็ต้องมาคำนวณกันอีกที

"ช่วงนี้คุณพ่อไม่ให้ไปค่ะ  คงรู้ว่าฉันไม่ค่อยไหว"  คาร่าตอบ  ความอยากมีหลานลามไปถึงพ่อเธอด้วย  เขากลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปถ้าต้องนั่งรถไปไกลๆ  ที่จริงก็มีส่วน  เธอเหนื่อยมาก  ขนาดแค่ฉีดยากระตุ้นไข่เท่านั้น

"แย่เลยเนอะ  พวกเรา"  ไอรีนเห็นด้วย  หันไปจูบคาร่าปลอบขวัญ 

"ฉันไม่เป็นไรหรอก  พี่น่ะสิ  หลังจากนี้ต้องโดนอีกหลายอย่างเลย"

"สบายมาก"

คาร่ายิ้ม  หอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่  ไอรีนตัวน้อยๆ แต่อดทนเก่งมากๆ  หลังจากร้องไห้กับยาเข็มแรกไปแล้ว  เข็มที่สองที่เราขอหมอมาฉีดกันเอง (ให้พยาบาลสอน)  คุณภรรยาเธอก็ไม่ร้องสักแอะ  เธอสิ  ยังน้ำตาซึมอยู่เลย  แถมหมอบอกว่าให้ทนๆ ออกกำลังกายด้วยนะ  อีกด้วย

"เอาคนนี้ไหม  ใส่แว่นด้วย"  ไอรีนชี้แล็ปท็อป  มองคาร่าที่ส่ายหัวให้อย่างไม่เห็นด้วย  "เออเนอะ  จะเอาแว่นมาอีกทำไม  แว่นคนเดียวก็พอ  น้องแว่นของฉัน"

แล้วน้องแว่นของเธอก็เลยจูบเธอซะเลย  ไอรีนยิ้ม  จับมือคาร่ามาวางบนหน้าอกตัวเอง  กลายเป็นคนชอบถูกจับนมไปตั้งแต่เมื่อไหรไม่รู้  รู้แค่ถ้าเป็นมือคู่นี้เธอชอบไปหมดแหละ

"เอาคนที่ชอบเล่นกีฬาละกัน  คนนี้เป็นแชมป์เทควันโดด้วย  แต่หน้าจืดไปนิดนึง  ไม่เป็นไร  คงได้หน้าเข้มๆ จากเธอไปบ้างหรอก  เธอชอบหรือเปล่าล่ะ  ไม่ชอบก็ดูคนอื่นต่อนะ"

คาร่าพยักหน้าอยู่บนบ่าบาง  นวดหน้าอกไอรีนเล่นเพลินๆ  ถึงจะมีอะไรกันช่วงนี้ไม่ได้  เราก็อยากจะใกล้ชิดกันอยู่ดี  เธอคิดว่าตัวเองแข็งแรงพอจะไม่ทำให้ไอรีนผิดหวังด้วย  จากที่อัลตร้าซาวน์มา  ไข่เธอค่อนข้างเยอะ  เพราะเธออายุน้อย  เรียกได้ว่าผลสำเร็จมีสูงมากเลยทีเดียว  แต่ของไอรีนยังต้องดูกันต่อไป  พี่เขาคงไม่ยอมแพ้เหมือนกัน  ใจสู้ซะขนาดนี้

"แว่น  แค่ข้างนอกได้ไหม  ฉันรู้สึก..."  ไอรีนขอ  มองตาคุณสามีด้วยสายตาเว้าวอน  อันที่จริงหมอก็ไม่ได้ห้ามมากขนาดนั้น  แต่ให้ระวังมากหน่อยเท่านั้น  เธอผ่านการตรวจทุกอย่างมาแล้วแข็งแรงดี  แค่ไข่ยังน้อย

"งั้นเบาๆ หน่อยละกัน"  คาร่าตอบ  ยอมแพ้ความต้องการตัวเองเหมือนกัน  เธอล้วงมือเข้าไปในกางเกงนอนไอรีน  พบความฉ่ำชื้นตามคาด  เธอรู้ว่าตัวเองก็เป็นไม่ต่างกัน  ตั้งแต่ไอรีนลงไปจูบเธอตรงข้างเตียงแล้ว

กลีบดอกไม้เปียกชื้นเหมือนโดนฝนกระหน่ำใส่  ไอรีนยกสะโพกตามแรงขยับมือของคนด้านหลัง  คาร่าสอดมือเข้าไปในเสื้อเธอ  นวดเคล้นอกอวบอิ่ม  ปลายนิ้วคลึงยอดถัน  หญิงสาวสั่นสะท้าน  เธอใช้มือตัวเองบีบทรวงอกอีกข้างของตน  ต้องการปลดปล่อยให้เร็วที่สุด  ใช่ว่าเธอไม่กลัวว่าไข่จะมีปัญหา  แต่เราไม่ได้รุนแรงกันเหมือนชายหญิงอยู่แล้ว

"แว่น!"  ในที่สุดเธอก็ถึงสวรรค์จนได้  ถึงโดนไม่ได้ผ่านการสอดใส่  แต่ก็เหนื่อยเหมือนกัน  เธอหอบแรง  พิงแผ่นหลังกับอกคาร่าที่จูบขมับปลอบขวัญเธอ  ไอรีนเอื้อมมือข้ามไปด้านหลังลูบท้ายทอยคนน้อง  เพราะเธอข่วนคาร่าไปหลายแผลตอนเสียวจัดๆ

"ตาเธอบ้าง"  ไอรีนไม่พูดเปล่า  หันมาดันอกคาร่าให้นอนลงดึงเสื้อขึ้นให้เห็นหน้าท้องแข็งๆ  แต่ตอนนี้มีรอยช้ำจากเข็มฉีดยาตรงใต้สะดือแบบเดียวกับเธอ  ริมฝีปากจิ้มลิ้มจูบมันแผ่วเบาราวกับจะปลอบ  และค่อยๆ ร่นตัวลงมาเรื่อยๆ  มือแข็งแรงของคาร่าวางอยู่บนศีรษะเธอ  คอยจับเส้นผมไว้ไม่ให้ร่วงลงมาเกะกะกิจกรรมที่เธอทำ 

"อย่าเพิ่ง  พี่ไอ  มันยังมีเลือดอยู่นิดหน่อย  วันสุดท้ายน่ะ"  คาร่ารีบบอกไอรีน  เพิ่งนึกได้เหมือนกันว่าประจำเดือนเธอยังไม่หมดดี  คนตัวน้อยแต่อายุมากกว่าหงุดหงิดนิดๆ ก่อนจะขึ้นมาจูบปากเธอและใช้นิ้วสัมผัสเธอจากภายนอกแทน  คาร่าแอ่นสะโพกสูงขณะถึงจุดสุดยอด  เธอเบลอไปหมด  คงเพราะความกลัวผสมกับความอยากทำให้ตื่นเต้นกว่าปกติ

"พี่เสียใจมากไหม  ที่ฉันไม่ใช่ผู้ชาย"

ไอรีนหันขวับมองหน้าคนที่กลับมานั่งซ้อนกัน  ดูแล็ปท็อปต่อ

"ถ้าถามอีกครั้ง  ฉันจะโกรธ  หรือจะหย่ากันเลยไหมล่ะ"

เอาแล้วไหมล่ะ  ขนาดแค่ฉีดฮอร์โมนกระตุ้นไข่  อารมณ์ยังขนาดนี้  แล้วถ้าท้องขึ้นมาจะขนาดไหน  คาร่าต้องทำใจล่วงหน้าไว้เยอะๆ เลยละ

"ไม่ถามก็ได้"  คาร่ายอมแพ้  แก้มป่องอยู่บนบ่าเล็กๆ  ไอรีนหันไปมองอีกที  เจ้าตัวดีก็หลับตาไปแล้ว  ชอบทำให้เธอเสียอารมณ์อยู่เรื่อยเลย

"ฉันผิดเองแหละ  ที่สะเหล่ออยากมีลูก  เธอไม่ผิดหรอก"  ไอรีนพูด  รู้สึกว่าวงแขนที่กอดเธออยู่กระชับแน่นขึ้นเหมือนโดนงูเหลือมรัด  "แว่น  ถ้าซี่โครงฉันหักนะ  น่าดู"

"ถ้าพี่ท้องจะเกลียดฉันไหมเนี่ย" 

"พูดอะไรของเธอ"

คาร่าทำปากยื่นหน่อยๆ  มองหน้าคนขี้วีนที่บิดหูเธอแล้ว  "ก็พวกคนแพ้ท้องมักจะมีอะไรแปลกๆ ไง  เช่น  อยากกินอะไรที่ไม่เคยกิน  หรือ  นึกเกลียดกลิ่นคนรักตัวเองขึ้นมา  พี่ก็อาจจะเกลียดฉันก็ได้  ไม่อยากเข้าใกล้"

"ก็ทนไปเก้าเดือน"  ไอรีนตอบง่ายๆ  แต่ยิ้มและจูบปากยื่นๆ ของคนด้านหลังที่อ้อนเธอล่วงหน้าเอาไว้แล้ว  "รอให้ติดก่อนแล้วกัน  ค่อยพูด"

"งั้นฉันไปแต่งตัวไปทำงานแล้วนะ"

"ไปด้วย  ไว้ค่อยไปดูต่อที่ร้านก็ได้"

"ถ้าไปร้านห้ามยกของหนักนะ"

"รู้แล้วน่า  สั่งจริง  ตัวเองก็เหมือนกันแหละ"

คาร่ายิ้ม  ร่าเริงขึ้น  ก้มลงกอดร่างเล็กบางของภรรยาที่ลุกตามเธอจะไปห้องน้ำด้วยกัน  ยังไงไอรีนก็น่ารักสำหรับเธอเสมอ  ถึงจะขี้วีนขึ้นนิดๆ

"ถ้ามีลูกแล้ว  ฉันจะอ้อนพี่ได้อีกไหมเนี่ย"

"ได้สิ  แต่ต้องช่วยเลี้ยงด้วยนะ  ถ้าออกมาเหมือนเธอจะต้องดื้อแน่"

"ถ้าได้แฝดนะ  ต้องยกกำลังขึ้นไป"

"ตายแน่ฉัน"  ไอรีนอุทานตกใจ  แล้วยิ้มกว้างเมื่อคาร่าหอมแก้มและจูบเธอเบาๆ บนริมฝีปาก  "อย่ามองฉันอย่างนี้สิ  เดี๋ยวก็ต้องละเมิดกฎอีกหรอก"

คาร่าหัวเราะในลำคอ  ปล่อยตัวไอรีนออก  เปลี่ยนมาจับมือจูงแทน  มือเล็กๆ แต่แข็งแรงและอบอุ่น  ครั้งหนึ่งมันเคยใหญ่กว่ามือเธอ  คอยดูแลเธอเสมอมา  ตอนนี้มันอาจจะเล็กกว่าไปแล้ว  หากความอบอุ่นนั้นยังคงอยู่  และมันจะส่งต่อไปยังลูกของเรา  พวกเขาจะรับรู้ได้ว่าคุณแม่ตัวเล็กๆ คนนี้น่าชื่นชมขนาดไหน  เหมือนที่เธอรู้สึกอยู่เสมอ

"รู้อะไรไหม  แว่น"  ไอรีนพูดขึ้นขณะรับแปรงสีฟันโรยยามาแล้วเรียบร้อยจากมือคนตัวสูง  คาร่าเลิกคิ้วให้เธออย่างสงสัย

"ตั้งแต่มาอยู่กับเธอ  ฉันรักตัวเองมากขึ้นเป็นกอง"

คาร่ามองไอรีนอย่างคาดหวัง  ว่าคนตัวเล็กจะพูดอะไรอีก  และมือเล็กๆ ก็หยิกแก้มเธอเบาๆ เหมือนมันเขี้ยวกัน

"รักเธอด้วย  ไอ้ตัวโต  ไม่ต้องมาทำตาลูกหมาแบบนี้ก็ได้" 

"ไม่ได้ทำเลย  มันเป็นเอง"

"เหรอ"  ไอรีนย้อน  ผลักอกคนชอบกวนเบาๆ  คาร่าจึงวาดแขนมากอดคอเธอพร้อมกับแปรงฟันไปด้วยเลย  ชอบทำแบบนี้ตลอด  แต่เธอก็ชอบ 

"ไอรีน  เรื่องเพื่อนลูกน่ะ"  คุณพ่อคาร่าเอ่ยเรียกไอรีนขณะเดินลงบันไดมาเพื่อจะมากินมื้อเช้า  เธอกับคาร่าตื่นกันตั้งแต่หกโมงจึงมีเวลาเยอะสำหรับทำอะไรหลายอย่าง

ไอรีนเดินมาหาพ่อสามีที่ตอนนี้สนิทกันจนเป็นพ่อคนที่สองของเธอได้แล้ว  คุณทนายยื่นแฟ้มเอกสารฉบับเดียวกับที่เธอส่งให้ท่านไปช่วยดูให้เกี่ยวกับเรื่องประกันชีวิตและสิทธิการรักษาพยาบาลของแม่เจน

"พ่อเช็กดูแล้ว  โรงพยาบาลที่เชสเตอร์ก็รักษาเธอเต็มที่แล้วละ"

"หมายความว่าถึงย้ายก็ไม่มีประโยชน์เหรอคะ"  ไอรีนถาม  ใจคอไม่ดี  คาร่าเห็นท่าไม่ดีจึงเข้ามาโอบบ่า  ลูบไหล่ปลอบใจภรรยา  "หนูไม่รู้จักแม่ของเจนเท่าไหร่หรอกค่ะ  เจอกันไม่กี่ครั้ง  ครั้งล่าสุดตอนรับใบประกาศ  แต่ยังไงก็เป็นแม่ของเพื่อนสนิทหนู"

"พ่อเข้าใจ"  ทนายปาร์คตอบ  เหลือบตาจากไอรีนขึ้นมองคาร่า  อันที่จริงเธออ่านเข้าใจแต่แรกแล้วว่ามันหมายความว่าอย่างไร  แต่อยากจะให้พ่อลองเช็กดูอีกทีให้มั่นใจ

ประกันได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่ของเจนเต็มลิมิตแล้ว  ตอนนี้จึงเหลือแค่สิทธิรักษาพยาบาลพื้นฐานเท่านั้น  ยาที่จะใช้กับคนไข้ได้อย่างมีประสิทธิภาพต้องจ่ายเพิ่มซึ่งเป็นราคาที่สูงมาก  ด้วยเหตุนี้เจนจึงต้องหาเงินให้ได้มากขึ้นหลายเท่า

"การย้ายโรงพยาบาลจะต้องมีค่าใช้จ่ายมากขึ้นอีก"

ไอรีนเข้าใจข้อนี้ดี  แต่ตอนนี้เธอคงไม่พร้อมจะช่วยใคร  เธอมีเรื่องของตัวเองที่ต้องทำอยู่  เธอก็ต้องใช้เงินเพื่อความฝันของเธอ

"ไอรีน  หนูช่วยทุกคนไม่ได้หรอกนะ  ปัญหาของใคร  คนนั้นก็ต้องจัดการเอาเอง  ตอนนี้หนูก็มีเรื่องของหนูอยู่เหมือนกัน  ครอบครัวของหนู"

"ค่ะ"  ไอรีนตอบสั้นๆ  ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก  คาร่าพูดเบาๆ กับเธอตรงข้างหู  และพาเธอไปห้องรับประทานอาหาร  นี่ไงล่ะ  งานสำคัญของเธอ  เธอต้องกิน  ต้องบำรุงร่างกาย  เพื่อลูกในอนาคตของเธอ

ไอรีนกินมื้อเช้าอย่างไม่รู้รส  เธอแค่ต้องกิน  คาร่าคอยพูดปลอบเธออยู่ข้างๆ  เอาใจเธอสารพัดทั้งที่ตัวเองก็ใช่ว่าจะสบายดี  เธอมองเจ้าแว่นทีไรก็รู้สึกผิดขึ้นมา  เธอควรจะใส่ใจคนรักของเธอมากกว่าคนอื่น  ทำไมจะต้องเอาปัญหาของทุกคนมาใส่หัวตัวเองด้วยนะ  ก็ใช่ว่าเวลาเธอเดือดร้อนจะมีใครมาช่วยเธอนักหนา  คาร่ากับพ่อแม่เธอทั้งนั้น  พ่อแม่คาร่าด้วย

"วันนี้ทำงานข้างบนดีกว่าไหม  ให้โซเฟียอยู่แทน"  คาร่าเสนอเมื่อมาถึงร้าน  ไอรีนอยากจะดื้อ  แต่ไม่อยากฝืนตัวเอง  เธอเหนื่อย

"ส่วนเอกสารของเจน  ฉันจะเอาไปให้เอง"

"ฉันควรจะไปเองนะ"

"ไม่  ฉันเอง" 

ไอรีนขมวดคิ้วใส่คาร่าที่มาฉกแฟ้มไปจากมือเธอหน้าตาเฉย  แถมยังจะมาหอมแก้มเธอซ้ำอีก  กรอบแว่นทิ่มแก้มเธอเลยด้วย  หญิงสาวยืนเกาแก้มตัวเอง  เม้มปากตามหลังคนตัวสูงที่ยังเดินคล่องเหมือนเดิม  ก็แค่ฉีดยาตรงหน้าท้องแค่นั้นเองนี่นา

เธอเดินผ่านห้องเวิร์คชอป  เห็นรอนนีคุยกับลูกค้าที่มาติดต่องานอยู่ด้านหลังผนังกระจก  ความคิดหนึ่งวูบขึ้นมาในสมองเธอ  หากก็รีบสลัดมันทิ้งไปทันที  ถึงรอนนีจะเป็นเกย์  เธอก็ไม่คิดจะให้เขามาเป็นแด๊ดดี้ลูกของเธอกับคาร่าหรอก  ต่อให้ไม่ได้ใช้วิธีธรรมชาติก็ไม่เอาแน่  เขาเป็นเพื่อนเธอ  จะมองหน้ากันแบบไหน  เธอจะบอกลูกๆ ยังไงว่าพวกเขาเกิดมาจากน้ำเชื้อของคนคนนี้  ที่เธอจะใช้สเปิร์มจากธนาคารสเปิร์มก็เพราะไม่ต้องการให้มีใครสักคนมาอ้างสิทธิว่าเป็นพ่อของลูกๆ เธอ  เธอไม่ต้องการคนรู้จัก  แม้จะเป็นวิธีที่ประหยัดมากที่สุด  และคงทำให้เธอมีเงินเหลือพอจะไปช่วยใครได้

ไม่เอาน่า  ไอรีน  อย่าเห็นคนอื่นสำคัญกว่าตัวเองกับครอบครัวเธอเด็ดขาด  จำคำพูดของแม่เอาไว้  การตัดสินใจคราวนี้ไม่ใช่ของเธอคนเดียว  แต่เป็นของคาร่าด้วย  เธอไม่มีสิทธิทำกับคาร่าแบบนั้น  ไม่นะ  ไอรีน!

"มานี่เลย  ว่าที่คุณแม่  ฉันจะพยุงเธอไปส่งที่ห้อง"  ดาน่าโผล่มาเหมือนนางฟ้าผิวสีเลยทีเดียว  ไอรีนนึกขอบคุณเพื่อนที่เหมือนจะรู้ว่าเธอกำลังต้องการใครสักคนช่วยดึงให้หลุดออกมาจากภวังค์ของความสับสน

"เป็นอะไร  เจ็บท้องหรือเปล่า"  นางฟ้าของเธอถาม  ไอรีนส่ายหน้า

"ฉันยังไม่ได้ท้องเลย  แค่เทคฮอร์โมนเฉยๆ เอง"  เธอตอบ  กระนั้นดาน่าก็ยังยิ้มอ่อนโยนกลับมา  ไอรีนคิดในใจว่าเธออาจจะให้ดาน่าเป็นแม่ทูนหัวของลูกๆ ของเธอกับคาร่า  ต้องถามคาร่าก่อน...

"เธอต้องบอกฉันด้วยนะ  ถ้าเธอท้องน่ะ  ถึงฉันจะไปลอนดอนแล้ว  หรือจะยุ่งแค่ไหน  ฉันจะกลับมาหาเธอ"  ดาน่าย้ำเรื่องเดิมที่เคยบอกไอรีนมาแล้วหลายครั้ง  กลัวเพื่อนจะลืม  "ฉันอยากเห็นหลานเร็วๆ จังเลยอะ"

"ฉันก็อยากเห็น  มากกว่าเธอด้วย"  ไอรีนบอก  ดาน่ายิ้ม  เราเดินคุยกันไปเรื่อยเปื่อยระหว่างเดินขึ้นบันไดไปห้องทำงานที่อยู่ชั้นบนเหมือนกัน  ตอนนั้นเองที่เจนเดินสวนลงมาโดยไม่มองทางจนเกือบจะชนเธอ  ดาน่าต้องดึงเธอมาไม่ให้ตกบันไดลงไป  คาร่าวิ่งตามลงมาด้วย  เข้ามาช่วยประคองเธอแทนดาน่า  หน้าตาตื่นตระหนกไปหมด

"เกิดอะไรขึ้น"

"ก็เรื่องนั้นแหละค่ะ"  คาร่าตอบไอรีน  และเงยหน้ามองดาน่าอย่างขอร้อง  อีกฝ่ายพยักหน้ารับรู้  แน่นอน  เพราะดาน่าก็เคยอ่านมันแล้วก่อนที่เจนจะให้ไอรีนมาเสียอีก

"ฉันจัดการเอง  พาไอรีนขึ้นไปข้างบนเถอะ"  ดาน่าพูด  พยักพเยิดให้ไอรีนและลูบไหล่เพื่อนรัก  รู้ดีว่าไอรีนจะต้องไม่สบายใจอยู่แล้ว  ชอบห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง

"เดี๋ยว  ดาน่า..."

"ไม่ต้อง  ห่วงตัวเองเถอะ  ห่วงเขาด้วย" 

ไอรีนนิ่งไปนิดก่อนพยักหน้ารับ  ดาน่าลงบันไดไปแล้ว  เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองคาร่าที่มองลงมาพอดี  คนตัวสูงดึงเธอเข้าไปกอด  ทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ให้ได้  กลายเป็นเธอต้องลูบหัวปลอบใจคุณสามีไปแทน

"ฉันใจหายหมดเลย  นึกว่าพี่จะตกบันได"  คาร่าพูดเสียงสั่น

"ก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วไง  อย่าร้องสิ"

"ถ้าพี่เป็นอะไรไปนะ  ฉันจะ --"

"แว่น  ไม่"  ไอรีนส่ายหน้าปรามคาร่า  ไม่อยากให้เจ้าคิดเจ้าแค้นจนติดเป็นนิสัย  ยังไงคาร่าก็ยังเด็กมากเมื่อเทียบกับเธอ  ยังไม่ครบยี่สิบสามเลยด้วย  บางทีก็แค่ตัวโตเท่านั้น

"ก็ได้  แต่อย่าให้มีอีกละกัน"

"เขาไม่ได้ตั้งใจหรอก"

"พี่ใจดีกับทุกคน  ยกเว้นฉัน"  คาร่าพลั้งปาก  ยานั่นก็มีผลกับเธอเหมือนกัน  ไอรีนขมวดคิ้วแน่น  คาร่านึกว่าเธอจะโดนสลัดกระเด็นแล้ว  แต่คุณภรรยาแค่ลากแขนเธอขึ้นบันไดมาด้วยกัน  และพาไปนั่งสงบสติอารมณ์ในห้องทำงาน  ขณะที่เจ้าตัวนั่งทำงานอยู่อีกฝั่งโต๊ะ

"ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว"

ไอรีนเงยหน้าขึ้นจากงานที่ทำอยู่  มองเด็กหน้าบึ้ง  คาร่าตอนนี้ทำให้เธอนึกถึงเจ้าเด็กตัวเล็กข้างบ้านคนนั้น  คนที่เวลาดื้อ  เธอต้องจับมานั่งนิ่งๆ ให้สำนึกผิดเองแบบนี้

"เธอเคยใจดีกว่าฉันนะแว่น"

"ยกเว้นคนที่มาทำร้ายคนรักของฉัน"  คาร่าตอบ  ตาวาวน่ากลัว  "นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำร้ายพี่นะ  พี่ไอ  ถึงจะบอกว่าไม่ตั้งใจก็เถอะ  ถึงพี่จะไม่ได้เป็นอะไร  แต่จิตใจพี่ล่ะ  ถ้าพี่ยังเฉยแบบนี้  แค่เขาขอโทษไม่กี่คำก็ให้อภัยง่ายๆ  เขาไม่คิดจะปรับปรุงตัวเองเลย  อย่าอ้างว่ากำลังไม่สบายใจอยู่  ทุกคนก็มีปัญหาของตัวเองทั้งนั้น  แค่พวกเขาไม่พูดก็ใช่ว่าจะไม่มี  มันไม่ใช่เรื่องที่เราจะต้องมานั่งรองรับอารมณ์ใคร  ทุกคนต้องจัดการตัวเอง  เราไม่ใช่กระโถนของใคร"

"อารมณ์ร้ายกว่าที่คิดนะเนี่ย"  ไอรีนพูดยิ้มๆ  ใจเย็นกว่าที่เคยเป็น

"ฉันไม่ได้อารมณ์ร้าย  ฉันแค่พูดความจริง"

"โอเคๆ  นั่งนี่นะ  เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้กิน"

คาร่ากัดปากตัวเอง  กลั้นยิ้มถูกใจ  เธอชอบไอรีนตรงนี้แหละ  เวลาที่เธอร้ายขึ้นมาหรือใจร้อน  ไอรีนก็สามารถเปลี่ยนจากคนใจร้อน  เอาแต่ใจ  เป็นคนใจเย็น  มีเหตุผลได้อย่างเหลือเชื่อ  จึงกลายเป็นเราคอยช่วยเหลือกันและกันได้แบบนี้ 

"ถ้าไม่มีอะไรทำ  ก็นั่งเลือกแด๊ดดี้ให้ลูกเราไปละกัน"

"มีสิ  แต่ยังไม่ไป"

ไอรีนส่ายหน้า  ก้มลงมองศีรษะเด็กยักษ์ที่มาคว้าเธอไปกอดแน่น  ไม่ยอมดื่มน้ำที่เธอเดินไปเอามาให้  ซุกหน้ากับอกเธออีก  จับนมเธอด้วย  แต่มันก็เพลินดีนะ

"อย่าจับแรง  เดี๋ยวเสื้อยับหมด"

"ถ้าลูกดูดนมพี่  พี่จะรู้สึกอะไรไหม  พี่ไอ"

"ไอ้เด็กทะลึ่ง  ปล่อยเลย  ไปทำงาน  หาเงินมาเลี้ยงลูก" 

คาร่าหัวเราะคิกคัก  อารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว  ไอรีนตีหัวคนที่แกล้งงับยอดอกเธอ  ยิ้มแฉ่งให้และวิ่งหนีออกไปจากห้อง

"อย่าวิ่ง  แว่น  ถนอมไข่ของเธอไว้หน่อยสิ"  ไอรีนร้องตามหลังคนที่ชอบลืมตัวทำอะไรไม่ระวัง  แต่พูดไปแล้วเธอก็ขนลุกเสียเอง  มันเหมือนเธอพูดถึงอะไรไม่รู้  เหมือนเธอเป็นคนลามก  พูดอะไรสกปรกๆ ออกมาอย่างนั้น

แค่ศัพท์ทางวิชาการเองน่า  ไอรีน  และมันก็เป็นไข่จริงๆ ไม่ใช่เหรอ               



...........................................


ชีวิตคู่มันก็แบบนี้   :02: :65: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

07 สิงหาคม 2019 เวลา 21:06:13
ทุ่มสุดตัวเพื่อลูก คุณยายดูจะทุ่มกว่าใคร
แสดงความคิดเห็น