web stats

ข่าว

 


Photograph - บทที่ 22 My Sunshine

โพสต์โดย: anhann วันที่: 05 สิงหาคม 2019 เวลา 21:58:15 อ่าน: 108



บทที่ 22 My Sunshine





ก่อนหกโมงเย็นไมลส์ขับรถบรูคไปส่งเมลิสซ่าที่บ้านเพื่อให้ทันเคอร์ฟิวของน้อง  คลาวด์ไม่ได้มาด้วย  แต่มีคนอื่นมาเป็นเพื่อนเธอ  เทียขอใช้เวลาช่วงนี้ที่เพิ่งทำงานเสร็จไปหนึ่งอย่างเป็นวันหยุดพักผ่อน  บางทีอาจขอมาอยู่บ้านเธอด้วย  ไมลส์ไม่แน่ใจว่าบรูคจะว่าอะไรหรือเปล่า  ถ้าเทียจะมาจริงๆ  เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าจะดีใจไหม 

จริงอยู่ว่าเธอคิดถึงเทีย  แต่การจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลายังเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยนึกถึงมาก่อน  มันคงจะคล้ายตอนเริ่มเลี้ยงคลาวด์ใหม่ๆ  ยังต้องมีการปรับตัวไปเรื่อยๆ  อีกอย่างเธอก็มีอะไรหลายอย่างต้องทำ  เทียเองก็มีเรื่องของตัวเอง  จะมาอยู่กับเธอทั้งวันได้ยังไง

"เธอเหมือนไม่ค่อยดีใจที่ฉันมา" 

ไมลส์เหลือบมองคนนั่งข้างๆ  ระหว่างที่รถติดอยู่ในเขตเมือง   

"เธอกลัวฉันจะมาเกาะติดเธอเหรอ  ไมลส์"  เทียถามตรงๆ ราวกับอ่านใจไมลส์ออก  หรือสีหน้าไมลส์อ่านง่ายเกินไป 

"แค่...ไม่ค่อยชินมั้ง  ฉันเคยอยู่คนเดียว"  ไมลส์ตอบตรงๆ เช่นกัน

"ฉันก็ไม่เคยอยู่กับใครเหมือนกัน  กับลุค  เขาก็แค่มารับไปทำงาน  นอกเวลางานก็แทบไม่เคยเจอกัน  แต่เธอไม่เหมือนเขา  ฉันอยากอยู่กับเธอ  แต่ถ้าเธอลำบากใจก็ไม่เป็นไร  ไว้ค่อยมาเจอกันก็ได้  เธอมันงานเยอะ"

"ฉันกลัวว่าจะไม่มีเวลาคุยกับเธอ  ถึงมี  ฉันก็พูดไม่เก่งด้วย"

เทียส่ายหน้า  เอื้อมมือไปหยิกแก้มไมลส์อย่างมันเขี้ยว  แต่ไมลส์ยังทำคิ้วตกให้เธอนึกสงสารความไม่รู้เรื่องของเจ้าตัวซ้ำอีก 

"เวลาที่ฉันไปอยู่กับเธอที่ร้านหนังสือ  ฉันเคยกวนเธอไหม"

ไมลส์สั่นหัวให้คำถามนี้  ย่นหน้าหนีเมื่อเทียจิ้มปลายจมูกเธออย่างหยอกเย้า  "ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังรู้สึกผิดแหละ"

"ท่าทางเธอไม่เหมือนเลย  เฉยจะตาย"  เทียว่า  เอนศีรษะลงพิงไหล่ไมลส์และหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย  "แค่คืนนี้คืนเดียวก็ได้  ฉันอยากอยู่กับเธอ  ฉันเหนื่อย"

"โอเค"  ไมลส์ตอบง่ายๆ  ยกมือขึ้นลูบศีรษะเทียเหมือนกล่อมเด็กให้นอน  แต่มันก็ทำให้ดาราสาวยิ้มกว้างทั้งหลับตา  และรู้สึกอบอุ่นมาก 

แล้วทำไมเธอจะไม่อยากรีบนั่งเครื่องกลับมานิวยอร์กล่ะ  ใช่ไหม...


เพราะรู้ว่าไมลส์ไปธุระ  มินนีจึงอยู่ในความดูแลของพี่เลี้ยงคนอื่นซึ่งเด็กน้อยไม่ชอบนัก  แต่ด้วยความไม่อยากสร้างภาระให้แม่ที่เหนื่อยยากกับการทำมาหากินอยู่แล้วจึงจำใจยอมรับ  ไมลส์ไม่สบายใจทุกครั้งที่ต้องปล่อยให้มินนีอยู่กับคนอื่น  หากบรูคคอยเตือนเธอว่ามันเป็นวิถีชีวิตของคน  เธอไม่สามารถตามช่วยเหลือใครๆ ได้ตลอดเวลา  และมินนีเองก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง  ในอนาคตข้างหน้า  เอลล่าคงจะปล่อยให้ลูกสาวที่โตขึ้นทุกวันอยู่ตามลำพังได้  การจ้างคนมาอยู่เป็นเพื่อนลูกซึ่งดูแลช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว  ดูจะเป็นการสิ้นเปลืองสำหรับคนที่มีรายได้จำกัด  ดังนั้นไมลส์จึงไม่ควรรู้สึกผิด  หรือถือโทษตัวเอง  เรื่องของเธอก็มีให้คิดมากพอแล้ว

ไมลส์แวะบ้านเทียก่อนกลับเข้าบ้านตัวเอง  เทียต้องไปเอาเสื้อผ้ามานอนบ้านเธอ  เธอโทรถามบรูคแล้ว  บรูคก็บอกว่าตามใจ  เธอโตแล้ว  แต่ต้องระวังอย่าให้ใครมาดักสุ่มแอบถ่ายเทียกับเธอแถวบ้านเรา  ถ้าไม่อยากให้คนอื่นๆ มาวุ่นวายกับเราจนหมดความเป็นส่วนตัว  เธอก็ไม่ชอบ  แต่จะเลี่ยงไปได้นานแค่ไหนนะ

โรบินกลับบ้านไปแล้วเมื่อเธอกับเทียกลับถึงบ้าน  บรูคแจ้งว่าโรบินมีเคสต้องศึกษาเพื่อเข้าห้องผ่าตัดพร้อมกับหมอใหญ่พรุ่งนี้  ไมลส์รู้ดีว่านี่เป็นอีกเรื่องที่ทำให้บรูคหงุดหงิด  บรูคยังไม่เคยได้รับความไว้วางใจให้เข้าห้องผ่าตัดกับคนอื่นๆ  แม้แต่จะเข้าไปถือซัคชั่นให้หมอใหญ่  แต่โรบินได้ทำมานานแล้ว  ไม่ใช่เป็นแค่หมอห้องฉุกเฉินอย่างเดียว  ตอนนี้บรูคยังเป็นแค่หมออินเทิร์นอยู่เลย  บางทีพี่อาจจะคิดว่าตัวเองยังไม่เก่งพอจะให้โรบินมาชอบก็ได้  บรูคเป็นคนจริงจังแบบนั้น  เธอเองก็ควรจะคิดอย่างพี่สาวบ้าง

"นั่งด้วย" 

ไมลส์เงยหน้าขึ้นจากหนังสือเรียนเมื่อเทียกระโดดขึ้นมานั่งเบียดเธอบนที่นั่งริมหน้าต่าง  บรูคเข้าห้องไปแล้ว  พี่เลิกกะเกณฑ์แล้วว่าเทียควรจะไปนอนห้องนอนแขก  ไม่ใช่นอนกับเธอในห้องนอนเธอ  คงคิดว่าถึงห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร  ถ้าเราจะทำอะไรกันก็สามารถหาเวลาได้ตลอด

"อ่านหนังสือเรียนเหรอ"  เทียถาม  ก้มดูหน้าปกหนังสือที่ไมลส์ถือ  หางตาเห็นคลาวด์ที่นอนอยู่บนเตียงนอนของมันตรงมุมห้องเหลือบตามองมาทางเธอกับไมลส์  แต่มันก็หลับตาลงราวกับขี้เกียจจะสนใจพวกมนุษย์พวกนี้แล้ว  --  นอนๆ ไปบ้างเหอะ  เจ้าหมี  มนุษย์เขาจะคุยกัน

"จะสอบ SAT น่ะ"  ไมลส์ตอบ  เกิดรู้สึกอายขึ้นมาเมื่อคิดว่าตัวเองยังไม่มีความสำเร็จอะไรในชีวิตเลย  แม้กระทั่งเรื่องเรียน  เมื่อก่อนทำไมไม่คิดแบบนี้  ไม่ว่าจะพ่อแม่หรือพี่สาวจะชักชวนอยากให้เรียนต่อ  เธอก็ไม่นึกอยากเรียน  แต่พอเป็นเทีย  ทั้งที่ไม่เคยพูดอะไร  กลับทำให้เธอนึกละอายใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น  คงเป็นความรู้สึกอยากให้แฟนภูมิใจในตัวเธอละมัง

"สรุปจะเข้ามหาลัยเหรอ"  เทียถาม  อยากรู้  เธอเองก็ต้องกลับมาตั้งใจเรียนแล้วเหมือนกัน  ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อ่านหนังสือเรียนเท่าไหร่  อ่านแค่บทหนังที่ต้องแสดง  หลังจากนี้ไปคงต้องขยันขึ้นแล้ว  ถ้าไมลส์อ่านหนังสือแบบนี้  เธอจะเอามาอ่านด้วยคงไม่น่าเกลียดหรอก

"ก็สอบไว้ก่อน"  ไมลส์ตอบอายๆ  "อยากเอาคลาวด์ไปฝึกเป็นหมาบำบัดด้วยแหละ  เธอว่ามันจะทำได้ไหม"

"น่าจะได้มั้ง  มันเป็นมิตรออก  กับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันน่ะ"  เทียแกล้งแขวะเจ้าหมาที่ลืมตามามองเธอเหมือนรู้ว่าถูกนินทา  คงได้ยินเสียงไมลส์พูดชื่อมัน  รู้ดีนักนะ

"หมาพันธุ์นี้มันชอบเข้าสังคม"  ไมลส์เล่า  "แต่ถ้าจะไปก็ต้องไปคุยกับเบนก่อน  ฉันคงไปทำงานที่ร้านไม่ได้ทุกวัน"

"ให้เขาหาคนใหม่ได้แล้วแหละ"  เทียเห็นด้วย  "ฉันไม่ได้เกลียดที่เธอทำงานที่นั่นนะ  แต่มันไม่ใช่ที่ของเธอ  เธอยังต้องไปอีกไกล  ไมลส์"

ไมลส์พยักหน้าน้อยๆ  เธอเองก็รู้ตัวนานแล้วว่าร้านหนังสือไม่ใช่ที่ที่เธอจะอยู่ตลอดไป  เธออยากออกไปเจอโลกกว้าง  อยากทำอะไรอย่างอื่นอีกเยอะ  ถ้าเธออยากจะเป็นช่างภาพ  เธอก็ต้องออกไปหาสถานที่ที่น่าสนใจสำหรับถ่ายงาน  แต่เธอก็ยังไม่ได้เลือกเลยว่าจะเป็นช่างภาพแบบไหน  แค่ได้ถ่ายอะไรที่รู้สึกว่าสวยประทับใจก็เท่านั้น  อย่างเช่น  ถ่ายรูปเทีย

"ฉันน่าจะเอาหนังสือมาด้วย  แต่ไม่เป็นไร  พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว"

"เธอไม่กลัวคนอื่นเห็นว่าอยู่กับฉันเหรอ"

เทียส่ายหัว  ถึงจะระวังตัวแต่ก็ไม่ได้กลัวว่าใครจะถ่ายรูปเธอตอนอยู่กับไมลส์ได้  เธอแค่ไม่อยากให้ใครมายุ่งด้วยในเวลาส่วนตัวเท่านั้น  ถ้ามีใครแจ็กพ๊อตถ่ายรูปเธอกับไมลส์จูบกันได้แล้วเอาไปลงข่าวว่าเธอเป็นพวกนิยมไม้ป่าเดียวกัน  เธอก็เตรียมตัวรับมือเอาไว้แล้ว  บอกลุคให้ทำใจแล้ว

"ลุคไม่บ่นแน่นะ"

เทียส่ายหน้าอีกครั้ง  แล้วพูดขึ้นอย่างนึกขึ้นได้  "มีคนอยากได้เธอกับคลาวด์ไปถ่ายแบบแหละ  พวกเขาติดต่อมากับลุค"

"อะไรนะ"  ไมลส์ถาม  ไม่แน่ใจว่าฟังถูกต้อง  "ฉันเนี่ยนะถ่ายแบบ"

"ใช่  แบรนด์น้ำหอม  ฉันเคยเป็นพรีเซนเตอร์เมื่อสองปีที่แล้ว  แต่หมดสัญญาไปแล้วน่ะ  แล้วอยู่ๆ เขาก็ถือรูปฉันที่มีเธอกับคลาวด์มาหาลุค  แล้วประกาศว่าจะอยากได้เธอกับคลาวด์มาถ่ายแบบกับฉัน"

"ไม่เอาอะ" 

"อะไร  รีบตอบเชียว  ยังไม่ทันคิดเลย"

"คิดแล้ว"

เทียส่ายหัวปลงๆ  ชะโงกหน้ามาหอมแก้มไมลส์หนึ่งฟอด  "ขอไปอาบน้ำก่อนนะ  แต่ถ้าจะมาอาบด้วยกันก็ได้  ฉันเตรียมตัวมาพร้อมแล้ว"

"ไม่เอา"  ไมลส์ปฏิเสธ  หน้าแดงก่ำ 

"ทีตอนนี้ทำมาอายนะ"  เทียหยอก  แกล้งเดินบิดสะโพกไปมาแบบคนอยากยั่วแฟนแต่ทำไม่เป็น (อันที่จริงเธอทำเป็น)  ไมลส์เลยหัวเราะพรืด  หลุดมาดคนนิ่งขรึม

"จะไม่มาด้วยจริงๆ เหรอ"

"ไปเลย  เทีย  เดี๋ยวจับแก้ผ้าตรงนี้ซะหรอก"  ไมลส์แกล้งขู่  เทียก็แกล้งกลัววิ่งหนีไปให้เธอหัวเราะชอบใจตามหลัง  และคลาวด์ลืมตามามองอย่างงงๆ  แต่ดูเหมือนจะอยากเล่นด้วย

"ไม่ได้เล่น  นอนไป  คลาวด์"  เธอสั่งเจ้าหมี  แต่มันกลับลุกเดินมาหาเธอเสียอย่างนั้น  มานั่งมองเธอลิ้นห้อยด้วยแววตาอ้อนวอนที่เธอรู้ดีว่ามันแค่อยากกินขนมของมัน  "ก็ได้ๆ  ไปครัวกัน  แต่ห้ามเสียงดังนะ"

คลาวด์รื่นเริงขึ้นทันตา  มันรีบลุกเดินตามเธอออกมาจากห้องทันที

ไมลส์เดินผ่านห้องน้ำ  อดไม่ได้ที่จะเอาหูแนบประตูฟัง  ได้ยินเสียงน้ำฝักบัวไหล  ใจเธอก็แอบจินตนาการถึงเทียใต้ฝักบัว  แล้วก็ต้องสั่นหัวเร็วๆ รีบดึงตัวเองออกมา  นำคลาวด์ที่ยืนรออยู่อย่างอดทนลงบันไดไปครัวก่อนที่สติสตังเธอจะเตลิดไปมากกว่านี้  แต่ก่อนจะเดินเข้าครัว  เธอเห็นเงาคนยืนอยู่ในห้องโถงจึงไปชะโงกดู  เจอบรูคแอบอยู่หลังม่านหน้าต่าง  มองออกไปข้างนอกด้วยท่าทางหงุดหงิดนิดๆ

"ทำอะไรน่ะ  บรูค"  เธอทัก  บรูคสะดุ้งเฮือก  หันขวับมาทำหน้าเข้มใส่เธอเสียอีก  "ก็พี่ยืนลับๆ ล่อๆ ทำไม  ดูอะไรอยู่เหรอ"

ไมลส์ไม่ใช่แค่ถาม  แต่เดินมาดูกับบรูคด้วย 

"อย่าเปิดหมดสิ  ค่อยๆ แง้ม"  บรูคสั่ง  ตีมือน้องที่จะเปิดผ้าม่านหน้าต่างออก  "ฉันกำลังดูว่ามีใครมาซุ่มอยู่แถวบ้านเราหรือเปล่า"

"ทำไมไม่ดูกล้องวงจรปิดล่ะ"

"ดูแล้วไง  ถึงได้ออกมาดูตรงนี้อีก  ฉันเห็นคนแปลกๆ เดินผ่านหน้าบ้านเราไป  มันน่าสงสัย" 

ไมลส์ได้ยินแบบนั้นจึงจ้องมองบ้าง  แต่ก็ยังไม่เห็นอะไร  "คงแค่เดินผ่านเฉยๆ มั้ง  คงไม่มีใครมาทำอะไรที่บ้านเราหรอก  เราไม่ใช่คนดัง"

"แต่เรามีคนดังมาอยู่ด้วย"  บรูคว่า  เสียงไม่พอใจ  แต่ถึงจะโมโหไมลส์ไปก็เท่านั้น  ไม่มีประโยชน์  สุดท้ายเธอก็เลือกจะเตือนน้องอย่างเคย  ดีที่สุดแล้ว  "เธอก็ระวังหน่อยแล้วกัน  ถ้ารำคาญก็เลี่ยงๆ ไป"

ไมลส์พยักหน้าให้พี่สาว  ว่าแล้วเชียวว่ามันต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเวลาเราคบกับคนดัง  แต่จะให้เลิกคบกับเทียเพราะเรื่องนี้มันก็ไม่ใช่ไหมล่ะ

"ฉันไปนอนดีกว่า  ช่างมัน"  บรูคตัดสินใจ  "เธอจะมาเอาขนมให้คลาวด์ไม่ใช่เหรอ  มันนั่งรอตาละห้อยหมดแล้ว"

"เออจริงด้วย  โทษที  คลาวด์"  ไมลส์ขอโทษเจ้าหมีที่นั่งซึมมองอยู่

"ฝันดีนะ  บรูค"

"ห้ามเสียงดังนะ  เข้าใจใช่ไหม"  บรูคสั่งเสียงดุ  มองไมลส์อย่างคาดโทษ  แต่ก่อนจะเดินจากไป  น้องยังมาหอมแก้มขอบคุณเธอ  บรูคเลยไม่รู้จะโกรธน้องยังไงดี  ได้แต่หวังว่าไมลส์จะรู้จักหน้าที่ตัวเอง  ไม่หลงสาวมากจนไปก็พอ


เป็นครั้งแรกที่เทียได้นอนบนเตียงไมลส์โดยมีไมลส์อยู่ด้วย  แบบที่ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาว่าอะไรเธอ  แม้จะไม่ได้เอ่ยมาเป็นคำพูด  แต่บรูคก็ดูจะเข้าใจอะไรๆ ระหว่างเธอกับไมลส์แล้ว  คงเพราะความรักที่มีต่อน้องสาวซึ่งเป็นครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่  เทียอยากจะขอบคุณบรูค  หากไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี  บางทีก็นึกกระดากที่จะพูดมันออกไป 

"นอนไม่หลับเหรอ"  ไมลส์ถามทั้งหลับตา  วันนี้คลาวด์โดนให้อยู่นอกห้อง  ไมลส์คิดว่ามันคงไม่ดีเท่าไหร่  ถ้าจะให้สุนัขมาอยู่กับเธอในเวลาที่เธออยู่กับแฟน  แม้ว่าอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราก็ตาม  เพราะถ้าคลาวด์มันนึกอยากจะขึ้นมานอนด้วย  หรือได้ยินเสียงแปลกๆ จะได้ไม่ตกใจ 

"ผิดเวลาน่ะ"  เทียตอบ  โกหกได้ไม่เนียนเหมือนตอนแสดงละคร  ไมลส์จึงมองเธอขำๆ  "ยิ้มอะไรล่ะ  คิดอะไรทะลึ่งอยู่หรือเปล่า"

"เธอคิดเหรอ"  ไมลส์ย้อน  กลั้นขำจนปวดแก้ม  เทียทำแก้มป่อง  พลิกตัวหนีเธอ  ให้เห็นแค่ด้านหลัง  อันที่จริงเธอจะนอนเลยก็ได้  วันนี้มีอะไรเยอะมากจนทำให้เพลีย  แต่เธอกลับรู้สึกว่าอยากทำอะไรสักอย่าง

"อยากกอดก็กอด  ไม่ต้องมาทำเขิน"  เทียพูดขึ้นอย่างรู้ทัน  ที่จริงเธอก็อยากถูกกอดด้วย  "ถ้าไม่กอดจะนอนแล้วนะ  ง่วงแล้ว"

"เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม"  ไมลส์ถาม  ขยับเข้ามาโอบกอดเทียจากด้านหลัง  อีกฝ่ายก็เบียดตัวลงมาในอ้อมแขนเธอ

"ถ้าไม่ใช่  ก็คงเป็นแค่คู่ขามั้ง"  เทียแกล้งพูด  พลิกตัวมาจูบไมลส์ซึ่งจูบเธอกลับอย่างต้องการเหมือนๆ กัน  "อยากทำหรือเปล่า"

"จะให้เหรอ"  ไมลส์ถามกลับ  เผลอเลียปากตัวเอง  แล้วเทียก็จูบเธอแทนคำตอบ  ลิ้นแข็งแรงพยายามหาทางสอดเข้ามาในปากเธอ  ไมลส์ยอมให้มันอย่างไม่ขัดขืน  เธอหลุดปากครางเมื่อเทียลูบไล้ร่างกายส่วนล่าง  เจาะจงตรงเป้ากางเกง  ไมลส์อยากจะดึงกางเกงขาสั้นใส่นอนของตัวเองออกโยนทิ้งไปทันที  เธอต้องการมัน

"ชอบเหรอ"  เทียถามทั้งที่ดูอาการกันออก  แต่เธออยากทรมานไมลส์เล่นอีกสักนิดก่อน  อยากให้ต้องการเธอมากๆ  "ทำให้ฉันก่อน  แล้วฉันจะช่วยเธอ  ตกลงไหม"

ไม่ต้องบอกซ้ำสอง  ไมลส์แทบจะกระชากเสื้อผ้าเทียออกด้วยซ้ำ  เทียกลัวเสียงร้องของตัวเองจะดังออกไปนอกห้อง  ทำให้ใครๆ แตกตื่น  หากเธอห้ามมันไม่ได้  ลิ้นไมลส์กำลังจะทำให้เธอคลั่งตาย  ไม่เสียแรงที่เธอดูแลน้องสาวมาอย่างดี  พร้อมรับสถานการณ์แบบนี้

"พอ...  พอแล้ว!"  เทียขอ  เสียงแหบ  พยายามคว้าไมลส์ขึ้นมาจากหว่างขาตัวเอง  แต่แรงเธอก็แทบจะไม่พอ  แล้วพอไมลส์ขึ้นมาแล้ว  เบียดจูบเธอที่ริมฝีปาก  ให้เธอได้ลิ้มรสชาติตัวเอง  กระตุ้นให้เธออ้าขาออกกว้างๆ  เปิดรับสิ่งแปลกปลอมให้สอดเข้าไปในตัว  เธอโยกสะโพกตามแรงขยับมือของไมลส์  บั้นท้ายแทบจะไม่ติดที่นอน  มันเป็นเซ็กซ์ที่ดุเดือดกว่าครั้งที่แล้วมากพอดู  เหมือนไมลส์จะเก็บกดอะไรแล้วมาลงเอากับเธออย่างนั้น

"ฉันทำให้เธอมีความสุขหรือเปล่า"  ไมลส์ถาม  หอบอยู่ด้านบนเทีย  เหงื่อโซมกายไม่ต่างจากคนด้านล่าง  หรืออาจจะมากกว่า  เทียยังเบลอจากออกัสซึ่มสองครั้งหนักๆ จึงไม่สามารถคิดตามได้ทัน  ทำให้ไมลส์เดือดเนื้อร้อนใจ  ต้องถามซ้ำ  "หรือเขาทำให้เธอดีกว่า  อยากให้ฉันทำอะไรอีกไหม"

"ไม่  ไมลส์  พอแล้ว  มานี่มา"  เทียกลั้นใจตอบไปจนได้  คว้าไมลส์ลงมากอดกัน  จูบขมับชื้นไปด้วยเหงื่อ  ได้กลิ่นความไม่มั่นใจจากตัวคนรัก  ไมลส์คิดมากจริงๆ ด้วย  ไม่น่าเลย  "ฉันมีความสุขแล้ว  สุขจนจะตายแล้ว  ไม่เห็นเหรอ  ฉันหายใจไม่ทัน  พอแล้วนะ  ไม่ต้อง"

"ก็เธอ --"

"หยุด  ให้ฉันจูบเธอบ้าง  ได้เวลาให้รางวัลแล้ว"

และหลังจากนั้น  ไมลส์ก็ได้ระบายความอัดอั้นตันใจระหว่างที่เทียไม่อยู่ไปถึงสองครั้ง  เธอแทบจะหลับทันทีที่ปลดปล่อยรอบสอง  ถ้าเทียไม่มานัวเนียอ้อนขอจูบเธอ  และซุกตัวในอ้อมแขน

"ฉันพูดหรือยัง  ว่าฉันรักเธอ"  เทียกระซิบ  จูบตรงอกซ้ายของไมลส์ที่กดฝ่ามือบนแผ่นหลังเธออย่างรับรู้  ทั้งที่ง่วงและเพลียมาก

"เคยพูดด้วยเหรอ"

"ทำไมจะไม่เคย  ก็ตอนนั้น --"

"สามสี่ปีที่แล้วน่ะเหรอ  ใครจะไปจำได้"  ไมลส์แกล้งพูด  ที่จริงเธอจำได้ทุกอย่างแล้ว  เรื่องที่เราเป็นเพื่อนกันยังไง  เรามาคบกันได้ยังไง  และใครเป็นคนสารภาพรักก่อน  เธอแค่ไม่อยากให้เทียคิดว่าเธอรอรักแรกคนนี้มาตลอดชีวิต  รอโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ  ขนาดสมองจำไม่ได้  แต่ร่างกายกลับจำสัมผัสพวกนี้ได้หมด  มันจึงไปช่วยกระตุ้นให้สมองรื้อฟื้นความทรงจำนั้นกลับมา  ตอนนี้เธอจำทุกอย่างได้หมดแล้ว

มันน่าอายจริงๆ  เธอไปรักยายเด็กขี้เหร่นั่นได้ยังไง  แถมยังใจกล้าหน้าด้านไปสารภาพรักก่อนด้วย  เราคบกันแบบเพื่อนมาตั้งแต่ประถม  แต่พอขึ้นมัธยมต้น  ความแก่แดดของเธอก็สำแดงฤทธิ์  ในวันงานกีฬาสีปีนั้น  เทียลงแข่งวิ่งเพราะขายาว  หากกลับหกล้มในลู่ให้คนโห่กันทั้งสนาม  ครูจึงขออาสาสมัครพาเทียไปห้องพยาบาล  เธอเป็นคนรับอาสาพาเทียไป  แล้วเรื่องมันก็เริ่มต้นจากตรงนั้น  เพราะเทียร้องไห้หนักมาก  เธอไม่รู้จะปลอบยังไงดี  ปลอบคนไม่เป็น  เลยบอกรักไปทั้งเปิ่นๆ แบบนั้น  หากก็ทำให้เทียเลิกร้องไห้ได้  ตั้งแต่นั้นมาเราก็แอบคบกันแบบแฟน  ตอนแรกก็เป็นรักใสๆ  แบบเด็กประถมทั้งที่อยู่เกรดเจ็ด (ม.3) แล้ว  แค่จับมือกันยังอาย  จนกระทั่งใกล้จะเกรดเก้าถึงได้พัฒนาเป็นจูบกันแบบแตะๆ บนริมฝีปาก  แอบทำกันในห้องน้ำตอนไม่มีคนบ้าง  หรือห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเวลาคนออกไปหมดแล้ว  พอเกรดเก้าเราก็ตกลงกันว่าจะลองทำแบบผู้ใหญ่ดู  แต่ไม่ได้เริ่มสักทีจนมาตอนก่อนที่เทียจะย้ายโรงเรียน (ซึ่งตอนนั้นเธอไม่รู้  ถ้ารู้คงไม่ทำ  ให้ผูกพันลึกซึงขนาดนี้) เทียขอที่บ้านมาค้างบ้านเธอเพื่อทำรายงาน  แล้วมันก็เกิดขึ้น 

ครั้งแรกก็ทำตามในอินเทอร์เนตที่เธอแอบใช้พาสเวิร์ดพ่อเข้าที่บ้าน  แอบดูอยู่คนเดียวในแล๊ปท็อปทุกวัน  แล้วพอครั้งแรกผ่านไปด้วยดี  ครั้งต่อๆ มาก็เริ่มชำนาญ  เทียมาค้างบ้านเธอบ่อยขึ้นจนที่บ้านคงเริ่มสงสัย  แล้วอยู่ๆ วันหนึ่งเทียก็ไม่มาโรงเรียน  คำถามเริ่มต้นขึ้นวันนั้นว่าเทียหายไปไหน  แต่สุดท้ายเมื่อไม่ได้รับคำตอบกลับมา  สมองเธอก็ตัดมันทิ้งไปเพื่อให้ความเสียใจหายไปพร้อมกับคนที่ทิ้งเธอโดยไม่บอกลา  แต่วันนี้มันกลับมาแล้วพร้อมเจ้าของคำตอบ  เทียจำเป็นต้องไปเพราะคนที่บ้านรู้เรื่องของเรา  มันคงผิดปกติสำหรับพวกเขา  และพวกเขาคงคิดว่าหากไม่ได้อยู่ใกล้กันจะทำให้เทียหายจากพฤติกรรมผิดแผกพวกนี้ได้  ดูเหมือนพวกเขาจะคิดผิด

"งั้นบอกใหม่ก็ได้  ฟังให้ดีๆ นะ"  เทียพูดด้วยรอยยิ้ม  ไมลส์อมยิ้ม  แกล้งทำเป็นปิดหูให้ถูกตีมือ  เทียจูบสั่งสอนเธอและบิดหน้าอกจนร้องซี้ด  แดงเป็นจ้ำๆ กันไปเลย

"อย่าทำเป็นเล่นสิ"

"โอเคๆ  พูดสิ"  ไมลส์จ้องหน้าเทีย  แต่อีกฝ่ายกลับตีไหล่เธอด้วยใบหน้าแดงก่ำ  "อะไรอะ  ยังไม่ทันทำอะไรเลย"

"อย่าจ้องสิ  อาย"

"ไอ้ที่ทำเมื่อกี้ไม่เห็นอาย"

"ไมลส์  อยากโดนตบไหม"  เทียขู่ฟ่อ  ไมลส์ยกสองมือยอมแพ้  เทียยิ้มอย่างผู้ชนะ  แต่สุดท้ายเธอก็เขินจนต้องมาพูดมันกับซอกคอไมลส์แทนพูดต่อหน้า  ได้ยินเสียงคนอายุน้อยกว่าหนึ่งปีหัวเราะชอบใจในลำคอ

"ไม่พูดกับเธอแล้ว  นอนดีกว่า" 

"ฝันดีนะ"  ไมลส์บอก  จูบราตรีสวัสดิ์บนริมฝีปากเทียที่เขินจนตัวบิดกับเรื่องแค่นี้  ทั้งที่นอนเปลือยทั้งตัวยังไม่อาย  ตอนโยกสะโพกใส่มือเธอแบบโคตรเซ็กซี่นั่นก็ไม่เห็นอาย  แต่คงไม่มีอะไรต้องอายหรอก  ร่างกายเทียสวยมาก  มันพลิ้วไหวคล้ายกับกำลังเต้นรำ  เธอมองเพลินจนไม่อยากหยุด  อยากทำต่อไปให้เทียเคลื่อนไหวแบบนั้นไปเรื่อยๆ  หากทุกอย่างก็มีขีดจำกัด  เทียอาจจะน็อกก็ได้  ถ้าถูกทรมานด้วยความหอมหวานนานเกินไป  เธอต้องถนอมความรักของเธอเอาไว้ 

รักครั้งแรกที่หัวใจไม่เคยลืม

ทำไมเธอไม่เคยชอบคนอื่นเลยน่ะเหรอ  คงเพราะแบบนี้ละมัง

"ปลุกฉันด้วยนะ  ถ้าเธอตื่นแล้ว  ฉันอยากตื่นพร้อมเธอ"  เทียขอ  จูบปากกับแก้มไมลส์  ซุกตัวเข้าอ้อมแขนเหมือนเด็กขี้กลัว  ไมลส์กดจูบบนศีรษะเธอ  ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเราทั้งคู่  ลูบแผ่นหลังเธอพร้อมเสียงกระซิบ


Sleep tight , my sunshine.   



.....................................


วันนี้จองหนังสือเล่มวันสุดท้ายแล้วจ้า   :60: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

06 สิงหาคม 2019 เวลา 12:20:12
บรูคคงทำใจได้แล้ว ห้ามไปไม่มีประโยชน์ ให้อยู่ในสายตายังดีกว่า
แสดงความคิดเห็น