web stats

ข่าว

 


ถ้าเธอจะร้ายฉันก็จะรัก yuri ตอนที่ 13

โพสต์โดย: meAyou วันที่: 28 ธันวาคม 2018 เวลา 14:54:38 อ่าน: 72

   ภาพเมื่อคืนยังตามติดให้โยษิตานึกหงุดหงิดมาจนถึงเช้าของวันใหม่และพาลไปถึงการทำงานที่ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนก็เข้าหน้าผู้บริหารสาวไม่ติดเลยสักราย
   ผู้หญิงคนนั้นสินะที่เป็นเหยื่อรายใหม่ของคนใจร้ายดูท่าจะหัวอ่อนยิ่งกว่าเธอเสียอีกสินะ
   คิดแล้วก็พานให้หงุดหงิดจนถึงขั้นกวาดเอกสารทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะลงพื้นให้คนที่โชคร้ายที่บังเอิญมีเรื่องด่วนได้เข้ามาเห็นคาตา
   "เอ่อ?"
   "มีอะไร"
   "เรื่องปัญหาที่สาขาของเรามีปัญหาน่ะค่ะดิฉันเห็นว่าเป็นเรื่องด่วนก็เลย?"
   "ก็เอามาสิ!"
   "ค่ะๆ มาแล้วค่ะ"
   เลขาผู้โชคร้ายรีบเดินไปเสนอแฟ้มงานทันทีหากแต่ความเร็วที่คิดว่ามากที่สุดในชีวิตก็ยังไม่เท่าใจที่ร้อนของคนรอ
   "ถ้าครั้งหน้าคุณยังช้าแบบนี้เตรียมหางานใหม่ได้เลยนะ"
   ........
   "ออกไปได้แล้วเดี๋ยวฉันจะเรียกเอง"
   "แต่?"
   "เชิญ"
   ประโยคคำสั่งดังขึ้นให้คนถูกเชิญได้หน้าซีดจำต้องรีบทำตามให้เร็วที่สุดเห็นเขาว่าวันนี้มีร่างประทับของเจ้าแม่กาลีอยู่ใกล้ๆ แต่ใครจะไปคิดว่าจะใกล้กันขนาดนี้"

   โยษิตาตรวจแฟ้มงานที่สาขามีปัญหาอย่างละเอียดก่อนจะพบว่าเป็นความผิดของห้างๆ หนึ่งที่ดูแล้วก็คุ้นชื่ออย่างน่าประหลาดและพอคิดไปคิดมาก็ให้นึกได้ว่ามันเป็นของคนที่เธอเกือบจะต้องแต่งงานด้วย
   ป่านี้อีตาพิศาลนั่นจะหยุดสาปแช่งเธอหรือยังนะที่ดันหายตัวไปในวนแต่งงานคิดเรื่องนี้มีไรก็พานให้นึกถึงใครอีกคนขึ้นมาแล้วก็ให้ต่อมโมโหทำงานขึ้นอีกครั้งแต่เพียงได้เห็นว่าใครโทรมาใบหน้าบึ้งตึงก็กลับปรากฎรอยยิ้มขึ้นทันที
   มันไม่ใช่รอยยิ้มอย่างคนมีความสุขหรอกนะแต่มันเอาออกมาใช้สำหรับคนที่ต้องการเอาคืนต่างหาก
   ที่จริงก็ว่าจะปล่อยผ่านไปแล้วนะแต่ใครอีกคนผิดเองที่โผล่มาให้เธอเห็นแล้วไหนจะรอยยิ้มและดวงตาคู่นั้นอีก
   เธอเกลียด เกลียดเจ้าของมันที่สุด!!!

   เสียงเรียกเข้าและปลายสายที่เอ่ยถึงบางอย่างที่โยษิตาให้ไปสืบมันคืบหน้ามากและง่ายดายเสียจนให้นึกโทษความโง่ของตัวเอง
   ตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้เธอก็ยังเป็นคนที่โง่ที่สุดในเรื่องนี้และอย่างที่เคยป่าวประกาศไว้ว่าหากโชคชะตานำพาให้กลับมาพบกันอีกครั้งเธอจะไม่มีวันให้ชีวิตของใครอีกคนเป็นสุขได้อีกเลยและแม้ตอนนี้เขาจะไม่ใช่โจรเรียกค่าไถ่อย่างที่เคยเข้าใจก็ตามทีเถอะ
   อย่างไรเสียการเอาคืนนี้ก็ต้องเกิดขึ้น   
   คุณผิดเองนะที่โผล่มาให้ฉันเห็นเองคุณพีรยา พิทักษ์ไพรศาล ดวงตาคู่วาวโรจน์ฉายชัดถึงความเจ็บแค้นที่มีมากกว่าเดิมหลายเท่าเพราะเมื่อประติประต่อในเรื่องราวแล้วก็ยิ่งให้ได้รู้ว่าคนพวกนั้นอยู่ในกระบวนการเดียวกันแน่ๆ
   และต่อจากนี้ไปโยษิตาคนนี้จะไม่ใช่ฝ่ายถูกกระทำอีกแล้วอยากทำร้ายเธอดีนักใช่ไหม"
   ดี! เธอจะเอาคืนให้ถึงที่สุด!! คอยดู!!!

   หลายวันมานี้พีรยาเข้ามาทำงานด้วยความหวาดระแวงที่ลดน้อยลงเรื่อยๆ และในที่สุดความรู้สึกนั้นก็หมดลงด้วยความสบายใจที่เข้ามาแทนที่
   เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่กี่ครั้งก่อนที่ประตูจะเปิดออกโดยคนที่เข้าๆ ออกๆ ได้ตามใจชอบอย่างธิติมาให้พีรยาได้เปิดยิ้มรับเพียงแต่ว่าก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้เมื่อได้เห็นท่าทางเงะงะของอีกฝ่ายแล้วไหนจะหน้าตาราวกับคนถ่ายไม่ออกนั่นอีก
   จะเข้ามาป่วนอะไรเธออีกกันนะ
   "เป็นอะไรคุณธิติมาทำหน้าแบบนี้ไปห้องน้ำก่อนมั้ย"
   ...........
   ไม่มีการตอบรับหากแต่เม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาบนใบหน้านั้นก็ทำให้พีรยายิ่งหลุดหัวเราะก่อนจะเดินก้าวเท้าไปหาคนที่ไม่ยอมเดินเข้ามา
   อย่าบอกนะว่าปวดหนักจนเดินไปเองไม่ไหว
   "เป็นอะไรอิมอย่าบอกนะว่าจะให้พีอุ้มไปห้องน้ำ"
   คนถูกถามส่ายหน้าไปมาพร้อมกับดวงตาที่เหลือบแลไปด้านหลังมันดูประหลาดจนทำให้พีรยาต้องชะโงกมองตาม
   ธิติมาอยากจะให้เธอดูอะไรอย่างนั้นหรือ"
   และเพียงชะโงกหน้าไปมองตามที่ใครอีกคนบอกพีรยาก็แทบจะหยุดหายใจเมื่อพบว่าสาเหตุของอาการปวดหนักของธิติมาคืออะไร
   ไหนบอกเรื่องมันจบแล้วไงแต่ทำไม?"!"!
   "เจอกันจนได้นะคะ"
   น้ำเสียงเย็นๆ ของคนที่ยืนอยู่ด้านหลังธิติมาถูกเอ่ยออกมาให้พีรยาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
   ไม่น่าเป็นไปได้หรือเธอจะฝัน"
   "โอ๊ยยยยย ไม่ได้ฝันแน่ๆ ค่ะคุณพี"
   เสียงธิติมาดังขึ้นอย่างดังเมื่อคนที่คิดว่าฝันฟาดมือลงที่แก้มของเธอเพื่อพิสูจน์ในเรื่องราว
   "ตัวจริงเสียงจริงเลยแหละที่นี้ฉันเข้าไปได้หรือยัง"
   "เอ่อ"พีต้องไปประชุมคงไม่ว่างต้อนรับคุณ"
   พีรยาเอ่ยอ้างให้คนฟังได้เปิดยิ้มน่ากลัวและนั่นทำให้คนพูดอ้างต้องหันไปหาคนสนิทที่เปิดยิ้มแหยๆ ส่งมาให้กัน
   ตัวลีบขนาดนี้คงถูกเค้นความลับไปหมดแล้วสิท่า"
   "เชิญค่ะ"
   ไม่ใช่เจ้าของห้องที่เอ่ยคำนี้แต่เป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญต่างหากที่พูดมันออกมาด้วยความมั่นใจ
   "อ๋อ ฉันขอน้ำมะนาวเย็นๆ ด้วยล่ะชงให้อร่อยนะ"
   เป็นคำขอที่ทำเอาคนฟังถึงนึกอยากจะหดตัวให้เล็กเท่ามดเพื่อที่จะได้หลบสายตาคู่อำมหิตที่ใช้มองกัน
   "ระระรอสักครู่นะคะ"
   "รอได้สิ รอมาตั้งนานแล้ว รออีกหน่อยจะเป็นไรกัน"
   ธิติมาเผลอเงยหน้าไม่สบสายตาของคนพูดเข้าให้อย่างจัดทำเอาแข้งขาอ่อนจนแทบจะทรุดไปกองที่พื้น
   ขนาดเธอยังถูกข่มขู่ด้วยความน่ากลัวขนาดนี้แล้วกับอีกคนที่ก่อเรื่องเอาไว้เยอะกว่าเป็นสิบเท่าจะเป็นยังไง
   ในตอนนี้ต้องไปชงน้ำมะนาวก่อนหรือควรจะชงน้ำใบบัวบกแก้ช้ำในก่อนกันนะ
   สับสนไปหมดแล้ว!

   พีรยาไม่นึกคุ้นกับดวงตาคู่ที่ใครอีกคนใช้มองกันเลยจริงๆ
   มันดูน่ากลัวจนทำให้เธอไม่อาจที่จะจ้องมองได้นาน
   "ที่ฉันมาก็เรื่องงานทั้งนั้น"
   "คะ?"
   "คุณคงจะพอรู้บ้างกับเรื่องที่ห้างของคุณไร้คุณภาพทำให้เครื่องเพชรในร้านของฉันเสียหาย"
   "ก็เอ่อก็ พอจะทราบบ้างค่ะ"
   พีรยาเอ่ยอย่างแบ่งรับแบ่งสู้เพราะในเรื่องนี้เธอเพียงรับข่าวสารมาเท่านั้นส่วนปัญหาและการจัดการเป็นหน้าที่ของพี่พิศาลที่ต้องเข้าไปดูแล
   "ทางคุณจะรับผิดชอบยังไงคะ"
   "คือเรื่องนี้มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ และทางเราจะรับผิดชอบให้ถึงที่สุดค่ะ"
   "ยังไง"
   "เอ่อ?"
   .......
   "พอดีเรื่องนี้พีไม่ได้ดูแลน่ะค่ะหากคุณโยษิตาอยากรู้ความคืบหน้าคงต้องให้คนดูแลโดยตรงอย่างพี่พิศาลอธิบาย"
   โยษิตาทิ้งลมหายใจออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจให้คนพูดได้ใจเสียเพราะไม่เคยได้เห็นท่าทางเอาเรื่องแบบจริงๆ จังๆ นี้เลยสักครั้ง
   กับตอนที่จับตัวคนตรงหน้าไปก็ได้เห็นเพียงมุมของคุณหนูเอาแต่ใจแต่พอมาพบกันในฐานะผู้ดูแลกับลูกค้าก็ทำให้เธอเกร็งจนจะเป้นตะคริวไปทั้งตัวแล้ว
   "ต้องขอโทษด้วยนะคะเอาไว้ฉันจะบอกให้พี่พิศาลติดต่อคุณอีกที"
   "ไม่ต้องขอโทษถ้าคุณไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ"
   โยษิตาเอ่ยเสียงห้วนดวงตาคู่ไม่พอใจจ้องมองไปยังคู่สนทนาที่ดูภายนอกให้ความรู้สึกราวกับเด็กน้อยที่ไร้พิษสงหากแต่ความจริงแล้วเขาคือคนที่ลอบจัดและร้ายกาจที่สุดในโลกสำหรับเธอ
   "ฉันไม่คุยกับใครทั้งนั้นนอกจากคุณ"
   "แต่พี่?"
   "ฉันบอกเค้าแล้ว"
   .....
   "เจอกันครั้งหน้าหวังว่าคุณจะมีทางออกดีๆ ให้ฉันนะ"
   .......
   "ขอตัว"
   โยษิตาเอ่ยจบก็ลุกขึ้นเตรียมเดินออกจากห้องให้คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาได้เกิดอาการหน้าซีดทันทีเมื่อมองหน้าเจ้าของเครื่องดื่มที่ตัวเองกำลังถืออยู่
   คุยอะไรกันน่ะเสร็จเร็วชะมัดยังไม่ได้เสิร์ฟน้ำเลย!!!
   "ถ้าช้าแบบนี้ครั้งหน้าเอามาให้ฉํนทำเองก็ได้นะ"
   "จริงเหรอคะ"
   คำพูดที่ถูกเอ่ยออกมาให้เจ้าของประโยคได้ตาโตตกใจในสิ่งที่หลุดปากออกมา
   ธิติกาแกจะปากไวกับคนน่ากลัวแบบนี้ไม่ได้!
   "พวกคุณนี่สมแล้วนะที่คบกันได้"
   ........
   .......
   "ความจริงฉันว่าจะกลับเองแต่เปลี่ยนใจล่ะ"
   ...
   ...
   "รบกวนไปส่งที่บ้านด้วยนะคะ"
   "คะ!?"
   "ส่งหน้าบ้านไม่ใช่ปากซอยเข้าใจใช่มั้ยคะ"
   พีรยาและธิติมาหันมามองหน้ากันอย่างอึ้งๆ หากแต่มีหรือที่ใครจะกล้าพูดปฏิเสธคนที่ในเวลานี้เปลี่ยนจากสถานะเหยื่อมาเป็นคนลงมือบ้างแล้ว
   โยษิตาในตอนนี้มีข้อต่อรองมากกว่าพวกเธอหลายเท่าตัว
   ไหนจะเรื่องงานแล้วไหนจะคำขู่ที่ดังขึ้นมาอีกครั้งให้หายใจแทบไม่เป็นจังหวะงานนี้แม้แต่สิทธิ์ต่อรองเธอก็คงจะไม่มีทางได้รับแน่ๆ

   

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

28 ธันวาคม 2018 เวลา 21:51:05
 :37:  :74:  :50:  :23:
แสดงความคิดเห็น