web stats

ข่าว

 


ส่องหัวใจเธอให้เจอรัก yuri ตอนที่ 13

โพสต์โดย: meAyou วันที่: 22 ธันวาคม 2018 เวลา 13:00:19 อ่าน: 19

   หลังจากกลับมาจากทริปทะเลก็มีเรื่องชวนให้คิดตะวันปวดหัวมากขึ้นเมื่อมีใครบางคนเกิดหลงเสน่ห์คุณหมอสายน้ำเข้าให้จนถึงขนาดตามมาเอาคำตอบที่เคยร้องขอกับเธอที่นี่
   "หมวดชิตตะวันผมขอคุยด้วยหน่อยสิ"
   "ได้ค่ะสารวัตร"
   "งั้นเชิญทางนี้"
   "ค่ะ"
   ชิดตะวันรับคำก็เดินตามคนที่มีตำแหน่งสูงกว่าไปติดๆ เธอควรจะหลีกเลี่ยงเรื่องพวกนี้ไปให้ห่างแต่ทำไมกันนะยิ่งพยายามหลบหนีกลับยิ่งพบเจอ
   เธอควรที่จะอธิบายอย่างไรดีว่าอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เป็นแม่สื่อแม่ชักให้กับหมอสายน้ำหรอกเพราะแค่หน้าเธอเจ้าหล่อนยังไม่อยากจะมอง
   หากใครคิดที่จะเข้าทางเธอขอบอกไว้เลยว่าไม่มีทางสมหวังเป็นอันขาด
   "คุณรู้ใช่มั้ยว่าผมจะพูดเรื่องอะไร"
   "ก็พอรู้บ้างค่ะ"
   "แล้วคุณจะให้คำตอบว่าอย่างไร"
   "คือ..."
   "ผมไม่ได้มีอะไรเสียหายคุณรู้ใช่มั้ย"
   "....................."
   "ฐานะทางบ้าน ครอบครัว ชื่อเสียงของผมก็ไม่ด้อยกว่าหมอน้ำเลยสักนิด"
   "สารวัตรคะ"
   "ทำไมล่ะ ผมยังมีอะไรที่ขาดตกบกพร่องอยู่งั้นเหรอผู้หมวดถึงได้ไม่คิดอยากที่จะช่วย"
   "มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะคือฉันกับหมอสายน้ำไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นช่วยไปสารวัตรก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรหรอกค่ะ"
   "แต่คุณก็ไปไหนมาไหนกับเธอได้"
   "หรือว่า..."
   "ถ้าคุณบอกผมอยู่ที่ไหนทำอะไรแค่นั้นก็ถือว่าช่วยได้มากแล้ว"
   น้ำเสียงจริงจังถูกเอ่ยขึ้นมาให้ชิดตะวันได้เกิดความหนักใจมากขึ้นเธอรู้ว่าสารวัตรกศินเป็นคนดี ครอบครัวก็มีหน้ามีตาในสังคมจัดได้ว่าเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง
   เขาดูเหมาะกับหมอสายน้ำมากจริงๆ แต่ก็อย่างที่บอกว่ามันคนไม่เหมาะอาจจะใช้ให้คนที่ถูกเกลียดมาเป็นแม่สื่อแม่ชัก
   "แค่คุณรายงานผมแค่นั้นก็พอไม่ต้องทำอะไรมากหลังจากนั้นผมจะจัดการเอง"
   "....................."
   "หมวดช่วยหน่อยนะคุณไม่อยากให้หมอสายน้ำเจอคนดีๆ เหรอ"
   "อยากสิคะ"
   "ก็ผมไงอย่างผมยังดีไม่พออีกเหรอ"
   ชิดตะวันมีท่าทีลังเลเล็กน้อยเพราะความจริงที่รู้อยู่แก่ใจแต่พอมาคิดๆ ดูหากหมอสายน้ำมีคนดูแลที่ดีหน้าที่ในการดูแลของเธอก็จะจบลง
   คุณหมอคนสวยก็จะไม่ต้องตื่นสายอีกต่อไปเรื่องดีๆ อาจเกิดขึ้นต่อจากนั้นนั่นก็คือ...ความทุกข์ใจที่อาจจะสูญสลายไปด้วยความรักครั้งใหม่
   "ว่าไงหมวดผมรอคำตอบอยู่นะ"
   "......................"
   "......................"
   "ก็ได้ค่ะแต่ฉันไม่รับปากนะว่าจะช่วยสารวัตรให้สมหวังได้"
   "ไม่เป็นไรผมขอแค่ข่าวจากคุณจากนั้นผมจะทำในวิธีของผมเอง"
   "ก็ได้ค่ะ"
   "มันต้องแบบนี้สิขอบใจนะ"
   พูดจบสารวัตรหนุ่มก็เดินออกไปอย่างอารมณ์ดีทิ้งให้คนได้รับหน้าที่ใหม่มีสีหน้ากังวลและหนักใจเพราะความรู้สึกสับสนที่อยู่ๆ ก็ผุดขึ้นมาในใจ
   หวังว่าการตัดสินใจในครั้งนี้จะเป็นเรื่องที่ถูกต้อง
   หวังว่าใครอีกคนจะหลุดพ้นจากความเศร้าในใจเสียที
   หวังว่าความรักครั้งใหม่จะเกิดขึ้นได้ในอีกเร็ววัน

   วันนี้เป็นวันที่ชิดตะวันต้องมารับตัวคนร้ายที่หายจากอาการบาดเจ็บกลับไปกักขังในเรือนจำดังเดิมหญิงสาวเปิดยิ้มเมื่อมองเห็นใครบางคนที่ดูท่าจะยุ่งอยู่ไม่น้อยถึงจะมีสี่หน้าบูดบึ้งอยู่แบบนั้น
   เรื่องบ้างานไม่ใช่นี่แค่เธอคนเดียวสินะ
   "อรุณสวัสดิ์ค่ะผู้กองวันนี้คนไข้เยอะหรือไงคะถึงได้หน้ามุ่ยขนาดนี้"
   "คนไข้ไม่เยอะหรอกค่ะแต่ตำรวจที่ผ่านมานี่แหละที่เยอะ"
   "กองไว้ได้หมายถึงฉันใช่มั้ยคะ"
   "แล้วคุณคิดว่าใช่หรือเปล่าล่ะ"
   ศจีเอ่ยถามแทนที่จะเป็นตอบหากแต่ดวงตาที่มองจ้องมาก็ทำให้คนถูกถามรู้ถึงคำตอบในทันที
   "ไปดื่มกาแฟกันไหมคะฉันมีร้านอร่อยๆ แนะนำหลายร้านเลยนะ"
   คุณชวนเปิดยิ้มหากแต่พอนึกขึ้นได้ถึงงานเอกสารที่กองรวมอยู่บนโต๊ะก็ทำให้ต้องส่ายหน้าไปมาอย่างนึกเสียดาย
   "อยากไปค่ะแต่คงไปไม่ได้"
   "มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ"
   คนถูกถามทำท่าคิดหนักก่อนจะเปิดยิ้มกว้างที่ทำให้คนมองต้องยิ้มตามเรากลับเป็นกลไกอัตโนมัติของร่างกายที่บันทึกไว้ว่าต้องหยักริมฝีปากขึ้นเมื่อได้เห็นรอยยิ้มนี้
   "แค่นี้แหละค่ะ"
   "คะ?"
   ชิดตะวันอุทานขึ้นมาอย่างสงสัยกลับคำตอบที่คิดว่าคนตรงหน้าได้รับแล้วแต่คนที่ควรทําอย่างเธอกลับยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเลยสักนิด
   "ฉันยังไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะคะ"
   "ใครบอกคุณทำแล้วต่างหาก"
   "ทำอะไรคะ"
   ศจีชี้ไปยังริมฝีปากของตัวเองที่ยังคงยิ้มอยู่จากนั้นก็เลื่อนมือไปยังริมฝีปากของอีกคนที่กำลังยิ้มตามนิ้วมือชี้สลับสับเปลี่ยนไปมาเพื่อให้คนสงสัยได้เข้าใจเอง
   "แค่ฉันยิ้มเนี่ยนะคะ"
   "ใช่แค่คุณยิ้มก็ทำให้เรื่องหนักใจของฉันเบาลงได้แล้วขอบคุณนะคะ"
   "แค่นั้น"
   คนถูกถามพยักหน้าก่อนจะก้มมองนาฬิกาแล้วทำสีหน้าตกใจ
   "ฉันต้องไปก่อนนะคะมีประชุม"
   "ไว้คราวหน้าฉันจะซื้อกาแฟร้านอร่อยๆ มาให้นะคะ"
   "พูดแล้วนะ"
   "สัญญา"
   "จะรอนะคะไปก่อนนะเข้าสายเดี่ยวผู้ใหญ่ดุ"   
   คนพูดวิ่งไปแล้วให้คิดตะวันได้เปิดอย่างนึกขำในท่าทางโก๊ะๆ ของคนที่วิ่งห่างออกไปหากมีใครได้เห็นคุณหมอผู้กองคนเก่งที่สุดแสนจะเนี้ยบในท่าทางแบบนี้ล่ะก็คงได้พากันไม่เชื่อแน่ๆ
   ดวงตาคู่คมดึงกลับมาอย่างทางเดินที่เป็นเป้าหมายหลักแต่ยังไม่ทันได้เดินไปต่อก็มีอันต้องเปลี่ยนเส้นทางเดินอีกครั้งเมื่อมองเห็นว่าใครบางคนกำลังมองมาและกำลังจะหนีไปในอีกไม่ช้า
   "สวัสดีค่ะหมอสายน้ำ"
   ไม่มีเสียงตอบรับหรือแม้แต่หันกลับมามองแต่ชิดตะวันมั่นใจว่าใครอีกคนรู้ว่าเป็นเธอแน่ๆ เมื่อสักครู่ยังเห็นมองกันอยู่เลยแต่พอถูกจับได้กลับทำเมินใส่เสียได้
   "วันนี้อากาศดีนะคะ"
   "..............."
   "คุณกินอะไรหรือยังออกไปหาอะไรกินกันมั้ยคะ"
   ".............."
   "วันนี้ตอนเย็นคุณไม่เข้าเวรให้ฉันมารับมั้ยคะ"
   ".............."
   "ถ้าคุณเบื่อร้านอาหารเราซื้ออะไรไปทำกินกันเองดีมั้ยคะ"
   ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิกิริยารับรู้ว่ามีการพูดคุยกันเกิดขึ้นให้ชิดตะวันได้รู้สึกว่าเป็นการสื่อสารทางเดียวที่คงไม่มีวันได้รับคำตอบเป็นแน่แต่แล้วการที่คนข้างๆ หยุดเดินแล้วหันมามองหน้ากันก็ทำให้เธอเกิดความหวังขึ้นในใจ
   หมอสายน้ำอาจจะอยากกินฝีมือของเธออีกเพราะเท่าที่ทำข้าวต้มในวันนั้นที่อีกฝ่ายป่วยเธอก็รสชาติไม่เลวเท่าไหร่
   ใครอีกคนจะติดใจก็ไม่น่าจะแปลกอะไร
   "ว่าไงคะคุณหมออยากกินอะไร"
   "ฉันว่าฉันกับคุณรู้เรื่องแล้วนะ"
   "คะ?"
   "คุณอยากทำอะไรก็ทำไปแต่อย่ามายุ่งกับฉันแค่นั้นเองทำให้ไม่ได้เหรอ"
   "................."
   "ฉันไม่ชอบคุณ เกลียดคุณ ไม่อยากที่จะเห็นหน้า ไม่อยากพูดด้วยทุกอย่างคือเรื่องจริงที่ฉันว่าฉันก็แสดงออกชัดเจนแล้วนะแล้วทำไมคุณถึงทำเป็นไม่รู้อีก"
   "................."
   "เพื่อนของฉันหรือคุณพ่อคุณแม่ของอธิปอาจจะยกโทษไม่โกรธคุณแต่ไม่ใช่ฉัน"
   "คุณหมอ..."
   "อย่าทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีกับคุณมากไปกว่านี้เลยนะคะ พอเถอะ"
   ชิดตะวันนิ่งฟังคนเบื้องหน้าระบายความรู้สึกออกมาด้วยอาการตัวชาไปทั้งตัวเธอรู้ดีถึงความรู้สึกนี้แต่มันก็ยังเจ็บปวดเมื่อได้ยินทุกอย่างออกมาเป็นคำพูด
   แต่! เธอจะทำอย่างที่ใครอีกคนต้องการได้อย่างไร
   "ตั้งแต่เจอกันฉันแทบนับไม่ได้พวกพูดคำว่าขอโทษไปแล้วกี่คำและวันนี้ฉันก็คงต้องพูดคำนั้นอีก"
   สายน้ำมองจ้องคนที่พูดไม่รู้เรื่องด้วยความรู้สึกหงุดหงิดในตอนนี้เธอไม่รู้แล้วจริงๆ ว่าควรจะพูดกับเขาว่าอย่างไร
   ควรต้องใช้ถ้อยคำแบบไหน เรียบเรียงยังไงถึงจะทำให้เขาคนนี้ถอยห่างออกไปจากเธอเสียที
   "คุณยังต้องการอะไรจากฉันอีก"
   "ฉันขอโทษค่ะแต่ฉันตั้งใจเวลาว่าจะดูแลคุณจนกว่าจะมีคนที่เหมาะสม คนที่น่าวางใจจากนั้นฉันจะไปเองค่ะ"
   "แต่มันไม่ใช่หน้าที่ของคุณและที่สำคัญฉันไม่ต้องการให้คุณดูแล"
   "ขอโทษค่ะ"
   "เลิกพูดคำนี้ได้แล้ว"
   "ฉันขอโทษจริงๆ ที่ทำตามความต้องการของคุณไม่ได้"
   "ฉันบอกให้เลิกพูดไง"
   "หมอสายน้ำคะ..."
   "อย่ามายุ่งกับฉันแล้วก็เลิกพูดคำน่ารำคาญคำนั้นเสียที"
   พูดจบสายน้ำก็ผลักคนที่ยืนขวางให้ออกไปนอกเส้นทางก่อนจะเดินหนีไปโดยไม่ฟังอะไรอีกเธอสุดจะทนแล้วกับคนพูดจาไม่รู้เรื่อง
   หากเขาคิดว่าการทำแบบนั้นจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะก็?.
   สายน้ำขอบอกไว้เลยว่ามันเป็นความคิดที่ผิด
   เธอเกลียดเขาและมั่นใจว่ามันจะไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้แน่ๆ
   
   มื้อเย็นที่ดูเรียบง่ายกลายเป็นน่าเบื่อไปทันทีเมื่อสายน้ำมองเห็นว่าใครกำลังเดินเข้ามาแต่เธอก็ชักสีหน้าได้เพียงผู้เดียวเท่านั้นเมื่อมองเห็นว่ามีใครอีกคนเดินตามชิดตะวันมาด้วย
   "สวัสดีครับเจอกันอีกแล้วนะ"
   ชายหนุ่มที่เดินตามหลังชิดตะวันเอ่ยทักทายคนที่นั่งอยู่ก่อนจากนั้นก็หยุดสายตาไว้ที่คนที่ตัวเองอยากจะพบหน้าที่สุด
   "เจอกันอีกแล้วนะครับหมอสายน้ำ"
   "ค่ะ"
   "หมวดมาทำอะไรที่นี่คะ"
   อริสาเป็นคนเปิดประเด็นที่สงสัยขึ้นมาให้ชิดตะวันได้เปิดยิ้มน้อยๆ ส่งไปให้ยังคนถาม
   "มาเรื่องงานกับสารวัตรน่ะค่ะเสร็จแล้วก็เลยมาหาอะไรกินกัน"
   "ร้านนี้ท่าทางอาหารอร่อยนะคะดูสิคนแน่นเชียว"
   "เอ่อ จะเป็นอะไรมั้ยคะถ้า..."
   "ไม่..."
   สายน้ำพูดออกมาได้เพียงคำเดียวก็ถูกคนข้างๆ เอื้อมมือไปปิดปากให้เจ้าตัวได้รู้สึกหงุดหงิดเพราะบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น
   "นั่งด้วยกันก็ได้ค่ะ"
   "จะดีเหรอครับ"
   "หรือว่า..."
   "นั่งครับนั่งผมหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว"
   เล่นตัวต่อไปก็ไม่ได้ประโยชน์สารวัตรหนุ่มจึงถึงมาดน้ำตกปากรับคำในทันทีก่อนจะหันมาขยิบตาให้กับคนที่พามาเพื่อให้นั่งลงตาม
   ชิดตะวันนั่งลงด้วยท่าทางเกร็งๆ จะมีใครถูกสายตาคู่ไม่พอใจเล่นงานแบบจังๆ เช่นเธออีกไหมนะ
   ดูสารวัตรกศินจะอารมณ์ดีมากเสียจนไม่สังเกตว่าบรรยากาศในโต๊ะได้เปลี่ยนไปแล้ว
   หม่นหมอง มืดมน จนน่าอึดอัดขนาดนี้ยังจะมายิ้มได้อีกต้องยกนิ้วให้จริงๆ
 
   สายน้ำกินอาหารโดยไม่พูดอะไรแต่ที่เธอสังเกตได้ก็คือการที่ชิดตะวันพยายามชวนเพื่อนทั้งสองของเธอคุยเรากลับไม่ได้เจอกันมาเป็นแรมปีมันทำให้เธอรู้สึกแปลกใจไม่ยิ่งชายหนุ่มเพียงคนเดียวในโต๊ะพยายามเอาใจ ชวนพูดคุย ตักโน่น ตักนี่ ตักนั่นให้ มันก็ยิ่งส่อถึงเจตนาอะไรบางอย่างซึ่งเธอก็ไม่ได้ใสซื่อจนจะดูไม่ออก
   สายน้ำรวบช้อนในจานเข้าด้วยกันก่อนจะแปลสายตาไปยังใครอีกคนที่ดูวันนี้จะพูดมากเป็นพิเศษ
   "ผู้หมวดชิดตะวันคะ
   "คะ!?"
   คนถูกเรียกมีอาการตกใจไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าจะถูกชวนคุยด้วยคนที่ไม่ชอบกันหากแต่สายตาคู่ดุที่คุณหมอสายน้ำใช้มองกันก็ทำให้รู้สึกใจฝ่ออย่างไรพิกล
   "ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยเชิญทางนี้หน่อยค่ะ"
   ".................."
   "มาสิคะ"
   พูดจบสายน้ำก็ลุกเดินไปให้คนถูกเรียกต้องรีบเดินตามดูเหมือนว่าเรื่องบางเรื่องจะถูกคนบางคนรู้ทันเขาเสียแล้วเพราะฟังจากน้ำเสียงและดูจากแววตาก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของมันกำลังโมโหและหงุดหงิดอยู่ในเวลานี้

   เมื่อเดินมาถึงยังจุดปลอดคนคนเดินนำก็เปิดประเด็นทันทีให้ชิดตะวันได้มีสีหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
   "คุณเป็นคนทำให้อธิปจากฉันไปยังทำร้ายเค้าไม่พออีกเหรอถึงจะหาคนมาแทนที่เค้าแบบนี้"
   "ฉันแค่อยากให้คุณมีคนดีๆ คอยดูแล"
   "ฉันขอหรอ"
   น้ำเสียงไม่พอใจดังขึ้นอีกครั้งให้คนทำผิดได้ล่วงรู้ถึงผลตอบรับที่ดูแล้วคงจะไม่ดีสักเท่าไหร่
   "ฉันขอโทษค่ะ"
   "คุณพูดคำนี้มากี่ครั้งแล้วถามจริงเถอะว่าทุกครั้งที่พูดมันออกมาคุณรู้สึกถึงคำๆ นี้จริงๆ หรือเปล่า"     
   "ทุกอย่างที่ฉันทำออกมาจากใจจริงนะคะ"
   "แต่ฉันไม่ต้องการ"
   "หมอสายน้ำคะคือ..."
   "อย่าทำแบบนี้อีกถ้าไม่รู้สึกผิดกับตัวเองก็รู้สึกผิดกับพี่ชายของคุณบ้าง"
   คนพูดเดินจากไปแล้วให้ชิดตะวันได้รู้สึกผิดต่อใครอีกคนขึ้นมาจริงๆ มาคิดดูกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นนี้เธอก็มีความผิดจริงๆ
   เธอไม่ควรจับคู่ให้กับหมอสายน้ำเพราะมันคือการก้าวก่ายที่มากเกินไปแค่เพียงเฉียดเข้าไปใกล้มันก็มากเกินกว่าที่ใครอีกคนจะทนรับได้แล้ว
   กับแค่เรื่องง่ายๆ แบบนี้ทำไมถึงเพิ่งคิดได้กันนะ...



Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น