web stats

ข่าว

 


เพราะใจ i got you-5.ลมพัด

โพสต์โดย: Pearfa วันที่: 19 มิถุนายน 2017 เวลา 11:42:19 อ่าน: 272

มาต่อแล้วววววววว :07: :36:
ฝากเพจจจจ  https://www.facebook.com/myfictionP/?ref=aymt_homepage_panel

ฝากผลงาน 
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiOTMwMzI4IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiNTgyMzgiO30

ฝากติดตามด้วยนะค้าาาาาาาา   ไม่มีใครเรียกหนูมาเอง 5555
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


สายลมยามเย็นที่พัดผ่านดวงหน้าที่กำลังหลับตาพริ้มรับกับสัมผัสเย็นๆของสายลม   เปลือกตาของหญิงสาวเปิดขึ้นพลางมองน้ำทะเลสีครามตรงหน้า  คลื่นที่ก่อตัวขึ้นเพียงเล็กน้อยเเต่กลับทำให้ท้องทะเลมีสีสันมากขึ้น  เสียงหัวเราะของผู้คนรอบข้างที่กำลังหยอกล้อกันอย่างมีความสุข  รอยยิ้มที่ระบายบนใหน้าของวีรินทร์ในยามที่มองครอบครัวสุขสันต์ที่กำลังเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่ริมชายหาด  เด็กหญิงตัวน้อยสองคนที่วิ่งเข้ากอดที่ขาของพ่อด้วยเสียงเราะ  พี่ชายในวัยแรกเริ่มที่กำลังวิ่งไล่ตามน้องสาวสองคนด้วยเสียงหัวเราะ  "หยุดให้จับนะๆๆๆ" นั่นคือเสียงของพี่ชายที่ร้องตะโกนด้วยเสียงหอบเหนื่อยเมื่อต้องวิ่งจับน้องสาวทั้งสองคน
 
"แกมาไม่บอกฉันเลยนะวิว แกนิมันใจร้ายที่สุดเลย"
เมร์ เพื่อนสาวเพียงคนเดียวของวีรินทร์พูดขึ้น พลางยกมือขึ้นเสยผมที่ตกลงมาปกคลุมใบหน้า
 
"ขอโทษนะแก  มันกระทันหันนะ"
วีรินทร์หันมาตอบเพื่อนสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเช่นเดิม 
 
"กระทันหันเกินไปไหมแก  ข้าวของอะไรก็ไม่เอามาสักอย่าง จะเข้าไปเขียนใบลาออกสักหน่อยก็ไม่ได้เลยเนาะจนมาลำบากฉันเนี้ย"
 
"ใช่ ฉันทำแบบนั่นไม่ได้หรอก..."
หญิงสาวเอียงหน้ามองเพื่อนสาวด้วยสาวตาจริงจัง  ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องที่เธออยากจะลืมมันในเร็วที่สุด
 
"วิว แกโอเคใช่ไหม"
เมริสายกมือขึ้นมาสัมผัสที่ไหล่ของเพื่อนสาวที่นั้งข้างๆกัน   แม้ว่าอีกคนจะนั้งเอียงข้างให้กันเธอก็เดาอารมณ์ของเพื่อนตอนนี่ได้
 
"นี่ใคร วีรินทร์ นะเมร์ มีเรื่องไหนที่ฉันไม่โอเคบ้าง"
ปลายนิ้วเรียวเบนชี้เข้าหาตัวเอง ใบหน้าวงรี่เอียงคอช้อนตามองเพื่อนสาวเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเพื่อตอกย่ำความโอเคของตัวเอง
 
"ตั้งแต่วันที่แกหายไป  คนในบริษัทก็พูดถึงแกในทางแย่ๆกันไปหมด จนฉันเองก็ต้านกระแสความคิดบ้าๆของพวกนั่นไม่ไหวเหมือนกัน"
 
เธอเองก็เหนื่อยใจที่ต้องคอยบอกทุกคนว่ามันไม่ใช่แบบนั่นๆ  ในเมื่อเธอพูดอะไรไปทุกคนกลับหัวเราะเยาะเธอแทนซะอย่างนั่น  หากไม่ใช่เพราะผู้ชายบ้าๆอย่าง นุชิต  เพื่อนของเธอก็ไม่ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านแบบนี้
 
"ชั่งมันเถอะแก  ฉันไม่เคยสนใจคนพวกนั่นอยู่แล้วละ"
 
"ก็ดี   เฮ้อออ"
เมริสาทิ้งตัวพิงลงกับเก้าอี้พับริมชายทะเล  เมื่อเพื่อนเธอบอกโอเคเธอก็ไม่ควรที่จะพูดมันต่อ
 
"ขอโทษนะเมร์ทำแกลำบากไปด้วยเลย"
วีรินทร์ยกมือเสยผมยาวสีน้ำตาลอ่อนที่ตกลงมาปิดดวงหน้าสวยๆของเธอ แขนเสื้อลายฟ้าสลับขาวที่เปิดกว้างจนมองเห็นสปอตบาร์สีดำภายในยิ่งทำให้หญิงสาวดูสวยสะดุดตามากขึ้น
 
"เฮ้ยย ฉันไม่ได้ลำบากอะไรเลยแก แต่ก็เหงาๆอยู่  ก็แกเล่นหายเงียบไปแบบนี้อะ ใครมันจะทำใจได้กันละ"
เพื่อนสาวถล่าตัวเข้ากอดคนข้างๆในทันที  เธอกับวีรินทร์เป็นเพื่อนกันมาก็ตั้งหลายปี   แต่ในเวลาที่เพื่อนสาวของเธอลำบากเธอกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย  ทั้งห่วงทั้งคิดถึงเสียงบ่นเสียงหัวเราะของอีกคน  นางบ้าจริงๆที่ทำกับหัวหน้าแผนกตัวเองแบบนั่น  แต่ถ้าเป็นฉันก็คงทำแบบนั่นเหมือนกันแหละ  โดนแค่แจกันมันน้อยไปแล้ว
 
 
"โอ๋ๆๆไม่ร้องๆๆ แกคิดถึงฉันก็มาหาฉันที่ร้านพี่เวได้ไง  ฉันก็อยู่นั่นแหละน่า"
หญิงสาวพูดไปทั้งอมยิ้มไป  มือบางยกขึ้นมาลูบเรือนผมของเพื่อนสาวขี้แยที่เอียงตัวข้ามเก้าอี้มากอดเอวเธอจนแน่น
 
 
 
 
"พี่วิว"
เสียงใสๆที่แสนจะคุ้นหูดังขึ้นทำให้สองหญิงสาวที่นั้งกอดโอ๋กันต้องผละกายออกจากกันแล้วเงยหน้าขึ้นมามองในทันที
 
อลิตามองหญิงสาวสองคนที่นั้งอยู่ใต้ต้นสนสีเขียวขจี   ผู้หญิงคนที่มัดผมรวบดังโงะยุ่งๆบนหัวกำลังกอดพี่สาวในดวงใจของเธออยู่  แขนขาวๆที่โผล่พ้นเสื้อกล้ามสีขาวออกมานั่นกำลังได้สัมผัสช่วงเอวที่เสื้อตัวบางปิดลงมาไม่ถึงของพี่วิวอยู่   เดือดโว้ยยยยยยย   ถึงจะรู้สึกแบบนั่นก็เถอะแต่เธอก็คงทำได้แค่นิ่งและเดินตามเพื่อนสาวไปโดยดี
 
"อ้าวน้องวา  ไหนบอกมีเรียนไงคะ"
เมริสาเอ่ยถามน้องสาวของเพื่อนในทันที  หญิงสาวในเสื้อนักศึกษาผ้าดิบสีขาวกับกระโปร่งพีทสั้นเลยเข่าชั่งดูน่ารักเสียจริง
 
"วาพึ่งเรียนเสร็จค่ะ"
แล้วก็โดยลากมาที่นี่ทันที   วราค์หันหน้ามองเพื่อนสาวที่ยืนทำหน้าเศร้าอยู่ข้างๆ  ทันทีที่พี่เวโทรบอกเธอว่าไม่มีคนอยู่ร้านเพราะพี่ทั้งสองจะออกไปซื้อของเข้าร้าน  และนั่นทำให้อลิตาเอ่ยถามในทันทีที่ฉันวางสาย
 
"แล้วพี่วิวละ" 
สุดท้ายรถยนต์มินิคาร์คันสีขาวของอลิตาก็พุ่งตรงดิ่งมาถึงชลบุรีภายใน 2 ชม. ทันที
 
"แล้วแพรว.."
 
"แพรวมาเป็นเพื่อนวาค่ะ"
ใบหน้าหวานฉีกยิ้มส่งให้คนที่เอ่ยถามตัวเองในทันที  เพราะว่าสายตาของพี่สาวที่มองเธอเพียงคนเดียวมันทำให้สุขใจเป็นที่สุดเลย   วีรินทร์พยักหน้าเบาๆพร้อมกลับส่งยิ้มตอบกลับให้คนเป็นน้อง
 
"แล้วกินข้าวมากันยัง  หิวไหม"
 
"วาหิวค่ะ"
วราค์ใช้มือเรียวของตัวเองลูบวนไปมาบริเวณหน้าท้องแบนราบ  พลางยู่หน้าเล็กน้อยบ่งบอกว่าท้องเธอต้องการอาหารอย่างมากในตอนนี่
 
"โอเค งั้นเราไปหาไรกินกันก่อนเนาะค่อยกลับกัน"
วีรินทร์เสนอหัวข้อ  ก่อนจะหันไปมองหน้าทุกคน   เป็นอันว่าทุกคนตกลง
 
เมริสาและวราค์เดินนำหน้าไปก่อนเหมือนรู้งาน  ปล่อยให้เธอเดินคู่กับหญิงสาวผู้มีอายุน้อยกว่า สายตาคมลอบมองการแต่งกายของอีกคนที่เธอชอบที่จะมองมันในทุกครั้งที่เห็น  เสื้อนักศึกษาสีขาวที่กำลังพอดีตัวกับกระโปรงทรงเอสั้นเลยเข่าขึ้นมานิดๆ  มันชั่งเข้ากับคนตัวสูงที่มีหุ่นเพรียวข้างเธอที่สุด ใบหน้าหวานๆที่หันมายิ้มให้เธอ  แววตาที่ส่องประกายทุกครั้งที่เธอเห็นมันกำลังวิ่งเข้ามาทำให้จิตใจเธอเต้นไหวผิดปกติ
 
"รีบเดินเถอะ ยัยวาไปโน่นแล้ว"
เธอจำต้องเบนหน้าหนีดวงตากลมโตของน้อง  พลางชี้นิ้วเรียวไปหาสองคนที่เดินทิ้งห่างออกไปก่อน
 
 
อลิตาส่งยิ้มบางๆให้คนเป็นพี่ก่อนจะหันไปมองทางข้างหน้า  รอยยิ้มที่มันยังฝั่งอยู่ในความรู้สึกใครมันจะลืมได้กัน

Rating: ***** โดย 1 สมาชิก
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น