เพราะใจ i got you-5.ลมพัด
โพสต์โดย:
Pearfa
วันที่: 19 มิถุนายน 2017 เวลา 11:42:19
อ่าน: 272
|
มาต่อแล้วววววววว ฝากเพจจจจ https://www.facebook.com/myfictionP/?ref=aymt_homepage_panel
ฝากผลงาน https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiOTMwMzI4IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiNTgyMzgiO30
ฝากติดตามด้วยนะค้าาาาาาาา ไม่มีใครเรียกหนูมาเอง 5555 ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สายลมยามเย็นที่พัดผ่านดวงหน้าที่กำลังหลับตาพริ้มรับกับสัมผัสเย็นๆของสายลม เปลือกตาของหญิงสาวเปิดขึ้นพลางมองน้ำทะเลสีครามตรงหน้า คลื่นที่ก่อตัวขึ้นเพียงเล็กน้อยเเต่กลับทำให้ท้องทะเลมีสีสันมากขึ้น เสียงหัวเราะของผู้คนรอบข้างที่กำลังหยอกล้อกันอย่างมีความสุข รอยยิ้มที่ระบายบนใหน้าของวีรินทร์ในยามที่มองครอบครัวสุขสันต์ที่กำลังเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่ริมชายหาด เด็กหญิงตัวน้อยสองคนที่วิ่งเข้ากอดที่ขาของพ่อด้วยเสียงเราะ พี่ชายในวัยแรกเริ่มที่กำลังวิ่งไล่ตามน้องสาวสองคนด้วยเสียงหัวเราะ "หยุดให้จับนะๆๆๆ" นั่นคือเสียงของพี่ชายที่ร้องตะโกนด้วยเสียงหอบเหนื่อยเมื่อต้องวิ่งจับน้องสาวทั้งสองคน "แกมาไม่บอกฉันเลยนะวิว แกนิมันใจร้ายที่สุดเลย" เมร์ เพื่อนสาวเพียงคนเดียวของวีรินทร์พูดขึ้น พลางยกมือขึ้นเสยผมที่ตกลงมาปกคลุมใบหน้า "ขอโทษนะแก มันกระทันหันนะ" วีรินทร์หันมาตอบเพื่อนสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเช่นเดิม "กระทันหันเกินไปไหมแก ข้าวของอะไรก็ไม่เอามาสักอย่าง จะเข้าไปเขียนใบลาออกสักหน่อยก็ไม่ได้เลยเนาะจนมาลำบากฉันเนี้ย" "ใช่ ฉันทำแบบนั่นไม่ได้หรอก..." หญิงสาวเอียงหน้ามองเพื่อนสาวด้วยสาวตาจริงจัง ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องที่เธออยากจะลืมมันในเร็วที่สุด "วิว แกโอเคใช่ไหม" เมริสายกมือขึ้นมาสัมผัสที่ไหล่ของเพื่อนสาวที่นั้งข้างๆกัน แม้ว่าอีกคนจะนั้งเอียงข้างให้กันเธอก็เดาอารมณ์ของเพื่อนตอนนี่ได้ "นี่ใคร วีรินทร์ นะเมร์ มีเรื่องไหนที่ฉันไม่โอเคบ้าง" ปลายนิ้วเรียวเบนชี้เข้าหาตัวเอง ใบหน้าวงรี่เอียงคอช้อนตามองเพื่อนสาวเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเพื่อตอกย่ำความโอเคของตัวเอง "ตั้งแต่วันที่แกหายไป คนในบริษัทก็พูดถึงแกในทางแย่ๆกันไปหมด จนฉันเองก็ต้านกระแสความคิดบ้าๆของพวกนั่นไม่ไหวเหมือนกัน" เธอเองก็เหนื่อยใจที่ต้องคอยบอกทุกคนว่ามันไม่ใช่แบบนั่นๆ ในเมื่อเธอพูดอะไรไปทุกคนกลับหัวเราะเยาะเธอแทนซะอย่างนั่น หากไม่ใช่เพราะผู้ชายบ้าๆอย่าง นุชิต เพื่อนของเธอก็ไม่ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านแบบนี้ "ชั่งมันเถอะแก ฉันไม่เคยสนใจคนพวกนั่นอยู่แล้วละ" "ก็ดี เฮ้อออ" เมริสาทิ้งตัวพิงลงกับเก้าอี้พับริมชายทะเล เมื่อเพื่อนเธอบอกโอเคเธอก็ไม่ควรที่จะพูดมันต่อ "ขอโทษนะเมร์ทำแกลำบากไปด้วยเลย" วีรินทร์ยกมือเสยผมยาวสีน้ำตาลอ่อนที่ตกลงมาปิดดวงหน้าสวยๆของเธอ แขนเสื้อลายฟ้าสลับขาวที่เปิดกว้างจนมองเห็นสปอตบาร์สีดำภายในยิ่งทำให้หญิงสาวดูสวยสะดุดตามากขึ้น "เฮ้ยย ฉันไม่ได้ลำบากอะไรเลยแก แต่ก็เหงาๆอยู่ ก็แกเล่นหายเงียบไปแบบนี้อะ ใครมันจะทำใจได้กันละ" เพื่อนสาวถล่าตัวเข้ากอดคนข้างๆในทันที เธอกับวีรินทร์เป็นเพื่อนกันมาก็ตั้งหลายปี แต่ในเวลาที่เพื่อนสาวของเธอลำบากเธอกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย ทั้งห่วงทั้งคิดถึงเสียงบ่นเสียงหัวเราะของอีกคน นางบ้าจริงๆที่ทำกับหัวหน้าแผนกตัวเองแบบนั่น แต่ถ้าเป็นฉันก็คงทำแบบนั่นเหมือนกันแหละ โดนแค่แจกันมันน้อยไปแล้ว "โอ๋ๆๆไม่ร้องๆๆ แกคิดถึงฉันก็มาหาฉันที่ร้านพี่เวได้ไง ฉันก็อยู่นั่นแหละน่า" หญิงสาวพูดไปทั้งอมยิ้มไป มือบางยกขึ้นมาลูบเรือนผมของเพื่อนสาวขี้แยที่เอียงตัวข้ามเก้าอี้มากอดเอวเธอจนแน่น "พี่วิว" เสียงใสๆที่แสนจะคุ้นหูดังขึ้นทำให้สองหญิงสาวที่นั้งกอดโอ๋กันต้องผละกายออกจากกันแล้วเงยหน้าขึ้นมามองในทันที อลิตามองหญิงสาวสองคนที่นั้งอยู่ใต้ต้นสนสีเขียวขจี ผู้หญิงคนที่มัดผมรวบดังโงะยุ่งๆบนหัวกำลังกอดพี่สาวในดวงใจของเธออยู่ แขนขาวๆที่โผล่พ้นเสื้อกล้ามสีขาวออกมานั่นกำลังได้สัมผัสช่วงเอวที่เสื้อตัวบางปิดลงมาไม่ถึงของพี่วิวอยู่ เดือดโว้ยยยยยยย ถึงจะรู้สึกแบบนั่นก็เถอะแต่เธอก็คงทำได้แค่นิ่งและเดินตามเพื่อนสาวไปโดยดี "อ้าวน้องวา ไหนบอกมีเรียนไงคะ" เมริสาเอ่ยถามน้องสาวของเพื่อนในทันที หญิงสาวในเสื้อนักศึกษาผ้าดิบสีขาวกับกระโปร่งพีทสั้นเลยเข่าชั่งดูน่ารักเสียจริง "วาพึ่งเรียนเสร็จค่ะ" แล้วก็โดยลากมาที่นี่ทันที วราค์หันหน้ามองเพื่อนสาวที่ยืนทำหน้าเศร้าอยู่ข้างๆ ทันทีที่พี่เวโทรบอกเธอว่าไม่มีคนอยู่ร้านเพราะพี่ทั้งสองจะออกไปซื้อของเข้าร้าน และนั่นทำให้อลิตาเอ่ยถามในทันทีที่ฉันวางสาย "แล้วพี่วิวละ" สุดท้ายรถยนต์มินิคาร์คันสีขาวของอลิตาก็พุ่งตรงดิ่งมาถึงชลบุรีภายใน 2 ชม. ทันที "แล้วแพรว.." "แพรวมาเป็นเพื่อนวาค่ะ" ใบหน้าหวานฉีกยิ้มส่งให้คนที่เอ่ยถามตัวเองในทันที เพราะว่าสายตาของพี่สาวที่มองเธอเพียงคนเดียวมันทำให้สุขใจเป็นที่สุดเลย วีรินทร์พยักหน้าเบาๆพร้อมกลับส่งยิ้มตอบกลับให้คนเป็นน้อง "แล้วกินข้าวมากันยัง หิวไหม" "วาหิวค่ะ" วราค์ใช้มือเรียวของตัวเองลูบวนไปมาบริเวณหน้าท้องแบนราบ พลางยู่หน้าเล็กน้อยบ่งบอกว่าท้องเธอต้องการอาหารอย่างมากในตอนนี่ "โอเค งั้นเราไปหาไรกินกันก่อนเนาะค่อยกลับกัน" วีรินทร์เสนอหัวข้อ ก่อนจะหันไปมองหน้าทุกคน เป็นอันว่าทุกคนตกลง เมริสาและวราค์เดินนำหน้าไปก่อนเหมือนรู้งาน ปล่อยให้เธอเดินคู่กับหญิงสาวผู้มีอายุน้อยกว่า สายตาคมลอบมองการแต่งกายของอีกคนที่เธอชอบที่จะมองมันในทุกครั้งที่เห็น เสื้อนักศึกษาสีขาวที่กำลังพอดีตัวกับกระโปรงทรงเอสั้นเลยเข่าขึ้นมานิดๆ มันชั่งเข้ากับคนตัวสูงที่มีหุ่นเพรียวข้างเธอที่สุด ใบหน้าหวานๆที่หันมายิ้มให้เธอ แววตาที่ส่องประกายทุกครั้งที่เธอเห็นมันกำลังวิ่งเข้ามาทำให้จิตใจเธอเต้นไหวผิดปกติ "รีบเดินเถอะ ยัยวาไปโน่นแล้ว" เธอจำต้องเบนหน้าหนีดวงตากลมโตของน้อง พลางชี้นิ้วเรียวไปหาสองคนที่เดินทิ้งห่างออกไปก่อน อลิตาส่งยิ้มบางๆให้คนเป็นพี่ก่อนจะหันไปมองทางข้างหน้า รอยยิ้มที่มันยังฝั่งอยู่ในความรู้สึกใครมันจะลืมได้กัน
|
Rating: โดย 1 สมาชิก
|
|
ความคิดเห็น
|