web stats

ข่าว

 


Cheating On You - บทที่ 9 Wolf

โพสต์โดย: anhann วันที่: 16 พฤศจิกายน 2019 เวลา 22:32:41 อ่าน: 544



บทที่ 9 Wolf





เม็กตื่นตามนาฬิกาปลุกเป๊ะ  แต่เธอก็ยังไม่ทันคนตื่นเช้า  ได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากครัว  เลตันคงตื่นแล้วตามเคย  ขนาดไม่ค่อยสบายนะ

แองจีให้เลตันหยุดงานสามวัน  เพราะข้อเท้าแพลงต้องพันผ้ายึดข้อไว้ตลอด  กล้ามเนื้อกับเส้นเอ็นอักเสบ  แค่เดินยังไม่ถนัด  จะไปสอนได้ยังไง  โชคดีที่วันเปิดสอนแอ็คโครโยคะจริงๆ เป็นเดือนหน้า  กว่าจะถึงวันนั้นเลตันคงจะหายก่อนแล้ว 

เม็กโผล่หน้าเข้าไปดูว่าเลตันทำอะไรอยู่ในครัว  จึงเห็นว่าคนขาเจ็บกำลังรินนมสดใส่แก้วให้ตัวเองอยู่  และในกระทะก็มีกลิ่นหอมๆ โชยมาเข้าจมูกเธอ  กลิ่นเดียวกับที่ปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมานั่นแหละ

"ทำอะไร  ทำไมไม่นอน"  เธอถาม  เดินมาดูกระทะขณะที่เลตันยกแก้วนมขึ้นดื่ม  ยืนทิ้งน้ำหนักด้วยเท้าข้างเดียว  มือหนึ่งวางบนโต๊ะพยุงตัวไว้  ช่วยให้การทรงตัวดีขึ้น

"ย่างอกไก่  ของเธอมีออมเลตอยู่ตรงนั้น"  เลตันบอก  พยักพเยิดไปทางจานออมเลตหน้าตาสวยงามบนโต๊ะ  ตั้งคู่กับเฟรนช์โทสน่ากิน  เม็กยิ้มชอบใจที่เจออาหารจานโปรด  เลตันไม่เคยลืมของชอบของเธอ

"งั้นเธอไปนั่ง  ฉันดูไก่ให้  จะทำอะไรกับมันล่ะ" 

"ย่างอย่างเดียว  ฉันมีผักนึ่งอยู่อีกเตา" 

เม็กมองเตาอีกช่องที่มีหม้ออบแรงดันวางอยู่  เปิดฝาออกดูก็เจอบล็อกโคลี  มันฝรั่ง  แคร์รอตต์นอนนิ่งพร้อมนำเข้าปากอยู่ในนั้น  นี่เธอแทบไม่ต้องทำอะไรเลยสินะ  คนเจ็บที่ควรจะอยู่เฉยๆ ทำเองหมดแล้ว

"งั้นฉันจัดจานให้ก็ได้" 

"เม็ก"

"หือ?" 

"มานี่หน่อย" 

เสียงอ้อนๆ ชวนให้เม็กต้องเงยหน้ามองคนตัวสูง  เห็นหน้าเลตันก็รู้แล้วว่าอยากได้อะไร  เม็กจึงพักการจัดของใส่จานไว้ก่อนและเดินเข้าไปหา  ให้เลตันวางแขนบนไหล่เธอ  จริงๆ เธอตั้งใจจะช่วยพยุงคนขาเจ็บไปนั่งให้สบายในห้องนั่งเล่น  แต่ก็ไม่รังเกียจถ้าเลตันจะกอดเธอและฝังจมูกโด่งๆ ลงบนกระหม่อมเธอแบบนี้  จะว่าไปเธอก็ชอบให้เลตันกอดเธอ  มันอบอุ่น

เธอคงเป็นคนขี้หนาวละมัง

"เหม็นไหม  ไม่ได้สระผมนะ"  เม็กพูดแกล้งๆ  แต่พอเลตันทำหน้ายู่  เธอก็ตีแขนไปด้วยความอาย  "ไม่ได้เหม็นขนาดนั้นหรอกย่ะ  ฉันใช้ดรายแชมพู  สระทุกวันเดี๋ยวเป็นรังแค  อากาศเย็น  ยังไม่สบายอยู่ด้วย"

"พูดยาวเลย  ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย"  เลตันพูดกึ่งหัวเราะ  หอมหัวเม็กไปอีกหนึ่งที  ยืนยันว่าไม่ได้รังเกียจอะไรกันเลย  คนตัวเล็กจึงยิ้มออกและกอดเธอกลับมา 

จริงอย่างที่แองจีพูด  เธอสบายใจและมีความสุขเวลาอยู่กับเม็ก  กับแองจีก็มีความสุขเหมือนกัน  อาจจะสนุกกว่าด้วย  เพราะแองจีรู้ว่าเธอชอบอะไร  ชอบตามใจเธอ  เอาใจเก่ง  มีเซ็กซ์กันทั้งวันก็ยังได้  แต่ชีวิตเธอไม่ได้ต้องการแค่เซ็กซ์หรือเรื่องสนุกๆ  เธอต้องการความสงบสุข  ความอุ่นใจ  ความมั่นคงที่แองจีให้เธอไม่ได้  แองจีเป็นพวกไม่ยอมอยู่นิ่ง  ยังไม่ใช่เร็วๆ นี้

"ไปนั่งในห้องนั่งเล่นเหอะ  ยืนมานานแค่ไหนแล้ว"  เม็กชวน  ลูบหลังคนตัวสูง  ปลอบเป็นนัยๆ  เธอก็รู้ว่าเลตันชอบให้เอาใจ  ลองพูดดีๆ ด้วย  ขออะไรก็ได้ทุกอย่าง  แล้วแองจีก็ฝากฝังเอาไว้ด้วย  บอกให้ช่วยดูเลตันให้ที  บังคับไม่ให้เธอไปทำงานอีกต่างหาก 

"นั่งรอตรงนี้นะ  ฉันไปยกของกินมาให้"

"ฉันช่วย"

"ไม่ต้อง  นั่งนั่นแหละ  เธอทำเยอะแล้ว"

เลตันทำท่าจะลุกจากเก้าอี้ที่โต๊ะอาหารเล็กๆ ในห้องนั่งเล่น  เม็กจึงต้องลงทุนหอมแก้มไปฟอดหนึ่ง  ถึงจะหยุดคนดื้อได้  เลตันหน้าแดงไปถึงหูและยอมนั่งอยู่กับที่สักที

เม็กจัดไก่ย่างพร้อมกับผักนึ่งที่เลตันทำไว้ใส่จาน  อาหารจานนี้เป็นของเลตัน  แต่เจ้าตัวคงจะแบ่งผักนึ่งให้เธอกินด้วยแน่  เธอเอาอาหารทั้งหมดใส่ถาดและยกไปทีเดียว  เลตันเห็นเธอหนักก็ไม่วายเขยกมาช่วยเธอรับของไปอยู่ดี  เม็กยิ้มให้ความใจดีของรูมเมท  วางจานอาหารเสร็จแล้วก็ย้อนกลับเข้าครัวไปหยิบน้ำส้มคั้นกับน้ำแร่ในตู้เย็นมาให้ตัวเองกับเลตัน  เธอกับเลตันไม่ได้ติดกาแฟอะไรมากมาย  กินมื้อเช้าให้เสร็จก่อนค่อยดื่มตอนสายก็ได้

หลังจากกินอาหารเสร็จแล้ว  เม็กก็อาสาล้างจาน  เพราะเลตันต้องกินยาและพักผ่อน  เธอขอร้องคนเจ็บว่าไม่ให้ดื้อ  เลตันก็เหมือนจะเกรงใจที่เธอต้องมาดูแลจึงยอมเป็นเด็กดี  เม็กกลับออกมาจากล้างจาน  ทำความสะอาดครัวก็เจอเลตันนอนหลับตาอยู่บนโซฟาเบดหน้าทีวี  ยาที่หมอให้มาคงกำหราบจอมดื้อได้สำเร็จ  เมื่อวานก็เป็นแบบนี้  แองจีพาเธอกับเลตันมาส่งบ้าน  จัดอาหารให้กินและนั่งกินมื้อเย็นด้วย  บังคับให้เลตันกินยา  ดุคนเจ็บเหมือนแม่ดุลูก  แต่มันได้ผลชะงัก  เลตันยอมกินยาและให้แองจีพยุงเข้าไปนอนในห้องตัวเอง  ว่าง่ายกว่าตอนอยู่กับเธอสองคนเยอะเลย 

เม็กเอามือทาบอกตัวเองหลังจากเดินเข้าห้องมา  จะเอาหนังสือออกไปอ่านกับเลตันในห้องนั่งเล่น  มันเจ็บในอกแปลกๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เธอทำเมื่อวานกับแองจีระหว่างที่เลตันหลับอยู่ในห้อง  แองจีเข้ามาช่วยเธอล้างจานที่เรากินมื้อเย็นด้วยกัน  แต่แทนที่จะพากันออกจากครัวหลังทำงานกันเสร็จแล้ว  เรากลับจูบกันต่อเหมือนคนยังไม่รู้จักอิ่ม

เธอรู้ดีว่ากำลังทำผิดต่อเลตันอยู่  แต่เธอห้ามตัวเองไม่ได้  แค่แองจีส่งจานที่ล้างเสร็จแล้วให้เธอเช็ด  และมือเราสัมผัสกันโดยบังเอิญ  เธอก็รู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ แล่นผ่านมาจนถึงหัวใจ  พอรู้ตัวอีกทีเราก็จูบกันแล้ว  เธอได้ยินเสียงตัวเองครางอย่างโหยหาอยู่ในจูบที่เหมือนเธอกับแองจีสู้กันว่าใครจูบได้เก่งมากกว่า  เธอรู้ว่ามันน่าอายและน่ารังเกียจ  ขณะที่เลตันซึ่งเป็นคู่หมั้นของแองจีนอนไม่สบายอยู่ในห้อง  เธอกลับทำแบบนี้ลับหลังเพื่อน

เธอมันแย่ที่สุด!

ตอนนั้นเม็กมั่นใจมากว่ามันอาจไม่หยุดแค่จูบ  ถ้าเธอไม่ตัดใจถอยออกมาก่อน  เธอยังจำน้ำหนักมือของแองจีที่บีบหน้าอกได้  จำความเสียวในช่องท้องตอนถูกซุกไซ้ซอกคอ  จำได้ว่าแข้งขาเธอแทบจะยืนไม่อยู่  และจำได้ว่าแองจีกอดเธอไว้หลังจากยอมหยุดทุกอย่าง  และกระซิบพูดว่ายังไง

"ฉันไม่ดีพอสำหรับเม็กหรอก  อย่ารักฉัน  ฉันไม่อยากเสียเม็กไป"

และสุดท้ายก็คำขอโทษ  รอยเศร้าเสียใจในดวงตาสีฟ้า  แล้วแองจีก็ย้อนกลับไปหาเลตันในห้องอีกครั้ง  ก่อนจะออกมาบอกลาเธอและหายไปกับความมืดของคืนวาน

เม็กทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าอยู่หลังบานประตูห้อง  สับสนกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น  สองสามวันมานี่เธอรู้สึกแบบนี้มาตลอด  เกลียดตัวเองที่ทำตัวเหมือนผู้หญิงไร้ค่า  เกลียดที่ไม่รู้จักหักห้ามใจ  เกลียดที่หักหลังเลตัน  แต่ถ้าจะบอกว่าเธอไม่ต้องการแองจี  เธอก็โกหกตัวเอง  เธอชอบให้แองจีจูบเธอ

"โอ้  แย่จริง"  เม็กอุทานเมื่อลุกขึ้นยืนแล้วพบว่ากางเกงเธอเปียก  และเธอไม่ได้ฉี่ราดแน่ๆ  ไม่ได้เป็นเมนส์ด้วย  ร่างกายเธอต้องการเรื่องนั้น  พอนึกถึงเรื่องที่แองจีทำขึ้นมาทีไร  มันจะต้องเป็นแบบนี้ทุกที  เมื่อวานหลังแองจีกลับไปแล้ว  เธอก็ต้องรีบล็อกบ้านและเข้าห้องตัวเอง  ปิดประตูห้องให้แน่นหนา  แล้วทำสิ่งนั้นที่ทำมาตลอดในชีวิตโสดของเธอ

การช่วยตัวเองไม่ใช่ความผิด  กลับกันมันช่วยลดความผิดได้  ช่วยให้เธอไม่ต้องรู้สึกผิดมากกว่านี้  ช่วยลดความเก็บกดและไม่เดือดร้อนใคร

เม็กร้องสะอื้นกับหมอนที่เอามาปิดหน้ากั้นเสียงน่าละอายที่อาจจะดังออกไปให้คนข้างนอกได้ยิน  ร่างช่วงล่างของเธอยังพลิ้วไหวตามแรงมือของตัวเองที่ขยับสิ่งนั้นเข้าออกในกาย  ครั้งหนึ่งเธอเคยถูกรูมเมทคนเก่าจับได้ว่าเธอทำแบบนี้  เสียงเธอคงดังไปหน่อย  เพื่อนจึงชวนเธอไปปาร์ตี้ด้วย  หวังจะให้เธอได้หนุ่มฮอตมาสักคน  มาทดแทนของปลอมที่เธอใช้  มันคงเป็นคำแนะนำที่ดี  หากเธออยากได้ผู้ชายจริงๆ หิ้วกลับมาบ้าน  ระเริงรักบนเตียงด้วยกันเหมือนเพื่อน  กลับกันเธอเหนื่อยใจที่ต้องคอยปฏิเสธพวกเขา  และนั่งตาละห้อยอยู่กับเครื่องดื่มในมือ  มองสาวๆ คนอื่นถูกจีบและโฉบไปทีละคนอย่างทำอะไรไม่ได้  มันน่าสมเพชจนเธอต้องหนีเพื่อนกลับบ้านก่อน  พร้อมกับสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ไปงานปาร์ตี้อีกแล้ว

เธอต้องการผู้หญิง!

เม็กเกือบฉีกผ้าปูที่นอนขาดตอนที่เธอถึงสวรรค์  เธอหอบเหนื่อย  แต่สบายตัวขึ้นมาก  เธอดึงมันออกมาและพบว่ามันเปียกชุ่ม  ขาสองข้างยังสั่นระริก  เธอควรนอนนิ่งๆ ก่อนสักห้าหรือสิบนาทีค่อยลุกไปทำความสะอาด  และไม่ควรออกไปให้เลตันเห็น  เลตันจะต้องรู้แน่ว่าเธอทำอะไรมา  สีหน้ากับปฏิกิริยาของคนเรามันเปลี่ยนหลังจากผ่านเรื่องนั้นมา  และยังกลิ่นคาวจากร่างกายอีก  เธอยังเคยได้กลิ่นจากตัวเลตันเลย  วันที่หายไปกับแองจี

แก้มเธอเปียก  เม็กยกมือขึ้นปาดมัน  เธอไม่รู้ตัวว่าร้องไห้  และไม่รู้ด้วยว่าร้องเพื่ออะไร  เธอลุกขึ้นนั่ง  มันยังเสียวข้างใน  เธอคงทำแรงไปหน่อย  เธอทำความสะอาดตัวเอง  เปลี่ยนกางเกงในและกางเกงนอก  เปลี่ยนเสื้อด้วยอีกอย่าง  เลตันจะได้ไม่ผิดสังเกต  เอาผ้ามาห่อของนั้นให้มิดชิด  แล้วค่อยแอบเอามันไปล้างทำความสะอาดในห้องน้ำตอนเลตันเข้าห้องไปแล้ว  ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร  ถ้าเธอจะใช้มัน  มีมันเอาไว้ดูแลตัวเอง  ใครๆ ก็ใช้กันทั้งนั้น  กระนั้นมันก็น่าอายอยู่ดีหากเลตันรู้เข้า  มันเป็นเรื่องส่วนตัว  เธอเชื่อว่าในห้องเลตันก็ต้องมีสักอันสองอัน  แต่อาจไม่ได้มีไว้ใช้เอง

"เม็ก"

เม็กสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อ  เลตันยังไม่หลับหรือเพิ่งตื่น  แบบนี้จะได้ยินหรือเปล่านะ  ช่างเถอะ  ช่วยไม่ได้  เธอจำเป็นต้องทำให้มันหายก่อนจะออกมาเจอใครๆ  ไม่อยากให้อารมณ์แบบนั้นมาทำให้ไขว้เขว  ทำให้เธอเผลอทำเรื่องไม่ดีกับใคร  โดยเฉพาะกับเลตัน

"อะไรเหรอ"  เธอถามกลับ  มองเลตันด้วยท่าทางปกติที่สุด  เธอยังไม่ได้เอาไอ้นั่นออกมาด้วย  เก็บมันห่อผ้าไว้ในลิ้นชัก  คงไม่มีใครเข้าไปรื้อของในลิ้นชักเธอหรอก  เลตันไม่เคยเข้าห้องเธอ  และคงไม่เข้าด้วยถ้าเธอไม่ได้อนุญาต

"ฉันเบื่อนอนเฉยๆ  มาอยู่เป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม  หรือเธอจะออกข้างนอก  มีนัดกับใครหรือเปล่า" 

"ไม่มี"  เม็กตอบ  เธอจะไปนัดกับใครได้เล่า  ไปทำงานก็ไม่ได้  ถ้าไปก็ต้องโดนแองจีไล่กลับมาแน่ๆ  ผู้จัดการคนสวยฝากฝังคู่หมั้นเอาไว้ให้เธอดูแลให้  ทำอย่างกับเธอจะหนีเลตันไปไหนได้อย่างนั้น  ถึงไม่ฝากเธอก็ดูอยู่แล้ว  เลตันเป็นคนสำคัญของเธอนะ 

"งั้นก็มานี่สิคะ"  เลตันชวน  พูดเพราะจนเม็กขนลุกแต่ยอมมาหา

"มาตรงนี้สิ  ฉันหนาว"

"ฉันไปเอาผ้าห่มมาให้  ขอเข้าไปในห้องเธอนะ"  เม็กไม่รอให้เลตันอนุญาต  เธอเข้าห้องเลตันไปหยิบผ้าห่มที่พับไว้อย่างเรียบร้อยบนเตียงของคนเจ้าระเบียบออกมา  แต่สุดท้ายเธอก็นอนกับเลตันอยู่ดี

ใครจะกล้าปล่อยให้ลูกแมวหน้าหงอยนอนคนเดียวได้ล่ะ

"มานอนใกล้ๆ ก็ได้  ฉันไม่ได้เป็นโรคติดต่อนะ"  เลตันเรียกเม็กที่ไปนอนติดมุมโซฟาเบด  เกือบจะตกอยู่แล้ว  "ถ้าจะอยู่ตรงนั้นก็ไม่ต้อง  อยากไปไหนก็ไป"

"ถือว่าไม่สบายแล้วจะเอาแต่ใจได้เหรอ"  เม็กว่า  แต่แล้วก็ใจอ่อนตามเคย  เธอคงเป็นผู้หญิงใจง่าย  ยอมให้ใครต่อใครกอดได้อย่างกับเป็นของสาธารณะ  ไม่หรอก  เธอยอมให้แค่สองคนเท่านั้น

"วันนี้ตัวหอมแปลกๆ"  เลตันวิจารณ์  ก้มลงดมซอกคอเม็กที่นอนนิ่งตัวแข็งอยู่ตรงหน้าในโซฟาเบดที่เธอกางออกเป็นเตียงนอน  เม็กหดคอหนี  พลิกตัวมาเอามือแปะหน้าเธอ  ดันไม่ให้เข้าใกล้

"อย่ามาทำทะลึ่งนะ  เลตัน  ไหนบอกจะนอนเฉยๆ ไง"

"อยากพิสูจน์กลิ่นเฉยๆ"

"ไม่ต้องยุ่ง"  เม็กพูดเสียงดุ  เกลื่อนความอาย  ว่าแล้วว่าเลตันต้องรู้สึกแปลกๆ  จมูกดีอย่างกับพวกหมาป่าเลยนะ  ร่างกายเธอคงหลั่งฟีโรโมนออกไปตอนออกัสซึ่ม  ตัวเธอเองไม่ได้กลิ่นหรอก  แต่คนอื่นไม่แน่  และคนเชี่ยวชาญอย่างเลตันก็คงไม่รอด

"กลิ่นหอมตามประสาผู้หญิง"  เลตันพูดเองเออเอง  พลางยื่นแขนมาให้เม็กดมบ้าง  คนตัวเล็กหลงกลจึงขยับเข้ามาใกล้  แล้วก็โดนตะครุบตัว

"เลตัน  ปล่อยนะ  ไม่เล่น  นอนเฉยๆ  ไม่งั้นฉันจะ --"

"อย่าดิ้นสิ  ไม่งั้นฉันปล้ำนะ"

เม็กชะงักกึก  เพราะเธอถูกกดอยู่ใต้ล่างคนตัวโตกว่า  และกลัวว่า  เลตันจะทำจริงๆ จึงไม่กล้าขยับตัว  หัวใจเธอเต้นแรงจนตัวเองยังได้ยิน  แต่ลึกๆ เธอก็รู้ว่าเลตันคงไม่ทำ  เลตันเคยพูดว่าจะไม่ทำอะไรคนที่ไม่เต็มใจให้  แล้วทำไมเธอจะต้องกลัวผู้หญิงด้วยกันด้วยล่ะ  เลตันเจ็บขาอยู่  ถ้าเธอถีบออกไปและวิ่งหนี  เลตันก็ตามเธอไม่ทันอยู่แล้วแหละ

"ฉันชอบกลิ่นเธอ  แองจีชอบใส่น้ำหอม  มันฉุน  แต่ก็หอม  หอมฉุนๆ"  เลตันพูด  ทำจมูกฟุดฟิดดมตัวเม็กอย่างกับหมาล่าเนื้อ  หญิงสาวเบื้องล่างใจสั่นระรัว  กลัวจะกลายเป็นเหยื่อและถูกกินจนหมดเกลี้ยง

"เลตัน..."  เม็กเรียกอีกฝ่ายเสียงสั่น  เบี่ยงหน้าหลบเลตันที่เอาจมูกมาใกล้หน้าเธอแต่ไม่โดน  มันเลื่อนลงไปตามลำคอ  หยุดอยู่นานตรงร่องอก  ได้ยินเสียงสูดหายใจลึกๆ  และเสียงฮัมอย่างพอใจ  เม็กพยายามคิดในแง่ดี  ว่าเดี๋ยวเลตันคงจะหยุดทำอะไรน่ากลัวแบบนี้  ถ้าได้อะไรที่ต้องการไปแล้ว 

แต่เธอคิดผิด!

เลตันเลื่อนหน้าลงไปจนถึงตรงนั้น  ตรงที่กลิ่นความสาวรุนแรงที่สุด  เม็กต้องรีบจับศีรษะอีกฝ่ายเอาไว้  และร้องห้าม

"เล  อย่า  ฉันกลัว!"

นิ่งไปสักพักก่อนเลตันจะพูดว่าโอเค  และกลับขึ้นมาคว้าเธอไปกอดเหมือนตุ๊กตาตัวโปรด  เม็กรู้สึกว่าเธอตัวลีบเล็กกว่าเดิมในอ้อมแขนเลตัน

"ฉันทำให้เธอมีความสุขได้  ถ้าเธอต้องการ"

เม็กมองหน้าเลตันที่พูดออกมาพร้อมสีหน้าที่เหมือนรู้ทุกอย่าง  เธออับอายเหลือเกิน  เลตันจะต้องรู้ว่าเธอทำอะไรมาแน่ๆ  แต่ระหว่างที่เอาแต่หลบสายตากันอยู่  เลตันก็จูบหน้าผากเธอ  จับมือเธอไปจูบบนหลังมือ  และกระซิบเบาๆ

"ฉันไม่ทำอะไรที่เธอไม่ชอบหรอก  อย่ากลัว  ปริ๊นเซส"

"เธอมีเจ้าหญิงอยู่แล้ว  เลตัน"

"ตอนนี้แองจีเป็นราชินีไปแล้ว"  เลตันตอบง่ายๆ  ล็อกตัวเม็กไว้ในอ้อมแขนแน่นจนคนตัวเล็กรู้สึกเหมือนถูกงูเหลือมรัด  หากไม่นานแรงนั้นก็อ่อนลง  และเม็กพบว่าเลตันหลับไปแล้วเรียบร้อย  ยาคงเพิ่งออกฤทธิ์

"กว่าจะหมดฤทธิ์ได้"  เม็กพึมพำ  แตะปลายนิ้วกับปลายจมูกโด่งๆ ของคนหลับที่หันหนีเธออย่างรำคาญ  หญิงสาวหัวเราะเบาๆ  เผลอมองจ้องปากเลตัน 

ปากสวยมากและคงจะนุ่มมากด้วย  แต่จะเหมือนแองจีหรือเปล่า

โดยไม่รู้ตัว  เธอเคลื่อนใบหน้าไปใกล้เลตันแล้วชะงักเมื่อลมหายใจของอีกฝ่ายกระทบแก้มตัวเอง  เม็กจะถอยออกห่าง  หากก็เสียดายโอกาสดี  เธอจึงตัดสินใจจูบมุมปากเลตันเบาๆ แบบที่เคยเห็นแองจีทำ

"เธอสวยกว่าฉันอีก  คนบ้า"  เม็กกระซิบ  กัดปากตัวเองขณะมองคนหลับอย่างมันเขี้ยว  อยากหยิกแก้มเลตันอีกสักที  แต่กลัวว่าถ้าทำให้ตื่นขึ้นมา  จะมาทำเรื่องน่าหวาดเสียวกับเธออีก 

ปล่อยให้หลับไปอย่างนี้แหละ  ไร้พิษสงที่สุดแล้ว

ว่าแล้วเม็กก็กลับลงนอนต่อ  ไหนๆ ก็โดนสั่งให้ลาป่วยแล้ว  ขี้เกียจสักวันจะเป็นอะไรไป  แถมเลตันก็ตัวอุ่นกว่าตุ๊กตาหมีบนเตียงเธอซะอีก

......................................

แองจีแวะมาเยี่ยมเลตันหลังเลิกงาน  เอาของกินมาด้วย  เม็กจึงได้อานิสงส์ไปด้วยคน  แองจีซื้อแต่อาหารดีๆ ราคาแพงมาให้  แต่เลตันกระซิบบอกเธอว่า  จริงๆ มันก็ไม่ได้อร่อยกว่าของในร้านปานกลางสักเท่าไหร่หรอก  แค่แองจีคิดไปเองว่าของดีจะต้องราคาแพงตามประสาคนมีเงิน  เม็กคันปากอยากจะถามกลับไปว่า  เลตันก็มีเงินเหมือนกัน  ไม่เห็นจะเป็นอย่างนี้เลย  แต่คิดว่าหุบปากไว้จะดีกว่า

"วันนี้เขางอแงไหม"  แองจีถาม  ยืนพิงสะโพกกับเคาน์เตอร์ขณะมองเม็กเทของหวานใส่ถ้วยอยู่ในครัว

เม็กส่ายหน้า  ไม่ได้สบตาสีฟ้า  กลัวจะมีพิรุธให้จับได้  เรื่องแบบนั้นไม่จำเป็นต้องเล่าให้แองจีฟังหรอก  ยังไงเลตันก็ไม่ได้ทำอะไรเธอ  นอกจากกอดและหอมนิดๆ หน่อยๆ 

"อืม  งั้นพรุ่งนี้เม็กคงไปทำงานได้แล้วมั้ง  เอางี้  ขอฉันคุยกับเขาก่อนละกันนะ"  แองจีพูด  ทำท่าจะช่วยเม็กยกถ้วยของหวานที่เทเสร็จแล้ว

"เขาไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ  เก่งจะตาย"  เม็กหลุดปาก  เธอสั่นหัวเมื่อแองจีจ้องหน้า  "ก็เมื่อเช้าเขายังลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าเองได้เลย"

"อ๋อ  เลก็เป็นแบบนั้นแหละ  เขาขี้เบื่อ  ชอบตื่นเช้า  เขาคงหงุดหงิดที่ไม่ได้ออกไปวิ่งมองก้นสาวๆ แบบทุกวัน"  แองจีพูดติดตลก  แต่หุบยิ้มเมื่อเห็นเม็กทำหน้าเหมือนโกรธ 

"ว้าว  ฉันคงพูดมากไปแล้ว" 

"ทำไมคุณไม่มาดูแลเขาเองล่ะ"  เม็กถาม  สุ้มเสียงหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบัง  "เขาคงอยากให้คุณมาอยู่ด้วย"

"ผิดแล้ว  เม็ก"  แองจีส่ายหน้า  วางถ้วยของหวานลงตามเดิม  และใช้ปลายนิ้วชี้เชยคางเม็กขึ้นมา  คนตัวเล็กถลึงตาใส่เธอแต่ไม่ได้สะบัดหน้าหนีไป  เห็นแล้วมันเขี้ยวจึงก้มลงจูบปากเม้มๆ เบียดให้คลายออก  หากตอนจะสอดลิ้นเข้าไป  เม็กก็ถอยออกเหมือนนึกขึ้นได้ว่าไม่ควร  แองจีเลียปากอย่างเสียดาย  และกระแอมเบาๆ

"โทษที  ฉันเผลอเรื่อยเลย"

"บางทีคุณก็ทำเหมือนรักเขา  บางทีก็ไม่  คุณเป็นอะไรของคุณคะ  แองจี"  เม็กถามอย่างอดไม่ได้  ไม่ชอบความสับสนแบบนี้เลย  เธอไม่รู้จริงๆ ว่าตนเป็นอะไรกับสองคนนี้กันแน่  และเธอก็เริ่มรังเกียจตัวเองมากขึ้นทุกที

"และกับฉันด้วย  คุณทำแบบนี้ทำไม"

"เพราะฉันอยากได้คุณไง  เม็ก"  แองจีพูดโพล่ง  ไม่ให้เวลาเม็กได้ตกใจ  เธอจับคางคนตัวเล็กเชยหน้าขึ้นมาและบดจูบเหมือนที่เคยทำทุกครั้ง  แล้วเม็กก็จูบตอบเธอเหมือนอยากได้มันอยู่แล้ว 

มือที่คางมนคลายออก  เลื่อนไปประคองแก้มแทน  อีกมืออ้อมไปด้านหลัง  ลูบคลำก้นกับสะโพกสวยๆ ที่เธอชอบมองเวลาเม็กใส่ชุดไปสอนโยคะ  เม็กเป็นผู้หญิงร่างเล็กหากมีทรวดทรงและส่วนเว้าส่วนโค้งที่น่าชื่นชม  ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะรู้บ้างหรือเปล่า

"ฉันเก็บมือไว้กับตัวเองไม่ได้  เวลาอยู่ใกล้คุณ  เพราะงั้นคุณจะต้องเป็นฝ่ายห้ามฉัน  รู้ไหม  คนดี"

เม็กกะพริบตา  มองตาสีฟ้าของคนที่ถอนจูบออกไป  อีกครั้งที่แองจีทำหน้าเสียใจที่ทำแบบนี้กับเธอ  ทำไมกันนะ  สงสารเธอหรือสงสารเลตัน...

"ฉันเป็นคนนิสัยเสีย  เลตันรู้ดี  เขารู้ว่าห้ามฉันไม่ได้  ดังนั้นคุณ...  เม็ก  คุณจะต้องทำ  เข้าใจไหมคะ"  แองจีพูดต่อ  ดึงเม็กไปกอดแน่น  "ฉันไม่อยากทำร้ายคุณเลยจริงๆ  ตัดมือทิ้งซะดีไหมนะ"

"ฉันคิดว่า  บางทีฉันจะย้ายกลับแวนคูเวอร์"  เม็กพูด  จริงๆ ไม่เคยคิดแบบนี้สักครั้ง  แต่พอแองจีทำแบบนี้  ความคิดมันก็พุ่งขึ้นมาเอง  บางทีถ้าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่  มันคงง่ายกว่านี้  ความสับสนทั้งหลายจะได้หายไป

"ฉันไม่อยากหักหลังเลตัน  เขาดีกับฉันมาก"

แองจีส่ายหน้า  ปล่อยตัวเม็กออกไปกอดอกตัวเองแทน  ยิ้มขื่นๆ ให้คนตัวเล็กที่มองตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจ

"ฉันเคยบอกคุณแล้วนะเม็ก  ฉันกับเลตันไม่ได้หมั้นกันเพราะเรารักกันแบบนั้น  เขาเป็นเหมือนครอบครัวของฉัน  เราถูกผู้ใหญ่บังคับ  เราเลยตกลงกันว่าถ้าใครมีคนที่รักจริงๆ  เราจะถอนหมั้นกัน  มันก็แค่นั้นแหละ"

"แต่พวกคุณมีอะไรกัน  พวกคุณทำเหมือนคู่รัก  และคุณก็แคร์เขา  เขาเองก็แคร์คุณ"

"เพราะเรารักกัน  แค่ไม่ใช่แบบนั้น" 

เม็กขมวดคิ้ว  ไม่เข้าใจอยู่ดี

แองจีถอนใจ  กุมหน้าผาก  ไม่รู้จะอธิบายให้เม็กฟังว่าอย่างไรดี  แต่จริงๆ มันก็ยากสำหรับคนนอก  มีแต่เธอกับเลตันที่เข้าใจกัน

"เอาเป็นว่า  ถ้าเลตันจีบคุณ  คุณชอบเขา  พวกคุณคบกัน  ฉันจะถอนหมั้นกับเขา  และฉันจะไม่นอนกับเขาอีก  แค่นี้พอใจไหมคะ"

"ทำไมมันง่ายแบบนั้น  แล้วคุณล่ะ  คุณจะ --"

"ฉันชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง  กำลังดูๆ กันอยู่  แต่ฉันไม่รีบ  ทางเขาก็ไม่ได้อะไรมาก  แต่ถ้าเขารีบ  ฉันก็จะบอกให้เขาไปก่อนเลย  ฉันหาใหม่ได้"

"อะไรของคุณคะเนี่ย"  เม็กพูดเสียงเพลีย  เริ่มรู้สึกว่าคิดถูกที่ไม่ได้ปล่อยตัวปล่อยใจไปมากกว่านี้  แค่จูบกับลูบๆ คลำๆ นิดหน่อย  ไม่บอบช้ำสักเท่าไหร่หรอก  เธอปลอบใจตัวเอง

แองจียิ้มกว้าง  หน้าทะเล้น  งัดปลายคางเม็กขึ้นด้วยปลายนิ้วชี้  แต่ไม่ได้ทำอะไร  เพราะเม็กถลึงตาใส่เธอเหมือนพร้อมจะกัดได้ทุกเมื่อ

"ที่ฉันจะบอกคือ  ถ้าคุณชอบฉันมากกว่าเลตัน  และถ้าคุณยอมให้ฉันได้อย่างที่ฉันอยากได้  คุณจะต้องยอมรับความเสี่ยงนั้นเอง  ฉันจะไม่รับผิดชอบความเสียใจของคุณเวลาที่ฉันไม่อยากได้คุณแล้ว  เข้าใจไหมคะ"

เม็กยืนนิ่งเหมือนถูกสาปให้กลายเป็นหิน  ได้แต่ปล่อยให้แองจีจูบเธอจนพอใจ  และมองแผ่นหลังผู้หญิงผมบลอนด์ที่เดินออกไปพร้อมถ้วยของหวานที่เธอตั้งใจเทให้เลตันกิน

นี่เธอเป็นลูกแกะไปแล้วหรือไง       


............................................


เอาใจช่วยลูกแกะด้วยนะคะ   :02: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

17 พฤศจิกายน 2019 เวลา 10:12:32
 :11:เกรงว่าจะเป็นหมาป่าในชุดแกะซะมากกว่ามั้ง
แสดงความคิดเห็น