web stats

ข่าว

 


Cheating On You - บทที่ 8 (Don't) Let Me Go

โพสต์โดย: anhann วันที่: 15 พฤศจิกายน 2019 เวลา 10:08:21 อ่าน: 569



บทที่ 8 (Don't) Let Me Go





เลตันรั้งสะโพกผู้หญิงตรงหน้าไว้ไม่ให้ถอยหนี  เธอยังกินไม่อิ่ม  แม้ว่าเรียวนิ้วแข็งแรงจะเกี่ยวเส้นผมเธอ  ดึงมัน  กระชากมันจนหลุดติดมือไปหลายเส้นแล้ว  เธอแยกเรียวขาขาวซีดออกให้กว้างขึ้นและสอดนิ้วเข้าไปใจกลางกลีบดอกไม้ให้อีกฝ่ายสะดุ้งเฮือกก่อนจะขยับสวนทางมาพร้อมกับครางเสียงหลง  ความชุ่มฉ่ำที่เธอรู้สึกบ่งบอกว่าร่างกายหล่อนพอใจกับมันแค่ไหน  ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ดีว่าสำหรับหัวใจมันไม่พอ

"เล  ที่รัก  มานี่"  แองจีเรียก  ประคองหน้าเลตันขึ้นมาหา  จูบซับหยาดน้ำแห่งความใคร่ออกจากปากและใบหน้าให้แทนคำขอบคุณที่ช่วยให้เธอมีความสุขสุดยอด  สองขาเราก่ายเกยกัน  เธอขยับตัวให้ตรงนั้นของเราสัมผัสกัน  เลตันพ่นลมหายใจอยู่ในปากเธอ  สีหน้าดูทรมานมาก

"แรงอีกก็ได้  เล"

เลตันทำตามคำบอกอนุญาต  ไม่นานเธอก็รู้สึกได้ถึงเอนดอร์ฟินซาบซ่านไปทั่วร่างอีกครั้ง  เซ็กซ์ระหว่างเรามันดีเสมอ  แต่มันคงดีกว่านี้  ถ้าเธอไม่ต้องการคนอื่นอีก  และเลตันไม่ใช่เพื่อนที่โตมาด้วยกันจนเหมือนเป็นครอบครัวมากกว่าคนรัก  เธอรู้สึกเหมือนมีเซ็กซ์กับฝาแฝดของตัวเองเวลานอนกับเลตัน  เธอรู้ว่าลึกๆ เลตันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน  เวลาเรามีอะไรกันแบบนี้  มันเหมือนเราทำไปตามความเคยชินมากกว่า

เซ็กซ์มันดี  แต่มันไม่อิ่มใจ...

"เธอยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ  ทำไมไม่อยู่กับเม็ก"  แองจีถาม  ก่ายตัวเลตันที่นอนทับเธออยู่ราวกับเป็นตุ๊กตาหมี  พลางลูบแผ่นหลังที่มีแต่มัดกล้ามเนื้อสวยงามอย่างเพลิดเพลิน  เลตันส่งเสียงรำคาญ  คงไม่อยากตอบคำถาม  ไม่ใช่หงุดหงิดที่เธอชอบลูบไล้เนื้อตัว  เลตันชอบสกินชิพ  ชอบให้เอาใจ  ชอบเซ็กซ์  อาจเพราะเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวมาตลอดตั้งแต่พ่อมาตายตามแม่ไปอีกคน  เธอเป็นห่วงเลตัน  กลัวคนจะรู้ปมนี้และใช้ประโยชน์จากมัน  บางครั้งเธอก็ต้องยื้อเลตันเอาไว้ไม่ให้ไปยุ่งกับใครที่ไม่น่าไว้ใจ  แต่ตอนนี้เหมือนจะมีคนที่ไว้ใจได้เข้ามาแล้ว  น่าเสียดายที่เลตันจีบใครไม่เป็น  เลยได้แต่หงุดหงิดและมาลงเอากับเธออยู่แบบนี้

"เขาไม่พูดกับฉัน"  เลตันตอบ  ซุกไซ้ซอกคอคู่หมั้นแต่ในนามที่ยอมให้เธอขยำหน้าอก  ลูบคลำได้ตามแต่ใจ  "อีกทีนะ  ปริ๊นเซส"

"ไม่ต้องมาขอ  เธอเอาไปแล้ว"  แองจีว่า  กดปลายนิ้วกับกล้ามเนื้อแข็งๆ บนแผ่นหลังเลตันที่กำลังจะทำให้เธอถึงสวรรค์รอบสาม  และอาจมีครั้งที่สี่ถ้าเลตันยังไม่หายโมโห  พอหงุดหงิดมาทีไรเธอเจ็บตัวทุกที  วันนี้เธอก็ต้องแคนเซิลนัดกับกิ๊กที่คุยๆ กันอยู่  ลองเจอแบบนี้เธอคงไม่มีปัญญาจะไปเตร่ที่ไหนได้แน่  แค่ลุกจากเตียงให้เป็นปกติได้ก่อนก็แล้วกัน  เมื่อเช้าเธอไปทำงานสายก็เพราะเจ้าตัวดีนี่แหละ 

ถ้าเธอจะบอกว่าไม่อยากแต่งงานกับเลตันเพราะแบบนี้จะผิดไหม  ไม่หรอก  เธอเองก็เหงาเวลาเราไม่ได้กอดกัน  ระหว่างเรามันซับซ้อนจนไม่รู้จะอธิบายให้ใครฟังได้อย่างไร 

"ทำไมเธอไม่แต่งงานกับฉัน  แองจี"  เลตันถาม  เป็นคำถามเดิมๆ ที่ถามมาตั้งแต่เราจำเป็นต้องหมั้นกันเพราะพ่อแม่บังคับ 

แองจีลุกขึ้นนั่ง  รับแก้วไวน์แดงที่เลตันส่งให้มาดื่ม  ดึงให้นั่งด้วยกัน

"เธออยากแต่งจริงหรือเปล่า  เธออยากอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต  หรือเธอแค่เหงา  อยากมีคนอยู่ด้วย  หรือแค่อยากมีคนไว้คอยรองรับอารมณ์เธอแบบที่ฉันทำได้  ตอบตัวเองให้ได้ก่อนสิ"

เลตันขมวดคิ้วครุ่นคิดขณะจิบไวน์  แล้วผ่อนคลายลงเมื่อแองจีจูบซอกคอ  เธอใช้มือข้างที่ว่างลูบศีรษะสีบลอนด์ทองของคนที่พยายามเอาใจเธออยู่  แองจีคงอยากให้เธอเลิกหงุดหงิดสักที  และจะได้กลับบ้านไป

"เธอชอบเม็ก  แล้วจะมาแต่งกับฉันทำไม  หืมม์?"  แองจีกระซิบขณะขบเม้มลำคอเลตันที่เอนศีรษะให้เธอสัมผัสอย่างเต็มใจ  "ถ้าแค่ชอบเรื่องที่เราทำกันอยู่  มันไม่พอให้เราแต่งกันได้หรอกนะ  รู้ไหม"

"เพราะเธอไม่ได้รักฉัน...  เธอแค่สงสารที่ฉันต้องอยู่คนเดียวในโลก"

"เธอไม่เคยอยู่คนเดียวสักหน่อย  เล  ฉันอยู่กับเธอตลอด  ฉันไม่เคยทอดทิ้งเธอ  ฉันรักเธอ  แต่..."

"แต่เราอยู่ด้วยกันไม่ได้"  เลตันพูดต่อให้  จ้องตาสีฟ้าที่มีน้ำใสๆ วาวขึ้นมา  "อย่าร้องไห้เพราะสงสารฉัน  แองจี  เธอไม่ได้รักฉันหรอก  เธอรักตัวเองที่สุด  เธอไม่อยากมีพันธะ  เธออยากได้คนทั้งโลก  อยากให้ทุกคนมาสยบอยู่แทบเท้าเธอ  เธอชอบทรมานฉัน  เธอเกลียดฉัน"

"อึ๊บฉันแรงๆ เล  เอาให้หายโกรธ  ไม่หายก็ไม่ต้องหยุด  ตกลงไหม"

"ยายบ้า"

แองจียิ้ม  รู้ว่าเลตันเริ่มหายงี่เง่าแล้ว  เธอหยิกสองแก้มของเลตันอย่างมันเขี้ยว  อีกฝ่ายจึงยิ้มออกมาหน้าแดงแต่ยังพยายามทำเก๊ก  เธอกอดรอบคอเลตันที่กอดเอวเธอกลับมา  ความผูกพันของเรามันไม่เหมือนใคร

"ถ้าเธอชอบเขาก็ต้องบอกเขานะ  รู้ไหม  ถึงเขาชอบคนอื่นอยู่ก็อย่าเพิ่งยอมแพ้  พยายามหน่อยสิ"

"แต่คนอื่นนั่นคือเธอนะ  เขาชอบเธอ  เขาไม่ได้สนใจฉันแบบนั้น"

"ฉันก็ชอบเขา  แต่ถ้าเธอถามว่า  ถ้าได้มาแล้วฉันจะทำยังไง  มันคงไม่ต่างจากคนอื่น  เธออยากให้เขาโดนฉันทำแบบนั้นหรือเปล่าล่ะ  ถ้าไม่ก็หาวิธีหยุดมันซะ  ฉันไม่รับประกันหรอกนะว่าฉันจะไม่ทำ  บอกไว้ก่อน"

"เธอมันใจร้าย"

"ฉันแค่ชอบผู้หญิงสวยๆ  และเม็กก็สวยควรค่ากับการชื่นชม"

"เมียฉันเป็นผัวคนอื่น"  เลตันพูดขำๆ  อารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว  แองจีหอมแก้มเธอและกอดเธอแน่นขึ้น  เธอลูบผิวขาวซีดอย่างทะนุถนอม  สื่อสารความในใจกันด้วยสัมผัส

"ถ้าฉันกลับไปแล้ว  จะมีใครมาที่นี่อีกไหม"

"เราตกลงกันแล้วนะ  เล  ห้ามถาม"  แองจีท้วง  เธอคงดันเลตันออกห่าง  ถ้าเจ้าคนเจ้าเล่ห์ไม่ได้กำลังทำอะไรกับช่วงล่างของเธออยู่  เธอกดสะโพกตัวเองลงให้มันถลำลึกเข้ามาและค่อยๆ โยกตัวให้เข้าจังหวะกัน  ถ้าอยู่กับเลตัน  เธอจะเป็นฝ่ายรับตลอด  ซึ่งเธอก็ชอบมันด้วย

"เม็กตัวเล็ก  อย่าทำรุนแรงละ  รู้ไหม"

"เงียบ  แองจี  อย่าพูดถึงคนอื่นเวลาเอากับฉัน"  เลตันดุ  ดึงสะโพกแองจีเข้าหาตัวและกระแทกมันเข้าไปแรงๆ  ของเสมือนจริงนั่นคงฟิตอยู่ในตัวคู่หมั้นของเธอ  แองจีจึงทำหน้าจุกจนเธอต้องถอยออกมา  แต่แองจีกดหลังเธอให้เข้าไปใหม่  ทั้งที่หน้าแดงและเหงื่อแตกซิก

"ทำไมเราสองคนถึงต้องทำอะไรให้ยากแบบนี้ด้วยนะ"

"นั่นสิ"  แองจีเห็นด้วย  ดันตัวเลตันให้นอนลงและเป็นฝ่ายขย่มตัวบนร่างอีกฝ่าย  ชอบสายตาเลตันที่มองขึ้นมาหาเธอแบบนี้ 

"ค้างนี่ไหม  เล"

"โอเค"  เลตันกระซิบ  จูบตอบแองจีที่ทำให้เธอคลุ้มคลั่งได้เสมอ

.............................................

เลตันไม่กลับบ้าน  เม็กคิดไว้แล้วแต่ไม่วายผิดหวัง  เธอนอนรอฟังเสียงเลตันกลับมาบ้านทั้งคืนจนกระทั่งผล็อยหลับไป  เธออยากจะขอโทษที่ทำตัวงี่เง่าใส่  เลตันมาเยี่ยมเธอที่ห้องแองจีที่อนุญาตให้เธอนอนพักได้  แต่เธอไม่พูดด้วยสักคำแล้วเลตันก็ออกไป  หลังจากนั้นเธอก็ไม่เจอเลตันอีกเลย  เพราะเธอกลับบ้านมาก่อนด้วย  คิดว่าเลตันไม่น่าจะไปไหน  ยังไงก็ต้องกลับบ้าน  ที่นี่ก็เป็นบ้านเลตัน  นั่นแหละที่เธอคิดผิด

วันนี้เธอตื่นสาย  เป็นวันแรกที่ตื่นมาแล้วไม่เจอโน้ตบนประตูตู้เย็น  ไม่มีอาหารเช้ารอเธออยู่ในกล่องทัปเปอร์แวร์  ใช่ว่าเธอหาอะไรกินเองไม่ได้  แต่มันไม่วายเหงานิดหน่อย  อพาร์ตเมนต์นี้มันใหญ่เกินไปที่จะอยู่คนเดียว

เธอไม่อยากไปทำงาน  อยากลาป่วยต่ออีกวัน  แต่เธอหายแล้ว  แค่นอนพักในห้องแองจี  ตื่นมาก็ไข้ลดและหายปวดหัว  แถมเพจยังส่งอีเมลมานัดให้ไปถ่ายรูปสำหรับโฆษณาแอ็คโคร โยคะด้วย  แองจีสั่งมาหลายวันแล้ว  ถ้าเธอเบี้ยวงานละก็  แองจีจะโกรธ  และเพจก็คงจะซวยด้วย

เม็กเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า  พุ่งตรงไปหาล็อกเกอร์ตัวเอง  ลืมดูไปว่าวันนี้ทำไมห้องมันโล่งๆ  ไม่มีคนอื่นอยู่เลย  เธอคงมาสาย  คนอื่นๆ เลยไปทำงานกันหมดแล้ว  ก็ดีแล้ว  เธอจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าได้อย่างสบายใจ

เธอสอดกุญแจเข้าล็อก  จิ้มรหัส  ขณะเปิดก็ลุ้นว่าจะเจออะไรอีก  ถึงแองจีจะสารภาพเรื่องสบู่แล้ว  แต่เรื่องจดหมายแปลกๆ กับคนที่คอยสะกดรอยตามเธอ  ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร  ดังนั้น  เธอจะชะล่าใจไม่ได้

ไม่มี...  เม็กถอนใจโล่งอก  จากนั้นก็จึงเริ่มรื้อกระเป๋ากีฬา  เอาชุดที่จะเปลี่ยนกับชุดไปรเวทออกมา  ระหว่างกำลังจะใส่เสื้อกีฬาทับสปอร์ตบราซึ่งจำเป็นต้องใส่ประจำ  เม็กก็ชะงักเพราะรู้สึกว่ามีคนมายืนข้างหลัง  แต่พอเห็นมือที่ยันประตูล็อกเกอร์อีกตู้  เธอก็พอจะโล่งใจได้  เธอจำมือกับลำแขนแบบนี้ได้  และกลิ่นที่ให้ความรู้สึกปลอดภัย 

เม็กขบปากตัวเอง  อยากหันไปถามว่าเมื่อคืนทำไมทิ้งเธอไว้ให้อยู่คนเดียว  แต่ก็รู้ดีว่าเธอเองที่ไล่ให้เลตันไป  ตอนนี้จะมาพูดอะไรได้อีก

"จะมาตามไปถ่ายรูปเหรอ  รอแป๊บนะ"

"ไม่ต้องรีบ"  เลตันกระซิบ  เม็กขนลุก  เพราะลมหายใจร้อนๆ ที่พ่นใส่ลำคอเมื่อเลตันก้มลงพูดด้วย  เธอตัวแข็งอยู่แบบนั้น

"ใส่เสื้อสิ  ไม่หนาวหรือไง"

เม็กตกใจ  เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอมีแค่สปอร์ตบราบนตัว  เธอจึงรีบคว้าเสื้อกีฬามาสวม  แต่เพราะรีบเกินไปเลยใส่ไม่ได้สักที  ได้ยินเสียงคนข้างหลังถอนใจก่อนที่จะมาช่วยเธอใส่เสื้อให้เหมือนเด็กๆ  แถมยังดุเธอด้วย

"อยู่นิ่งๆ  ยกแขนขึ้นมาด้วย"  เลตันสั่ง  จับเม็กใส่เสื้อเหมือนแต่งตัวให้เด็กสองขวบ  ยกเว้น  เผลอลูบแผ่นหลังบางและเอวคอดเวลาจัดเสื้อให้  ใจเธออยากจะทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำ  แต่เม็กคงตกใจกลัวเธอแน่ๆ

"เสร็จแล้ว"

"ขอบคุณ"  เม็กพูด  ห่อไหล่จนตัวลีบเล็ก  เสื้อกีฬามันรัดรูป  ปกติเธอคงไม่อายเท่าไหร่  มันเป็นเรื่องปกติของผู้หญิงที่ต้องมีหน้าอก  แต่เพราะรู้ว่าเลตันมองมัน  เธอจึงรู้สึกอายขึ้นมา  เธอก็เคยอยากจ้องของเลตันบ้าง  หากก็อายเกินไปที่จะทำ  เพราะเธอรู้ว่าเลตันไม่เคยอาย  ตอนมาอยู่ด้วยกันใหม่ๆ เธอยังเคยกรี๊ดตอนเลตันเดินโทงๆ ออกมาจากห้องน้ำบ่อยๆ

"งั้นไปรอข้างนอกนะ"

"เดี๋ยว!"  เธอเรียก  รีบหันหลังมาคว้าชายเสื้อเลตันเอาไว้  อีกฝ่ายสวมเสื้อยืดสีขาวที่มีตราสกรีนบนอกว่า  Phenomenal 

"ว่าไงคะ  ตัวเล็ก"

เม็กจั๊กจี้หัวใจทุกทีเวลาเลตันเรียกเธอแบบนี้  มันแตกต่างจากตอนอยู่กับแองจีอย่างกับพลิกฝ่ามือ  มันตื่นเต้นน้อยกว่า  แต่อบอุ่นมากกว่า

"เอ่อ... คือ  คืนนี้..."

"คืนนี้ฉันไม่ไปไหน  แล้วเธอล่ะ"  เลตันพูด  หันมาหาเม็กเต็มตัว  จับมือเล็กๆ ที่ดึงชายเสื้อเธออยู่ให้คลายออก  แต่ไม่ได้ปล่อยมือออกไป

เม็กส่ายหน้า  หน้าหงอยไม่รู้ตัวจนกระทั่งเลตันเอาอีกมือมาลูบหัว  มองเธอด้วยสายตาเหมือนอยากจะปลอบขวัญ

"เธอทิ้งฉันไว้คนเดียว" 

ในที่สุดมันก็หลุดปากออกไป  แล้วเลตันก็ทำหน้าตกใจ  แต่ต่อมาก็กลับยิ้มเหมือนพอใจมาก  จากนั้นก็ดึงเธอเข้าไปกอด  โยกตัวไปมาพาเธอให้โยกไปด้วย  เหมือนจะโอ๋เด็กเล็กๆ แบบเดียวกับที่แองจีเคยทำ

สองคนนี้เหมือนกันมากอย่างกับฝาแฝด 

"ฉันไม่ใช่เด็กสองขวบนะ"  เม็กพูด  หงุดหงิดไม่จริงจัง  แอบหยิกหลังเลตันไปแรงๆ จนอีกฝ่ายร้องซี้ดและดิ้นหนี  ผละออกไปยืนลูบหลังตัวเองพร้อมกับมองเธออย่างตัดพ้อ

"จะไปไหนก็ไปเลย  ฉันไม่ง้อหรอก"

"ง้อหน่อยสิ  สักนิดก็ได้"  เลตันพูดเสียงอ่อย  ทำปากยื่นน้อยๆ เมื่อเม็กสะบัดหน้าให้  เธอจะเข้าไปหา  แต่คนตัวเล็กก็ถอยหนี  ทำท่าราวกับเธอเป็นตัวเชื้อโรค  หากเม็กไม่ยิ้มเหมือนขำเธอ  เธอก็คงจะเศร้าจริงๆ ไปแล้ว

"ไปทำงานดีกว่า  ไม่อยากพูดกับเธอแล้ว"  เม็กพูด  หันไปหยิบของใส่ล็อกเกอร์  เอาออกมาแต่โทรศัพท์มือถือ  เสร็จแล้วก็ล็อกล็อกเกอร์  หันมาก็ยังเจอเลตันยืนรออยู่  ไม่รู้จะทำยังไงดี  จึงเดินไปด้วยกัน

ระหว่างทางเราไม่ได้พูดอะไรกันเลย  เม็กมัวแต่คิดว่าเธอจะทำยังไง  ถ้าเจอแองจี  ซึ่งก็ต้องเจออยู่แล้ว  เธอไม่มีทางหนีคนคนนั้นพ้น  เพราะที่นี่เป็นของแองจีและของเลตันด้วย  นอกจากเธอจะลาออกและย้ายออกจากบ้านของเลตัน  นั่นเป็นเรื่องที่ไกลตัวมาก  เธอไม่อยากไป...

เราสองคนพากันเดินเข้าห้องเรียนโยคะของเธอ  คาบนี้ไม่มีคนเรียน  จึงเป็นเวลาที่นัดกับเพจเอาไว้  เพจจะเป็นคนถ่ายรูปให้พวกเธอ  ซึ่งจะมีคนร่วมสังเกตการณ์ด้วย  แน่นอนว่าแองจีเป็นหนึ่งในนั้น  และครูเจเน็ต 

พอเข้าห้องไปก็เจอพวกเขารออยู่แล้ว  แองจีกำลังจัดแสงให้เพจแบบที่เคยทำทุกครั้งที่จะมีการถ่ายภาพประกอบสื่อการสอนหรือลงโฆษณา  เพราะจะได้ถูกใจเลยทันทีไม่ต้องมาแก้อีก  แองจีเป็นคนแบบนี้  ถ้าเป็นงานเมื่อไหร่  จริงจังมาก  เธอเคยเห็นพนักงานบางคนโดนแองจีดุด้วย  เจ้าหล่อนแทบจะร้องไห้อยู่ตรงนั้นเลย  แต่เธอไม่เคยเจอแองจีดุหรอก  มีแต่คอยโอ๋ 

นั่นคงเป็นสาเหตุให้ใครๆ ต่างหมั่นไส้เธอ

"เม็ก  มาพอดีเลย" 

เม็กพยายามยิ้มให้แองจีตามปกติ  หากในใจสั่นไหว  ไม่กล้าสบตาคนที่ขโมยจูบเธอไปเมื่อวานและยังสร้างความสับสนให้เธออยู่ไม่เลิก  หันไปทางเลตัน  รายนั้นก็ทำไม่รู้ไม่ชี้  ไม่เหมือนคนที่เพิ่งไปนอนค้างด้วยกันมา

แต่สองคนนี้ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว  ทำเหมือนไม่ได้เป็นอะไรกันเวลาอยู่ที่ทำงาน  พวกเขาแยกเรื่องส่วนตัวกับงานได้ชัดเจน  ซึ่งเธอคงทำไม่ได้

"มานี่ค่ะ  เอาท่าไหนก่อนดี"  แองจีถาม  จับแขนเม็กให้ไปหาตัวเอง  พลางพยักหน้าเรียกเลตันมาด้วย  และส่งสายตาไปบอกเพจให้เตรียมตัวไว้  ส่วนครูเจเน็ตไม่จำเป็นต้องสั่ง  เพราะมีหน้าที่มอง  คอยเช็กความปลอดภัยและให้คำปรึกษาเท่านั้น

"เริ่มจากท่าง่ายๆ ก่อนก็แล้วกันค่ะ"  เม็กตอบ  ดีใจที่ตัวเองทำตัวเป็นมืออาชีพได้  แม้จะโดนคนที่ชอบจับแขนอยู่แบบนี้  คงเพราะเลตันอยู่ที่นี่ด้วย  เธอแอบดึงชายเสื้อเลตันจากด้านหลังให้อุ่นใจ

"ท่าต้นไม้คู่  อินฟินิตี้  ทวิสต์  Thick Tree Pose  Child Cobra  และซุปเปอร์แมน  จากนั้นค่อยๆ ยากขึ้น  เป็น Double Down Dog  และอื่นๆ"

"อืม  เยอะเหมือนกันนะ  แต่เราไม่เอาทั้งหมดได้ไหม  เลือกท่าเจ๋งๆ แต่ให้ดูไม่ยากมาสักสองสามท่า"  แองจีพูด  มองเม็กและเฉไปทางเลตันที่ยักไหล่กลับมาอย่างไม่คิดมาก

"เลตัน"  เม็กหันไปถามความเห็นคนที่ต้องเล่นคู่กับเธอ  เราจะต้องเล่นให้ประสานกัน  ไว้ใจกัน  ถึงจะเล่นได้  และท่าทางออกมาสวยงาม

"เลือกสิ  ฉันเล่นอะไรก็ได้"  เลตันตอบ  เห็นเม็กหน้าบูดก็ยิ้ม  และยอมออกความเห็น  "งั้นเอาท่าเบสิกสองท่า  กลางๆ หนึ่ง  ยากสองท่าละกัน  ท่าต้นไม้คู่  Child Cobra  ซุปเปอร์แมน  Double Down Dog และ Flying Bow  ตกลงไหม"

"อืม  ก็โอเคนะ  ทำการบ้านมาดีนี่เลตัน  รู้จักท่าพวกนี้ด้วย"  แองจีพูด  พลางลูบคางตัวเอง  ไม่จำเป็นต้องบอกใครว่าเธอคุยกับเลตันที่บ้านมาแล้ว  และเลตันบอกเธอว่าเม็กบอกเองว่าจะเลือกท่าพวกนี้

"งั้นเตรียมตัวกันเลยละกัน  ต้องยืดเส้นยืดสายกันก่อนใช่ไหม  งั้นก็ตามสบายเลย  พร้อมเมื่อไหร่ก็บอก" 

เม็กมองหน้าเลตันเมื่อถูกปล่อยทิ้งให้ทำสมาธิกันอยู่ลำพังสองคน 

"เธอพร้อมไหม"  เม็กถามขึ้นขณะเริ่มวอร์มอัพ  เลตันก็ทำด้วย

"ฉันเพิ่งสอนมาแล้วคลาสหนึ่ง"  เลตันตอบ  เหมือนจะบอกว่าไม่มีปัญหาอะไรกับร่างกายของตน

"อืม  ลืมไปว่าเธอมีพื้นฐานยิมนาสติก"  เม็กพูด  เห็นเลตันจ้องหน้าก็นึกได้ว่า  เธอฟังเรื่องนี้มาจากแองจี  และไม่ได้เล่าให้เลตันฟังว่าโดนนินทา 

"เอ่อ... ก็มีคนบอก..."

"มีอยู่คนเดียวแหละที่รู้เรื่องนี้"  เลตันพูดปลงๆ  ชำเลืองมองแองจีที่คุยกับเพจและครูเจเน็ตอยู่  แล้วจึงหันมาหาเม็กที่ทำหน้าเจื่อนๆ  "เม้าท์ฉันกันใช่ไหม  เวลาอยู่ด้วยกันน่ะ"

"เปล่าสักหน่อย  แค่เล่าสู่กันฟัง"  เม็กอ้าง  กำลังจะพูดอะไรอีกก็ถูกดึงแขนไปเสียก่อน  แต่เธอไม่ได้ดิ้นหนี  เพราะเลตันส่งสัญญาณทางสายตาบอกให้เธอเริ่มเล่นท่าพื้นฐานที่เราเคยซ้อมมาด้วยกัน  เป็นท่าที่เราจับมือกันและต่างคนต่างเอนหลังลงโดยที่เท้ายังอยู่กับที่  จากนั้นก็เปลี่ยนจากยืนมาเป็นนั่งกับพื้น  มือยังไม่ปล่อย  เอาสองเท้ายันกันไว้และเอนตัวห่างจากกัน

"เพจ  ถ่ายวิดีโอไว้แล้วใช่ไหม"  เสียงแองจีสั่งงาน  เม็กใจเต้นตึ้กตั้ก  แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนบันทึกภาพระหว่างการสอนหรือซ้อม  แต่ทุกครั้งเธอก็ไม่วายตื่นเต้น  เธอก็ลืมไปว่าเพจจะต้องถ่ายวิดีโอและภาพนิ่งของเราตั้งแต่เริ่มวอร์มอัพร่างกายเลย  เพราะไม่ใช่ทุกภาพจะออกสื่อได้  มันต้องไปถูกคัดและตัดต่ออีกที

"เหงื่อเธอออกเยอะจัง  ระวังมือลื่น"  เลตันกระซิบเตือน  เพราะมือเม็กเริ่มเลื่อนหลุดจากเธอทีละน้อยแล้ว  "ไหวหรือเปล่า  เม็ก"

"วะ  ไหวสิ"  เม็กติดอ่าง  ดูท่าว่าเธอจะตื่นเต้นมากเกินไปเสียแล้ว

"ถ้าไม่ไหวก็บอก  อย่าฝืน  มันอันตราย"

"ไม่เป็นไรหรอก  เธออยู่ทั้งคน" 

เลตันอมยิ้ม  ดีใจที่เม็กไว้ใจเธอ

"งั้นก็เลิกกลัวได้แล้ว  ฉันจะซัพพอร์ตเธอเอง"

"แน่ละ  เพราะเธอจะเป็นฐาน  ตัวฐานจะต้องแข็งแรง"  เม็กพูดยิ้มๆ  ถ้านี่ไม่ใช่เลตัน  เธอคงไม่กล้ารับปากแองจีจะสอนคอร์สนี้แน่  ถ้าลองเธอไม่ไว้ใจใครแล้ว  เธอก็ไม่สนิทใจที่จะใกล้ชิดด้วย  แม้จะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน

ผู้ชายไม่ต้องพูดถึง

แม้ว่าพวกผู้ชายจะเหมาะกับการเป็นฐาน (Base) ให้ฟลายเยอร์ (ผู้เล่นที่อยู่กลางอากาศ) มากกว่า  เพราะน่าจะแข็งแรงมากกว่าผู้หญิงด้วยกัน  แต่เธอยังเชื่อว่าเลตันแข็งแรงพอจะรับน้ำหนักตัวผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอได้

แล้วเธอก็ไม่ยอมให้ผู้ชายที่ไหนมาจับตัวเธอแบบนี้หรอก  มันใกล้เกินไป  โดยเฉพาะ  Flying Bow

"โห  เม็ก  ตัวอ่อนมาก"  เพจพูดอย่างตื่นเต้นทั้งที่มองทั้งสองผ่านทางเลนส์กล้อง  ขณะที่แองจีกับเจเน็ตหันไปปรึกษากันว่าท่านี้ใช้ได้หรือยัง

"พอแล้วเลตัน  ค่อยๆ งอขาลงให้เม็กลง  นานไป"  แองจีสั่ง  จะเข้ามาช่วยจับ  กลัวเม็กจะหล่น  แต่เจเน็ตเอ่ยห้ามเอาไว้  เพราะอยากให้ถ่ายแค่เทคเดียวผ่าน  ถ้าแองจีไปช่วยจับ  เม็กกับเลตันจะต้องเล่นท่านี้ใหม่อีกครั้งเพื่อให้เพจถ่ายท่าจบใหม่ให้สมบูรณ์กว่านี้

"โอเค  เยี่ยม  ท่าต่อไป"  เจเน็ตเข้ามาพูดแทนแองจีเมื่อเม็กกลับมายืนตรงได้แล้ว  "ดับเบิ้ลดาวน์ด็อก"

"เอ่อ  ทำไมเราไม่เริ่มจากท่าง่ายๆ ก่อนคะ"  แองจีแย้งขึ้นมา  เธอสะกิดใจตั้งแต่เม็กเริ่มตั้งท่านี้เป็นท่าแรกแล้ว

"เม็ก  ว่ายังไงล่ะ"  เจเน็ตถามเม็ก  เพราะเชื่อว่าอดีตลูกศิษย์คงมีเหตุผลที่ดีพอในการจะเลือกว่าจะทำท่าไหนก่อน

"เพราะตอนนี้ฉันกำลังตื่นเต้นสุดๆ อยู่ค่ะ  ต้องทำอะไรให้มันหายเกร็งด้วยการใช้วิธีเกลือจิ้มเกลือ"  เม็กตอบ  เจเน็ตยิ้ม  เลตันก็เบนหน้าไปขำทางอื่น  ส่วนแองจีกับเพจมองเธอตาปริบๆ อย่างเหลือเชื่อ

"ก็คล้ายๆ กับการผลาญพลังงานน่ะค่ะ"

"เป็นการใช้อะดรีนาลีนให้เป็นประโยชน์"  เลตันเสริมให้เมื่อเห็นว่าเม็กคงอธิบายไม่เป็น  "ใช่ไหมคะ  ครูเม็ก"

"ค่ะ  ตามนั้น"  เม็กตอบยิ้มอายๆ  ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นอย่างนี้  ชอบทำแบบนี้  นอกจากเลตัน  เพราะเราอยู่ด้วยกันมาสองปีแล้ว  เลตันก็งงกับเธออยู่เหมือนกัน  ช่วงแรกๆ  แต่ต่อมากลับเข้าใจเธอมากกว่าตัวเธอเสียอีก

"โอเค  งั้นก็ตามแต่ถนัดละกัน  ฉันไม่ยุ่ง" แองจีโบกมือและถอยห่าง

แล้วการถ่ายทำก็ดำเนินต่อไปจนจบทุกท่า  ทว่า  เจเน็ตกลับเสนอให้มีท่าแถมมาอีกท่า  ซึ่งจะโชว์ความเก่งกาจของครูฝึกได้อย่างดี  เม็กลังเล  มองหน้าเลตันก่อน  หลังจากตกลงกันได้แล้วจึงเริ่มทำตามที่ครูเจเน็ตคอยพากย์อยู่ใกล้ๆ

แต่ทว่า  ขณะที่เม็กแอ่นหลังอยู่บนอากาศ  ก้นอยู่บนสองเท้าเลตันที่ยืดขาจนสุด  แล้วเธอกำลังจะอ้อมมือไปดึงข้อเท้าข้างหนึ่งที่ห้อยอยู่หลังต้นขาด้านหลังของเลตัน  เธอก็รู้สึกเสียการทรงตัวและเริ่มเซ  เธอจะต้องหล่นแน่ๆ  ถ้าแองจีไม่เห็นและก้าวยาวๆ สองก้าวมาถึงตัวและช้อนตัวเธอไว้ได้ทันเวลา  พร้อมกับที่เลตันหดขาลงและจับไหล่ทั้งสองของเธอไว้พอดี

"พอก่อน  เพจ!"  แองจีสั่งเฉียบขาด  เพจที่หน้าตาตื่นอยู่จึงรีบกดหยุดบันทึกเทปทันที 

"เป็นอะไรหรือเปล่า  เม็ก"

"ไม่ค่ะ  ไม่ได้เป็นอะไร  สงสัยทำติดๆ กันเกินไปหน่อย"  เม็กตอบ  นั่งพับเพียบอยู่กับพื้นให้แองจีกับเจเน็ตตรวจสำรวจเธอว่ามีความเสียหายตรงไหนหรือเปล่า  ขณะนั้นเธอหันไปมองเลตัน  จึงเห็นอีกคนนั่งจับข้อเท้าอยู่พอดี  ใบหน้าคมเข้มซีดขาวเป็นกระดาษ

"เล  เป็นอะไรหรือเปล่า"  เธอถาม  แต่ยังไม่ทันที่จะได้เข้าไปดูเพื่อน  แองจีก็ลุกจากเธอไปหาเลตันก่อนแล้ว

"สงสัยข้อเท้าซ้นตอนเม็กพลิกจะร่วงแน่ๆ"  แองจีสันนิษฐาน  "ฉันพาเลตันไปหาหมอก่อนนะ"

เม็กกับทุกคนในห้องต่างพยักหน้าพร้อมกัน  เพจอาสาจะช่วยพยุง เลตันไป  แต่แองจีบอกว่าไม่เป็นไรและพาไปเอง  เม็กมองตามหลัง  พูดอะไรไม่ออก  รู้สึกผิดที่เหมือนเป็นคนทำให้เลตันเจ็บตัว  จนกระทั่งเลตันหันมาส่งยิ้มสดใสทั้งที่หน้าซีดๆ ให้เธอ  และพูดโดยไม่มีเสียงกลับมาว่า...

ไม่เป็นไร  เดี๋ยวก็หายแล้ว...

"ครูขอโทษนะ  ที่ขอให้พวกเธอทำอะไรเสี่ยงๆ  ไม่น่าเลย"  เจเน็ตพูดเสียงซึม  เม็กจึงหันมาปลอบครูว่าไม่เป็นไร  เป็นเธอเองที่ร่างกายไม่พร้อม  เธอคงยังไม่หายหวัด  ทำให้มึนงงง่ายกว่าปกติ 

พอพูดแบบนั้นไปเจเน็ตจึงสบายใจขึ้นและขอตัวไปทำงานอื่นต่อ  เหลือแค่เม็กกับเพจที่ยังเก็บงานอยู่  เม็กไปช่วยเพจเก็บโคมไฟที่ใช้ส่องฉาก  เพราไม่มีอะไรจะทำ 

"เลตันไม่เป็นไรหรอก  เขาอึด  เจ็บตัวแบบนั้นประจำแหละ"  เพจพูดขึ้นเหมือนอยากให้เม็กสบายใจ  เม็กก็ยิ้มเจื่อนๆ ให้เพจสบายใจเช่นกัน

"ฉันเคยเห็นค่ะ  แต่ทุกครั้งเขาไม่ได้เจ็บเพราะฉัน"  เม็กตอบ  "ฉันขอไปห้องน้ำแป๊บนะ  แล้วจะกลับมาช่วยเก็บ"

"เอ่อ  ไม่เป็นไรค่ะ  พักผ่อนเถอะ  ฉันเก็บคนเดียวได้"  เพจพูดไล่หลังเม็กไป  แล้วเกาหัวงงๆ เมื่อคนตัวเล็กไม่แม้แต่จะหันมามองเธอ 

เดินคอตกไหล่ห่อ  หงอยๆ เหมือนลูกแมวน้อยไม่มีใครรักอย่างไรอย่างนั้นแหละ

นี่ไง  หันมาสิ  ตรงนี้มีคนอยากกอดปลอบอยู่ทั้งคนนะ  เพจได้แต่คิดอยู่ในใจ  และส่ายหน้าให้ตัวเองอย่างปลงๆ 

ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปเถอะย่ะ           


.....................................


Flying Bow



ท่าที่เม็กพลาด


Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

15 พฤศจิกายน 2019 เวลา 15:11:47
สุดท้ายได้ท่าหมาหงอย มาอีกท่านึง
แสดงความคิดเห็น