"คุณจะถือดอกกุหลาบนั้นเข้าไปด้วยจริงๆ เหรอคะ" เพลินพิณถามนับดาวเมื่อขับรถมาถึงสตูดิโอแล้ว นับดาวยังถือดอกกุหลาบไว้ไม่ยอมปล่อย
"ค่ะ ทำไมเหรอคะ"
"ไม่มีอะไร พี่แค่เป็นห่วงกลัวว่าจะมีคนสงสัย แล้วถามคุณให้ลำบากใจเท่านั้นเอง"
"ดาวไม่เห็นจะต้องลำบากใจอะไรเลย ดาวไม่สนใจคนอื่น ดาวสนใจแค่ว่าพี่เพลินเป็นคนให้ดอกกุหลาบนี้กับดาว และเป็นดอกกุหลาบดอกแรกที่ดาวรับแล้วมีความสุขที่สุด ดาวจะให้เค้าอยู่กับดาวให้นานๆ ไปกันเถอะค่ะ" บอกอย่างมีความสุขทั้งสีหน้าและแววตา ก่อนจะเดินเคียงข้างเพลินพิณเข้าไปในสตูดิโออย่างไม่หวั่นกลัว ต่างกับเพลินพิณที่รู้สึกเป็นห่วงคนรักจนขาดความมั่นใจ เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่านับดาวจะต้องถูกจับตามอง
ขณะที่ทั้งคู่เดินมาถึงทางเข้าสตูดิโอ เจอกับอ้อมใจและกิ่งฟ้าที่กำลังจะกลับกันพอดี
"อ้อม กิ่ง" นับดาวร้องเรียกอย่างดีใจ
"ดาว พี่เพลินสวัสดีค่ะ" อ้อมใจเรียกนับดาวอย่างดีใจเช่นกัน และไม่ลืมยกมือไหว้เพลินพิณ
"พี่ดาว พี่เพลินสวัสดีค่ะ" กิ่งฟ้ายกมือไหว้ทั้งสองคนเช่นเดียวกัน
"สวัสดีจ๊ะกิ่ง จะไปไหนกัน" นับดาวยิ้มให้กิ่งฟ้า พร้อมกับหันไปถามอ้อมใจ
"กลับบ้านจ๊ะ กิ่งเค้ามาวาดรูปตั้งแต่เช้าแล้ว อ้อมตามมาว่าจะมาดูดาวถ่ายละครกัน ไม่รู้นี่ว่าถ่ายกันแต่ตอนกลางคืน ทำไมมาพร้อมกันได้ล่ะเนี่ย" อ้อมใจตอบพร้อมกับถามอย่างสงสัย ท่าทีที่ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันมาเมื่อสักครู่ ดูสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ อ้อมใจทำสายตารู้ทันใส่นับดาว เมื่อเหลือบไปเห็นดอกกุหลาบสีส้มที่อยู่ในมือของนับดาว
"เอ๊...! ใครหนอให้ดอกกุหลาบสีโปรดกับนับดาว น้อยคนจะรู้นะว่านับดาวชอบกุหลาบสีส้ม ต้องเป็นคนพิเศษแน่ๆ เลย บอกเพื่อนหน่อยสิ" พลางจ้องหน้านับดาวอย่างจับผิด ยิ่งเห็นสีหน้าเขินอายของนับดาว กับสายตาที่มองไปทางเพลินพิณที่ยืนทำหน้าไม่ถูก ยิ่งทำให้คนที่ช่างสังเกตอย่างอ้อมใจ นึกรู้ขึ้นมาทันทีว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับทั้งสองคน
"อย่าทำมาเป็นพูดดี แฟนคลับดาวรู้กันทั้งนั้นแหล่ะย่ะยายอ้อมโลก มีแต่เธอเท่านั้นแหล่ะที่ไม่รู้น่ะ" แกล้งว่ากลบเกลื่อน
"จริงเหรอ ไม่จริงมั้ง บอกมา...เดี๋ยวนี้มีความลับกับเพื่อนเหรอ" คาดคั้นพร้อมกับทำท่าจะเข้าแย่งดอกกุหลาบในมือนับดาว ซึ่งเธอดูออกว่านับดาวหวงและทะนุถนอมมันมาก
"ยายอ้อมอย่าเล่นแบบนี้นะ เดี๋ยวเค้าช้ำหมดสวยกันพอดี" นับดาวต่อว่าอย่างตกใจพลางถอยหนี และปัดมือของอ้อมใจเป็นพัลวัน
"ก็บอกมาดีๆ สิ ถ้าไม่อยากให้กลีบดอกกระจายก็บอกมา" อ้อมใจเข้ายื้อแย่งอย่างเอาจริง
"พอๆ บอกก็ได้ ถอยไปก่อนอย่ามาใกล้ ดูสิช้ำหมดแล้ว ยายอ้อมโลกบ้าดาวโกรธจริงๆ นะ" นับดาวมองดูกุหลาบในมือ พลางต่อว่าอ้อมใจเสียงขุ่น
"บอกมา...!" อ้อมใจเดินเข้าหาอย่างคาดคั้น พลางยื่นมือออกไปทำท่าจะแย่งอีก
"พี่เพลินให้มา" นับดาวรีบบอกก่อนที่อ้อมใจจะเข้ามาใกล้ พลางซ่อนดอกกุกลาบไว้ด้านหลังอย่างหวงแหน ทำเอาทั้งเพลินพิณและกิ่งฟ้าที่ยืนมองทั้งสองคนอยู่ห่างๆ ตกใจกับเสียงร้องบอกของนับดาว
เพลินพิณตกใจเพราะไม่คิดว่านับดาวจะยอมบอกความจริง ส่วนกิ่งฟ้าตกใจเพราะคิดไม่ถึง มองคนนั้นที คนนี้ทีอย่างสับสน
"ว่าแล้วเชียว" อ้อมใจบอกอย่างรู้ทัน
"ว่าอะไร?" นับดาวถามกลับอย่างสงสัย
"ก็ว่าแล้วว่าต้องเป็นพี่เพลินให้ไงล่ะ เห็นช่วงหลังๆ ดูสนิทกันมากเป็นพิเศษนี่" อ้อมใจลดเสียงลงให้พอได้ยินกันแค่สองคน
"แล้วทำไมดาวกับพี่เพลินจะสนิทกันไม่ได้ล่ะ ในเมื่อเราทำงานร่วมกัน เจอกันทุกวันไม่เห็นจะแปลก" นับดาวลอยหน้าลอยตาถาม
"แปลกสิ ทำไมจะไม่แปลก อ้อมเป็นเพื่อนดาวมานานแล้วนะ แค่มองตาดาวอ้อมก็รู้แล้วล่ะ" อ้อมใจบอกยิ้มๆ ทำเอานับดาวเริ่มร้อนตัว
"รู้อะไร?"
"ก็รู้ว่าดาวกับพี่เพลินรักกัน...ใช่ไหม?" กระซิบตอบเสียงหนักอย่างคาดคั้น
"พูดอะไร" ถามเสียงสั่นหน้าเริ่มแดง
"พูดเรื่องจริงไง หลังๆ มานี้อ้อมเห็นดาวกับพี่เพลินมาพร้อมกันบ่อยๆ หรือดาวจะปฏิเสธล่ะ" ท้าทายอย่างรู้นิสัยนับดาว
"ไม่...ทำไมดาวจะต้องปฏิเสธด้วยล่ะ แล้วทำไมดาวจะต้องไปเที่ยวบอกใครต่อใครด้วยว่าดาวรักใคร หรือว่าอ้อมอยากจะบอกให้คนอื่นรู้"
"อ้อมไม่ทำแบบนั้นแน่ ดาววางใจเถอะ อ้อมก็แค่อยากจะแสดงความดีใจกับเพื่อนเท่านั้นเอง" บอกยิ้มๆ
"ขอบคุณนะอ้อม" นับดาวรู้สึกดีที่เพื่อนเข้าใจเธอ จนโผเข้าสวมกอดอ้อมใจแน่น
"กอดแน่นแบบนี้ เดี๋ยวพี่เพลินก็หึงเอาหรอก" สัพยอกเบาๆ พร้อมกับหัวเราะร่วน เมื่อเห็นนับดาวหน้าแดง
"สองคนนั้นเป็นอะไรมายืนกอดกันกลมเชียว" รุ้งระวีเดินเข้ามาร้องทัก ทำเอาทั้งคู่รีบผละออกจากัน
"อ๋อ...อ้อมแค่แสดงความดีใจกับดาวค่ะพี่รุ้ง" อ้อมใจหันไปบอก
"อ้อม!" นับดาวเรียกอ้อมใจเสียงหลงอย่างตกใจ กลัวว่าอ้อมใจจะพลั้งปากพูดบอกเรื่องเธอกับเพลินพิณออกไป
"ยินดีเรื่องอะไรจ๊ะ?" รุ้งระวีถามอย่างสนใจ
"ก็เรื่องละครที่มีคนชื่นชอบกันทั้งบ้านทั้งเมืองไง ตอนนี้นะไม่มีใครที่ไม่รู้จักนับดาวแล้วล่ะ" อ้อมใจบอกก่อนจะหันมาหลิ่วตาใส่นับดาว ทำเอานับดาวถอนหายใจอย่างโล่งอก
"อื้อ...จริงด้วย พี่ก็ดีใจที่เลือกคนไม่ผิด นะคะพี่เพลิน" รุ้งระวีเห็นด้วยกับอ้อมใจ ก่อนจะหันไปหาเพลินพิณที่ยืนใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ อยู่ไม่ไกล
"จ๊ะ พี่ว่าเราเข้าไปข้างในกันดีกว่า" รับคำก่อนจะเอ่ยชวน
"งั้นอ้อมขอตัวกลับก่อนนะคะ พอดีมีธุระไปก่อนนะคะพี่รุ้ง พี่เพลิน สำหรับเธอเรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาวยายลูกไก่ดวงที่เจ็ด" อ้อมใจขอตัวกลับ ตอนท้ายยังไม่วายหันไปบอกนับดาว ที่เพียงแค่ยิ้มให้อย่างหวั่นใจเมื่อเห็นท่าทางของอ้อมใจ ก่อนจะรีบเดินตามรุ้งระวีกับเพลินพิณเข้าไปด้านใน
"พี่คุยอะไรกันกับพี่ดาวเหรอคะ ดูท่าทางเหมือนมีลับลมคมใน" กิ่งฟ้าเอ่ยถามเมื่อพากันเดินออกมาที่รถ
"ไม่มีอะไรนี่ ก็คุยกันธรรมดา"
"ธรรมดาที่ไหน กิ่งเห็นพี่คาดคั้นเอาคำตอบกับพี่ดาวขนาดนั้น"
"หือ อะไรคาดคั้นที่ไหน" แกล้งถามเสียงอ่อน
"กิ่งไม่ได้หูหนวกตาบอดนะคะ พี่ดาวกับพี่เพลินเค้ากำลังคบกันเหรอคะ" ถามเสียงอ่อนตอนท้าย อ้อมใจรู้สึกใจหายเมื่อได้ยินคำถามนั้น หันมาหาอย่างเป็นห่วงความรู้สึกของกิ่งฟ้า กลัวว่าเธอจะเสียใจเมื่อรู้ความจริง
"บอกความจริงกิ่งมาเถอะ กิ่งไม่บอกใครหรอกน่า" รุกเร้าเอาคำตอบ
"ไหนว่าไม่ได้หูหนวกตาบอดไง แล้วยังจะมาถามพี่อีกทำไมล่ะ" แกล้งโยกโย้
"กิ่งก็แค่อยากให้แน่ใจเท่านั้นเอง ถ้าพี่ไม่อยากพูดพยักหน้าก็ได้ ที่กิ่งเข้าใจว่าเค้าสองคนคบกันเป็นความจริงใช่ไหม"
"เอ่อ..." อ้อมใจมองหน้ากิ่งฟ้าอย่างลำบากใจ ลำคอตีบตันขึ้นมาทันที ในที่สุดเธอก็พยักหน้าให้อย่างไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้ อย่างน้อยๆ กิ่งฟ้าจะได้ตัดใจเสียตั้งแต่วันนี้
"กิ่งว่าแล้ว ต้องเป็นแบบนี้" กิ่งฟ้าเอ่ยเสียงแผ่ว เธอสงสัยมานานแล้ว เวลาที่เพลินพิณมองนับดาว มันมีแววบางอย่างที่บ่งบอกถึงความพิเศษ ซึ่งเธอก็บอกไม่ถูกแต่เธอรู้สึกได้
"เป็นไรไหม?" อ้อมใจขยับเข้าไปหา พร้อมกับถามอย่างเป็นห่วง เมื่อกิ่งฟ้านิ่งเงียบไปนาน
"เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ"
"จริงเหรอ ไม่เป็นอะไรจริงๆ นะ" อ้อมใจยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ จ้องเข้าไปในดวงตาของกิ่งฟ้าอย่างอยากรู้ความจริง
"เอ๊!...พี่นี่ยังไง กิ่งบอกว่าไม่ได้เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ" กิ่งฟ้าลืมตัวขึ้นเสียงใส่ จนอ้อมใจตกใจอย่างคิดไม่ถึงนิ่งเงียบไป
"พี่อ้อมกิ่งขอโทษ กิ่งไม่ได้ตั้งใจ" กิ่งฟ้ารู้สึกตัวเข้าไปจับแขนอ้อมใจอย่างรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไร พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษที่วุ่นวายกับกิ่งมากเกินไป" น้ำเสียงแฝงความน้อยใจ
"อย่าพูดแบบนี้สิ กิ่งรู้ว่าพี่เป็นห่วงกิ่ง แต่กิ่งไม่ได้เป็นอะไรเลยจริงๆ"
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ กลับบ้านกันเถอะ กิ่งจะได้พักผ่อน เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่" อ้อมใจเปลี่ยนเรื่อง คลายความอึดอัดลง
"รุ้งว่าหลังๆ มานี้รู้สึกพี่เพลินจะเปลี่ยนไปนะคะ" รุ้งระวีเอ่ยขึ้นเมื่ออยู่ตามลำพังกับเพลินพิณ ในขณะที่รอนับดาวแต่งหน้าอยู่
"เปลี่ยนยังไงคะ? พี่ก็ยังเป็นคนเดิม" ย้อนถามอย่างแปลกใจ
"รุ้งว่า...พี่เพลินดูมีความสุขมากขึ้น เหมือนคนกำลังมีความรัก"
"โอ้โห... คุณรุ้งเป็นหมอดูตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย" หัวเราะเสียงใส ทั้งที่รู้สึกตกใจที่ถูกทักถาม
"เรารู้จักกันมานานแล้วนะคะ ความรักคราวก่อนของพี่ รุ้งยังจำได้ดี ตอนที่พี่มีความรักกับเข็ม เหมือนกับตอนนี้ไม่มีผิด หลังจากที่พี่เลิกกันกับเข็ม หลายปีมานี้รุ้งไม่เห็นความมีชีวิตชีวาจากพี่เลย จนกระทั่งช่วงนี้มันกำลังกลับมาอีกครั้ง แววตาพี่มันฟ้อง" รุ้งระวีบอกอย่างคนรู้จริง ซึ่งที่จริงแล้ว เธอแอบได้ยินที่นับดาวสารภาพกับอ้อมใจเรื่องที่เพลินพิณเป็นคนให้ดอกกุหลาบเมื่อสักครู่นี้ ทำให้เธอเริ่มเดาอะไรๆ ได้
เพลินพิณนิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะยอมพูดความจริงอย่างไว้วางใจรุ้งระวี
"พี่ยอมรับก็ได้ค่ะ ว่าพี่กำลังตกหลุมรักอีกครั้ง"
"กับนับดาวใช่ไหม?" รุ้งระวีต่อให้ เมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของเพลินพิณที่จะเอ่ยถึงอีกคน หากแต่กลับทำให้เพลินพิณตกใจที่รุ้งระวีล่วงรู้ความจริงของเธอ
"คุณรู้...?"
"ค่ะ แล้วรุ้งก็เชื่อว่าหลายๆ คนก็คงจะเริ่มสงสัยแล้วเหมือนกัน โดยเฉพาะคนที่ใกล้ชิดกับนับดาวอย่างน้ำตาล” รุ้งระวีบอกตามความรู้สึก
"รู้...ได้ยังไง?" เป็นอีกครั้งที่เพลินพิณรู้สึกสงสัยปนตกใจ
"ก็ความรู้สึกที่พี่กับนับดาวมีให้กัน มันมากจนทำให้รุ้งรับรู้ได้ไงคะ" รุ้งระวีบอกยิ้มๆ
"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ?" เพลินพิณรู้สึกลำคอแห้งผากขึ้นมาทันที ความรู้สึกเป็นห่วงนับดาวมีมากกว่า
"พี่อาจจะไม่รู้สึก แต่คนอื่นเค้ามองออกนะคะ รุ้งไม่ได้ว่าอะไรรุ้งแค่อยากจะแสดงความยินดีกับพี่เพลินที่พี่มีความรักอีกครั้ง แม้ว่าจะอดแปลกใจไม่ได้ที่เป็นนับดาว นึกถึงวันแรกที่เจอกัน เหมือนเค้าจะไม่ชอบหน้าพี่เอามากๆ เลยด้วยซ้ำนะคะ"
"นั่นนะสิ อาจจะเป็นเพราะความใกล้ชิด และพี่เป็นคนเริ่มก่อนด้วยหรือเปล่าไม่รู้นะ" เพลินพิณอมยิ้มเมื่อหวนคิดถึงการเจอกันครั้งแรก ของเธอกับนับดาวตามที่รุ้งระวีบอก
"ของแบบนี้มันต้องใจตรงกันนั่นแหล่ะ ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก แต่...รุ้งเป็นห่วงพี่นะคะ" รุ้งระวีบอกเสียงแผ่วในตอนท้าย ความรักของเพลินพิณที่มีต่อนับดาว น่าเป็นห่วงเสียเหลือเกิน
"พี่รู้ พี่พร้อมเจอกับทุกอย่างที่มันจะเกิดขึ้น" เพลินพิณบอกอย่างเข้าใจในสิ่งที่รุ้งระวีเป็นห่วง เพราะเธอรู้ดีว่าการที่ต้องมีคนรักเป็นคนดัง ปัญหามันจะตามมาแน่ๆ เหมือนความรักของเธอกับเข็มทอง นางเอกหนังเรื่องแรกที่เธอกำกับ จนต้องเลิกรากันไป แต่ทั้งๆ ที่รู้เธอก็ไม่อาจหักห้ามใจให้หลงรักนับดาวได้ เลยต้องยอมทำตามที่หัวใจเรียกร้อง และพร้อมที่จะยอมเจ็บอีกครั้ง ถ้ามันจะต้องเจ็บ
"รุ้งเอาใจช่วยพี่ค่ะ" รุ้งระวีบีบมือเพลินพิณแน่นอย่างให้กำลังใจ
“ขอบคุณค่ะ ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าพี่จะโดนทิ้งอีกครั้ง พี่ก็คงหนีเข้าป่าไปสักพัก” พลางยิ้มให้อย่างปลอบใจรุ้งระวีและตัวเอง
“เป็นอะไรไปหรือเปล่า ถ้ากิ่งอยากระบายความรู้สึก พี่ก็ยินดีรับฟังนะ” อ้อมใจเดินมาทรุดนั่งข้างๆ กิ่งฟ้าที่กำลังเหม่อมองไปยังท้องฟ้าไกลที่มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวง จากระเบียงห้อง
“เปล่านี่กิ่งไม่ได้เป็นอะไร ไม่มีอะไรจะระบายหรอก” บอกเบาๆ สายตายังไม่ละจากท้องฟ้า
“ถ้ากิ่งรู้สึกเศร้าก็ร้องไห้ออกมาได้นะ เก็บไว้มันจะยิ่งเป็นทุกข์ ระบายมันออกมาแล้วกิ่งจะรู้สึกว่ามันสบายขึ้น” เอื้อมมือจับตรงบ่ากิ่งฟ้าพร้อมบีบอย่างให้กำลังใจ
“ทำไม พี่อ้อมถึงคิดว่ากิ่งมีเรื่องเศร้าใจล่ะ” หันมาถามอย่างสงสัย
“ก็กิ่งเพิ่งจะรู้ว่าดาวเค้าคบกับพี่เพลิน ก็คงต้องเสียใจเป็นเรื่องธรรมดา อย่าปิดบังพี่เลย”
“แล้ว...ทำไมกิ่งต้องเสียใจด้วยล่ะ”
“ก็...กิ่งหลงรักดาวไม่ใช่เหรอ ถ้าจะร้องไห้พี่ยินดีให้ใช้อกพี่ซับน้ำตาได้นะ” อ้อมใจบอกพลางขยับเข้าหา น้ำตาซึมอย่างไม่รู้สึกตัว
“ใครบอกพี่อ้อมว่ากิ่งหลงรักพี่ดาวคะ” ย้อนถามอย่างแปลกใจ
“ไม่ต้องมีใครบอกพี่ก็รู้สึกได้ สมุดเล่มนั้นไงกิ่งวาดรูปดาวทั้งเล่ม” บอกออกไปเสียงสั่น ‘ทำไมเราต้องเศร้าด้วยนะ คงสงสารกิ่งมากไปถึงได้รู้สึกเศร้าขนาดนี้’ อ้อมใจตอบคำถามตัวเองอย่างสับสน
“กิ่งยอมรับว่ากิ่งชอบพี่ดาวมาก แต่ไม่ได้หลงรัก ที่กิ่งวาดรูปพี่ดาวเพราะว่ารูปพี่ดาวมีให้ได้ลองวาดเยอะแยะ หาได้ง่าย สามารถเป็นแบบให้คนที่หัดวาดได้ดี กิ่งก็เคยบอกพี่แล้วนี่ว่าเพื่อนๆ กิ่งก็ใช้รูปพี่ดาวเป็นแบบวาดเหมือนกัน แล้วที่สำคัญกิ่งไม่กล้าหลงรักพี่ดาวหรอกคะ” กิ่งฟ้าอธิบายยืดยาวเป็นครั้งแรก
“แล้วทำไมกิ่งถึงได้เงียบไป เหมือนเศร้าๆ พี่เป็นห่วงแทบแย่”
“กิ่ง...รู้สึกใจหายที่จะต้องกลับบ้านก็เท่านั้นเอง” บอกพลางฝืนยิ้มให้
“กลับบ้าน...ที่ไหนเมื่อไหร่” ถามอย่างรู้สึกงุนงง
“อ้าว...กิ่งวาดรูปเสร็จแล้ว กิ่งก็ต้องกลับบ้าน” แววตาคู่นั้นหม่นเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด พลอยทำให้อ้อมใจรู้สึกใจหายขึ้นมาทันที
“จริงสินะ พี่มัวแต่คิดถึงเรื่องของดาวจนลืมไปเลย” รู้สึกเศร้าหนักกว่าเดิม
“กิ่งขอบคุณพี่อ้อมมากนะคะ ที่ให้กิ่งมาพักด้วย และก็ดูแลกิ่งอย่างดี แม้ว่ามันจะเป็นเวลาสั้นๆ แต่กิ่งจะไม่มีวันลืมเลยค่ะ”
“พี่ก็เช่นกัน พี่จะไม่มีวันลืมกิ่งเลย เวลาสั้นๆ ที่กิ่งมาทำให้ห้องนี้มันน่าอยู่ขึ้นอีกเป็นกอง” เอ่ยตอบเสียงสั่น รู้สึกใจหายเหมือนคนที่รักกำลังจะจากลา
“เด็กบ้า...ปากเสียอย่างกิ่ง ทำให้ห้องพี่น่าอยู่ขึ้นจริงเหรอคะ” คำถามติดตลกนั้น ทำให้อ้อมใจยิ้มขึ้นมาได้ ไม่รู้จะตอบคำถามนั้นอย่างไรดี ความรู้สึกของเธอในตอนนี้มันสับสนไปหมด แต่ความรู้สึกในใจก็พรั่งพรูออกมาให้กิ่งฟ้าได้ยินจนได้
“ใช่... อย่างน้อยๆ ห้องที่เคยเงียบๆ เหงาๆ ของพี่มันก็มีชีวิตชีวาขึ้นมา ถ้าเป็นไปได้พี่ไม่อยากให้กิ่งกลับไปเลย”
“กิ่งมีความสุขมากค่ะ ที่ได้มาอยู่กับพี่อ้อม” รวบรวมความกล้าบอกออกไปบ้าง พร้อมกับเอนตัวเข้าพิงไหล่ของหญิงสาวที่นั่งอยู่เคียงข้างอย่างรู้สึกดี อ้อมใจเหลือบมองคนข้างๆ ยิ้มอย่างสดใส ก่อนจะโอบแขนไปรอบไหล่กิ่งฟ้า รั้งเข้าหาตัวแล้วกระซิบบอก
“พี่ก็มีความสุขมากที่สุดจ๊ะ ยายเด็กบ้า” คำพูดนั้นใช่เพียงจะทำให้กิ่งฟ้ายิ้มได้เท่านั้น ตัวอ้อมใจเองก็มีรอยยิ้มสดใสอยู่เต็มใบหน้าเช่นกัน
ข่าว
