Me Too รักฉันเหมือนกับเธอ-11
โพสต์โดย:
Pearfa
วันที่: 06 ตุลาคม 2017 เวลา 12:30:58
อ่าน: 210
|
เช้าวันเสาร์ที่ควรจะเป็นวันที่สดใสที่สุดของต้นข้าว ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับมองไปรอบๆห้องนอนที่มีกลิ่นหอมกรุ่มลอยเต็มไปหมด ว้าวววว!!! ถ้านี่คือความฝันคงจะเป็นฝันที่ดีที่สุดสำหรับฉันแล้วล่ะ
"ตื่นแล้วหรอ" "ฮึ..." ฉันหันมองเพื่อหาต้นเสียงที่พึ่งถามฉันไปเมื่อกี้ แล้วไหนล่ะ ใครพูดกัน
"ไม่ปวดคอหรือไงหันขนาดนั้นน่ะ" "ฮ เฮ้ยย ธ เธอเป็นใคร ม มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน" ใบหน้าขาวซีดแต่กลับดูสวยเหมือนเจ้าหญิงแห่งเทือกเขาหิมะที่อยู่ในชุดกระโปรงบานพริ้วไหวเหมือนดั่งหญิงสาวในราชวังสมัยก่อนของต่างประเทศ เธอกำลังส่งยิ้มอ่อนพลางส่ายหน้าไปมาเหมือนกับกำลังหัวเราะเด็กน้อยตัวเล็กๆ แต่ไม่ใช่ไงเธอกำลังมองหน้าฉันอยู่ไง
"ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมพี่อรินถึงพาผู้หญิงขี้โวยวาย เสียงดัง น่ารำคาญ อย่างเธอเข้ามาในบ้านได้"
"อะไรนะ...บ้านหรอ" ฉันมองไปรอบๆตัวอีกครั้งพลางนึกถึงคำเรียกที่หญิงสาวพึ่งเอ่ย
"ใช่ไง..บ้าน บ้านของพี่อริน" หญิงสาวเอ่ยพลางยกยิ้ม
"ฉัน.."
"ฉัน มิลิน น้องสาวของพี่อริน"
ฉันไม่ได้ต้องการการแนะนำตัวเสียหน่อย แต่ฉันต้องการจะออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุดต่างหากล่ะ
"เธอไม่ควรคิดที่จะหนี เพราะมันจะทำให้พี่อรินโมโหเอามากๆ" หญิงสาวกล่าวพร้อมทั้งยกนิ้วชี้เป็นสัญญาณเตือน
"แล้วทำไมฉันจะไปไม่ได้ พี่สาวเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะขังให้ฉันอยู่ที่นี่ ส่วนเธอช่วยถอยไปด้วย" บ้าไปแล้ว !!! ฉันกำลังโดนคนอย่างเอรีน่าจับตัวมาไว้ที่บ้าน นี้มันเรื่องบ้าชัดๆ ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่หล่อนต้องทำอะไรแบบนี้กับฉัน
"เธอ"..จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยรึไง"
"ฉัน"..." จำอะไร เท่าที่คิดได้คือฉันกลับมาจากร้านพี่แนนพร้อมกับเน่ หลังจากนั่น จากนั่น...ฉันก็อาบน้ำแล้วก็เข้านอน
"ไม่ใช่"
"นี่เธอ...อ่านใจฉันได้หรอ" ฉันถามด้วยความตกใจ หญิงสาวตรงหน้าทำเพียงยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดอีกครั้ง
"ฉันทำได้มากกว่านั่น" "อ๊ายยยยย ผ ผีหลอกกก" ตายแน่ๆๆ เกิดมาฉันพึ่งเคยเจออะไรแบบนี้ นี่มันเรื่องบ้าชัดๆ ฉันโดนผีหลอกกลางวันแสกๆเลย
"นี่...ฉันไม่ใช้ผีนะ" คนตัวขาวซีดในชุดกระโปร่งดึงผ้าห่มที่ฉันใช้คลุมตัวฉันเองออก ใบหน้าของเธอเเสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน
"เธอมันผีชั.."
"เขาเรียกแวมไพร์" "อะไรนะ เธอกำลังพูดเรื่องบ้าอะไรอยู่เนี้ย" ฉันไม่อยู่แล้วที่นี้ ขาของฉันก้าวด้วยเร็วสูงหวังพุ่งตรงไปยังบานประตูไม้หนาๆที่กันอยู่แต่แล้วทุกอย่างก็จบลงทันที
"บอกแล้วห้ามหนี"
"ธ เธอ มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง อ๊ายยย" ฉันกรี๊ดเสียงลั่นเมื่อคนที่นั้งอยู่บนเตียงเมื่อกี้กลับมายืนบังประตูดักหน้าฉันแทน
"ก็บอกว่าฉันเป็นแวมไพร์" "ถอยไปนะ"
ผลัก ...!!!
ฉันผลักแวมไพร์ตัวซีดนั่นจนกระเด็นไปตามแรงของฉันอย่างแรง ก่อนจะเปิดประตูห้องออกมาด้วยความกลัวก่อนจะรีบใช้สายตาอันกลมโตมองหาทางที่จะออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
"อ่ะ!!"
"มิลินไม่ได้บอกเธอรึไงว่าห้ามหนี" เอรีน่าจ้องคนตรงหน้าเขม็ง เธอต้องรีบกลับมาก็เพราะหล่อนเธอยอมที่จะโดนแดดที่ร้อนจัดแผดเผาเอาผิวที่พึ่งจะกลับมาขาวซีดได้ไม่นาน
"ป ปล่อยฉันน่ะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันยังมีภาระอีกมาก ทั้งน้องทั้งยายยังรอฉันอยู่ ปล่อยฉันไปเถอะน่ะ" ต้นข้าวยกมือขึ้นไหว้ขอร้องคนตรงหน้า ใบหน้าสวยที่ผู้คนต่างก็หลงใหลนั่นชั่งน่ากลัวสำหรับเธอเหลือเกินในตอนนี่
"เธอ ทำให้ฉันโมโห" เอรีน่าใช้มือเย็นเยือกของตนเองดึงรั้งต้นแขนของร่างบางให้กลับมาตามทางที่หล่อนพึ่งหนีออกมา ร่างสูงผลักอีกคนให้ลงไปกระแทกกับพื้นที่นอนนุ่มๆสีขาวก่อนจะพาตัวเองขึ้นไปค่อมตัวของหญิงสาวตาม "ขอร้องล่ะ ย อย่าทำอะไรฉันเลย" ดวงตาสีทองอร่ามที่กำลังเปล่งประกายอย่างน่าหลงไหลกำลังมองจ้องเธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ใบหน้าขาวซีดที่ค่อยๆเคลื่อนตัวลงมาคลอเคลียอยู่กับต้นคอของเธอ ต้นขาวได้แต่ข่มตาหนีความกลัวตรงหน้าพลางคิดเรื่องราวมากมายที่เธอยังไม่ได้ทำ
"ฉันยังไม่อยากตาย" "ฮึ"
ฮึ อะไรฉันกำลัง เสียใจ ตกใจ จะบ้าตายอยู่แล้ว แล้วคนตรงหน้ายังจะมาทำหน้าทะเล้นยกยิ้มมองกันอีก
"งั้นเธอก็ต้องทำตามเงื่อนไขของฉัน" เอรีน่าใช้ลิ้นลากเลียไปตามวอกคอขาวเนียนที่มีกลิ่นหอมอ่อนตามแบบนที่เธอต้องการ กลิ่นกายของหญิงสาวชั่งหอมหวานและมันทำให้เธอหวงแหนมันมากกว่าสิ่งไหนในตอนนี่
"เงื่อนไขอะไร" ฉันถามพลางเอียงหน้าหนีสัมผัสของอริน
"เป็นของฉัน" ปลายจมูกโด่งรั้นหยุดอยู่ระหว่างอกสวยของต้นข้าว ก่อนจะเงยมองใบหน้าสวยตรงตาที่เอาแต่หลับตาพริ้มหนีสัมผัสของเธอ ทุกอยากเคลื่อนไหวของลมหายใจนั่นยิ่งทำให้เธอนึกอยากจะครอบครองตัวของหญิงสาวให้ได้โดยเร็ว
"ค คุณพูดบ้าอะไรของคุณ ปล่อยนะ" ฉันไม่ฟังเงื่อนไขบ้าบออะไรทั้งนั่น สิทธิ์ของฉัน ชีวิตของฉันทำไมต้องมาติดแงกอยู่บนเตียงนอนกับคนอย่างเอรีน่าด้วยน่ะ ถ้าวันนั่นฉันได้ได้เธอในงานชีวิตฉันคงไม่เป็นแบบนี้ใช้ไหม
"งั้นเธอก็เตรียมตัวตายได้เลย" ริมฝีปากร้อนที่ลากไปทั่วซอกคอและหน้าอกของหญิงสาวก่อนจะค่อยๆฝั่งเขี้ยวแหลมคมลงที่คอเนียนๆนั่นทันที พลางเหลือบมองใบหน้าเงยเกของหญิงสาวตรงหน้าอย่างดูท่าที
"ฉ ฉันยอม ยอมแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลย " เสียงหายใจหอบแรงเพราะความตื่นเต้นจากคนด้านบน ฉันยังไม่อยากตาย ยังไงฉันก็จะไม่ยอมตายไปง่ายๆแน่ "ฉันยังไม่ได้บอกยาย บอกน้องแล้วก็เพื่อนๆเลยนะ"
หยาดน้ำน้อยๆไหลล่วงลงมาข้างแก้มของพิมพ์ศิริ คนตัวสูงมองมันพลางอมยิ้มให้กับความคิดของเด็กสาว นี่เธอมันน่ากลัวมากขนาดนั่นเลยรึไง คนที่เธอต้องการกลับไม่ต้องการตัวเธอเลยสักนิด เอรีน่าเอียงใบหน้าสวยซบลงกลางอกของหญิงสาวพลางปิดเปลือกตาลงและเปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับดวงตาสีฟ้าครามแกรมน้ำทะเลอ่อน
"เรามาตกลงกันก่อน ฉันจะไม่กักขังเธอ แต่เธอต้องมาหาฉันทุกวัน ฉันขอแค่นั่น.........." อรินเอ่ยทั้งที่ใบหน้ายังซบอยู่กับอกนุ่มยุ่นของต้นข้าวดังเดิม
"แค่มาหาหรอ" ไหนใครๆก็บอกว่าคนดังอย่างเอรีน่าเข้าหายากกันน่ะ แล้วทีกับเธอที่ไม่ได้ต้องการจะสนิทมักจีอะไรถึงได้มีสิทธิ์มากขนาดได้นอนเตียงเดียวกับอรินเลยล่ะ
"ฮึ ๆ มาหา ส่วนมาทำอะไรก็ขอดูอีกที แต่ฉันจะไม่ฆ่าเธอ ตกลงไหม" อรินนึกขำให้กับความคิดของอีกคนที่มองว่าการได้นอนเตียงเดียวกันเธอคือสิทธิ์พิเศษที่ใครหลายคนคงไม่มีโอกาสจะได้ทำ
"ยังไงก็ต้องยอมอยู่แล้วนิ" ต้นข้าวพูดอู้อี้ ก่อนจะหันกลับมาเจอใบหน้าสวยที่ขยับมาแนบชิดกับใบหน้าของเธอมากขึ้น จมูกโด่งของเอรีน่าที่กำลังคลอเคลียกับปลายจมูกรั้นๆของเธอชังทำให้ใจล่องลอยไปไกลไปเรื่อย ดวงตาสีตาที่ส่งรอยยิ้มหวานผ่านแววตาที่ทอดออกมา "เธอสวยจัง" เอรีน่านะ
"เธอก็สวย ฮึฮึ" "นี้!!! เลิกอ่านใจฉันได้แล้ว โรคจิตหรือไงกัน" บ้านนี้อยู่ยากจริงๆเธอจะคิดจะทำอะไรไม่ได้เลย
"ก็ไม่ได้ตั้งใจ แต่มันได้ยินเอง" "เชื่อตายล่ะ ..ปล่อย" ต้นร่างเอ่ยเสียงหวนพร้อมผลักไหลของคนที่ยังนอนทับเธออยู่ แวมไพร์บ้าอะไรโรคจิตที่สุดเลย
"ขอถามหน่อยสิ ทำไมต้องเป็นฉันด้วยละ" ฉันถามทันทีที่ลุกขึ้นนั้งได้ เอรีน่ามองฉันก่อนจะผุดยิ้มออกมาทำอย่างกับว่าคำพูดของฉันมันตลกมากยังงั้นแหละ นี่ฉันจริงจังอยู่น่ะ
"ก็ตัวเธอหอมเหมือน........" "เหมือน......." "ดอกไม้ป่า"
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|