Me Too รักฉันเหมือนกับเธอ-5
โพสต์โดย:
Pearfa
วันที่: 12 กันยายน 2017 เวลา 21:40:01
อ่าน: 214
|
สวัสดีค่าาาา มาแล้วๆๆๆ คิดถึงเค้าไหมหายไปตั้งวันหนึ่งแนะ 555555 อ่านมาตั้ง 4ตอนแหละพอเดากันได้รึยังว่าพี่อรินหรือตัวพระในลักษณะไหนกัน งิ ถ้ายังเดาไม่ออกก็อ่านต่อไป ต่อไปเรื่อยๆ รอรู้พร้อมกับต้นข้าวทีเดียวเลยก็ได้55555
***ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นตและกำลังใจจากนักอ่านทุกๆคนนะค้าาาาา ผิดพลาดตรงได้ก็แนะนำ ติชมกันได้ ไรท์พึ่งลองเขียนแนวๆนี้ รู้สึกยังออกแนวสดใสเหมือนเดิม55555
ฝากเพจๆๆ
https://www.facebook.com/myfictionP/
กลิ่นอ่อนๆของดอกไม้ป่าลอยโชยมาจนเปลือกตาสวยต้องเปิดรับกับสัมผัสนั่นทันที ดวงตาสีเทาประกายน้ำทะเลเปลี่ยนเป็นสีทองอร่ามชั่วขณะก่อนจะกลับเป็นดังเดิม เอรีน่าหันมองแผ่นหลังไวๆที่เธอจดจำได้ดี ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากอย่างนึกสนุก
"อรินขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหมคะ"ดาราสาวหันบอกเจ้าของร้านที่กำลังเลือกดอกไม้ดอกสวยสำหรับจัดช่อให้เธอ
"งั้นเดียวแนนพาไปนะคะ" นันติยายิ้มรับก่อนจะวางดอกไม้ในมือลง
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากทำธุระส่วนตัวสักหน่อยนะค่ะ" ใบหน้าสวยจ้องมองเจ้าของร้านด้วยสายตาเรียบนิ่งเพื่อสื่อจุดประสงค์ของตัวเอง
"อ่อ ค่ะ งั้นคุณอรินเดินตรงไปด้านนั่นนะคะ ห้องน้ำจะอยู่ขวามือของทางเดินเลยค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ" เอรีน่าหันมองผู้จัดการสาวที่ยืนมองอยู่ใกล้กัน ก่อนจะละสายตาเดินไปตามทางที่หญิงสาวบอก
ตึงๆๆๆๆ เสียงดันประตูจากแรงของร่างบางด้านนอกประตู "ออกสิๆๆๆๆ ได้โปรดล่ะ งื้อออ" ต้นข้าวดึงบานประตูไม้ที่เธอคิดว่ามันถูกล็อกจากด้านในชัวร์ๆ เธอเพียงหวังว่าจะมีเพื่อนร่วมงานหรือใครสักคนเดินผ่านมาได้ยินแล้วเปิดมันออกให้เธอก่อนจะถึงเวลาเข้างาน
"อีก 15 นาที ตายแล้วต้นข้าววว " หญิงสาวมองนาฬิกาเรือนสีขาวบนข้อมือของตัวเองอีกครั้ง สองขาย่ำไปมาอยู่กับพื้นปูนสีขาวๆด้วยความร้อนใจ
หลายต่อหลายครั้งที่เธอมักจะโดนผู้จัดการร้านอย่างคุณป้าวินิตต่อว่าเธอเรื่องมาสาย แต่นั่นเพราะเธอรู้จักกับเจ้าของร้านไงถึงยังมีหน้าทำงานต่อได้ในทุกวันนี้ เพียงแต่ต้องทนกับคำนินทาที่ชอบมองว่าเธอเป็นเด็กเส้นบ้าง เด็กฝากบ้าง หรือไม่ก็คิดว่าเธออ่อยเจ้าของร้านอย่างรุ่นพี่สาว มันแน่ล่ะ !!! มีที่ไหนกันรับพนักงานที่ทำงานเพียงสัปดาห์ละ 3 วัน วันละ 4 ชม. คงมีแต่ที่นี่และก็แค่เธอเท่านั่นแหละ
แกร็ก!!!
"อ่าาา" พิมพ์ศิริยิ้มร่าเมื่อบานประตูถูกปลดล็อกออก ใบหน้าสวยค่อยๆชะเง้อคอมองรอดบานประตูเข้าไปทีละนิดอย่างระมัดระวัง
"ไม่มีคนแฮะ " ร่างบางรีบปิดประตูไว้อย่างเดิมพลางมองไปรอบตัวที่ไร้ผู้คน อุสาห์ตั้งใจว่าจะขอบคุณผู้มีน้ำใจเสียหน่อย คงต้องเปลี่ยนไปขอบคุณเจ้าที่เจ้าทางแทนเสียแล้วมั้ง
ประตูห้องน้ำถูกเปิดและปิดด้วยมือน้อยๆของหญิงสาวร่างบางอย่างรวดเร็ว ต้นข้าวยืนมองตัวเองผ่านบานกระจกใสก่อนจะถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ให้กับความวุ่นวายของชีวิตเธอ
"มันผ่านมาแล้วๆ อย่าเก็บมาคิดสิต้นข้าว เธอต้องยิ้มๆ" รอยยิ้มหวานเผยบนบานกระจกใสทันทีเมื่อการเติมกำลังใจให้ตัวเองเป็นอันสำเร็จ
หลายครั้งที่เธอเหนื่อย แต่เพราะนั่นไม่ใช่เหตุผลที่เธอต้องหยุด สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ก็คือคนที่กำลังรอคอยการกลับไปของเธอ คนในบ้าน "แห่งรัก"
มือบางเลื่อนมาหยุดตรงเม็ดกระดุมเหล็กที่ประทับตราของสถาบันการศึกษา ก่อนจะค่อยๆแกะมันออกจากรังดุมทีละเม็ดทีละเม็ด ใบหน้าสวยหวานยังคงใจลอยยืนมองตัวเองผ่านบานกระจกใสด้วยสายตาระห้อย ขอแค่เวลาตรงนี้ที่เธอจะสามารถทำอะไรเฉื่อยช้าแบบนี้ได้ ขอเพียงแค่นี้ต้นข้าวนึกพลางถอนหายใจทิ้งไปอย่างไม่สนใจ
"อะแฮ่ม" พิมพ์ศิริหยุดการเคลื่อนไหวในทันที ก่อนจะตั้งใจฟังเสียงแปลกปลอมที่ดังขึ้นเมื่อครู่จนไม่กล้าขยับตัว
"ขอโทษ"
"ขอโทษ" คำว่าขอโทษที่ดังขึ้นนั่นทำให้ต้นข้าวต้องหันกลับไปมองตามเสียงนั่นในทันที ใบหน้าคมสวยที่พูดคำว่าขอโทษกำลังส่งสายตาและรอยยิ้มที่แสดงออกมาตรงกันข้ามกับคำพูดเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง
"เฮ้ย ย ค คุณ เข้ามาได้ยังไง" ต้นข้าวเอ่ยอย่างติดขัดก่อนจะใช้มือยกขึ้นมาปกปิดหน้าอกนูนของตัวเองอย่างรวดเร็ว
"อ่า เจอกันอีกแล้วสินะ " "ฉ ฉันถามว่าคุณเข้ามาได้ยังไง" ร่างบางขยับกายหนี คนตัวสูงที่เดินหน้ามาทางเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จนติดพื้นกำแพงสีขาวๆ มือบางพยายามติดกระดุมเสื้อที่พึ่งลงมือแกะมันออกเมื่อกี้ให้กลับมาดังเดิม แต่มันก็ทำได้ยากเสียจริงเมื่อมือของเธอเอาแต่สั่นระริกอย่างคนหมดเรี่ยวแรง
"ฉันเข้ามาก่อนเธอนะ อย่ามั่วสิ" ใบหน้าคมที่ฝั่งลงตรงซอกคอขาวพูดแผ่วเสียงกระซิบใส่อีกคนที่กำลังหายใจฟึดฟัด
ต้นข้าวขนลุกซู่เมื่ออยู่ๆดาราสาวสวยก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธออย่างรวดเร็ว มันเร็วจนเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าเธอเบลอหรือว่าอะไรกันแน่ เสียงแผ่วเบาที่ดังกระเซ่าอยู่ใกล้ๆและกลิ่นหอมๆที่เธอจำมันได้ดี
"คุณอริน คุณอรินอยู่ข้างในหรือปล่าวคะ"
เสียงเคาะประตูที่มาพร้อมกับเสียงหวานของเจ้าของร้านดอกไม้ดังขึ้นขัดอารมณ์หวานของเอรีน่าทันที ใบหน้าขาวซีดกลับสภาพคืนมาเป็นดังเดิมพลางสายตาจ้องมองบานประตูด้วยความรู้สึกนึกเคือง ดวงตาสีทองอร่ามที่กำลังจ้องมองซอกคอขาวอย่างนึกเสียดาย เอรีน่าปิดเขี้ยวแหลมลงในทันทีเมื่อดวงตากลับกลายมาเป็นสีน้ำทะเลครามแกรมสีเทาอ่อนๆ ก่อนจะจำใจละมือออกจากใบหน้าเนียนสวยของหญิงสาวตรงหน้า
"แล้วเจอกันใหม่น่ะ......" ใบหน้าสวยถูคลอข้างแก้มของเด็กสาวก่อนจะหายตัวออกไปในทันที ปล่อยให้อีกคนยืนมึนอย่างคนไร้สติ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก "มีคนอยู่ในห้องน้ำหรือปล่าวคะ" เสียงเจ้านายสาวยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ต้นข้าวสะบัดหน้าไปมาพลางกระพริบตาถี่อีกครั้งเมื่อภาพตรงหน้าเมื่อครู่นั่นเปลี่ยนไป
"อ อ เอ่อ ข ข้าวเองค่ะ ข้าวอยู่ในห้องน้ำค่ะพี่แนน " "อ้าวข้าวหรอ พี่ขอโทษทีจ้า งั้นพี่ไปน่ะ" "ค่ะพี่แนน" พิมพ์ศิริตะโกนตอบรุ่นพี่สาวก่อนจะหันมามองใบหน้าแดงอ่อนของตัวเองพลางกระจกใสตรงหน้า ใบหน้าสวยหันมองไปรอบตัวอย่างระแวงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เธอฝันหรอ ไม่จริงหรอก ทั้งสัมผัสเย็นๆ น้ำเสียงที่แสนจะคุ้นเคย รวมทั้งกลิ่นหอมจากตัวของอีกคนที่เธอจดจำมันจากอ้อมกอดในวันนั่นได้ดี หรือเพราะเธอทำงานมากเกินไปจนร่างกายปรับสภาพไม่ทันหรือร่างกายของเธอกำลังจะมีปัญหาไปแล้ว
"เฮ้อออ" สงสัยฉันจะป่วยหนักเข้าแล้วจริงๆ
ต้นข้าวนึกในใจก่อนจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อในทันที ทั้งที่ในใจก็อดที่จะคิดว่านั่นคือความจริงไม่ได้
"อ้าว คุณอรินมาอยู่ตรงนี่ตั้งแต่เมื่อไรคะ" นันติยายิ้มหน้าบานพลางมองลูกค้าสาวสวยที่กำลังเดินเลือกดอกไม้อยู่ ใบหน้าเรียบนิ่งที่หันเอียงมามองกันเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับไปสนใจดอกไม้ดั่งเดิมนั่นทำให้คนถามรู้สึกปวดหนึบอยู่กลางอก
"มานานแล้วค่ะ"
"หรอคะ แนนก็นึกว่าคุณอรินยังไม่ออกมาจากห้องน้ำซะอีก เป็นห่วงแทบแย่"
"ค่ะ" เอรีน่าตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจนคนฟังถึงกลับใบหน้าเจือนไปในทันที นันติยาเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยพลางหันมองผู้จัดการสาวที่นั้งอมยิ้มอยู่บนโซฟาโดยไม่ได้หันมองเธอ ลูกโซ่กำลังหัวเราะเยาะเธอที่โดนนางเอกสาวพูดจาเย็นชาใส่กัน
"อ เอ่อ แล้วคุณอรินได้ดอกไม้ที่ถูกใจรึยังคะ" "ได้แล้วค่ะ แต่มันหายไปแล้ว" "คะ " หายไป หายไปได้ยังไงคะ" เจ้าของร้านถามอีกคนด้วยความสงสัย
"ชังมันเถอะคะ เอาตามที่คุณจัดมาก็แล้วกันค่ะ"
"ได้ค่ะ งั้นเดียวแนนไปจัดการให้นะคะ" "ค่ะ"
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|