ด้วยรักและเกลียดชัง ตอนที่ ๑๑
โพสต์โดย:
หมาน้อยพิทักษ์ดวงดาว
วันที่: 18 พฤศจิกายน 2017 เวลา 10:59:03
อ่าน: 349
|
ตอนที่ ๑๑
"เอม!?"
เอมเงยหน้าขึ้นมองคนที่เข้ามาอยู่ตรงหน้าอย่างตกใจ เธอรีบดึงเสื้อเชิ้ตมาปกปิดร่างกายและปาดน้ำตาอย่างเร็ว
"มันทำ...มันทำกับเอม!" อารมณ์กรเดือดขึ้นมา เธอหันหลังกลับก้าวยาวไปที่ประตู แต่เอมวิ่งมาจับมือไว้เสียก่อน
"เขาไม่ได้ทำอะไร...ยัง...ยังไม่ได้ทำอะไร" เอมบอกเบา ได้ยินเสียงสะอื้นของตัวเอง
"เอมอยู่ในสภาพแบบนี้ จะให้กรเชื่อเหรอว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น กรจะไปต่อยมันสักหมัดแล้วจับมันส่งตำรวจ" กรดึงมือตัวเองคืน แต่เอมก็จับแน่นไม่ปล่อย
"เขาไม่ได้ทำอะไรเอมจริง ๆ นะกร อย่ามีเรื่องเลย เอมขอ" เอมโผเข้ากอดเอวคนตรงหน้า ในตอนนี้จิตใจของเธอรู้สึกอ่อนแอเหลือเกิน เธอเพียงแค่อยากพึงพิงใครสักคน ถ้าคน ๆ นั้นเป็นกร คนที่เข้ามายืนอยู่ต่อหน้าเธอทุกครั้งที่เธอต้องการใครสักคน เธอคง...
เอมปล่อยมือจากเขา อีกใจของเธอบอกให้เธอระวังตัวจากกร เพราะไม่ว่าอย่างไร คน ๆ นี้ก็เคยใจร้ายกับเธอมาเช่นกัน
กรละล้าละลัง แต่ในที่สุดเธอก็ยอมสงบใจและเดินตามเจ้าของห้องกลับไปที่โซฟา
เอมติดกระดุมเสื้อตัวเองให้เรียบร้อย พยายามปรับอารมณ์ให้ดีขึ้น
"แล้วเข้ามาได้ยังไง?"
เอมเห็นแววตาอ่อนโยนกึ่งสงสารของกรที่ส่งมาให้แล้วในใจรู้สึกอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"ก็ประตูเปิดอยู่ สงสัยไอ้พี่บาสนั่นลืมมั้ง" กรหัวเราะแห้ง ๆ
แต่เอมรู้ดีว่าสีหน้าของเขาไม่ได้ขำไปด้วย
"ขอบใจนะกร"
"ขอบใจอะไร?"
เอมส่ายหน้ายิ้ม ๆ อีกฝ่ายจึงทำตัวไม่ถูกได้แต่นั่งอยู่ตรงนั้นและมองจอโทรทัศน์
เอมกอดเข่าตัวเองและจับจ้องอาการประหม่าของอีกฝ่ายเงียบ ๆ แค่มีเขาเธอก็รู้สึกเบาใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เรื่องเลวร้ายที่บาส ปฏิบัติไว้กับเธอเลือนหายไป คงเหลือไว้แต่ความขัดแค้นในตัวกรที่เป็นต้นเหตุของบาดแผลพวกนี้
แต่อีกใจหนึ่งเอมกลับสงบ ครั้งนี้เธอรู้สึกขอบคุณรอยแผลเป็นที่ทำให้เธอไม่ต้องมีอะไรกับบาส
สับสนเสียจริง จิตใจของฉัน...เอมถอนหายใจ ก้มหน้าหลับตารู้สึกถึงความร้อนและเปียกชื้นที่ดวงตา แต่เพียงครู่เดียวทุกอย่างก็ดีขึ้น
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง กรไม่ได้ไปไหน เขานั่งอยู่ตรงนั้นในท่าเดิม
"กรเห็นพี่บาสเหรอ?"
กรพยักหน้าโดยที่ไม่หันมามองเอม
"กรได้ยินว่าหมอนั่นชวนเอมดินเนอร์ เลยกะจะตามไปรังควานสักหน่อย"
"ได้ยินมาจากไหน?"
เขาไม่ตอบในทันที ท่าทางดูลังเล
"มันบอกกรเอง มันชอบอวดเรื่องที่เอมเป็นแฟนมันให้กรฟัง"
เอมเห็นสีหน้าของกรเปลี่ยนไปแวบหนึ่งก่อนจะกลับมาปกติ นิสัยของกรเปลี่ยนไปมากจริง ๆ คงเพราะหญิงสาวโตขึ้นละมั้ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนคน ๆ นี้คงตะบันหน้าบาสไปแล้ว
"แต่ไอ้บ้านั่นดันหลอกกรซะได้"
"ยังไง?"
กรหันมามองเอม "มันบอกว่าจะพาเอมไปร้านเพพเปอร์เฮาส์ กรก็เลยไปนั่งรออยู่ที่นั่นตั้งนาน" เขาดูเดือดขึ้นมา
แต่ในสายตาเอมเขาดูเหมือนเด็กที่กำลังพูดถึงเพื่อนที่แกล้งขโมยดินสอเสียมากกว่า
"กรรู้สึกเป็นห่วงเอมเลยรีบตามมาที่นี่ เห็นมันขึ้นรถไปท่าทางรีบร้อน กรกลัวแทบแย่ กลัวว่าเอมจะเป็นอะไรไป"
เอมเลื่อนมือไปจับมือข้างนั้นของกรไว้ "ขอบคุณนะ"
ไม่นึกเลยว่าพี่บาสคนนั้นจะทำเรื่องแบบนี้ เขาคงตั้งใจให้คืนนี้จบลงบนเตียงสินะ แล้วหลังจากนั้นเอมก็คงเป็นของเล่นของเขา โชคดีจริง ๆ ที่เรื่องกลับตาลปัตรเป็นแบบนี้
"กรกลัวว่าจะเป็นเหมือนตอนนั้นซะแล้ว" กรบีบมือเอมเบา ๆ
"ตอนไหน?"
"เอ่อ..." เขามองเอมด้วยสีหน้าแปลกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว
"เปล่า ๆ ไม่มีอะไร เอมไปอาบน้ำก่อนมั้ย?" กรลุกขึ้นและดึงให้เจ้าของห้องลุกขึ้นด้วย "ไปเร็ว เดี๋ยวกรลงไปซื้อน้ำเต้าหู้มาให้"
เอมจ้องตาเขาอย่างล้วงความลับ แต่กรก็ไม่ยอมบอกว่าตอนนั้นคือตอนไหน เธอจึงได้แต่ยอมไปอาบน้ำอย่างที่เขาบอก
น้ำจากฝักบัวไหลผ่านร่างกายของเอม ช่วยชำระล้างร่างกายและจิตใจของเธอที่แสนอ่อนล้า ยิ่งนึกถึงจูบสกปรกของบาสเธอก็ยิ่งขัดถู ร่างกายแรงขึ้น ให้ตายสิ เธอเกือบทำพลาดครั้งใหญ่แล้ว
ตอนนั้น?
กรหมายความถึงตอนไหนนะ ตอนที่ทั้งคู่ทะเลาะกันหนักอย่างงั้นเหรอ แต่ไม่เห็นมีอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยนี่น่า?...
"เราขอโทษนัทแทนกรด้วยนะ"
เอมรีบขอโทษเพื่อนชายทันทีที่ได้เจอเขาในวันต่อมา หน้าเขาดูยับเยินเพิ่มขึ้นจากเมื่อวาน แต่เขาไม่ได้แสดงท่าทางใด ๆ ออกมา เขาแค่ยิ้มและพยักหน้าให้
"ไม่เป็นไรหรอกเอม เราเข้าใจ น้องมันก็หึงไปงั้นแหละ" นัทบอกด้วยท่าทางสบาย ๆ
เอมรู้สึกเบาใจไปเปราะหนึ่ง อย่างน้อยนัทคงไม่เอาเรื่องกรอีกแล้ว
แต่ติดอยู่ที่กรนี่สิ เขาหายไปเลยตั้งแต่เมื่อวาน เอมพยายามติดต่อเขาแล้วแต่ติดต่อไม่ได้ เธอเป็นห่วงกรจนแทบนอนไม่หลับ
"เรายังไม่ได้กินอะไรมา เอมไปโรงอาหารเป็นเพื่อนเราหน่อยนะ"
"เอ่อ เราว่าจะไปหากรหน่อยน่ะ" เอมรีบบอกปฏิเสธ
นัทพยักหน้า "ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปเอง" เขาลุกขึ้นแล้วเซไปข้าง ๆ "ฮ่า ๆ สงสัยยังเมาหมัดไม่หาย"
"เอ่อ งั้น เราช่วยพยุงไปดีกว่านะ" เอมประคองเพื่อนไว้
"ขอบใจนะ" เขายิ้มกว้าง
เอมนั่งกินข้าวเช้าเป็นเพื่อนนัทจนถึงเวลาเข้าแถว เธอมองหาคนที่เธออยากเจอไปตามแถวนักเรียนมอสี่ แต่ไม่มีวี่แววของกรเลย
เธอเที่ยวถามเพื่อนร่วมห้องของกร แต่ไม่มีใครติดต่อกรได้สักคน
"เมื่อวานเห็นว่ากรโดนตัดออกจากตัวจริงเหรอพี่เอม" กิ่งถามถึงเหตุการณ์เมื่อวาน
"อืม เกิดเรื่องเข้าใจผิดน่ะ"
"ถ้างั้นมันคงนอยด์แหละค่ะ มันดีใจจะตายตอนที่ได้รับเลือก ยังบอกหนูอยู่เลยว่าพี่เอมต้องดีใจแน่"
"แต่พี่เป็นห่วง ไม่อยากให้กรหายไปแบบนี้ ถ้าน้องกิ่งติดต่อกรได้บอกเขาด้วยนะว่าพี่ไม่โกรธอะไรกรเลย"
"ได้ค่ะ" กิ่งรับปาก "ทำไมพี่เอมไม่ไปหามันที่บ้านคะ"
"กรห้ามพี่ไว้น่ะ เขาบอกไม่อยากให้ไปที่บ้าน"
"สงสัยกลัวพ่อรู้แน่ ๆ หนูเคยไปบ้านมัน พ่อมันโคตรดุ"
เอมไม่แน่ใจว่าทำไมกรถึงไม่พาเธอไปเที่ยวบ้านเขา กรเพียงแต่บอกว่าบ้านเขาเข้มงวด และไม่อยากให้เขามีแฟนเท่านั้น
"เฮ้ย นั่นพ่อไอ้กรนี่น่า" กิ่งชี้ให้เอมดูชายร่างใหญ่คนหนึ่ง "สงสัยเกิดเรื่องแล้วล่ะพี่เอม"
เพื่อนร่วมห้องของกรเกาะหน้าต่างดูเหตุการณ์กันอย่างสนใจ
เอมเห็นชายคนนั้นเดินตรงไปที่ห้องพักครูประจำชั้นของกร เธอจึงรีบตามลงไป หวังจะถามเขาเรื่องกร
แต่ก่อนที่เอมจะวิ่งไปถึงห้องพักครู ใครคนหนึ่งก็ดึงเธอไว้เสียก่อน
"กร!" เอมดีใจมากที่ได้เห็นหน้าเขา "เป็นไงบ้าง เอมเป็นห่วงมากนะ"
กรยิ้มแห้ง ๆ มาให้ แล้วชวนเอมเดินลงจากอาคารพร้อมกัน
เมื่อลับตาคนเอมก็โผเข้ากอดคนรักตัวเองทันทีอย่างคิดถึง แต่กรทำท่าเจ็บ
"เป็นอะไร?" เอมปล่อยตัวเขา และรีบตรวจดูร่างกายของเขา
กรปัดป้องมือของเอมไว้ "ไม่เป็นไร ๆ เมื่อวานที่โดนต่อยยังเจ็บอยู่เท่านั้นเอง"
"เมื่อวานโดนต่อยที่หน้าเหอะ ไหนมาดูสิเป็นอะไร"
"ไม่มีอะไร พอดีกรกลับไปล้มที่บ้านต่อน่ะ" เขาหัวเราะแฮะ ๆ
"จริงนะ"
กรยิ้มกว้างเป็นคำตอบ แต่เอมไม่เชื่อสักนิด
"แล้วพ่อกรมาโรงเรียนทำไม?"
"ตามประสาคนที่ต้องเล่นบทพ่อ พอรู้ว่ากรโดนต่อย ก็ทำเป็นเดือดร้อน จะมาเจอครูให้ได้ ช่างเถอะ อย่าสนใจเลย" กรออกเดินต่อ
"แล้วหายไปไหนมา เอมโทรหา ไลน์หาก็ไม่ตอบ" เอมยังรู้สึกสงสัยอาการของคนข้างตัวที่ดูไม่ร่าเริงเหมือนเดิม
"ก็กรผิดหวังที่โดนตัดออกจากทีม เลยนั่งใต้ฝักบัวทำมิวสิคเพลง"
เอมยิ้มขำ "แล้วหายผิดหวังรึยัง?"
"ไม่อะ ยังผิดหวังอยู่"
"ก็เพราะใครล่ะที่ก่อเรื่อง"
หน้าของกรแดงขึ้น เขาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เงียบไป เอมคาดว่าเขาคงจะบอกว่าเพราะนัทจับเนื้อต้องตัวเธอ กรเลยโกรธ
"กรขอนะ เอมอย่าไปยุ่งกับมันอีก ได้มั้ย"
"แต่นัทเป็นเพื่อนเอมนะ"
"เป็นเพื่อนเฉพาะตอนที่มีคนอื่นอยู่ด้วยก็พอเข้าใจมั้ย กรบอกตามตรงว่าไม่ไว้ใจมัน" กรพูดเสียงดังขึ้นและนั่นทำให้เขาต้องเผลอ กุมท้องตัวเอง ลักษณะเหมือนคนเจ็บ
"กรเป็นอะไรกันแน่ ทำไมไม่บอกเอมล่ะ เห็นเอมพึ่งพาไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ"
มือข้างนั้นลูบผมเอมแผ่วเบา กรยิ้มอ่อนโยน "เอมอย่ารู้เลย กรขอแค่ให้เอมระวังหมอนั่นก็พอ"
"นัทเขาทำไมล่ะ บอกเอมมาตรง ๆ สิ"
"เข้าห้องเรียนกัน นี่สายแล้วนะ พี่เอมคนสวยไม่กลัวครูหักคะแนนเหรอคะ ทุกทีขู่กรว่าห้ามสายตลอดนี่น่า"
เอมมองด้านหลังของกรที่กำลังจูงเธอให้เดิน ความคิดสับสนไปหมด กรแปลกเกินไปแล้ว เขากำลังมีความลับ และเรื่องนั้น ต้องเกี่ยวกับเธอแน่
"นี่แกใจลอยระหว่างเรียนได้ไงเนี่ย" ส้มแซวเอมที่เอาแต่หมุนปากกาเล่นและไม่ได้สนใจอาจารย์เลย
"ฉันรู้สึกว่ากรแปลก ๆ"
"ยังไง?"
"เหมือนมีความลับอะไรสักอย่าง"
ส้มหัวเราะเบาไม่ให้อาจารย์ได้ยิน "ปกติจะตาย"
"แต่..."
"ฉันว่าแกคิดมากไปแล้ว...แล้วนี่คือคืนดีกันแล้ว?" ส้มจดสูตรตามกระดาน
"ไม่ได้ทะเลาะกันสักหน่อย เมื่อวานกรแค่ใจร้อนเอง"
เพื่อนสาวพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจ "เห็นว่าพ่อกรมาเหรอ?"
"อือ แต่ไม่รู้เป็นไงบ้าง"
"นัทยังปกตินะ แสดงว่าอาจารย์ไม่ได้มาว่านัท ดังนั้นคงไม่มีอะไรมากหรอก"
เอมมองไปที่เพื่อนชายอย่างกังวล ในใจภาวนาให้สองคนนี้จบเรื่องกันจริง ๆ เถอะ อย่าให้กรของเธอต้องเจ็บตัวหรือเจ็บใจไปมากกว่านี้เลย
"เอม เย็นนี้ไปหาซื้อของขวัญเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ" นัทชวนระหว่างเปลี่ยนคาบสุดท้าย
เอมหลุดจากความคิดที่ว่ากรหายไปไหนมา เพราะเมื่อตอนเที่ยงเขาหายตัวไปอีกแล้ว น้องกิ่งบอกว่ากรไม่ได้เข้าเรียนตั้งแต่เช้า อาจจะเป็นไปได้ว่ากรกลับไปกับพ่อ แต่เมื่อเธอลองโทรหากร เครื่องเขากลับปิดติดต่อไม่ได้เลย และนั่นทำให้เธอไม่มีสมาธิ ในการเรียนเลย
"หืม? ว่าไงนะ"
"เย็นนี้เราจะชวนเอมไปซื้อของหน่อย ไปด้วยกันนะ" เขาบอกขำ ๆ
"เอ่อ เราว่าจะ..."
"เราจะซื้อของไปขอโทษน้องกรหน่อยน่ะ เพราะเราก็ทำเกินไปเหมือนกัน น้องกรเป็นผู้หญิง ยังไงร่างกายต้องเจ็บมากกว่าเราอยู่แล้ว"
หัวใจของเอมพองโตขึ้นมาด้วยความดีใจ "ได้สิ"
"โอเค ดีเลย งั้นตอนเย็นนะ"
"อืม"
เอมหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความให้กร หวังว่ากรจะลดความระแวงในตัวนัทได้บ้าง
ข้อความที่เธอส่งไปกรได้อ่าน และอีกฝ่ายส่งข้อความห้ามกลับมาทันที
?ห้ามไปกับมันนะเอม?
...
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|