web stats

ข่าว

 


รักในความทรงจำ ตอนที่ 8

โพสต์โดย: เด็กนรก วันที่: 13 พฤศจิกายน 2017 เวลา 00:16:05 อ่าน: 192

เหนือและอมยิ้มนั่งรถกลับมาบ้านหลังจากที่ไปไร่ชากันมา เธอสองคนไปดูชาวไร่ทำงานและดูความสวยของไร่ชา ซึ่งเป็นปกติที่เหนือจะเป็นคนพาแขกทัวส์เองและมันเป็นผลดีเพราะอมยิ้มดูจะมีความสุขมากกับการได้ไปเที่ยวในไร่ด้วยกัน

เหนือยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นอีกคนมีความสุขเมื่อได้อยู่กับตัวเองแบบนี้ ไม่ได้มีความรู้สึกว่าเวลาอยู่กับใครแล้วมีความสุขแบบนี้มานานแล้ว คนๆ นี้เป็นคนพรากความสุขของเธอไปแต่ก็กลับมาให้ความสุขเธออีกครั้ง เหนือจับมือนุ่มของอมยิ้มไว้พร้อมกับเดินไปทางบ้านด้วยกันเมื่อลงจากรถ

"ดีจังที่เหนือยิ้มแบบนี้ มันสวยมากเลยล่ะ"

"เพราะเธอไง"

"เหรอ ดีไปอีก" อมยิ้มพูดแล้วหัวเราะ แขนก็กอดแขนของเหนือไว้แน่น ซบพิงขณะเดินไปด้วยกัน

"สนิทกันเร็วดีจังเลยนะครับ" เสียงของชายหนุ่มพูดขึ้น เหนือมองกรีนที่ยืนตรงระเบียงของบ้านแล้วมองลงมาที่พวกเธอทั้งสองคนและนั่นทำให้เหนือหงุดหงิดเพราะไม่ชอบคนที่คิดจะมาก็มาโดยไม่โทรมาบอกแบบนี้

อมยิ้มจับมือเหนือแน่นขึ้นเมื่อเห็นหน้ากรีน

"ไม่คิดว่าจะมาโดยไม่บอกแบบนี้นะคะ อย่างน้อยก็ควรจะโทรมาบอก"

"ขอโทษนะครับ ผมไม่มีเบอร์โทรคุณ แต่ผมโทรบอกยิ้มแล้วนี่ ยิ้มไม่ได้บอกคุณเหรอ?" กรีนบอกแล้วมองอมยิ้ม เหนือเหลือบมองคนข้างตัวที่ทำหน้าบึ้งใส่กรีน

"เราบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา เราก็ไม่คิดว่าคุณจะมาด้วย" อมยิ้มว่าแล้วมองหน้าเหนือ "เราไม่ได้อยากให้กรีนมาสักหน่อย"

"ว่าแต่คุณมีธุระอะไร?" เหนือถามกรีนพร้อมกับเดินขึ้นบันไดไปหาโดยมีอมยิ้มเดินไปด้วยข้างๆ เหนือปล่อยมืออมยิ้มที่จับกันในระหว่างนั้นเพราะรู้สึกไม่ดีที่จับมือคู่หมั้นของกรีน มันกระดากใจยังไงชอบกล

แต่ถึงกระนั้น อมยิ้มก็เปลี่ยนไปจับชายเสื้อของเธอแทนเหมือนเด็กที่กลัวหลงกับผู้ปกครอง

"ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณน่ะครับคุณเหนือ" กรีนบอกแล้วยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้เหนือ เหนือรับมาก่อนจะเปิดดู "ยิ้ม คุณน่าจะเข้าไปพักก่อนนะ"

"ไม่! เราจะอยู่กับเหนือ" อมยิ้มบอกกรีน แล้วมองซองสีน้ำตาลในมือของเหนือคล้ายจะรอดูเหมือนกัน เหนือมองหน้าอมยิ้ม

"เข้าไปรอข้างในก่อนได้ไหม ขอคุยธุระหน่อย" เหนือบอกอมยิ้ม อมยิ้มส่ายหน้า

"ไม่เอา เดี๋ยวกรีนก็จะพูดให้เหนือยอมเอาเรากลับบ้าน กรีนจะมาพาเรากลับใช่ไหมล่ะ?" อมยิ้มบอกแล้วหันไปถามกรีน

"คุณเป็นคนรักของผมนะยิ้ม ที่ผมทำทุกอย่างเพราะหวงและห่วงคุณ ผมมีสิทธิ์จะพาคุณไปไหนก็ได้ตามที่ผมต้องการเพราะแม่คุณยกคุณให้ผมแล้ว" กรีนบอกอมยิ้มแต่ตากลับมองเหนือคล้ายกับว่าคำพูดเหล่านั้นจะบอกเหนือมากกว่า

"คุณกำลังมีปัญหากับฉันสินะ" เหนือถาม กรีนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วยืดอกเมื่อเจอสายตาของเหนือ ผู้หญิงคนนี้มีแรงกดดันที่ทำให้เกรงได้อย่างน่าอัศจรรย์ แถมดูจะไม่กลัวใครด้วย

"ขึ้นอยู่กับคำตอบของคุณหลังจากที่เราคุยกัน" กรีนตอบ เหนือมองหน้าอมยิ้ม

"ยิ้มเข้าไปในห้องเถอะ ฉันอยากคุยกับคุณกรีนแบบส่วนตัว"

"สัญญามาก่อนว่าจะไม่ให้กรีนพาเราไปไหน"

"......" เหนือเงียบเมื่ออมยิ้มพูดแบบนั้นเพราะเอาจริงๆ แล้วหากกรีนต้องการเธอจะทำอะไรได้ "เธอกำลังยื้อให้เค้าอยู่นานนะรู้ไหม? ให้ฉันคุยกับเค้าจะได้จบๆ กันไป"

"อือ" อมยิ้มตอบรับเสียงเบาหน้าเศร้า แล้วเดินไหล่ตกไปแต่ก็ไม่วายหันมามองทิ้งท้ายก่อนจะเข้าบ้าน เหนือและกรีนที่มองตามอมยิ้มไปจนสุดแล้วหันมามองกัน

"เธอติดคุณมากกว่าที่ผมคิดนะ"

"คุณคงไม่ได้มาเพื่อจะดูว่าใครติดใครหรอกใช่ไหม?" เหนือว่าแล้วเปิดซองสีน้ำตาลออกก่อนจะดึงของด้านในออกมา มันมีรูปเธอกับอมยิ้มสมัยที่เป็นนักศึกษา คิดว่ารูปพวกนี้ได้มาจากกิจกรรมของสาขาในมหาวิทยาลัยที่เธอเคยเรียน เป็นรูปที่ถ่ายเป็นกลุ่มเพื่อนในตอนที่ทำกิจกรรมต่างๆ แต่ทุกรูปเธอกับอมยิ้มจะอยู่ข้างกันเสมอ เหนือมองรูปพวกนี้ด้วยความรู้สึกที่คิดถึงแต่ไม่ยินดีที่จะคิดถึงสักเท่าไหร่เพราะมันทำให้คิดถึงอมยิ้มคนที่ทิ้งตัวเองไป ไม่ได้มีแค่รูปแต่มีข้อมูลของนักศึกษาด้วยว่าเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกัน จบปีเดียวกัน

"คุณมีความลับเยอะนะครับ" กรีนพูด เหนือนั่งลงบนเก้าอี้ไม้

"แล้วไงคะ?"

"มีเหตุผลอะไรไหมครับที่คุณปิดบังผม ปิดบังพวกเรา คุณรู้จักยิ้ม แต่คุณกลับบอกว่าไม่รู้จัก" กรีนถาม เหนือยักไหล่

"ฉันไม่อยากรู้จัก ก็แค่นั้น"

"คุณช่วยบอกอะไรที่เป็นความจริงได้ไหม คุณพูดอะไรเอาแต่ใจ มันทำให้ผมคิดหนัก ผมไม่ชอบเป็นคนที่ไม่รู้อะไร" กรีนว่า เหนือยิ้มมุมปากมองกรีน

"คุณต่างหากที่พูดและทำอะไรเอาแต่ใจ คุณทำทุกอย่างตามอำเภอใจ ไปขุดคุ้ยรูปและข้อมูลพวกนี้มา ฉันคิดว่าคุณคงวิ่งเต้นน่าดูที่อยากจะรู้เรื่องของฉัน แถมตามมาบ้านฉันทุกหลังที่ฉันอยู่ สิ่งที่คุณทำนั่นแหละทำให้ฉันคิดหนักเพราะเหมือนชีวิตโดนรังควาน คุณเป็นคนขอให้ช่วยแต่คุณกลับทำแบบนี้มันใช้ได้ไหมคะคุณกรีน!" เหนือว่าแล้วถาม กรีนเม้มปากเล็กน้อย

"เพราะผมห่วงยิ้มมากไง และผมไม่ไว้ใจคุณ ยิ่งได้รู้ว่าคุณโกหกผมก็ยิ่งไม่ไว้ใจมากกว่าเดิม"

"ไม่ไว้ใจฉัน แต่ยอมให้คู่หมั้นมาอยู่กับฉันตั้งแต่แรก ทำไม?"

"ก็คุณเป็นคนเดียวที่อมยิ้มต้องการ ตอนแรกผมก็เฉยๆ คิดว่าคุณเป็นคนดีด้วยซ้ำแต่พอแม่ของยิ้มบอกผมว่าไม่ให้ไว้ใจคุณมากไป ให้ระวังคุณเอาไว้เพราะคุณไม่ได้ดีอย่างที่คิด นั่นแหละผมถึงได้วิ่งเต้นสืบเรื่องของคุณ"

"......." เหนือรู้สึกอึ้งมาก มันตื้อไปหมดเมื่อได้ฟังแบบนั้น พัดชา....แม่ของอมยิ้ม คนที่ขอร้องเธอให้ดูแลลูกสาวตัวเองดันมาขุดหลุมระเบิดดักกันซะได้ เธอไม่ได้แคร์พัดชาหรอกนะ แต่พอได้รู้แบบนี้มันก็น้อยใจขึ้นมาที่เธอเป็นคนยอมให้ลูกสาวของเค้ามาอยู่ด้วยแท้ๆ แต่เค้าดันทำแบบนี้

"แต่ผมคาใจ ผมเลยอยากจะมาถามคุณด้วยตัวเองว่าทำไมคุณต้องปิดบังความสัมพันธ์ของคุณกับยิ้ม คุณเคยทำไม่ดีไว้กับเธอรึป่าว? อาจจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีมากๆ ยิ้มถึงได้จำคุณฝังใจ"

"เหรอ แล้วคุณคิดว่าไงล่ะ"

"ผมไม่คิดว่าคุณเป็นคนไม่ดี แต่ทุกอย่างมันชัดเจนมากว่าคุณเป็นคนไม่ชอบมาพากล"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง คุณเคยคิดไหมว่าทำไมอมยิ้มถึงอยากอยู่กับฉัน ถ้าฉันทำไม่ดีกับเธอมากขนาดนั้นจนเธอฝังใจ"

"เธออาจจะยังไม่รู้ตัวเพราะความทรงจำเธอไม่มี คุณเป็นแค่ตัวกระตุ้นแต่ก็ไม่แน่ชัดนี่ว่ากระตุ้นความทรงจำดีหรือไม่ดี ยิ้มอาจจะแค่รู้สึกว่าคุณทำให้เธอเข้าใกล้ความทรงจำก็แค่นั้น" กรีนบอก เหนือถอนหายใจ

"งั้นก็คิดตามแบบที่คุณอยากคิดนั่นแหละ แล้วคุณได้ถามแม่ของยิ้มรึป่าวว่ารู้ได้ไงว่าฉันเป็นคนไม่ดี" เหนือว่าแล้วถามกลับ กรีนชะงักเล็กน้อย

"ไม่....ท่านเองก็บอกว่าไม่รู้จักคุณในตอนแรก" กรีนพึมพำเล็กน้อยพร้อมกับมองรูปที่วางบนโต๊ะ เหนือส่ายหน้าเมื่อเจอคนแบบกรีน....ไม่คิดและทำอะไรที่รอบคอบ ปกติแล้วเรื่องแบบนี้ควรจะเอาไปถามคนที่ตัวเองไว้ใจก่อนนี่ แต่ดันบินมาถามเธอก่อนคนที่อยู่ในบ้านเดียวกันซะได้

"คุณก็ลองไปถามท่านสิ เอารูปพวกนี้ไปให้ท่านดูด้วยก็ได้ เผื่อท่านจะบอกคุณได้ว่าฉันไม่ดียังไง" เหนือบอกแล้วกอดอกเงยหน้ามองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"แล้วคำตอบของคุณล่ะ? ในเมื่อตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคุณรู้จักกับยิ้ม แถมดูสนิทกันมากด้วย คุณให้คำตอบผมได้ไหมว่าทำไมคุณถึงทำเป็นไม่รู้จักอมยิ้ม" กรีนถาม

"........." เหนือนิ่งไม่ตอบในตอนแรก แต่พอเห็นหน้ากรีนแล้ว อดไม่ได้ที่จะสงสารเค้าเพราะเค้าดูอยากจะรู้และพยายามที่จะรู้ให้ได้มาก "เอาเป็นว่า ฉันกับยิ้มเราจบกันไม่ดีนักและฉันคิดมาเสมอตั้งแต่เรียนจบว่าฉันคงไม่มีทางให้อภัยอมยิ้มได้ในสิ่งที่ฉันเจอ"

กรีนพยักหน้าเมื่อได้ฟังแบบนั้น

"แล้วตอนนี้ล่ะ....ผมอยากจะรู้ว่าคุณยังโกรธหรือไม่ให้อภัยเธออยู่ไหม เพราะผมคงไม่สบายใจที่ให้เธออยู่กับคุณ" กรีนถาม เหนือรู้สึกได้ว่ากรีนห่วงอมยิ้มจริงๆ

"ถ้าเป็นอมยิ้มคนเก่าก็คงใช่....ฉันยังคงรู้สึกแบบนั้นอยู่ แต่อมยิ้มคนนี้ไม่ใช่ คุณก็คงพอจะเข้าใจใช่ไหมว่าเธอไม่เหมือนคนๆ เดียวกัน"

"ผมเข้าใจดีเลย" กรีนพูดพลางถอนหายใจแล้วทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ "เหมือนอมยิ้มคนที่ผมรู้จักหายไปกับความทรงจำและอมยิ้มคนนี้เป็นคนอื่นที่ผมไม่รู้จัก ไม่ใช่แค่เราที่ไม่รู้จักเธอ แต่เธอก็ไม่รู้จักเราด้วย"

เหนือคิดว่ากรีนก็คงคิดเหมือนกับเธอ แยกอมยิ้มออกเป็นสองคนไปแล้ว สำหรับเหนือ อมยิ้มที่เข้ามาออดอ้อนและเรียกร้องความสนใจเสมอแบบนี้ อมยิ้มคนเก่าไม่มีวันทำกับเธอ สำหรับกรีนก็คงไม่ต่างกัน อมยิ้มที่มองกรีนเป็นคนอื่นก็คงไม่มีทางเกิดขึ้นกับอมยิ้มคนเก่า เพราะอย่างนั้นกรีนถึงได้เครียดและต้องการความจำของอมยิ้มคืนมาเร็วๆ

"คุณรู้จักกับยิ้มได้ไงเหรอ?" เหนือทำใจกล้าถาม กรีนเงยหน้ามองเหนือก่อนจะยิ้มให้เมื่อรู้สึกว่าเหนือเองก็เป็นเหมือนกับคนทั่วไป มีความอยากรู้อยากเห็น ไม่ได้เย็นชาอย่างที่คิด

"เราคบกันมาสามปีกว่าเกือบสี่ปีแล้วครับ" กรีนบอก

คำตอบของกรีนทำให้เหนือรู้สึกจุกไปหมด ร่างกายมันเกร็งแข็งทื่อจนสั่นระริก.....ก็ตั้งแต่เรียนจบมานี่ผ่านมาแค่ปีกว่าเองที่เธอโดนทิ้งไป เธอไม่ได้แค่โดนทิ้งแต่โดนหลอกในระหว่างที่คบกันอยู่ด้วย ไม่มีใครน่าสมเพชเท่าเธออีกแล้วในโลกนี้

"......." เหนือกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อให้ความเจ็บช่วยหยุดน้ำตาที่จะไหลออกมาเพราะเจ็บใจ

"ถึงอมยิ้มจะดูมีความลับเยอะ แต่ก็เป็นคนรักที่ดี" กรีนบอก "เค้าดูเป็นคนมีความลับเยอะไหมครับตอนที่เป็นเพื่อนคุณ"

"ค่ะ" เหนือฝืนอ้าปากตอบไป

"งั้นก็โล่งใจหน่อยที่เธอเป็นกับทั้งเพื่อนและแฟน ผมจะได้มองว่าเธอรักผมแบบปกติ"

"ไม่ปกติเป็นยังไง?" เหนือถาม

"ก็บางทีเธอก็ดูมีเรื่องเยอะแยะ ไม่ให้ผมไปหาที่มหาลัยบ้าง เวลาไปหาก็มักจะต้องไปกินข้าวที่ที่ห่างจากมหาลัยไกลโขเลย แบบผมกลัวว่าเธอจะมีคนอื่น กลัวเธอเป็นแฟนที่ไม่ปกติดีน่ะครับ"

"ไม่ต้องห่วงนั่นแปลว่าเธอปกติมากสำหรับคุณ" เหนือบอก ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เพิ่งเป็นศัตรูหัวใจกัน แต่ดันเป็นมาตลอดตั้งแต่เรียนแล้วและเหนือก็แพ้โดยที่ไม่รู้ตัวอีกด้วย

"คุณเป็นอะไร ทำหน้าน่ากลัวจัง ผมว่าเราไม่พูดเรื่องเก่าดีกว่า มันคงทำให้คุณคิดถึงอมยิ้มคนนั้น"

"ใช่ เลิกพูดถึงนั่นแหละดีแล้ว เอือมจะฟัง" เหนือว่า กรีนพยักหน้าทันทีเมื่อเหนือดูน่ากลัวขึ้นมาทันตาเห็นทำให้บรรยากาศมันตึงเครียดไปหมด

"คุณจะกลับเลยไหมคะ?" เหนือถาม กรีนหน้าเหวอที่อยู่ๆ อีกคนก็ไล่กลับ "หากไม่ไว้ใจฉันเอายิ้มกลับไปด้วยก็ได้นะ" เหนือบอก ยอมรับเลยว่าเคืองอมยิ้มมาก มากจนไม่อยากให้หล่อนอยู่ใกล้อีกแล้ว มันโกรธ เจ็บใจ โมโหงุ่นง่าน

"ใจร้าย!" เหนือและกรีนหันไปมองที่ประตูก็เห็นอมยิ้มยืนกอดคานประตูแล้วว่าเหนือ อมยิ้มแอบฟังมาตลอดเพราะกลัวว่ากรีนจะมาพาตัวเองไป

"ดูเหมือนเธอจะไม่อยากไปนะ" กรีนบอกเหนือ

"ก็ไม่อยากไปน่ะเซ่ คุณจะมาทำไมน่ะ ถ้าคุณไม่มาเหนือก็ไม่ให้เราไปไหนหรอก" อมยิ้มว่าแล้วเดินหน้าบึ้งเหมือนจะร้องเข้ามา เหนือกอดอกหันหน้าหนีพยายามข่มอารมณ์โมโห

"คุณรู้ใช่ไหมคุณเหนือว่าเธอไม่มีความจำ อะไรที่ทำให้คุณรู้สึกโกรธอมยิ้มในอดีตผมอยากให้คุณคิดว่าเธอไม่ใช่คนเดียวกัน" กรีนบอกเหนือเมื่อเห็นท่าทีของเหนือที่มีต่ออมยิ้มแปลกไป คงเป็นเพราะเมื่อกี้พูดถึงอมยิ้มคนที่ตัวเองคิดถึงมากไปและเห็นได้ชัดว่าเหนือไม่ชอบอมยิ้มคนเดิมมาก

"พยายามอยู่นี่ไง!" เหนือบอกแล้วมองอมยิ้มที่เข้ามาเกาะแขน

"อย่าไล่เราไปไหนเลยนะ เราอยากอยู่กับเหนือ" อมยิ้มร้องขอ

"เธอแอบฟังเราพูดกัน"

"ก็ถ้าไม่แอบฟังจะรู้ไหมว่าเธอจะให้กรีนพาเรากลับบ้าน"

"ผมว่าผมกลับเลยดีกว่า" กรีนรีบบอกแล้วมองอมยิ้มที่ทำสีหน้าอ้อนอีกคน ซึ่งเป็นหน้าตาที่ตัวเองไม่เคยเห็น "ยิ้มผมกลับบ้านแล้วนะ คุณอยากจะ..."

"รีบไปเลย!" อมยิ้มหันมาว่าแล้วค้อนใส่เหมือนเด็กที่โกรธ

"โอเค ผมขอกอดหน่อยได้...."

"ไปสักที เดี๋ยวเหนือก็ไล่เราอีกถ้าเธออยู่นี่" อมยิ้มร้องบอก กรีนพยักหน้ายอมอีกคน

"คุณเหนือ ผมขอฝากเธอด้วยนะครับแล้วผมจะส่งตารางที่หมอนัดมาให้" กรีนบอกแล้วลุกขึ้นไปโดยไม่ลืมหยิบรูปไปด้วย "อ่อ อีกอย่าง คุณยิ้มสวยมากเลย พอดีผมเห็นตอนที่คุณเดินมากับยิ้ม"

"รู้อยู่แล้วน่า" อมยิ้มพึมพำมองตามกรีนที่เดินลงบันไดไป ก่อนจะหันมากอดเหนือ "เหนือ....."

"ยิ้ม คือฉันอยากพักสักแป๊ปนึงน่ะ" เหนือว่าแล้วดันอีกคนออกจากตัวก่อนจะรีบสาวเท้าเดินเข้าบ้านทิ้งให้อมยิ้มมองตามด้วยความเสียใจ เพราะถึงจะรู้ว่าตัวเองเคยทำให้เหนือรู้สึกให้อภัยไม่ได้แต่อมยิ้มก็จำไม่ได้เลยรู้สึกว่าไม่ใช่ความผิดของตัวเอง

เหนือนั่งบนชักโครกหลังจากอาบน้ำเรียบร้อย เธอนั่งคิดเรื่องที่ได้รู้มา....มันสลัดออกจากหัวไม่ได้สักทีไม่ว่าจะพยายามทำหัวให้เย็นยังไงก็ตาม พยายามปล่อยวาง พยายามไม่คิด แต่เหมือนความโกรธของเธอที่ดับไปตั้งนานแล้วกำลังหวนกลับมาเมื่อคิดว่าช่วงเวลาแห่งความสุขที่เธอเคยคบกับอมยิ้มเป็นแค่เรื่องหลอกลวง มันรู้สึกแย่มากกว่าตอนโดนทิ้งอีก

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูห้องน้ำดัง เหนือเงยหน้ามองประตูห้องน้ำที่ปิดกั้นระหว่างตัวเองกับคนอีกฝั่ง

"เป็นอะไรรึป่าว เข้าไปนานแล้วนะ" อมยิ้มถามคนด้านในด้วยความเป็นห่วงเพราะเหนือเข้าไปในห้องน้ำนานกว่าชั่วโมงแล้ว

"ไม่หรอก" เหนือบอกแล้วเปิดประตูออกมา พอออกมาก็เจออมยิ้มยืนทำหน้าเศร้าอยู่ "หลบหน่อยได้ไหม จะไปแต่งตัว"

"เกลียดเราใช่ไหม?" อมยิ้มถามเสียงเบา เหนือนิ่ง ตาก็มองอมยิ้มที่ทำหน้าเศร้า เธอเบือนหน้าหนีอีกคน

"อืมใช่" เหนือตอบ อมยิ้มเบะปากเริ่มสะอื้นเมื่อได้ฟังอย่างนั่นมันทำให้เหนือร้องไห้ออกมาเพราะเสียใจไม่ต่างกัน เธอเสียใจมากและผิดหวังที่สุดกับเรื่องที่ได้รู้มา

"ร้องทำไมอ่ะ เราสิต้องเป็นคนร้อง.....เราในอดีตทำให้เธอเกลียดมากใช่ไหม?" อมยิ้มสะอื้น มือก็ยกเช็ดน้ำตาของตัวเองเหมือนเด็กๆ

เหนือโอบกอดอมยิ้มทั้งน้ำตา

"ใช่ฉันเกลียดเธอยิ้ม แต่ฉันเสียใจที่เกลียดเธอขนาดนั้นแต่ก็ยังรักเธออยู่ ฉันเสียใจจริงๆ"

"ฮือๆ เราขอโทษถ้าเคยทำไม่ดี แต่เราสัญญานะว่าเราจะไม่ทำให้เธอเสียใจ อย่าเกลียดเราเลยนะ" อมยิ้มร้องขอ แขนก็โอบกอดเหนือแน่น

เหนือไม่ตอบอะไร เธอร้องไห้สมองก็คิดถึงแต่เรื่องที่ทำให้เสียใจ แขนก็กอดอมยิ้มแน่นราวกับไม่อยากปล่อยไป มันเป็นความสับสนที่เกิดขึ้นในอารมณ์ของตัวเอง

เธอเกลียดอมยิ้มคนเก่า แต่รักอมยิ้มคนนี้เสียเหลือเกิน ภายในใจมันกำลังต่อสู้กันอยู่ในความขัดสนนี้ เพราะถึงแม้เธอจะรู้สึกเหมือนว่าสองคนนี้เหมือนคนล่ะคน แต่สุดท้ายก็เป็นคนเดียวกันที่ทำให้เธอเจ็บช้ำครั้งแล้วครั้งเล่า

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น