web stats

ข่าว

 


Sparkle_s2 (แฟนฟิค) - ตอน 25 Too Hot To Handle

โพสต์โดย: anhann วันที่: 02 พฤศจิกายน 2017 เวลา 19:45:51 อ่าน: 340



ตอน 25 Too Hot To Handle






รุ่งเช้าหลังจากวันชุลมุนเล็กๆ ในบ้าน  ทิฟฟานี่ยังเดินทางมาทำงานตามปกติ  ต่างกันเพียงโดโรธีมากับเธอด้วย  แครีนจะกลับมาถึงช่วงสายๆ  เธอรอไม่ได้นานขนาดนั้น  และต่อให้แครีนกลับมาแล้ว  เธอก็ไม่อาจทิ้งความรับผิดชอบให้หล่อนดูแลลูกตามลำพังได้ในสถานการณ์แบบนี้

แทยอนโทรมาสอบถามเหตุการณ์กับเธอตั้งแต่เมื่อคืนหลังคริสตัลกับยุนอากลับออกไปได้ไม่นาน  คุณแม่ลูกแฝดเกือบจะแจ้นมาหาเธอแล้ว  ถ้าเธอไม่ออกปากห้ามไว้เสียก่อน  และยืนยันว่าไม่มีใครเป็นอะไร  นอกจากโดโรธีจะขวัญเสียนิดหน่อย  ต้องขอบคุณความจุ้นของคริสตัลกับยุนอา

เสียงฮือฮาของพนักงานดึงให้โดโรธีลุกจากโซฟาตรงมุมนั่งเล่นภายในห้องทำงานเธอไปเกาะกระจกประตูห้องดู  เธอจำใจลุกตามลูกไปจึงพบสาเหตุที่ไม่รู้ว่าจะน่าหงุดหงิดหรืออะไรดี  สมิธชักแถวกันเข้ามาในบริษัทเธอด้วยท่าทางดุจทหารจะมาลากคอผู้กระทำผิด  ถ้าตรงหางแถวไม่มีคริสตัลอุ้มลูกแฝดคนหนึ่ง  อีกคนสะพายอยู่ในกระเป๋าด้านหลัง  เดินตามก้นแทยอนมาด้วย

เธอเปิดประตูห้องก่อนเลขาจะทันได้เคาะขออนุญาต  ดวงหน้าสวยอันเคร่งขรึมของเจสสิก้าปะทะดวงตาเธอก่อนมันจะอ่อนลงเมื่อนัยน์ตาสีเทามองเห็นโดโรธี  --  บางทีเธอก็อยากจะเป็นเด็กให้รู้แล้วรู้รอดไปเหมือนกันนะ

"เข้าข้างในกันดีกว่า"  ทิฟฟานี่เอ่ยชวน  พลางพยักหน้าให้เลขา  บอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี  และให้จัดอาหารว่างมาต้อนรับแขก

"ฟานี่  หนูขอไปเล่นกับแฝดในห้องนู้นได้ไหมคะ"  โดโรธีถามอย่างมีความหวัง  "ห้องคุณแท"

"ไปสิคะ  ไปอยู่กับคุณคริส"  แทยอนสนับสนุน  หยุดคำโต้แย้งในปากของทิฟฟานี่เอาไว้  "คริส  อย่าพากันซนนะ  ดูลูกให้ดีๆ  รู้ไหม"

คริสตัลรับปาก  พาแคลร์ที่อุ้มอยู่กับครูซในกระเป๋าหลังไปพร้อมกับโดโรธีที่เต็มอกเต็มใจนำทางให้  ทิฟฟานี่มองตามหลังไปอย่างเป็นห่วง  หากความกังวลก็จางลงไปเมื่อมือเล็กๆ อุ่นๆ มาแตะบนไหล่อย่างอ่อนโยน

"ไม่เป็นไรหรอก  คริสดูแลเด็กๆ ได้"

"ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น"

แทยอนสั่นศีรษะ  คร้านจะต่อปากต่อคำกับคนหวงลูก  เพราะเธอเองก็หวงลูกแฝดเหมือนกัน  แค่หวงแบบมีเหตุผลกว่านิดหน่อย

"เขาเป็นสุภาพบุรุษนะ  เห็นแบบนั้น" 

ทิฟฟานี่กลอกตา  คันปากอยากค้านแทบตาย  ว่ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องเป็นสุภาพบุรุษหรือไม่เป็น  มันเกี่ยวตรงที่คริสตัลเป็นผู้ชาย  และโคตรเจ้าชู้  เธอเกลียดสายตากรุ้มกริ่มของเขาเป็นที่สุด  หรือเธอแค่อิจฉาที่เขาดูเหมือนจะไม่มีความทุกข์เลย

"มาเถอะ  มาคุยธุระกันให้เสร็จ  เดี๋ยวพวกเขาจะได้กลับ"  แทยอนว่า  บุ้ยใบ้ไปทางเจสสิก้าที่ยืนรออยู่เงียบๆ อย่างอดทน  "คริสจะกลับกับพี่สาวเขา  ฝาแฝดด้วย"

"แล้วยุนอาล่ะ"

"ทำงานเขาน่ะสิ" 

ทิฟฟานี่อยากถามต่อ  แต่แทยอนคงไม่ชอบฟัง  แถมยังเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์อีกด้วย  เธอจึงชวนอดีตพี่เลี้ยงและแขกหน้าเดิมๆ มานั่งคุยกันตรงมุมนั่งเล่น  และเลขากับแม่บ้านตามกันเข้ามาเสิร์ฟชากับของว่างให้

"คุณชายของเธอไม่เหลืออะไรเอาไว้ให้ฉันทำเลย  ยกเว้นเก็บซากศพ"  ทิฟฟานี่เอ่ย  หลังจากจิบชาร้อนใส่น้ำตาลหนึ่งก้อนกับนมสดครึ่งออนซ์จากเหยือกเซรามิกเล็กๆ ที่มาพร้อมกับชุดชงชาไปหนึ่งอึก  "พวกมันเป็นแวมไพร์เกรดต่ำสุด  ไม่มีความรู้สึกนึกคิด  ทำตามคำสั่งอย่างเดียว  ว่องไวมาก  แต่ก็ยังไม่พ้นอาวุธสังหารของสมิธ"

"เธอหงุดหงิดที่คริสตัลทำหน้าที่ได้ดีกว่าคนของเธอหรือ" 

นัยน์ตาสีแดงตวัดไปมองหน้าเจ้าของคำพูดแทงใจดำ  เจสสิก้าอ่านใจเธอได้นั่นยังไม่น่าโมโหเท่ากับเวลาเจ้าตัวพูดอะไรตรงไปตรงมาไม่เกรงใจกันแบบนี้  บางทีเธอก็อยากให้คริสตัลแบ่งความขี้เล่น  ขี้หยอกมาให้พี่สาวบ้างนะ  มันคงจะเข้ากับหน้าตาสวยๆ อย่างนี้พิลึก

"ไม่ใช่หรอกค่ะ  เจสซี่"  แทยอนรีบพูด  วางมือลงบนหลังมือทิฟฟานี่ที่กำแน่นอยู่บนตักปรามให้ใจเย็นลง  แม้ปกติเจ้านายของเธอจะไม่ใช่คนใจร้อน  แต่กับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปนั้นอาจทำให้อารมณ์แปรปรวนได้ง่าย  ด้วยเหตุนี้เธอจึงต้องอยู่เป็นคนกลางให้ทั้งที่อยากไปช่วยยุนอาสืบหาตัวคนร้ายมากกว่า

"ยุนอาบอกกับฉันแล้วว่าจะไปหาเธอ  เขาสังหรณ์ใจไม่ดี  ก็เลยอยากไปเดี๋ยวนั้นเลย  ฉันถามแล้วว่าทำไมไม่รอก่อน  เขาก็บอกไม่ได้  รู้แค่ว่าต้องไป  บางทีมันอาจเป็นสัญชาตญาณ"  จิ้งจอกสาวเล่าตามจริง  นัยน์ตาสีแดงที่จ้องสีเทาอยู่จึงค่อยๆ อ่อนกำลังลง  และหันมาสนใจเธอแทน  "ฉันจะไปอยู่เป็นเพื่อนเธอกับโดโด้  แฝดพอคุยกันรู้เรื่องแล้ว  ให้พวกเขาอยู่กับคริสกับยุนอา"

"ไม่  แท  ไม่ต้องทำขนาดนั้น"  ทิฟฟานี่ปฏิเสธ  "ฉันเพิ่มกำลังคนดูแลรอบคฤหาสน์แล้ว  เปิดใช้กล้องวงจรปิดทุกตัวเต็มพิกัด  ไม่มีอะไรเล็ดลอดผ่านมาได้แน่นอน"

"แปลว่าเธอละเลยคำพูดฉันสินะ"  แทยอนพูดเสียงดุ  ทิฟฟานี่หน้าแหย  ยิ้มแห้งๆ อย่างรู้สึกผิด  "ฉันบอกให้เธอทำตั้งนานแล้วนะ  ฟานี่"

"ก็ฉัน...  ก็มัน --"

"อย่าพูดเรื่องที่ผ่านไปแล้วกันเลยค่ะ"  เจสสิก้าแทรกขึ้นอย่างรู้เวลา  แทยอนถึงจะโกรธอยู่แต่ก็หยุดอย่างคนเห็นเหตุผลสำคัญกว่าอารมณ์  พลอยทำให้ทิฟฟานี่ต้องเงียบไปด้วย  "ฉันให้ยุนอาแจ้งข่าวนี้ไปกับฝูงอื่นๆ แล้วนะคะ  แต่เพียงแค่บอกให้พวกเขาระมัดระวังดูแลบ้านของตัวเองให้ดี  เพราะพวกนั้นเริ่มทำตามคำขู่แล้ว  ไม่ได้บอกว่าเหตุการณ์เกิดขึ้นในบ้านของพวกคุณ"

"ขอบคุณค่ะ  เจสซี่"  แทยอนตอบ  พลางส่งสายตาให้ทิฟฟานี่ทำบ้าง  หากอดีตคุณหนูของเธอที่ปัจจุบันนี้มาเป็นเจ้านายใหญ่ของฝูงก็รู้สึกจะคอแข็ง  ปากแข็งติดเชื้อคนแถวนี้ไปด้วยเสียแล้ว

"พวกนั้นไม่ได้จงใจแค่หยามเกียรติพวกคุณอย่างเดียว  แต่สมิธด้วย"

"มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับพวกเธอตรงไหน"  ทิฟฟานี่แย้ง  "อ้อ  เพราะเธอดันเป็นคู่หมั้นฉันสินะ"

"เพราะสมิธเป็นผู้พิทักษ์  และเพราะแทยอน"

"เพราะแทยอน?" 

"เพราะเราเกี่ยวดองกัน  ยกเว้นว่าเธอจะไม่ได้นับว่าแทยอนอยู่ในฝูงของเธอแล้ว"

"เจสสิก้า!"

"โอเคๆ  พอก่อน  ทำไมเราถึงมาทะเลาะกันเองล่ะ"  แทยอนยกมือห้ามทั้งสองคน  "หรือว่าฉันควรจะไปที่อื่น  และให้พวกคุณคุยกันเอง"

"ไม่!"  ทั้งสองตอบพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย  คนกลางส่ายหน้าเอือมระอากับบรรดาเด็กไม่รู้จักโต 

"รู้ไหม  บางครั้งพวกคุณก็พูดยากกว่าฝาแฝดเสียอีก  ฉันเลี้ยงแคลร์กับครูซเหนื่อยน้อยกว่าคุยกับพวกคุณเยอะ"

"งั้นก็กลับไปเลี้ยงลูกเธอเลยไป"  ทิฟฟานี่พูดเสียงงอน

"แทยอนคะ  ฉันกลับก่อนแล้วกัน" 

อยู่ๆ เจสสิก้าก็ลุกขึ้นยืนกะทันหัน  ยังไม่ทันแตะถ้วยชาด้วยซ้ำไป 

"เจสซี่คะ  เดี๋ยวสิ --"

"พอดีว่า  ฉันมีประชุมด้วยค่ะ  เลขาเพิ่งส่งข้อความมาบอก"  เจสสิก้าชี้แจงกับแทยอน  แล้วหันไปหาทิฟฟานี่  "ส่วนเธอ  ถ้าพร้อมจะคุยกันดีๆ เมื่อไหร่  ก็โทรไปหาฉัน  หรือเลขาของฉัน"

แทยอนถอนหายใจยาวหลังเจสสิก้าออกไป  ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร  คริสตัลก็จูงมือพาโดโรธีมาส่ง  อุ้มแคลร์ด้วยแขนข้างเดียว  ส่วนครูซไปอยู่กับเจสสิก้าที่เดินนำหน้าไปลิ่วๆ ยังทางออกแล้ว  เธอรับโดโรธีมา  และสั่งให้คริสตัลดูลูกๆ ให้ดี  เขารับปากพลางยกแคลร์ให้มาหอมแก้มลาเธอกับโดโรธี  แล้วจากไปหลังจากบอกลาทิฟฟานี่ที่ไม่ได้ฟังเขาพูด

"แคลร์กับครูซกลับเร็วจังเลยค่ะ  คุณแท"  โดโรธีบ่น  เขย่ามือแทยอนที่จับกันอยู่  เรียกร้องความสนใจ  "หนูเพิ่งได้เล่นกับน้องแป๊บเดียวเอง"

"เอาไว้ค่อยเจอน้องอีกครั้งหน้าก็ได้ค่ะ"

"ฟานี่จะให้หนูไปอยู่กับน้องสักสองสามวัน"  ทิฟฟานี่โพล่ง  แทยอนทำหน้าฉงนใจ  ขณะที่โดโรธีรีบถลาไปหอมแก้มขอบคุณ  เธออุ้มลูกสาวขึ้นนั่งบนตัก  หันมาพูดกับรองหัวหน้า  "อย่าให้คริสตัลเข้าใกล้ลูกสาวฉัน  เข้าใจไหม  แทยอน"

"แค่ตอนนอนละกัน  นั่นมันบ้านเขา"  แทยอนพูด  เสียงระอา  ขี้เกียจจะพูดแล้วว่า  ต่อให้คริสตัลเจ้าชู้เขี้ยวลากดินขนาดไหน  เขาก็ไม่คิดจะทำอะไรเด็กตัวแค่นี้หรอก  ขืนพูดไปก็จะเหมือนไปแก้ตัวแทนสามี  รังจะให้ขุ่นเคืองใจกันไปอีก  "ขอบใจที่ยังเห็นแก่ความปลอดภัยของโดโด้มากกว่าอีโก้ของเธอ"

"ฉันเหรอ  อีโก้  พี่สะใภ้ของเธอนู่น  พูดจาอ่อนหวานไม่เป็นเลย"

"เขาพูดเพราะกับฉันตลอดนะ  กับหนูก็ด้วยใช่ไหมคะ  โดโด้"

โดโรธีพยักหน้าหงักหงึก  เคี้ยวขนมปังกรอบที่ไม่มีใครกินจนหมดปาก  แล้วจึงเอ่ย  "เจสซี่น่ารักเหมือนคุณคริสนั่นแหละค่ะ"

"งั้นก็ไม่น่ารักแล้วละ"  ทิฟฟานี่พึมพำเบาๆ  ลูกสาวก็ยังได้ยิน  และหันไปทำคิ้วขมวดใส่  เธอจะพูดอะไรต่อก็ไม่ได้เพราะลูกเอาขนมปังกรอบมายัดใส่ปาก  ห้ามไม่ให้พูดถึงขวัญใจของลูกในทางที่ไม่ดี  เธอก็ยังอุตส่าห์แอบชี้ให้แทยอนดูพฤติกรรมของลูกบังเกิดเกล้า  คนที่เหมือนพี่สาวและแม่ของเธอก็ส่ายหน้าไปมายิ้ม

"งั้นฉันบอกให้คริสมารับโดโด้เลยละกัน"

"ฉันไปส่งเองดีกว่า  ต้องกลับไปเก็บเสื้อผ้าด้วย  แล้วไหนจะตุ๊กตาหมีเน่าๆ ของโดโด้อีก"

"ไม่เอา  ฟานี่  หนูไม่เอาหมีเน่าไปนะคะ"

"แล้วถ้าหนูนอนไม่หลับล่ะคะ  มันแปลกที่ด้วยนะ"

"หนูนอนกอดคุณแทก็ได้"

แทยอนอยากจะค้านแต่กลัวหลานจะเสียใจ  แถมทิฟฟานี่ยังมองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ยอีกด้วย  "งั้นเดี๋ยวเราไปนอนห้องคุณคริสข้างบนกันนะคะ"

"อะไรนะ  ห้องคริสตัล!"

"ฟานี่  คริสไม่ได้นอนห้องนั้น  เขานอนกับลูกๆ อยู่ในห้องชั้นล่างกับยุนอา  พวกเขาแบ่งห้องยุนอาให้ฝาแฝดอยู่"

"แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ  เรื่องภายในบ้านนั้น"

"ก็ถามสิ  อย่าเพิ่งโวยวาย"

ทิฟฟานี่กลอกตา  ไม่เคยชอบเลยเวลาแทยอนหรือโดโรธีพูดถึงสมิธในแง่ชื่นชมแม้มันจะจริงเสียส่วนใหญ่  เธองี่เง่าไปเองหรือมันเกี่ยวกับเจสสิก้า

เพราะยายนั่นมันห่วยแตก!

"ถ้าโดโรธีอยู่ในที่ปลอดภัย  เราก็ทำงานกันได้สะดวก"  แทยอนพูด

เธอมองดวงตาแน่วแน่สีน้ำตาลแกมส้ม  เข้าใจดีว่ามันจริงจังแค่ไหน  แทยอนไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิดเดียว  เธอเคยเห็นมันมาตั้งแต่เด็ก  หากเธอจะเห็นมันชัดที่สุดตอนแทยอนมาบอกลาว่าจะไปทำภารกิจกับพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยของพ่อ  แทยอนกับยูริจะหายไปเป็นเดือนๆ  เธอก็ได้แต่เกาะกระจกหน้าต่างห้อง  รอว่าเมื่อไหร่พี่เลี้ยงคนโปรดจะกลับมา  สเตฟานี่หรือสเตฟานในตอนนั้นก็อาจเป็นแบบเดียวกันอยู่ภายในห้องของเขา  ห้องที่เธอไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งเกี่ยว

"ไม่  แท  ฉันขอสั่งให้เธออยู่บ้านกับแฝด  และโดโด้"  ทิฟฟานี่เอ่ย  พลางส่ายหน้าเมื่อเห็นท่าทีจะคัดค้านของอีกฝ่าย  "ถ้าคริสตัลกับยุนอาไม่อยู่  แล้วเธอก็ไม่อยู่อีกคน  เด็กๆ ตั้งสามคนจะอยู่กันยังไง  ใครจะปกป้องพวกเขา  คนของสมิธเก่ง  ใช่  แต่ฉันไว้ใจเธอมากกว่า  เธอเท่านั้นที่ฉันไว้ใจ  แทยอน"

แทยอนจ้องหน้าลูกของผู้มีพระคุณ  ผู้พ่วงตำแหน่งเจ้านาย  และอดีตเด็กในความดูแล  ลอบถอนหายใจเล็กน้อย  แล้วจึงพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้

"งั้นฉันไปทำงานก่อน  แล้วเจอกันนะคะ  โดโด้"

โดโรธีผงกศีรษะรับคำ  แทยอนจึงออกไปจากห้อง  แล้วเด็กน้อยก็หันมาหาเจ้าของตัก  "คุณแททำกับฟานี่คล้ายๆ แฝดเลยนะคะ"

"ยังไงคะ"  ทิฟฟานี่ย้อนถาม  อยากรู้อยู่เหมือนกัน

"ดุแต่ก็ตามใจน่ะสิคะ  ดูท่าทางรักมากๆ ด้วยละ"  โดโรธีตอบแค่นั้น  แล้วลุกหนีไปเล่นอย่างอื่น  ทิฟฟานี่มองตามลูกสาว  และยิ้มออกมา

............................................................

แครีนตามทิฟฟานี่มาบ้านสมิธด้วยอยากจะมาส่งลูกสาวด้วยตัวเอง  เธอรู้ข่าวนั้นตอนกลับมาถึงบ้านแล้ว  และทะเลาะกับทิฟฟานี่นิดหน่อยที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับใครเลยสักอย่าง  เธอไม่อยากให้โดโรธีห่างจากอก  หากก็รู้ดีว่าตนไม่สามารถปกป้องลูกได้ดีเท่าสมิธ  แลนดอนอยู่ชายป่าทำให้เข้าถึงได้ง่ายเกินไป  สมิธซึ่งอยู่ในเมืองเข้ามาหน่อย  แม้จะมีสวนอังกฤษขนาดใหญ่และสวนป่าตรงเขตแดนด้านหลังก็ยังได้เปรียบกว่าในด้านของความปลอดภัย

อีกทั้งที่นี่ยังมี...แบล็กวูล์ฟ

เขาตัวสูงและดูบึกบึนกว่าที่เธอเจอครั้งก่อน  หากแววตาและดวงหน้ายังประกาศความอ่อนเยาว์ทำให้รู้ว่าเขายังอายุไม่ถึงยี่สิบ  และยังหล่อแบบผู้หญิงอยู่  เขาดูสวยงามจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นสัตว์ร้าย  เป็นเครื่องหมายความน่าเกรงกลัวของสมิธ  ส่วนพี่สาวของเขานั่นก็น่าเกรงขาม  ทั้งที่ตัวเล็กบอบบางจนเหมือนลมพัดจะปลิวได้แบบนั้น

"อยากลงไปเยี่ยมสเตฟานี่ไหมคะ  ฉันจะให้คริสพาไป"  เจสสิก้าเอ่ยขึ้นระหว่างทางขณะพาแขกเดินเข้าสู่บ้านกว้างใหญ่ของตน  แครีนมองทิฟฟานี่อย่างถามความเห็น

"ไปสิ  --  โดโด้  ลูกจะไปด้วยไหมคะ"

โดโรธีพยักหน้า  รอให้เธอปล่อยมือก่อนจึงเดินเข้าไปหาแครีน  จับมือคุณแม่ของเขา  และพากันเดินไปกับคริสตัลซึ่งออกมาต้อนรับพวกเราพร้อมกับพี่สาวในฐานะเจ้าบ้าน

"ฉันต้องอธิบายหรือเปล่าว่า  เขาถูกฝึกมาให้เป็นสุภาพบุรุษ  เขาอาจเจ้าชู้  แต่ฉันรับรองได้ว่า  เขาจะไม่ทำอะไรผู้หญิง  ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ยินยอม  อันที่จริง  เธอถามแทยอนก็ได้นะ  เรื่องนี้"  เจสสิก้าพูดอย่างรู้ถึงความกังวลของแขกประจำ  หากทิฟฟานี่ก็ยังมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ

"โอเค  ฉันจะเลิกพูดเรื่องนี้ละ  ฉันก็แค่อยากให้เธอเลิกกลัว"

"เธอไม่มีลูก  เธอไม่มีทางเข้าใจ"

"ใช่  และฉันก็ไม่อยากมีด้วย"

ทิฟฟานี่คิ้วกระตุก  มองหน้าคนพูดอย่างสงสัย  "ทำไม  ทำไมเธอถึงไม่อยากมี  หรือมันเกี่ยวกับโรคกลัวความรักที่เธอบอกฉัน"

"ก็น่าจะเกี่ยว"

"แล้วกับหลานเธอล่ะ  เธอไม่รักพวกเขาหรือไง"

เจสสิก้ายักไหล่  ชวนเปลี่ยนเรื่องพูดเสียเฉยๆ  "ยุนอาตรวจสอบแล้ว  เจอว่าแวมไพร์นรกที่บุกบ้านเธอมาจากแถวเสื่อมโทรมของเมือง  มันอาศัยอยู่ใต้ดิน  ตามปกติ  มันกินเลือดจากพวกหนู  สัตว์ที่มันหาได้  มนุษย์เคราะห์ร้ายบางคนที่บังเอิญหลงไปแถวนั้น" 

"แล้วใครไปหาพวกมันมา"

"นั่นเป็นเรื่องที่เราต้องหาคำตอบต่อไป" 

น้ำเสียงจริงจังเคร่งขรึมช่างขัดกับใบหน้าสวยงามของผู้พูด  ทิฟฟานี่อดคิดไม่ได้ว่าจะมีสักครั้งไหมในชีวิตของเจสสิก้า  สมิธ  ที่รู้จักกับความรื่นเริง  สนุกสนานอย่างผู้หญิงคนอื่น  ได้เฟลิร์ตกับหนุ่มๆ  เมาธ์กับเพื่อนสาวด้วยกัน 

แต่เจสสิก้าไม่ใช่ผู้หญิง...แบบนั้น

เธอไม่ควรเอาเจสสิก้าไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนอื่น  แทยอนหรือแครีนก็ไม่ได้  เพราะความสวยกับรูปร่างอ้อนแอ้นพวกนี้แหละที่ลวงตา  ความเป็นอัลฟาทำให้เจสสิก้าไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป  เธอน่าจะเข้าใจมากกว่าใคร 

...ว่าลึกๆ แล้วเจสสิก้าก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน

"ไม่ต้องห่วงนะ  พวกฉันจะดูแลโดโรธีอย่างดี"

"มันก็เป็นหน้าที่ของเธออยู่แล้วนี่"  ทิฟฟานี่ตอบ  ประชดประชันจนคนฟังเลิกคิ้วมองด้วยแววตาเหมือนอยากจะขำเต็มที  "ฉันไม่เข้าใจ  เธอมีชีวิตอยู่มาได้ยังไงตั้งยี่สิบกว่าปีโดยไม่มีแฟน"

"เรื่องนี้อีกแล้ว?"  เจสสิก้าพูด  เอือมระอาเต็มแก่  "ถ้าเธอว่างมากนักนะฟานี่  เธอไปช่วยแทยอนเลี้ยงฝาแฝดก็ได้"

"ชีวิตที่มีแต่งานไม่น่าเบื่อไปหน่อยหรือไง"

"ฉันไม่มีเวลาทำเรื่องไร้สาระ  เหมือนบางคน"

"โอ้  ตบหน้าฉันซะเลยยังจะดีกว่า  ถ้าจะพูดแบบนี้"

"อย่าร้อนตัว  ทิฟฟานี่" 

"ถ้าเธอเป็นผู้ชาย  ก็น่าจะหล่อแบบคริสตัลนะ"  ทิฟฟานี่แกล้งพูด  สังหรณ์ใจว่าเจสสิก้าคงอยากจะต่อยหน้าเธอเต็มที  ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้นว่าเจสสิก้ารักความเป็นผู้หญิงของตัวเองมากแค่ไหน  "เธอไม่คิดเหรอว่า  บางทีเธออาจจะอยากสัมผัสคนที่เป็นผู้หญิงจริงๆ  ไม่ใช่พวกที่มีส่วนเกินที่เธอไม่ชอบ"

"แล้วเธอไม่คิดบ้างเหรอว่า  หมกมุ่นเรื่องนี้มากเกินไป  เมื่อคืนลูกสาวของเธอเกือบจะโดนลักพาตัวไปนะ  ทิฟฟานี่"  เจสสิก้าเตือน  ทิฟฟานี่ยิ้มเจื่อน  ดูเหมือนจะน่าสงสารจนคนเผลอดุต้องยกมือขึ้นมาวางบนหัวหวังปลอบใจ

"นี่เธอ  ฉันอายุสามสิบนะ  ยายเด็กยี่สิบสี่"

"โอ้  โทษที  ลืมไปว่าอยากเป็นคนแก่"

ทิฟฟานี่ขมวดคิ้ว  ปัดมือเจ้าของเสียงหยอกเย้าออกไป  แล้วเดินเข้าบ้านเขา  นำหน้าเจ้าของบ้านไปอย่างไม่สนใจ  แต่แล้วก็นึกได้ว่าเจสสิก้าเพิ่งจะหยอกเล่นกับเธอไปเมื่อกี้...พิลึกคน

"นี่  เธอเคยมีปัญหาช่วงฤดูเข้าคู่ไหม"

เจสสิก้าสำลักชาร้อนที่กำลังดื่มอยู่ระหว่างอ่านรายงานของยุนอาที่ส่งผ่านทหารองครักษ์มาให้อยู่  เธอรีบวางถ้วยชาลง  และกวักมือสั่งให้ทิฟฟานี่หยิบกระดาษทิชชูให้  รายนั้นก็ทำตามอย่างเงอะงะ  ชวนให้โมโหมากขึ้น

"อะไรกัน  ถามแค่นี้ก็ไม่ได้"

"แล้วมันใช่เวลาไหม"

ทิฟฟานี่ยิ้มแหย  แต่ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรนัก  "ก็ฉันอยากรู้  เธอจะไม่เล่าให้ฉันฟังบ้างเหรอ  ต่อไปเราก็ต้องอยู่ด้วยกันนะ"

"ถึงเวลานั้น  เธอก็รู้เองแหละ"  เจสสิก้าบอกปัด  นัยน์ตาสีเทาตวัดมองหน้าคนช่างสงสัย  พลางส่ายหน้า  "ถ้าฉันจูบเธอ  เธอจะหยุดพูดไหม"

"มันก็ต้องลองดู"  ทิฟฟานี่พูด  แต่จากนั้นก็คิดได้ว่าไม่น่าไปท้าทายคนจริงอย่างนี้เลย  เจสสิก้าทิ้งเอกสารกับถ้วยชา  ยื่นหน้าเข้ามาหาเธอจนผงะไปพิงพนักโซฟา  เธอจ้องนัยน์ตาสีเทาได้วูบเดียวก็ต้องปิดดวงตาลง  เพราะรสสัมผัสจากริมฝีปากแดงฉ่ำด้วยลิปสติกแบรนด์ดัง  และเธอคงไม่ได้รู้สึกไปเองแน่ๆ ว่า  จูบครั้งนี้มันมีความต้องการบางอย่างแอบแฝงอยู่  มันลึกซึ้งและเต็มไปด้วยอารมณ์จนเธอเผลอวางมือบนหน้าขาคนจูบ  ไอความร้อนจากเนื้อตัวของเจสสิก้าแผ่มาจนเธอร้อนไปด้วย

"ให้ฉันช่วยเธอนะ  เจสซี่"  เธอกระซิบ  ลูบต้นขาอีกฝ่ายสูงขึ้น  และแตะมันอย่างย่ามใจเมื่อไม่รู้สึกถึงแรงต่อต้าน  เจสสิก้าจิกไหล่เธอขณะเธอเริ่มลงมือ  ความตื่นตัวอย่างชัดเจนแบบนี้ทำให้เธอยิ้มกว้าง...แป๊บเดียว

"พอ... พอก่อน  ฟานี่..." 

"ทำไมล่ะ  ก็มัน --"

"ลูกกับแฟนเก่าเธอกำลังมา" 

นัยน์ตาสีน้ำตาลแดงกะพริบ  วูบเดียวประตูห้องก็เปิดออก  แครีนกับโดโรธีเดินจูงมือกันมา  คริสตัลเดินตัวสูงอยู่ข้างๆ เป็นบอดี้การ์ดตัวโต  มองย้อนกลับมา  เจสสิก้าจัดเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว  นัยน์ตาสีเทาเหลือบมาสบตาเธอและยิ้ม  พลางยักไหล่  ก่อนหันไปสนใจคริสตัลที่ก้มมากระซิบอะไรเบาๆ ข้างหู  เบาจนเธอไม่ได้ยินสักอย่าง

"เธอทาลิปสติกเลยปากเหรอ  ฟานี่"

เสียงทักของแครีนฟังดูคล้ายหยอกเย้าขณะยื่นกระดาษทิชชูมาให้  แต่ทิฟฟานี่กลับไม่ค่อยสบายใจนักที่ได้ยิน

.........................................

ยุนอาฝังเล็บลงไปบนบ่าของเจ้าตัวแสบที่บอกให้เธอผ่อนคลายหน่อย  ยังไม่ทันจะถามว่าจะให้ทำยังไง  เขาก็มุดเข้ามาใต้โต๊ะทำงานเธอ  แล้วใช้ปากกับส่วนนั้นที่เหมือนจะพิกลพิการไปหลังจากเธอหลับไปนานกว่าสองสัปดาห์  เธอไม่ได้โกหกแทยอนเลยว่า  เธอไม่มีอารมณ์จะทำเรื่องอย่างนี้กับใคร  ยกเว้นเวลาถูกปลุกเร้าอย่างหนักหน่วงแบบที่คริสตัลกำลังทำ  เขากระตุ้นเธอทั้งสองพาร์ทพร้อมกัน  ต่อให้ใจจะคัดค้านยังไง  ร่างกายก็ยอมแพ้  บวกกับฤดูนี้ด้วย  มันช่วยไม่ได้เลยที่เธอจะหลวมตัวปล่อยให้เขาดึงกางเกงลงจากเอวได้ง่ายๆ

"คริส  พอได้แล้ว  ฉัน...ฉันจะทำงาน"

"แน่ใจนะ  ยุน  ว่าพอแล้ว"  คริสตัลถาม  พลางปาดคราบน้ำสีขุ่นขาวออกจากปากตัวเองด้วยหลังมือ  คนถูกถามหน้าแดงจัด  ทั้งโกรธทั้งอาย

"เมื่อไหร่จะโตสักที  คริส  ทำไมถึงชอบกวนฉันตลอด  ไปกวนแทยอนบ้างสิ  หล่อนเป็นเมียเธอเหมือนกัน  ฉันยุ่งอยู่  เห็นไหม"

"คุณแทอยู่กับแฝด  โดโรธีด้วย"

"โอ้  เพราะแบบนั้น  เธอถึงต้องการฉันสินะ"  ยุนอาว่าเสียงดัง  ถีบอกคริสตัลออกไปให้ห่างจากตัว  พลางดึงกางเกงขึ้น  หากยังไม่ทันจะได้รูดซิปปิด  ก็ได้ยินเสียงผ้าขาดดังแควก  ไอ้ตัวแสบของเธอมันไม่ยอมจริงๆ  ยิ่งโตยิ่งดื้อ!

"อย่าให้ฉันโมโหนะ  คริส"

"ยุนหึงคุณแท  ใช่ไหม"  คริสตัลถาม  ยุนอาชะงักไปนิดหนึ่ง  ก่อนข่วนหน้าเขาจนเลือดไหลเป็นทางยาว  เธอกำลังจะลุกหนีแต่เขาจับขาไว้ได้ทัน  และกระชากลงมา  พลิกตัวกดไว้กับพื้น  นัยน์ตาสีฟ้าจ้องเขาอย่างอาฆาต  แต่แฝงไว้ด้วยความเศร้าอยู่ลึกๆ

"ยุน  ฉัน --"

"ไม่ต้องพูด  ฉันรู้  คริส  ฉันรู้..."  ยุนอาเอ่ย  เสียงอ่อนลง  พลางลูบแก้มที่มีไรเคราจางๆ  "ฉันก็แค่รู้สึกว่า  บางครั้งฉันก็ให้อะไรๆ เธอได้ไม่เต็มที่จนทำให้เธอต้องไปหาเอากับคนอื่น  ก่อนหน้านี้ก็เหมือนกัน  ฉันรักเธอไม่พอ  เธอถึงต้องมีผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อยๆ  ใช่ไหม"

คริสตัลส่ายหน้า  น้ำตาซึม  "ไม่หรอก  เพราะฉันอ่อนแอเองแหละ  ยุนก็ให้ตามที่ยุนให้ได้อยู่แล้ว"

"แต่มันไม่พอ  มันน้อยไป  สำหรับเธอที่เป็นคนรักของฉัน"  ยุนอาพูด  ดึงใบหน้าคนด้านบนลงมาจูบลึกซึ้ง  พลางปลดเข็มขัด  ปลดกระดุมและรูดซิปกางเกงเขาลง  คิ้วขมวดเล็กน้อยขณะต้อนรับเขาเข้ามาในตัว  ต่อมาเสียงครางอย่างมีความสุขของเขาก็ช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดให้เธอไปด้วย

"แรงๆ ก็ได้  ฉันไม่ใช่แทยอน"

"ฉันอยากถนอมยุนบ้าง"  คริสตัลตอบ  พลางลูบสะโพกภรรยา

"น่ารักจริง  คุณชายของฉัน"  ยุนอากระซิบ  ใบหน้ามีรอยยิ้มชอบใจ  ก่อนพลิกตัวขึ้นด้านบน  ใช้ตัวเองกดคนตัวใหญ่กว่าเอาไว้  คริสตัลหน้าแดงก่ำ  เธอรู้ว่าเขาชอบแบบนี้  อาจเพราะเขาได้เห็นสรีระเธอได้ชัดขึ้น  ได้ลูบคลำมันตามใจ  และเราได้เชื่อมโยงกันลึกซึ้งขึ้น

"ฉันขอโทษนะ  ที่มีลูกให้เธอไม่ได้"  เธอพูดเสียงเศร้า  ขณะโน้มหน้าลงหาใบหน้าเขา  คริสตัลสั่นศีรษะ  ลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเธอราวกับจะปลอบโยน  มืออีกข้างของเขาก็จับมือเธอมาจูบอย่างถนอม  และเธอก็รู้สึกว่าตัวเองน้ำตาร่วง  "เธอทำให้ฉันยิ่งโกรธตัวเอง"

"ไม่เอาน่า  ยุนอา  ฉันรู้ว่ายุนคิดอะไร  เลิกคิดได้แล้ว  ฉัน  ยุน  และคุณแทจะอยู่ด้วยกัน  เลี้ยงลูกของเราด้วยกัน  แคลร์กับครูซรักยุนมากนะ  ยุนน่ะเป็นแด๊ดดี้ของพวกเขา"

"ฉันจั๊กจี้ทุกทีที่ถูกเรียกแบบนั้น  ฉันเป็นผู้หญิง  เธอก็เห็นแล้ว"

"ก็แล้วไงล่ะคะ"  คริสตัลย้อน  เสียงขี้เล่น  แล้วร้องซี้ดเมื่อยุนอากัดหัวนมเขาอย่างมันเขี้ยว  มือเรียวสวยแบบผู้หญิงแต่ใหญ่กว่ายกขึ้นลูบศีรษะภรรยาคนสวย  ปล่อยให้ยุนอาเล่นสนุกกับตัวเองได้ตามแต่ใจ

"ยุนชอบที่ฉันเป็นผู้ชายเหรอ  มากกว่าตอนเป็นผู้หญิงเหรอ"

"ชอบหมดนั่นแหละ  ยังไงก็เป็นเธออยู่ดี"  ยุนอาตอบ  กดริมฝีปากลงจูบรอยสักหมาป่าบนบ่าขวาของคนด้านล่าง  พลางขยับสะโพกเร็วขึ้น  คริสตัลบีบก้นเธอแรงจนเจ็บ  เขาคำรามในอก  เขี้ยวยาวฝังลงกับลำคอเธอ  ตรงเส้นเลือดใหญ่  เขาดูดเลือดของเธอ  เสพสุขกับรสเลือดและรสรักพร้อมกัน  จากนั้นก็ปลดปล่อยยาวนานในตัวเธอ  แล้วแน่นิ่งไปอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง 

"โอเค  คราวนี้ฉันไปทำงานได้แล้วใช่ไหม"

"ได้  แต่นั่งทำบนตักฉัน"  คริสตัลพูด  ยิ้มแป้น  ตาเป็นประกายสดใส  ปราศจากความเหนื่อยอ่อนให้เห็น  ฟื้นตัวเร็วมาก  เธอยังหอบอยู่เลย  หรือเพราะเธอแก่กว่าเขาเยอะ  "ยุน  นะๆ  ฉันขาดความอบอุ่น" 

ยุนอากลอกตา  พลางว่า  "ตอแหล"  และหยิกจมูกโด่งๆ อย่างหมั่นไส้  ขัดแย้งกับการแอ่นตัวให้มือซนๆ นวดคลึงหน้าอกตนเองอย่างสนับสนุนการกระทำ  พลางขยับช่วงล่างไปมาอย่างมีอารมณ์ร่วม  คงต้องเบี้ยวงานอีกสักชั่วโมงหรือสองชั่วโมงจนกว่าแรงปรารถนาดิบเถื่อนเยี่ยงสัตว์ป่านี้จะจางลงไป 

"ฉันรักฤดูเข้าคู่จริงๆ" 

"ต่อให้ไม่ใช่ฤดูนี้  เธอก็ฮีทจนน่าตัดทิ้งจะตาย"  ยุนอาว่า  หัวเราะขำสะใจกับสีหน้าตกใจจนซีดของอีกฝ่าย  เธอหยิกแก้มเขาอีกที  "ล้อเล่นน่า  ฉันหวงมันเหมือนเป็นของตัวเองด้วยซ้ำ  จะกล้าตัดได้ยังไง"

"ฉันก็ว่างั้นแหละ"  คริสตัลเห็นด้วย  ก่อนถูกอุดปากไม่ให้พูดได้อีก  ด้วยหัวนมสีชมพู  และความเซ็กซี่ของคุณที่ปรึกษาผู้เคร่งขรึมที่เขามีสิทธิ์เห็นได้เพียงคนเดียว


.........................

..............................

คำเตือน : พึงระลึกไว้เสมอว่า พวกเขาเหล่านี้เป็นสัตว์ป่าในคราบมนุษย์นะคะ

รักค่ะ

อ้อ แล้วก็...ยุนอากับคริสตัล เขาเป็นสามีภรรยากันนะคะ เรื่องนี้... (เผื่อใครจะลืม)


ป.ล. สั่งจองภาคสองได้แล้ววันนี้ - 15 พ.ย.60 ตามลิงก์นี้ค่ะ --->>> https://goo.gl/forms/RevY4KBJU084hlrf1

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

04 พฤศจิกายน 2017 เวลา 21:21:32
 :72: ที่เหลือไปลุ้นต่อในโอกาสข้างหน้าใช่ป่ะ  :62:

03 พฤศจิกายน 2017 เวลา 08:53:38
ทำไมคู่พี่จังหวะนรกแบบนี้ทุกที ไม่ให้หวีดหวานแหววระทวยใจบ้าง  :23: :23: :23:

02 พฤศจิกายน 2017 เวลา 20:40:48
แหมฤดูเข้าคู่ นี่มันเดือนสิบสองพอดีเลย สัตว์แปลงก็ยังเป็นกันนะ  :09: ฟานี่แกถึงกับหมกมุ่นเลยนะเนี่ย  :51:
แสดงความคิดเห็น