web stats

ข่าว

 


Immortals 3 (Sparkle 6) - บทที่ 27 Love / Hate

โพสต์โดย: anhann วันที่: 21 เมษายน 2019 เวลา 22:59:20 อ่าน: 132


บทที่ 27 Love / Hate




"ไอ้บ้าคริส!"  แทยอนพยายามดันเขาออกห่าง  แต่สู้แรงเขาไม่ได้ตามเคย  จะเตะจะถีบยังไงเจ้ายักษ์บ้าก็ไม่สะทกสะท้าน  เขาเหวี่ยงเธอลงเตียงและตามมาขึ้นคร่อม  ถอดเสื้อออกเหลือแต่กางเกงสแล็ค  ผิวขาวซีดตัดกับสีดำจากรอยสักชวนให้ไขว้เขวไป  มารู้ตัวอีกทีกางเกงในเธอก็ถูกดึงออกไปแล้ว  นิ้วยาวๆ ถูคลึงส่วนสำคัญของเธอจนอ่อนระทวย  แต่ยังมีปัญญาดึงผมยาวๆ ของเขาได้

"ปล่อยฉันนะ  จะข่มขืนฉันเหรอ  ไอ้ผัวเฮงซวย"

"ก็บอกสิว่าคุณไม่ต้องการ"  เขาย้อน  ยังไม่ทันที่เธอจะตอบ  เขาก็ร่นตัวลงไป  จับขาเธอแยกออกจากกันและซุกหน้าเข้าหว่างขาเธอ  ลิ้นซนๆ ทำเอาเธอขาสั่นพั่บๆ  ลืมไปแล้วว่าโกรธเขาเรื่องอะไร  จำได้รางๆ ว่าเธอเข้ามาต่อว่าเขาเรื่องผู้หญิงคนนั้น  ยายนั่นมายุ่งกับแคลร์  ยุ่งกับลูกของเรา  แต่ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ  เขาชอบใช้เซ็กซ์ปิดปากเธอ

"คริส  ออกไปนะ"  แทยอนพยายามต้าน  รวบรวมกำลังยกเท้าขึ้นถีบเขา  แต่เหมือนเป็นการท้าทายเขา  เขาใช้ปากเปลี่ยนเสียงด่าของเธอให้เป็นเสียงครางสะท้านในอก  สมงสมองไปหมดแล้ว

"ฉันรักคุณนะ  คุณแท"  เขากระซิบข้างหูเธอ  แทยอนจะเถียงว่าเขาไม่ได้รักเธอหรอก  แต่เธอพูดไม่ออกเมื่อเขาสอดมันเข้ามาในตัวเธอจนลึก

"มีลูกอีกคนดีไหม  คุณจะได้ไม่ว่าง"  เขาพูด  จูบปิดปากเธอไม่ให้เถียงได้  แถมยังกระแทกเข้ามาแรงๆ จนเธอรู้สึกเหมือนอะไรจะฉีกหรือหัก  มันโคตรจะเจ็บเลย  แต่เธอชอบสีหน้าเขาตอนนี้จริงๆ 

หน้าตาฝันๆ เหมือนคนตกหลุมรักแบบนี้น่ะ

"คุณตัวเล็กจัง  แต่น่ารัก"

แทยอนรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดง  แพ้คารมไอ้บ้านี่อีกแล้วหรือไง  แล้วเธอก็ปล่อยให้เขาทำต่อจนกระทั่งมันพุ่งออกมาไหลเข้าไปในมดลูกเธอ  เจ้าคริสจูเนียร์คงจะวิ่งพล่านเข้าหาไข่เธอชุลมุนอยู่ในนั้น  แต่เสียใจด้วยที่เข้าไปไม่ได้  เธอทำหมันแล้ว

"พอหรือยัง  ออกไปสักที"  เธอพูดเสียงเย็นชา  แต่ตาสองสีที่ปรือมองเธออยู่ก็ยังมีแววยินดีและริมฝีปากแดงๆ ก็ส่งยิ้มให้เธอ  "ฉันเกลียดเธอ  คริส  เกลียดมากๆ  ถ้าฉันไม่นึกถึงลูกนะ  ฉันจะ --"

"คุณเป็นของฉัน  จำได้ไหม  แทยอน"  เขาพูดเสียงนุ่ม  แต่ฟังแล้วสั่นข้างในอย่างบอกไม่ถูก  ทำไมเธอจะจำไม่ได้  ไหล่ขวาเธอยังมีรอยเขี้ยวประดับอยู่ราวกับรอยสักถาวร  เธอถูกเขาตีตราเป็นเจ้าของมาตั้งแต่ครั้งนั้น

"ฉันไม่ชอบโกหก  ดังนั้น  ถ้าฉันบอกว่ารักคุณ  ก็แปลว่ารักจริงๆ"

"เธอรักทุกคน  คริส  บอกสิว่าเธอไม่รักใครบ้าง"  แทยอนว่า  สะบัดมือใส่หน้าสามีจนแก้มซีดๆ ของเขาแดงเป็นรอย  "ฉันแค่บอกให้เธอไปพูดกับยายนั่นว่าอย่ามายุ่งกับลูกฉัน  ทำให้ฉันแค่นี้ไม่ได้หรือไง"

"ฉันก็ไม่ได้บอกว่าไม่ได้นี่คะ"  เขาตอบ  ยิ้มมุมปากและกดจูบลงมาอย่างไม่สนใจว่าเธอจะขัดขืนหรือไม่ชอบ  "กัดฉันสิ  คุณแท  กินเลือดฉัน  ฉันรู้นะว่าคุณหิว"

แทยอนขมวดคิ้ว  หากอ้าปากรับเรียวลิ้นที่เขาสอดเข้ามา  เธอดูดมันเหมือนของอร่อยและข่วนมันด้วยเขี้ยวเล็กๆ ของตน  ลิ้มรสเลือดเขาและครางอย่างชอบใจ  ร่างกายช่วงล่างขยับตอบรับเขาที่เคลื่อนไหวเข้าออกอย่างชำนาญ  ความเจ็บลดลงเปลี่ยนเป็นความเมามันจนเธอต้องพลิกตัวขึ้นมาขย่มเขาแทน  ได้ยินเสียงเตียงลั่นแต่เธอไม่สนใจหรอก  เธอบีบรัดเขาจนร้องเสียงหลง  เขาระเบิดออกมารุนแรงจนตัวกระตุก  ภายในเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำรัก  เขาดึงเธอลงไปจูบและลูบแผ่นหลัง  มืออุ่นๆ ทำให้รู้สึกดี  ชวนให้เคลิบเคลิ้ม  เธอเอนตัวลงนอนทาบทับตัวเขาแทนที่จะตบอีกทีแล้วหนีไป

เราก็เป็นแบบนี้แหละ

"ฉันจะไปยุโรป  ไปกับแฝดและพีบี"  เธอพูด  ใบหน้าสวยราวกับผู้หญิงจึงเงยขึ้นจากอกเธอที่เขาซบอยู่ขึ้นมามอง  เธอจับแก้มเขาและบิดมัน  ผิวเขาดีชะมัด  น่าอิจฉา  ผู้ชายบ้าอะไร  แต่ครั้งหนึ่งเขาก็เคยเป็นผู้หญิงนี่

"แคลร์ตกลงแล้ว  แต่ลูกบอกให้มาคุยกับเธอด้วย  กลัวพ่อเขาจะงอน  เขาเป็นห่วงเธอ  ลูกน่ารักกว่าเธอเยอะแยะ  คริส"

"คุณสนใจลูกมากกว่าฉันมาตั้งนานแล้ว"

"เหรอ  แล้วใครมันอึ๊บฉันจนช้ำไปหมดแบบนี้ล่ะ  เธอชอบทำฉันเจ็บ  ฉันไม่ใช่ยุนอานะ  ไม่ใช่แม่นั่นด้วย  เธอลดขนาดมันตอนอยู่กับฉัน  ไม่ได้หรือไง"

"ตลกแล้ว  คุณแท"  คริสตัลพูดกึ่งยิ้ม  ปลายนิ้วหัวแม่มือลูบไล้แก้มกับริมฝีปากแดงอมชมพูของภรรยา  "ฉันขอโทษ  ถ้าทำให้คุณเสียใจ"

แทยอนส่ายหน้า  กลืนน้ำตาเข้าไปข้างใน  ที่เธอบอกว่าเกลียดเขา  นั่นน่ะโกหกทั้งเพ  มันเป็นคำสาป  เป็นเวรกรรมของเธอเองแหละ  คริสตัลดีกับเธอทุกอย่าง  เสียอยู่เรื่องเดียว  เรื่องสำคัญเสียด้วย  เรื่องที่เธอรู้ดีแก่ใจอยู่แล้วก่อนจะแก้ผ้าให้เขาครั้งแรกเสียอีก 

"แล้วคุณจะไปเมื่อไหร่  จะกลับตอนไหน  จนกว่าจะเปิดเทอมเหรอ"

"ฉันไม่เอาลูกหนีเธอไปหรอก  ลูกสาวกับลูกชายเธอก็ยังอยู่นะคริส"

"คุณเอาแฝดไป  แฝดเป็นเพื่อนฉันนะคะ  แคลร์ --"

"เธอลำเอียง  คริส  เธอสนใจแต่แคลร์  เธอไม่รักครูซเหรอ"

"โธ่คุณ  ครูซเป็นเด็กผู้ชาย"

"แล้วแคลร์ไม่ใช่?"  แทยอนเลิกคิ้ว  มองหน้าคริสตัลล้อๆ  เขาทำท่าเหมือนงอนเธอ  ค้อนเธอด้วย  "ไอ้ตุ๊ด  อย่ามาค้อนฉันนะ"

"ในสมองเขา  แคลร์น่ะ  มันสับสน"  คริสตัลอธิบาย  ใช้นิ้วชี้จิ้มที่หัวตัวเอง  "เหมือนฉันเมื่อก่อน  ไม่รู้จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายดี  ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงดี  คนถึงจะไม่มองเราแปลกๆ  ถึงจะบอกว่าไม่สนใจ  แต่จริงๆ ก็ยังสนแหละค่ะ  แต่แคลร์ยังดีกว่าฉันหน่อย  อวัยวะสืบพันธุ์ของเขาเปลี่ยนเร็วกว่าของฉัน  ทำให้เขาไม่รับรู้ความรู้สึกของผู้หญิงเลย  นอกจากที่หน้าอก  นี่ฉันไม่ได้ทะลึ่งนะ  คุณอย่ามองฉันอย่างนั้นสิ"

"ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย"  แทยอนแก้ตัว  จริงๆ ก็คิดอยู่ว่าคริสตัลพูดเรื่องบ้าอะไรกับเธอ  "แล้วยังไงล่ะ  ตอนนี้เขามีคู่หมั้นแล้ว  พีบียอมรับเขาได้  ก็ไม่น่าจะสับสนอะไรแล้วนี่นา"

"มันก็เหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ  แต่คุณรู้ไหมว่า  จริงๆ แล้วแคลร์อยากเป็นผู้หญิง  แบบคุณ  แบบไอรีน"  คริสตัลพูด  แทยอนอ้าปากค้าง  เขาจึงยกมือไปดันมันปิด  "คุณสังเกตไหม  เขาไม่ยอมรับใช่ไหมล่ะ  ว่าเขาไม่ใช่ผู้หญิงเหมือนน้อง  เขาชอบแต่งตัว  เหมือนเจ"

"ฉันไม่ค่อยเข้าใจหรอก  คริส"  แทยอนส่ายหน้า  "งั้นเธอก็บอกให้เจสสิก้าไปพูดกับเขาสิ  น่าจะคุยกันรู้เรื่องกว่าฉัน"

"อาจจะไม่ต้องก็ได้ค่ะ  พีบีรู้ว่าจะจัดการกับเขายังไง"

"แหม  ชอบจังนะ  ลูกสะใภ้คนนี้"

"คุณก็ชอบเหมือนกัน"

"ทำงานเก่งดี  แต่แฟนครูซนี่แบบ...เธอต้องเห็นเอง  คริส"

"คุณแน่ใจเหรอว่าเขารับเธอเป็นแฟนแล้ว"  คริสตัลถาม  เท้ามือกับศีรษะ  นอนตะแคงมองภรรยา  แทยอนทำหน้าไม่ชอบใจใส่เขา  "อย่าเพิ่งไปคิดอะไรมากเลยค่ะ  ครูซเป็นเด็กผู้ชาย  เขาอาจจะแค่อยากลอง  ฝ่ายผู้หญิงเองก็อาจจะเหมือนกันก็ได้  นี่มันไม่ใช่สมัยคุณนะ"

"เธอจะสนับสนุนลูกให้เป็นเหมือนเธอหรือไง  คริส"

"ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย  แค่ --"

"เธอนอนกับผู้หญิงมากี่คนก่อนจะมาเจอฉัน"  แทยอนถาม  และนึกเสียใจทันที  คริสตัลทำท่าเหมือนจะคิดไม่ออก  แหงล่ะ  มันเคยนับที่ไหน

"คุณจะเอาตัวเลขตรงๆ เลยไหม"

"ไม่ต้องแล้ว  ฉันไม่อยากรู้แล้ว"

"ไม่มากเท่าที่คุณคิดหรอกค่ะ  ยุนไม่ชอบ"  คริสตัลพูด  ยิ้มเหมือนไม่รู้สึกผิด  นิ้วชี้ยาวๆ ม้วนเส้นผมสีบลอนด์อ่อนของแทยอนเล่น  เห็นแล้วก็นึกถึงผมแคลร์ขึ้นมา  "แคลร์ได้ผมคุณไป"

แทยอนกะพริบตา  มองเส้นผมตัวเองบนนิ้วคริสตัล  "ฉันชอบเวลาลูกผมดำเหมือนเธอมากกว่า"

"คุณคิดถึงฉันสมัยก่อน  ใช่ไหมล่า"  เขาล้อเลียน  ยิ้มกวนๆ ชวนให้อยากข่วนหน้าเสียจริงๆ  แต่เธอกลับเข้าไปจูบเขา  ดึงผ้าห่มออกให้หน้าอกเปลือยเปล่าของตนเบียดกับแผ่นอกเขา  เขาปล่อยผมเธอ  มาลูบหลังและไล้สะโพกแทน   เธอจับมือเขาไปวางบนก้นตัวเอง 

"ถ้าฉันท้องอีก  เธอจะว่าไง  คริส"

"ก็เลี้ยงสิคะ"

"ไอ้บ้า  ไม่เอา  ฉันอายุสี่ร้อยกว่าแล้วนะ  ไม่ใช่แค่สี่สิบ" 

"คุณไม่เหมือนสี่ร้อยสักหน่อย  สี่สิบก็ไม่เหมือน  ยี่สิบห้าเองมั้งคะ"

"ไม่ต้องมาปากหวาน"  เธอว่า  ดันหน้าเขาไม่ให้จูบและหัวเราะคิก

"ฉันชอบจัง  คุณกลับมาเป็นคุณแล้วนะ  แทยอน"

แทยอนแปลกใจว่าทำไมคริสตัลถึงพูดแบบนี้  แต่เธอก็สังเกตได้ว่าคริสตัลก็กลับมาพูดกับเธอเยอะขึ้น  หยอกเธอ  ไม่เย็นชากับเธอแล้ว  หรือทุกอย่างนั่น  มันจะเกิดขึ้นเพราะเธอกันล่ะ  เพราะเธอที่ผลักไสเขาเหรอ

"ฉันชอบอ้อมแขนเล็กๆ แต่อบอุ่นของคุณ  มันทำให้ฉันสบายใจ"

"ไม่ต้องมาปะเหลาะหรอก"

ถึงจะพูดแบบนั้น  เธอก็ยังกอดเขาอยู่ดี  คริสตัลเหมือนเด็กที่ไม่เคยโตเลยสำหรับเธอ  ทั้งที่ทำเธอท้องมาสองรอบแล้ว  และยังอึ๊บเธอจนนับครั้งไม่ถ้วนอีกด้วย

........................................

แม็กซ์เวลร้องไห้แทบแย่ตอนรู้ว่าแคลร์กับพีบีจะไม่อยู่หลายวัน  คริสตัลต้องพาเขาไปส่งพี่ๆ กับแม่แทที่สนามบิน  ยุนอาไม่ได้ไปด้วย  เพราะต้องอยู่เฝ้าโรงเรียน  เขาเลยต้องรับเคราะห์อยู่คนเดียว

"เดี๋ยวพี่ซื้อของมาฝาก"  แคลร์นั่งยองๆ คุยกับน้องชาย  ลูบผมยุ่งๆ ของเขาให้เป็นทรง  พีบีอยู่ข้างๆ คอยยิ้มให้เวลาแม็กซ์เวลหันไปมอง

"ทำไมแคลร์ต้องไป"  แม็กซ์เวลถาม  ยังไม่จบแม้ว่าแคลร์จะอธิบายหลายครั้งแล้ว  แม่ก็บอกแล้ว  พ่อก็บอกแล้วแต่สมองของเด็กออทิสติกก็ไม่ค่อยจะรับรู้มันเท่าไหร่  "ทำไมพีปส์ต้องไปฮะ"

"พี่ต้องกลับบ้านครับ  แม็กซ์  ไปเยี่ยมคุณแม่พี่"  พีบีพูดแทนแคลร์  แม็กซ์เวลก็หันไปจ้องเธอ  สนใจฟังเธอ  "แคลร์ต้องไปเป็นเพื่อนพี่  เพราะพี่ไปคนเดียวไม่ได้  แม่แทก็ต้องไปด้วย  เพราะบ้านพี่ไกลมากๆ เลยค่ะ"

"แล้วทำไมแม็กซ์ไปด้วยไม่ได้"

"แม็กซ์ต้องอยู่เป็นเพื่อนป๊ากับแม่ยุนไง  ดูแลป๊ากับแม่ยุนแทนพี่  ทำได้ไหม"  แคลร์ลองคุยกับน้องอีกที  คราวนี้แม็กซ์เวลเลยถอยไปหาพ่อ

"แม็กซ์อยู่กับป๊าก็ได้  เดี๋ยวป๊าเหงา"  เขาพูดเสียงใส  คริสตัลจึงอุ้มเขาขึ้นและหอมแก้ม  แทยอนก็ไปหอมลูกชายด้วยอีกคน  ดีใจที่เขายอมให้  แม้จะไม่ได้เข้าใจอะไรเลย  แค่เป็นห่วงพ่อเท่านั้นที่ทำให้เขายอม

และแล้วเสียงประกาศเรียกตัวผู้โดยสารของสายการบินก็ดังขึ้น  แทยอนปล่อยมือเล็กๆ ของลูกชายคนเล็ก  หอมศีรษะเขา  จูบลาคริสตัลและโบกมือให้พวกเขา  แม็กซ์เวลโบกมือเร็วๆ ให้เธอ  เขายิ้มกว้างทั้งที่ใบหน้ายังเปื้อนคราบน้ำตา  พานให้เธอรู้สึกผิด

"แม่จะเปลี่ยนใจก็ได้นะคะ" 

แทยอนหันไปถลึงตาใส่แคลร์ที่พูดและยิ้มล้อๆ เธอ  หน้าตาเหมือนพ่อไม่มีผิดเลยเชียว  ครูซก็พอกัน  มาแปะมือกับแคลร์  ท่าทางสะใจซะอีก

"แฝด  อยากให้แม่ยึดเงินเรากับบัตรเครดิตที่แด๊ดให้มาไหม"

"แม่ฮะ  อย่าเลยครับ  ผมจะเป็นเด็กดี  สัญญา"  ครูซรีบพูด  รีบมาช่วยแม่ลากกระเป๋าทันที  แต่ดันเอากระเป๋าตัวเองให้แคลร์ไปช่วยเข็นให้  เพราะกระเป๋าแม่ใหญ่มาก  เหมือนขนเสื้อผ้าไปทั้งตู้อย่างนั้น

"แล้วแม่จะคอยดู"  แทยอนขู่  ปล่อยให้เด็กแฝดเดินนำหน้าไปก่อน  ส่วนเธอเดินรอพีบีที่ดูเหมือนจะใจลอยไปไหนไม่รู้ 

พอมาเดินเสมอกันแล้ว  พีบีก็ทำหน้าแปลกใจใส่เธอ

"เราจะไปลอนดอนกันก่อน  แต่เราไม่จำเป็นต้องไปบ้านเธอก็ได้  ถ้าไม่อยากเข้าไป  ฉันจะขอนัดคุณแม่เธอออกมา"

"จะดีเหรอคะ" 

"เธอคือเหตุผลหลักที่ฉันพาพวกเรามา"

"ไม่ใช่เพราะกลัวว่าฉันจะทำให้โรงเรียนพังเหรอคะ"  พีบีย้อน  มองเลยแทยอนไปเจอพ่อตัวเองที่เดินอีกด้าน  ทำทีเหมือนไม่ได้มาด้วยกันกับเรา  และเธอรู้ว่าไม่ได้มีแค่เขาด้วย  มีคนของสมิธปนมากับผู้โดยสารหลายคน

"คุณรู้อะไรมา  ทำไมไม่บอกหนู"

"ฉันไม่รู้  พีบี"  แทยอนพูด  อ่อนใจ  "ฉันแค่เดา  ตกลงไหม  แคลร์ก็บอกว่าเธออยากกลับบ้าน  เขาเป็นเดือดเป็นร้อนเพราะเห็นเธอคิดถึงบ้าน  เธอบอกเขาใช่ไหมล่ะ  และนี่ไง  ฉันตามใจเธอด้วยการพาฝาแฝดมาเที่ยวด้วยเลย  ยังไม่ดีอีกเหรอ  เธอยังคิดว่าฉันแกล้งเธอหรือ  พีบี"

"แต่หนูอยากช่วยที่โรงเรียนมากกว่า  ถ้ามีใครเข้ามา --"

"นั่นเป็นเรื่องของเจสสิก้า  คริสตัลและยุนอา"

พีบีเถียงไม่ออก  เธอโกรธแทยอน  แต่ก็ต้องยอมไปด้วย  ยังไงเธอก็อยากกลับบ้าน  และอยากมาเที่ยวกับแคลร์ด้วย

"คุณไม่ห่วงไอรีนบ้างเหรอคะ"

"เพราะห่วงถึงไม่ให้มา"  แทยอนตอบหน้านิ่ง  "อยู่ให้ห่างเธอได้มากเท่าไหร่  จะดีกับเขามากเท่านั้น"

พีบีมองแทยอนอย่างเหลือเชื่อ  อยากจะเถียงแต่ยังคิดไม่ออก  เลยถามเรื่องอื่นแทน  "ฉันต้องนอนห้องเดียวกับคุณไหม  ฉันยอมเสียเงินเปิดห้องใหม่ก็ได้นะคะ  ถ้า --"

"ฉันให้เธอนอนห้องเดียวกับแคลร์ได้"  แทยอนตอบก่อนที่แฟนลูกจะพูดจบ  "ทวินเบด"

"ลากมาติดกันก็ได้"  พีบีแกล้งยั่วแม่แฟนเล่น  แล้วรีบเข็นกระเป๋านำไปก่อนจะโดนเฉ่ง 

"แหม  ไม่ต้องเกร็งหน้าขนาดนั้นก็ได้ค่ะ  แทยอน"  สเตฟานี่หยอก  เข็นรถมาใกล้แทยอนทั้งที่อีกฝ่ายทำหน้าตาไม่ต้อนรับ  "คุณอยากจะยิ้มให้แฟนลูกก็ยิ้มสิคะ  ใครจะว่าอะไร  --  อ้อ  ยุนอาส่งฉันมาค่ะ"

"ไม่ต้องบอกฉันก็รู้  เขาไม่ไว้ใจฉัน"

"มันคือความเป็นห่วงค่ะ  แก่จนป่านนี้ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ"

"สเตฟานี่" 

เจ้าของชื่อหัวเราะแหะๆ  ทำทีเป็นชวนแทยอนคุยเรื่องอื่น  "ทำไมคุณไม่เอาเจ็ทไปคะ  ของสมิธน่ะ  มีตั้งหลายลำ  จะต้องลำบากไปร่วมกับคนอื่นทำไม"

"ฉันไม่อยากให้ลูกเคยตัว"  แทยอนตอบ  มองลูกๆ ขนกระเป๋าขึ้นสายพานสัมภาระ  สเตฟานี่ก็ส่งของตัวเองให้ผู้ติดตามไป  "สบายเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี"

"คุณนี่เป็นแม่จริงๆ"

"ใช่สิ  ฉันเบ่งมาเองตั้งสามคน"  เธอตอบ  เดินหนีสเตฟานี่ไปหาลูกๆ  ขี้เกียจอยู่กับคนบ้าให้อารมณ์เสีย

........................................

ไอรีนนั่งเหม่ออยู่บนที่นั่งริมหน้าต่าง  มองท้องฟ้ากว้างๆ ที่มีฝนพรำ  ป่านนี้เครื่องบินที่พาแม่กับพี่ฝาแฝดของเธอไปลอนดอนคงออกแล้ว  แม่ไม่อนุญาตให้เธอไปส่ง  จะว่ากันตามตรงเธอก็ไม่ได้อยากไป  ถ้าเธอก็คงจะอดงอแงกับแคลร์ไม่ได้อีกเหมือนเดิม  ไม่ต้องไปแบบนี้ก็ดีแล้วละ

"ไอรีน  พ่อเธอมาหา"  ลิซ่าเข้ามาบอก  มองเพื่อนอย่างไม่สบายใจ  "จะลงไปหรือเปล่า  ถ้าไม่ไป..."

แต่ไอรีนลุกขึ้นแล้ว  สะบัดเรือนผมยาวสลวยสีดำขลับ  จัดเสื้อผ้าที่สวมอยู่  ถึงจะเป็นแค่เสื้อยืดและกางเกงวอร์ม  ลิซ่าอดคิดไม่ได้ว่าไอรีนทำเหมือนจะลงไปพบแฟนหนุ่มอย่างนั้น  แต่ถ้าไม่รู้ว่าเขาเป็นพ่อเพื่อนและเป็นสามีของครูใหญ่  เธอก็คงคิดไปไกลแล้วละ

คุณชายสมิธ  ทั้งหล่อและหนุ่มมากๆ อย่างกับเจ้าชายในเทพนิยาย

"ก็ไปด้วยกันสิ"  ไอรีนหันมาชวนลิซ่าที่ทำหน้าเหวอๆ  "มาคนเดียวหรือแม็กซ์มาด้วย"

"แม็กซ์ก็มา  เขาเรียกเธอซ้ำๆ  ตลกดีนะ"

"เขาเป็นออทิสติก" 

ลิซ่าตกใจไม่น้อยที่รู้เรื่องนี้  ไอรีนไม่เคยบอกเธอ  บอกแค่ว่าต้องช่วยพ่อดูแลน้องชาย  เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าแม็กซ์เวลเป็นเด็กพิเศษ  แต่ก็แอบสงสัยอยู่บ้าง  ว่าทำไมเขาถึงดูแปลกๆ

"ไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอก  เขาแค่พูดไม่รู้เรื่องบางครั้ง  มีคนที่เป็นมากกว่าเขาอีกเยอะแยะ"  ไอรีนชี้แจง  หวีผมเสร็จแล้วก็วางหวีลงและหยิบเสื้อคลุมที่มีสัญลักษณ์โรงเรียนมาสวมทับ  พยักหน้าชวนลิซ่าให้ไปด้วยกัน

"ฉันไม่รู้จริงๆ  ดูไม่ออก  เขาก็หน้าตาปกติดี  น่ารักด้วย"

"ออทิสติก  ไม่ใช่ดาวน์  ซินโดรม  ไม่ได้เอ๋อ" 

"โอ้  โทษทีๆ"  ลิซ่ายิ้มแห้งๆ  เดินตามไอรีนลงมาหาพ่อตามคำชวนของเพื่อน  เมื่อกี้เธอนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นรวมเลยเจอคุณชาย  จึงอาสามาบอกไอรีนให้  ผู้ชายขึ้นหอนี้ไม่ได้  แต่นั่งรอตรงห้องนั่งเล่นรวมได้ 

ป่านนี้คุณคริสจะโดนเหล่าเบต้าผู้หิวโหยแทะโลมไปถึงไหนแล้วนะ  ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย  ไม่อย่างนั้นไอรีนต้องอาละวาดแน่  ยิ่งหวงพ่ออยู่ด้วย  ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้น

"พี่ไอ"  แม็กซ์เวลวิ่งถลามาหาไอรีนทันทีที่เห็นหน้าพี่สาว  เขากอดเอวไอรีนซึ่งกอดตอบน้องอย่างปราศจากความรำคาญเหมือนก่อน  พอไม่ได้เจอเขาบ่อยเหมือนก่อนก็ทำให้เธอคิดถึงเขาขึ้นมา  เขาก็คงเหมือนกัน

"แคลร์ไปแล้ว  ครูซด้วย"  เขาบอก  ท่าทางเหมือนฟ้องมากกว่าจะแค่เล่าให้ฟัง  "แม่แทก็ไปด้วย  พีปส์ด้วย  แม่ไม่ให้แม็กซ์ไป"

"ไม่ต้องไปหรอก  อยู่กับพี่นี่แหละ"  ไอรีนปลอบเขา  จูงมือเขามาหาพ่อ  และส่งสายตาชวนให้ลิซ่ามาด้วยกัน  ไอรีนส่งสายตาไล่ทุกคนที่มายืนอยู่ใกล้ๆ พ่อของเธอที่นั่งเป็นพ่อรูปหล่อให้พวกสาวๆ กินเป็นอาหารตา

"ป๊า  ไปข้างนอกกันเถอะ  --  เราไปกันได้ใช่ไหม  ลิซ" 

"ได้สิ  แต่ต้องเข้าหอไม่เกินหกโมงเย็น"  ลิซ่าตอบ  รู้สึกโชคดีที่ฝนหยุดแล้ว  แต่ว่า...  "เอ่อ  แล้วเราจะไปไหนกันเหรอ"

"ป๊า  เราจะไปไหน"  ไอรีนถามคุณพ่อ  รับมือที่เขาส่งมาให้จับด้วยมือคนละข้างกับที่จูงน้องชายอยู่  "หนูใส่กางเกงวอร์มนะคะ"

"หาอะไรกินใกล้ๆ นี้แหละค่ะ  ป๊าหิว"  คริสตัลตอบลูกสาว  หันไปยิ้มสุภาพให้ลิซ่าด้วย  แต่เด็กสาวกลับยิ้มอายๆ  เดินไปแอบข้างๆ แม็กซ์เวล

"ไม่ได้กินมาจากสนามบินหรือไง"

"เปล่าค่ะ  ก็รีบมาหาหนูก่อน  แม็กซ์จะร้องไห้ด้วย"  เขากระซิบตรงคำสุดท้าย  หวังว่าลูกชายคนเล็กจะไม่ได้ยิน  ไอรีนส่ายหน้าไปมา  ไม่รู้ว่าจะสงสารพ่อดีไหม  อยากตามใจแม่เองนี่นา

"ป๊าจะมาให้หนูช่วยเลี้ยงแม็กซ์ล่ะสิ"

"ก็หนูเป็นพี่สาวนี่คะ"

"แต่ป๊าเป็นพ่อนะคะ"

"โอเคค่ะ  ยอมแพ้" 

ไอรีนยิ้ม  หัวเราะคิกตอนคุณพ่อยกมือเธอขึ้นจูบ  ขณะที่ลิซ่าหน้าแดงแจ๊อยู่ข้างๆ แม็กซ์เวลที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับใคร 

"จะไปไหนกันคะ  พ่อลูก"  โดโรธีโผล่มาจากไหนไม่รู้  และไอรีนก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะดีใจดีไหม  เธอไม่ค่อยชอบสายตาของพี่สาวคนสวยที่มองพ่อของเธอ  ถึงโดโรธีจะไม่เคยทำอะไรประเจิดประเจ้อกับคุณชายคริสเลย

"ให้พี่ไปด้วยได้ไหม" 

ไอรีนหน้าตึง  ชำเลืองมองพ่อ  เขาก็พยักพเยิดให้เธอตัดสินใจ  แล้วถ้าเธอไม่ยอมให้โดโรธีไปด้วย  ก็เท่ากับว่าเธอกลายเป็นคนงี่เง่าไปน่ะสิ

"ก็ไปสิคะ  จะได้มีคนคอยดูแลแม็กซ์เพิ่มอีกคน" 

"งั้นไปรถคุณคริสนะคะ"  โดโรธีพูด  แอบยิ้มที่ไอรีนหน้าแดงเหมือนจะโกรธเธอมากๆ  ไม่รู้เป็นอะไร  เธออยากแกล้งน้อง  เห็นใบหน้าเคืองๆ ของไอรีนแล้วรู้สึกว่าน่ารักดี

"ดีครับ  จะได้ประหยัดน้ำมัน"  คริสตัลพูดด้วยรอยยิ้มปกติ  แต่เขากลับโดนลูกสาวหยิกมือเหมือนไปทำอะไรให้เคืองใจ 

"แม็กซ์มาเดินกับพี่ไหม  มานี่ดีกว่า  อย่าไปกวนพี่ไอเลยนะ"  โดโรธีเรียกแม็กซ์เวลไปหา  เด็กชายไร้เดียงสาก็ขอคุณพ่อไปหาพี่เลี้ยงสาวที่ดูแลเขาร่วมกับคุณน้าซอฮยอนมาตลอด 

"ไปรอที่รถเลยนะคะ  คุณคริส"

"ครับ"  คริสตัลตอบ  โบกมือให้ลูกชายที่กวักมือเรียกเขาให้ตามไปเร็วๆ  เขาหันกลับมาหาไอรีนก็ยังเจอว่าลูกสาวหน้างออยู่  "น้องไอขา  อย่าทำหน้าแบบนี้สิคะ  พี่โด้มาอยู่เป็นเพื่อนก็ดีแล้วไง"

"ก็ดีแหละค่ะ" ไอรีนสะบัดเสียงใส่คุณพ่อ  ยังงอนไม่หาย  "ถ้าผู้ชายเป็นแบบป๊ากันหมดนะ  หนูจะยอมขึ้นคาน  หรือแต่งกับผู้หญิงไปเลย"

คริสตัลหน้าเหวอ  ลูกสาวสะบัดมือเขาออก  แล้วไปจับมือเพื่อนดึงให้เดินไปด้วยกันเฉยเลย  ชายหนุ่มส่ายหัวให้ตัวเองปลงๆ  เขาเดินตามหลังกลุ่มของลูกสาว  พลางหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องที่เขาเดินผ่านและทำความเคารพเขาตามรายทาง

"ดูแลโรงเรียนให้ดี  เดี๋ยวฉันมา"  เขาสั่ง  สีหน้าเคร่งขรึม  แล้วดึงรอยยิ้มกลับมาบนใบหน้าใหม่เมื่อเจอหน้าลูกๆ กับเพื่อนลูก           

....................................


ปิดจองหนังสือเล่มไปแล้วนะคะ  แต่ถ้าใครจองไม่ทันวันปิด  ส่งข้อความมาสอบถามได้ค่า (ไลน์ anhann)

หนังสือจะจัดส่งปลายเดือนนี้หรือต้นเดือนพฤษภาคมนี้ค่ะ    :21: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

22 เมษายน 2019 เวลา 15:28:21
สงสารแม็กซ์จัง ดูสับสน ห่วงป๊าก็ห่วง อยากไปด้วยก็อยาก ว่าแต่อิเตฟนี่ไปทุกทริปเลยอ่ะ
แสดงความคิดเห็น