web stats

ข่าว

 


AGENT K.(Trick or Treat) Vol.2 - บทที่ 6 Here With Me

โพสต์โดย: anhann วันที่: 16 มีนาคม 2019 เวลา 19:53:52 อ่าน: 112






บทที่ 6 Here With Me




"เหมือนแกจะอ้วนขึ้นนะ"

เคย์ชะงักขณะช้อนข้าวราดแกงกะหรี่คาอยู่ในปาก  เธอจ้องหน้าพ่ออย่างตะลึง  เขาไม่เคยทักเธอแบบนี้มาก่อน  มีแต่บ่นว่าผอมไป

"ไม่เป็นไร  แปลว่าหนูแคลคงเลี้ยงแกดี"  พ่อพูดอีก  หันไปยิ้มกับคาโรลีนที่แก้มแดงรับ 

เคย์ทุบอกตัวเอง  อาหารติดคอกะทันหัน  คาโรลีนจึงรินน้ำใส่แก้วมาส่งให้เธอโดยไม่ต้องบอก  เธอเอ่ยขอบคุณแฟนสาวอย่างอายๆ  ไม่ชอบให้พ่อมองเธอแบบนี้เลย  มันเขิน  แล้วยังมาทักเธออ้วนอีก  นิสัยไม่ดี

"ค่อยเป็นผู้เป็นคนขึ้นหน่อย"  พ่อย้ำอีก  เคย์ขมวดคิ้วให้เขา

"เป็นพ่ออะไร  ชอบว่าลูกตัวเอง"

"ไม่ว่าลูกตัวเองจะให้ว่าใครล่ะ  เจ้าหนู"  พ่อตอบ  ตบหัวเคย์แปะๆ อย่างเอ็นดู  คนเป็นลูกหน้าบูด  แต่แฟนลูกยิ้มน่าเอ็นดู

"กินๆ เข้าไปเลย  พ่ออะ  ชอบชวนเล่นอยู่เรื่อย"  เคย์ทำบ่น  "เคย์จะได้พาแคลกลับบ้าน  ดึกแล้ว  เด็กต้องเข้านอนเร็ว"

"หนูแคล  ถ้าเจ้าแคสมันแกล้งหนู  มาบอกพ่อเลยนะ"

"เขาไม่แกล้งหนูหรอกค่ะ  เขาน่ารัก"  คาโรลีนตอบ  แก้มแดงเรื่อ

"นี่เจ้าแคส  บอกให้หนูแคลพูดแบบนี้เหรอ"

"อะไรล่ะ  ยังไม่ได้พูดอะไรเลย  กินอยู่"  เคย์งึมงำ  ตักข้าวใส่ปากพลางชำเลืองมองคาโรลีนที่ส่งยิ้มมาให้อย่างพอใจ  คงเพราะเธอกินกับข้าวที่น้องทำด้วยท่าทางเอร็ดอร่อยแบบนี้ 

คาโรลีนทำอาหารเก่งขึ้นมากต่างจากตอนอยู่เกาหลีใต้  ตอนนั้นเด็กสาวแทบจะทำอะไรไม่เป็นเลย  แทบจะไม่ซักเสื้อผ้าตัวเองด้วยซ้ำ  แต่ทุกวันนี้ทำเองเกือบหมด  รวมถึงทำอาหารเป็นด้วย  มันทำให้เคย์รู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก  กลัวตัวเองจะไม่ดีพอให้ใครมาทำแบบนี้ให้  เพราะเธอรู้ด้วยว่า  ลองว่าผู้หญิงที่ทำอะไรไม่เป็นเลยลุกขึ้นมาทำแบบนี้ให้ใคร  แปลว่าพวกเธอจะต้องคาดหวังมากพอสมควร

ไม่ใช่  คาดหวังมากๆ ต่างหาก

"พ่อรู้อะไรบ้างหรือเปล่า"  เคย์ถามพ่อขณะออกมายืนรับลมในสวนหลังบ้านระหว่างที่คาโรลีนล้างจาน  เด็กสาวอาสาเองและไล่ให้เธอกับพ่อออกมา  พ่อส่งบุหรี่ให้เธอ  เคย์ส่ายหัว  เลิกสูบมานานแล้ว  เขาจึงดูดมันอีกสองทีและดับมันทิ้ง

"แกหมายถึงเรื่องไหน"  พ่อถามกลับ  พอเห็นเธอทำท่าเบื่อๆ เขาจึงดันหัวเธอด้วยปลายนิ้ว  ทำเหมือนมันเขี้ยวเธอมาก  "ฉันรู้แค่พวกชั่วมันเริ่มจะตอบโต้กลับแล้ว  มันรวมหัวกันเอาคืน"

"งั้นพวกฉันก็สบายสิ"

"สบายกับผีอะไรล่ะ"

เคย์หัวเราะทั้งที่ไม่ขำ  "แล้วพ่อรู้ไหมว่า  เดน่าส์ก็เอากับเขาด้วย"

พ่อพยักหน้าขรึมๆ  ล้วงบุหรี่ออกมาจากซอง  ทำท่าจะจุดสูบอีก  แต่อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนใจ  ดันมันเก็บเข้าไป  เคย์จำได้ว่าพ่อเลิกสูบบุหรี่มาก่อนเธอเสียอีก  แต่เธอก็ไม่ได้ถามว่าทำไมเขาถึงกลับมาสูบ  มันเป็นเรื่องหนึ่งที่เราต้องเคารพกันและกันแม้จะไม่ชอบ  หรือเป็นห่วง

"พ่อน่าจะเตือนเธอบ้าง"

"แล้วแกทำไมไม่เตือน  แกสนิทกับเขามากกว่า"  พ่อสวน  "อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกทำอะไรกับเขาไว้บ้าง  เจ้าแคส"

"ก็เขาเต็มใจ"

"ฉันควรดีใจใช่ไหมที่แกเป็นผู้หญิง  ไม่งั้นป่านนี้คงได้มีผู้หญิงที่ไหนอุ้มหลานมาให้ฉันเลี้ยงแล้ว"

"แหม  ฉันก็รู้จักป้องกันหรอก  พ่อ"

"แกเองก็ต้องระวังตัวเหมือนกัน  ฉันรู้ว่าแกเก่ง  แต่คนที่เก่งกว่าแกก็ตายมานักต่อนักแล้ว  แกดูฉันเป็นตัวอย่าง"  พ่อใช้สายตาชี้ให้เคย์ดูขาเขา  พวกนั้นทรมานเขาจนขาหักหลายท่อน  สะโพกหัก  ถึงจะรักษาจนแผลหายดีแล้ว  แต่เขาก็ไม่สามารถเดินได้เหมือนคนปกติทั่วไป 

"ยังไงแกก็เป็นผู้หญิง  รู้ไหม" 

เคย์พยักหน้าให้พ่อที่ลูบหัวเธอและโอบไหล่

"ดีแล้วที่พวกเขาไม่ให้แกต้องตะลอนๆ ไปไหนอีก"

"แต่เคย์อยากไปนะ  พ่อก็รู้ว่าเคย์อยู่ที่ไหนนานๆ ไม่ค่อยได้  แถมพวกเขายังยัดงานอาชญากรรมมาให้เคย์ทำอีก"

"กลัวผีล่ะสิ"

"กลัวศพ  ไม่ใช่ผี  มันต่างกันนะพ่อ"

พ่อหัวเราะ  ทำเหมือนมันขำอะไรนักหนาอย่างนั้น

"เดน่าส์ไม่เห็นกลัว"

"ถ้ากลัวจะเป็นหมอนิติเวชได้ยังไงล่ะ"  เคย์พูดพลางส่ายหัว  "หวังว่าต่อไป  มันคงไม่เล่นเดน่าส์นะ"

"เด็กคนนั้นไม่จบง่ายอย่างนั้นหรอก" พ่อว่า  ตบไหล่เคย์ให้กำลังใจ

เคย์พยักหน้าพลางชวนพ่อเข้าบ้าน  คิดว่าคาโรลีนคงเสร็จแล้ว

"ปิดบ้านดีๆ นะพ่อ  เคย์ปิดแก๊สในครัวให้แล้ว"

"สั่งจังเลย  แกเนี่ย  ไปได้แล้ว"  พ่อกระแทกปิดประตูรถให้เคย์หลังดันเธอเข้าไปแล้ว  เห็นเคย์ยังลังเล  พ่อจึงพูดขึ้นอีก  "อย่าดูถูกเสือเฒ่าอย่างฉัน  เจ้าแคส  แกนั่นแหละ  ดูแลตัวเองดีๆ  หนูแคลด้วย  แกไม่ใช่ตัวคนเดียวแบบก่อนแล้วนะ"

"ฉันยังไม่ได้แต่งงานสักหน่อย"  เคย์กระซิบ  ภาวนาให้คาโรลีนที่เล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ไม่ได้ยิน

"ไม่แต่งแต่ก็มีคนให้ห่วงแล้ว  ดูแลให้ดีด้วย"

"แต่ --"

"แคล  ฝากดูเจ้าแคสมันด้วยนะ  ถ้ามันดื้อละก็  มาฟ้องพ่อได้เลย"

"เฮ้ --"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ  คุณพ่อ  หนูคิดว่าหนูจัดการได้"  คาโรลีนยืนยันด้วยรอยยิ้ม

คริสโตเฟอร์ยืนมองรถสีดำของลูกสาวแล่นจากไปจนลับตาแล้วจึงพูดขึ้น  "ผู้กองบลูม  เชิญเข้าบ้านก่อนสิครับ"

"สมกับเป็นคุณจริงๆ  สายลับเคย์แมน"  วาเลนเซียชม  ใบหน้าไม่มีรอยยิ้ม  เธอหันไปพยักหน้ากับลูกน้องชายหญิงสองคน  แล้วเดินตามหลังชายเจ้าของบ้านเข้าไป

.........................................

คาโรลีนจัดการกับตัวเองระหว่างรอเคย์ล็อกบ้าน  เธอชินกับความรอบคอบและเรื่องเยอะของสายลับแบบเคย์แล้ว  ขนาดห้องเคย์ตั้งรหัสล็อกไว้ถึงสองชั้นแล้ว  เคย์ก็ยังต้องสำรวจบ้านอย่างละเอียดทุกครั้งเมื่อเข้ามา  ก่อนจะเข้านอนก็ต้องเช็กให้แน่ใจว่าระบบรักษาความปลอดภัยและกล้องวงจรปิดยังทำงานได้อย่างดี

เธอแปรงฟัน  เปลี่ยนชุดเตรียมเข้านอน  เสื้อยืดหลวมๆ กับกางเกงขาสั้นกุดเป็นชุดตามปกติของเธออยู่แล้ว  แต่พอมาเป็นแฟนเคย์  เสื้อชั้นในดูเหมือนจะเป็นสิ่งเกินความจำเป็นไปเลย  แทบทุกคืนเธอแทบจะไม่เหลืออะไรติดตัวด้วยซ้ำ  อันที่จริงถ้านอนเปลือยเลยเคย์ก็คงไม่ว่าอะไร  อาจจะชอบด้วยซ้ำ  แต่นั่นจะดูจงใจอ่อยมากไปหรือเปล่า

"คุณทำอะไร"  คาโรลีนถาม  ชะโงกมองเคย์ในห้องออกกำลังกาย  เห็นแล้วละว่าอีกฝ่ายกำลังซิทอัพอยู่  แต่ก็อดขำไม่ได้  เคย์ห่วงรูปร่างตัวเอง  โดนพ่อทักแบบนั้นเลยคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างละมัง

"ฉันช่วยเอาไหม"  เธออาสา  เคย์เลิกคิ้ว  หยุดและพยักหน้าให้เธอเข้าไปหาได้  คาโรลีนนั่งคุกเข่า  จับข้อเท้าสองข้างให้เคย์  เคย์จึงซิทอัพต่อ  แต่แทนที่จะซิทอัพแบบปกติ  เคย์กลับจุ๊บปากเธอทุกครั้งที่ยกตัวขึ้นมา  มันทำให้เธอเขินและหลงรักเคย์หนักขึ้น 

"เอาจริงเหรอ"  คาโรลีนตกใจที่เคย์จะให้เธอขึ้นไปนั่งทับหลังขณะที่เจ้าตัววิดพื้น  "ฉันตัวหนักนะ"

"ลองดูหน่อยน่า"  เคย์ขอ  "หรือจะนอนทับก็ได้นะ"

"ถ้านอนฉันก็ตกสิ"  เด็กสาวครุ่นคิด  "แต่ถ้านั่ง  คุณจะหนักแค่ตรงหลังที่เดียว  และอาจจะทำให้คุณเจ็บหลังได้"

"งั้นนอน  สลับหัวสลับท้ายกับฉัน  เธอจะได้จับข้อเท้าฉันไว้  และจะได้วิดพื้นไปในตัวด้วย"

"ฉันไม่ได้ใส่ยกทรง"  คาโรลีนพูดหน้าแดง  ยิ่งแดงจัดเมื่อเคย์ยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นและทำตาเจ้าชู้แบบนี้  "ก็จะนอนแล้วอะ ไม่รู้ว่าคุณจะออกกำลัง  ฉันไปใส่ก็ได้"

"ไม่ต้องใส่หรอก  ฉันชอบ"  เคย์พูด  รวบตัวคาโรลีนเข้ามาหาโดยที่ยังนั่งอยู่บนพื้น  มองตากันจนรู้ว่าคาโรลีนอนุญาต  เธอจึงซบอกนุ่มๆ

"เคย์  จะออกกำลังกายไม่ใช่เหรอ"

"แป๊บนึงก็ได้  เธอหอม" 

คาโรลีนกดศีรษะด้านหลังเคย์ให้จมูกโด่งๆ ฝังลงกับอกตัวเองและลูบมันด้วย  เคย์แทรกมือมาในเสื้อเธอ  ลูบไล้แผ่นหลัง  มันดีจริงๆ เวลาเราอยู่ใกล้กันแบบนี้ 

"ไปวิดพื้นเลย  มีแก้มแล้วจริงๆ นะเนี่ย"

"แล้วนี่อะไร  พุงหรือเปล่า"  เคย์ล้อคืน  บีบเนื้อนิ่มๆ ตรงหน้าท้องคาโรลีนที่งอนเธอ  หน้าแดง  "นี่คนหรือเปล่าเนี่ย  ทำไมขาวขนาดนี้"

"ไม่ต้องมาแกล้งฉันเลย  ไปวิดพื้น"  คาโรลีนดันหน้าผากเคย์ให้เอาหน้าออกไปห่างอก  แต่เคย์กลับจูบเธอจนเคลิ้ม  ดันเธอลงนอน  คร่อมตัวเหนือตัวเธอ  หากไม่ได้ทำอะไรเธอนอกจากให้เธอนอนมองตากันระหว่างที่เคย์ทำท่าแพลงก์ 

นานแค่ไหนไม่รู้ที่นอนนิ่งอยู่แบบนั้น  แค่มองตากันเธอก็เขินจนรู้สึกเหมือนจะท้องลูกเคย์ได้แล้ว (ถ้าเคย์เป็นผู้ชายนะ)  และพอเคย์ลดตัวลงมาก็แนบริมฝีปากกับเธออีก  คาโรลีนรู้สึกว่านี่มันเป็นการออกกำลังกายที่เธอโคตรจะเปลืองตัวเลย

"โอเค  คราวนี้ขึ้นไปนั่งบนหลังฉันเลย"  เคย์บอก  คาโรลีนทำตาม  ไม่กลัวเคย์จะหนักแล้ว  เคย์วิดพื้นโดยมีคนตัวเล็กนั่งขัดสมาธิอยู่บนหลังได้สิบครั้งก็ขอพัก  เธอนั่งเหยียดขาทั้งสองไปข้างหน้า  สองมือแนบพื้นข้างลำตัว  เอนหลังและหอบเบาๆ  เหงื่อโทรม  เหนื่อยเป็นบ้า  แต่คาโรลีนที่นั่งคร่อมอยู่ตรงเอวก็ช่วยให้บันเทิงได้มากกว่าออกกำลังกายคนเดียวเยอะ

"พอแล้วมั้ง  พรุ่งนี้ค่อยทำต่อ  พรุ่งนี้ฉันจะมาออกกับคุณด้วย"

"แล้วไปออกกันบนเตียงต่อเนอะ"

คาโรลีนส่ายหน้ากึ่งยิ้ม  เอนตัวลงหาเคย์ที่ซิทอัพโดยมีเธอทับอยู่

"แข็งแรงมากเลยนะเนี่ย"

"อาชีพฉันเป็นเหตุ"  เคย์ตอบ  ลุกขึ้นจากพื้นพร้อมคาโรลีนที่เกี่ยวเอวตัวเองอยู่  "ไปอาบน้ำกับฉันไหม"

"ฉันอาบแล้ว"

"แต่เธอเลอะเหงื่อฉันแล้ว"

คาโรลีนกัดปากตัวเอง  แค่คิดถึงเรื่องอาบน้ำกับเคย์  เธอก็เสียววาบตรงท้องน้อยแล้ว  แล้วเคย์ก็ทำให้เธอเสียวมากขึ้นระหว่างเราอยู่ใต้ฝักบัวด้วยกัน  ปลายนิ้วที่ถูคลึงน้องสาวของเธออย่างค่อยเป็นค่อยไปสร้างเสียงครางอย่างต่อเนื่องในลำคอเธอ  พอมันสอดเข้ามา  ขยับเข้าขยับออกแรงขึ้นแรงขึ้นทุกที  เธอก็จิกต้นคอเคย์และกรีดร้องไม่เป็นภาษา  สะโพกโยกรับมันอย่างอัตโนมัติ  และหลังจากหนึ่งยกในห้องอาบน้ำ  เธอก็ถูกหมาป่าผู้หิวโหยขย้ำต่อบนเตียง  เธอร้องจนเสียงแหบ  แต่มีความสุขจนล้นทะลัก

สุดท้ายเธอก็เปลือยเปล่า  ชุดนอนไม่ค่อยจำเป็นเวลาอยู่กับเคย์  แค่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม  เนื้อแนบเนื้อกับเคย์  เธอก็อุ่นเกินพอ

"ฉันรักคุณ"  คาโรลีนกระซิบกับผู้หญิงที่นอนทับเธอทั้งตัว  เคย์ตัวโตกว่าเธอเยอะ  ร่างกายหนักด้วยมวลกล้ามเนื้อ  ไม่ได้อ้วนแบบที่มิสเตอร์เคย์แมนว่าเลยสักนิด  แต่เธอชินกับน้ำหนักตัวเคย์ที่ทิ้งตัวลงหาเธออยู่ทุกวันแบบนี้อยู่แล้ว  เธอชอบมันด้วย

"คุณไม่ต้องพูดก็ได้นะ"  เธอพูดต่อ  จับแก้มเคย์ที่มองหน้าเธอด้วยสายตาที่เธอไม่อยากคาดเดาความหมาย  "ฉันแค่อยากบอกคุณเฉยๆ"

"แคล  ฉันมีความสุข  มีความสุขมากเวลาอยู่กับเธอ"  เคย์ตอบ  ช้อนร่างบอบบางขึ้นกอดอย่างทะนุถนอม  เธอจูบขมับคาโรลีนเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายร้องไห้  มีหยดน้ำหยดลงบนบ่าเธอ  "ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหน  ถ้าเธอยังรักฉันอยู่  ถ้าเธอยังต้องการฉัน  และถ้าฉันยังไม่ตาย"

"คุณก็ห้ามตายสิ  อยู่กับฉันก่อน  อยู่กับฉันไปนานๆ  นะเคย์"

"ฉันหนังเหนียว  ไม่ตายง่ายๆ หรอก  จะอยู่กวนเธอไปแบบนี้แหละ"

"กวนเยอะๆ ก็ได้  ฉันชอบ"  คาโรลีนพูด  จับหน้าเคย์มาจูบ  เผยอริมฝีปากให้เคย์สอดลิ้นเข้ามา  ดูดมันราวกับคนขาดอาหาร  อ้าขาออกให้เคย์สัมผัสเธอ  ฝังลึกเข้าไปในตัวเธอ  มันเจ็บและจุกเวลาถูกกระแทกแรงๆ  แต่เธอชอบเวลามีส่วนใดส่วนหนึ่งของเคย์อยู่ในร่างกายตัวเอง  มันเหมือนเราเชื่อมโยงถึงกันได้ 

"ฉันอยากมีลูกกับคุณ"

"หืมม์"  เคย์เบิกตากว้าง  หายง่วงทันที  ก้มมองคาโรลีนที่ซบไหล่ตนอยู่  เด็กสาวยิ้มใสๆ ลูบแก้มเธออย่างเอาใจ  น่ารักมาก  แต่ว่า...

"ล้อเล่นค่ะ  แค่ให้คุณแต่งงานด้วยก็ยากจะตายแล้ว"  คาโรลีนพูดแล้วหัวเราะเหมือนไม่ได้คิดมาก  แต่เคย์แน่ใจว่าเด็กสาวคิดจริงๆ  คาโรลีนเป็นคนจริงจังเรื่องความรักมาก  อาจเพราะเจ้าตัวไม่เคยมีแฟนมาก่อน  และเธอเป็นแฟนคนแรกของคาโรลีน 

คนแรกที่ได้ลิ้มลองรสชาติความสาวและขาวจั๊วะขนาดนี้  ถ้าจะว่าเธอหลงความสดใหม่ของคาโรลีนก็เป็นไปได้  คาโรลีนเพิ่งจะสิบเก้าปีนี้เอง

"นอนแล้วนะ  คุณก็นอนได้แล้ว  พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนะ"

"แคล  หลังจากปิดคดีนี้ได้  ไปเที่ยวกัน  ไปไหนก็ได้  ตามใจเธอ"

"ค่าตัวฉันเหรอ"

"ฉันพูดจริง  คาโรลีน"  เคย์พูดเสียงขรึม  "ฉันอยากไปเที่ยวกับแฟนมานานแล้ว  ไปด้วยกันนะ  แคล"

คาโรลีนยิ้มทั้งน้ำตาคลอ  กอดคอเคย์แน่น  ดีใจมาก  "ฉันไม่รู้หรอก  ว่าทำไม  แต่ฉันรักคุณจริงๆ  อย่ารำคาญฉันเลยนะ"

"โธ่  แคล  จะรำคาญได้ยังไงล่ะ  ฉันต้องขอบคุณเธอมากกว่า"

"ขอบคุณทำไมคะ  ฉันต่างหาก  กว่าคุณจะยอมคบกับฉัน"

"ฉันไม่อยากให้เธอเสียใจ"

"แล้วทำไมตอนนี้ยอมแล้วล่ะ"

"เพราะฉันไม่อยากเสียใจ  ถ้าคนอื่นมาเอาเธอไป"  เคย์ตอบตรงๆ  จูบคาโรลีนเบาๆ  เด็กสาวจูบเธอกลับและเธอก็รู้สึกอยากได้คาโรลีนอีกแล้ว  เหมือนได้เท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอ   

"นอนดีกว่า  ถ้าเรามัวแต่ทำแบบนี้กัน  ทั้งคืนก็ไม่ได้นอน"

"คุณหลงฉันล่ะสิ"  คาโรลีนแกล้งแซว  พลิกตัวขึ้นนอนทับเคย์ที่จับเอวเธออัตโนมัติ  มองตากันนิ่งๆ  "แล้วฉันกำลังหลงคุณหรือเปล่านะ"

"แล้วแค่หลงหรือเปล่าคะ"  เคย์ย้อน  คาโรลีนส่ายหน้าทันที 

"ฉันอยากอยู่กับคุณตลอดไป  แบบนี้จะเรียกว่าหลงได้ยังไง"

"ลองให้เธอโตกว่านี้ก่อน  แล้วเธอยังอยากอยู่กับฉันต่อ  ตอนนั้นฉันถึงจะเชื่อว่าเธอไม่ได้แค่หลง"

คาโรลีนเม้มปากขัดใจที่เคย์ไม่ยอมเชื่อเธอ  แต่พอเคย์ลูบหลังเธอ  เธอก็เอนตัวลงนอนแนบกับเคย์อย่างออดอ้อนเหมือนลูกแมว 

"แค่ทุกวันนี้เรามีความสุขด้วยกันก็พอแล้วนะแคล"

"ตามใจคุณ" 

"งอนเหรอ"

"ไม่ได้งอน"

"งอน"

"ไม่ได้งอน" 

เคย์อ้าปากจะเถียงต่อ  คาโรลีนก็จูบเธอแรงๆ  จูบซอกคอและเลื่อนลงไปเรื่อยๆ  ผ่านท้องน้อยจนจบลงที่ตรงนั้น  ตรงที่ลิ้นเล็กๆ ทำหน้าที่ได้อย่างน่าประทับใจ  จนเธอต้องยอมแพ้ต่อการเอาอกเอาใจแบบนี้

"พอแล้วแคล  พอแล้วค่ะ"  เธอคว้าตัวคาโรลีนขึ้นมาจูบ  เช็ดคราบความสุขของตัวเองออกจากใบหน้าใสๆ ของเด็กสาวและกอดคาโรลีนไว้

"เธอทำให้ฉันเลิกหื่นกับคนอื่นไปเลย" 

"ก็สมควรแล้ว  คุณมีฉันแล้วนะ  มาหื่นกับฉันคนเดียวพอ" คาโรลีนเก๊กเสียงดุ  บีบจมูกเคย์ที่ทำหน้าล้อเลียนเธอ  "ฉันว่าฉันมีสิทธิ์นะคะ"

"ค่า  มีสิทธิ์เต็มที่เลยละ  ฉันอนุญาตให้เธอทำโทษได้ด้วยถ้าฉันเกเรขึ้นมา"

"คุณพูดแล้วนะ"

เคย์พยักหน้า  กอดคาโรลีนไว้แนบอก  ดีใจที่ตอนนี้เธอไม่คิดถึงใครอีกเลย  ราวกับคาโรลีนเป็นเครื่องรางกันภัยให้หัวใจเธออย่างนั้นแหละ

"นอนแล้วนะ  ง่วงแล้ว"

"ฝันดี  แคล"  เคย์กระซิบ  จูบหน้าผากคาโรลีน  หลับตา  ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเราทั้งคู่  เธอรู้สึกอบอุ่นเพียงพอแล้ว

.....................................................

เคย์ส่งคาโรลีนที่มหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้วจึงลองขับรถมาที่บ้านของเดน่าส์บ้าง  เธอเดาเอาเองว่าเดน่าส์คงยังอยู่ที่เดิม  ส่วนใหญ่หมอแบบเดน่าส์ไม่ค่อยจะย้ายที่อยู่บ่อยๆ  เธอสืบมาแล้วด้วยว่าอพาร์ตเมนต์หรูหราแห่งนี้เดน่าส์ซื้อในชื่อตัวเอง  บ้านพ่อแม่ของเดน่าส์ไม่ได้อยู่ที่นี่  เธอจำได้ว่าพ่อเคยเล่าว่าพ่อของเดน่าส์ที่เป็นเพื่อนกับพ่ออยู่ซานฟรานซิสโก 


"โอ้  หรือเดน่าส์จะเป็นพี่สาวคนนั้น"  เคย์รำพึง  ครุ่นคิดถึงเพื่อนของพ่อที่เคยไปตั้งแคมป์ด้วยกันสมัยเธอยังเด็ก  และบ้านที่พ่อเคยเอาเธอไปฝากไว้  บ้านหลังนั้นมีพี่สาวคนหนึ่ง  เธอจำไม่ค่อยได้เสียด้วยว่าพี่สาวนั้นหน้าตาเป็นยังไง  มันนานมากแล้ว  แต่ก็คุ้นมาก

"เวรล่ะ  ฉันนอนกับพี่สาวเหรอเนี่ย"  เคย์ตบแก้มทำโทษตัวเอง

สายลับสาวสะดุ้งอย่างเสียจริตเมื่อมีคนมาเคาะกระจกรถแรงๆ  เคย์ยิ้มแหยๆ ที่เห็นว่าเป็นเดน่าส์  เธอรีบปลดล็อกรถต้อนรับให้หญิงสาวก้าวขึ้นมาทันที  พอจำได้แล้วว่าเดน่าส์เป็นใคร  เธอก็กลัวขึ้นมาเฉยๆ   

เมื่อก่อนเอาแล้วเอาอีกยังไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด

"จะมารับทำไมไม่บอกคะ"  เดน่าส์ถาม  เสียงปกติ  แต่คนฟังกลับรู้สึกเหมือนกำลังถูกดุยังไงไม่รู้  "ฉันเห็นรถคุณตอนอยู่ข้างบน  คุณน่าจะเปลี่ยนรถได้แล้วนะเคย์  มันจำได้ง่าย  แล้วนี่เป็นอะไรคะ  ทำไมเหงื่อเยอะอย่างนี้ล่ะ  เจ็บหน้าอกหรือเปล่า"

"เปล่า  ไม่เป็นไรค่ะ"  เคย์รีบตอบ  คว้ามือเดน่าส์ที่วางทาบบนอกตัวเองเอาไว้  ใช่ว่าเธอจำไม่ได้ว่ามันให้ความรู้สึกยังไงเวลาเดน่าส์ใช้มันดูแลเอาใจเธอ  ปากสวยๆ ที่เธอเคยจูบ  น้องสาวแสนน่ารักที่เธอเคยสัมผัสด้วยมือและปากตัวเอง  ทรวงอกอึ๋มๆ ที่ซุกไปแต่ละทีก็แทบจะหายใจไม่ออก

โอ้  พระเจ้า  เธออึ๊บพี่สาวคนสวยคนนั้นเหรอเนี่ย!  แล้วเดน่าส์จำเธอไม่ได้หรือไง  ทำไมถึงยอมล่ะ  นี่มันโคตรบ้าเลย

"เคย์  คุณเป็นอะไร"  เดน่าส์ชักหงุดหงิด  ดึงมือออกจากมือเคย์  ทำท่าจะก้าวออกจากรถแต่เคย์กดปิดล็อกไว้  "เคย์  คุณจะเอายังไงกันแน่  ไม่อยากให้ฉันยุ่งกับคุณไม่ใช่เหรอ"

"คุณเป็นลูกสาวลุงเจมี่"  เคย์โพล่ง  เดน่าส์ทำหน้าตกใจแล้วยิ้มขำทำเหมือนเธอตลกมาก  "เดน่าส์  นี่มัน...  โอ้  ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อน"

"บอกเรื่องอะไรคะ"  เดน่าส์ถามกลับ  มองเคย์อย่างเอ็นดู  "คุณจะไปหานักสืบแกรมห์หรือเปล่า  ฉันจะไปเอ็นวายพีดีอยู่พอดี  แต่ถ้าคุณไม่ได้ไปที่นั่น  ฉันจะได้ไปรถฉัน"

"คุณนี่เหลือเชื่อจริงๆ"

"เคย์  มันก็แค่เซ็กซ์  คุณก็ชอบไม่ใช่เหรอ  หรือไม่แล้ว"

"ชอบค่ะ  ชอบมาก  แต่ --  เอ้ย  ไม่ใช่สิ  ต้องไม่ใช่แบบนี้สิคะ"  เคย์ทึ้งหัวตัวเอง  แล้วชะงักเมื่อเดน่าส์ดันเธอไปกดกับเบาะ  จ้องเธอด้วยตาคมๆ กรีดอายไลน์เนอร์เฉียบๆ  นอกจากเธอจะเสียท่าแล้วยังกลัวอีกด้วย

"จะใจเย็นได้หรือยัง"  เดน่าส์ถามเสียงดุ  แต่นัยน์ตาอ่อนโยน  เคย์จึงค่อยๆ  ตั้งสติและพยักหน้าให้คนที่เคยดูแลกันมาตั้งแต่เด็ก  เดน่าส์ปล่อยมือที่กดลำคอเคย์ออก  "คุณไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก  เพราะฉันตั้งใจ"

เคย์มองเดน่าส์อย่างเหลือเชื่อ  และหดคอหนีเมื่อมือเล็กๆ อุ่นๆ มาจับหูเธอ  เธอเอนตัวหนีคุณหมอจนติดเบาะเหมือนเดิม 

"พอรู้ว่าฉันเป็นใครแล้วกลัวเลยเหรอ  ฉันนึกว่าคุณจะดีใจซะอีก  ฉันรอจะเจอคุณมาตั้งนาน"

"ฉันไม่ได้กลัว  แค่..."  เคย์พยายามนึกคำพูดแต่สุดท้ายก็ส่ายหน้า  ยังไงก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อยู่แล้ว  "ไปทำงานกันเถอะค่ะ  ไปเอากระเป๋าคุณมาสิ  ฉันจะไปเอ็นวายพีดีเหมือนกัน"

เดน่าส์ยิ้ม  เดินออกจากรถเคย์ไปยังรถอีกคันที่เป็นของเจ้าตัว  เคย์นั่งมองท่าทางคล่องแคล่วเหมือนแมวป่านั้นแล้วพยายามนึกต่อไปจนระลึกได้อีกอย่างว่า  ลูกสาวลุงเจมี่เป็นหมอทหาร

"พระเจ้า  ถึงว่าพ่อเลยบอกว่าไม่ต้องห่วง"  เคย์อุทาน  ปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อเดน่าส์ย้อนกลับมา  กลิ่นน้ำหอมของคุณหมอที่เคยยั่วยวนอารมณ์เธอทุกครั้งที่อยู่ใกล้กลับกลายเป็นสัญญาณอันตรายไปเสียแล้ว

"ฉันคิดว่า  มันคงดีนะ  ถ้าคุณจะเปลี่ยนการโทษตัวเองแบบนั้นมาเป็นดีใจที่ครั้งหนึ่งเราเคยรู้สึกพิเศษต่อกัน"  เดน่าส์พูดด้วยสีหน้าคาดหวัง 

เคย์หันมาสบตาคุณหมอขณะเคลื่อนรถออกจากริมฟุตพาท  เธอเอื้อมมือมาจับมือเดน่าส์ไปประทับจูบบนหลังมือและยิ้มให้



..............................................

ขอบคุณที่ยังไม่เกลียดขี้หน้าเคย์ไปก่อนนะคะ  เขาก็แค่ปุถุชนที่ต้องการความรักคนหนึ่งเหมือนเราๆ นั่นแหละค่ะ  แต่เขาอาจจะต้องการมากไปนิด  พอใครให้ไม่มากพอ  เขาก็จะเกิดความไม่มั่นใจ  และเจ็บปวดได้ง่ายๆ ค่ะ

และมันก็ไม่แปลกใช่ไหม  ถ้าเขาจะเลือกคนที่รักเขา?

*****

เอ็นวายพีดี หรือ N.Y.P.D (New York Police Department) คือ องค์กรตำรวจที่ใหญ่ที่สุดในอเมริกา มีหน้าที่ลดอาชญากรรมที่เกิดจากยาเสพติด และอาวุธปืน

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

16 มีนาคม 2019 เวลา 21:44:32
ไม่เกลียดแต่ก็ไม่ได้ปลื้มเท่าที่อยากนะจ๊ะ
แสดงความคิดเห็น