ตอนที่ 2 เกิดเรื่อง

[นารีผล]

 
ริโอะพยายามมองลอดแขนสาวหน้าคมเพื่อมองสองคนคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ในขณะที่สาวหน้าคมกำลังยื้อยุดกับคนที่อยู่ข้างหลังอย่างเอาเป็นเอาตาย
“นี่ ป่าน วุ้น อย่ามายุ่งนะ ฉันจะสั่งสอนนังเด็กบ้านี่ให้รู้สำนึกซะบ้าง”แซมไม่ยอมหยุด ยังคงจะตบหน้าริโอะให้ได้ ริโอะยืนงงทำอะไรไม่ถูกสมองหนักอึ้ง ตั้งแต่เกิดจากท้องแม่หล่อนยังไม่เคยเจอใครที่เกรี้ยวกราดได้ขนาดนี้มาก่อน ขณะนั้นแซมสะบัดมือจากคนข้างหลังจนหลุด มือเรียวตรงเข้าฟาดแก้มขาวๆของริโอะจนเป็นรอยประทับห้านิ้ว
ฉาด!!!!!
 จากที่สมองหนักอึ้งตอนนี้กลับบกลายเป็นเลือดขึ้นหน้า!!  มือเล็กตรงเข้าฟาดแก้มนวลของแซมเข้าเต็มรักดังและเจ็บไม่แพ้กัน
ฉาด!!!!!
“แกกล้าดียังไงมาตบฉัน รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร หา!!!” แซมเตรียมพร้อมเข้าจู่โจม ส่วนริโอะตั้งท่าเตรียมพร้อมรับมืออยู่แล้ว เอาสิ!มือเท้าเท่ากันถ้ากล้าก็เข้ามา แซมพุ่งเข้าไปหมายจะเข้าไปตบอีกสักฉาดให้หายแค้น วุ้นรีบดึงแขนของแซมไปไพล่ไว้ข้างหลังแล้วเตะที่ข้อพับให้นั่งลง
“เฮ้ยป่าน แกไปจับไอ้ตัวเล็กเอาไว้ที เดี๋ยวก็ตีกันตาย” ป่านตะโกน มือก็กดแขนของแซมไว้และหวังให้เจ้าหล่อนสิ้นฤทธิ์ ป่านไม่รอช้ารีบมาจับแขนของริโอะแล้วทำแบบเดียวกันกับวุ้น
“โอ้ยเจ็บ  วุ้นปล่อยฉันนะ เราเป็นเพื่อนกันนะ” แซมเริ่มเสียงอ่อนเพราะตอนนี้เจ็บที่แขนมาก เพราะวุ้นใช่เข่ากดเข้ามาเต็มที่
“ถึงเราจะเป็นเพื่อนกัน แต่ฉันก็ปล่อยให้เธอไปทำอย่างเมื่อกี้ไม่ได้หรอก”
วุ้นไม่ยอมปล่อย ทำแค่เพิ่งผ่อนแรงที่กดลงไปบนแขนของแซมเพื่อให้เธอเจ็บน้อยลงเท่านั้น
“นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
เสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังทุกคนหันไปมองก็พบว่ามีหญิงวัยกลางคน สวมชุดผ้าไหมสีฟ้าอ่อนสวมแว่นตาลักษณะเหมือนอาจารย์ฝ่ายปกครอง ริโอะไม่รู้ว่าคนๆนี้เป็นใครที่แน่จะต้องเป็นอาจารย์คนใดคนหนึ่งแน่ๆเมื่อหันไปมองหน้าวุ้นกับแซม ก็เห็นว่าทั้งสองหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
“อาจารย์พานิชย์”
ริโอะได้ยินเสียงแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยินมาจากข้างหลัง คงจะเป็นเสียงของป่านแน่เธอได้ยินคนที่จับรุ่นพี่สลาตันนั่นเรียกผู้หญิงคนนี้ว่าป่าน
“นี่ครูถามว่าเกิดอะไรขึ้น ธัญชมลตอบครูมาซิ” เมื่อสิ้นเสียงของอาจารย์ ริโอะสังเกตเห็นว่าคนที่จับแขนของแซมอยู่ที่เธอเข้าใจว่าน่าจะชื่อวุ้นสะดุ้งเล็กน้อย
“เอ่อ คือ ว่ามีเรื่องนิดหน่อยค่ะอาจารย์”ริโอะได้ยินวุ้นตอบเสียงแผ่วแสดงว่าอาจารย์คนนี้ต้องเฮี้ยบไม่ใช่เล่นเลย อาจารย์พานิชย์ขยับแว่นเล็กน้อยแล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำด้วยเสียงอันเย็นเยียบ ชนิดที่ริโอะสาบานได้เลยว่าจะต้องจำมันไปอีกนาน
“ตาม ครู มา”
ป่านปล่อยมือออกจากแขนของริโอะแล้วช่วยพยุงให้ลุกขึ้น วุ้นก็ปล่อยมือจากแซมแล้วพยายามจะช่วยพยุงแต่ดูเหมือนว่าแซมจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือนั้น ทั้งสี่คนเดินตามอาจารย์พานิชย์ไปริโอะแน่ใจว่าเป้าหมายจะต้องเป็นห้องปกครองอย่างแน่นอน แม่จะว่าอย่างไรถ้าลูกสาวคนเดียวจะต้องมาเข้าห้องปกครองตั้งแต่วันแรกที่เหยียบเข้ามาในโรงเรียน
ในห้องปกครอง
“มาวันแรกก็ก่อเรื่องเลยนะ ชื่ออะไร”อาจารย์พานิชย์ยังคงใช้เสียงเย็นเฉียบถามริโอะ
“สุคนธ์นิภา มิซาว่าค่ะ”
“ไหนบอกมาซิ ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“คือหนูไม่รู้ว่าหอประชุมอยู่ทางไหนน่ะค่ะ หนูก็เลยเดินหลงไปทางอาคารสีขาวๆตรงนู้น แล้วพี่คนนี้เค้าก็เข้ามาตาม แล้วก็พูดขึ้นเสียงใส่หนูก็เลยทนไม่ได้สวนกลับ เค้าก็เลยตบหน้าหนู หนูก็เลยตบหน้าเค้ากลับแล้วก็มีพี่สองคนนี่มาช่วยดึงไว้ค่ะ” ริโอะเล่าเป็นฉากๆ แถมยังเอามือชี้โบ๊ชี้เบ๊
“หนูเปล่านะคะอาจารย์ เด็กคนนี้พูดเกินไปหนูแค่เข้าไปถามดีๆ”
“ต่างคนก็ต้องพูดเอาดีเข้าตัว ธัญชมล ปารวี ที่เด็กคนนี้เล่ามาเป็นเรื่องจริงมั้ย”
ริโอะหันไปมองป่านกันวุ้นตาละห้อย ป่านนั้นดูจะใจอ่อนกับลุกอ้อนที่ริโอะเคยใช้กับแม่ได้ผลมาหลายครั้งแต่วุ้นกลับไม่สนใจท่าทีนั้นเลย
“พวกเราไม่ได้เห็นเหตุการณ์แต่แรกค่ะ มาเจออีกที่ก็จะตีกันซะแล้วเลยไม่รู้ว่าใครผิดใครถูก” แม้จะไม่ใช่ถ้อยคำที่เข้าข้าง แต่ก็อาจทำให้โทษลดลงได้บ้าง
“อืมมม งั้นครั้งนี้ครูจะไม่เอาเรื่อง แต่อย่าให้มีครั้งต่อไปนะ ไม่อย่างนั้นพวกเธอได้เห็นดีกับครูแน่”
ราวกับเทวดามาโปรด ริโอะคิดว่าจะไม่รอดซะแล้วอย่างน้อยๆก็น่าจะโดนเรียกผู้ปกครองแต่กลับไม่โดนอะไรเลย เมื่อออกมาจากห้องแซมก็เดินกระทืบเท้าลงไปจากตึกทิ้งป่าน วุ้น ริโอะไว้เบื้องหลัง
“พี่ชื่อป่านนะ ส่วนนี่พี่วุ้น พวกพี่เป็นสารวัตนักเรียน เราล่ะตัวเล็กชื่ออะไร”ป่านแนะนำตัวสีหน้ายิ้มแย้มส่วนวุ้นหันมายิ้มนิดหน่อยแล้วกลับไปทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
“ชื่อริโอะค่ะ”
 ริโอะเพิ่งสังเกตุว่าทั้งป่านและวุ้นตัดผมซอยสั้น ป่านนั้นหน้าจะหมวยๆ ผิวขาวเหลืองจมูกโด่งเป็นสัน ตาสีน้ำตาลเข้ม ส่วนวุ้นจะหน้าคมจมูกโด่งกว่าป่านนิดหน่อย คิ้วเข้ม และตาที่คมจนดุสีน้ำตาลอ่อนที่ดูโดยรวมแล้วจะไพล่ไปทางแขกและทั้งสองคนไม่เหมือนผู้หญิงธรรมดาน่าจะเป็นพวกสาวหล่อมากกว่า
“ริโอะ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นเหรอ” ป่านถามพร้อมส่งสายตาเป็นประกาย
“ค่ะ พ่อเป็นคนญี่ปุ่น” ริโอะตอบแล้วยิ้มนิดๆกับสายตาที่ป่านส่งให้ นี่ถ้าเธอเป็นพวกคลั่งสาวหล่อล่ะก็คงละลายไปกับสายตาของป่านนานแล้ว เพราะทั้งป่านและวุ้นก็จัดว่าเป็นสาวหล่อที่หน้าตาดีมากที่เดียว
“ไม่เคยมีใครรอดออกมาจากห้องนั้นโดยไม่โดนเชิญผู้ปกครองซักคนเลยสักคน เล่นของป้ะเนี่ย” ป่านพูด แล้วส่งยิ้มหวานมาให้ริโอะ
“ทีหลังก็อย่าไปก่อเรื่องที่ไหนอีกล่ะ คราวหน้าไม่โชคดีอย่างนี้แน่”วุ้นพูด ใบหน้าคมคายนั้นเรียบเฉย แต่ถ้อยคำเย็นชานั้นทำให้ริโอะปรี๊ดแตก
“หนูไม่ได้เริ่มก่อนนะ ยัยรุ่นพี่คนนั้นต่างหาก” ก็เห็นกันอยู่ว่ารุ่นพี่หน้าคมคนนั้นหาเรื่องเธอก่อน พูดออกมาได้ว่าเธอก่อเรื่อง
 “อย่าเถียงกัน เดี่ยวอาจารย์ก็ได้ยินหรอก อยากเจอดีรึไง” ป่านรีบเข้ามาห้ามทัพก่อนที่จะเกิดมวยคู่ที่สอง
“เฮ้ย! น้องริโอะต้องปฐมนิเทศนี่นา ไม่ทันแล้วมั้งเนี่ย ไปงั้นไปกะพี่เดี่ยว ฉันพาตัวเล็กไปเอง วุ้นแกไปเอากระเป๋าแล้วตามไปนะ” พูดจบป่านก็คว้าข้อมือของริโอะแล้วพาวิ่งหายไป ทิ้งให้วุ้นยืนงง แต่ต่อให้งงขนาดไหนเธอก็มั่นใจว่าเห็นอะไรบางอย่างในตาของป่าน
 เมื่อลงไปข้างล่างป่านก็จูงริโอะไปที่หอประชุม ซึ่งริโอะก็ไม่แน่ใจว่าจูงหรือลากกันแน่ ด้วยความที่ป่านสูงและขายาวกว่าการจะเดินให้ทันคือริโอะจะต้องวิ่งอย่างเดียว เมื่อมาถึงหอประชุมริโอะก็พบว่าหล่อนมาไม่ทันเพราะตอนนี้นักเรียน ม.4 ลงมายืนเข้าแถวข้างล่างกันหมดแล้ว
“ไป ไปยืนต่อแถวนี่น่าจะเอาของเข้าหอแล้ว อยู่หอไหน ชั้นไหน” ป่านพูดและยังไม่ปล่อยมือริโอะ
“อยู่หอ2 ชั้น4ค่ะ”
“จริงเหรออยู่ชั้นเดียวกับพี่กะไอ้วุ้นเลย” ตายล่ะนี่หล่อนจะต้องอยู่ชั้นเดียวกันกับคนอย่างนั้นจริงหรอเนี่ย ปีนึงเคยยิ้มบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้
 เมื่อเดินมาถึงแถว ริโอะเห็นนักเรียนที่เข้าแถวหันมามองเธอกับวุ้นแล้วหันไปซุบซิบกัน ริโอะจึงก้มมองว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่า แล้วก็พบสาเหตุ ป่านยังคงจับมือของริโอะไว้แน่น ตาก็มองหาป่านไม่ได้สนใจว่าตอนนี้นักเรียนม .4ที่เข้าแถวอยู่มองกันเป็นตาเดียว ริโอะรีบดึงมือกลับก่อนที่จะถูกวิจารณ์ไปมากกว่านี้ อย่างน้อยๆหล่อนก็ไม่อยากดังตั้งแต่วันแรก และจากที่ดูแล้วหลายตาส่วนใหญ่ที่ส่งมาจะเป็นสายตาที่ไม่ดีเอาซะเลย
“เข้าแถวตามหอนะ โน่นไงหอ2 นั่นเห็นมั้ยดูที่ป้ายข้างหน้าแถวแล้วก็ไปเข้าตามชั้นที่อยู่”
“นั่นแฟนพี่ป่านหรอแก ไม่เคยเห็นหน้าเลยอ่ะ” นักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้นแม้จะเบามาก หากแต่ริโอะได้ยินชัดเจน ซักพักวุ้นก็วิ่งกระหืดกระหอบเอากระเป๋ามาส่งให้ริโอะ สีหน้าบ่องบอกว่าเหนื่อยมาก
   
ให้นักเรียน ม.4 ทุกคนเดินเรียงแถวขึ้นไปหออย่างเป็นระเบียบและขอให้นักเรียนจะรักษากฏของโรงเรียนอย่าเคร่งครัด ขอบคุณค่ะ

เสียงประชาสัมพันธ์ดังจากลำโพงที่ติดไว้ทั่วโรงเรียน นักเรียนเริ่มเดินแถวขึ้นตึกไปทีละแถวๆ
พอริโอะขึ้นไปถึงห้องที่ แม่ของเธอจองไว้ให้ตั้งแต่ปิดเทอม ก็พบว่าประตูแง้มอยู่แล้ว
"เราจะได้ใครมาเป็นรูมเมธน้าาา"


ตอนหน้า นางเอกจะเริ่มใช้ชีวิตในโรงเรียนแล้ว อยากรู้ว่าใครเป็นรูมเมธของนางเอกก็รอติดตามกันต่อไปนะจ้ะ