web stats

ข่าว

 


Apple & Cinnamon (Second Dishes)-Lesson 17 : Come Back Home

โพสต์โดย: anhann วันที่: 06 มกราคม 2017 เวลา 20:34:36 อ่าน: 295





นิยายเรื่องนี้เปิดให้จองแล้ว  สนใจดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่  http://www.yuriread.com/index.php?topic=1403.msg2166#msg2166








Lesson 17 : Come Back Home





ใจของแอ๊บบิเกลแล่นกลับบ้านที่ล็อกวูดไปตั้งแต่คืนวันที่เธอบอกกับสเปนเซอร์ว่า  เธออยากจะกลับบ้านมากๆ  แล้วรุ่งเช้าเธอก็โทรบอกโอลิเวียทันที  ผู้จัดการส่วนตัวของเธอบ่นอุบอิบนิดหน่อย  แต่ก็ยอมจองตั๋วเครื่องบินให้ในเที่ยวดึกของวันศุกร์หลังจากเลิกซ้อมการแสดงเพื่อที่เธอจะได้ถึงบ้านได้เร็วๆ  โอลิเวียย่อมรู้ดีว่าเวลาเธออยากจะทำอะไร  ถ้าพอจะปล่อยได้ก็ควรต้องปล่อย  ไม่อย่างนั้นก็อย่าคิดว่าจะได้ความร่วมมืออย่างดีจากเธอ

แต่เธออาจจะคิดผิดที่ไม่ได้บอกสเปนเซอร์  ว่าเธอเปลี่ยนกำหนดการกลับถึงบ้าน  เพราะแทนที่จะได้เซอร์ไพรส์กลับโดนเซอร์ไพรส์ซะเอง  คู่หมั้นของเธอไม่ได้อยู่บ้านของเราคนเดียว

"เธอมาทำอะไรในบ้านฉัน"  แอ๊บบิเกลถามทั้งที่มือยังลากกระเป๋าเดินทางอยู่ราวกับพร้อมจะเหวี่ยงมันไปกระแทกหน้าใครสักคนที่ให้คำตอบได้ไม่ถูกใจเธอ  "โทษที  ฉันแค่แปลกใจ"  เธอเปลี่ยนคำ  พยายามสลัดความไม่ชอบใจเรื่องเซอร์ไพรส์นี้ออกไปจากหัว  แต่แขกก็หน้าเจื่อนไปแล้ว

เธอกวาดตามองไปรอบห้องโถง  ไม่มีวี่แววของสเปนเซอร์เลยสักที่  ยกเว้นแล็ปท็อปตัวเก่งกับหนังสือสองสามเล่มที่ติดกายอยู่ทุกครั้งเวลาทำงาน  แล้วก็แก้วกาแฟร้อน

"ไปห้องน้ำน่ะ  ตะกี้นี้เอง"  แขกไม่ได้รับเชิญของเธอบอกเกร็งๆ

แอ๊บบิเกลหรี่ตามองอดีตเพื่อนร่วมโรงเรียน  ข้างในของเธอกำลังต่อสู้กันอย่างหนักว่าจะเดินไปหาสเปนเซอร์ที่ห้องน้ำตอนนี้เลยหรือสอบถามความเป็นมาจากผู้หญิงคนนี้ก่อน  แล้วความเป็นผู้ใหญ่ของเธอก็ชนะเด็กน้อยในตัว 

เธอลากกระเป๋ามาที่โซฟาตรงที่แล็ปท็อปของสเปนเซอร์วางอยู่บนโต๊ะกาแฟตัวเตี้ยๆ  เหลือบมองมันนิดหน่อย  พอให้รู้ว่าคู่หมั้นของเธอทำงานค้างเอาไว้  ก็สร้างความพึงพอใจให้เธอได้ระดับหนึ่งแล้ว  แล้วเธอก็นั่งลงด้วยท่าทางของเจ้าของบ้าน  ไม่รู้รู้สึกไปเองหรือไม่  ว่าคริสตี้คล้ายจะตัวลีบเล็กลง

"ฉันกลับมาก่อนเวลาน่ะ"  เธอพูด  เหมือนจะตั้งใจให้อีกคนรู้ว่าทำไมสเปนเซอร์จึงไม่ได้ไปรับเธอตามประสาคนเป็นอะไรกัน  ตาเธอชำเลืองมองแก้วเครื่องดื่มตรงหน้าคริสตี้แล้วจึงพูดต่อ  "มานานแล้วสิ  คุยกันเรื่องวิทยาลัยเหรอ  แล้วทำไมสเปนเซอร์ไม่เอาคุกกี้ที่ฉันสั่งให้มาเสิร์ฟคู่กับชาให้เธอด้วยล่ะ  ใช้ไม่ได้เลยเนอะ  เดี๋ยวฉันไปเอาให้ดีกว่า"

"ไม่ต้องหรอกแอ๊บบี้  คือฉันอิ่มมาแล้วน่ะ  แล้วเดี๋ยวก็จะกลับละ"  คริสตี้โกหก  เธอกำลังจะชวนสเปนเซอร์กินมื้อกลางวันด้วยซ้ำ

"ทำไมรีบกลับล่ะ  ยังคุยกันไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ"  แอ๊บบิเกลถามอย่างไร้เดียงสา  ขัดกับแววตาที่เชือดเฉือนอย่างจงใจ  เธอเห็นคริสตี้เหงื่อแตกทั้งที่อากาศในห้องนั่งเล่นนี้ไม่ได้ร้อน  เพราะสเปนเซอร์มักจะตั้งอุณหภูมิเครื่องทำความร้อนไว้แค่พอให้รู้สึกอุ่น

"ก็... ก็พอรู้เรื่องแล้วละ"

"งั้นก็ตามใจนะ"

"งั้น...ฉันไปลาสเปน --"

"เฮ้  โทษทีๆ  ฉันเล่นเกมเพลินไปหน่อย"  สเปนเซอร์โผล่ออกมาเหมือนรู้เวลา  พลางโชว์มือถือที่ถือเข้าไปในห้องน้ำด้วย

อาจารย์สาวเลิกคิ้วประหลาดใจ  ว่าเหตุใดคนที่ตนคุยด้วยจึงเงียบไป  แถมยังหน้าซีดเป็นกระดาษ  หากพอหันไปอีกด้าน  ตามดวงตาสีเขียวไปก็เจอเข้ากับตัวการใหญ่

"แอ๊บบี้!  เบบี้ของฉัน"  สเปนเซอร์ร้องอย่างดีใจ  แทบจะทิ้งโทรศัพท์ราคาแพงลงแล้วพุ่งไปกอดคู่หมั้นทันที  แต่ตอนนี้แอ๊บบิเกลก็โดนเธอรัดจนแน่นไปแล้วเรียบร้อย  "ทำไมไม่บอกฉันว่าเลื่อนไฟลท์  ฉันจะได้ไปรับ"

"ก็ฉันคิดว่าจะมาเซอร์ไพรส์คุณ  แต่คุณกลับ..."  แอ๊บบิเกลพูด  แล้วหยุดพัก  ใช้สายตาพูดแทน  และสเปนเซอร์ก็เข้าใจทันที

"พอดีมิสโอลิเวอร์มีปัญหาเรื่องธีสิสนิดหน่อยน่ะค่ะ  ก็เลยมาปรึกษา  ฉันก็เห็นว่า  ยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะมา  เราก็เลยนั่งคุยกัน"

"แล้วฉันก็กำลังจะไปแล้ว"  คริสตี้เอ่ยแทรก  เริ่มขยับเก็บสัมภาระ

"อ้าว  เพิ่งคุยกันแป๊บเดียวเองนี่  เธอรู้เรื่องแล้วเหรอ"  สเปนเซอร์งง

"เอ่อ  ก็คุณไม่ว่างแล้วนี่คะ"

"ไม่เป็นไร  ตามสบายเลย  ฉันจะขึ้นเอาของไปเก็บแล้วพักสักหน่อย  นั่งเครื่องมานาน  เมื่อยน่ะ"  แอ๊บบิเกลเอ่ยอย่างมีน้ำใจ  "คุณอยู่นี่แหละ  เสร็จธุระแล้วค่อยขึ้นไปหาฉันก็ได้"

"งั้นเดี๋ยวฉันตามไปนะ"  สเปนเซอร์จำใจปล่อยคู่หมั้นให้ลากกระเป๋าขึ้นบันไดบ้านไปตามลำพัง  ใจจริงก็อยากตามแอ๊บบิเกลไปเดี๋ยวนี้  แต่เธอยังมีมารยาท  "เอ่อ  เมื่อกี้เราถึงไหนกันแล้วนะ  มิสโอลิเวอร์"

คริสตี้กะพริบตา  เลิกมองตามหลังเจ้าของบ้านคนที่สองไป  แล้วยิ้มเจื่อนให้คนตรงหน้า  คนที่ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังสวยสะดุดตาเธอ

"มิสโอลิเวอร์?"

"เรายังสนิทกันไม่พอจะเรียกชื่อต้นกันเหรอคะ"

สเปนเซอร์เลิกคิ้ว  แล้วยิ้มอย่างแฝงความนัย  "เราไม่ใช่เพื่อนกันนะ  แล้วเพื่อนของแอ๊บบี้ก็ยังไม่ได้เรียกฉันด้วยชื่อต้นบ่อยนักด้วยสิ  ฉันก็เลยคิดว่า  เอาไว้เราคุยกันบ่อยกว่านี้  แล้วค่อยมาตกลงกันใหม่ดีไหม"

คริสตี้ทำสีหน้าราวกับไม่อยากยอมรับเรื่องนี้  แต่สุดท้ายก็พยักหน้า  แล้วก็หันไปเก็บของอีกครั้ง  "ฉันว่า  วันนี้ฉันขอตัวดีกว่าค่ะ"

"เอางั้นเหรอ  งั้นเจอกันที่วิทยาลัยละกันนะ"  สเปนเซอร์ไม่รั้ง  ใจเธอลอยไปหาแอ๊บบิเกลนานแล้ว  แล้วเธอก็ไม่สนใจด้วยว่าจะทำร้ายจิตใจใครด้วยท่าทางซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองอย่างนี้  พอคริสตี้จากไปแล้ว  เธอก็รีบขึ้นบันไดไปหาคู่หมั้นทันที

"แอ๊บบี้ --"  เธอหยุดเสียงของตัวเองไว้แค่นั้น  เพราะเจ้าของชื่อนั้นกำลังหลับสบายอยู่บนเตียงของเรา  และกอดหมอนของเธออยู่ด้วย

แอ๊บบิเกลแค่ถอดเสื้อโค้ตกับแจ็กเกตออกเท่านั้น  ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย  กระเป๋าเดินทางก็ยังไม่ได้รื้อ  ท่าทางจะเหนื่อยและง่วงมากจริงๆ 

สเปนเซอร์ยิ้มอย่างสงสาร  แล้วจึงเดินเข้าไปช่วยถอดรองเท้าให้  เธอห่มผ้าให้คนหลับเสร็จแล้วก็คิดจะเดินออกไปเพราะไม่อยากรบกวนกัน  จะรื้อกระเป๋าเดินทางให้ก็กลัวจะเป็นการละลาบละล้วง  ถ้าแอ๊บบิเกลอยากจะมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง  เธอก็ยินดีจะมอบให้  เธอรัก...แต่ไม่ใช่เจ้าของชีวิต

"สเปนซ์"

เสียงเรียกชื่อดึงให้เธอเหลียวกลับไปมองคนบนเตียง  แอ๊บบิเกลจ้องเธอด้วยตาปรือๆ แบบนั้น  แต่เธอก็เข้าใจ  แล้วเดินกลับไปหากัน

"นอนด้วยกันสิ"  แอ๊บบิเกลพูดเบาๆ  เห็นอีกคนยิ้มก็เอ่ยดักคอ  "แค่นอนเฉยๆ  ถ้าไม่ได้ก็ไม่ต้อง"

"โอ๊ย  ดุจังเลย"  สเปนเซอร์แกล้งบ่น  แล้วพาตัวเองขึ้นมาบนเตียง  แอ๊บบิเกลขยับที่ให้  ต่อมาก็ซุกตัวเข้ามาหาเธอราวกับลูกแมว

"หลับแล้วเหรอคะ"  เธอถาม  แอ๊บบิเกลไม่ตอบ  แต่คว้ามือเธอไปแตะปากตัวเอง  สบตาเธอด้วยดวงตาคู่เดิมที่ให้ความรู้สึกแบบเดิม  แล้วเธอก็พบว่า  เธอจูบหน้าผากมนลงไปซะแล้ว

........................................

คริสตี้เดินออกจากบ้านแคมเบลล์ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดและผิดหวัง  แต่เธอก็พลาดเองที่ดันมาที่นี่ในวันที่แอ๊บบิเกลจะกลับมา  เธอคงไม่มีโชคเอง  เพราะก่อนหน้านี้ตั้งหลายวันที่ทางสะดวกก็ไม่ว่าง  มาว่างเอาตอนนี้  ดีแค่ไหนแล้วที่อดีตเพื่อนร่วมโรงเรียนไม่ได้อาละวาดใส่เธอ  หรือกล่าวหาว่าเธอดอดเข้ามาหาคู่หมั้นตอนที่เจ้าตัวไม่อยู่  ถึงมันจะเป็นความจริง

หญิงสาวชะงักเท้าขณะกำลังเดินอยู่บนถนนภายในบ้านแคมเบลล์ที่ยาวจนอยากได้จักรยานสักคันมาขี่พาตัวเองไปกลับ  คริสตี้มองหาต้นเสียงที่หูของเธอได้ยิน  เสียงที่ทำให้เธอต้องหยุดเดินและสนใจ  บ้านหลังนี้ไม่มีคนงาน  ไม่มีเด็กในบ้าน  ไม่มีคนสวน  มิสแคมเบลล์จ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดแค่สองวันครั้ง  เธอสืบเรื่องนี้มาหมดแล้ว  ตั้งแต่เริ่มสนใจผู้หญิงคนนี้  ตั้งแต่ที่เห็น สเปนเซอร์ แคมเบลล์ในคลาสวิชาภาษาอังกฤษในล็อกวูดไฮ

มันเป็นความหลงใหลแค่ชั่ววูบ...เธอเคยคิดว่ามันเป็นแบบนั้น  เพราะไม่คิดว่าตนจะสนใจผู้หญิงในแบบโรแมนติกได้  เธอเคยมีเพื่อนชาย  เคยคบพวกเขาแบบแฟน  เคยแม้กระทั่งมีเซ็กซ์กับพวกเขา  มันจึงค่อนข้างประหลาดสำหรับเธอ  ที่ดันมาชอบผู้หญิงแท้ๆ อย่างสเปนเซอร์ แคมเบลล์ได้  ไม่ว่าจะมองมุมไหน  จะตีลังกากลับหลังมอง  อดีตครูภาษาอังกฤษของเธอก็สวยมาก  เส้นผมสีบลอนด์ละเอียดยาวเลยบ่าเล็กน้อย  ตาสีน้ำตาลอ่อนออกแดง  ร่างสูงมีทรวดทรง  แม้แต่เสียงพูดก็ยังฟังดูมีเสน่ห์  แถมยังเก่ง  แล้วก็รวยมากอีกนะ  แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอนึกอิจฉาแอ๊บบิเกลได้ยังไง

"เธอไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ"  คริสตี้ร้องถาม  เธอไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ 

ใครบางคนผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ตรงแปลงกุหลาบ  ดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงตัวสูง  เพราะหมวกคนพายเรือนั่นดูดีเกินไปบนเรือนผมสีดำสนิท  และยาวสลวยแบบนั้น  ถ้าเป็นพวกคนสวนผู้ชาย  มันน่าจะดูสกปรกกว่านี้เยอะ

"เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ  อยากให้ฉันแจ้งตำรวจมั้ย"

"ตามสบาย  แต่รู้เอาไว้อย่างนะ  ว่าฉันเป็นคนที่เจ้าของบ้านจ้างมา" 

คริสตี้กะพริบตาปริบ  เธอคิดว่าจำเสียงนี้ได้ถึงจะได้ยินไม่บ่อยนัก  แล้วพอเจ้าตัวโผล่ออกมาให้เห็นแบบเต็มๆ  เธอก็ไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่า  ไม่รู้จัก  หรือไม่เคยเห็น

สูงโย่ง  หุ่นนางแบบขนาดนี้  แต่จะใส่แว่นหนาเตอะแบบนี้ทำไมนะ  พรางตัวเหมือนคาร่า ซอร์เอล  หรือไง

"เฮ้  เธอจะจ้องฉัน  หรือจะไปแจ้งตำรวจล่ะ"  ผู้หญิงหน้าคมตัวสูงพูดขึ้นมา  สีหน้าเรียบเฉยพอกับน้ำเสียงจนคนฟังไม่แน่ใจว่า  มันเป็นการประชดประชันหรือเปล่า  "ถ้าไม่ทำอะไร  ฉันจะไปทำงานต่อแล้ว"

"เธอไปทำอะไรในแปลงกุหลาบ  เป็นคนสวนหรือไง"

"ฉันเป็นหมอต้นไม้"  ไคลีย์ตอบเสียงโทนเดียว  แล้วย่นคิ้วเมื่ออีกคนหัวเราะเหมือนขำอะไรมากมาย  "มีอะไรตลก"

คริสตี้หัวเราะจนตัวงอต่ออีกสองนาทีพลางโบกไม้โบกมือไปด้วย  พอเริ่มจับลมหายใจได้ก็เอ่ย  "โทษที  แต่เดี๋ยวนะ  เธอมีอะไรติดอยู่ตรงนี้แน่ะ"

ไคลีย์เลิกคิ้วแปลกใจเมื่อเห็นคริสตี้ล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าถือแบรนด์ดัง  ที่จริงเธอควรจะถามอดีตเพื่อนร่วมชั้นว่ากำลังคิดจะทำอะไร  หรือไม่ก็หวนกลับไปทำงานที่ค้างอยู่ต่อให้เสร็จ  แต่เธอกลับยืนนิ่งรอให้ผู้หญิงตัวเตี้ยกว่าเธอครึ่งฟุต  เขย่งเท้าขึ้นมาและใช้ผ้าเช็ดหน้าในมือเช็ดบนสันจมูกให้  แล้วผ้าเช็ดหน้าสีชมพูอ่อนนั่นก็เปื้อนสีดำๆ ของดินทันที

"โอเค  พอได้แล้วละ  แต่จะดีกว่านี้  ถ้าเธอจะไปล้างหน้าล้างตาซะ  ถ้าเธอกลัวสิวจะขึ้นนะ  แต่หน้าตาแบบเธอ  สิวคงขึ้นยาก"

"ขอบใจ  แต่เธอหมายความว่าไง  ที่ว่า...สิวคงขึ้นยาก"  ไคลีย์ถามพลางแบมือขอผ้าเช็ดหน้าจากอีกคนมาถูหน้าตัวเองโดยมีเจ้าของมันช่วยชี้ตำแหน่งเปื้อนให้ด้วยท่าทางเต็มใจ

"เพราะผิวเธอดีไง"  คริสตี้ตอบ  น้ำเสียงไร้วี่แววการประชดประชัน

"ฉันกลับละ  เธอเก็บผ้าเช็ดหน้านั้นไว้ก็ได้  ฉันมีอยู่หลายผืน"

"ฉันกำลังจะไปพักเที่ยง"  ไคลีย์เอ่ยขึ้น  และคริสตี้ก็ชะงักเท้าอีกครั้ง  เหลียวมามอง  "ถ้าเธอสนใจจะไปด้วยกัน --"

"เธอกำลังจะชวนฉันไปเดตเหรอ  ไคลีย์"  คริสตี้เอ่ยเสียงแหลม  แล้วหัวเราะกับใบหน้ายุ่งๆ ของอดีตเพื่อนร่วมชั้นก่อนถลาเข้ามาเกาะแขนยาวๆ

"ป่ะ  ไปกัน  ฉันว่า  ฉันคิดออกแล้วว่า  จะกินอะไร"

"เดี๋ยว"

"อะไรล่ะ  ก็เธอชวนฉันเอง"

"มันไม่ใช่เดตนะ"

คริสตี้ยิ้ม  ความรู้สึกเสียหน้าจากคนในบ้านแคมเบลล์จากไปแล้ว  ตอนนี้เธอกำลังมีความสุขแบบแปลกๆ  กับผู้หญิงแปลกๆ ใส่แว่น

"ถ้าเธอยังไม่อยากให้ใช่  มันก็จะยังไม่ใช่"  เธอตอบ  ยิ้มยังคงอยู่  "แล้วเราจะไปกันได้หรือยัง"

"ไปสิ"  ไคลีย์พูด  ท่าทางเหมือนถูกสะกดจิต  "เดี๋ยว  ฉันต้องไปเก็บของก่อน  ล้างหน้าล้างตาด้วย  รอเดี๋ยวนะ"

คริสตี้อ้าปากจะคัดค้าน  แต่ไคลีย์ก็ไปไกลเกินกว่าจะเรียกไว้ได้ทัน  คงเพราะขายาวๆ  ทว่าขายาวๆ กับท่าทางเก้งก้างนั่นกลับทำให้เธอยิ้มไม่หุบ  และรู้สึกสนุกกว่านั่งตัวลีบอยู่ในบ้านแคมเบลล์ตั้งเยอะ

.............................       

แอ๊บบิเกลสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะกระเพาะร่ำร้องขออาหาร  เธอลืมตาขึ้นและตกใจเล็กน้อย  เพราะลืมไปเกือบจะสนิทว่ากลับมาบ้านที่ล็อกวูด  ขึ้นเครื่องบินมาตั้งแต่เมื่อคืน  ทั้งยังภาวนาในใจด้วยว่า  อย่าให้หิมะตกหนักจนเที่ยวบินต้องดีเลย์  แล้วพระผู้เป็นเจ้าก็ยินยอมรับฟังเธอ

เธอมองเพดานห้องตัวเองเหมือนคนใจลอย  หากมีรอยยิ้มเล็กๆ ติดอยู่บนริมฝีปาก  ห้องที่เธอคิดถึง  บ้านที่เธออยากกลับมาใจจะขาด  เพิ่งรู้ว่า  โรคคิดถึงบ้านมันร้ายแรงถึงเพียงนี้  แม้กระทั่งกับคนที่โตแล้ว

แอ๊บบิเกลหลับตาลงอีกครั้ง  กอดหมอนใบโตของสเปนเซอร์  พลางสูดดมกลิ่นที่ฝังติดอยู่  แต่กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่บ่งบอกว่า  ปลอกหมอนเพิ่งจะได้รับการเปลี่ยนใหม่ก็กลบกลิ่นของเจ้าของมันไปเกือบหมด  ตอนนี้เจ้าตัวก็ไม่รู้ไปอยู่ไหนแล้วด้วย

"ยังไม่ตื่นเหรอเนี่ย"

เสียงของสเปนเซอร์ช่วยไล่อาการเคลิ้มจะหลับของเธอไป  แอ๊บบิเกลลืมตาขึ้นพอดีกับที่อีกฝ่ายโน้มตัวลงมาหา  ตาสีน้ำตาลมองเธอยิ้มๆ  เอ็นดูเหมือนเห็นเธอเป็นเด็กน้อย

"สวัสดี"  สเปนเซอร์ทักทาย  ยันมือไว้กับที่นอนขณะค้อมตัวลงหาคนบนเตียง  แต่ก็เกือบเสียหลักเพราะแอ๊บบิเกลคว้าคอเธอลงไปหา

"ว้าว  เอาแบบนี้เลยเหรอคะ  คิดถึงกันขนาดนี้เลย"  เธอเย้า  สาวบนที่นอนก็เอามือข้างหนึ่งมาบีบจมูกจนร้องอู้อี้  แล้วเธอก็ดิ้นหนีเอาจนหลุด  แต่สุดที่รักก็ยังไม่ยอมแพ้  หรืออาจจะอยากทดสอบกำลังจากที่ไปเข้ายิมมาเป็นเกือบเดือน  ก็เลยเล่นมวยปล้ำกับเธอเสียอย่างนั้น 

"โห  พวกเอเลี่ยนบึกบึนอย่างนี้เอง"  สเปนเซอร์ร้องอย่างตื่นเต้น  เธอโดนกดอยู่ใต้ร่างของแอ๊บบิเกลที่ดูจริงจังมากที่จะเอาชนะเธอให้ได้  "นี่กำลังแค้นใจอะไรอยู่หรือเปล่าคะ  เด็กน้อย"

"ฉันไม่ใช่เด็กน้อย  ฉันโตแล้ว  และฉันมีชื่อ  ช่วยเรียกชื่อฉันด้วย"

"โอเค  แอ๊บบิเกล  ต้องการอะไรคะ"  เธอทำตามคำสั่ง  แอ๊บบิเกลไม่ได้ยิ้ม  แต่แววตามีความพึงใจปรากฏ  แล้วมันก็เปลี่ยนเป็นตกใจหน่อยๆ เมื่อถูกเธอเลิกเสื้อขึ้น  "โอ้โห  พุงแข็ง  ไหนดูหน่อย  มีซิกแพคหรือยัง"

"อย่ามาทะลึ่งนะ"  แอ๊บบิเกลร้อง  ตีมือคนซนอย่างแรง  สเปนเซอร์ตกใจแต่ดูเหมือนแกล้งมากกว่า  "บอกมาเลย  ทำไมยายคริสตี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้  นี่มันนอกเหนือจากที่คุณเล่าให้ฉันฟัง  ว่าหล่อนไปสอนที่วิทยาลัย"

"ก็อย่างที่เห็นแหละค่ะ  มาให้ช่วยเรื่องธีสิส"  สเปนเซอร์ตอบหน้าซื่อ  "แต่ถ้าเธอจะสังเกตนิดนึงนะ  เธอจะรู้ว่า  ฉันเบื่อมาก"

แอ๊บบิเกลย่นคิ้ว  คิดตามที่อีกฝ่ายพูด  แต่พยายามเตือนตัวเองไม่ให้หลงกลถ้อยคำโน้มน้าวใจของอาจารย์ภาษาอังกฤษที่เก่งเรื่องนี้เสียเหลือเกิน

"ก็เลยแกล้งทำเป็นเข้าห้องน้ำนานๆ  งั้นเหรอ"

"ใช่แล้ว"  สเปนเซอร์ตอบด้วยรอยยิ้มสดใส  ทว่าแอ๊บบิเกลก็ยังรู้สึกเคลือบแคลงอยู่ดี  เธอเห็นมันในแววตาเด็กสาว  "ไม่ไว้ใจฉันซะแล้วเหรอ --"

"เปล่าค่ะ  แค่คิดว่า... แฟนยายคริสตี้ไปไหน"  แอ๊บบิเกลพูด 

"อืม  นั่นสิ  ฉันก็ไม่เห็นเหมือนกันนะ  แต่ก็ไม่ได้ถามด้วย"

"แล้วทำไมไม่ถามคะ"

"ก็ไม่คิดว่าจะต้องสนใจนี่นา"  สเปนเซอร์ตอบง่ายๆ  ผงกหัวขึ้นจูบปากแอ๊บบิเกลจนเด็กสาวเริ่มเคลิ้มและจูบกลับมาก่อนจะตีไหล่เธอให้ปล่อย

"แอ๊บบี้  ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ  ฉันหนีแล้ว  แต่ว่า --"

"ฉันหิว  ฉันจะลงไปหาของกิน"  แอ๊บบิเกลพูดมาจากประตูห้องที่วิ่งลงจากเตียงไปหามัน  เธอยักคิ้วให้คนหน้าเหวอบนเตียง  "หวังว่า  คุณคงมีอะไรให้ฉันกินบ้างนะคะ  มิสแคมเบลล์" 

มิสแคมเบลล์ที่ว่า  ยันตัวขึ้นมานั่งแล้วยักคิ้วกลับไปพร้อมกับสายตาเจ้าเล่ห์  แอ๊บบิเกลหรี่ตามองมาอย่างไม่ไว้ใจ  แต่ก็หมุนตัวและเริ่มดันประตู

"ฉันพาเธอไปกินอาหารร้านหรูๆ ได้นะคะ  ซุปเปอร์สตาร์"

"หุบปากไปเลย  สเปนเซอร์  ฉันโกรธคุณอยู่"

สเปนเซอร์ร้องอู้หูเสียงดัง  หลังจากนั้นก็ยิ้มเพราะแอ๊บบิเกลส่งยิ้มมาให้ก่อน  เธอมองแผ่นหลังบางแต่ดูแข็งแรงขึ้นของอีกฝ่ายอยู่นิ่งๆ จนมันเริ่มจะลับสายตาไป  แล้วจึงลุกขึ้นจากเตียงเดินตาม






.............................................................


มาอีกตอนแล้ว  ก็แค่อยากมา  อิอิ

เอานี่มาฝากด้วยค่ะ  เผื่อจะจิ้นแอ๊บบิเกลไม่ออก  คลิปนี้มาจาก Supergirl  นะคะ 




ขอบคุณค่ะ

ป.ล. ขอบคุณคนที่จองหนังสือมาด้วยค่ะ  เราจะพยายามทำงานให้เราที่สุดเลย   :21:


แถม




Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น