web stats

ข่าว

 


ส่องหัวใจเธอให้เจอรัก yuri ตอนที่ 5

โพสต์โดย: meAyou วันที่: 22 กันยายน 2018 เวลา 14:38:09 อ่าน: 143

   สุดท้ายทริปพักร้อนของหมอสายน้ำก็พังไม่เป็นท่าเพราะทนอยู่ร่วมบ้านกับคนที่ตัวเองเกลียดไม่ได้ครั้งพอจะไล่ให้ออกไปนอนที่อื่นก็ให้นึกสังเวชใจกับเต็นท์โทรมๆ ที่บัดนี้กองเกลื่อนกลาดบนพื้นแค่เพียงโดนฝนตกใส่ไม่กี่นาที
   และในตอนที่จะกลับใครอีกคนก็ยังขยันสร้างความรำคาญให้กับเธอโดยการที่มาบอกว่ารถเสียแล้วจะขอกลับด้วยและแม้จะไม่เต็มใจแต่เธอก็พูดปฏิเสธไม่ได้เมื่อมีสายด่วนตรงมาจากพ่อแม่ของอดีตคนรักโทรมาฝากฝัง
   ชิดตะวันเหลือบมองคนข้างๆ อยู่บ่อยครั้งใบหน้าสวยที่คงความเศร้าได้เสมอต้นเสมอปลายทำให้เธอรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุของความหม่นหมองนี้
   "หิวมั้ยคะ"
   บรรยากาศที่เงียบจนเกินไปส่งผลให้ความเศร้าเข้ามาปกคลุมได้ง่ายและ ชิดตะวันก็เลือกที่จะทำลายมันลงแม้จะรู้ว่าผลตอบรับจะเป็นอย่างไร
   ไม่มีการตอบกลับหรือแม้ขยับตัวให้เจ้าของคำถามได้นึกห่วง
   อันที่จริงก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าเขาไม่อยากคุยด้วยแต่ก็ยังหน้าด้านชวนคุย 
       "ถ้าคุณหิวบอกได้นะคะ"
   ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับให้คนหวังดีได้มีสีหน้าเจื่อนลงแต่เพียงไม่นานก็สามารถปั้นสีหน้าให้ดีขึ้นได้แต่มันก็คงไม่มากพอที่จะทำให้ใครอีกคนเชื่อได้
   "คือฉัน..."
   "ช่วยอยู่เงียบๆ ได้มั้ยฉันอยากอยู่คนเดียว"
   คนเดียว? ชิดตะวันคิดทวนคำนี้อยู่ในใจให้ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงแค่อากาศที่ใครอีกคนไม่มีทางมองเห็น
   "ฉันแค่เป็นห่วงไม่อยากให้คุณหิว"
   "ไม่ต้องมาห่วงฉันความหวังดีจากคุณฉันไม่เคยต้องการ"
   "แต่คุณ..."
   "หยุดพูดเสียทีได้มั้ยฉันคิดผิดจริงๆ ที่ให้คุณมาด้วย คิดผิดจริงๆ"
   ดวงตาคู่เศร้าที่มองมาบ่งบอกได้ถึงเรื่องราวที่อีกคนต้องการจะสื่อถึงชิดตะวันเห็นเพียงครู่เดียวก็รู้ได้ทันทีว่ากำลังถูกต่อว่าในอีกเรื่องราวหนึ่งที่ตัวเองไม่อาจที่จะเถียงอะไรได้
   "ฉันรู้ว่าไม่มีใครอยากอยู่ใกล้คนที่เกลียดแต่ก็ขอบคุณนะคะที่ให้ติดรถมาด้วย"
   "ฉันไม่ได้เต็มใจคุณก็รู้"
   ใช่เลยชิดตะวันรู้ดีถึงข้อนี้หากไม่ได้พ่อและแม่บุญธรรมของเธอมาช่วยพูดเธอคงไม่มีโอกาสได้มาขับรถคันนี้หรอก
   เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะคนอื่นไม่เกี่ยวข้องกับความสงสารหรือเห็นใจเลยสักนิด
   "ยังไงฉันก็รู้สึกขอบคุณค่ะ"
   "ไม่ต้องขอบคุณแค่อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกก็พอ"
   เป็นความจริงที่รู้อยู่แก่ใจแต่คนรู้สึกผิดมีหรือจะทำได้ชิดตะวันและไม่ว่าหมอสายน้ำจะรังเกียจและชังน้ำหน้ากันเท่าไหร่เธอก็ไม่อาจที่จะหลบหลีกตามที่อีกฝ่ายต้องการได้
   การถไถ่โทษถึงสิ่งเดียวที่เธอคิดจะทำอยู่ในเวลานี้
   และไม่ว่าใครอีกคนจะเต็มใจหรือไม่เธอก็จะไม่มีวันถอยเป็นอันขาด
   ความเงียบเข้ามาครอบคลุมอีกครั้งหากแต่เพียงเวลาไม่นานรถก็เคลื่อนที่มาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่
   จากในรูปก็ว่าสวยอยู่แล้วแต่พอได้มาเห็นของจริงชิดตะวันก็อดที่จะตื่นตาตื่นใจไม่ได้หักแต่เธอคงแสดงออกมากไปจึงถูกใครอีกคนมองเหยียดให้ได้รู้สึกถึงความต่างที่มีมากเสียจนให้นึกเกร็งไปหมด
   "ฉันจะเข้าบ้านแล้วแถวนี้ไม่ค่อยมีรสเดี๋ยวจะให้คนไปส่ง"
   "ไม่เป็นไรค่ะแค่นี้ก็รบกวนคุณมากแล้วขอบคุณนะคะ"
   สายน้ำหันมามองคนเล่นตัวอย่างไม่ค่อยพอใจนักความจริงเธอจะเดินเข้าบ้านเลยโดยไม่สนใจเขาก็ได้แต่นี่เธออุตส่าห์ใจดีกลับมาเล่นตัวเสียได้
   ไม่เจียมตัวเองบ้างเลยสินะ
   "ถ้าคิดจะเดินกลับก็ตามใจ"
   คนพูดหมุนตัวเดินเข้าบ้านไปให้ชิดตะวันได้มองตามอย่างน้อยๆ วันนี้เธอก็ได้รู้ว่าผู้หญิงที่เดินห่างออกไปไม่ได้ใจร้ายอย่างที่เจ้าหล่อนพยายามแสดงออกมาให้เห็น
   และเพราะแบบนี้เธอถึงรู้สึกว่ายิ่งต้องดูแลผู้หญิงคนนี้แทนพี่ชายที่จากไปจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสมเธอก็จะขอยืนอยู่ข้างหลังคุณหมอสายน้ำแบบนี้ไปก่อน
   หากวันหนึ่งมีคนที่คู่ควรและเหมาะสมใครอีกคนไม่จำเป็นต้องไล่เธอก็จะไปเอง
   ทางด้านคนที่เดินเข้าบ้านก็ให้นิดหงุดหงิดและขัดใจเป็นที่สุดเมื่อความหวังดีของตัวเองถูกปฏิเสธให้ได้รู้สึกเสียหน้า
   คอยดูนะเธอจะไม่ใจดีแบบนี้กับคนที่เกลียดอีกเป็นอันขาด จะไม่มีวันทำดีกับเขาอีกจำเอาไว้

   แม้จะมีเรื่องราวที่ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้แต่ทุกอย่างก็ดูจะเป็นปัญหาไปเสียหมดเมื่อโดยรวมใครอีกคนยังคงมองกันด้วยสายตาโกรธเกลียดเช่นเดิมหากแต่เพราะตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดจะให้หลีกหนีก็คงจะทำไม่ได้
   "เครียดมากๆ ระวังแก่เร็วนะคะ"
   เสียงหนึ่งดังขึ้นให้คนใช้ความคิดได้ดึงสติกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เปิดออกเล็กน้อยเมื่อได้เห็นหน้าของเจ้าเสียงเต็มสายตา
   หากไม่เกิดเรื่องบ้าๆ ขึ้นเธอคงรู้สึกดีไม่น้อยที่ได้เห็นหน้าของผู้หญิงคนนี้
   คนที่เธอเคยคิดว่าจะสามารถรักได้ แต่! ในตอนนี้คง...ไม่ได้แล้ว
   "วันนี้คุณดูสวยจัง"
   "คะ?"
   คนถูกชมทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างชอบใจเพราะนานๆ ทีจะได้ยินคำพูดชมเชยเช่นนี้หากแต่เพียงได้สบกับดวงตาคู่เศร้าก็ทำให้อารมณ์ดีๆ ที่มีจางหายไปทันที
   "เป็นอะไรไปคะหรือว่ายังเศร้าเรื่องนั้นอยู่"
   คนถูกถามทำเพียงพยักหน้าหากแต่ที่ทำให้เจ้าของคำถามนึกห่วงก็คือดวงตาทั้งสองที่กำลังเอ่อนองไปด้วยน้ำตา
   "ไม่ใช่ความผิดของคุณนะคะซันมันเป็นอุบัติเหตุใครๆ ก็รู้"
   คำปลอบประโลมเปรียบเสมือนสายน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจที่แห้งแล้งให้ชุ่มฉ่ำการได้พบหน้าผู้หญิงคนนี้มันทำให้ชิดตะวันรู้สึกมีกำลังขึ้นมาอีกครั้งเพียงแต่เธอไม่สามารถที่จะร้องขอความอ่อนโอนนี้ได้อีกแล้ว
   เธอไม่สามารถดูแลผู้หญิงสองคนพร้อมๆ กันได้
   เธอต้องรับผิดชอบความสูญเสียที่ทำไว้กับหมอสายน้ำ
   จนกว่าจะหมดหน้าที่เธอก็ไม่ควรปล่อยเพื่อไม่ให้ใครอีกคนเสียเวลาไปด้วย
   "ขอโทษ"
   "คะ?"
   "ซันขอโทษนะศจี"
   "??????"
   "เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเถอะ"
   น้ำเสียงสั่นเครือเอื้อนเอ่ยทุกอย่างออกมาด้วยความยากลำบากหากแต่คนฟังกลับได้ยินทุกอย่างชัดเจนราวกับคนพูดเน้นย้ำแต่ละคำออกมาอย่างไงอย่างงั้น   
   ก็รู้หรอกนะว่าเธอและชิดตะวันไม่เหมาะกับความสัมพันธ์ที่เรียกว่าคู่รักหากแต่ก็ไม่คิดว่าการศึกษาดูใจกันมันจะจบลงเร็วแบบนี้
   "ศจีไม่ได้ทำอะไรให้คุณไม่พอใจใช่มั้ยคะ"
   "ไม่เลย"
   ดวงตาสองคู่สบมองกันราวกับกำลังอ่านเข้าไปลึกถึงหัวใจทำไมเธอจะไม่รู้ว่าชิดตะวันเป็นคนแบบไหนและเขาคิดจะทำอะไรต่อจากนี้
   "คุณต้องไปดูแลผู้หญิงคนนั้นสินะ"
   ชิดตะวันพยักหน้าน้อยๆ กับความจริงที่หลีกหนีไม่พ้นเมื่อตัวเองเป็นคนสร้างเรื่องก็ต้องทนรับกับผลของมันให้ได้
   เมื่อเธอทำให้คนๆ หนึ่งสูญเสียหัวใจเธอก็ไม่สมควรที่จะมีมันเช่นกัน!
   "เค้าเป็นมากถึงขนาดนั้นเลยเหรอ"
   "ขอโทษ"
   ศจีเปิดยิ้มแม้มันจะดูเศร้าแต่มันก็ออกมาจากใจจริงเธอรู้ว่าคนตรงหน้ามีความรับผิดชอบมากแค่ไหนและเมื่อเรื่องมันใหญ่มากขนาดนี้มีหรือที่ชิดตะวันจะยอมอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไร
   "เพราะคุณเป็นคนแบบนี้ฉันถึงชอบคุณ"
   "?????"
   "ดูแลเค้าให้ดีนะคะฉันไม่เป็นไร"
   "ขอโทษ"
   "อย่าพูดแบบนี้สิคะคุณไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นาที่จริงฉันก็ว่าเราเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันมากกว่า"
   เจ้าของประโยคเอ่ยด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นช่วยทำให้ชิดตะวันผ่อนคลายลงได้บ้างและเธอก็อยากจะพูดเหลือเกินว่าเพราะศจีแบบนี้ถึงทำให้เธออยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ให้มากกว่าคำว่าเพื่อนแต่จะพูดออกมาได้อย่างไรเมื่อโอกาสที่เคยมีได้หมดลงแล้ว
   "ซันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
   "เปล่า"
   "แล้วทำไม?"
   "เพราะคุณดีมากต่างหากฉันถึงไม่อยากเสียคุณไปเพราะความสัมพันธ์ที่ยากจะกู่กลับมาได้หากพังไปแล้ว"
   "ศจี?"
   "อย่าเรียกฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้สิคะใจเหลวหมดแล้วเนี่ย"
   "????.."
   "เพิ่งรู้ว่าผู้หมวดซันขี้แยขนาดนี้"
   เจ้าของคำพูดแหย่เปิดยิ้มกว้างก่อนจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มคนที่ทำหน้าจะร้องไห้ก่อนจะต้องตกใจที่ถูกเอาคืนโดนการดึงตัวเข้าไปกอดจนแน่น
   "ขอบคุณนะศจี"
   ชิดตะวันเอ่ยด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งการได้รู้จักศจีเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ดีมากที่สุดในชีวิตการได้มีเพื่อนคนนี้อยู่ข้างๆ มันทำให้เธอหายขลาดกลัวกับความโดดเดี่ยวที่เหน็บหนาวของโลกใบนี้
   แต่สุดท้ายเธอกลับคว้าสิ่งดีๆ ที่โลกใบนี้มอบให้ไม่ได้
   ศจีหลุดมือเธอไปแล้วและคงไม่อาจหวนกลับมาได้อีก
   คราวนี้เราก็ไม่มีหัวใจเหมือนกันแล้วนะคะ?คุณหมอสายน้ำ

      


Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น