web stats

ข่าว

+-User

Welcome, Guest.
Please login or register.
 
 
 
Forgot your password?
ปัญหาการสมัครสมาชิก
วิธีเปลี่ยนสถานะเป็นนักเขียน
วิธีลงนิยาย
วิธีใช้งานบอร์ด

+-สถิติการใช้งาน

Members
Total Members: 880
Latest: Levitra5a
New This Month: 0
New This Week: 0
New Today: 0
Stats
Total Posts: 1553
Total Topics: 886
Most Online Today: 23
Most Online Ever: 190
(08 กรกฎาคม 2022 เวลา 19:00:55 )
Users Online
Members: 0
Guests: 13
Total: 13

ผู้เขียน หัวข้อ: กำแพงหัวใจ ตอนที่ 19  (อ่าน 2727 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ meAyou

  • Moderator
  • ขาจร
  • *****
  • กระทู้: 69
กำแพงหัวใจ ตอนที่ 19
« เมื่อ: 20 กุมภาพันธ์ 2014 เวลา 10:43:31 »
   เช้าวันใหม่ที่ดูแตกต่างไปจากทุกวันเมื่อวันนี้จุดหมายในการเดินทางไม่ใช่เส้นทางเดิมแต่เป็นทางใหม่ที่ใกล้จนสามารถเดินด้วยเท้ามาเองได้
   “ไม่ถามเหรอว่าเรามาทำอะไรกันที่นี่”
   หทัยภัทรหยุดเดินพร้อมกับหันไปถามคนที่เดินตามมาข้างหลังที่จริงเธอคิดว่ามัทนาน่าจะเปิดปากถามตั้งแต่เดินมาทางออฟฟิศแล้วแต่แปลกที่อีกคนกลับเงียบไม่พูดไม่จา
   “ถามไม่ตอบใบ้กินหรือไง”
   “เปล่าค่ะแต่มัทไม่ได้อยากรู้”
   “นี่มัทนากวนแต่เช้าเลยนะ”
   คนถูกว่าได้แต่หลบสายตาคนตรงหน้าไปทางอื่น ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรถึงจะทำให้ถูกใจอีกฝ่าย มัทนาคิดว่าเมื่อสักครู่ถึงแม้เธอจะพูดโต้ตอบก็ต้องโดนโกรธอยู่ดีแล้วเธอควรจะทำตัวอย่างไรดี นี่ขนาดอยู่นิ่งๆก็ยังโดนหาเรื่อง
   หทัยภัทรพูดตะคอกออกมาพร้อมกับสะบัดหน้าที่บูดยิ่งกว่าเดิมเดินนำคนกวนโมโหเข้าไปในออฟฟิศและเหมือนอารมณ์นายหญิงของไร่จะแสดงออกมากไปหน่อยถึงทำให้คนที่กำลังหัวเราะหยอกเย้ากันข้างในถึงกับแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง

   มัทนามองโต๊ะทำงานที่ไร้เจ้าของอย่างสงสัยก่อนจะหันไปมองรอบๆที่ไร้ผู้คนเนื่องจากเป็นเวลาพักแล้วนี่คนที่พาเธอมาไปไหนแล้วนะ
   “ยินดีต้อนรับนะ”
   นรีรัตน์ยืนส่งยิ้มให้คนที่เอาแต่ทำหน้าสงสัยไม่เลิกก่อนจะดึงแขนให้อีกฝ่ายมายังเก้าอี้ที่ว่าง
   “นั่งสิ”
   “ไม่ดีกว่าค่ะว่าแต่คุณนรีเห็นคุณหทัยภัทรบ้างมั้ยคะ”
   “ทำไมล่ะ คิดถึงพี่หทัยเหรอ”
   “เปล่านะคะมัทแค่อยากจะรู้ว่าเมื่อไหร่จะไปที่คอกหมูซะทีป่านี้ลุงชัยคงบ่นมัทแย่แล้ว”
   คนฟังหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะดึงตัวคนขี้กังวลให้นั่งลง
   “คุณนรีคะมัทว่า…”
   “ไม่ต้องว่าอะไรหรอกเอาเป็นว่าเธอโดนย้าย”
   “โดนย้าย!”
   “ทำไมต้องทำเสียงตกใจด้วยฉันว่าเธอย้ายมานี่ดีออกนะจะได้ไม่ต้องทนเหม็นอีกอย่างเดี๋ยวฉันจะเป็นคนสอนงานให้เอง”
   นรีรัตน์เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนสีก่อนจะรีบเก็บอาการทันทีเมื่อหันไปเห็นใครอีกคนที่เดินเข้ามา
   “น่าจะไปเอาดีด้านการแสดงนะ ตีบทได้แตกกระจุยขนาดนี้”
   ปาลิตาเดินเข้ามาร่วมวงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจก่อนจะโยนตุ๊กตาเก่าๆให้กับคนที่นั่งอยู่
   “ทำอะไรน่ะตา”
   นรีรัตน์เอ่ยออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าน้องสาวทำอะไรบางอย่างที่ดูไม่เข้าท่าเอาเสียเลย
   “ก็ให้ตุ๊กตามันไงแต่ไม่มีหรอกนะตุ๊กตาทองอะมีแต่ตุ๊กตาเน่าๆที่ตาว่าดูเหมาะกับคนเน่าๆแบบนี้”
   “ตาพี่ว่า…”
   “หยุดเลยนะพี่นรี อย่าออกนอกหน้าให้มากอย่าลืมความตั้งใจตั้งแต่แรกของเราสิ”
   นรีรัตน์ถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออกยิ่งเห็นสายตาที่มองมาอย่างสงสัยของมัทนาก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกอึดอัดจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก
   “ก็ยังดีนะที่รู้ตัว”
   ปาลิตามองหน้าพี่สาวอย่างจับผิดก่อนจะหันไปจ้องหน้าคนที่นั่งเงียบไม่ยอมพูดยอมจา
   “นี่ขนาดรู้เรื่องทุกอย่างแล้วยังหน้าด้านมาเสนอหน้าถึงที่นี่ เธอนี่มันสุดยอดจริงๆ”
   คนพูดเอ่ยออกมาพร้อมกับมองคนตรงหน้าด้วยสายตาดูถูก
   “แต่ก็อย่างว่า…เชื้อมันแรงนินะ”
   “คุณปาลิตาจะพูดอะไรก็อย่าให้มันล้ำเส้นมากนักกรุณาให้เกียรติคนอื่นบ้าง”
   “เกียรติ!”
   ปาลิตาเอ่ยทวนคำที่ได้ยินด้วยน้ำเสียงเยาะๆ   
   “รู้จักด้วยเหรอ นึกว่าขายกินไปหมดแล้วซะอีก”
   “นี่คุณ!”
   มัทนาถึงกับลุกขึ้นจากที่นั่งพร้อมกับการเดินตรงเข้าไปหาคนที่ว่าให้ตัวเองแต่กลับถูกนรีรัตน์ดึงห้ามเอาไว้
   “โกรธเหรอว่าแต่เรื่องจริงจะโกรธทำไมหรือว่าจี้ใจดำ”
   “ใช่! ฉันโกรธแต่ตอนนี้หายแล้วล่ะ”
   คนพูดสลัดใบหน้าบึ้งตึงทิ้งไปก่อนจะฉาบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาแทน
   “คุณพูดถูก ฉันขายเกียรติของตัวเองแต่ลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าคนที่ซื้อก็คือพี่สาวของคุณ”
   ประโยคบวกกับใบหน้าคนพูดที่เอ่ยออกมาอย่างสะใจทำเอาปาลิตาที่คิดว่าตัวเองได้เปรียบถึงกับหน้ามืดยกมือเตรียมอัดกำปั้นลงไปที่ปากคนพูดแต่ดีที่นรีรัตน์เห็นซะก่อนเธอจึงรีบเดินเข้าไปดึงตัวน้องสาวเอาไว้
   “พอซะทีเถอะทั้งสองคน”
   “พี่นรีพูดอะไร ไม่ได้ยินหรือไงว่ามันพูดอะไรเมื่อกี้”   “พี่ไม่อยากให้มีเรื่องกันที่นี่อีกอย่างถ้าพี่หทัยออกมาเห็นคงไม่ดีแน่”
   “ก็ดีสิถ้าพี่หทัยออกมาจะได้เห็นท่าแท้ของมัน”
   “มัทว่ามัทไปรอข้างนอกดีกว่านะคะ ในนี้มันร้อน”   พูดจบมัทนาก็เดินออกไปแต่ยังก้าวไม่พ้นประตูก็ถูก  ปาลิตาผลักจนล้นลง
   “อย่ามาอวดดีคนอย่างแกมันไม่มีค่าอะไรเลย”
   ปาลิตาตะโกนออกมาพร้อมกับการเดินเข้าไปดึงคอเสื้อของคนที่ตัวเองผลักขึ้นมา
   “แกมันเป็นแค่ความเจ็บปวดที่ไม่มีใครต้องการ”
   “งั้นเหรอแต่คนที่คุณว่าไม่มีใครต้องการมีค่าตัวถึงสี่สิบล้านนะ อย่าลืมสิ”
   มัทนาเอ่ยพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ ใช่ว่าเธออยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคนแบบนี้แต่ในเมื่อกัดเธอไม่ยอมปล่อยแบบนี้ก็อย่างหวังว่าเธอจะยอมลงให้อีก
   “ปากดีนักนะ!”
   ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าปาลิตาไม่สามารถคุมสติของตัวเองได้อีกแล้วเพราะตอนนี้หญิงสาวได้จัดการอัดมือที่กำแน่นของตัวเองเข้าที่ปากของคนพูดเป็นที่เรียบร้อยแต่ก่อนที่จะตามเข้าไปซ้ำก็ต้องถูกห้ามโดยเสียงทรงอำนาจของใครอีกคน
   “นี่มันเรื่องอะไรกัน”
   หทัยภัทรมองหน้าของคนที่ทะเลาะสลับกันไปมาก่อนสายตาของเธอจะจับจ้องที่ริมฝีปากที่เต็มไปด้วยน้ำสีแดงของ มัทนา
   “ทั้งสองคนเข้ามาหาฉันในห้องด้วย”
   พูดจบหทัยภัทรก็เดินตรงไปห้องทำงานของตัวเองแต่ก่อนจะเดินลับประตูไปก็ยังไม่ลืมที่จะหันไปสั่งนรีรัตน์ว่าห้ามให้ใครมารบกวน
   ภายในห้องที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความเงียบ หทัยภัทรจ้องมองคนทั้งสองด้วยสายตาที่ไม่พอใจเป็นที่สุด ก่อนที่สายตาจะมาหยุดนิ่งที่ใบหน้าน้องสาวของตัวเอง
   “ตารู้ใช่มั้ยว่าพี่ไม่ชอบให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นโดยเฉพาะที่ออฟฟิศ”
   “ค่ะ”
   ปาลิตาเอ่ยรับด้วยสีหน้าจ๋อยๆก่อนจะชำเลืองมองคนคนข้างๆที่มีสีหน้าไม่ต่างจากตัวเอง
   “อย่าทำแบบนี้อีก”
   “ค่ะตาต้องขอโทษพี่หทัยจริงๆที่ทำเรื่องแบบนี้แต่ตามีเหตุผลนะคะ”
   “เหตุผลอะไร”
   “ก็มัทนาเค้าเป็นฝ่ายหาเรื่องตาก่อนนิคะเอาแต่พูดถึงเรื่องที่ตัวเองได้มาชูคออยู่ที่นี่”
   “อะไรนะ!”
   “แล้วยังบอกอีกว่าทำให้พี่หทัยหลงจนขออะไรก็ให้”   “คุณพูดอะไรของคุณ”
   “เรื่องจริงไง เธอคิดว่าฉันไม่กล้าพูดล่ะสิแต่อย่าลืมนะว่าฉันเป็นน้องที่ต้องคอยปกป้องพี่สาวและที่สำคัญพี่หทัยควรจะได้รู้ธาตุแท้ของเธอซะที”
   “จริงเหรอมัทนา”
   คนถูกใส่ร้ายได้แต่อ้าปากค้างไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไรเมื่อเทียบฐานะน้องสาวกับคนที่แสนเกลียดแค่นี้ก็รู้แล้วว่าคนฟังจะเชื่อใคร
   “แก้ตัวไม่ออกเลยสิท่า นี่คงคิดว่าฉันไม่กล้าพูดเสียใจด้วยนะฉันเลือกที่จะพูดความจริงไม่ว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไงก็ตาม”
   ปาลิตาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าจริงจังจนมัทนาอยากออกไปเอาตุ๊กตาที่อีกฝ่ายโยนให้เมื่อสักครู่มาปาใส่หน้าคืนเจ้าของ เมื่อสักครู่ว่าให้เธออย่างนั้นอย่างนี้แต่ไม่ดูตัวเองเลยว่าตีบทแตกซะยิ่งกว่าตัวร้ายในละคร
   “พี่ขอบใจมากนะตาอย่างว่าคนนิสัยเสียรักษายังไงก็คงไม่หาย”
   สองพี่น้องประสานสายตาเข้าหากันก่อนจะเริ่มบทสนทนาที่ทั้งจิก กัดคนนอกให้ต้องระบมไปหมดทั้งตัว ส่วนคนฟังก็ได้แต่ยืนนิ่งไม่ตอบโต้เพราะรู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบและที่สำคัญเธอไม่อยากทำให้หทัยภัทรต้องรู้สึกหงุดหงิดไปมากกว่านี้
   “ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้งถ้ายังกำเริบไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงอีกล่ะก็เธอได้ทำงานที่แย่ยิ่งกว่าล้างขี้หมูแน่”
   มัทนาเผลอหันไปสบสายตาคนพูดแว๊บหนึ่งก่อนจะดึงสายตาของตัวเองกลับมาที่เดิม ครั้งนี้สายตาของหทัยภัทรดูแน่วแน่จริงจังจนทำให้เธอถึงกับขนลุกคิดไม่ออกจริงๆว่าจะมีงานอะไรลำบากกว่าการล้างขี้หมู
   มัทนาจ้องใบหน้าของตัวเองที่สะท้อนเงาในกระจกจากนั้นก็เลื่อนสายตามาจับจ้องที่ริมฝีปากที่ตอนนี้มีคราบเลือดแห้งๆติดอยู่ หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะเอื้อมไปหยิบทิชชู่มาชุบน้ำแล้วค่อยๆเอามาเช็ดเลือดที่ปาก
   “มือหนักชะมัด”
   อดบ่นออกมาไม่ได้เมื่อเห็นสภาพแผลบริเวณที่ปากของตัวเองก่อนจะเริ่มออกแรงมากขึ้นเมื่อคราบเลือดที่ติดไม่ยอมหลุดซะที
   “โอ โอ๊ย...เจ็บๆ”
   มัทนาร้องลั่นเมื่อทิชชู่ที่ใช้เช็ดคราบเลือดไปเกี่ยวกับบาดแผลเข้าทำเอาเลือดที่หยุดไปแล้วค่อยๆซึมออกมาอีกครั้งจนเจ้าของแผลต้องกัดฟันพร้อมกับหลับตาแบบเซ็งๆ
   “ทั้งชาติก็คงไม่เสร็จ”
   เสียงดังมาจากด้านหลังทำให้มัทนาต้องลืมตาขึ้นมองก่อนจะหันไปหาเจ้าของเสียงแบบอัตโนมัติ
   “ก็ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ”
   “แบบไหนที่ใกล้จะเสร็จแล้วนั่นใครสั่งใครสอนให้ใช้ทิชชู่เช็ดแผลรู้มั้ยว่ามันสกปรก”
   หทัยภัทรเอ่ยออกมาเสียงดังก่อนจะเดินเข้าไปดึงทิชชู่ในมือของคนตรงหน้าทิ้งลงถังขยะ
   “ก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน”
   ปากก็บ่นไปพร้อมกับมือที่ล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
   “พกไว้บ้างก็ดีนะปากเสียๆแบบนี้น่าจะโดนบ่อย”
   คนพูดใช้มือปัดเศษทิชชู่ที่ติดเลอะที่ปากของคนตรงหน้าออกก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองชุบน้ำเช็ดคราบเลือดอย่างเบามือไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องระวังมากขนาดนี้ทั้งๆที่รู้ถึงที่มาของบาดแผลแต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะต้องตามมาดูและปิดท้ายด้วยการลงมือทำแผลให้แบบนี้เธอไม่อยากใจอ่อนแต่ก็อดไม่ได้เลยสักครั้ง
   มัทนามองคนที่กำลังทำแผลให้ตัวเองอย่างงงๆก่อนจะชำเลืองมองไปยังกล่องยาที่อีกฝ่ายเอามาด้วยอย่างแปลกใจและท่าทางสงสัยของคนตรงหน้าที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนก็ทำให้หทัยภัทรต้องเอ่ยเสียงเรียบออกมา
   “กล่องยารักษาหมูนะ พอดีจะเอาไปให้ลุงชัยแกมาเบิกไว้”
   คนฟังถึงกับเบิกตากว้างก่อนจะหันมาจ้องหน้าคนพูดอย่างอึ้งๆ
   “ทำหน้าแบบนี้ทำไม จะหมูจะคนก็ใช้ด้วยกันแหละ”
   คนพูดเก็บยาลงกระเป๋าก่อนจะล้างมือแล้วจัดแจงสะพายกระเป๋ายาเอาไว้
   “อย่าก่อเรื่องอีกนะ ฉันเอายาไปให้ลุงชัยก่อนเห็นบอกช่วงนี้หมูมีแผลที่ก้นคงต้องใช้ยาทาเยอะหน่อยถ้ายาทาก้นหมูไม่พอล่ะก็โทษเธอนั่นแหละ”
   พูดจบหทัยภัทรก็เดินตัวปลิวออกมาจากห้องน้ำทันทีจะไม่ให้รีบได้ยังไงเมื่อตอนนี้เธอกำลังจะหลุดหัวเราะออกมาเพราะสีหน้าที่ดูตกใจของคนที่เธอเพิ่งทำแผลให้
   ส่วนมัทนาก็ได้แต่อึ้งไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าการจ้องมองดูแผลที่ปากของตัวเองในกระจก แผลที่ปากของเธอกับแผลที่ก้นของหมูใช้ยาทาอันเดียวกัน เธอกำลังโดนหทัยภัทรอำอยู่ใช่มั้ยว่าแต่ทำมั้ยได้กลิ่นตู่ๆใกล้ๆจมูกหวังว่ายาที่ใช้ทาเมื่อสักครู่เธอคงเป็นคนแรกที่ได้ใช้นะ…   

หมายเหตุ
1. หนังสือจัดส่งวันจันทร์แล้วนะคะ ไรท์แจ้งตามเมล์ เฟส line แล้วน๊าหากภายในอาทิตย์นี้ใครยังไม่ได้ให้แจ้งมาน๊า
* ส่วนใครสนใจสามารถสั่งได้อยู่นะคะไรท์สั่งเผื่อมาแล้ว อิอิ
2. แฟนนิยายที่สั่งเป็นไฟล์ pdf ไรท์ส่งให้แล้วนะคะใครยังไม่ได้แจ้งไรท์ด้วยนะคะ
จะได้ส่งให้ใหม่ ^^
3. ส่วนใครที่อยากได้เป็น e-book สามารถเข้าไปโหลดได้แล้วนะคะที่
 http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=10848

นิยายเรื่องอื่นๆ
   คุณหนูที่รัก yuri  http://my.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=975576
   ลิขิตรักยัยตัวร้าย yuri  http://writer.dek-d.com/melike/story/view.php?id=552259
   เกมรัก สะดุดใจ yuri http://writer.dek-d.com/melike/story/view.php?id=847672
   ปีกรัก yuri  http://writer.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=1003521
   สัญญาวิวาห์กำมะลอ yuri  http://my.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=1044762
   สามารถสั่งซื้อได้แล้วจ้า
   แบบe-book ก็มีนะค่ะเข้าไปดูได้ที่ http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookSearchResults&type=author&search=meAyou

   ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ   




 

Powered by EzPortal
    ต้นฉบับในเว็บไซต์เป็นลิขสิทธิ์ของผู้แต่งต้นฉบับที่นำมาลง
    copyright © Yuriread.com All rights reserved.