web stats

ข่าว

 


Cheating On You - บทที่ 6 Hate Me

โพสต์โดย: anhann วันที่: 10 พฤศจิกายน 2019 เวลา 21:24:59 อ่าน: 553



บทที่ 6 Hate Me




นานๆ จะได้หยุดพร้อมกันสักที  เลตันจึงไม่ยอมให้เธอลากไปสปอร์ตคลับอีก  ถึงเธอจะให้เหตุผลว่าควรจะไปถ่ายรูปไว้ทำโฆษณาโยคะคู่ให้เสร็จไปเลย  ไหนๆ ก็ว่างแล้ว

"ฉันอยากพักร่าง"  เลตันพูด  นอนเหยียดยาวบนโซฟาหน้าทีวีในห้องนั่งเล่น  หนังสือเชอร์ล็อกโฮล์มส์วางอยู่บนอก  ตาปิดสนิท

เม็กส่ายหัวอ่อนใจ  ลองเป็นอย่างนี้แล้ว  เลตันไม่มีทางลุกไปไหนแน่นอน  แต่เมื่อเช้ายังตื่นไปวิ่งได้เลยนี่นา

"หรือลองเสนอที่อื่นมา  ยกเว้นที่ทำงาน"  เลตันเอ่ยอีกครั้ง  แข่งกับเสียงเครื่องดูดฝุ่นที่เม็กกำลังลากมันไปตามพรมบนพื้นห้อง

"ไปดูหนังไหมล่ะ"

"ไม่เอา"  เม็กบอกปัด  เธอต้องดูดฝุ่น  เพราะเลตันขัดห้องน้ำกับรดน้ำต้นไม้ที่ระเบียงแล้ว  งานบ้านในวันหยุดไม่มีอะไรมาก  เธอทำอยู่เป็นประจำ  เลตันก็ไม่ใช่คนชอบทิ้งอะไรเกลื่อนกลาด  ดูจะรักสะอาดมากกว่าเธอด้วยซ้ำ 

อยู่ห้องเก่ากับรูมเมทคนเก่า  เธอยังเคยกลับมาเจอเสื้อผ้าใช้แล้ววางพาดตามโซฟาในห้องนั่งเล่น  จานกินแล้วไม่ล้าง  กล่องพิซซ่าเปล่าๆ  แต่ที่ร้ายสุดก็คงจะเป็นถุงยางอนามัยอุดท่อระบายน้ำในห้องน้ำ

แม้จะตกลงกันไว้ก่อนจะมาอยู่ด้วยกันว่าพาแฟนมาที่ห้องได้  แค่บอกกันให้ตั้งตัวนิดหนึ่งก่อนและควรอยู่แต่ในห้องตัวเองด้วย  เพราะเราต่างเป็นผู้หญิง  ต้องการความเป็นส่วนตัว  แต่กฎก็คือกฎ  มันมีไว้ให้แหก  และมันก็เป็นแบบที่เห็น  เธอต้องมานั่งล้วงเอาเศษขยะน่าขยะแขยงออกจากท่อทั้งที่มันมีตะแกรงกรอง  ไม่อย่างนั้นน้ำคงล้นออกมาเละห้องข้างนอกแน่ๆ  ต้องขอบคุณตัวเองที่ใส่ถุงมือหนาพอ  ถึงอย่างนั้น  มันก็ไม่สมควรใช่ไหมล่ะ  ใครเป็นคนทำก็ควรจะต้องแก้ไขมันเอง  เพราะคนทำมันไม่อยู่แล้วไง

เธอไม่ได้เกลียดผู้ชาย  ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเขาเป็นการส่วนตัว  แค่ไม่ชอบนิสัยบางอย่าง  ซึ่งก็อาจเป็นแค่เฉพาะแฟนเพื่อนคนนี้ก็ได้  ผู้ชายคนอื่นอาจไม่เป็นอย่างนี้  ไม่กดชักโครกเวลาถ่ายเบา  ไม่ค่อยอาบน้ำและใช้น้ำหอมแทน  กินอะไรไม่เก็บล้าง  ไม่ทิ้งกล่อง  แถมเพื่อนเธอก็ไม่ยอมเก็บมันด้วย  คงเป็นเธอที่ผิดเอง  เพราะเธอทนดูมันไม่ได้เลยต้องทำเองทุกอย่าง  จนกลายเป็นแม่บ้านที่ไม่ได้เงินเดือนแบบนั้น  ดีแล้วที่เราต่างคนต่างไป

และคนที่รูมเมทเก่าของเธอแต่งงานด้วยก็ไม่ใช่เจ้าหมอนั่นด้วย

"ไปดาวน์ทาวน์ไหม  หาอะไรอร่อยๆ กิน"  เลตันเสนอ  "อควาเรียม  ราวน์เฮ้าส์  ท่าเรือ  เกาะโตรอนโต"

"ไม่ไปเกาะ"

"ทำไมล่ะ"

เม็กหน้าง้ำ  คิดไม่ออกว่าจะบอกเลตันยังไงดี  เธอไม่ใช่เด็กๆ แล้ว  แต่เธอไม่ชอบเรื่องนี้เลยจริงๆ  ขนาดเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องที่มีแต่ผู้หญิง  เธอยังรู้สึกไม่สบายใจเลย

"อ้อ  ที่เกาะนั้นมีคนชอบแก้ผ้าอาบแดด"  เลตันพูด  เห็นสีหน้าเม็กตอนนี้ก็แน่ใจทันทีว่าแจ็กพ็อต  "ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะขี้อายขนาดนี้"

"การเลี้ยงดูของเราต่างกัน  เลตัน"  เม็กบอก  "แม่ฉันเป็นคนเอเชีย"

"และเลี้ยงแบบเอเชียด้วยใช่ไหม" 

"อืม  พ่อฉันก็เหมือนกัน  ถึงเขาก็จะเป็นลูกครึ่ง  แต่คุณย่าก็เลี้ยงเขามาแบบคนเอเชีย  ถึงจะย้ายจากอเมริกามาที่นี่  พ่อก็ยังเป็นแบบนั้น"

"อ้อ  เข้าใจแล้ว"  เลตันตอบ  หยิบเชอร์ล็อก  โฮล์มส์จากอกขึ้นมาอ่านต่อ  เสียงเครื่องดูดฝุ่นของเม็กยังดังอยู่ในห้อง  แล้วอยู่ๆ มันก็ดับไป 

"เราไม่เคยไปไหนด้วยกันเลย"  เม็กพูด  ลากเครื่องไปเก็บในห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด  เดินกลับมา  เลตันยังอ่านหนังสือไม่หือไม่อืออะไรกับเธอเลย

"เลตัน  ไปเที่ยวกัน"  คนตัวเล็กพูดซ้ำ  เห็นอีกฝ่ายยังไม่สนใจ  เธอจึงไปนั่งทับต้นขา  เม็กยิ้มเมื่อเลตันหันมามองเธอจนได้

"ไปเที่ยวกัน  อยากไปเที่ยว"

"ไปเกาะนั่นน่ะเหรอ"  เลตันล้อเลียน  เม็กเอื้อมมือมาตีหน้าผากเธอให้หัวเราะในความน่าเอ็นดู  แถมยังไม่ยอมลุกไปไหนอีก  เลตันจึงถือโอกาสจับเอวบางไว้ระหว่างต่อรองกัน

"ไปฮาร์เบอร์  ฟรอนท์  ซื้อแซนด์วิชไปกินตรงนั้นกัน"

"ให้นกนางนวลมาจิกมือเธอเหรอ"

เม็กหน้างอ  เลตันดับฝันเธอหมดเลย

"ไปถ่ายรูปอย่างเดียวเหอะนะ  หรือจะพายเรือคายักด้วยก็ได้  แต่ไม่เอาของไปกิน  โดนนกจิกไม่คุ้ม"  เลตันปะเหลาะ  ลูบเอวเม็กเล่นไปพลางจนกระทั่งโดนตีมือ  เพราะเม็กเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจั๊กจี้  มือเล็กจับมือเธอไว้ไม่ให้ซนอีก  ขาเธอเริ่มชาแล้ว  เม็กถึงจะตัวเล็กก็มีน้ำหนักอยู่เหมือนกัน  แต่เธอยอมขาชาจนเป็นเหน็บก็ได้  แค่ได้อยู่ใกล้กันแบบนี้ 

เมื่อไหร่เม็กจะรู้ตัวสักทีนะว่า...

เราไม่เหมือนเพื่อนกัน

"งั้นไปอวาเรียมด้วยนะ"  เม็กพูด  เสียงใสเหมือนเด็กน้อย  พลางเขย่ามือเลตันที่ยังทำท่าคิดไม่ตก  "อยู่ติดๆ กันหมดเลย  ไม่เสียเวลาหรอก"

"ไหนทำไงก่อน"  เลตันแกล้งอมลมไว้ในแก้มข้างหนึ่งและหันหน้าด้านนั้นให้เม็ก  เธอตาโตตกใจเมื่ออีกฝ่ายก้มลงหอมแก้มเธอข้างนั้น  แถมยังหัวเราะคิกใส่เธอเสียอีก

เม็กทำแบบนี้เป็นด้วยเหรอ  เคยทำกับใครมาหรือเปล่านะ

"เอ้า  ลุกได้แล้ว  อย่าขี้โกงสิ"  เม็กทวงสัญญา  ลุกขึ้นดึงมือเลตันจะให้ลุกด้วย  แต่เลตันแรงเยอะกว่า  ตอนยื้อกันอยู่  เธอจึงถูกดึงลงไปล้มทับตัวอีกฝ่ายและเลตันก็ล็อกตัวเธอไว้แบบนั้น

"เลตัน  ไม่เล่น  หนังสือยับหมดแล้ว  เห็นไหม"

"ช่างมันก่อน"  เลตันบอก  หลับตาลงด้วยสีหน้ามีความสุข  เม็กลอบมองใบหน้านั้นแล้วจึงไม่กล้าพูดอะไร  เธอไม่ได้รังเกียจเวลาเลตันกอด  มันอบอุ่นจนน่ากลัวด้วยซ้ำ  "ขอห้านาที"

เม็กไม่เอ่ยขัด  เธอไม่เคยนอนทับบนตัวใครมาก่อน  ไม่เคยรู้ว่ามันอบอุ่นและรู้สึกดีขนาดนี้  ร่างกายของมนุษย์อีกคนมันให้ความรู้สึกพิเศษแบบนี้เองหรือ  มิน่าเล่า  ใครๆ ถึงอยากมีคนรักกันนักหนา 

"อึดอัดหรือเปล่า"

"ไม่"

"ดี"  เลตันกระซิบ  กดจมูกลงชิดกับเส้นผมสีดำขลับบนศีรษะเม็กที่ไม่ได้ขยับหนีไป  "อย่าให้คนอื่นกอดเธอแบบนี้นอกจากฉัน"

"ทำไม"

"ต้องถามว่า 'ทำไม' ด้วยเหรอ"

"เก็บค่าเช่าห้องเพิ่มหรือไง  ดูดฝุ่นให้แล้วนะ"  เม็กกระซิบเสียงเบา  มือเลตันที่ลูบหลังเธอทำให้เคลิ้บจนง่วงขึ้นมาเลย  "อย่าคิดจะเบี้ยวเชียว"

"บางวันฉันก็อยากจะนอนสบายๆ แบบนี้บ้าง  ฉันเหนื่อย"

"ไม่ไปก็ได้"

"ไว้ตอนเย็นค่อยออกไปหาอะไรกินได้ไหม"  เลตันพูด  เริ่มง่วงจริงๆ เสียแล้ว  เธอทำงานเยอะ  นอนดึกตื่นเช้าทุกวัน  วันหยุดแบบนี้ก็อยากจะอยู่บ้านสบายๆ บ้าง  งดเจอหน้าคน (ยกเว้นเม็ก)  สัปดาห์ไหนไม่ได้หยุดพร้อมเม็ก  เธอก็อยู่บ้านทั้งวัน  ทำงานบ้าน  ทำอาหารกินเองหรือสั่งเดลิเวอร์ลี่  อ่านหนังสือ  นอนเล่น  ประกอบฟิกเกอร์ตัวใหม่  ต่อเลโก้ชุดใหม่  รดน้ำต้นไม้  ชีวิตเธอก็มีอยู่แค่นี้  ถ้าแองจีไม่ได้โทรมาชวนไปไหน

"ไม่อยากออกจากบ้านก็สั่งมากินก็ได้"  เม็กพึมพำ  ยกมือขึ้นมาปิดปากหาว  เผลอขยับตัวซุกเลตันเหมือนแมวต้องการที่อุ่นๆ นอน

"เข้าไปนอนในห้องกันดีกว่า  เม็ก"

"นอนกับเธอน่ะเหรอ"

"อือ  ถ้าเธอไม่รังเกียจ  หมายถึงห้องฉันอาจจะรกไปหน่อย"

"ขอดู"

แล้วเม็กก็ลุกขึ้นจากตัวเลตัน  และพบว่าคิดถึงความอุ่นเมื่อครู่ทั้งที่เพิ่งห่างมาแค่ไม่กี่วินาที  เธอติดกลิ่นติดอุณหภูมิของตัวเลตันไม่ต้องสงสัย  เราอยู่ด้วยกันมากไป  อยู่ใกล้กันเกินไป  ต้นเหตุของความหวั่นไหวในใจคน

เลตันลุกขึ้นพร้อมหนังสือเชอร์ล็อก  โฮล์มส์ที่มีรอยยับเพราะโดนเม็กทับแต่ไม่ขาด  เธอก็แค่ต้องเอามันไปวางระหว่างหนังสือเล่มหนักๆ ให้มันทับไว้  นานๆ ไปมันก็จะกลับมาเรียบเหมือนเดิม

เม็กไม่แน่ใจว่ากำลังทำอะไรอยู่  อยู่ๆ เธอก็เดินตามเลตันเข้ามาในห้องส่วนตัวของเจ้าของบ้าน  ซึ่งเธอไม่เคยเข้ามาสักครั้ง  อย่างมากก็แค่มองเข้ามาเวลามันเปิดอยู่  ตอนนี้พอเข้ามาเหยียบจริงๆ  มันรู้สึกแปลกยังไงไม่รู้

เหมือนเธอเข้ามาในโลกส่วนตัวของเลตันเลย

เลตันเอาหนังสือไปเก็บที่  เอาเล่มใหญ่กว่ามาทับมันหลายๆ เล่ม  หันกลับมาก็เจอเม็กกำลังก้มดูกรอบรูปบนโต๊ะเขียนหนังสือของเธอ

"ครอบครัวฉัน"  เธอบอก  เม็กหันมามองด้วยสีหน้าเหมือนจะพูดว่าเสียใจด้วย  เลตันส่ายหน้า  "เรื่องมันนานมาแล้วน่ะ"

"เอ่อ  ฉันหายง่วงแล้ว"  เม็กอึกอัก  ทั้งหายง่วงจริงๆ  และเริ่มมีสติพอจะคิดได้ว่าแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะนัก  "ขอกลับห้องนะ  ฉันลืมไปว่าจะต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอน  เธอจะเปลี่ยนไหม  ฉันเปลี่ยนให้ก็ได้"

เลตันเดินมาขวางก่อนที่เม็กจะถึงเตียงขนาดควีนไซส์  ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีน้ำเงินเข้ม  ปลอกหมอนกับผ้าห่มก็เป็นสีเดียวกัน  เม็กหยุดกึกนึกกลัวเจ้าของห้องขึ้นมาเฉยๆ ทั้งที่เลตันยังไม่ทันได้แตะตัวเธอ 

เพราะสายตาเลตันตอนนี้หรือเปล่า

"ไม่เป็นไร  ฉันเพิ่งเปลี่ยนไปเมื่อวาน"

พอเลตันพูด  เม็กก็โล่งใจ  ถอยหลังออกจากเตียง

"งั้นฉันไปจัดการของตัวเองก่อนนะ"

"ฉันไม่ทำอะไรคนที่ไม่เต็มใจ  ไม่ต้องกลัว"

กว่าเม็กจะเข้าใจว่าเลตันพูดอะไร  ประตูห้องของรูมเมทก็ปิดลง  หญิงสาวขบริมฝีปาก  เธอทำให้เลตันเข้าใจผิดแล้ว เธอไม่ได้กลัวเลตัน 

แต่กลัวใจตัวเองต่างหาก

"แล้วจะทำมื้อกลางวันให้กินนะ  อยากกินอะไรพิเศษก็บอกละกัน"

เลตันไม่ได้ส่งเสียงตอบกลับมา  เม็กมองประตูที่ปิดสนิทอยู่สักพักก็หันหลังให้มันและเดินเข้าห้องตัวเอง  ยังไม่ทันได้ลงมือรื้อผ้าปูที่นอนผืนเก่าออกจากเตียงก็ได้ยินเสียงประตูของอีกห้องเปิดและปิดอย่างรวดเร็ว  เม็กรีบเปิดออกไปดู  แต่เห็นแค่หลังเลตันไวไวกับเสียงปิดประตูบ้าน

เม็กไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง

"ไปหาแองจี  เดี๋ยวกลับ  ไม่ต้องรอกินมื้อเที่ยงก็ได้" 

เลตันส่งข้อความมาบอกในโทรศัพท์มือถือ  เม็กถอนใจเซ็ง  ทรุดลงนั่งบนโซฟาหน้าทีวี  ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรแล้ว

นอกจากค้อนสไปเดอร์แมนที่เกาะอยู่บนตู้โชว์ข้างโทรทัศน์

..................................................

เลตันทำหน้ายี้เมื่อแองจีส่งน้ำสีเขียวๆ มาให้  แต่ก็รับมาถือไว้ก่อน  ไม่อย่างนั้นเจ้าหญิงจะเคืองเอา

"อร่อย  ลองกินดูก่อน"  แองจีบอก  ดื่มน้ำสีเขียวของตัวเอง  พลางทำหน้าตาสดชื่นราวกับเพิ่งดื่มเรดบูลมา

"น้ำผักอะไรจะอร่อย  ไม่มีหรอก"

"กินก่อนค่อยพูด  เล  หรืออยากให้ฉันป้อน"

เลตันส่ายหน้าพรืด  รู้ดีว่าการป้อนของแองจีเป็นยังไง  ถ้าไม่โดนจับบีบปากกรอก  ก็โดนอย่างอื่น  แถมขัดขืนไม่ได้เสียอีก

"ไม่มีน้ำตาล  ใช้น้ำมะพร้าวแทน  สัปปะรดกับน้ำมะนาวกลบกลิ่นผักไปหมดแล้ว  ใช่ไหมล่ะ  นั่นแหละ  ดื่มไปให้หมด  ที่รัก"  แองจีพูดแจ้วๆ  ดันก้นแก้วน้ำผักผลไม้ที่เลตันกำลังดื่ม  ให้อีกฝ่ายดื่มให้เกลี้ยง  และยืนจ้องอย่างข่มขู่  ไม่อย่างนั้นเลตันอาจจะบ้วนทิ้งก็ได้

"เป็นไง  รสชาติดีไหม"

"อ้วกใส่เธอได้ไหมล่ะ"

"ลองสิ"

เลตันแยกเขี้ยวใส่แองจีที่ดึงแก้วไปจากมือเธอ  เอาไปล้างพร้อมกับแก้วของตัวเองและคว่ำไว้ตรงที่คว่ำใกล้อ่างล้างจาน  จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เย็น  หยิบน้ำแร่มาสองขวด  ส่งให้เลตันขวดหนึ่ง

"ไม่ได้ซ่อนใครไว้หรอกน่า"  แองจีพูดดักคอ  เลตันหันมายิ้มแห้งๆ

"เม็กไล่ออกจากบ้านหรือไง  ถึงมาหาฉันได้" 

"เขากลัวฉัน"  เลตันตอบ  ยักไหล่เมื่อแองจีที่กำลังดื่มน้ำแร่อยู่มองกลับมาเหมือนไม่เชื่อ  "ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเขาเลยนะ  สาบาน"

"ไม่มีสักนิดเลยเหรอ"  แองจีจับผิด

เลตันหน้าแห้ง  "ก็แค่กอดนิดๆ หน่อยๆ  ไม่ได้ไปถึงไหน..."

ตาคมมองมือที่จับปกเสื้อเชิ้ตเธอเล่น  เลตันกลืนน้ำลาย  มองปากแองจีที่ใกล้เข้ามา  และมันก็ไปจรดลงตรงมุมปากเธอ

"อยากจะมีแฟนแล้วเหรอ  เด็กน้อยของฉัน"  แองจีกระซิบ  ล้วงมือเข้าไปในคอเสื้อเชิ้ตเลตัน  ลูบไล้ต้นคอและไหปลาร้า  เธอจับมือเลตันมาวางบนสะโพกตัวเองคล้ายกับตอนเราเต้นละตินแดนซ์ด้วยกัน

"ถ้าอยากมี  ทำไมไม่ขอเขาเป็นแฟนล่ะ  หืมม์?"

"เม็กไม่เหมือนคนอื่น"

"แน่นอน"

"อย่ายุ่งกับเม็ก  แองจี"  เลตันพูด  ถึงเสียงจะสั่นและหัวใจเต้นแรง  เสียววาบในท้องเมื่อแองจีเบียดตัวเข้ามาใกล้  เธอรู้ว่าข้างในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่แองจีใส่อยู่  ไม่มีอะไรเลย  เพื่อนสาวของเธอมีแค่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงชั้นใน  วันนี้ไม่ใช่แค่วันหยุดของเธอกับเม็ก  แองจีก็หยุดด้วย  และผู้จัดการคนสวยก็อยู่บ้านกับใครบางคนที่คงจะไล่กลับไปตั้งแต่เช้าแล้วเรียบร้อย

"ทำไมล่ะ  ก็สนุกดีนี่นา"  แองจีพูด  ยิ้มมีเลศนัย  หัวเราะคิกให้กับหน้าตาไม่ไว้ใจของเลตัน  "ฉันไม่ได้เป็นคนทำแบบนั้นกับเม็กหรอกน่า  ถ้าเป็นฉัน  ฉันไม่ทำแค่นั้นแน่  เธอก็รู้นี่  เล"

เลตันกำลังจะตอบ  แต่อ้าปากค้างเพราะแองจีจับมือเธอไปจับก้นตัวเอง  นัยน์ตาสีฟ้าบอกอะไรบางอย่างมาอย่างที่เธอปฏิเสธไม่ได้

"เราจะหยุดทำแบบนี้กัน  เมื่อเธอมีแฟนแล้ว  เลตัน"  แองจีกระซิบ

พูดจบแองจีก็ลากแขนเลตันเข้าห้องนอน 

"ฉันใช้อีกห้อง"  แองจีพูดอย่างรู้ทัน

"ดี"  เลตันตอบ  จ้องตาสีฟ้าสว่างขณะอีกฝ่ายเปลื้องเสื้อผ้าที่เหลือบนตัวจนหมด  และมาเปลื้องเธอด้วย

................................................

เม็กเผลอหลับไประหว่างดูทีวี  ตื่นมาอีกทีก็ไม่มีแสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าต่างแล้ว  เลตันยังไม่กลับมา  คงยังไม่หายโกรธ  เธอลุกขึ้นจะไปปิดม่านตรงหน้าต่างห้องนั่งเล่น  แต่ได้ยินเสียงอะไรดังมาจากครัวเสียก่อน

เธอเริ่มกลัวแล้ว  วันก่อนเพจเพิ่งพูดให้ระวังในบ้านไว้บ้าง  แม้จะมั่นใจในระบบรักษาความปลอดภัยของอพาร์ตเมนต์  แต่กลัวไว้ก่อนน่าจะดี  เม็กย่องไปทางประตู  เลตันซ่อนไม้เบสบอลไว้ตรงนั้น  เจ้าตัวบอกว่าเผื่อไว้อย่างนั้นแหละ  ถ้าไม่มีอะไรก็ดีไป  เม็กหยิบมันมาและเดินเท้าเบาที่สุดไปยังครัวที่อยู่อีกด้านของห้องนั่งเล่น  อพาร์ตเมนต์นี้มันใหญ่เกินไป  จึงมีห้องแยกเป็นห้องๆ แบบนี้แหละ  ห้องเก่าเธอไม่ได้เป็นแบบนี้หรอก

เม็กเห็นเงาคนในห้องมืดสลัว  ความหวาดกลัวพุ่งถึงคอหอย  แต่เธอยังกระชับไม้เบสบอลแน่น  จนกระทั่งได้ยินเสียงคนที่ยืนหันหลังอยู่พูด

"ถ้าคิดจะทุบฉันด้วยไม้นั่น  ไปหัดตีมาก่อนจะดีกว่า"

"เลตัน"

"ฉันน่ะสิ  จะใครล่ะ"  เลตันตอบ  หันมาหาเม็กที่สะดุ้งโหยง  เพราะไฟฉายมือเธอกับแว่นที่สวมอันใหญ่  เลตันปิดมัน  เดินมาเปิดสวิตซ์ไฟแทน

"ทำอะไรของเธอ"

"แว่นอินฟาเรด" 

เม็กเลิกคิ้ว  ไม่เข้าใจว่าเลตันจะทำอะไรกันแน่  "หายไปทั้งวันแล้วกลับมาพร้อมของเล่นเนี่ยนะ  ฉันไปสั่งอาหารดีกว่า  หิวแล้ว"

"ฉันมารับเธอไปกินข้าวตามสัญญา"  เลตันตอบ  ยิ้มน้อยๆ ให้เม็กที่ทำหน้าตาไม่เข้าใจ  เธอยื่นแว่นอินฟาเรดให้คนตัวเล็กที่รับไปถืองงๆ อีกเหมือนเดิม  "เอาไว้ในห้องเธอ  เผื่อเวลาอยากมองอะไรในที่มืดๆ โดยไม่ต้องเปิดไฟ  อ้อ  กล้องวงจรปิดบ้านเรา  เห็นในความมืดเหมือนกันนะ"

"มันเป็นแบบระบบตรวจจับความอุณหภูมิในร่างกาย"

"ใช่แล้ว"

เม็กยิ้มออก  ดีใจที่เลตันไม่โกรธ  เธอจะมองข้ามรอยแดงจ้ำๆ บนลำคอเลตันไป  อย่างน้อยรูมเมทก็ไม่ปล่อยเธอไว้ให้อยู่คนเดียวทั้งคืน

"จะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหมล่ะ"  เลตันถาม  เม็กพยักหน้าเบาๆ  "งั้นไปเถอะ  ฉันจะรอในห้องนั่งเล่น"

"แป๊บเดียวแหละ"  เม็กบอก  กำลังจะเดินออกไปจากครัว  แต่แล้วกลับย้อนกลับมา  เลตันเลิกคิ้วเป็นคำถาม  เม็กเม้มปาก  มีอะไรหลายอย่างที่อยากจะพูด  หากเธอไม่สามารถพูดมันออกมาได้  เธอจึงเดินเข้าไปจูบแก้มเลตันและสวมกอดคนตัวสูง  จมูกได้กลิ่นน้ำหอมที่จำได้แม่น  มันไม่ใช่ของเลตัน  และเธอรู้ว่ามันเป็นของใคร

"ฉันขอโทษ  ฉันไม่ได้กลัวเธอ  ฉันไม่ได้รังเกียจเธอ  ขอโทษนะ"

"ไม่เป็นไร  ตัวเล็ก"  เลตันตอบ  ลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบขวัญ  รู้สึกผิดที่ไม่น่าทิ้งเม็กไว้คนเดียวตั้งนาน  แต่เธออยู่ไม่ได้จริงๆ  ถ้าอยู่จะต้องเผลอทำอะไรให้เม็กกลัวเธอแน่ๆ

"ไปเปลี่ยนชุดสิ  เอาที่กันหนาวได้ด้วยนะ  ข้างนอกเริ่มหนาวแล้ว  ลมแรงมาก"

"งั้นแค่ใส่เสื้อกันลมได้ไหม  เราจะไปร้านอะไรกันเหรอ"

"ร้านอาหารญี่ปุ่นไหม  อยากกินซูชิหรือเปล่า"

"เอาสิ  ไม่ได้กินตั้งนานแล้ว"  เม็กพูดเสียงร่าเริง  เลตันพยักหน้าให้

"งั้นเดี๋ยวมานะ"

"ฉันโทรไปจองโต๊ะก่อนละกัน"

"โอเค  เอาผ้าพันคอไปด้วยนะ  เลตัน"

เสียงเม็กหายไปหลังบานประตูห้องของเจ้าตัว  ขณะที่เลตันซึ่งเดินออกมาจากครัวแล้วเริ่มคลำลำคอตัวเอง  แล้วเดินเข้าห้องน้ำ 

"ผ้าพันคองั้นเหรอ"  เลตันพึมพำ  หรี่ตามองรอยประทับที่เจ้าหญิงของเธอฝากไว้เป็นที่ระลึก         



.......................................


หุหุหุ   :61: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

11 พฤศจิกายน 2019 เวลา 10:26:57
แล้วใครกันคู่หมั้นแองจี อยากรู้ขึ้นมาเลยอ่ะ
แสดงความคิดเห็น