web stats

ข่าว

 


คุณหนูเทวดา ตอนที่6

โพสต์โดย: เด็กนรก วันที่: 21 ตุลาคม 2016 เวลา 17:28:51 อ่าน: 336

ไม่รู้เป็นยังไงมายังไง ตอนนี้สายลมลืมตาโพล่งโดยที่คางของเธอเกยอยู่บนหัวฟ้าใสและฟ้าใสเองก็กำลังมุดหน้ากับอ้อมอกของเธอ สายลมรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นของยัยคุณหนูที่รดคอและหน้าอกของเธอได้อย่างชัดเจน สายลมใจเต้นแรงแต่เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ  สายลมมองที่นอนของฟ้าใสผ้าห่มของฟ้าใสที่อยู่บนที่นอนมันลากยาวมาจนเกือบจะถึงเบาะของเธอ สายลมกลัวเหลือเกินว่าสายลมจะเป็นคนไปลากฟ้าใสมากอด แต่ถึงอย่างนั้นอีกใจก็เถียงว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ ด้วยฟ้าใสตัวเท่าๆกับเธอการลากคนๆหนึ่งมามันไม่ได้ง่าย ฟ้าใสอาจจะตื่นและโวยวายเธอ แต่ก็อีกนั้นแหละ ปัญหาคือฟ้าใสขี้เซามากเหมือนกัน สายลมตั้งสติแล้วค่อยๆเอามือของตัวเองที่กอดเอวฟ้าใสอยู่ออก 'ยัยนี้หุ่นดีจนไม่อยากจะถอนมือออกเลยแฮะ' สายลมคิด มือที่ยกออกมาได้ ก็เอามาจับแขนของฟ้าใสที่กอดเอวเธออยู่ออก  จากนั้นสายลมก็ดันไหล่ของฟ้าใสเบาๆเพื่อเปลี่ยนท่านอนของฟ้าใสให้นอนหงาย ก่อนที่สายลมจะค่อยๆขยับดึงแขนของตัวเองอีกข้างที่ฟ้าใสนอนหนุนอยู่ออกช้าๆ. สายลมมองฟ้าใสที่นอนหลับตาพริ้ม  สวย หวาน น่ารัก คำเหล่านี้ผุดขึ้นมาในหัว ก่อนที่สายลมจะสบัดความคิดพวกนั้นออกไปแล้วห่มผ้าให้ฟ้าใสอย่างดี แล้วลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วปิดประตูบ้าน พร้อมกับเดินตรงไปบ้านของคือพอเพื่อไปทำธุระตามที่นัดกันไว้ .....สายลมจะโทรรายงานความคืบหน้าให้คุณหญิงพลับพลึงรู้ และจะโทรหาน้องและเพื่อน  สายลมเป็นห่วงแม่ไม่รู้ว่าแม่จะเป็นยังไงบ้าง

............................................

สายลมเดินกลับมาที่บ้านด้วยหน้าตายิ้มแย้ม เพราะได้คุยกับสายไหม สายไหมบอกสายลมว่าน้ำหวานถามหาเธอตลอด แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้สายลมมีแรงสู้อีก ไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไร  ส่วนแม่ก็ไม่รู้ร้อนรู้หนาวตามที่ปูและจ้อนเพื่อนชายของสายลมบอก แม่พาผู้ชายคนใหม่มาอยู่บ้านแล้วเอาสายลมไปขายทั่วว่าทิ้งแม่ไป  แต่สายลมไม่แคร์หรอก แคร์อย่างเดียวว่าแม่ยังอยู่ดีก็ดีแล้ว

ฟ้าใสยังไม่ตื่น เหลือเชื่อไหมล่ะ เธอหายไปตั้งสองชั่วโมงแต่แม่คุณหนูเทวดาไม่รู้ร้อนรู้หนาว สายลมจึงคิดได้ว่า สายลมดึงฟ้าใสมากอดแน่ๆ  ไม่มีทางที่ฟ้าใสจะมานอนกับเธอเอง แม่คนขี้สำอางนี้น่าหงุดหงิดชะมัด สายลมคิดก่อนจะไปเอาผักที่ธารน้ำมาพอประมาณแล้วเอามาทำกับข้าวให้ฟ้าใส สายลมผัดผักและทอดไข่ แล้วเอาข้าวที่เหลือเมื่อวานมาทำข้าวผัด  จากนั้นสายลมก็อุ่นข้าวและไข่เจียวที่เธอทอดให้ฟ้าใสเมื่อคืนแต่ฟ้าใสไม่ได้กินเพราะทะเลาะกันก่อนมาอุ่น  แล้วสายลมก็กินข้าวไข่เจียวนั้นเพราะเสียดาย

ฟ้าใสงัวเงียบิดขี้เกียจตื่น ก่อนหูของเธอจะได้ยินเสียงแปลกๆ ฟ้าใสมองหาสายลมไม่เจอ มุ้งและที่นอนยังไม่ได้เก็บเพราะเธอยังนอนอยู่ทั้งๆที่บ้านสว่างจ้าบ่งบอกว่าเธอตื่นสายกว่าเมื่อวานที่ตื่นตอนเช้ามืด ฟ้าใสมุดออกจากเตียงมองไปที่หน้าต่าง เห็นสายลมขึ้นแปลงผักห้าหกแปลงบนดินที่เคยรกไปด้วยหญ้า ร่างบางของสายลมทำทุกอย่างอย่างคล่องแคล้ว บางทีก็ปาดเหงื่อ บางครั้งก็ก้มหยิบโยนกิ่งไม้และรากของหญ้าที่ยังอยู่ในดินออกไป  สายลมทำแบบนั้นโดยไม่รู้เหนื่อย ฟ้าใสยิ้มมองสายลม สายลมไม่ได้หวังผลประโยชน์อย่างเดียวหรอก คนที่ต้องการจะเอาชนะฟ้าใส ไม่มีทางหันหน้าไปทำอย่างอื่นให้ตัวเองเหน็ดเหนื่อยแบบนี้ แทนที่จะมาตอแยและวุ่นวายกับเธอ หลายๆครั้งเป็นเธอต่างหากที่วิ่งตามสายลม สายลมต้องการฝึกเธอจริงๆโดยให้เธอได้รู้จักดัดนิสัยของเธอเอง โดยไม่ต้องให้ใครมาบังคับ ยิ่งสายลมไม่สนใจฟ้าใสยิ่งโอนอ่อน

"พี่ลมขา" เสียงของคือพอดังมาแต่ไกล ฟ้าใสชักสีหน้าก่อนจะหลบไม่ให้สองคนนั้นเห็นแต่ก็ยังแอบดูอยู่ คือพอเอาอะไรสักอย่างมาให้สายลม ก่อนจะเช็ดหน้าให้สายลมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"ขอบใจนะคือพอ เรานี่มีน้ำใจจัง" สายลมพูด คือพอแก้มแดง ก่อนจะมองหาอะไรสักอย่าง

"พี่ฟ้าละคะ" คือพอถามหาเธอ สายลมมองมาทางบ้าน

"เมื่อคืนคุณฟ้านอนดึกน่ะ เธอเลยมีไข้นิดหน่อย คงจะเพลียเพราะไม่เคยเจออากาศเย็นแบบที่นี่ด้วย พี่เลยไม่ปลุกเธอให้เธอนอนพักไป" สายลมบอกคือพอ

ฟ้าใสใจเต้นเเรง สองครั้งแล้วที่สายลมแก้ตัวให้เธอ ทั้งๆที่เธอทำรุนแรงกับสายลมขนาดนั้น หากเธออยู่ตรงนั้นแต่สายลมแก้ตัวให้เธอ เธอคงคิดว่าสายลมต้องการจะพูดเอาใจเธอเพื่อให้เธอยอมรับ แต่นี้เธอไม่ได้อยู่ตรงนั้นแต่สายลมกลับไม่ว่าร้ายให้เธอเลย แถมไม่พูดให้คนอื่นมองฟ้าใสไม่ดีด้วย สายลมเป็นคนดีจริงๆ  ฟ้าใสไม่เคยเจอใครแบบสายลม ถ้าเป็นปกติฟ้าใสคงมองว่าสายลมโง่ ที่โดนทำขนาดนั้นแต่ก็ยังจะทำดีด้วย แต่พอนึกถึงคำพูดของสายลมที่บอกเธอว่าตัวเองโง่ ฟ้าใสก็ยิ้มออกมา

"ยัยโง่ สายลม!!" ฟ้าใสพรึมพรัม สายลมไม่ได้โง่ แต่สายลมซื่อและไม่ถือสาใครต่างหาก ฟ้าใสคิดในใจ แล้วฟ้าใสก็อยากจะกรี๊ดเมื่อคือพอขึ้นขี่หลังสายลมเพื่อเก็บลูกอะไรสักอย่างที่อยู่ปลายแปลง แล้วสองคนนั้นก็คุยกันสนุกสนาน มีเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ฟ้าใสหมั่นไส้สายลม

"ไอ้คนสาธารณะ" ฟ้าใสว่าก่อนจะเปิดประตูบ้านออกไป แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นกับข้าวและข้าวผัดที่หน้าตาหน้ากิน ฟ้าใสยิ้มเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะชะโงกหน้าไปให้พ้นจากชานบ้าน

"สายลม!!"  ฟ้าใสเรียกสายลมเสียงดัง สายลมและคือพอที่ขี่หลังสายลมอยู่หันมามอง

"พี่ฟ้า เป็นไงบ้าง" คือพอถาม ฟ้าใสอยากจะไม่ตอบแต่ก็รู้ว่าคือพอเจตนาดี

"พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยคือพอ" ฟ้าใสตอบแล้วยิ้มให้ "สายลมกินข้าวรึยัง" ฟ้าใสถามสายลม

"กินแล้ว คุณฟ้ากินไปเลยค่ะ" สายลมตอบ ก่อนที่สายลมและคือพอจะหันไปส่อยผลไม้ต่อ  ฟ้าใสสะบัดหน้าหนี ก่อนจะมานั่งกินข้าวเพราะความหิว ตอนแรกก็ว่าจะกินนิดเดียวแต่ฝีมือของสายลมมันไม่ธรรมดาเลย มันอร่อยในแบบพื้นๆ ถึงจะแบบพื้นๆแต่มันกลับถูกปากฟ้าใสมาก

"โห!! พี่กินเก่งนะเนี้ย" คือพอที่ขึ้นบ้านมาพูดขึ้นพร้อมกับเอาลูกอะไรสักอย่างสีเหลืองออกส้มสวย ฟ้าใสยิ้มเขินเพราะเธอกินเยอะจริงๆ

"เออ...."

"ไม่ต้องอายหรอกพี่...หนูก็กินเยอะเหมือนกัน ยิ่งตอนขึ้นเขาไปเก็บหน่อไม้นะ เหนื่อยๆกลับมาเนี้ย ข้าวหม้อหนึ่งเอาไม่อยู่ ว่าแต่พี่ไม่สบายดีขึ้นรึยังคะ มียารึป่าว หนูวิ่งกลับไปเอาที่บ้านให้เอาไหม" คือพอพูดเจี๊ยวจ๊าว ก่อนจะถามฟ้าใส

"อืม พี่มียาแล้ว ไม่ต้องลำบากหรอก ว่าแต่นี้ลูกอะไรนะ หอมจัง" ฟ้าใสถามก่อนจะหยิบขึ้นมาดม "มันเหมือนลูกพลับแต่ไม่ใช่ หอมจัง"

"ลูกจันทร์นะพี่....หอมใช่ไหม มันกินได้นะแต่ไม่อร่อยหรอก ส่วนใหญ่หนูก็เอามาดมนี่แหละ ไม่รู้ว่าเก็บมาทำไมเหมือนกัน" คือพอพูด  "พี่กินเสร็จแล้วรีบลงมานะ ไปช่วยพี่ลมปลูกผักกัน"  คือพอเสริมแล้วรีบลงไป ฟ้าใสยิ้ม ที่นี้ไม่ต้องเฟคให้เหนื่อย ไม่ต้องใช้สมองมากจริงๆด้วย คือพอจะรู้ไหมนะว่าเมื่อกี้ฟ้าใสพึ่งอยากจะฆ่าคือพอทิ้ง ถ้ารู้เด็กสาวจะทำยังไง  ฟ้าใสเก็บจานลงไปข้างล่างแล้วล้าง สายลมที่ทำแปลงผักอยู่ เห็นฟ้าใสล้างจานเองโดยที่ไม่ต้องบอกก็ยิ้ม ก่อนจะตั้งใจเอาจอบเเยกหน้าดินตรงแปลงให้เป็นร่องเล็กๆยาวไปเรื่อยๆเพื่อที่จะหว่านเมล็ดลงในช่องให้เป็นแถว คือพอเอาเมล็ดผักมาก่อนจะหว่านตามร่องที่สายลมทำไว้   พอฟ้าใสมา คือพอก็ให้ฟ้าใสหว่านอีกร่องที่สายลมกำลังทำ

"ทำไมต้องทำร่องล่ะ?" ฟ้าใสถามสายลม

"ก็พอหยอดเมล็ดลงไปเราก็จะเอาดินที่เราเอาขึ้นมาจากร่องกลบมันไง จริงๆคงมีเหตุผลของมันแต่ฉันตอบได้แค่นี้" สายลมพูด ฟ้าใสรีบหยอดเพื่อที่จะตามสายลมให้ทัน

"คุณฟ้า!! จะรีบไปตายที่ไหน" สายลมว่าก่อนจะวางจอบแล้วเอาไม้เล็กๆมาเขี่ยเมล็ดที่ฟ้าใสหยอดเป็นกระจุกๆอย่างเร่งรีบให้ออกจากกัน 

"รีบไปตายเลยเหรอ? โคตรแรงอ่ะ" ฟ้าใสพูด สายลมมองหน้าก่อนจะยิ้มขำ

"โทษทีไม่รู้ว่าเอามาจากไหน แต่มันแรงเหมาะกับคุณนะ" สายลมพูด ฟ้าใสนิ่งเท้าสะเอว

"ยัง..ยังไม่จบไง อยากจะโดนดีเหรอ" ฟ้าใสพูด สายลมลุกขึ้นหยักไหล่

"ก็เอาสิ...ถ้าอยากไปอาบน้ำหรือนอนคนเดียว" สายลมว่า ฟ้าใสหน้าแดงคิดว่าสายลมพูดถึงเรื่องที่เธอมุดเข้าไปนอนด้วย แต่สายลมเองก็หน้าแดงรีบเดินไปหยิบจอบเพราะเผลอพูดเรื่องนอน กลัวฟ้าใสจะด่าเธอเรื่องที่ดึงเธอมานอนด้วย

"พวกพี่ เหมือนแฟนกันเลย" คือพอพูด

"บ้าเหรอ!!!" สายลมว่าทันที

"เป็นเด็กเป็นเล็กพูดเรื่องอะไรเนี้ยคือพอ!!" ฟ้าใสก็พูดขึ้นทันที ก่อนที่สายลมและฟ้าใสจะตั้งใจทำงานต่อ คือพอที่ยืนมองอยู่ยิ้ม

"งั้นหนูไปตักน้ำนะ" คือพอพูด

"ดี!!" ฟ้าใสและสายลมพูดพร้อมกัน คือพอหัวเราะแล้วรีบวิ่งไปใต้บ้านหยิบฝักบัวสังกะสีที่ขึ้นสนิมมาไว้ในมือ ก่อนจะวิ่งไปที่ธารน้ำ

"เธอทำเองหมดเลยเหรอ?" ฟ้าใสมองแปลงผักที่ขึ้นแปลงสวยงามพร้อมกับหญ้าที่กองตามใต้ต้นไม้ ฟ้าใสคิดว่าหญ้าเหล่านั้นคงเคยปกคลุมอยู่ที่ตรงนี้และโดนสายลมกำจัด

"คุณกับคือพอก็ช่วยนี้ไง" สายลมพูด ก่อนจะวางจอบและเดินไปหยิบเมล็ดพันธุ์ แล้วเอามาใส่ตามร่องกับฟ้าใส

"พึ่งมาทำไม่ได้ถือว่าทำหรอกนะ" ฟ้าใสพูด

"ทำมากทำน้อย ก็ถือว่าทำเหมือนกัน นี่มันแปลงผักของเรานะ" สายลมพูด ฟ้าใสมองหน้าสายลม ก่อนจะยิ้มขำ สายลมหันมามอง

"ตลกอะไร?" สายลมถาม ฟ้าใสชี้ไปที่หน้าของสายลมที่มีเศษดินติดอยู่ตามแก้มและจมูก

"หน้าตาเธอมอมแมมมาก" ฟ้าใสพูด  สายลมก้มหน้าพยายามจะเอาแขนเสื้อเช็ด แล้วให้ฟ้าใสดูแต่มันออกไม่หมดสักที

"อยู่นิ่งๆฉันเอาออกให้" ฟ้าใสพูด ก่อนจะเอาปลายเสื้อของตัวเองเช็ดหน้าให้สายลมอย่างอ่อนโยน  สายลมแก้มแดง

"ทำไมหน้าแดง" ฟ้าใสถาม

"ร้อนไง....อากาศเนี้ยบ้าจริงๆ" สายลมพูดเสียงดังก่อนจะลุกขึ้น ฟ้าใสขมวดคิ้ว อากาศร้อนเหรอ ตั้งนมตั้งนานแก้มไม่แดง แถมนี้มันก็ใต้ร่มไม้ของป่า แสงแดงส่องมาถึงไม่มากด้วยซ้ำ ลมก็เย็นสบายเอาอะไรมากร้อนกัน แต่สายลมทำงานเหนื่อยฟ้าใสจึงไม่ใส่ใจมากนัก  พอหยอดเมล็ดเสร็จแปลงหนึ่ง สายลมก็สอนให้ฟ้าใสเอามือดันดินกลบร่อง โดยไม่ให้กลบหนานัก

"แล้วแปลงอื่นล่ะ?" ฟ้าใสถาม

"แปลงอื่นตากหน้าดินไปก่อน แล้วใช้แปลงเดียวเพาะต้นกล้า ที่ทำเป็นแถวๆก็เพื่อจะได้แยกชนิดของผัก ถ้ามันโตเราก็จะย้ายมันไปแปลงอื่นไง" สายลมพูด ระหว่างที่คือพอรดน้ำผักให้

"ตากดินเหรอ ทำไม?" ฟ้าใสถาม

"ไม่รู้สิ...ฆ่าเชื้อโรคมั้ง ตอนคุณเรียนม.ปลายคุณไม่ได้เรียนเเหรอ ฉันจำไม่ได้หรอก รู้แค่ว่าต้องตากมัน" สายลมพูด

"เรียนที่ไทยต้องทำเกษตรด้วยเหรอ ฉันไม่ได้เรียนที่ไทย ฉันเรียนที่ต่างประเทศ" ฟ้าใสพูด สายลมพยักหน้าเข้าใจ  ไม่แปลกใจเลยที่ฟ้าใสทำอะไรไม่เป็น

"ทำไมถึงย้ายมาเรียนที่ไทยล่ะ ที่โน่นไม่ดีเหรอ?" สายลมถาม พร้อมกับนั่งลงบนขอนไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ใต้ต้นไม้

"พ่อฉันน่ะ....อยากจะให้ฉันได้รู้จักประเทศไทยมากกว่านี้เพราะฉันเป็นคนไทยแต่ดันไปอยู่ที่ต่างประเทศถึงจะไปๆมาๆบ่อยๆแต่ฉันก็ไม่ได้รู้อะไรเลยนอกจากภาษาและอะไรนิดๆหน่อยๆ อีกอย่างแม่เองก็อยากมาที่ไทยด้วย พวกท่านจึงย้ายฉันมา"

"โดยที่พ่อไม่มาด้วย" สายลมเสริม ฟ้าใสพยักหน้า

"พ่อฉันเป็นผู้ชายที่ดี ฉันรักพ่อนะ พ่อมักจะเข้าใจฉันเสมอ" ฟ้าใสพูด ก่อนที่น้ำตาจะไหล "แต่ฉัน ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงยอมให้ฉันมาอยู่ที่นี้ หรือว่าพ่อไม่รู้" ฟ้าใสพูด สายลมดึงฟ้าใสให้มานั่งข้างๆก่อนจะกอดเอวฟ้าใสไว้

"นี่ ลืมเรื่องพวกนั้นไปก่อนเถอะ เราอยู่ที่นี้เเล้ว มันช่วยไม่ได้นิ เราแค่ต้องมีความสุขกับสิ่งที่เราเป็นอยู่ก็พอ" สายลมพูดเหวี่ยงประเด็นไปไกล เธอคิดว่าฟ้าใสจะด่าเธอแต่ฟ้าใสกลับซบไหล่สายลมก่อนจะพยักหน้า คือพอยิ้มพร้อมกับรดน้ำไปด้วย

"เอาล่ะ ไปตักน้ำใส่โอ่งกันเถอะ เราจะได้มีน้ำไว้ใช้ มันใกล้จะหมดแล้วนะ" สายลมพูด ฟ้าใสพยักหน้า เดินตามสายลม

"พี่ยูเต๊ะ....อกหักแล้ว" คือพอพูด แล้วมองสายลมและฟ้าใสที่เดินไป ก่อนจะเดินตาม

สายลมหยิบกระป๋องตักน้ำมา พร้อมกับเดินนำทีม

"คือพอเอาไปทำอะไร"  ฟ้าใสหันมาถาม เมื่อเห็นคือพอถือตาข่ายสีน้ำตาลม้วนใหญ่พอประมาณมาด้วย

"เอาไปจับปลาไง" คือพอบอก  "นี่มันแหพี่  เดี๋ยวหนูจะโชว์ฝีมือให้ดู"  คือพอพูด สายลมหันมายิ้มชักจะสนุก เธอเองก็เคยเห็นคนทอดแหบ่อยๆเพราะบ้านในสลัมมักจะมีคลอง แต่เธอไม่เคยทำ เคยแต่ไปนั่งตกเบ็ดกับจ้อนที่ท้ายบ้านบ่อยๆ 

ระหว่างที่คือพอทอดแหตามธารน้ำไหลตื่นๆเพื่อจับปลาสร้อยขาวที่มักจะว่ายกันเป็นกลุ่มๆใส่กระป๋อง ฟ้าใสช่วยคือพอจับเวลาที่ปลาอยู่ในแหเธอดูจะตื่นเต้นและสนุก สายลมจึงรีบตักน้ำเพื่อไปเติมโอ่งบนบ้านและข้างล่างให้เต็ม เดินหลายเที่ยวอยู่กว่าจะเต็มทั้งโอ่งเล็กและใหญ่ เล่นเอาสายลมหอบเลยทีเดียว ก่อนที่สายลมจะเก็บไม้ตามทางและพกเกลือไปที่ริมธาร สายลมก่อกองไฟบนก้อนหิน ก่อนจะเหลาไม้แล้วเสียบปลามาย่างบนไฟ

"พี่นี้เหมือนคนบ้านป่าไม่มีผิด" คือพอพูดตอนที่เอาปลามาใส่ในถัง

"พี่เด็กสลัมน้อง อย่าให้พี่โม้ เดี๋ยวจะยาว" สายลมบอก คือพอหัวเราะ ก่อนจะลงไปช่วยฟ้าใสที่กรี๊ดกร๊าดเพราะปลามุดไปใต้หิน แต่ก็ยังอยู่ในอาณาเขตของแหมันจึงหนีไปไหนไม่รอด

"สายลม ทำอะไรอ่ะ ไม่สงสารมันเหรอ" ฟ้าใสที่เอาปลามาเก็บพูด สายลมหน้าแทบคมำเพราะฟ้าใสดันมาทักเรื่องสงสารสัตว์ตอนที่จับปลา ก่อนจะเงยหน้ามองฟ้าใส

"แล้วเราจับมันมาทำไมอ่ะ" สายลมถาม ฟ้าใสเลิกคิ้วสูง

"ใจร้ายจัง เผามันจนไหม้หมด เราจับมันสนุกๆแล้วจะปล่อย ใช่ไหมคือพอ" ฟ้าใสพูดด้วยสีหน้าสงสาร ก่อนจะหันไปถามคือพอ คือพอเงยหน้ามอง ผมที่ยาวสลวยสีน้ำตาลของคือพอพัดไปตามสายลม คือพอยิ้มเห่ยๆ

"เออ....ไม่รู้สิ อย่าถามหนูสิ" คือพอพูด เพราะเธอตั้งใจจะขึ้นไปเผากินกับสายลมเหมือนกัน แต่เวลามีคนมาพูดเรื่องสงสารตอนจับปลานี้มันทำใจลำบาก

"ปล่อยมันไปเถอะ" ฟ้าใสพูด สายลมอ้าปากค้าง

"แล้วเราจะจับมันมาทำไมอ่ะ ถ้างั้น?" สายลมถามอีก

"ไม่รู้สิ....แต่ดูมันยังไม่ตายเลยนี่น่า เธอกล้าเอาไม้แทงมันได้ไง" ฟ้าใสพูด

"หืม...ทีคุณทั้งทุบ ทั้งกัดฉัน ไม่เห็นจะสงสารกันบ้าง นี่ฉันก็ยังไม่ตายสักหน่อย" สายลมพูด ฟ้าใสยิ้ม ก่อนจะเดินไปหยิบกระป๋องปลาแล้วเททิ้งหมดเลย  สายลมและคือพออ้าปากค้างเพราะห้ามไม่ทัน คือพอที่ถือปลาอยู่ในมือ บีบปลาแน่นจนมันหยุดดิ้นไป ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มเดินขึ้นฝั่ง สายลมมองหน้าคือพอ คือพอยิ้มให้ก่อนจะหยิบไม้ที่สายลมเหลามาแทงปลาทะลุแล้วย่างไฟ

"พี่ฟ้า ใจดีเนาะ" คือพอพูด สายลมขำเพราะรู้ว่าเด็กน้อยข่มอารมณ์สุดๆ

"เอาน่า...คือพอเดี๋ยวค่อยจับใหม่ก็ได้ มันก็อยู่ในนี่แหละ ถือชะว่าจะได้กินปลาสดๆไง" สายลมพูด พร้อมกับกอดคอคือพอ  สายลมมองฟ้าใสที่เดินมานั่งข้างๆตน กางเกงฟ้าใสเปียกหมด

"เอาเกลือมาทำไม?" ฟ้าใสถาม

"มากินกับปลานี่ไง อร่อยนะ ปลาย่างสดๆเนี้ย" สายลมพูด ก่อนจะฉีกเนื้อปลาร้อนๆ เอาเกลือใส่นิดหน่อยแล้วเป่าให้อุ่น ก่อนจะส่งให้ฟ้าใส ฟ้าใสส่ายหน้า แต่สายลมยัดเข้าปากฟ้าใสไป

"อายอมไออ้า( สายลมไอ้บ้า)" ฟ้าใสพูด สายลมจับคางฟ้าใสไม่ให้คายออก ฟ้าใสจึงต้องเคี้ยวก่อนจะยอมกินลงไป หน้าฟ้าใสแดงก่ำ

"อร่อยสิท่า" คือพอที่ยังเคืองอยู่พูด ฟ้าใสมองหน้าคือพอแล้วพยักหน้า คือพอยิ้ม

"มันหวานจัง แต่มันก็เค็ม มันอร่อยดี" ฟ้าใสบอกเสียงเบา ก่อนจะให้สายลมทำให้กินอีก สายลมฉีกเนื้อปลาให้ เอาก้างออกให้เพราะปลาสร้อยก้างมันค่อนข้างเยอะ แล้วเอาวางไว้บนจานที่เอามาด้วย ให้ฟ้าใสจิ้มเกลือเอง

"ทำไมคุณกินอะไรได้เยอะจัง เอาที่กินไปไว้ไหนหมด" สายลมเอามือทาบท้องที่แบนราบของฟ้าใส ฟ้าใสบ้าจี้ พ่นเนื้อปลาที่กินใส่หน้าสายลมก่อนจะหัวเราะ แน่นอนว่าคือพอเองก็หัวเราะด้วย สายลมปาดปลาออกจากหน้าของตัวเอง

"สายลม เธอผิดเองนะ เธอไม่ควรจะถูกตัวฉัน" ฟ้าใสพูดขำไปด้วย

"ขอบคุณนะที่แบ่งกันกิน" สายลมว่า ก่อนจะลงน้ำไปล้างหน้า

"พี่ลม เราจับปลากันเถอะ" คือพอพูด

"ขออนุญาตคุณหนูเทวดาก่อนเถอะ เดี๋ยวแกจะเทของเราทิ้งอีก" สายลมพูด ฟ้าใสยิ้มปาเศษไม้ปาใส่สายลมแต่สายลมหลบได้ ก่อนจะแลบลิ้นให้ฟ้าใส

"เดี๋ยวก็กัดลิ้นขาดเลยนิ!!" ฟ้าใสพูด ก่อนจะหันไปพลิกปลาตามที่สายลมทำ ฟ้าใสยิ้มเธอชอบอารมณ์แบบนี้ เธอมองสายลมที่ยิ้มอย่างร่าเริง  สายลมดูจะเก่งทุกอย่างจริงๆ หากเธอไม่ได้เกิดมาเป็นคนรวยหรือไม่ได้เป็นฟ้าใสแต่เกิดเป็นคนแบบสายลมเธอจะมีความสุขแบบสายลมไหม ฟ้าใสคิด แต่พอคิดถึงความลำบากเธอก็สะบัดความคิดนั้นออก เธอเป็นฟ้าใสแบบนี้แหละดีที่สุด หากต้องเหนื่อยแบบสายลมต้องคอยรองรับอารมณ์คนอื่นเธอทำไม่ได้หรอก 

"พี่ลม" คือพอเรียกสายลมเสียงดัง ฟ้าใสหันไปมอง เห็นคือพอกระโดดจากก้อนหินสูง สายลมหันมารีบรับน้อง ก่อนที่คือพอจะกอดสายลมแน่น สายลมโอนเอนล้มหงายหลังไปในน้ำตื้น คือพอก็ยังไม่ปล่อย

"คือพอทำอะไรหน่ะ" ฟ้าใสลุกขึ้นพูดเสียงดังด้วยความหวง แต่เธอไม่รู้ตัว  สายลมหัวเราะก่อนจะลุกขึ้นโดยมีคือพอนั่งบนตัว

"แค่เล่นกันเองนี่น่า" คือพอพูด ฟ้าใสลุยน้ำมาดึงคือพอให้ลุกขึ้น "หวงเหรอพี่ฟ้า" คือพอถาม ฟ้าใสหน้าแดง

"หวงเหรอ...บ้าใครหวง แค่ไม่อยากให้คนทำกับข้าวเป็นอะไรไปแค่นั้นแหละ" ฟ้าใสพูด แต่เธอก็ต้องหน้าทิ่มลงไปหาสายลมเพราะคือพอผลักเธอ สายลมรับฟ้าใสเพราะกลัวฟ้าใสจะเจ็บตัว หน้าของทั้งคู่แทบจะชนกัน คือพอตีน้ำกวักใส่สองคน ก่อนที่สายลมจะดันฟ้าใสออกแล้วลุกขึ้นไปเล่นงานคือพอ

"มานี่ยัยตัวแสบ" สายลมพูด คว้าคือพอที่หัวเราะลั่นกรี๊ดเมื่อถูกจับได้  สายลมจี้เอวเด็กน้อยจนคือพอลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายในธารตื้นหัวเราะและกรี๊ดเสียงดัง ฟ้าใสที่นั่งนิ่งเพราะยังค้างกับความรู้สึกตอนที่หน้าแทบจะชนกับสายลมอยู่ พอหันไปมองสองคนเล่นกัน ก่อนที่ฟ้าใสจะยิ้มแล้วลุกขึ้นไปช่วยสายลมจัดการคือพออีกแรง

แล้วทั้งสามคนก็ช่วยกันจับปลาจนได้สองกระป๋องเต็มๆ สายลมและคือพอช่วยกันหิ้วกลับบ้าน

"เราจะเอาไปทำอะไรเยอะเเยะ" ฟ้าใสถามมองปลาที่อยู่ในกระป๋อง พวกเขาไม่ได้จับกันอยู่ที่เดียว พวกเขาจับไหลไปตามธารเรื่อยๆ จนมาไกลจากบ้านมาก ฟ้าใสเหนื่อยแต่ก็สนุก

"เอาไปแบ่งคนอื่นไง" สายลมพูด คือพอพยักหน้า

"พี่ฟ้าไปกับคือพอนะ เอาปลาไปให้คนอื่นกัน"  คือพอถามฟ้าใส ฟ้าใสยิ้มมองหน้าสายลม สายลมพยักหน้าให้ฟ้าใสไป ฟ้าใสจึงหันไปหาคือพอ

"ก็ได้ แต่สายลมไม่ไปเหรอ?"

"ไม่ล่ะ ฉันว่าจะชักผ้าวันนี้หน่ะ คุณรีบอาบน้ำแล้วไปกับน้องนะ เดี๋ยวฉันจะซักผ้าให้" สายลมตอบฟ้าใส  ฟ้าใสนิ่งคิดหนัก  "ไปเถอะน่า ลองดู ไปสัมผัสกับคำว่า ผู้ให้!!" สายลมกระซิบเสริม ฟ้าใสพยักหน้า

พอทั้งสามมาถึงบ้าน สายลมก็ให้ฟ้าใสอาบน้ำตรงโอ่งข้างล่างเลย  โดยคือพอเอาปลาไปที่บ้านเพื่อให้ยายเหมยแบ่งก่อนเพื่อจะได้เอาไปให้คนอื่นได้ง่ายๆ  ฟ้าใสใส่เสื้อยืดกางเกงยีนขาสั้นธรรมดานั่งรอคือพอที่บันได สักพักคือพอก็มารับโดยขี่มอเตอร์ไซมา

"นี่เด็ก ป.5 เขาขี่จักรยานยนตร์เป็นกันแล้วเหรอ"  ฟ้าใสถาม เพราะไม่กล้าซ้อนท้าย

"อย่าเห็นว่าเป็นแค่เด็กนะพี่ หัวใจและสมองหนูนะโตแล้ว" คือพอพูด ก่อนจะโดนฟ้าใสเขกหัวเบาๆ ฟ้าใสยอมขึ้นซ้อนแล้วคือพอก็บิดรถออกไป  ฟ้าใสหันมาโบกมือให้สายลมที่เดินลงจากบ้านมาพอดี สายลมยิ้มให้ก่อนจะทำธุระของตัวเอง เธอแช่ผ้าไว้ที่ริมธารก่อนจะตักน้ำมาเติมโอ่งให้เต็มอีกครั้งแล้วกลับไปซักผ้า พร้อมกับอาบน้ำเรียบร้อย ก่อนจะกลับมาตากและใส่เสื้อผ้า ทำกับข้าวและหุงข้าวรอให้ฟ้าใสกลับมา พอทำทุกอย่างเสร็จก็ปาไปเกือบมืดแล้ว สายลมนอนลงตรงชานบ้านมองท้องฟ้าและกิ่งไม้ที่สั่นไหวตามแรงลม เมฆบนฟ้าสีส้มลอยเร็วมากบ่งบอกว่าลมด้านบนแรง สักพักฟ้าก็เริ่มครึ้มอย่างรวดเร็ว สายลมลุกขึ้นย้ายหม้อข้าวและกับข้าวเข้าไปในบ้าน พร้อมกับตะเกียงที่แขวนอยู่ด้านนอก 

"เมื่อไหร่จะกลับนะ" สายลมบ่นเพราะรู้ว่าฝนใกล้ตกแล้ว  แล้วเสียงรถที่สายลมรอคอยก็มา สายลมเดินไปปิดหน้าต่างก่อนจะเดินไปที่หน้าบ้าน ฟ้าใสลงจากรถมอเตอร์ไซร์ก่อนจะโบกมือลาคือพอ คือพอหันมาโบกมือให้สายลมแล้วรีบกลับบ้าน

"ฝนจะตกหนักนะพี่ลม ดูแลตัวเองด้วย ยายบอกว่าไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะหยุดรึป่าว" คือพอพูดก่อนจะรีบบิดรถออกไป สายลมที่มองตามคือพอสะดุ้งเมื่อฟ้าใสเดินเข้ามากอดเธอ

"เป็นอะไรรึป่าว?" สายลมถาม ฟ้าใสผละออกไปทั้งรอยยิ้ม

"มีความสุข" ฟ้าใสตอบแล้วเดินเข้าบ้าน สายลมถอนหายใจออกบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ ฟ้าใสเธอไม่ควรจะทำแบบนี้กับคนอื่นๆนะ เธอไม่คิดแต่คนอื่นคิด!! สายลมว่าฟ้าใสในใจก่อนที่จะปิดประตูบ้านเพราะลมแรงมากขึ้น

"ฝนจะตกที่นี้น่ากลัวเนาะ บ้านเราจะพังไหม?" ฟ้าใสพูด มองไปด้านบนหลังคาที่มุงด้วยหญ้าคาสาน

"ไม่หรอก!! " สายลมตอบอย่างไม่มั่นใจนัก "ทุกบ้านเค้าก็เหมือนบ้านเราคุณก็เห็นแล้วนิ บ้านเราก็ดูแข็งแรงออก ไม่เป็นไรหรอกน่า" สายลมพูดเสริมเพิ่มความเชื่อมั่น แต่รู้สึกว่าจะเพิ่มความเชื่อมั่นให้ตัวเองมากกว่า

"สายลมทำอะไรน่ากินจัง" ฟ้าใสพูดขึ้น สายลมก้มลงมองฟ้าใสที่นั่งอยู่ข้างหม้อข้าวและกับข้าว ไม่ใช่ว่าเมื่อกี้เธอห่วงเรื่องบ้านพังเหรอ? สายลมคิด

"ต้มส้มปลา ทอดปลา แล้วก็ทอดไข่" สายลมบอก  "กินเลยคุณรีบกินกันเถอะ จะได้ไปแปรงฟันแล้วพักก่อนที่ฝนจะตก" สายลมบอก ก่อนจะนั่งลงกินข้าวกับฟ้าใส ฟ้าใสเล่าเรื่องที่ไปแจกปลามาให้สายลมฟังอย่างร่าเริง สายลมยิ้มมองฟ้าใสที่มีความสุข

"มีความสุขใช่ไหม?" สายลมถาม ฟ้าใสที่เล่าเรื่องอยู่นิ่งก่อนจะพยักหน้าเอียงคอยิ้มให้สายลมอย่างน่ารัก

"ฉันมีความสุข" ฟ้าใสตอบ  ก่อนที่เธอจะกรี๊ดและกระโดดมากอดสายลมที่นั่งฝั่งตรงข้ามโดยไม่สนใจว่ากับข้าวกับปลาจะหกเลอะเทอะ เพราะเสียงฟ้าร้อง

"คุณฟ้า...คุณนี่มัน" สายลมพูด แต่ก็วางถ้วยข้าวของตัวเองแล้วกอดร่างบางที่นั่งบนตักของเธอเอาไว้ราวกับปลอบประโลมให้ฟ้าใสหายตกใจและให้เธอใช้เป็นที่กอดยึดในยามที่ตกใจกลัวแบบนี้ 

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น