web stats

ข่าว

 


Lost in Blue- Chapter 21 : Welcome Home

โพสต์โดย: anhann วันที่: 19 ตุลาคม 2016 เวลา 22:11:58 อ่าน: 1093





นิยายเรื่องนี้เปิดให้จองแล้ว สนใจดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ http://www.yuriread.com/index.php?topic=1396.msg2144#msg2144




Chapter 21 : Welcome Home




เทย์เลอร์หลับตาพลางปล่อยลมหายใจสะท้านจากอกสู่ริมฝีปาก  เธอหันหน้าเข้าผนังห้องน้ำ  ยึดเกาะมันไว้ราวกับเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวสุดท้ายในชีวิต  สายน้ำจากฝักบัวราดรดตัวเธอไม่ขาดสาย  เส้นผมยาวสีน้ำตาลเข้มของเธอเข้มขึ้นจนเป็นสีดำเมื่อมันเปียกชุ่ม  ใบหน้าและเนื้อตัวของเธอทุกส่วนมีน้ำครอบคลุม  ผู้หญิงด้านหลังเธอก็เหมือนกัน  เส้นผมสีทองสว่างของแซมเข้มขึ้นจนเป็นสีเดียวกับคาร์ลีย์แล้ว  แต่มันก็ยังแตกต่างและตัดกับสีผมเธออยู่  สีผิวด้วย  แซมยังคงขาวจัด  แม้จะเพิ่งกลับมาจากทะเล

เธอคิดว่าตัวเองขี้เล่นมากแล้ว  แต่ไม่เคยชนะแซมได้สักที  ถ้ารายนี้เอาจริงขึ้นมา  แซมสามารถเล่นตลกได้ทั้งหน้านิ่งๆ  ทำให้เธอยิ้มได้ทุกที  เรื่องแบบนี้ก็ด้วย  แซมทำให้เธออ่อนระทวยได้แค่แตะต้องตัวกันเพียงเล็กน้อย  หรือเพราะหัวใจเธอมันยอมแพ้เอง

เทย์เลอร์เกร็งสะโพกขณะตอบรับอีกคนเข้ามาในตัว  เธอพลั้งปากร้องเสียงดัง  ไม่ได้ตกใจหรืออะไร  แค่มันอึดอัดหากไม่ส่งเสียงอะไรออกมาบ้าง  แล้วแซมก็คงจะชอบมันด้วย  ถึงชอบให้รางวัลเธอแบบนี้อยู่เรื่อย 

"หวังว่าเคคงไม่ได้ยินนะ"  แซมกระซิบอยู่ข้างหู  เบียดตัวแนบชิดกับแผ่นหลังเธอจนเธอจะจินตนาการออกเลยว่ารูปร่างของหน้าอกยายผมบลอนด์ตัวแสบเป็นอย่างไร  ถึงเธอจะเห็นมันมาเกือบ 20 ปี แล้วก็ตาม  มันก็ไม่ได้ต่างจากวันแรกที่เคยเห็น  เธอยังคงตื่นเต้นที่ได้สัมผัส  หรือแม้จะเป็นฝ่ายถูกสัมผัสอยู่แบบนี้  เธอยังคงมีอารมณ์ร่วมและปรารถนาให้แซมต้องการเธออยู่ตลอด  เธอรักนิ้วเรียวยาวของแซมที่สอดเข้ามาในตัวเธอมากจนหลายครั้งต้องจับมันมาจัดการเอง  เธอไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน  ไม่รู้สึกคลั่งไคล้ใครจนขาดไม่ได้แบบนี้เลย  เธอจำไม่ได้แล้วด้วยว่า  เซ็กซ์ครั้งแรกในชีวิตเธอเป็นยังไง

"เทย์... เป็นอะไรหรือเปล่า"  น้ำเสียงห่วงใยของแซมถามขึ้น  อาจจะเพราะเธอเงียบเกินไป  ทั้งที่สะโพกโยกย้ายไปมา  แต่แซมก็ยังรู้สึกว่ามีบางสิ่งผิดเพี้ยนไป  แซมความรู้สึกไวเหมือนเคย

เทย์เลอร์ส่ายหน้า  ละมือข้างหนึ่งจากผนังมาทาบลงบนมืออีกคนที่ยังวางหลวมๆ บนเอว  เธอจับมันขึ้นมาหาทรวงอกตัวเอง  บอกกล่าวว่าอยากให้ทำอะไรให้โดยไม่ต้องพูดจา  จากนั้นแซมก็ทำให้เธอไม่เงียบอีกต่อไป

หวังว่า  คาร์ลีย์คงรู้ว่าควรจะอยู่ห่างๆ จากห้องของพวกเธอเอาไว้นะ  แต่ลูกคงเข้าใจ  ลูกเคยเห็นพวกเธอมีอะไรกันด้วยซ้ำ  ถึงจะไม่ได้อยู่ดูจนเสร็จสิ้นกระบวนการก็เถอะ  แค่ได้ยินเสียงเธอ  ลูกก็รู้ว่าควรเดินหนีแล้ว

ก็จริงที่มันไม่ใช่เรื่องดีที่ปล่อยให้ลูกต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เด็ก  หากใครรู้เข้า  พวกเธอคงโดนประณามแย่  แต่เธอรู้ว่าลูกเข้าใจพวกเธอ  หรืออาจจะแค่พยายามจะเข้าใจ  และจริงๆ ลูกก็ควรศึกษามันเอาไว้นะ  เพราะมันเป็นเรื่องธรรมชาติ  --  เซ็กซ์เป็นเรื่องธรรมชาติ

"เก็บกดเหมือนกันใช่ไหมล่ะ"  เทย์เลอร์ถาม  ขณะเป็นฝ่ายทำหน้าที่เอาใจภรรยาบ้าง  แซมกอดเธอแน่นและเผลอกัดบ่าเธอตอนถูกพาไปจนถึงจุดหมาย  "รีบอาบน้ำ  ไปนอนดีกว่า  ฉันไม่อยากเป็นหวัดให้โดนล้อ"

"นึกว่าจะชวนไปต่อที่เตียง"  เสียงแหบๆ ของแซมระรื่นขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์  เทย์เลอร์กลอกตาเล็กน้อยแล้วยิ้มกว้าง

"ไหวเหรอ  เดี๋ยวพรุ่งนี้แบกกล้องไม่ไหวนะ"

"ฉันน่ะเหรอ"  แซมย้อน  อมยิ้มพลางปัดเส้นผมสีเข้มเปียกๆ ออกจากใบหน้าเทย์เลอร์  แล้วชะเง้อคอขึ้นจูบหน้าผาก  "คิดถึง"

เทย์เลอร์ยิ้มกว้าง  ความดีใจถลันมาถึงลำคอจนแทบอยากจะร้องไห้  หรืออาจจะร้องไปแล้วก็ไม่รู้  เพราะแซมจูบริมฝีปากเธอพลางปาดสองแก้มให้ด้วยปลายนิ้ว

"มาเถอะ  ฉันอาบน้ำให้"  แซมบอก  จูบแก้มเธออีกที  คราวนี้เธอรีบจูบกลับไปก่อนที่จะถูกแซมจับอาบน้ำเป็นเด็กๆ  แซมยิ้ม  มองเธอด้วยสายตาเอ็นดู  เธอชอบมัน  เพราะมันเหมือนกับที่เจย์ชอบใช้มองเธอ 

เพราะแบบนี้แหละ...  เพราะแซมมองเห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ  ยอมรับเธอได้  รักเธอในแบบที่เธอเป็นจริงๆ  ไม่ใช่เทย์เลอร์ คาร์เตอร์ในสายตาคนอื่น  เธอถึงได้รัก  และหวงแหนผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน

............................................

เจย์ก้มลงจูบศีรษะฮาร์เปอร์ที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนที่นั่งริมหน้าต่าง  ลูกจูบแก้มเธอกลับ  กอดเธอ  ฝากบอกความคิดถึงมาทางภาษากาย  จากนั้นเธอก็ปล่อยให้ฮาร์เปอร์กลับคืนสู่โลกของเขาต่อไป  แล้วออกตามหาคนที่เธอไม่ได้เจอตัวเป็นๆ มาร่วมหนึ่งสัปดาห์แล้ว

แดเนียลนั่งอยู่ในห้องทำงานที่อยู่ติดกับห้องนอน  ขะมักเขม้นอยู่กับคอมพิวเตอร์จอใหญ่  ไม่ยอมหลับ  ไม่ยอมพักผ่อนทั้งที่เพิ่งกลับมาถึงบ้าน

เธอกับเทย์เลอร์กลับบ้านมาก็พบว่าเด็กคนอื่นๆ ร่วมทั้งเกรซ  แอรอน  และโคลอี้กลับบ้านของพวกเขาไปหมดแล้ว  แต่บ้านก็ไม่ได้เงียบเหงาเหมือนช่วงสัปดาห์ก่อนตอนที่แดเนียล  แซม  ฮาร์เปอร์  และคาร์ลีย์ไม่อยู่บ้าน  ราวกับว่าจิตวิญญาณของบ้านมันรับรู้ได้ว่าพวกตัวป่วนกลับมาแล้ว

"ทำไมไม่พักก่อน"  เจย์ถาม  เดินอ้อมมาด้านหลังเก้าอี้ของแดเนียล  และกอดคอคนที่นั่งอยู่จากตรงนั้น  ใบหน้าจริงจังของครีเอทีฟไดเรกเตอร์ผ่อนคลายลง  ปรากฏรอยยิ้มระหว่างยกมือขึ้นมาแตะศีรษะเธอแผ่วเบา

"ทำไปเพลินๆ รอคุณไง"  แดเนียลตอบ  เจย์เลิกคิ้วแล้วโน้มใบหน้ามาสัมผัสริมฝีปากกัน  จูบทักทายเพียงเล็กน้อย  แต่ร่างเล็กกว่าก็มาอยู่บนตักคนตัวโตกว่าอย่างเคย

"ทานอะไรมาหรือยังคะ"  แดเนียลถาม  เจย์สั่นศีรษะเบาๆ

"เทย์มันรีบ  ไม่รู้คิดถึงลูกหรือคิดถึงเมีย"  เจย์ตอบ  น้ำเสียงไร้ความหงุดหงิด  "เธอล่ะ  ห้ามโกหกนะ  ฮาร์เปอร์บอกฉันหมดแล้ว"

"ถ้างั้น  ทำไมถึงยังมาถามล่ะคะ"  แดเนียลย้อน  เจย์อ้าปากจะตอบ  แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจ  ปิดปากลงและส่ายหน้า  คนช่างยอกย้อนอมยิ้ม

"งั้น... ฉันไปทำอะไรให้คุณทานดีกว่า"

"เดี๋ยวก่อน"  เจย์ร้องห้าม  โผเข้ากอดเจ้าของตัก  รั้งกันเอาไว้  "ยังไม่หิวเลย  อยากนั่งพักมากกว่า"

"งั้นคุณต้องไปนั่งที่อื่นนะ  เพราะถ้านั่งตรงนี้  คุณจะไม่ได้พัก"

"ทำไมล่ะ"  เจย์ถาม  พลางขยับตัวเปิดทางให้มือซนๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอออก  แล้วผ่อนลมหายใจออกมาเมื่อตะขอบราเซียร์หลุดออก

"อึดอัดล่ะสิ"  แดเนียลถามขี้เล่น  เจย์ค้อนแล้วยิ้ม  ย่นคิ้วเล็กน้อยตอนทรวงอกถูกหยอกเอิน  เธอหยิกหลังมือคนซน

"ไม่ได้ให้จับสักหน่อย"

"เหรอคะ  แต่ดูเหมือนคุณชอบนะ"

เจย์หน้าแดง  อยากแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้  แต่ร่างกายไม่รักดีของเธอกลับทรยศ  บอกแดเนียลไปหมดแล้ว  ทั้งแอ่นตัวเข้าหา  ทั้งขยับตัวเบาๆ บนตัก  ทั้งยังยอมให้อีกฝ่ายดึงกางเกงชั้นในของเธอลง

"โอ, สงสัยต้องหาเรื่องอยู่ห่างจากคุณบ่อยๆ แล้วมั้งคะ"  แดเนียลอดแซวไม่ได้เมื่อเห็นภรรยาตอบรับเธอทันทีที่เธอเคาะประตูห้องแห่งความลับ  เจย์ทุบหลังเธอพลางกอดรัด  สัญญาณแห่งความต้องการกันและกันหลั่งไหลออกมาเป็นสาย  มันน่าชื่นใจเหลือเกิน

"ทำอย่างกับปกติ  ฉันไม่ให้เธออย่างนั้นแหละ"  เจย์ต่อว่า  มองศีรษะอีกคนที่ซุกหน้าอยู่ตรงหว่างอก  ดวงตาเธอหรี่ปรือลง  ฟันบนกัดริมฝีปากล่างขณะเฝ้ามองแดเนียลชื่นชมทรวงอกของเธอด้วยริมฝีปาก  ลิ้น  และมือ

"ก็ใช่  คุณให้...แต่ไม่ได้ให้ง่ายๆ แบบนี้นี่นา"  แดเนียลบอก  มองหน้าภรรยาด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข  "คุณไม่ได้แก่เลยนะเจย์  คุณยัง...ฟิตเปรี๊ยะ"

มือเล็กๆ ตีไหล่เปลือยของแดเนียลดังเพี๊ยะแทบจะทันที  กระนั้นเธอก็ยังยิ้มได้  และทำให้คนตีมีความสุขจนต้องขยับตัวบนตักเร็วขึ้น  จิกหลังกับไหล่ของเธอแรงขึ้นจนกระทั่งครางสะท้าน  ตัวสั่นเทาเป็นลูกนกตกน้ำ  เธอลูบแผ่นหลังบางปลอบขวัญพลางจูบขมับ  เจย์จูบริมฝีปากเธอกลับมา  และกอดรอบคอเธอ  ส่งเสียงสะอื้นเบาๆ ตอนเธอถอนนิ้วออกมาจากตัว  มองเธอเช็ดนิ้วนั้นกับปากด้วยแววตาเขินอาย

"ทะลึ่ง"  เจย์พึมพำเบาๆ  แดเนียลอมยิ้ม  กอดร่างเล็กกว่าพาโยกไปมาราวกับเล่นกับเด็ก  "ถ้าวันไหน  ฉันแก่จนเล่นกับเธอแบบนี้ไม่ได้แล้ว  เธอจะเป็นยังไง  จะไปหาคนมาเล่นด้วยใหม่ไหม"

"โธ่  คุณคิดมากอีกแล้ว"  แดเนียลบ่น  เจย์ยิ้มขำก่อนซบหน้ากับบ่าแข็งแรง  หลับตาและพึมพำเบาๆ

"ฉันเริ่มหิวแล้วแหละ"

แดเนียลหัวเราะ  คนหลับตาอยู่อมยิ้ม  "งั้นฉันไปส่งคุณที่ห้อง  แล้วจะลงไปทำอะไรให้ทานนะคะ"

"ไม่เอา  ฉันไปด้วย"

"งั้นก็ไปด้วยกันทั้งอย่างนี้เลย"

"ไม่เอา  เดี๋ยวฮาร์เปอร์ลงมาเห็น"  เจย์ร้องห้าม  แล้วแกล้งงอนใส่คนหัวเราะเยาะ  มองแดเนียลเอื้อมไปหยิบเสื้อบนพื้นมาคลุมตัวให้  ปล่อยให้มือผอมๆ แต่แข็งแรงจับจูงกันเข้าห้องนอน  พลางคิดไปว่า  ถ้าเปลี่ยนใจไม่หิวตอนนี้จะทันไหมนะ

..........................................

เอมมีหวีดร้องตกใจเพราะดันใช้มือเปล่าหยิบถาดออกจากเตาอบ  เธอเกือบทำชามพายคว่ำจนอดกินแล้ว  โชคดีที่อาเรียรู้ทัน  เอามือที่ใส่ถุงมือมารองรับไว้ได้ทันเวลา  เธอยิ้มแหยให้คุณภรรยาด้วยแววตาสำนึกผิด

"มัมมิเป็นอะไรหรือเปล่า"  ออทัมน์วิ่งเข้ามาในครัว  เกาะเอวเอมมี  พร้อมมองด้วยสายตาห่วงใย 

"ไม่เป็นไรค่ะลูก  แค่มันร้อน  แล้วมัมมิตกใจ"

"มัมมิเค้าตื่นเต้นที่ลูกกลับมาบ้าน  แทบจะหนีงานไปรับลูกเองเลยนะ  ออทัมน์"  อาเรียบอก  พลางหั่นพายแอ๊ปเปิ้ลเป็นส่วนๆ แล้วตักใส่จาน  "แต่มะม๊าประเหลาะให้เค้ากลับบ้านมาทำพายนี่ต้อนรับหนูก่อน  ไม่งั้นหนูจะต้องเห็นผู้ใหญ่งอแงอีกแน่ๆ เลยละ"

"อาร์... คุณไม่ต้องบอกลูกทุกอย่างก็ได้มั้ง"  เอมมีประท้วง  หยิบจานที่มีพายแอ๊ปเปิ้ลตัดแบ่งมา  แล้วย่อตัวลงยื่นให้ลูกสาว  "กล้าชิมไหมคะ"

ออทัมน์พยักหน้า  ยิ้มหน้าบาน  กำลังจะใช้มือหยิบพายแต่นึกขึ้นได้จึงหันหาช้อนส้อม  พอได้มาแล้วก็ขอรับจานมาจากคุณแม่  เอ่ยขอบคุณและขอตัวไปนั่งกินหน้าทีวีในห้องนั่งเล่น  เอมมีมองตามหลังร่างเล็กๆ ด้วยรอยยิ้ม

"ทำถูกสูตรแน่นะ"  อาเรียถาม  เอมมีหันมาขมวดคิ้วใส่ภรรยา 

"ฉันเคยทำมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วนะคะ  คุณผู้หญิง"

"รู้แล้ว  ก็แค่ถามเฉยๆ  เพราะเธอสติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนี่  เผื่อใส่ส่วนผสมผิดแล้วลูกท้องเสีย  จะทำยังไง"

"แหม  มาลองชิมเลยดีกว่าค่ะ  เผื่อจะได้ไปโรงพยาบาลพร้อมกัน"

"ไม่เอาหรอก  พรุ่งนี้ฉันต้องทำงาน" 

เอมมีทำหน้ามุ่ยเมื่อได้ยินแบบนั้น  หากใบหน้ากลับมีรอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นมาใหม่เพราะได้ยินเสียงลูกสาวร้องบอกมาว่าพายแอ๊ปเปิ้ลของเธออร่อยจังเลย  นั่นแหละจุดประสงค์แรกที่ทำให้เธอลุกขึ้นมาทำขนมที่แม่สอนไว้อีกครั้ง  จะบอกว่าเธอเริ่มเข้าใจความรักของแม่มากขึ้นก็ตอนมีลูกเองก็คงได้

"จริงอย่างที่ออทัมน์บอก"

เอมมีเลิกคิ้ว  ชำเลืองมองอาเรียที่กำลังเคี้ยวพายของเธอ

"ถ้าท้องเสียขึ้นมาจริงๆ  ก็อยู่บ้านด้วยกัน  กินเกลือแร่  แต่ถ้าแย่หน่อยก็นอนโรงพยาบาลกันหมด  แค่นั้นเอง"  อาเรียพูด  พลางหยิบพายจากจานยื่นมาตรงปากเอมมี  และส่งยิ้มให้ด้วยดวงตาท้าทาย  เอมมียิ้มกว้าง 

"ฉันรักคุณนะ  อาร์" 

"นี่ไม่ใช่การพูดเพื่อสั่งลานะ?"  อาเรียพูดเสียงขำ  เอมมีกลั้นหัวเราะจนท้องแข็ง  อ้าปากรับพายที่จ่ออยู่ตรงหน้า  แล้วทำตาเป็นประกาย

"ว้าว, ฝีมือฉันก็ใช้ได้เหมือนกันนี่นา"

"ฉันรู้"  อาเรียตอบ  หยิบจานพายที่เหลือพร้อมกับจูงมือเอมมีออกจากครัวไปสมทบกับออทัมน์หน้าทีวี

..........................................

คาร์ลีย์นั่งดูภาพถ่ายโพลารอยด์แต่ละภาพเล่นฆ่าเวลาระหว่างรอความง่วงอยู่บนเตียง  เธอคิดถึงทะเล  การท่องเที่ยว  และคนที่ร่วมทริปไปด้วยกัน  แม้กระทั่งคนที่เธอชอบน้อยที่สุดในทริปอย่างเพย์ตัน  อาจเพราะตอนที่ท็อดมารับเพย์ตันกลับบ้าน  ท็อดเข้ามากอดและขอบใจเธอยกใหญ่ราวกับว่าเธอช่วยชีวิตลูกสาวของเขาไว้  ถึงเธอจะช่วยมาจริงๆ  แต่ก็นั่นแหละ  เธอไม่ได้เห็นว่ามันเป็นเรื่องสำคัญอะไรนัก  ตอนนั้นมันก็แค่ปฏิกิริยาอัตโนมัติที่ดีดส่งเธอให้ไปกระชากตัวเพย์ตันลงมาจากราวระเบียง  และตบหน้าไปฉาดใหญ่ๆ 

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก  รวมทั้งที่เธอตบเพย์ตันด้วย  มือเธอมันเคลื่อนไหวไปเอง  คำพูดต่อว่าต่างๆ นานานั่นก็ด้วย  เธอไม่ได้ตั้งใจหรอก  แค่มันหยุดไว้ไม่ได้  และเธอรู้ด้วยว่า  ฮาร์เปอร์ตกใจ  ทุกคนตกใจ  เธอก็ยังตกใจตัวเองเลย  แถมเจ็บมืออีกต่างหาก  แต่ก็ไม่ได้เสียใจเลยจริงๆ นั่นแหละ

"เค  หลับหรือยังลูก" 

คาร์ลีย์เงยหน้าขึ้นจากรูปของโคลอี้เมื่อได้ยินเสียงเทย์เลอร์ผ่านประตูห้องเข้ามา  "ยังค่ะ  ประตูไม่ได้ล็อกหรอก"  เธอขานบอก 

ไม่ถึงนาทีเทย์เลอร์ในชุดนอนเสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงขาสั้นก็เดินเข้ามา  คาร์ลีย์รู้สึกชอบที่แม่แต่งตัวแบบนี้มากกว่าชุดเซ็กซี่ๆ กระโปรงยาวสีดำผ้ามันๆ นั่นเป็นไหนๆ  เพราะเทย์เลอร์เหมือนจะเด็กลงสักสิบปี  และเหมือนเป็นเพื่อนของเธอ  อีกอย่าง...เธอไม่อยากเห็นแม่ทำนมหกให้เธอดูด้วย  ถึงมันจะยังสวยและเต่งตึงอยู่มากก็ตาม  เธอไม่ใช่คนทะลึ่งนะ  จะบอกให้...

ยกเว้นกับโคลอี้คนเดียว

"ทำอะไรอยู่คะ  ยังไม่ง่วงอีกเหรอ"  เทย์เลอร์ถาม  ขึ้นเตียงมานั่งข้างลูกสาว  แล้วคว้าศีรษะคาร์ลีย์ไปหอมแรงๆ  ลูกกอดตอบเธอ

"นึกว่ามัมหลับไปแล้วซะอีก"  คาร์ลีย์พึมพำ  มองหน้าแม่อย่างรู้ทัน  เธอได้ยินหรอกนะ  พิธีการต้อนรับกลับบ้านของแม่เธอทั้งสองคน  โดยเฉพาะเสียงแม่เทย์นี่แหละ  ดังชัดเลย...

"ก็เกือบๆ แล้ว  แต่อยากมาหาลูกก่อน  คิดถึงค่ะ"  เทย์เลอร์ตอบ  พยายามไม่สนใจใบหน้าเห่อร้อนของตนเพราะสายตาลูกสาว  มันไม่แปลกที่คาร์ลีย์จะได้ยิน  เพราะจนกระทั่งตอนนี้เธอก็ยังปวดสะโพกอยู่นิดๆ เลย

"หนูก็คิดถึงค่ะ"  คาร์ลีย์ตอบ  หอมต้นคอคุณแม่เบาๆ  จึงได้เห็นว่าทำไมแม่ต้องใส่เสื้อมีปกมาหาเธอ  เล่นคอแดงเป็นจ้ำๆ ขนาดนี้เลย  มีรอยเล็บด้วยแฮะ  พิธีการนั่นมันดุเดือดขนาดนี้เลยเหรอ  นี่ขนาดเธอยังไม่ได้เห็นต้นขาด้านในของเทย์เลอร์เลยนะเนี่ย  ถ้าได้เห็นอาจจะกลัวเซ็กซ์จนหลอนไปเลยก็ได้  เพราะมันทั้งแดงทั้งช้ำ  จนอาจจะคิดได้ว่าถูกตีมาไม่ใช่รอยดูดด้วยความรัก

"แล้วมะม๊าล่ะคะ"  คาร์ลีย์ถาม  นึกเป็นห่วงสุขภาพของแซมขึ้นมา  เธอไม่รู้นี่ว่าใครระหว่างสองแม่ที่ต้องเป็นฝ่ายรับศึกหนักกว่า  เพราะพวกเขาก็ดูพอๆ กันทั้งคู่  "หลับไปแล้วเหรอ"

"ยังค่ะ  ยังทำงานอยู่เลย"  เทย์เลอร์ตอบ  เริ่มอายมากขึ้น  เพราะลูกจ้องคอเธอนานจนต้องขยับคอเสื้อมาปิด  คราวหน้าเธอคงต้องห้ามแซมไม่ให้สร้างรอยพวกนี้บนตัวเธอแล้ว  เพราะลูกโตพอจะแยกได้ว่ารอยคิสมาร์กกับรอยยุงกัดมันไม่เหมือนกัน

"เหรอคะ  น่าทึ่งจังเลย"  คาร์ลีย์พูดพลางหลิ่วตา

เทย์เลอร์กระแอมเบาๆ ราวกับจะปรามลูกสาว  คาร์ลีย์ยิ้ม  "งั้นมัมไปแล้วนะ  หนูก็อย่านอนดึกนักนะคะ  ถึงยังไม่เปิดเทอม  แต่ก็ต้องทำให้ชินเอาไว้ก่อน"

"ค่ะ  รักนะคะ"  คาร์ลีย์บอก  เทย์เลอร์เกลี่ยเส้นผมตรงหน้าผากเธอออก  แล้วกดจูบลงมาพร้อมกับอวยพรให้ฝันดี  ทั้งยังโบกมือให้เธอก่อนจะปิดประตูห้องให้ด้วย

"ฉันจะมีพี่น้องกี่คนนะ  ถ้าพวกเขาคนใดคนหนึ่งเป็นผู้ชาย"  เธอคิดอย่างสยอง  แล้วสลัดความคิดที่เป็นไปไม่ได้นั่นออกไปจากหัว  หยิบรูปโคลอี้กับโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออกด้วยหมายเลขโทรด่วน  หวังว่าคู่หมั้นคนสวยจะยังไม่หลับเหมือนกันนะ

............................................                   

ฮาร์เปอร์กางหนังสือเรียนเต็มที่นอน  ตรงหน้าก็มีสมุดกับแล๊ปท็อป  เธอกำลังฟื้นฟูสมองที่แทบจะละทิ้งเรื่องเรียนไปเลยตั้งแต่ไปเที่ยว  แต่คงจะไม่รีบร้อนขนาดนี้  ถ้าป๊อปปี้ไม่ได้ส่งข้อความมาเร่งเรื่องรายงานกลุ่มที่ทำด้วยกัน

"ฮาร์เปอร์  นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ"  เสียงเกรซบ่นมาจากลำโพงโทรศัพท์มือถือที่เธอเพิ่งจะกดโทรออกไปหา  น้ำเสียงของนักเรียนกฎหมายยังแจ่มใส  ไม่มีเค้าความง่วงเจือมาเหมือนกับที่บ่นว่ามันดึกมากเกินกว่าจะคุยกัน

"รู้  แต่ก็รู้ด้วยว่า  เธอยังไม่นอน"  ฮาร์เปอร์ตอบ  เสียบหูฟังเข้าหูแทนการยกโทรศัพท์มาแนบหู  เพื่อที่จะได้มีมือทั้งสองข้างเอาไว้ใช้ทำงาน

"ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่  มีมาตราอีกเพียบที่ฉันต้องจำให้ได้"  เกรซ ตอบอย่างเคืองๆ  "แต่มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก  ไม่ต้องห่วง"

ฮาร์เปอร์อมยิ้ม  เธอหวังอย่างลับๆ ว่าเกรซจะได้เห็นมันด้วยหรือแค่นึกภาพหน้าเธอออกเผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น  หรืออาจจะยิ่งหงุดหงิด  เพราะคิดว่าเธอกวนประสาท

"ฉันก็กำลังทำรายงานอยู่  ป๊อปปี้ส่งข้อความมาทวงตั้งแต่ตอนเราไปเที่ยวกันแล้ว  แต่ฉันเพิ่งจะสนใจ"  ฮาร์เปอร์สารภาพ  ปราศจากความรู้สึกผิดในน้ำเสียง  เธอได้ยินเสียงเกรซพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ

"ฉันแค่คิดว่า  มันเป็นเวลาเที่ยว  ที่ไม่ควรจะต้องมีอะไรมาขัดขวาง"

"ก็ถูก  แต่เธอควรจะสนใจโลกภายนอกบ้าง  อย่างน้อยก็เรื่องเพื่อนที่ชวนให้เธอตั้งใจเรียน  --  แต่เดี๋ยวนะ  ใครคือป๊อปปี้เหรอ"  เกรซเสียงสูงขึ้นในตอนท้ายอย่างนึกขึ้นได้  และมันทำให้ฮาร์เปอร์ยิ้มอย่างชอบใจ

"เพื่อนสนิทของฉัน  หน้าตาดีเชียวละ  แต่คาร์ลีย์ไม่ชอบเลยแหละ"

"โอ, ยังมีคนที่น้องเธอไม่ชอบมากกว่าฉันอีกหรือไง"  เกรซทำเสียงแปลกใจ  และฟังดูขบขัน  "แต่ถ้าเป็นจริงละก็  ฉันน่าจะควรระแวง..."

"อย่าบอกนะว่า  เธอจะบ้าจี้ตามคาร์ลีย์ไปด้วย  ตลกน่า"

"ซื่อบื้ออย่างเธอ  ไม่รู้อะไรหรอก  ฮาร์เปอร์  แต่ถ้าเป็นคาร์ลีย์น่ะ  ฉันพนันได้เลยว่า  มันมีมูลความจริง"  เกรซย้ำ  น้ำเสียงชื่นชมน้องสาวเธออย่างน่าเหลือเชื่อ  ซึ่งฮาร์เปอร์ไม่เข้าใจเลย

"พวกเธอเป็นอะไรกันน่ะ  แปลกๆ"

"ฮาร์เปอร์  เธอจำที่ฉันบอกว่า  เธอเหมือนแอรอนได้ไหม"

"จำได้  แต่มันเกี่ยวอะไรกันล่ะ"

"ก็พวกผู้ชายส่วนใหญ่  มักจะมองเจตนาของผู้หญิงบางคนไม่ออกไง" 

"แต่ฉันไม่ใช่ผู้ชายนะ..."

"ใช่  ฉันรู้...แต่ก็รู้ด้วยความคิดในสมองเธอกับพวกเขาคล้ายๆ กัน  ฉันเห็นมาเยอะแล้ว  ทั้งแอรอน  ทั้งเธอ"

ฮาร์เปอร์มุ่นคิ้ว  ไม่เข้าใจที่เกรซพูดเลยสักนิด  แต่เกรซก็รู้ความคิดเธออีกแล้ว  จากเสียงและคำพูดที่ส่งมา

"ช่างเหอะ  ไม่ต้องคิดมาก  บางทีไม่ต้องรู้อะไรบ้างก็ดีเหมือนกันละ"

"เธอหมายความว่าไง"

"ถามคาร์ลีย์สิ  แค่นี้นะ  ฉันจะอ่านหนังสือต่อ  แล้วฉันจะคิดถึงเธอ"

"เดี๋ยวสิ  ฝันดีนะ"

"ฝันดีเหมือนกัน  และฮาร์เปอร์...ห้ามคิดถึงคนอื่นนอกจากฉันนะ"

เสียงในหูฟังหายเงียบไปแล้ว  แต่ฮาร์เปอร์ยังคงยิ้มให้กับหน้าจอของโทรศัพท์มือถือตัวเอง  ตรงที่มีรูปเธอกับเกรซอยู่ด้วยกัน




...............................................


สวัสดีค่ะ  ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วนะ  ลงไปเลยดีกว่า  ตอนสุดท้ายของตัวอย่างของภาคนี้  แล้วที่เหลือเจอกันในเล่มเลยนะคะ

บายค่ะ  ขอบคุณทุกท่านมาก  หนังสือออกเมื่อไหร่จะรีบส่งให้นะคะ  สำหรับคนที่จองมาแล้ว  ส่วนอีบุ๊ค  ลงแผงแล้วจะมาแจ้งเช่นกันค่ะ

แล้วเจอกันภาคหน้านะคะ   :44: :45:


ป.ล.  ยังจองได้ถึงวันที่ 20 ต.ค.นี้นะเออ

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น