web stats

ข่าว

 


Coffee Break [แฟนฟิค] - ตอนที่ 4 (Fake)Drunk

โพสต์โดย: anhann วันที่: 17 ตุลาคม 2016 เวลา 19:42:56 อ่าน: 827





ตอนที่ 4 (Fake)Drunk



ยุนอาโบกมือลาซอฮยอนซึ่งกำลังจะปั่นจักรยานกลับที่พัก  เมื่อคนกับรถออกไปสู่ถนนแล้วเธอก็หวนกลับเข้าร้านเพราะยังมีงานค้างอยู่  เธอยังต้องเช็กสต็อกของก่อนกลับบ้าน  มันเป็นงานที่ต้องทำทุกวันและต้องถ่ายทอดให้ซอฮยอนได้รู้ด้วย  จะได้ผลัดกันทำ  แต่เธอเห็นว่าสอนวันนี้เลยคงไม่เหมาะ  เพราะจะทำให้เหนื่อยกันมากกว่าเดิม 

วันนี้ยุ่งมากพอแล้ว...

ยุนอาคิดและอมยิ้ม  นึกขำความวุ่นวายในร้านวันนี้  ความปั่นป่วนที่เกิดจากยูริเพียงคนเดียว  เพราะแบบนี้หรือเปล่า  ซันนี่จึงอาสามาส่งเค้กเองประจำ  สองหุ้นส่วนร้านเค้ก "Try me" ไปไหนมาไหนด้วยกันไม่ค่อยได้  จะต้องมีคนหนึ่งอยู่เฝ้าร้านระหว่างที่อีกคนไปพบลูกค้า  หรือออกนอกสถานที่  แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น  ทั้งคู่ก็ดูจะเป็นเพื่อนที่ดีของเจ้านายเธอ  ดูจากความสนิทสนมที่มีให้กัน  และความช่วยเหลือที่มีต่อกันมาเสมอ  เท่าที่สายตาเธอเห็น

"เฮ้  ยังไม่กลับเหรอ"

บาริสต้าเงยหน้าใสๆ ขึ้นหาเจ้าของเสียงคำถาม  คริสตัลชะโงกหน้ามาตรงประตูครัว  "เช็กสต็อกอยู่  คริส"  เธอตอบ

"โอเค... แล้วรีบกลับหรือเปล่า"  คริสตัลถาม  ยังอยู่ที่เดิม

"มีอะไรเหรอ  จะชวนเดตหรือไง"  ยุนอาหยอก  และหัวเราะขำเมื่อคริสตัลกลอกตาเบื่อๆ  "อะไรล่ะ  แซวแค่นี้ก็ไม่ได้"

"หิวข้าว  แต่ขี้เกียจทำเอง  แล้วไม่ต้องถามถึงเจนะ  หลับยังไม่ยอมตื่นเลยเหอะ  บอกว่าจะพักสายตานะเนี่ย"

"ก็ไปซื้อสิ  ไม่เห็นจะยาก"  ยุนอาว่า  พลางชี้ปากกาไปทางถุงเมล็ดกาแฟที่กำลังนับอยู่เพื่อจะได้รู้ว่าตรงไหนนับไปแล้ว  แต่แล้วก็พูดต่อ  "หรืออยากกินฝีมือฉัน  อยากกินก็บอกกันดีๆ ก็ได้  ไม่ต้องเก็ก"

"ไปซื้อกินเองก็ได้  เล่นตัว"

"เฮ้ๆ  เดี๋ยวสิ"  สาวบาริสต้ารีบวิ่งออกมาจากห้องสต็อก  ตามหลังเจ้าของร้านเบอร์สอง  และรีบคว้าแขนเอาไว้ก่อนคริสตัลจะออกประตูร้าน

"อยากกินอะไรล่ะ  เดี๋ยวเช็กสต็อกเสร็จจะไปทำให้"

คริสตัลลอบยิ้ม  แต่รีบทำหน้านิ่งก่อนหันมาหายุนอา  "มีเวลาเหรอ  ไม่เหนื่อยหรือไง  ทำงานทั้งวัน"

"เหนื่อย  แต่ก็หิวด้วย"  ยุนอาตอบตามจริง  "แล้ว...มีเพื่อนกินข้าวก็ดีกว่าต้องไปต้มรามยอนกินที่บ้านคนเดียวนะ"

"กินแต่รามยอนเหรอ  กี่ห่อจะพอ"  คริสตัลสงสัย  แล้วหัวเราะเพราะโดนอีกคนค้อนขวับ  "กินหม้อไฟกันนะ  ถ้างั้น"

ยุนอาหรี่ตามองน้องสาวเจ้านายอย่างแคลงใจ  แล้วก็รีบพยักหน้ารับก่อนที่คริสตัลจะอารมณ์เสียขึ้นมาอีก  แล้วตอนนี้เธอก็โดนจับตัวหมุน  และดันหลังให้กลับเข้าไปในสต็อกแล้ว  คริสตัลสั่งให้เธอทำงานให้เสร็จเร็วๆ พร้อมทั้งบอกว่าจะไปซื้อของสดที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง  กำชับด้วยว่าถ้าทำงานเสร็จแล้วให้ขึ้นไปเตรียมของข้างบนได้เลย  ปลุกเจสสิก้าที่นอนอืดอยู่บนโซฟาให้ด้วย  ถ้าเป็นไปได้

ถ้าเป็นไปได้งั้นเหรอ?

ยุนอาขนลุกเกรียวแค่นึกถึงแผนที่จะใช้ปลุกเจ้านายสาว  จำได้แม่นว่าเจสสิก้าเคยทำยังไงกับเธอไว้ครั้งที่คริสตัลใช้ให้ไปเรียกพี่สาวแทนให้  เธอวิ่งหนีแทบไม่ทัน  เพราะสาวตัวเล็กนั่นมือไวแล้วก็แม่นมากด้วย  เธอเกือบหัวแตกเพราะนาฬิกาดิจิทัลที่มือเล็กๆ คว้าสะเปะสะปะมาจากหัวเตียง

"เฮ้อ... ปล่อยให้นอนต่อไปอย่างนี้ดีกว่า"  บาริสต้าสาวตัดสินใจขณะมองคนนอนกอดตุ๊กตาหมีขี้เกียจ (เหมือนเจ้าตัว) หลับอยู่บนโซฟาเบดภายในห้องนั่งเล่นชั้นบน 

ยุนอาอมยิ้มเพราะเจสสิก้าตอนนี้เหมือนเด็กน้อยมากๆ  ไร้พิษภัยเป็นที่สุด  ใช่ว่าไม่เคยเห็น  แต่เห็นมากี่ครั้งก็ยังรู้สึกน่าเอ็นดูอยู่  คริสตัลก็เหมือนกัน  พี่น้องจองคล้ายกันมากกว่าที่คิด  และบางทีคริสตัลก็ไม่ได้เป็นผู้ใหญ่อะไรนัก  อย่างที่งอนเธอเมื่อกี้  เป็นต้น

ยุนอาเลิกสนใจเจสสิก้า  มุ่งหน้าเข้าครัวแทน  ครัวนี้จะแยกกันกับครัวของร้านโดยสิ้นเชิง  เจสสิก้าจะไม่ทำอาหารส่วนตัวข้างล่าง  ยกเว้นว่าจะทำเผื่อเธอในช่วงเช้าหรือกลางวัน  แต่ส่วนใหญ่จะซื้อมา  เพราะไม่มีเวลาทำ  แค่วุ่นวายกับลูกค้าก็เหนื่อยพอแรงแล้ว  แล้วก็ใช่ว่าจะทำอะไรเป็น...

ยุนอาเปิดตู้เย็นในครัว  รื้อหาของสดที่พอจะมีหลงเหลือออกมาวางบนโต๊ะเอนกประสงค์  เปิดตู้หามาม่าเกาหลี  หม้อไฟ  เตาไฟฟ้า  จากนั้นก็ล้างเนื้อ  ล้างผักที่รื้อมาได้  หั่นเตรียมไว้จำนวนหนึ่งก่อน  พอคริสตัลเอามาเพิ่มอีก  ค่อยทำอีกรอบ  นั่นเพราะเธอกำลังหิว  เผื่อจะได้ทำไปกินไปไม่เสียเวลา

"นี่หิวขนาดกลายเป็นโจรปล้นของกินบ้านฉันแล้วเหรอ"

ยุนอาชะงักขณะกำลังเคี้ยวไส้กรอกที่หั่นอยู่  เธอยิ้มทั้งของกินยังเคี้ยวไม่หมด  เพราะคนที่มายืนกอดอกมอง  หน้าตาเคร่งขรึม

"กำลังทำอาหารบ้านๆ  แต่อร่อยมากให้เจ้านายขี้เซาอยู่ต่างหาก"

"ฉันตื่นตั้งแต่เธอกำลังรื้อตู้เย็นแล้ว  แค่ขี้เกียจลุก"  เจสสิก้าว่า  เดินเข้ามาสำรวจของที่ยุนอาจัดเตรียมไว้  "คริสชวนเธอทำอะไรอีกล่ะ"

"ฉันเสนอว่า  ควรเป็นหม้อไฟเกาหลีแบบบ้านๆ ค่ะ"  ยุนอาตอบ  หั่นไส้กรอกต่อ  แต่พยายามอดใจไม่หยิบมาชิม  เดี๋ยวมันจะหมดก่อนได้ต้ม

"ก็ดี  ฉันอยากกินอะไรร้อนๆ"

"คุณไม่สบายเหรอ"

"เปล่า... ไม่รู้สิ"  เจสสิก้าตอบอย่างไม่มั่นใจ  เธอตกใจเล็กน้อยตอนถูกมือเย็นๆ ของยุนอาแตะหน้าผาก  จากนั้นก็หัวเราะ  "เธอไม่มีทางรู้อุณหภูมิที่แท้จริงหรอก  เพราะเธอเพิ่งล้างมือมา"

"จริงด้วย!"  ยุนอาอุทานเสียงหลง  ก่อนก้มลงใช้หน้าผากตัวเองแตะหน้าผากเจสสิก้าอย่างที่เคยเห็นในหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นที่ชื่นชอบเป็นพิเศษ 

"ก็ไม่ร้อนนะคะ  แต่ทำไมคุณหน้าแดงล่ะ"  บาริสต้าสาวถามหน้าซื่อ  และไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมมือเล็กๆ ของเจสสิก้าถึงมาหยิกเอวเธอจนตัวบิด

"คุณ  หยิกฉันทำไม...."

"ลามปาม!  ไปทำงานของเธอต่อไปเลยนะ"

"ลามปามตรงไหนเนี่ย..."  ยุนอาบ่น  และปิดปากฉับเมื่อโดนจ้อง

"แล้วน้องฉันไปไหน"  เจสสิก้าถาม  จากนั้นก็เตะขายาวๆ ของยุนอา  เพราะรายนั้นเอาแต่หั่นผักอยู่ได้  ไม่สนใจเธอเลย  "ฉันถาม  ไม่ได้ยินหรือไง"

"เอ้า  ก็คุณว่าฉันลามปามนี่คะ"

"โอ๊ย  ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว  กวนประสาท"

"ไปซื้อของค่ะ  เดี๋ยวมา"  ยุนอาพูดไล่หลังคนที่กำลังจะเดินหนีไป  เจสสิก้าหันมาหรี่ตาใส่เธอก่อนสะบัดหน้าให้  แล้วปล่อยเธอทิ้งไว้คนเดียว

ขโมยของให้หมดบ้านดีไหมเนี่ย?

.............................................................

แทยอนเงยหน้าจากแล็ปท็อปเมื่อเห็นรูมเมทรีบร้อนเดินออกมาจากห้องนอนทั้งหัวยุ่งๆ เหมือนเพิ่งจะลุกจากที่นอน  แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่าสเตฟานี่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงานยังไม่ทันถึงครึ่งชั่วโมง  นั่นจึงเป็นเหตุผิดปกติที่เพื่อนจะลุกขึ้นมาเวลานี้  เพราะสาวกูเกิลมักจะงีบราวๆ หนึ่งชั่วโมงก่อนมาร่วมโต๊ะกินอาหารเย็นด้วยกัน  ถ้าเธออยู่บ้าน  ไม่ได้ไปเที่ยวหรือทำโอที

"เฮ้  จะไปไหน  ซอมบี้"

สเตฟานี่เดินมานั่งแปะบนพรมข้างๆ แทยอน  ลูบหน้าลูบตาพลางพูดไปด้วย  "คริสโทรมาชวนไปบ้านน่ะสิ" 

"ชวนไปบ้าน?"  แทยอนทวนคำอย่างแปลกใจ  มองสเตฟานี่หาว  แล้วรู้สึกเจ็บปากแทน  อะไรจะง่วงปานนั้น  "ฉันว่าเธอไปนอนต่อดีกว่ามั้ง"

"ก็อยากอยู่...  แต่ดันเผลอรับปากไปแล้วน่ะสิ"  สเตฟานี่ตอบ  เอนหัวพิงไหล่คนตัวเล็กกว่า  แทยอนส่ายหน้าไปมา  สงสารก็สงสาร  หมั่นไส้ก็หมั่นไส้

"เธอจะไปอะไรกับคนบ้านนี้นักนะ  ไม่เคยเห็นผู้หญิงเกาหลีหน้าตาดีหรือไง...  ฉันนี่ไง  มองเข้าสิ"  แทยอนบอกอย่างใส่อารมณ์  นิ้วจิ้มๆ หัวเพื่อนอย่างหงุดหงิด  และจ้องหน้ากันเมื่อสเตฟานี่งัดศีรษะขึ้นมา

"อะไร... มองแบบนี้อยากมีเรื่องเหรอ"

"เธอไปด้วยกันกับฉันเลยดีกว่า  จะได้รู้ว่าทำไม" 

"ไม่เอา  เดี๋ยวกลายเป็นพวกเดียวกับเธอ"

"โธ่  ที่แท้ก็กลัวอดใจไม่ไหวล่ะสิ"  สเตฟานี่พูดอย่างรู้ทัน  แทยอนผลักไหล่เธอ  ทำเป็นหงุดหงิด  "คริสตัลตอนนี้  น่ารักกว่าตอนเด็กๆ เยอะเลย  เธอเห็นจะต้องชอบแน่  แล้วก็ยังมีบาริสต้า..."

"หุบปากไปเลยย่ะ  ยัยซอมบี้  จะไปไหนก็ไป  แล้วไม่ต้องเรียกฉันไปรับนะ  นอนตายข้างทางไปเลย" 

"เธอไม่กล้าทำแบบนั้นกับฉันหรอก  แทยอน"  สาวกูเกิลพูดเสียงขำ  นักบัญชีร่างเล็กอ้าปากจะเถียง  แต่เสียงกดกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้นขัด

"เธอนัดใครมาเหรอ"

"เปล่านี่  ยัยเด็กบ้านจองหรือเปล่า"  แทยอนถาม  แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูเองด้วยความอยากรู้อยากเห็น  จะว่าไป  เธอก็ไม่ได้เห็นหรือเจอหน้าคริสตัลเลยตั้งแต่สเตฟานี่มีปัญหากับเจสสิก้า  อพาร์ตเม้นต์ห้องนี้ก็ไม่ได้มีเงาของสองพี่น้องจองมานานมากนับจากเวลาที่เจสสิก้าย้ายไปอยู่นิวยอร์ก

ใช่แล้ว...ความจริงเธอก็รู้จักเจสสิก้า  และสนิทสนมในระดับหนึ่ง  แต่เพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทกับสเตฟานี่  ทั้งยังอาศัยอยู่ด้วยกันตลอดตั้งแต่สมัยเรียนไฮสกูลจนมาถึงวันนี้ที่อพาร์ตเม้นต์ห้องนี้เป็นชื่อของสเตฟานี่ไปแล้ว (โดยที่เธอช่วยจ่ายค่าน้ำ  ค่าไฟ  ซื้อของกินมาเติมในตู้เย็น  และของที่ใช้ร่วมกันได้บางอย่าง  เพราะสเตฟานี่ไม่ยอมเก็บค่าเช่าเป็นเงิน  ทั้งนี้เพราะเจ้าของเก่าเขายอมขายให้  เนื่องจากเห็นว่าอยู่มานาน)  จึงไม่ใช่เรื่องแปลก  หากเจสสิก้าจะพลอยไม่คุยกับเธอไปด้วย  แล้วก็ไม่ใช่เรื่องด้วยที่เธอจะต้องไปตามง้องอนอยากคุยกับคนแบบนั้น  ทิ้งเพื่อนเธอไปเรียนต่อที่อื่นเองแท้ๆ  ยังจะ...

"ขอโทษค่ะ  พี่สเตฟอยู่ไหมคะ"

แทยอนอ้าปากค้าง  จ้องหน้าคนตัวสูงกว่าตาไม่กะพริบ  จนกระทั่งฝ่ายนั้นยกมือขึ้นมาโบกไปมาตรงหน้า  "ธะ... เธอเป็นใคร"

"อ้าว  พี่แทยอนนั่นเอง"  คริสตัลทักเป็นภาษาเกาหลีทันที  และยิ้มเมื่อเห็นคนตัวเล็กทำหน้าเหยเก  "ทำไมคะ  เดี๋ยวนี้ฟังไม่ออกแล้วเหรอ"

"สเตฟ  ยัยเด็กพูดมากมาแล้ว"  แทยอนเมินรอยยิ้มหยอกเย้า  หันไปบอกสเตฟานี่เป็นภาษาอังกฤษ  เพราะเธอใช้มันจนชินแล้ว 

คริสตัลน่ารักกว่าเดิม  ไม่สิ  สวยขึ้น  สูงขึ้นกว่าเดิมมาก  แต่ก็ยังร้ายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน  --  ร้ายเหมือนพี่มันนั่นแหละ!

"จะไม่ชวนฉันเข้าไปรอข้างในหน่อยเหรอ"  คริสตัลเย้า  เพราะอีกคนยังยืนขวางประตูไว้  แทยอนมองเธอหัวจดเท้า  แล้วส่ายหน้า

"ไม่ต้องเข้ามาหรอกย่ะ  ห้องฉันมันเล็ก  เธอตัวโตขนาดนี้"

"แหม  แล้วทีพี่เดินควงกับหนุ่มฝรั่งตัวเท่าบ้านล่ะคะ  หรือว่า...ไม่เคยพามาที่นี่เลย"

"นี่เธอเอาอะไรมาพูด  ฉันไม่เคยเห็นเธอสักหน่อย"  แทยอนโวยวาย

"พี่ไม่เคยเห็น  แต่ฉันเห็นนี่  ฉันจำพี่ได้  เพราะพี่ไม่เปลี่ยนไปเลย"

"ขอบใจ  ใครๆ ก็ว่าฉันหน้าเด็กทั้งนั้นแหละ"

"เตี้ยเหมือนเดิมต่างหากค่ะ" 

แทยอนแทบจะร้องกรี๊ดแล้ว  ถ้าสเตฟานี่ไม่ดึงกลับเข้าไปในห้องก่อน  แล้วปลอบให้เธอใจเย็นๆ  "สเตฟ  เธอจะมาว่าฉันเกลียดเด็กนั่นไม่มีเหตุผลไม่ได้นะยะ  ดูมันสิ  ฟังที่มันพูด"

"ฉันรู้ๆ  แต่คริสก็พูดถูกไม่ใช่เหรอ  เธอไม่สูงขึ้นเลย"

"สเตฟานี่!"

สเตฟานี่ยกมือขึ้นปิดหู  ก่อนลูบหัวปลอบเพื่อน  แทยอนปัดมือเธอออก  แล้วชี้หน้าอย่างดุเดือด  แต่เหมือนจะหาคำพูดไม่เจอเพราะโกรธมากไป  เธอจึงต้องพูดแทนให้  "ไปด้วยกันเลยดีกว่า  เธอหิวแล้วใช่ไหมล่ะ  ถึงโมโหขนาดนี้"

"ฉันเปล่า..."

"คริส  ถ้าพี่เอาเพื่อนไปด้วยอีกคน  จะเป็นอะไรไหม"

"ถ้าเพื่อนพี่สัญญาว่า  จะไม่กัดคอฉัน  ก็คงได้ค่ะ"

"ฉันไม่ใช่หมานะยะ"

"ใช่คริส  แต่ถึงจะใช่  แทยอนคงกัดคอคริสไม่ถึงหรอก"

"นังสเตฟ!"

สเตฟานี่หัวเราะชอบใจ  พลางกอดคอแทยอนกลับเข้าห้องไปแต่งตัว  และปล่อยให้คริสตัลนั่งเล่นตามสบายรอพวกเธอ

.........................................


เจสสิก้าคิดว่าเธอทั้งฉลาดและโชคดีแล้วที่สามารถชวนซันนี่กลับมาร่วมโต๊ะอาหารค่ำที่บ้านได้อีกครั้งทั้งที่วันนี้เพิ่งมีเรื่องกันไป (เรื่องของยูริกับซันนี่ที่ดันเกิดที่ร้านเธอต่างหาก)  แต่คุณเพื่อนตัวดีของเธอก็ดันไปโม้แตก  เมาไวน์อยู่กับยัยเพื่อนของสเตฟานี่ที่หอบมาด้วยซะได้  เธอไม่น่าหวังสูงเลยว่าจะชนะคริสตัลได้ง่ายๆ  เพราะวันนี้น้องของเธอกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์  ตลกร้ายไปเสียแล้ว  ไม่มีอีกแล้ว  คริสตัล จอง  ผู้ไร้เดียงสา...

หม้อไฟเกาหลีแบบบ้านๆ ของยุนอาต้องถูกย้ายมาจากครัวสู่ดาดฟ้าเนื่องจากจำนวนคนที่มาเกินกว่าที่คิด  แล้วมันทำให้เจ้าของบ้านอย่างเธอรู้สึกอึดอัด  น้องรักผู้ร้ายกาจของเธอจึงเสนอให้เรามากินกันบนนี้แทน  เพราะมันทั้งวิวดี  และบรรยากาศดี  ไม่รู้ว่าเพราะอะไร  คริสตัลจึงยอมยกพื้นที่ส่วนตัวนี้ให้เป็นส่วนรวมได้ทั้งที่เมื่อก่อนหวงมาก  กระทั่งตัวเธอถ้าจะมาหยิบยกอะไรไปยังต้องขออนุญาตก่อน  ยกเว้นแคคตัสของเธอ(ที่น้องดูแลให้)  หรือน้องจะสติเสียตั้งแต่โดนยูริกับซอฮยอนรุมเมื่อกลางวัน  ไม่รู้สองคนนั่นทำอะไรคริสตัล  แต่ร้านก็กลับสู่ความสงบทันทีที่น้องพาพวกเขาออกไป  กลับมาอีกที  ซอฮยอนก็กลับมาเคร่งขรึมเหมือนเดิม  ส่วนยูริก็คุยจ้อโม้เรื่องลูกค้าสาวๆ ที่มาขอเบอร์ถึงในร้านเค้กจนเธอหูชา  กว่าซันนี่จะลากกลับไปได้  เธอก็เหนื่อยจนต้องขอให้ยุนอาปิดร้านให้  แล้วขึ้นไปนอนพัก  และมาตื่นอีกทีตอนบาริสต้าสาวคุ้ยหาของกินในตู้เย็นของเธอ

เกือบคว้าไม้เบสบอลมาตีหัวแล้วนะ  ถ้าไม่จำได้ก่อน  แล้วก็นอนมองจนกว่าจะเลิกขี้เกียจ  และลุกมาถามไถ่กันจนได้เรื่องนั่นแหละ

"นั่งมองคนอื่นกิน  อิ่มหรือไง"

เจสสิก้าเหลือบตาหาเจ้าของเสียงอัตโนมัติ  และเห็นสเตฟานี่ยิ้ม

"ก็กินไปสิ  อย่ามาสนใจฉัน"

"ก็อดไม่ได้นี่นา  มันสะดุดตาเอง"  สเตฟานี่ตอบยิ้มๆ  เท้าคางมองคนหน้างอ  "ก็เรานั่งตรงข้ามกันพอดี"

เจสสิก้าเหลือบมองสองข้างของตัวเอง  ข้างขวามีคริสตัลอยู่  แต่น้องก็คุยจ้อกับยุนอา  ทั้งกินทั้งคุยอย่างสนุกสนาน  ส่วนข้างซ้ายของเธอ  ซันนี่ก็ยกแก้วชนกับแทยอน  และคุยอะไรกันนักหนาก็ไม่รู้  ทั้งโต๊ะจึงเหลือแค่เธอกับไวรัสจากกูเกิลนั่งเงียบ  ใช้ตะเกียบเขี่ยอาหารไปมา 

"ก็มองไปที่อื่นก็ได้"  เธอพูด  คีบปูอัดมาจากหม้อแล้วเป่าก่อนเอาเข้าปากอย่างช้าๆ  กระนั้นเธอก็ยังเห็นสเตฟานี่อมยิ้ม  ยิ้มเหมือนเห็นเธอเป็นเด็ก

"มองอะไรล่ะ  กินไปสิ"  เจสสิก้ากระแทกเสียง  จากนั้นก็พยายามกินโดยไม่สนใจใครอีกแล้ว  เมื่อรู้สึกอิ่มจนยัดต่อไปไม่ไหวจึงลุกขึ้นไปเดินเล่นให้อาหารย่อย  มองสวนลอยฟ้าฝีมือน้องสาว  แล้วก็ไปนั่งลงบนม้านั่งใกล้ราวกั้นกันตกของดาดฟ้า  มองดูสะพานโกลเด้นเกตที่เห็นอยู่ไกลๆ

"คุณมาอยู่นี่เอง" 

เจสสิก้าเงยหน้าขึ้น  โล่งใจที่เป็นยุนอาที่ยืนอยู่ข้างๆ ม้านั่งพร้อมเบียร์ขวดโคโรน่าขวดเล็ก  "ตามหาฉันทำไม  บ้านฉัน  ฉันไม่หลงทางหรอก"

"ก็คุณไม่ค่อยสบาย  และฉันเป็นห่วง"  ยุนอาตอบหน้าซื่อ  แปลกใจที่คุณเจ้านายอึ้งๆ ไปก่อนคลี่ยิ้มและพยักหน้าเรียก  "ให้ฉันนั่งด้วยเหรอคะ"

"ใช่  รังเกียจหรือไงล่ะ"

"โอ๊ย... ฉันแค่กลัวคุณเหม็นไอ้นี่ต่างหากล่ะ"  บาริสต้าหน้าใสยกขวดเบียร์ขึ้นโชว์  แล้วอีกคนก็ยื่นมือมาขอมันไป  เธออึ้งบ้าง  เพราะเจสสิก้าดื่มมัน

"ว้าว, ฉันไม่เคยเห็นคุณดื่ม"

"ฉัน 26 แล้ว  ไม่ใช่ 6 ขวบ"  เจสสิก้าตอบ  กระดกเบียร์อีกอึกก่อนส่งคืนให้ยุนอา  เห็นแววตาสงสัยจ้องมาก็สั่นศีรษะให้แล้วยิ้ม  "ฉันไม่ได้เป็นอะไร  แค่เหนื่อย... ก็คงต้องหาวันหยุดจริงๆ แล้วมั้ง"

"งั้นพรุ่งนี้คุณไม่ต้องลงร้านเร็วหรอกค่ะ  ซอฮยอนทำแทนได้แล้ว  คุณจะได้พักบ้าง  สายๆ ค่อยลงไป  หรือตอนที่คุณพร้อม"

"ทำไมเธอถึงเป็นห่วงฉัน" 

ยุนอาเลิกคิ้ว  ไม่เข้าใจว่าทำไมจึงถูกถามเช่นนี้  "แล้วฉันเป็นห่วงคุณไม่ได้เหรอคะ"

เจสสิก้าย่นคิ้วแล้วถอนหายใจแผ่ว  พยายามจะไม่ยิ้มให้อีกฝ่ายได้ใจ  ยุนอายังคงกวนประสาทเธอได้ด้วยดวงตาใสๆ  และใบหน้าซื่อๆ

"ยอกย้อน  ฉันถามเธออยู่ไม่ใช่เหรอ"

"ก็ฉันอยากรู้เหมือนกันนี่  ว่าทำไมห่วงไม่ได้  หรือเพราะฉันเป็นแค่พนักงานของคุณ"  ยุนอาถามออกไป  แล้วก็ตกใจตัวเองพอๆ กับที่เจสสิก้าจ้องหน้าเธอ  แต่ตอนนี้เธอตกใจมากกว่าแล้ว  เพราะศีรษะของเจ้านายสาวพิงไหล่ของเธออยู่  ส่วนตัวเธอก็เผลอจ้องหน้าเจสสิก้าไปด้วย 

วันนี้คุณเจ้านายสวยกว่าทุกวัน  หรือเพราะเธอเริ่มเมา...

หรือเพราะบรรยากาศ?

"ฉันเมาแล้วแหละ  ไม่ได้ดื่มนานแล้ว"  เจสสิก้าพึมพำขึ้นมาจนคนกำลังอึ้ง  ดึงสติกลับมาได้สำเร็จ  ยุนอาโล่งใจที่ไม่ได้คิดเพี้ยนๆ เลื้อยมือไปกอดเอวเจ้านาย  เธอรักงานนี้และไม่อยากเสียมันไป 

"แล้วเวลาคุณไปกับคุณฮโยล่ะคะ"  ยุนอาถาม  พยายามจะรักษาบทสนทนาเอาไว้  ไม่อยากให้เจสสิก้าหลับตอนนี้  แต่คุณเจ้านายก็ตาปรือแล้ว!

"คุณเจ..."

"ฉันกินโซดาน่ะสิ  ถามได้  โซดามะนาว"  เจสสิก้าตอบเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน  "ฉันไม่อยากดื่ม  เพราะครั้งสุดท้ายที่ฉันดื่มน่ะ..."

"ยุน  พาไปนอนทีสิ" 

เสียงสเตฟานี่ดังขึ้น  เจสสิก้าแทบจะสร่างจากอาการมึนหัวในทันที  เจ้าของร้านกาแฟเลิกพิงไหล่บาริสต้า  ลุกมานั่งจ้องหน้าสาวกูเกิลตาวาววับ  ยุนอาใจสั่น  ไม่ได้อยากอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ด้วยเลย  แต่จะไปตอนนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องดีนัก

"เมาแล้วก็ไปนอนสิ  เดี๋ยวก็ป่วยอีกหรอก"  สเตฟานี่พูดซ้ำ  น้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเคย  แม้อีกคนจะไม่สนใจ  และยังแสดงอาการเกลียดชังกันอยู่

"ยุน..."

"อย่ามายุ่ง  คนของฉัน  ฉันสั่งเอง"  เจสสิก้าตวาด  คว้าแขนยุนอาดึงให้ลุกขึ้นอย่างบังคับ  "พาฉันไปนอนที  เข้าไปส่งถึงห้องนอนเลยนะ"

ยุนอาพูดไม่ออก  ได้แต่มองเจ้านายสลับกับลูกค้าประจำ  เธอนึกสงสารสเตฟานี่แปลกๆ  แต่เจสสิก้าก็น่าสงสาร  และสุดท้ายเธอก็ต้องยอมทำตามเจ้านายสาวจอมเอาแต่ใจ  นั่นเพราะสเตฟานี่ก็พยักหน้าให้ด้วย

"ถึงไม่เมา  ฉันก็ทำได้"  เจสสิก้าพูดขึ้นระหว่างเดินผ่านสเตฟานี่  ส่งยิ้มเชือดเฉือนให้สาวกูเกิลขณะคล้องแขนแนบแน่นกับคนชงกาแฟคนโปรด 




.....................................


ไม่ได้ตั้งใจให้วุ่นวายหรอกนะคะ  แต่มันก็เป็นแบบนี้แหละ 5555

ยังมีคนอ่านอยู่ไหมนะ   :11:

Rating: ***** โดย 1 สมาชิก
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

04 พฤศจิกายน 2016 เวลา 18:54:49
ไม่รู้ใครคู่ใคร แต่เค้าชอบยุนสิกอ่าาาาาาาาาา :33: :49: :54:
anhann
นักเขียน
ขาประจำ
****
ออฟไลน์ ออฟไลน์

กระทู้: 174



ดูรายละเอียด เว็บไซต์ อีเมล์
21 ตุลาคม 2016 เวลา 08:12:24
ขอบคุณมากค่า  

อันที่จริง  เราก็แฟนเจทิเหมือนกันนะ  แต่ไม่รู้สิ  ยุนก็น่ารัก  อิอิ   :65:
Justified
หน้าใหม่
*
ออฟไลน์ ออฟไลน์

กระทู้: 0


ดูรายละเอียด อีเมล์
20 ตุลาคม 2016 เวลา 00:24:05
 :54: เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก สนุกดีค่ะ ชอบที่ตัวละครมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน แล้วปล่อยให้เนื้อเรื่องค่อยๆดำเนินไป
ส่วนตัวแฟนคลับเจทิ แอบหวังลึกๆ แต่เดาไม่ถูกใครคู่ใคร รออ่านตอนต่อไปนะคะ
แสดงความคิดเห็น