"มิ้นท์รู้ค่ะ..ว่าพี่ลืมคนในอดีตไม่ได้ แต่ขอพื้นที่เล็กๆในหัวใจให้มิ้นท์ได้เข้าไปยืนตรงนั้นได้ไหม... ได้โปรดอย่าผลักไสหลบลี้หนีมิ้นท์ไปไหนเลย มิ้นท์ขอร้อง ถึงมิ้นท์จะไม่เคยอยู่ในสายตาของพี่เลยสักครั้งก็ตาม พี่จะห้ามอะไรก็ห้ามไป...แต่พี่จะห้ามไม่ให้มิ้นท์รักพี่ มิ้นท์คงทำให้ไม่ได้ พี่ได้ยินไหมว่ามิ้นท์รักพี่ มิ้นท์รักพี่มาก?"
มินตราคุกเข่าลงตรงหน้าพร้อมกับสารภาพความในใจทั้งน้ำตาโดยมิได้หวั่นเกรงสายตานับสิบคู่ที่ต่างหันมามองดูด้วยความสนใจ เมื่อต่างก็จำได้ว่าเป็นนางแบบสาวชื่อดังของเมืองไทยในขณะนี้ เสียงกดชัตเตอร์ดังรัวๆพร้อมแสงแฟลชวูบวาบที่สาดเข้ามากระทบก็หาทำให้ความตั้งใจของนางแบบสาวสะทกสะท้านไม่ เพราะคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เท่านั้นที่เธอแคร์
"เลิกยุ่งวุ่นวายกับชีวิตพี่สักทีเถอะ! มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกมิ้นท์ ถ้าจะมาเชคเรทติ้งโดยการเป็นข่าวฉาวๆกับแม่ม่ายผัวตายอย่างพี่ อย่าเอาอนาคตอันสวยสดมาลดคุณค่าตัวเองด้วยวิธีนี้ เพราะผู้หญิงดีๆเขาไม่ทำกัน....จำเอาไว้ !! ลุกขึ้นมา แล้วไปจากพี่ซะ!"
วิธีเดียวที่เธอจะทำให้ผู้หญิงตรงหน้าเดินออกจากชีวิตเธอไปชนิดที่ไม่ให้หวนคืนกลับมาหากันอีก คือการจงใจสาดเทถ้อยคำร้ายๆเพื่อทำลายจิตใจฝ่ายตรงข้ามให้ได้มากที่สุดเหมือนอย่างเช่นขณะนี้
แม้ในจิตใจลึกๆเธอจะรู้สึกหวั่นไหวไปกับผู้หญิงคนนี้แล้วก็ตาม ยอมหักด้ามพร้าด้วยเข่าตนเองเสียตั้งแต่เนิ่นๆดีกว่าปล่อยให้ความรู้สึกที่มีต่อกันมันเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน เพราะเมื่อถึงเวลานั้นทุกอย่างอาจจะสายเกินไป
"พี่ป่าน! อย่าไล่มิ้นท์ มิ้นท์ยอมทุกอย่างขอแค่ให้มิ้นท์ได้อยู่ในชีวิตพี่ จะในฐานะอะไรก็ได้มิ้นท์ยอมทั้งนั้น ขอร้องนะคะ พี่ป่าน มิ้นท์ขอร้อง อย่าผลักไสมิ้นท์แบบนี้"
สองมือที่กอดขาเธอไว้แน่นพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้จนตัวโยนเกือบทำให้ความตั้งใจของเธอล้มเหลว
แต่เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ในวันข้างหน้าที่จะเกิดขึ้นกับอีกคนมันทำให้เธอต้องจำปฏิเสธคำขอนั้นอย่างคนที่ตัดสินใจมาถี่ถ้วนแล้ว
"จะให้พี่พูดอีกกี่ครั้งเธอถึงจะเข้าใจว่าพี่ไม่ได้รักเธอ ได้ยินไหมว่าพี่ไม่ได้รัก พี่ ไม่ ได้ รัก มิ้นท์"
มินตราส่ายหน้าไม่ยอมรับรู้ในสิ่งที่อีกคนพยายามตะโกนบอกเธอ ณ ขณะนี้
"ไม่จริง ! พี่โกหกมิ้นท์! พี่ป่านเองก็รู้สึกดีๆไม่ต่างจากมิ้นท์ มิ้นท์ไม่เชื่อ ไม่จริง! พี่โกหก!"
แล้วร่างของนางแบบสาวก็ถูกฉุดดึงออกมาจากตัวของป่านระวีโดยผู้จัดการส่วนตัวที่ตามมาทันเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี
"มิ้นท์ลุกขึ้น กลับกับพี่เดี๋ยวนี้! ทำแบบนี้ได้ไงดูซิ! คนมองกันหมดแล้ว พรุ่งนี้ก็เป็นข่าวลงหน้าหนึ่งกันหรอก เร็วค่ะลุกขึ้น! อย่างมิ้นท์หาให้ดีกว่านี้อีกสิบเท่ายังได้เลย จะมาเสียเวลากับแม่ม่ายแก่ๆคนหนึ่งทำไม"
ประโยคเด็ดที่หลุดออกมาจากปากของผู้จัดการส่วนตัวของมินตราถึงกับทำให้ป่านระวีนึกขอบคุณอีกคนอยู่ในใจที่ทำให้เรื่องราวทุกอย่างมันจบง่ายและเร็วขึ้น ดังนั้นการตอกย้ำลงไปบนแผลที่เปิดปากรออยู่แล้วจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอเลยสักนิดเดียว "คุณมาก็ดีแล้ว รีบๆพาคนของคุณไปซะทีเถอะ ฉันเองก็ไม่ได้พิศวาสหรือหลงใหลดารานางแบบอะไรหรอก อ้อ! แล้วอีกอย่างถึงผัวจะตายจะเป็นม่ายก็ไม่เคยคิดเกาะกระแสใครดัง ฉันสวยและรวยพออยู่แล้วค่ะ! เข้าใจตรงกันนะคะ... คราวหลังก็อย่าปล่อยให้คนของคุณมายุ่งอีกหล่ะ เดี๋ยวใครต่อใครจะเข้าใจฉันผิดว่าคิดอะไรกับเด็กของคุณ โชคดีนะคะ ลาก่อน..มินตรา! " ป่านระวีเดินสะบัดตัวออกไปโดยไม่คิดที่จะหันกลับมามองร่างสูงที่ล้มทรุดลงอยู่เบื้องหลังเลยแม้แต่นิด
"ฮือๆๆ พี่ป่าน พี่ป่านใจร้าย!"
|