web stats

ข่าว

 


Immortals 3 (Sparkle 6) - บทที่ 31 Haunted

โพสต์โดย: anhann วันที่: 11 พฤษภาคม 2019 เวลา 21:28:38 อ่าน: 104



บทที่ 31 Haunted






เดินกันมาตั้งไกล  สุดท้ายครูซก็ได้อยู่ห้องที่ติดกับคุณแม่  เพราะแคลร์ยืนยันว่าจะอยู่ห้องเดียวกับพีบี  เขาจึงไม่อยากอยู่ห้องใกล้พวกเธอ  คงกลัวว่าจะได้ยินเสียงอะไรที่ไม่พึงประสงค์  แต่แคลร์คิดว่านั่นเป็นข้ออ้างมากกว่า  เนื่องจากห้องที่เธอเลือกมาในบรรดาห้องที่มิสซิสฮุกแนะนำนั้นอยู่ใกล้กับทางไปห้องทดลอง  เป็นห้องเก่าของแด๊ดยุนอีกแล้ว

"มิสซิสฮุกคงจะทำความสะอาดเฉพาะห้องพักกับพื้นที่ที่เราต้องใช้  ถ้าทำทั้งหลัง  ปีนึงจะเสร็จหรือเปล่า"  แคลร์พูด  ลูบเฟอร์นิเจอร์ไม้ในห้องอย่างทึ่งๆ  ของเก่าแบบนี้สวยกว่าของใหม่มากนัก  ถึงเธอจะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรพวกนี้เท่าไหร่  แต่พอจะเดาว่าราคาของมันคงมหาศาลถ้าเอาไปขาย 

"เตียงก็ดูสบาย"

"ลองทดสอบกันไหม"  พีบีพูดหน้าตาเฉย  ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงและลูบผ้าปูที่นอน  ถอดเสื้อคลุมออกวางข้างตัว  เหลือเพียงสเวตเตอร์สีครีม  อากาศในห้องนี้อับเล็กน้อยแต่ไม่เหม็นจนทนไม่ได้  มิสซิสฮุกคงมีวิธีจัดการกับกลิ่นไม่พึงประสงค์พวกนั้น  มันมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้  มิสซิสฮุกคงจะฉีดสเปรย์ดับกลิ่น

"มานั่งด้วยกันสิ"

แคลร์มองพีบีเอนตัวลงนอนบนเตียง  บิดขี้เกียจอย่างน่ารัก

"เมื่อยจัง  อยากได้คนนวด" 

แคลร์เลิกคิ้ว  มองคู่หมั้นอย่างมีความหวัง  เพราะตลอดทางจากลอนดอนมาที่นี่พีบีแทบจะไม่สนใจเธอเลย  ก็พอจะเข้าใจอยู่หรอก  พีบีชอบการผจญภัยกับการได้เจอสิ่งใหม่ๆ มาก

"ฉันรู้สึก...เหงา  และสิ้นหวัง"  พีบีพึมพำ  มองเพดานแล้วหันมามองแคลร์ที่ลงมานอนข้างๆ กัน  เธอยกมือจับแก้มแคลร์ที่ทำหน้าอึ้งไปเลย

"ไม่ใช่ฉัน  ฉันหมายถึงเจ้าของห้องตัวจริง" 

แคลร์อุทาน  หันไปมองทั่วๆ ห้องอย่างพิจารณา  จริงอย่างที่พีบีว่า  ท่ามกลางความสวยงามของการตกแต่ง  ความแพงของเฟอร์นิเจอร์พวกนี้  มีสิ่งอื่นซ่อนอยู่ด้วย

"ที่เคนซิงตันก็เป็น"  พีบีบอก  พลิกตัวขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวแคลร์ที่จับเอวเธออัตโนมัติ  "มันกระตุ้นให้ฉันอยากจะ..."

แคลร์หน้าร้อนผ่าว  มือพีบีที่เลื่อนลงมาคลำจุดยุทธศาสตร์ของเธอ  ปลุกมันให้ตื่นตัวได้อย่างรวดเร็ว  มันเจ็บและอึดอัด

"พีปส์..."

"อยู่เฉยๆ  ทำตัวเป็นเด็กดี  แคลร์"  พีบีพูด  น้ำเสียงปลอบโยน  ต่างจากการกระทำที่รุกเร้าจนแคลร์จนมุม  เสียงพีบีกระตุกซิปกางเกงเธอและรูดมันลงดังตามมา  จากนั้นปลายลิ้นมหัศจรรย์ก็ทำเธอเสียศูนย์ 

แคลร์รู้สึกเหมือนตัวตนถูกดูดกลืนเข้าไปในริมฝีปากสวยๆ ของคู่หมั้น  มันน่าอาย  มันแค่เคยน่าอาย  เพราะพีบีเปลี่ยนมันให้เป็นความสนุกระหว่างเราสองคนไปแล้ว  ครูซเคยล้อเธอว่าเธอติดพีบีเพราะเรื่องนี้แหละ  ถึงเขาจะไม่มีทางรู้ว่าพีบีทำอะไรกับเธอบ้าง  เขาก็คงพอจะเดาได้  พีบีเป็นผู้หญิงกล้าจนน่ากลัว  พวกผู้ชายในฝูงเมอร์ราดกลัวพีบีถึงได้ไล่ออกจากฝูง

"เธอคงคิดว่าฉันร่านเหมือนคนอื่น"  เสียงพีบีพูด  แคลร์ลืมตามอง

"ไม่รู้สินะ  ฉันไม่เคยอยากนอนกับผู้ชายคนอื่น"  พีบีพูดต่อ  "ฉันไม่เคยนอนกับดีน  ฉันแค่ทำให้เขามีความสุขแบบที่ทำให้เธอตอนนี้  และมันน่าขยะแขยง  ฉันต้องล้วงคอตัวเองให้อาเจียนออกมา  ฉันกินอะไรไม่ลงไปหลายมื้อเลยละ  แล้วฉันก็เป็นโรคกระเพาะ  ปวดท้อง  คลื่นไส้  เหมือนจะอ้วกอยู่ตลอด  เหมือนคนท้องเลย  ว่าไหม  มีคนเคยทักเหมือนกันแหละ  แต่ฉันไม่แคร์  ฉันไม่เคยให้เขาแหย่อะไรไปในตัวฉัน...นอกจากลิ้น"

"ห่ะ"  แคลร์ร้องตกใจ  จะลุกพรวดขึ้นมานั่ง  แต่พีบีกดอกเธอเอาไว้  มองเธอด้วยดวงตาสีฟ้านิ่งและเยือกเย็น  "สรุปว่า...เธอเคยจริงๆ"

"เธอไม่ได้ฟังที่ฉันพูดหรือไง  แคลร์"

"แต่เธอเคยให้เขา..."

"เขาเคยเป็นคู่หมั้นฉัน  เหมือนเธอตอนนี้ไง"  พีบีสวนกลับ  ขยำของในมือตัวเองจนเจ้าของมันครางลั่น  หน้าแดงไปถึงคอ  "แต่เธอได้อะไรๆ จากฉันไปมากกว่าเขาร้อยเท่า  ถูกไหม"

"แต่..."

"แต่ถ้าเธออยากได้ผู้หญิงเวอร์จิ้นมากกว่า  ไม่เคยต้องมือชายเลย  เธอก็คงต้องเลิกกับฉัน  ฉันพยายามซื่อสัตย์กับเธออยู่  รู้ไหม"

"บอกช้าไปหรือเปล่า"

"อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องแต่งงานกับฉัน  ถ้าเธอไม่อยาก"

"เธอทำให้ฉันรักเธอ  พีปส์  เธอต้องรับผิดชอบฉัน"  แคลร์คว้าแขนพีบีที่จะลุกหนีไปเอาไว้  เหวี่ยงลงบนที่นอน  ขึ้นคร่อมอีกฝ่ายแทน  เธอเห็นสายตาท้าทายจากคนด้านล่าง  และรอยยิ้มเยาะเย้ย

"เธอนิสัยไม่ดี  แบบที่ไอรีนบอก  เธอยั่วน้องฉัน  เธอปั่นหัวน้องฉัน"

"ฉันปั่นหัวเธอด้วย  แคลร์"  พีบีตอบ  "เพราะฉันอยากให้เธอรักฉัน  ฉันอยากให้เธอเป็นของฉัน  ของฉันคนเดียว"

"เธอมันนังตัวร้าย"  แคลร์พูด  แล้วร้องลั่นเพราะมือคนด้านล่างกระตุกของสำคัญของเธอที่ลืมไปแล้วว่ามันยังบวมเบ่งและโคตรอึดอัด

"เธอชอบคนร้ายๆ  เพราะมันน่าตื่นเต้น  เพราะฉันทำให้ชีวิตจืดชืดของเธอน่าตื่นเต้น  เพราะจริงๆ แล้วเธออยากทำแบบนี้  แต่ไม่กล้าทำกับใคร  เธอกลัวคนรับเธอไม่ได้  เพราะเธอเป็นตัวประหลาด"

"เธอไม่ได้รักฉัน  เธอแค่อยากเอาชนะ"

"และฉันชนะ"  พีบีกระซิบ  จูบปากแคลร์และดันส่วนลับของคู่หมั้นเข้าไปในตัวเอง  มันสอดลึกเข้าไปได้อย่างง่ายดายด้วยอารมณ์รักใคร่ที่ถึงขีดสุด  รู้สึกว่าการได้เถียงกันจะทำให้เธอเกิดอารมณ์มากขึ้น

"ใหญ่ชะมัด  อา..."

"เธออยากได้ฉันเอง"

"ฉันอยากได้เธอทั้งตัว" 

"อย่ายั่วนักสิ"  แคลร์พูดปนหอบ  จับมือพีบีสอดเข้าไปในเสื้อตัวเอง  เธอชอบให้พีบีลูบไล้  บีบคลึงเนื้อตัวระหว่างเราเมกเลิฟกัน

"ฉันไม่ได้ใส่อีกแล้ว"

"แค่ไม่ได้ไปจิ้มคนอื่นมา  ให้ฉันติดโรคก็พอ"

"ฉันมีแค่เธอคนเดียว  ฉันไม่เหลืออะไรให้ใครอีกแล้ว"

"ดี"  พีบีพูด  หยัดสะโพกไว้ให้แคลร์ขยับเข้าขยับออกเร็วๆ  เธอเห็นอาการกระตุกของอีกฝ่าย  จึงยกขาขึ้นเกี่ยวเอวแคลร์ไว้  "ไม่ต้องเอาออก  ปล่อยข้างใน"

"ทำไม"

"เพราะเธอเอาออกไม่ทัน"

แคลร์อับอายที่มันเป็นแบบนั้นจริง  เธอทรุดลงทับพีบีตอนมันจบ  กระตุกสั่นไปทั้งตัว  แทบจะไม่มีแรงดึงความปวกเปียกนั้นออกมา

"ขี้หึง"  พีบีกระซิบอยู่ข้างหูแคลร์ที่ยังทับเธอทั้งตัว  เธอลูบเส้นผมสีบลอนด์อ่อนและปัดบางเส้นที่เกะกะออกไป  "เธอทำฉันเจ็บ"

"เธอแกล้งฉันก่อน"

"ฉันรู้สึกหดหู่  ที่นี่ทำให้คนอยู่อาศัยเศร้า  มันว้าเหว่"

"แต่ฉันรู้สึกโกรธ"  แคลร์บอก  จูบพีบีอย่างหลงใหล  มองตาอย่างขออนุญาต  แล้วจึงร่นตัวลงไปตรงหว่างขาคู่หมั้น  เสื้อผ้าเราหลุดจากตัวไปหมดแล้ว  เมื่อไหร่ไม่รู้  เธอจูบหน้าท้องพีบีที่ยื่นมือลงมากดหัว  จิกเส้นผม  จูบต่ำลงไปจนถึงส่วนนั้น  มันเปียกแฉะด้วยอะไรที่เธอรู้ว่าคืออะไร  แต่เธอก็เลียมัน  กินมันไปพร้อมกับรสชาติของพีบี

"ฉันจะตัดลิ้นหมอนั่นทิ้ง"

"ไม่มีใครทำให้ฉันมีความสุขได้เท่าเธอ"

เสียงพีบีช่วยให้แคลร์ใจเย็นลง  เธอรู้สึกว่าพีบีออกัสซึ่มหลังจากถูกเอาใจได้ไม่นาน  กระนั้นแฟนสาวก็ยังยอมให้เจ้าจูเนียร์ที่ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งเข้าไปร่าเริงในตัว  พีบีดึงหมอนมารองไว้ใต้หลัง  พาดขาข้างหนึ่งกับเอวเธอขณะเราเคลื่อนไหวสวนทางกัน  พีบีคว้าหน้าเธอลงไปจูบ  ดูมีความสุขมาก  แคลร์ไม่อยากให้มันจบ  แม้เธอจะเหนื่อยจนเหมือนจะขาดใจ  ในที่สุดเราสองคนก็ไม่ไหว  แล้วลงมานอนก่ายกันบนเตียงที่มีแต่กลิ่นเซ็กซ์กลบกลิ่นสเปรย์ดอกไม้ที่มิสซิสฮุกพ่นเอาไว้ทั่วห้อง  --  พระเจ้า  มันดีมากๆ!

"ที่นี่แย่  ฉันรู้สึกได้"  พีบีพูด  จับมือแคลร์  สอดนิ้วเรียวยาวเข้าไปประสานกันและพลิกมือแคลร์มาจูบ  "ฉันเลยต้องให้เธอช่วย"

"แย่แบบไหน"  แคลร์ถาม  กดเขี้ยวลงไปบนลำคอขาวของพีบีที่ยื่นมันให้  เธอดูดเลือดสดๆ ของคนรักที่ลูบศีรษะเธออย่างถนอม  ครางอย่างมีความสุขตอนถอนเขี้ยวออกมา  เธอเลียรอยแผลและมองมันผสานตัวจนไม่เหลือรอยใดๆ ไว้บนลำคอพีบี

"ฉันรู้สึกเหมือนถูกดูดลงไปในหลุมดำที่ลึกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด"

"แล้วเธอให้ฉันทำเซ็กซ์ให้เนี่ยนะ"

"อือ"  พีบีบอก  อมยิ้มเมื่อแคลร์มองเธออย่างเหลือเชื่อ  "ทำไมล่ะ  เธอกระแทกเอากระแทกเอา  ไม่เห็นสนเลยว่าฉันเจ็บหรือเปล่า"

"แล้วเจ็บไหม"

"ปวดเลยแหละ"

"อา  ขอโทษ..."

"ไม่เป็นไร  ฉันอยากให้มันเจ็บ  เธอจะได้ช่วยดึงสติฉันให้กลับมา  บางทีสายใยระหว่างเราอาจจะไม่พอ"

"ฉันไม่เข้าใจ"  แคลร์ส่ายหน้า  ตาสีทองอมเทามองพีบีกัดนิ้วเธอและดูดเลือดเธอจากตรงนั้น  "ฉันรู้สึกว่ามันไม่ดี  แต่ไม่รู้อะไรมากกว่านั้น"

"ฉันเซ็นส์ซิทีฟกับสิ่งลี้ลับและมักจะโดนมันดูดเข้าไป"  พีบีเล่า  เลียปากตัวเอง  และปากแคลร์ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปให้อีกฝ่ายดูด  เธอยังรู้สึกอยากใกล้ชิดและมัวเมา 

"ฉันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว  แต่ไม่เข้าใจจนกระทั่งอ่านหนังสือของแม่  บังเอิญเจอในห้องแม่น่ะ"  เธอเล่าต่อ  "หนังสือเก่าๆ โบราณ  บางทีแม่อาจจะเอามาอ่าน  เพราะกลัวฉันจะเป็นแบบนี้ก็ได้"

"น่ากลัวจัง"

"แล้วกลัวฉันไหม"

"กลัว"  แคลร์ตอบ  "กลัวเธอไม่จูบฉัน"

"กลัวฉันไปให้คนอื่นทำหน้าที่นั้นแทนน่ะสิ"

"ใช่  แล้วเธอจะทำหรือเปล่า"  แคลร์ถาม  พลิกตัวขึ้นด้านบน  จ้องตาสีฟ้าที่มีแววขบขันอยู่ข้างใน  "ช่วยใจร้ายกับฉันคนเดียวได้หรือเปล่า"

"ฉันสาบานไว้ว่า  ชั่วชีวิตฉัน  ฉันจะมีสามีเพียงคนเดียว"

"แล้วฉันเป็นสามีเธอหรือยัง"

"ยังมั้ง  ฉันจะท้องลูกเธออยู่แล้ว"  พีบีพูด  ดีดหน้าผากแคลร์อย่างขี้เล่น  "น่าเสียดายที่ฉันฝังยาคุม  ถ้าอยากได้ลูกชายต้องรอไปก่อนนะ"

"เธอนี่มันจริงๆ เลย"  แคลร์บ่นพึม  ช้อนตัวพีบีขึ้นมากอดแนบอก  หวงแหนมากมาย  "แทงฉันให้ตายซะยังดีกว่า  ให้เธอทิ้งฉันไป"

"แทงให้พรุนเธอก็ไม่ตาย  เธอฆ่าฉันตาย  ง่ายกว่า"

"ย้ายห้องกัน  ไม่อยู่แล้ว  ห้องนี้"

"ล้อเล่น"  พีบีพูดกลั้วหัวเราะ  จุ๊บปากเม้มๆ ของแคลร์  "ออกไปเดินเล่นกัน  ฉันอยากดูทั่วๆ ที่นี่"

"มิสซิสฮุกไม่ให้เราซนนะ"

"เราไม่ได้ซน  เราแค่จะสำรวจสถานที่  และถ้าเธอไม่ไป  ฉันจะไปชวนครูซไปกันสองคนก็ได้"

"อย่าปั่นหัวครูซอีกคน"  แคลร์คำราม  เห็นฟันเขี้ยว

"ปั่นมาก่อนเธอซะอีก"  พีบีพูด  ลุกขึ้นและหายไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว  แคลร์ทุบประตูข้างนอกอย่างโมโห  แถมขู่จะพังเข้ามาด้วย 

พีบีหัวเราะ  เปิดประตูมาดึงคู่หมั้นขี้หึงเข้ามาด้วยกัน 

"อยากให้ฉันให้เธอไปด้วยไหม"  เธอถาม  แคลร์ผงกหัวหงึก  "งั้นก็คุกเข่าสิ"

แคลร์ทำตามอย่างไม่อิดออด  เลิกคิ้วมองหน้าเธอที่ยกขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า  แต่พีบีเห็นแววกระหายในดวงตาสีทอง  เธอกลืนน้ำลาย

"เลียสิ  กินฉันเท่าที่เธออยากกิน  ฉันเป็นของเธอ"

"ของฉันคนเดียว"

พีบียิ้มรับ  ขยุ้มเส้นผมสีบลอนด์อ่อนพร้อมครางอย่างเสียวจัดขณะลิ้นมากประสบการณ์เลียส่วนลับของเธออย่างไม่นึกรังเกียจ  ความเจ็บเสียดข้างในเบาบางลงเมื่ออารมณ์ใคร่เข้ามาแทน  เธอแอ่นสะโพกให้แคลร์เชยชมตามแต่ใจ  ได้ยินเสียงดูดดื่มของคนรักแล้วก็ขนลุกชัน  เธอไม่ได้โกหกเรื่องที่รู้สึกนั่นเลย  เธอรู้สึกว่าที่นี่มันแย่จริงๆ จนต้องเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองไปกับการร่วมเพศกับสามีในอนาคต  หรือสามีทางพฤตินัย  ยังไงเธอก็จะมีสามีคนเดียวทั้งชีวิตอยู่แล้ว  เธอจะอายแคลร์ทำไมอีกล่ะ

"ฟัคแคลร์!  เอามันเข้ามาที  อา!"  เธอร้องเสียงหลงกับของที่สอดเข้ามาอย่างไม่บอกกล่าว  แต่เธอร้องเรียกมันเอง  พีบีเกี่ยวขาข้างหนึ่งกับเอวแคลร์  เปิดทางเข้าให้กว้างขึ้นรับกับความยิ่งใหญ่ของอีกฝ่ายซึ่งพร้อมรบตลอดเวลา  ไม่ต้องปลุกกันนานเลย

ผ่านไปสิบนาทีที่เราคลุกวงในกัน  พีบีก็กรี๊ดออกมา  แคลร์คงคิดว่าเธอแค่ออกัสซึ่ม  ไม่ใช่เพราะเห็นเงาใครบางคนตรงเพดานห้องน้ำ  เธอหลับตา  กอดแคลร์แน่นระหว่างที่แคลร์ยังไปต่อเพราะยังไม่เสร็จ

เธออาจจะแค่ตาฝาด...

"ล้างตัวกันนะ"  แคลร์ชวน  จูงมือพีบีไปใต้ฝักบัว  รู้สึกว่าแฟนสาวตัวสั่น  เธอจึงอาบน้ำให้  เธอทำแบบนี้บ่อยๆ และชอบด้วย  ชอบเอาใจพีบี  อาบน้ำเสร็จก็ช่วยแต่งตัวด้วย 

"ฉันเช็ดผมให้"

พีบีมองแคลร์ดูแลเธอแล้วยิ้มออกมาได้  รู้สึกปลอดภัยขึ้น  ถึงเราจะยังเด็กกันทั้งคู่  แต่เธอรู้ว่าพึ่งพาแคลร์ได้  แคลร์เป็นคนมีความรับผิดชอบ  ติดอยู่นิดเดียวที่ขี้หึงมาก  เธอก็ขี้หึงเหมือนกัน

"มือสวยจัง  แต่เวลาเล็บเธอข่วนฉัน  เจ็บมากเลย"  แคลร์กระซิบ  จับมือพีบีมาดูเล่นระหว่างเช็ดผมให้จนเกือบแห้งแล้ว  "แฟนฉันสวย"

"เธอก็สวย"  พีบีบอก  ไล้นิ้วเรียวยาวไปบนริมฝีปากกับแก้มแคลร์  และจูบมัน  แคลร์ยิ้มกว้าง  "แต่เธอมีหนวด"

"จริงดิ"

พีบีพยักหน้าหงึกๆ ขำแคลร์  "ไม่ถึงกับต้องโกนหรอก  มันจางๆ เอง  หล่อดีออก  เพราะฮอร์โมนน่ะ"

"ไม่เอาอะ  ไม่อยากหล่อ"

"ฉันชอบหล่อๆ" 

แคลร์ค้อนเธอขวับ  พีบีหัวเราะคิก  ลูบแก้มกับต้นคอแคลร์เล่น 

"เธอมีขนตรงอื่นด้วย"

"พีปส์  ไม่ต้องพูดแล้ว  ไม่งั้นฉันจะพูดเรื่องเธอบ้างนะ"

"พูดสิ  ฉันจะโกรธเธอแน่"  พีบีขู่  เธอรู้อยู่แล้วละ  ว่าความเป็นสาวของเธอมันแสดงออกมาตรงไหนบ้าง  เธออายุมากกว่าแคลร์  ของพรรค์นั้นมันก็เกิดขึ้นมาก่อนอยู่แล้ว  เห็นแคลร์งึมงำอย่างน่าขัน  เธอจึงเปลี่ยนเรื่อง 

"ฉันง่วงอะ  นอนก่อนได้ไหม  ค่อยออกไป"

"เช็ดผมให้แห้งก่อน  พิงฉันก็ได้"  แคลร์พูด  เลิกอายแล้วจับพีบีมาพิงอกตัวเอง  และถือโอกาสหอมแก้ม

"ถ้าฉันหลับ  อย่าไปไหนนะ  แคลร์"

"ไม่หรอกค่ะ  หลับเถอะ  แต่ปวดท้องอีกไหม"

"เจ็บนิดๆ  แต่โอเค"  พีบีบอก  หันมาจูบคางแคลร์  และหันกลับไปให้แคลร์เช็ดผมให้ต่อ  เธอหลับตาลง  หากยังมองเห็นภาพนั้นอยู่  มันติดตา  เธอจะต้องรู้ให้ได้ว่านั่นคือใครหรือตัวอะไร

..................................

แต่แล้วพีบีก็เดินเล่นอยู่คนเดียวระหว่างที่แคลร์กับครูซคุยอยู่กับแม่  เธอบอกว่าจะออกมาแป๊บเดียว  แคลร์จำใจยอมให้เธอออกมา  คงกลัวว่าเธอจะอึดอัดเวลาพวกเขาคุยเรื่องในครอบครัวกัน 

ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ควรเดินเตร่ในปราสาทหลังนี้คนเดียวนะ

พีบีเป็นคนฝีเท้าเบา  หลายๆ ครั้งจึงทำให้บางคนตกใจเมื่ออยู่ๆ เธอก็ไปปรากฏตัวตรงหน้า  หรือยืนฟังพวกเขาทำอะไรกันโดยที่ไม่มีใครรู้จนกว่าเธอจะแสดงตัวออกมาเอง

"นี่มันทางเดินนะคะ  ห้องพวกคุณไม่มีหรือ"  เธอพูด  แล้วเดินผ่านสองคนที่แอบนัวเนียกันอยู่ด้านหลังรูปปั้นหินอ่อนภายในโถงทางเดิน  หากครู่ต่อมาก็มีคนมาเดินเคียงเธอทั้งที่ไม่ได้เชิญ

"ฉันไม่สนหรอกนะว่าพวกคุณจะทำอะไรกัน  ไม่จำเป็นต้องอธิบาย"

"แต่เขาเป็นพ่อเธอนะ"  สเตฟานี่ท้า  มองใบหน้านิ่งเฉยกับสายตาเย็นเยียบของเด็กสาวตัวสูงอย่างประเมิน  "เธอยังชอบเซ็กซ์เลยนี่  เธออายุเท่าไหร่นะ  สิบหกใช่หรือเปล่า  แต่โดนไล่ออกจากฝูงตั้งแต่สิบสี่  เพราะมีผัว  ไม่คิดว่าตัวเองน่าอายหรือไง"

"ฉันนอนกับคู่หมั้นตัวเอง  ไม่ได้เที่ยวร่านไปทั่วเหมือนใครบางคน  ใครกันแน่ที่สมควรอายคะ"  พีบีย้อน  เสียงไร้อารมณ์  "พวกฉันจะมีอะไรกันสักกี่ครั้ง  จะทำอะไรกันท่าไหน  หรือต่อให้ฉันท้อง  ฉันก็ไม่ผิด  เพราะเขาเป็นคู่หมั้นของฉัน  การที่ฉันใคร่ผัวตัวเอง  ไม่ได้หนักส่วนไหนของใคร"

"ปากร้ายแบบนี้นี่เอง --"

"ฉันพูดเรื่องจริงค่ะ  ขอตัวก่อนนะคะ"

"เธอเห็นผีใช่ไหม"

พีบีงง  อยู่ดีๆ สเตฟานี่ก็เปลี่ยนเรื่อง 

"ฉันเห็นตัวหนึ่งในห้องฉัน"

"คุณไม่ต้องหาข้ออ้างหรอกค่ะ  ฉันไม่สน  แก่ๆ กันแล้ว  จะทำอะไรก็เรื่องของพวกคุณ"

"นี่คนอย่างฉันน่ะ  ไม่ต้องหาข้ออ้างหรอกเวลาอยาก  ฉันอยาก  ฉันก็เอาเลย  ไม่มีมาลีลาหรอก  และนี่ฉันถามน่ะ  เพราะฉันรู้ว่าเธอต้องเห็น"

"ฉันตาฝาด"  พีบีพูด  รู้สึกว่าถูกจ้องจับผิด  เธอจึงเดินหนี  สเตฟานี่ก็เดินตาม  "ฉันแค่ไฮมากเกินไป  เลยตาฝาด"

"เธอเล่นยาด้วยเหรอ"  สเตฟานี่ตกใจก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเด็กพูดถึงเรื่องอะไร  เธอพยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง  ยิ้มขำๆ ไม่ยอมพูดจนพีบีอึดอัด  เดินหนีไปอีกครั้ง  เธอต้องเดินไล่ตามเด็กสาวที่เดินไวชะมัด

"เฮ้  ฉันเข้าใจน่า  ฮอร์โมนวัยรุ่นก็แบบนี้แหละ  แต่เบาๆ กันหน่อยก็ดีนะ  เดี๋ยวมดลูกพัง  จะมีลูกไม่ได้"

"แคลร์ไม่ได้ป่าเถื่อนแบบนั้น  เขาอ่อนโยน"  พีบีหลุดปากพูด  แต่คงไม่มีอะไรต้องอายแล้ว  "ตกลงคุณจะคุยกับฉันเรื่องผี  หรือถามเรื่องนั้น"

"มีลูกสาวนี่น่าเป็นห่วงจริงๆ  ดีนะ  ฉันไม่มี"  สเตฟานี่พึมพำ 

"คุณท้องได้ไหม  มีอวัยวะเพศแบบผู้หญิงหรือเปล่า"  พีบีอยากรู้ขึ้นมาบ้าง  อีกอย่างสเตฟานี่ก็ซักไซ้เรื่องส่วนตัวเธอเยอะเกินไปแล้ว  "แคลร์ไม่มีนะ  ฉันบอกคุณก่อนก็ได้  เขาเป็นผู้ชายที่มีหน้าอก"

"ถ้าฉันไม่กินยาคุม  หรือพ่อเธอไม่สวมถุงยาง  เธออาจจะมีน้องสาวหรือน้องชายคนใหม่ก็ได้  อยากมีไหมล่ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ  ฉันอยากเป็นลูกคนเดียว"

"ฉันชอบเธอนะ  ร้ายดี"

"แต่ฉันไม่อยากมีแม่ใหม่ค่ะ  ฉันมีแม่คนเดียว"

"เราไม่ได้เป็นอะไรกันขนาดนั้นหรอก  ไม่ต้องห่วง  แค่คลายเครียดเท่านั้นเอง"  สเตฟานี่ย้ำ  ไม่แปลกใจที่เห็นพีบีทำหน้าตาขยะแขยงเธอ  "เธอนี่หัวโบราณกว่าที่ฉันคิดไว้นะ  ทั้งที่ยังเด็กอยู่แท้ๆ  แต่แทยอนคงชอบ"

"จะหัวโบราณไหม  ฉันไม่รู้หรอกค่ะ  ฉันแค่ไม่ชอบมีอะไรกับใครที่ไม่ใช่คนของฉัน  และฉันรับไม่ได้ด้วยถ้าคนของฉันจะไปมีคนอื่น  ฉันให้เขาขนาดนี้แล้ว  ถ้าเขายังมีใครได้อีก  ก็แปลว่าเขาไม่ได้รักฉัน  เราก็จบกัน"

"แคลร์มันหลงเธอขนาดนั้น  จะมีตาไปมองใครคนไหนได้"

พีบีอมยิ้ม  แล้วขมวดคิ้วหน้ายุ่ง  ดึงเสื้อคลุมมาปิดหน้าอกเมื่อรู้สึกว่าสเตฟานี่ดูสนใจมัน  ยังไงหล่อนก็เป็นอัลฟา  ไม่น่าไว้ใจเหมือนกัน

"เธอเหมือนพ่อนะ  สูงโปร่ง  รูปร่างดี  ถึงหน้าอกจะไม่ใหญ่  แคลร์มันก็คงไม่สนหรอก"

"ตกลงจะพูดเรื่องนี้ใช่ไหมคะ  ฉันขอตัวนะ"

"เธอรู้สึกได้ใช่ไหม"  สเตฟานี่ร้องถาม  เดินมาดักหน้าเด็กสาว  และพบว่าพีบีสูงกว่าเธอเป็นคืบ  มันน่าอายอยู่นะ  แต่จะทำยังไงได้  เด็กสมัยนี้มันสูง  "ไม่ใช่เรื่องนั้น  ฉันหมายถึงของไม่ดีที่นี่น่ะ  เธอรู้สึกได้ใช่ไหม"

"ฉันบอกว่าฉันอาจจะตาฝาดไงคะ"  พีบีพูดปลงๆ  "โอเค  คุณก็รู้นี่ว่าเวลาออกัสซึ่ม  มันจะมีสารเคมีหลั่งออกมาหลายตัว  ตีกันยุ่ง  มันอาจจะทำให้เราเห็นภาพที่ไม่มีอยู่จริงก็ได้  การออกัสซึ่มติดต่อกันหลายครั้ง  มันจึงมีอาการไฮคล้ายเราเสพยาเสพติด  นี่ฉันต้องอธิบายให้คุณฟังด้วยเหรอ"

สเตฟานี่ยิ้มล้อๆ มองพีบีหน้าแดงก่ำ  "สรุปคือพวกเธอจัดหนักกันจนหลอนอย่างนั้นเหรอ  ไม่มียาเสพติดมาเกี่ยวข้องนะ"  พีบีส่ายหน้าเร็วๆ

"ว้าว  เห็นหน้าซื่อๆ แบบนั้น  เจ้าแคลร์ก็ใช่เล่นนะเนี่ย"

"สรุปรู้เรื่องแล้วนะคะ  ฉันไปละ"

"มันไม่ใช่ภาพหลอน  พีบี  มันเป็นของจริง"  สเตฟานี่พูดจริงจัง  แต่พีบีก็ยังส่ายหน้าไม่เชื่อ  "ดูต่อไปละกัน  ถ้าเธอเห็นพวกมันตอนไม่ได้ไฮน่ะ  เธอจะให้คำตอบฉันว่ายังไง"

พีบีมองสเตฟานี่เดินผ่านหน้าไป  หากมองไม่เห็น  เธอเห็นผีที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้  แต่มันติดตาเธออยู่  เธอรู้ว่าเห็นมัน  และต่อให้ปฏิเสธแค่ไหน  มันก็คือของจริง




...................



หนังสือส่งภายในเดือนนี้นะคะ    :21: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

13 พฤษภาคม 2019 เวลา 12:29:41
สมบัติตระกูลฟอร์ดช่างลี้ลับชวนค้นหาความจริง ได้สะใภ้นักผจญภัยเลยสนุกกันไปใหญ่
แสดงความคิดเห็น