web stats

ข่าว

 


กระดาษกั้นใจ yuri ตอนที่ 14

โพสต์โดย: meAyou วันที่: 25 เมษายน 2019 เวลา 10:22:55 อ่าน: 44

   ในที่สุดก็ถึงวันที่พนักงานทุกคนรอคอยนั่นก็คือการได้มาพักผ่อนประจำปีที่บริษัทออกงบประมาให้ทั้งหมด
   เป็นการเชื่อมสัมพันธ์ในที่ทำงานให้แน่นแฟ้นมากยิ่งขึ้น
   ทุกคนดูมีความสุข แต่! ไม่ใช่คนที่ถูกใช้งานเยี่ยงทาสอย่างสมิตรา...
   "เหนื่อยชะมัด!"
   เสียงบ่ยพึมพำกับคตัวเองดังขึ้นเมื่อรู้สึกล้ากับการแบกยกกระเป๋าที่ไม่ใช่หน้าที่แต่ก็ถูกบังคับให้ทำ
   คนยกกระเป๋าก็มีแต่ดันมาให้เธอทำแบบนี้มันจงใจแกล้งกันชัดๆ
   "ทำไมคุณถึงมาแบกกระเป๋าอยู่ตรงนี้ล่ะคะ"
   น้ำเสียงตกใจระคนแปลกใจของใครบางคนทำให้คนที่กำลังยุ่งวุ่นวายกับสัมภาระที่เกินตัวต้องหันไปมองพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ไปให้
   "พอดีคนยกของไม่พอน่ะค่ะก็เลย เอ่อ ก็เลย?"
   "พวกนั้นเอาอีกแล้วใช่มั้ยคะ"
   เรื่องที่รู้ๆ กันอยู่แล้วถูกเอ่ยออกมาให้สมิตราได้เกิดอาการตกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีคนรู้ในเรื่องนี้
   แล้วถ้าเลขารู้คนเป็นเจ้านายจะรู้ด้วยหรือเปล่านะ
   "คุณเลขารู้"
   "ก็พอจะดูออกค่ะ"
   "แล้วเอ่อ แล้วพี่ยิกา..."
   "ฉันไม่ได้รายงานเรื่องนี้ค่ะ"
   "โล่งอกไปที"
   "ทำไมล่ะคะอันที่จริงคุณน่าจะบอกคุณฐายิกาจะได้จัดการ"
   "เจ้านายคุณงานเยอะจะตายฉันไม่กล้าหางานมาเพิ่มให้หรอกค่ะ"
   "แต่..."
   "ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ"
   สมิตราเปิดยิ้มกว้างก่อนจะจัดการลากข้าวของพะรุงพะรังไปต่อต้องรีบจัดการกับเจ้าพวกนี้ให้เสร็จจะได้รีบไปหาฐายิกาเสียที
   
   รอยยิ้มเปิดออกเมื่อเดินเข้าห้องมาพบว่าใครบางคนกำลังหลับอยู่ สมิตราก้าวเดินด้วยความระมัดระวังเพราะไม่อยากทำให้คนหลับตื่นและเธอเองก็ยังอยากจะมองใบหน้านี้เวลาหลับด้วยเช่นกัน
   "สวยจัง"
   ประโยคสั้นๆ ถูกคัดออกมาจากข้อความชื่นชมมากมายในหัวหากแต่ในความเป็นจริงกลับมีเพียงถ้อยคำสั้นๆ นี้เท่านั้นที่เล็ดลอดออกมาได้
   ฐายิกาจะรู้ตัวบางไหมนะว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่น่าหลงใหลมากแค่ไหน
   แล้วจะรู้ไหมนะว่าเด็กน้อยที่เจ้าหล่อนบอกน่ารำคาญคนนี้หลงใหลคนตรงหน้ามากขึ้นทุกวัน
   ร่างกายที่ขยับของคนนอนทำให้คนแอบมองตกใจไม่น้อยหากแต่ยังดีที่เป็นเพียงการเคลื่อนย้ายร่างกายหากฐายิกาตื่นแล้วพบว่าถูกเธอลอบมองอยู่คงได้โดนดุอีกเป็นแน่
   "พี่ยิกาคะตื่นได้แล้วค่ะ"
   คนเรียกแตะมือลงที่แขนของคนนอนเพื่อปลุกคนหลับให้รู้สึกตัว ดวงตาคู่ปิดสนิทเปิดออกช้าๆ พร้อมกับจ้องมองไปยังคนปลุกที่ส่งยิ้มละมุนมาให้มันดูน่ารักจนทำให้คนงัวเงียเผลอเปิดยิ้มตอบกลับแต่เมื่อสลัดความง่วนงุนออกไปจนหมดฐายิกาก็เหมือนคิดอะไรได้รอยยิ้มที่หวงแหนจึงถูกเรียกเก็บคืนอย่างรวดเร็ว
   "เข้ามาได้ยังไง"
   "ก็ใช้คีย์การ์ดเปิดไงคะ"
   "เธอจะมีได้ยังไงนี่มันห้อง?"
   ไม่ทันได้พูดจบสมองก็สามารถประมวลผลได้แล้วและเพียงเหลือบเห็นกระเป๋าที่รู้ว่าเจ้าของคือใครก็ยิ่งเป็นการตอกย้ำคำตอบว่าถูก
   "ฉันจำได้ว่าจองห้องแยกให้เธอต่างหากแล้ว"
   "ใช่ค่ะ"
   "แล้วทำไมไม่ไปอยู่ห้องตัวเอง"
   "จะอยู่ได้ยังไงคะห้องตั้งกว้างน่ากลัวจะตาย"
   คนพูดทำท่ากลัวแบบจริงจังหากแต่คนรู้ไส้รู้พุงมีหรือจะเชื่อและเพียงถูกจ้องมองคนทำท่าเกินจริงก็หยุดทุกสิ่งทุกอย่างลงก่อนจะทำเพียงส่งยิ้มอ้อนให้คนหน้าดุเท่านั้นแม้จะรู้ว่าไม่น่าจะได้ผลแต่ก็ยังอยากที่จะลองทำ
   เผื่อว่ามันจะได้ผลให้ใครบางคนใจอ่อนลงได้บ้าง
   "ฉันจะพูดอีกครั้ง?"
   "คะ?"
   "ออกไป"
   น้ำเสียงแข็งถูกเอ่ยออกมาให้คนฟังได้ใจเสียแต่คนอย่างสมิตรามีหรือจะยอมล่าถอยไปง่ายๆ
   เธอยังมีไม้ตายอีกอย่างอย่าลืมสิ
   "คุณลุงกับคุณป้าก็บอกว่าให้เรานอนด้วยกัน"
   "?????"
   "เพราะฉะนั้นคงขัดคำสั่งท่านไม่ได้"
   "กล้าเอาพ่อกับแม่มาขู่ฉันงั้นเหรอ"
   "หรือจะให้โทรหาตอนนี้เลยคะ"
   "นี่เธอ!"
   ฐายิกาล่ะเกลียดสถานการณ์แบบนี้จริงๆ เพราะท้ายที่สุดบทสรุปของมันก็คือเธอที่แพ้
   "จะนอนที่ไหนก็ตามใจแต่อย่ามาวุ่นวายกับฉันก็แล้วกัน"
   ในที่สุดก็ได้ในคำตอบที่ต้องการสมิตราเปิดยิ้มออกมาแม้ใครอีกคนจะเดินตูดบิดเข้าห้องน้ำไปแล้วก็ตามแต่ก็ยังไม่สามารถทำลายอารมณ์ดีๆ ของเธอไปได้
   ได้นอนห้องเดียวกับฐายิกาในบรรยากาศที่แตกต่างจากเดิมแค่คิดก็ฟินแล้ว            
      กีฬา?
   เป็นสิ่งที่สมิตราไม่นึกจะเฉียดใกล้เลยสักนิดแต่อะไรที่เราไม่ชอบก็มักจะได้ทำเสมอและครั้งนี้ก็ไม่น่าจะเลี่ยงได้เมื่อคนออกคำสั่งเป็นหัวหน้างานที่เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่ชอบขี้หน้ากัน
   วิ่งสามขา! ลำพังเดินสองขาก็สะดุดนั่นสะดุดนี่อยู่แล้วหากเพิ่มมาอีกขาไม่หน้าทิ่มทุกครั้งที่ก้าวเดินเลยเหรอ
   "เร็วๆ สิชักช้าอยู่ได้"
   สมิตรามองคนที่เอ่ยเรียกอย่างแปลกใจ อย่าบอกนะว่าเธอต้องคู่กับผู้หญิงคนนี้ คนที่อยู่ในกลุ่มแกล้งเธอมาตลอด
   มันจะดีเหรอ?
   "เดี๋ยวฉันมัดเอง"
   ใครอีกคนเอ่ยบอกเมื่อสมิตราทำท่าจะก้มลงไปผูกเชือกและเพราะไม่อยากจะมีปัญหาเชือดในมือจึงถูกส่งไปยังคนพูดทันที

   และเมื่อทุกคู่พร้อมการแข่งขันก็เริ่มขึ้นทันทีทุกอย่างดูคึกครื้นสนุกสนทนด้วยเสียงเชียร์จากด้านข้างสนามหากแต่ก่อนจะถึงเส้นชัยก็ดันเกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงเข้าจนได้
   สมิตราถูกแรงกระแทกจากผู้ร่วมทีมอย่างจังจนล้มกลิ้งไปกับพื้นดินโดยเชื่อที่มัดไม่มีผลอะไรเมื่อมันหลุดทันทีที่เธอเซออกห่างจากคนข้างๆ
   รอยยิ้มนั้นเธอเห็นมันแม้เพียงแว๊บเดียวแต่ก็มั่นใจว่าเจ้าของมันจงใจที่จะทำแบบนี้แน่ๆ
   จะเล่นแรงเกินไปแล้วนะ!
   ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างวิ่งเข้ามาช่วยคนล้มที่โชคยังดีมีเพียงแผลถลอกหากแต่ดูเหมือนโชคร้ายจะลอยไปหาใครบางคนเพราะเหตุการณ์ทุกอย่างมันประจักแก่สายตาอย่างชัดเจน
    "ถอยไปให้หมด!"
   น้ำเสียงทรงอำนาจดังขึ้นหยุดทุกการก้าวเดินได้ราวกับถูกสาปให้เป็นหินหากแต่ดวงตากลับตวัดกลับไปจ้องคนออกคำสั่งแต่เพียงครู่เดียวทุกคนก็ต่างพากันหลบเลี่ยงการปะทะสายตาก้มมองพื้นดินจนหมด
   ดูเหมือนว่าผู้บริหารของพวกเขาจะไม่พอใจกับอะไรบางอย่างและในเวลานี้ก็มีอยู่เรื่องเดียวนั่นก็คือเด็กฝึกงานที่ล้มลงเพราะอุบัติเหตุจากการเล่นกีฬา
   "ลุกไหวมั้ย"
   น้ำเสียงแข็งอ่อนลงเมื่อเจ้าของมันหันไปเอื้อนเอ่ยกับคนเจ็บที่ส่งสายตาออดอ้อนมาให้
   ท่าทางจะเจ็บมากสินะถึงได้น้ำตาคลอออกมาให้เห็นแบบนั้น
   "เดี๋ยวผมช่วยครับ"
   ด้วยเพราะเป็นหัวหน้างานแม้จะไม่อยากทำแต่เมื่อคนตำแหน่งสูงอยู่นี่ก็ต้องมีการเอาหน้าเสียหน่อย
   มือที่กำลังจะเอื้อมไปจับคนเจ็บถูกปัดออกพร้อมกับการถูกมองแรงที่ทำเอาคนอยากเอาหน้าถึงกับเหงื่อตกก่อนจะคอยๆ ถอยออกห่างทีละก้าว
   "ผมแค่?"
   "ถ้าฉันไม่สั่งก็อย่ามายุ่ง"
   "แต่แค่คุณฐายิกาคนเดียวจะแบกยัย เอ่อน้องนักศึกษาฝึกงานนี้ได้ยังไงครับ"
   "มันก็เรื่องของฉันห่วงเรื่องตัวเองก่อนเถอะอย่าคิดนะว่าฉันไม่เห็น"
   ฐายิกาเอ่ยเสียงเหี้ยมพร้อมกับไล่สายตาไปยังคนกระทำความผิดทีละคนให้พากันหลบเสี่ยงแทบจะทันทีที่ถูกจ้องมอง
   "คุณเลขามาช่วยฉันหน่อย"
   "ค่ะ"
   เลขาคนสนิทรีบแหวกออกจากฝูงชนออกมาทันทีเมื่อถูกเรียกตัวจากนั้นคนเจ็บก็ถูกประคองพากลับห้องโดยมีสายตาคู่ไม่พอใจมองจ้องไม่วางตา
   กับแค่เด็กฝึกงานมันจะสำคัญอะไรกันนักกันหนา
   ยิ่งได้เห็นการดูแลและเอาใจจากผู้เป็นนายก็ยิ่งทำให้ต่อมอิจฉาริษยาเดือดปุ๊ดๆ
   ครั้งหน้าจะเล่นงานให้หนักเลย คอยดู!   

   มาถึงห้องสมิตราก็ถูกจับทายาทันทีและด้วยความแสบที่แผลเจ้าตัวจึงแทบจะร้องลั่นออกมาทุกครั้งที่น้ำสีเหลืองแตะโดน
   "แสบจังไม่ทาแล้วได้มั้ยคะ"
   "ไม่ได้"
   "แต่เค้าทรมาน"
   "แล้วไม่อยากหายหรือไง"
   "ก็อยากแต่?"
   "ทนเอา"
   "ใจร้าย"
   คนพูดเอ่ยหน้าเศร้าก่อนจะแบะปากน้ำตาคลอกเพราะความแสบที่เพิ่มมากขึ้นทุกที
   "เป็นเด็กหรือไงแค่นี้ถึงกับร้องไห้"
   "เค้าเจ็บนิไม่ใช่ตัว"
   "งอแงอยู่ได้"
   ฐายิกาทายาที่แผลสุดท้ายก่อนจะส่งยาคืนให้กับเลขาคนสนิทดวงตาคู่ดุจับจ้องไปยังคนงอแงที่ทำหน้าราวกับโกรธกัน
   นี่ตกลงเธอเป็นคนผิดสินะ
   "นึกว่าอยู่ที่บ้านหรือยังไง"
   "????."
   "อยู่ที่นี่ไม่มีคนเอาใจหรอกนะ"
   "????"
   "น่ารำคาญจริงๆ"
   พูดจบคนพูดบ่นก็ค่อยๆ เบาลมที่แผลของคนตรงหน้าความเย็นทำให้ความแสบคลายลงได้บ้างแม้ไม่มากหากแต่ก็ทำให้เด็กดื้อละความโกรธเคืองไปจนหมดสิ้น
   "ตัวน่ารักจัง"
   "เธอบอกว่าฉันใจร้าย"
   "ก็เมื่อกี้ตัว?"
   "หยุดชวนคุยได้แล้วถ้าพูดกับเธอฉันจะเป่าแผลได้ยังไง"
   "??????"
   ฐายิกาก้มลงเป่าแผลที่ใส่ยาอีกครั้งให้คนเจ็บได้หน้าแดงเพราะความอ่อนโยนที่คาดไม่ถึง
   หากฐายิกาทำแบบนี้ตั้งแต่แรกเธอคิดว่ายาเหลืองๆ นี่ก็ไม่จำเป็นแล้วล่ะเพราะเธอมียาที่ดีที่สุดในโลกอยู่ใกล้ๆ นี้แล้วยังไง

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

25 เมษายน 2019 เวลา 11:30:49
 :33: :22: :65:
แสดงความคิดเห็น